Archiwa tagu: literatura

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 90: Tworzenie ideału kobiety. Umieranie.

Opublikowany przez
Odpowiedz

Po doświadczeniach z rekonstrukcją Boga wedle swojej wizji, projektem niezbyt udanym, Sefardi postanowił stworzyć ideał kobiety. Zapisał się na warsztaty rzeźby postaci i charakterów. Nie musiał z nikim dyskutować swoich zamierzeń, wiedział, czego chce.

Nie musiał, ale dyskutował, ponieważ inni uczestnicy warsztatu, osoby obu płci, przyglądali się jego pracy, komentowali i zadawali pytania. Widzieli zalety i wady jego tworu. Kiedy z nimi rozmawiał, krystalizował swoje myśli.

– Sefardi! Co chcesz pokazać swoją rzeźbą idealnej kobiety: Piękno? Dobroć? Seksualność?

Pamiętał większość pytań. Powtarzały się. Najchętniej udzielał objaśnień uczestniczkom warsztatu, łatwiej mu to szło, bo temat dotyczył je bezpośrednio.

– Po pierwsze, ideał to kobieta chętnie oddająca się mężczyźnie, którego kocha lub choćby lubi, także rozsądna, nie przesadzająca w kryteriach i surowości ocen, która rozumie naturę mężczyzny, że jest popędliwy, nieporównanie bardziej niż ona, że kieruje nim żądza i namiętność. Kobieta idealna powinna akceptować tę namiętność, dostrzegając ją w jego oczach, ustach, rękach i w jego osobowości. Nie powinna dziwić się, że mężczyzna pragnie jej fizycznie nade wszystko, bo bez tego nie byłby mężczyzną. Co do wyglądu, to istnieje tylko jedno kryterium: musi być ponętna. Nie jest łatwo określić, na czym polega ponętność. Wyraża się ona przede wszystkich w oczach, ustach i uśmiechu oraz w biodrach, piersiach i nogach. Każda kobieta jest ponętna w inny sposób. 

Z kolegami z warsztatu mniej dyskutował, bo wiedział, że każdy ma swój własny ideał kobiety. Sefardiemu nie podobały się jedynie kobiety z wąskimi biodrami, ale rozumiał, że i one znajdują sobie partnerów, dla których są ideałami.

Kiedy już skończył swój projekt, tchnął w niego życie. Ideał ożył, ale chyba na krótko, ponieważ pozostał mu w pamięci w stanie niejasnego półuśpienia. Potem w życiu Sefardi ideały kobiecości pojawiały się już tylko fragmentami, jedna część doskonała, inna nieco mniej, czasem nawet fatalna. Były tylko przybliżeniem ideału, jaki nosił w głowie i w sercu. W późniejszych latach, kiedy rozwinął w sobie głębsze poczucie refleksji, doszedł do wniosku, że Isabela była pozytywnym wzorcem kobiecości, na pewno nie tak doskonałym, ale jednak.

Od kiedy ją poznał, obserwował ją uważnie. Raz przypominała mu pogodę, innym razem, ubiorem i zachowaniem upodabniała się do ptaka. Potrafiła mienić się tęczą, rozbłysnąć gwiazdami, to znowu ukryć się za kurtyną deszczu, czasem nawet w błyskawicach. Najbardziej imponowała mu jej solidność cielesna. Wyobrażał sobie, że jej przeciwieństwem jest chimeryczność ciała, coś, czego nie można dotknąć ani poczuć, co nie wprowadza mężczyzny w stan ożywczego pobudzenia.

*****

Połączenie leku na potencję i narkotyku zapewniało niesamowite wrażenia zmysłowe i seks pełniejszy i żywszy niż kiedykolwiek wcześniej. Mistrz miał w sobie energię młodego mężczyzny, nie odczuwał zmęczenia, widział wszystko przezroczyście, na niebiesko. W krytycznym momencie, bliskim końca aktu miłosnego, poczuł gorąco, duszność i rozpierające go ciśnienie. Krew zaczęła się w nim burzyć po wpływem podwójnej dawki viagry i extasy. Ogarnął go piekący ból, rozrywający klatkę piersiową i promieniejący w kierunku lewego ramienia, szyi, ręki i brzucha. Poczuł nudności i zimny pot na skórze, wszystko prawie jednocześnie. Nie odczuwał strachu przed śmiercią, miał to już przemyślane do głębi, ostatecznie rozliczył się już z życiem. Wiedział, co nastąpi. Serce waliło mu jak młotem, klatka piersiowa unosiła się i opadała z wysiłkiem, drętwiało lewe ramię. Z trudem utrzymywał się nad leżącą pod nim kobietą. Wstrząsnął nim gwałtowny dreszcz, serce biło spazmatycznie. Zdążył wyszeptać tylko:

– Przepraszam cię, Anastazjo, za tę niespodziankę. Wiem, jak działała kombinacja viagry i extasy. Wyliczyłem sobie dokładnie, chciałem umrzeć w akcie miłości. To mój ostatni raj. Studiowałem raj mahometański, też piękny, ale dopiero po śmierci. To tylko obietnica. Ja byłem bardziej rozważny,

Minione życie przewinęło mu się przed oczami, jaśniejsze niż światło dnia, bardzo wyraziście, klatka po klatce, czasem kilka klatek sklejonych w jedną dłuższą scenę. Właściwie to nie umierał, ale odchodził, nawet nie tak boleśnie, z wewnętrznym uspokojeniem, o które nigdy siebie nie podejrzewał, jakby za progiem miała zaraz otworzyć się strojna łąka z dzieciństwa i odpływowy rów z wodą i kaczeńcami, wśród których pływały karaski, linki i płotki zbiegłe z małego stawu ocienionego trzema olchami. Chwilę później naszło go poczucie niepewności; świadomość, że to co zrobił, to niezdarne i nieuzasadnione, może nawet karalne, naśladowanie Boga, jedynej doskonałości, jaką mógł sobie wyobrazić. W końcu zjawiła się zwyczajna ludzka niecierpliwość, użyteczna i niezbędna, kiedy trzeba skończyć fantastyczny zegarek lub poruszającą serce opowieść.

Umieranie, zapisywał to sobie na ostatniej taśmie wspomnień, nie wiadomo zresztą po co, było czynnością przyjemną i budzącą nadzieję. Wywołało pokusę pozostania na ziemi, trwającą tylko do momentu, kiedy zjawił się przed nim Stwórca, ogromny jak góra, mimo tego bardzo ludzki, jasnowłosy, gładko ogolony, jakby chciał się odmłodzić, co było nonsensem, bo nikt nie musi się odmładzać, kto jest wieczny. Wraz z nadejściem Stwórcy taśma świadomości urwała się z suchym trzaskiem, wyzwalając zapach róż, a zaraz po nim kwiatu pomarańczowego, który Sefardi kochał najbardziej. Umierając uśmiechał się jakoś dziwnie, półpoważnie, półchłopięco, trochę przekornie. Sekundę później padł martwy na ciało kochanki w jednoczesnym akcie miłości, rozliczenia się i pożegnania, o jakim marzył.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 89: Ideał kobiety

Opublikowany przez
Odpowiedz

Kiedy znaleźli się na zewnątrz, otoczyło ich nagrzane, łagodne powietrze, niosące słony zapach oceanu.

– Teraz zaprowadzę was na plażę dla nudystów, dobrze mi znaną. – Zapowiedział marynarz odrzucając ręcznik obwiązany wokół bioder i biorąc za rękę swoją towarzyszkę z rozwianymi przez wiatr włosami. Mistrz nie miał czasu myśleć o tym, co dzieje się dwa kroki od niego, gdyż roztoczyła się przed nimi rozległa plaża z piaszczystymi diunami, wyraźnie oznaczona na krańcach palikami z czerwonymi wstążkami. Uczestnicy przyglądali się sobie jak dzieci, w sposób naturalny, niekrępujący i niemęczący. Wkrótce zmieszali się z innymi nudystami, leżącymi, spacerującymi, grającymi w karty lub bawiącymi się.

Trzydzieści lub czterdzieści lat wcześniej, Sefardi nie pamiętał już dobrze tego okresu, z okna mieszkania zobaczył młodą kobietę, właściwie dziewczynę. Zakochał się w niej od pierwszego wrażenia. Była cudowna. Stała na chodniku kilkadziesiąt metrów od niego i przeglądała zawartość torebki. Ubrana była w letnią, plażową sukienkę w duże, stylizowane kwiaty podobne do róż, pod którą widoczna była ciemniejsza haleczka. Mistrz widział jej ciało jak na dłoni, ponieważ letni strój nie był w stanie niczego ukryć ani zniekształcić. Kwiaty były wyraziste i zdały mu się tak pachnące, że uchylił okno, aby wchłonąć choćby odrobinę niezwykłego zapachu. Były to róże i orchidee, wydzielały mieszankę słodko-duszących woni. W atmosferze kwiatów i zapachów dziewczyna natychmiast stała się jego ideałem, wrastając w pamięć, serce i wrażliwość artystyczną tak głęboko, że nigdy już nie wyrwał się spod jej uroku.

Szukała czegoś w torebce. Chyba nie mogła tego znaleźć, gdyż przerwała szukanie. Zbliżyła się do ławki, oparła na niej nogę i podciągnęła sukienkę, aby poprawić coś przy cienkiej jedwabnej pończoszce. W zbłąkanym strumyku porannego słońca, na złotobrązowej skórze uda zaiskrzyły błękitne żyłki i delikatnie zadrgał napięty nerw. Dziewczyna powtórzyła operację na drugim udzie, jakby piękne zdarzenia chodziły parami, nawet te najmniejsze, które tak naprawdę nie są zdarzeniami. Sefardiemu wydało się, a właściwie to zamarzył o tym, że uczyniła to specjalnie dla niego, aby sprawić mu radość i wyśpiewać delikatnymi gestami poezję kobiecego ciała. Kiedy schylała się najpierw do jednego, a potem do drugiego uda, zsunęło jej się ramiączko błękitnej haleczki. Poprawiając je, obnażyła idealnie opalone ramię, wprost napraszające się o pocałunki i pieszczoty.

Mężczyzna zachłannie studiował szczegóły jej ciała, bojąc się, że znajdzie to czego szukała i zaraz odejdzie. Była proporcjonalnie zbudowana, wyrazista w detalach jakby regularnie uprawiała sport, żadna kulturystka, po prostu dziewczyna z kształtnymi biodrami, piersiami i ciemnymi oczami.

Wybiegł z mieszkania, aby zapytać, czy mógłby jej w czymś pomóc, z cichą nadzieją, że zamieni z nią kilka słów lub choćby popatrzy na nią z bliska. Kiedy zbiegł po schodach na parter, nie było już jej, choć minęło zaledwie pół minuty. Zniknęła. Pytał się, ale nikt jej nawet nie widział.

Od tego dnia Sefardi nieprzerwanie poszukiwał ideału kobiecości. Objawiał się on w wielu żeńskich postaciach, zawsze był to jednak ideał niekompletny, czasem trudno było nawet określić, co mu brakowało. Pewnego wtorku, pracując od niedawna w poważnej firmie państwowej, Sefardi zobaczył na korytarzu wysmukłą dziewczynę, o delikatnej i uroczej buzi, i czarujących oczach. Jasna błyszcząca szminka podkreślała jej niezwykłe usta. Otaczali ją mężczyźni, patrzyli na nią z podziwem, niektórzy dotykali jej wzrokiem. Ona sama zachowywała się tak, jakby w ogóle nie odczuwała zamachów na swoje ciało. Sefardi pomyślał, że była przyzwyczajona do adoracji.

Okazało się, że była to sekretarka dyrektora, z którym Sefardi miał umówione spotkanie następnego dnia. Kiedy wszedł do sekretariatu, zmieszał się, nie spodziewał się bowiem spotkania z pięknością sam na sam. Wybąkał, że jest umówiony z dyrektorem. Kiedy podniosła głowę znad biurka, aby go powitać, z jej ust wydobył się wysoki, skrzekliwy głos, szokujący dla uszu, zaprzeczający wszystkiemu, co sobą reprezentowała. Czar jej urody prysnął w jednym momencie. 

Po otrząśnięciu się z osobliwej przykrości Sefardi kontynuował poszukiwanie ideału. Im dłużej to robił, tym silniejszej ulegał frustracji. Niewiasty, jakie napotykał, choćby najpiękniejsze, zawsze wykazywały jakiś niedostatki. Nie miał im tego oczywiście za złe, uważał to wręcz za naturalne, bo sam przecież nie był doskonałym tworem. Był to początek niejasnych przeczuć, że Bóg, którego potem zaczął utożsamiać z naturą, musi też mieć jakieś słabości.

Na przestrzeni lat Sefardi spotykał różne kobiety. Im bliżej je poznawał, tym częściej widział w nich cechy, których one same w ogóle nie dostrzegały. Niektóre kobiety poznał na tyle, aby wyraźnie dostrzec, że są uparte, kiedy powtarzały mu coś, co doskonale sam wiedział, czego był w pełni świadomy. Zajęło mu trochę czasu, zanim zrozumiał, że jest to cecha kobieca ujawniająca się jedynie w kontaktach z mężczyzną. Zżymał się wtedy.

– To tak, jakby kuternodze przypominać: pamiętaj, masz jedną nogę krótszą i musisz chodzić ostrożnie, aby nie upaść. Albo mówić komuś w podeszłym wieku: nie męcz się zbytnio, dużo wypoczywaj, nie przejadaj się, dbaj o siebie.

Wiele z kobiet, jakie spotkał, nie zdawało sobie sprawy, że są to banały, rzeczy tak oczywiste, że jest niemożliwe, aby rozmówca o nich nie wiedział lub nie pamiętał. Wydawały się być drobiazgami, które mógłby pominąć lub zignorować, gdyby mu nie przypominano. Jedna czy druga niewiasta, potencjalna kandydatka do ideału, potrafiła nagle zepsuć atmosferę budzącego się zaufania przypominając, że nie ma dla niej czasu, kiedy on odczuwał, że to ona nie ma dla niego, ponieważ pracuje w dni robocze i święta. Kiedy usiłował wyjaśnić, że jest to obustronna słabość, odpowiadała:

– Nie, to ty nie masz czasu dla mnie.

Szukając ideału kobiety, Sefardi nie rozumiał, czego one potrzebują. Dotarło do niego znacznie później, że i one poszukują swojego ideału. Po latach wiedział, że nie był nawet dostatecznie dobry dla żadnej z nich. Rzadko rozumiały, o co mu chodzi, dlaczego reaguje tak, a nie inaczej, a potrzebował raczej niewiele. Poświęcał się, oszczędzał, aby coś kupić swojej wybrance, starał się też całkowicie ją akceptować. Mimo, że nie był głupi, popełniał błąd za błędem. Nie potrafił być naturalny i wyrazisty, nie umiał jasno i zdecydowanie przedstawić swojego stanowiska, swojego punktu widzenia. Z innymi rzeczami radził sobie dobrze.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 88: Marynarz imieniem Napoleon

Opublikowany przez
Odpowiedz

Szczęście nie opuszczało Sefardiego. Prowadząc samochód, zdał sobie sprawę, że coś stuka w silniku. Na początku nie było to oczywiste, ponieważ stukanie tonęło w rytmie żywej muzyki z radia, potem ignorował je w przekonaniu, że to wyboista droga wywołuje taki efekt. Kiedy zaczął wolno hamować z obawy, że gwałtowne przyciśnięcie hamulca doprowadzi do rozpadu silnika, po prawej stronie pojawił się zajazd z nazwą. Nie zdążył jej odczytać koncentrując się na prowadzeniu i rozglądaniu się za parkingiem gdzieś przy budynku.

Był to mały motel z knajpką, z niewielką ilością stolików, za to mnóstwem ludzi i szarą atmosferą dymu papierosowego zmieszanego z kuchennym, o specyficznym zapachu smażonego mięsa, miejsce, w którym nigdy nie powinien się znaleźć. Kilka minut później siedział samotnie przy stoliku zastanawiając się, co robić dalej. Zamówił kawę i sernik, po czym zadzwonił po pomoc drogową; jej numer telefoniczny znalazł na wydruku polisy ubezpieczenia pojazdu.

– Będzie pan musiał długo poczekać, bo to odludzie. – Poinformował go zaspanym głosem pracownik pogotowia drogowego.

Czekanie nie okazało się nudne. Po kilku minutach do stolika Sefardiego przysiadł się mężczyzna w podobnym jak on wieku; czerstwym wyglądem i zachowaniem przypominał farmera nadużywającego trunków. Od słowa do słowa wywiązała się konwersacja. Przybysz okazał się poczciwcem i gadułą chętnym opowiadać swoje przeżycia. W przeszłości był marynarzem, dużo pływał, a teraz zamierzał osiąść w tej części kraju.

– Nuda tu jak flaki z olejem. Na szczęście miewam sny erotyczne i nie nudzę się długo. Puszczam sobie we snie film o tematyce seksualnej i oglądam go dla zabicia czasu, a jeśli mi się uda to i dla przyjemności. Wie pan, większość filmów erotycznych, jakie mam w głowie już widziałem, teraz cieszę się, kiedy zobaczę coś nowego.

Sefardi uznał, że wyglądający na wieśniaka marynarz baja od rzeczy. – Od czego to zależy, jeśli mogę spytać? – Zadał pytanie bardziej dla podtrzymania rozmowy niż z ciekawości. Oczekiwał jakiegoś pokrętnego tłumaczenia.

– Od wielu czynników. Przede wszystkim od jedzenia, także od tego, co się czyta, w jakim towarzystwie przebywało się ostatnio, jak długo to trwało, jak długo nie byłem się z kobietą, jak bardzo jestem znużony…. – Zmęczyłbym pana, gdybym wymienił do końca listę spraw decydujących o treści snu erotycznego.

Mężczyźni rozgadali się. Jedli niewiele, obydwaj nie czuli się głodni, pili tylko alkohol. W miarę zapadania ciemności i pogłębiania się nocy gości ubywało, narastało jedynie zmęczenie. Słowa zaczęły im się coraz bardziej kleić. W końcu Sefardi zapadł w stan półdrzemki, w którym słowa i myśli mieszają się z marzeniami i snem. W korowodzie konwersacji z Napoleonem, jak nazywał się marynarz, Sefardi zasypiał, budził się, coś mówił i znowu zasypiał.

Trzy godziny po wezwaniu pomocy drogowej, zadzwonił kierowca z firmy.

– Jestem już w drodze do pana, ale złapałem gumę. Ktoś usunął zapasową oponę z samochodu, sam więc jestem w tarapatach. Wezwałem nasze drugie pogotowie, jego przyjazd zajmie jednak sporo czasu. Może przyjadę około północy, może nad ranem. Skłamałbym, gdybym powiedział, że wiem. Musi pan czekać. Przepraszam za niedogodność, ale nic nie mogę poradzić.

Wynajmowanie pokoju nie miało już sensu, mężczyźni przy stoliku w kącie tuż przy wielkiej paproci kontynuowali więc swoją konwersację.

– Tak naprawdę – ciągnął Napoleon, który okazał się mistrzem opowieści lepkich jak zmaza nocna – moje sny są żywe niczym jaszczurka na pustyni Gobba Gobba ślizgająca się po piaszczystych wydmach w poszukiwaniu wody albo jak ryba poszukująca planktonu w burzliwych prądach Morza Cyklicznego.

W ocenie Mistrza błądziły one po bezdrożach erotyki, intymności, przygodnych relacji damsko-męskich, wyuzdania, indyjskiej sztuki erotycznej i tajemnic królewskiej alkowy. Oprócz wyobraźni nie mógł odmówić rozmówcy poetyki niektórych sformułowań, przypominających zapiski podróżnika po egzotycznych lądach i oceanach.

*****

Była to długa, dziwna noc zbudowana na opowiadaniach Napoleona. Wskutek zmęczenia i alkoholu, pomieszały się one w końcu z marzeniami Sefardiego tak zawile, że przestał odróżniać, co jest jego własnym przeżyciem, a co zapożyczeniem. Po raz pierwszy w życiu uwikłał się we wspólnotę przeżyć erotycznych z mężczyzną i kobietą.

Opowiadanie Napoleona, milczenie jego nieobecnej towarzyszki i odkrywcze interwencje erotyczne Mistrza stopiły się w trójkondygnacyjną konstrukcję snu, marzeń i rzeczywistości, przelewającą się falami z jednego boku na drugi, z pozycji leżącej do pozycji siedzącej, spacerowej a nawet lewitującej, zawieszonej w przestrzeni skromnego pokoju hotelowego. Towarzystwo przeżywało zbiorczą i indywidualną ekscytację, głęboką satysfakcję z tytułu pokonanego wstydu oraz radość szczerego obnażenia się, wszystko to wymieszane ze sobą jak cukier, imbir i cynamon w gorącej kawie.

*****

Oglądanie we śnie aktu miłosnego w mieszanym towarzystwie przypominało seks grupowy, w którym jest mało artyzmu, za to dużo naturalnej, zwierzęco-ludzkiej chuci. Sefardi obserwował uczestników igraszek miłosnych, ni to aktorów, ni to widzów, włącznie z samym sobą, najpierw z rozbawieniem, potem z ciekawością, a w końcu z zaangażowaniem. Zauważył, że przeżywali miłość w sposób naturalny, podobnie jak pobyt na plaży nudystów, gdzie ludzie są nadzy jak ich Bóg stworzył i nikogo to nie dziwi. Nikogo nie szokowała nagość ani zachowanie innej osoby, kiedy wszyscy byli obnażeni i bezwstydnie oglądali się nawzajem. Czując zbliżający się orgazm, chwytali się za ręce i przeżywali go wspólnie wstrząsani drgawkami rozkoszy i momentami utraty świadomości. Kiedy do towarzystwa przy stoliku przyłączyło się dwóch mężczyzn i trzy kobiety, zaczęła się orgia, w której wspólnie wędrowali po piętrach marzeń sennych i erotyki, unoszeni falami przeżyć przeszłych i świeżo wyśnionych.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 87: Pacjent ze szpitala Grandioso

Opublikowany przez
Odpowiedz

W szpitalu Grandioso panował osobliwy zwyczaj. W bezpośrednich kontaktach między sobą młodzi lekarze i personel pomocniczy pracujący na zmianie dziennej używali kodu językowego. Duża sala operacyjna była dla nich salą operową, mniejsza – operetką, ciężką operację określali mianem rzeźni, lżejszą – krajania. Słowne szaleństwo miało realne podstawy: jeden z lekarzy miał ojca prowadzącego ubojnię, w której mu pomagał, zanim zdecydował się ratować życie raczej niż je odbierać, drugi lekarz był miłośnikiem muzyki i literatury. Swoje zainteresowania przenieśli do języka szpitalnego, zarażając nim pozostały personel.

Nie podobało się to starszej kadrze lekarskiej i dyrekcji. Było to o tyle zrozumiałe, że kodowany język doprowadził kiedyś do nieporozumień i poważnej skargi na szpital ze strony wpływowego pacjenta. Lekarze wyszli z sytuacji obronną ręką. Zadecydowała o tym niepisana zasada stawiania solidarności lekarskiej ponad odpowiedzialność wobec ludzi i Boga. W obronie swoich interesów ustalili, że gdyby ktoś z personelu chlapnął kiedykolwiek coś nieodpowiedzialnego, to wszyscy pozostali zgodnie oświadczą, że tego dnia był pijany i nie można mu ufać.

*****

Tuż przed południem karetka pogotowia przywiozła do Grandioso nieznanego mężczyznę. Wewnątrz pojazdu znajdowała się także kobieta. Zanim zemdlała na wiadomość, że pacjent traci przytomność i wymaga natychmiastowej reanimacji, zdążyła wyjaśnić lekarzowi dyżurnemu, że jest to jej mąż.

– Co mu się stało? – Zapytał. – To bardzo ważne. Musimy to wiedzieć. To może nawet uratować mu życie.

– Nie mam pojęcia. Wczoraj był zdrowy, dziś rano poczuł się źle. W trakcie jedzenia śniadania zbladł i zaczął intensywnie się pocić. Podejrzewam, że się zatruł. Strasznie lubi pierożki z grzybami. Chyba zjadł je w nocy. Odgrzał i zjadł. To taki nocny marek. Rano widziałam pusty talerz. Tłumaczyłam mu, żeby ich nie jadł, bo za długo stały w lodówce i mogą być niedobre – wyjawiła zrezygnowana kobieta, dodając niechętnie: – Zawsze był uparty jak muł. Coś okropnego!

Chwilę później z dyżurki wyszedł, niechętnie porzucając oglądanie ulubionego programu sportowego, młody lekarz wezwany do pacjenta.

– Dokąd go bierzemy? Do sali operowej czy operetkowej? – Pielęgniarz, który zwrócił się do niego, też wydawał się być w nienajlepszym humorze.

– Co się pytasz? Na operetkę oczywiście. Z tego, co wyjaśniła jego żona wnoszę, że opera go nie interesuje.

– Czyli operetka ostatecznie?

– Oczywiście.

W dalszej rozmowie mężczyźni wyjaśnili sobie, że nie będzie to krajanie ani rzeźnia, tylko zwykłe płukanie żołądka. Pacjenta przewieziono do sali reanimacyjnej. Przebranie go, ułożenie na stole operacyjnym i podłączenie urządzeń nie zajęło wiele czasu. Pacjent majaczył, miał halucynacje.

– Albo on jest niedorozwinięty, albo za często ogląda telewizję. – Skomentowała pielęgniarka po kilku minutach. – Wiele osób już tutaj bredziło, ale ten przerósł wszystkich. Nigdy czegoś takiego nie słyszałam. To, co mówi, to groch z kapustą, jakieś zoo, cyrk, kronika wypadków i bajka dla dzieci wymieszane razem jak odpadki w śmieciarce.

– Nie przysłuchiwałem się. Może słyszałem jeden wyraz lub dwa. Mówi bardzo niewyraźnie jak przez sen. – Odpowiedział dyżurny lekarz zastanawiając się, czy jego ulubiony zespół piłkarski ma szanse awansu do ekstra ligi.

– Mówi całkiem wyraźnie. – Oponowała pielęgniarka. – Mogę powtórzyć ci słowa: ptak, który rusza oczami, terrorysta, pistolet maszynowy, transparent, konie, kobieta z dużymi piersiami, prelekcja, siodło i chyba nawet proletariat. – Coś z tego rozumiesz?

– Czy to ma jakieś znaczenie? – Odpowiedział zapytany, nie licząc na wyjaśnienia. Popatrzył na bladą, spoconą twarz pacjenta na stole zabiegowym. Coś go w niej zastanowiło. Przyglądał się dłuższą chwilę, po czym machnął ręką zrezygnowany.

– Jak skończymy, proszę odwieźć go na salę ogólną i monitorować jego stan. Musi się obudzić.

Kiedy wywożono pacjenta z sali reanimacyjnej, zjawiła się rejestratorka.

– Muszę zanotować dane do założenia karty informacyjnej. Pielęgniarz przeszukał ubranie mężczyzny, znalazł portfel, a w nim dowód osobisty i podał go kobiecie.

– Pożyczę na chwilę, aby zapisać datę urodzenia, serię i numer dowodu oraz adres zamieszkania. Po wyjściu z sali z ciekawości przybliżyła kartę do twarzy i głośno odczytała nazwisko Sefardi Baroka. Nic to jej nie mówiło. Dla niej był to tylko jeszcze jeden numer statystyczny.

 

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 86: Erotyczny kankan z genialnym malarzem

Opublikowany przez
Odpowiedz

Aktorki rytmicznie poruszały się po scenie. Kiedy na ich drodze pojawiła się mównica, zamiast usunąć ją z drogi, aby zrobić sobie więcej miejsca, odsunęły ją na bok. Obróciły się przodem do audytorium, wyrównały szereg i z niespotykaną energią zaczęły tańczyć kankana. Erotyczny taniec wyraźnie poruszył widzów na sali, głównie mężczyzn, choć i płeć żeńska nie uniknęła podniety. Spektakl kręcił się na całego.

Przy akompaniamencie muzyki dobiegającej gdzieś zza sceny i ogłuszającej lawinie oklasków z widowni studentki popadły w taneczny trans. Wykonały zaledwie kilkanaście pierwszych figur kankana, kiedy z bocznych drzwi wkroczył na scenę Toulouse-Lautrec z pełnym ekwipunkiem roboczym. Postać artysty, kalekiego, lecz utalentowanego produktu miłości kazirodczej, nie budziła wątpliwości. Mężczyzna miał nieproporcjonalnie krótkie nogi. Stanął na nich mocno, rozłożył sztalugi, farby i pędzel, i zaczął malować. Dobrze ucharakteryzowany aktor znakomicie parodiował francuskiego malarza. Sefardi zachodził w głowę, skąd reżyserka wytrzasnęła człowieka tak nietypowej postury. Pomyślał, że jest to pracownik cyrku.

Tancerki nie skończyły kankana w sposób tradycyjny, siadając na podłodze w szpagacie, lecz podzieliły się na trzyosobowe grupy. Widownia obserwowała występ z najwyższym zaciekawieniem. Nastrój udzielił się także Sefardiemu; aż podskoczył, kiedy ktoś w pobliżu sceny nagle wrzasnął: „Trójca jest doskonałością”.

– Znowu produkuje się jakiś kretyn, kryjący się za plecami innych. – Pomyślał z niechęcią Sefardi.

Hasło wywołało reakcję łańcuchową. Mnożyły się skojarzenia. Klerycy w sutannach modlili się na głos: „W imię ojca i syna i ducha świętego”, kiedy przerwał im okrzyk: „Jeśli ojciec, to i matka”. Nastrój udzielił się także wykładowcy przedmiotu „Kultura materialna”; wstał i lakonicznie stwierdził: „Potrzeba matką wynalazków”. Kiedy koledzy popatrzyli na niego zaskoczeni jego nietypowym zachowaniem, zaczerwienił się, rozejrzał się niepewnie i usiadł zrezygnowany. Kolejne, następujące po sobie, epizody teatralne kontynuowały ciąg wyraźnie zaplanowanych, paranoidalnych zachowań. Zagubiony w łańcuchu szalonych zdarzeń, Sefardi określił je mianem „burdelu akademickiego”.

– Coś takiego jest możliwe tylko w domu wariatów. Ktoś ich chyba nafaszerował narkotykami lub dopalaczami powodującymi przywidzenia i halucynacje. Coś niepojętego! – Doszedł do wniosku, uznając sytuację za beznadziejną.

Przeciągający się wykład stanął pod kolejnym znakiem zapytania, kiedy w ciągu zdarzeń z piekła rodem pojawiła się barczysta postać. Ktoś na sali powiedział, że to dziewoja; inni studenci używali określenia parobczak. Tajemnicza postać miała włosy ułożone w dredy i spuchniętą twarz. Nie sposób było rozpoznać ostatecznie, czy jest to mężczyzna czy kobieta. Nie zdziwiło to zbytnio Sefardiego. Był świadomy, że na świecie jest coraz więcej trzeciej płci. Nawet intuicja nie była w stanie mu zasugerować, czy ma do czynienia z mężczyzną, kobietą, hermafrodytą czy też transwestytą.

Jego rozważania przerwał organizm. Mężczyzna odczuł naglą potrzebę udania się do toalety. Ruszył w kierunku bocznych drzwi sceny. Kiedy przechodził obok przesuniętej na bok mównicy, coś go podkusiło, aby spróbować odzyskać uwagę widowni szalonym oświadczeniem, które w tym momencie przyszło mu do głowy: „Idąc drogą szalonych skojarzeń dochodzimy do absurdu matematycznego, że trójka z równania słownego „Trójca jest doskonałością” równa się czwórce w równaniu „Spaść na cztery łapy”. Wygłosił tę kwestię, dodając: – Mówię to jako człowiek wolnego zawodu, pisarz, dla którego porównania są chlebem codziennym. Ciekaw jestem, co by na to powiedzieli matematycy?”. Słyszała go cała sala, on jednak był już nieświadomy jej reakcji, ponieważ nogi nagle ugięły się pod nim i upadł. Dobiegły go oddalające się głosy otaczających go ludzi. Było ich coraz więcej.

– Czy pan jest może matematykiem? – Były to ostatnie słowa, jakie zapamiętał. Widział postać pytającego, po chwili rozmyła się w szarej mgle. Sefardi wytężył wzrok, nie był jednak w stanie niczego już dostrzec.

Michael Tequila books: https://tinyurl.com/y7cza5nc

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 85: Szaleństwa w szkole dramatu

Opublikowany przez
Odpowiedz

W przebłysku opamiętania Sefardi zaczął uważniej obserwować wydarzenia na sali. Każdy epizod wydawał się mieć jakiś schemat. Istniała pewna sekwencja zdarzeń, której nie rozumiał, ale wyczuwał. Były to mini spektakle, składające się z trzech części. Najpierw ktoś anonimowy wykrzykiwał hasło, potem pojawiała się postać aktora, a następnie rozwijała się akcja.

– To jest ta kolejność: hasło, postać, akcja. – Był tego pewien.

Postanowił sprawdzić słuszność swojej obserwacji. Na dobrą sprawę nie miał nic lepszego do roboty, ponieważ zajścia na sali następowały i tak bez jego udziału. Wyglądały na spontaniczne zachowania się studentów.

Incydent, jaki akurat się rozgrywał, o którym był już przekonany, że nie jest wyreżyserowany przez panią Gabrielę, zbliżał się do końca. Sefardi wiedział, że zaraz zacznie się nowa akcja. Czekał na nowy okrzyk, nowe hasło. I rzeczywiście. Ktoś anonimowy krzyknął: „Co w sercu, to na języku”. Był to kobiecy głos. Z wysokości sceny Sefardi był w stanie zlokalizować miejsce, skąd pochodził, a przynajmniej kierunek. Patrząc na audytorium ocenił, że było to po lewej stronie w głębi auli. Wcześniej podzielił ją sobie w myśli na cztery części, cztery kwadraty i ponumerował. Był to kwadrat numer jeden.

– Za chwilę pojawi się osoba aktora. – Mruknął do siebie. Mógłby powiedzieć to głośno i tak nikt by go usłyszał. Jego przewidywanie spełniło się dokładnie. W miejscu, które obserwował, wstała z krzesła studentka, o zgrabnej sylwetce choć nienadzwyczajnej urody. Miała płaską twarz i włosy w nieładzie, nie wiadomo, celowym czy przypadkowym. Przyglądał jej się z zainteresowaniem; była konkretem, pierwszą osobą na widowni, której zachowanie rozumiał, co dawało mu satysfakcję i poczucie rosnącej kontroli. Przyglądał się dziewczynie notując szczegóły: średniego wzrostu, szczupła, blond włosy, ubrana w niemodny już standardowy strój uczniów i studentów pierwszego roku – granatową spódniczkę i białą bluzkę z wykładanym kołnierzykiem. Dziewczyna miała na głowie czapkę studencką.

– Chce podkreślić swój status. – Doszedł do wniosku. Skoncentrował się na milczącej obserwacji i opisie tego, co się działo. – Stoi, rozgląda się na prawo i na lewo, obraca głową dookoła, chce, aby ją zauważono. Obraca się dookoła, aby wszyscy ją dostrzegli i docenili. Sefardi czuł, że to szczególne doświadczenie będzie mógł wykorzystać w swojej twórczości. Była to praktyczna lekcja opisu i charakterystyki postaci. Widowisko zaczynało mu się podobać.

–Teraz wygłosi swoją kwestię i zagra swoją scenę. Ledwo to pomyślał, już słyszał jej słowa, wyraźne, głośne, teatralne: „Mam serdecznie dosyć cnotliwego życia. Chcę się oddać. Nie nauce, ale mężczyźnie. Nie chcę być dłużej dziewicą, bo to mnie męczy. Pragnę jak najszybciej pozbyć się cnoty, tego przeżytku współczesnej młodej kobiety”

– Reklamuje się, jakby chciała się sprzedać. – Uznał Sefardi. Mimo, iż wiedział, że jest to gra, nie podobało mu się wrażenie, jakie wywołała swoimi słowami. Było w niej coś fałszywego. Przywołał się do porządku przypomnieniem, że to tylko teatr. Skoncentrował się, znowu uważnie słuchał i obserwował. Dziewczyna dodała głośno: „Wierzę głęboko w moją prawdę!”, po czym wykonała gest połączonych rąk płynący od piersi na zewnątrz. Sefardi nie zrozumiał go, lecz domyślił się, że dziewczyna symbolicznie wyjmuje miłość z serca i podaje komuś siedzącemu obok, po czym wygłasza kwestię: „To jest moja prawda”.

Nikt siedzący obok nie zareagował. Wszyscy pozostali nieruchomi jakby byli sparaliżowani lub nie rozumieli, o co chodzi.

– To koniec jej aktu. – Doszedł do wniosku Sefardi.

Na moment zagubił się, nie miał pojęcia, co teraz nastąpi. Słowa i gra młodocianej aktorki miały jednak sens; jakiś inny, tym razem męski głos, zawołał: „Wiara czyni cuda”. Stało się oczywiste, że słowa „Wierzę głęboko w moją prawdę” miały na celu zainicjować następny akt teatralny, który zaczynał się właśnie od słów „Wiara czyni cuda”.

Sefardi zapragnął, aby męczące widowisko wreszcie się skończyło.

– Jeszcze się dobrze nie rozkręciło, a on już myśli o zakończeniu. – Przedrzeźniająco stwierdził osobnik przypominający ubiorem i wyglądem belfra szkoły średniej, który nagle pojawił się w pierwszym rzędzie na sali na wprost Sefardiego. Wykładowca był pod wrażeniem, że nieznajomy usłyszał jego głos wewnętrzny. Był to nauczyciel łaciny zatrudniony na pół etatu w Zakładzie Filologii Obcojęzycznej.

Dziwactwa nie skończyły się, gdyż za chwilę z sali dobiegły słowa: „Finis coronat opus”. Sefardi nie zdziwił się, że był to głos anonimowy. Znał już mechanizm zdarzeń.

„Finis coronat opus” znaczy „Koniec wieńczy dzieło” – przetłumaczył łacinnik podkreślając słowa okrągłym, przesadnym ruchem prawej dłoni. Rzeka skojarzeń, haseł, interpretacji i tłumaczeń popłynęła wartkim nurtem dalszych wypowiedzi.

– „Opus w liczbie mnogiej to opera”. – Zawołał z dumą jakiś domorosły znawca łaciny, gołowąs w markowym dresie, podkreślającym jego wysportowaną sylwetkę.

– Opera? Jeśli opera, to Puccini. Niech żyje Puccini! Niech żyją wielcy kompozytorzy! Niech żyje córka opery, operetka. – Bezsensowne okrzyki mnożyły się jak grzyby po deszczu, wywołując nieoczekiwany efekt: na scenie, obok Sefardiego, pojawiło się sześć tancerek. Wcześniej musiały chyba zażyć jakiegoś narkotyku, gdyż ich ruchy były dziwnie płynne i rozmazane jak na zwolnionym filmie.

– Są wyraźnie nabuzowane. – Uznał Sefardi. Po chwili, urzeczony delirycznymi wygibasami tancerek, milcząco pochłaniał symbolikę ruchów ich ciał, nóg, rąk i głów. Było to pasjonujące, pragnął zapamiętać jak najwięcej. Miał wrażenie, że uczestniczy w najdoskonalszym spektaklu tanecznym, jaki oglądał w życiu. – Nadzwyczajne! – Z trudem powstrzymał się, aby nie wykrzyczeć swego entuzjazmu.

 

Życzenia z okazji piątku i obłędnej pogody (w kategoriach rozmiarów i kształtów)

Opublikowany przez
Odpowiedz

Z okazji piątku, ostatniego dnia tygodnia pracy, i obłędnie pięknej pogody, serdecznie życzę:

Tym, którzy niezdrowo trzęsą krajem – gwałtownego przyśpieszenia emerytalnego,

Kochającym samotne zdjęcia przy biurku – ciasnych butów, aby zimą mogli bezpiecznie zjeżdżać na nartach, kiedy pogoda się zepsuje,

Wyróżnionym sądownie za prawdę – aby dla równowagi nauczyli się także kłamać,

Kobietom o piersiach jak rajskie jabłuszka – piersi jak pachnący melon zdobny plastrem szynki parmeńskiej,

Muzykom z małą fujarką – instrumentu muzycznego odpowiadającego ich potrzebom i aspiracjom,

Osobom o nienasyconej żądzy seksu, władzy lub pieniędzy – żądzy nasyconej,

Osobnikom bez poczucia humoru – wygranej w Lotto jako rekompensaty za nieszczęście.

W końcu, wszystkim obywatelem naszego kraju, w związku ze zbliżającymi się wyborami samorządowymi, europarlamentarnymi, parlamentarnymi i prezydenckimi życzę małego PiSu i dużej Opozycji.

Michael Tequila

P.S. „Czytajcie mnie, a odnajdziecie siebie”, jak mówi Pismo Święte. 

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 84: Studenckie piekło teatralne

Opublikowany przez
Odpowiedz

Sefardi usiłował zrozumieć posłanie ostatniego aktu teatralnego. Na sali musiało być więcej osób zaangażowanych przez reżyserkę, gdyż że wszystkich stron padały okrzyki poparcia dla delegata i jego partii. Studenci zadawali też pytania, przekrzykując się nawzajem.

– Coś tu nie gra! – Doszedł do wniosku Mistrz, decydując się na kolejną interwencję. Podniósł ręce do góry, aby zwrócić na siebie uwagę i starał się uspokoić widownię korzystając z mikrofonu.

– Proszę zadawać pytania i wygłaszać komentarze po zakończeniu wykładu i prezentacji. – Jego głośna wypowiedź stłumiła głosy grupy osób zgodnie skandujących: – Niech żyje proletariat! Sefardi bez powodzenia usiłował obrócić okrzyki w żart. Aulę wypełniły oklaski, a atmosfera była tak gęsta, że wydawało się, że brakuje powietrza.

– Otworzyć okna! – Wrzasnął ktoś z końca sali. Kilka osób rzuciło się, aby zrealizować polecenie.

– Co tam okna! – Interweniowała studentka o okrągłych policzkach i wydatnych piersiach. Zaczęła rozpinać białą bluzeczkę wołając: – Co tam okna! Otwórzmy nasze serca!

Hasło okazało się chwytne. – W górę serca! Sursum corda! – Przez wrzawę przebiły się głosy trzech czarno ubranych kleryków z seminarium duchownego, którzy nie wiadomo, kiedy i jak znaleźli się w pierwszych rzędach widowni. Sefardi był pewien, że kilka minut wcześniej ich tam nie było. Ktoś głośno nazwał ich kretynami, oni sami też coś krzyczeli, lecz wszystkie głosy utonęły w ogólnej wrzawie.

Na sali rozpętało się piekło. Ktoś krzyknął: – Zakończyć ten burdel! Propozycja była tak trafna, że Sefardi bezwiednie poparł ją oklaskami. Grono profesorskie na czele z magnificencją siedziało ogłupiałe przypominając wystraszone ptaki przykryte przezroczystym kapeluszem, nie mając najmniejszego pomysłu na przywrócenie porządku.

– Dziękuję za aplauz! Macie państwo wyśmienite poczucie humoru! – Mistrz dosłownie zawył usiłując ukrócić orgię słów i gestów rozgrywającą się na sali. Gotował się z wściekłości, gdyż nade wszystko nie znosił bezhołowia w myślach, słowach i czynach, uważając je za akt buntu przeciw porządkowi Stwórcy. Nic to nie dało.

Przyczynkiem do kolejnej rozróby okazał się transparent. Z niewiadomych przyczyn spadł nagle na podłogę. Podnieśli go dwaj studenci tak szybko, jakby oczekiwali, że spadnie i zaczepili go na nowo na ścianie. Zmarszczki materiału zdumiewająco upodobniły go do wielkiej deski. Wywołało to natychmiastową reakcję na sali.

– Wierny aż do grobowej deski – Słowa te padły z ust studenta o oliwkowej karnacji, przybyłego na studia z Iraku. Z czarną brodą i gniewnymi, mrocznymi oczami wyglądał na fanatyka. W ręku trzymał krótki pistolet maszynowy, nie wiadomo czy prawdziwy, czy atrapę. Sefardi domyślił się po akcesoriach i wyglądzie mężczyzny, że działa na zlecenie reżyserki. Rozjuszony młodzieniec powtórzył okrzyk w kilku językach, po czym oświadczył: „Mówię to z serca. Jestem anarchistą”.

– „Co w sercu, to na języku”. – Błyskawicznie podjęła wątek siedząca obok studentka, jakby czekając na jego słowa.

– Od dawna myślałam, aby się zanarchizować. Pragnęłam tego. – Wygłaszając swoją kwestię wstała, aby każdy mógł ją zobaczyć. – Mam dość cnotliwego, uporządkowanego życia! Wierzę w miłość – Teatralnym gestem ręki zdmuchnęła słowa z ust w kierunku stojącego obok mężczyzny, po czym uczyniła znak serca na piersi.

– Wiara czyni cuda. – Rozległy się okrzyki, wzmagając i tak już powszechny hałas.

Studenci doskonale grali swoje role, ich twarze i oczy płonęły, żarliwie wyrażając uczucia niepokoju, gniewu, strachu czy radości, jakie akurat kojarzyły się z wypowiadanym hasłem. Niektórzy wykonawcy wyglądali jak narkomani; ich powiększone oczy pałały niezwykłym blaskiem. Jeden z uczestników spektaklu miał sztuczne prawe oko, większe, ciemniejsze, bardziej wyraziste. Nazywano go Sztucznookim. Kiedy wstał i przemówił, wszyscy to dostrzegli.

– Pańskie oko konia tuczy. – Krzyknął od drzwi wejściowych niski mężczyzna przypominający woźnego, tęgawy, z sumiastym wąsem. Był kiedyś dżokejem i pasjonował się pejczami, siodłami, strzemionami i podobnymi atrybutami przewagi człowieka nad zwierzęciem. Miał zwyczaj wyrażać to słowami i gestami. W rękach trzymał zdobne skórzane siodło.

– Co on tu robi? – Zdziwił się rektor. – Przecież zwolniliśmy go kilka tygodni temu. Ten człowiek nie potrafi myśleć i mówić o niczym innym niż konie i wyścigi konne.

Słowa byłego dżokeja i publiczny pokaz siodła wyraźnie poruszyły studenta, członka uczelnianego klubu hippicznego. Dżokej prawdopodobnie źle mu się skojarzył albo jego słowa zostały przyjęte jakby skierowane przeciwko Sztucznookiemu. 

– „Sam się osiodłaj, dżokeju!” – Wrzasnął, wstał z krzesła i demonstracyjnie zaczął wierzgać nogami. Przypominał zepsute dziecko, szalejące, aby wyrazić dezaprobatę. Równie dobrze mógłby krzyczeć „gwizdek” albo coś równie absurdalnego.

Sprawy komplikowały się. Zapanowała dzika atmosfera, spektakl przekraczał bariery groteski teatralnej.

– Nie wiadomo, kiedy i jak to się skończy. Nie podoba mi się to. – Sefardi stawał się coraz bardziej niespokojny, przestępował z nogi na nogę, nie wiedział, co zrobić z rękami. – Kto to wyreżyserował, jeśli w ogóle ktoś to zrobił? – Obawiał się, że wydarzenia wymknęły się spod kontroli donii Gabrieli. Na chwilę przestał słuchać i obserwować, co dzieje się na sali. Potrzebował czasu na ochłonięcie i podsumowanie wrażeń. Nic to jednak nie dało. Nieoczekiwane wystąpienia rujnowały mu wykład inauguracyjny. Większość z nich była niezgodna z listą haseł i scenariuszem, który Sefardi szczegółowo uzgodnił z donią Gabrielą. Co do tego nie miał wątpliwości.

– Ta zwariowana baba wprowadziła jakieś nowe zasady! Zupełne kretyństwo. – Był na nią zły, ponieważ to, co się działo na jego oczach niweczyło ustalony plan i porządek. Był zły również dlatego, że nie rozumiał, po co to zrobiła. Tylko jej mógł przypisać winę.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 83: Paw i Sefardi na scenie

Opublikowany przez
Odpowiedz

Stojąc już przy mównicy Sefardi skupił się. Popatrzył na hasło wypisane wielkimi literami na transparencie umieszczonym przez dwóch studentów na ścianie auli: „Swobodne skojarzenia w sztuce pisarskiej i teatralnej”. Był to odważny pomysł, nawiązujący równocześnie do teatru, rozmowy towarzyskiej i gry w słowa. Mistrz podjął się zadania, choć oznaczało ono masę pracy i znaczne ryzyko niepowodzenia. Musiał przemyśleć każdą scenę, każdą sekwencję. Miał odegrać rolę wykładowcy i wiodącego aktora. Był to eksperyment dydaktyczny. Liczył na młodą widownię, jej wrażliwość i zdolności aktorskie. Sam był ciekaw, jak wypadnie prezentacja, starał się być pozytywny, pocieszał się, że zna temat na pamięć.

Czekał na sygnał rektora, aby rozpocząć wykład. W auli panował rozgardiasz, oczekiwanie dłużyło mu się. Stojąc przy mównicy, poczuł nagle ssanie w żołądku i słabość w kolanach. Czuł, że będzie wymiotować. Niespokojnie rozejrzał się wokół sceny z nadzieją, że gdzieś zobaczy znak toalety męskiej lub strzałkę, gdzie należy jej szukać. Przerwał zdumiony, kiedy z boku sceny pojawił się wielki kolorowy paw; rozłożywszy dumnie ogon zaczął mrugać do widowni. Przypominało to niezwykłą inscenizację z użyciem światła laserowego. Ptak miał wielkie, wyraziste niebieskie oczy i męską sylwetkę.

Sala wybuchła salwą śmiechu. Mistrz przecierał oczy ze zdumienia. Paw ukazał mu się jak fatamorgana zmęczonemu podróżnikowi na pustyni. Nie wiedział, jak zareagować. Popatrzył na rektora z niemym pytaniem w oczach, ale ten wydał się być jeszcze bardziej zdezorientowany. Sefardi nerwowo szukał wzrokiem donii Gabrieli. Nie było jej w pobliżu. Zdawało mu się, że kilka minut wcześniej widział ją w końcu sali przyjaźnie machającą ręką. Nie wiedząc, co robić, krzyknął na pawia. Miał nadzieję, że go wystraszy i skłoni do zejścia ze sceny. Czekał na reakcję, lecz ptak spokojnie kontynuował kontakt wzrokowy z widownią. Wyraźnie go to bawiło. Zapadła cisza, wszyscy oczekiwali czegoś niezwykłego, zaskakującego.

Ratując się, Sefardi zdecydował się na drastyczny akt. Skoro paw nie reaguje na głos, to on wystąpi w roli mima, wyjaśniając gestami i mimiką to, co miał do powiedzenia. Przypomniał sobie szesnastowieczny teatr rzymski i mimów z commedia dell’arte, swobodnie improwizujących, wymyślających teksty i sceny, tworzących gagi i popisujących się sztuczkami własnej inwencji.

Improwizował najlepiej, jak umiał. Chwilę rozglądał się po scenie udając, że usiłuje sobie przypomnieć, co się stało z jego głosem. Wcześniej wskazał na gardło i pozorował wyjmowanie głosu z gardła i wieszanie go na haku z boku sceny. Rozpaczliwy chwyt został przez widownię zaakceptowany i nagrodzony oklaskami. To go ośmieliło. Udał, że głos się skręca, jakby było mu niewygodnie, zdjął go więc z haka i zaczął tłoczyć z powrotem do gardła. Nie zdało się to na wiele, gdyż głos niespodziewanie zamarł w krtani. Mistrz stłumił charczenie i zaczął toczyć oczami przypominając pawia. Widownia patrzyła to na jednego, to na drugiego, czekając w napięciu, co się stanie. Był to najgorszy moment w życiu Mistrza; pragnął zapaść się pod ziemię. Nie miał pojęcia, co robić dalej.

W momencie dramatycznie niezręcznym dla wszystkich z wyjątkiem pawia i studentów na sali, interweniował rektor. Popatrzył na oczekujące dalszych niespodzianek audytorium i wyksztusił z siebie:

– Zamierzałem oddać głos naszemu pisarzowi, panu Sefardiemu Baroce, doktorowi pseudo honoris causa naszej uczelni, aby wygłosił wykład inauguracyjny na temat „Wolne skojarzenia w sztuce pisarskiej i teatralnej”, a nie jakiemuś pokracznemu, głupiemu stworzeniu zjawiającemu się na scenie niczym deus ex machina. To, co widzimy teraz przed sobą, to totalny nonsens, poniżający dla wszystkich. Nie mogę tego zaakceptować jako rektor uczelni i przeprowadzę dochodzenie w tej sprawie. Teraz tylko pragnę przywrócić porządek.

Nie dano mu skończyć. Jego interwencja, słowo „pseudo”, które ze zdenerwowania wkradło się w usta starca, oraz określenia „pokraczne, głupie stworzenie” i „totalny nonsens” jeszcze bardziej rozochociły widownię, wywołując śmiechy, komentarze i złośliwe pytania.

– Niech pan nam powie, panie rektorze, kto wpuścił pawia na scenę? Kto dał mu zgodę na występ, jeśli nie władze uczelni? – Anonimowy męski głos dochodził ze środka wypełnionej po brzegi auli. Zapadła cisza w oczekiwaniu na reakcję rektora. Zakończyła ją salwa braw, nowych okrzyków i masowego rechotu. Studenteria bawiła się na całego.

– Dobre skojarzenie, dobra, mocna reakcja! – Pomyślał Mistrz zapominając o własnym tragicznym położeniu. Intuicja podpowiedziała mu, aby nie ryzykować i nie przyłączać się do powszechnego aplauzu. Koniec oklasków stworzył okazję do ponownego wystąpienia rektora.

– Proszę o spokój, albo zakończymy tę imprezę! Oddaję głos memu przyjacielowi, wspaniałemu wynalazcy, zegarmistrzowi, a także pisarzowi, Sefardiemu Baroce, aby rozpoczął wykład inauguracyjny. – Rektor mówił jak dyktator, nie pozostawiając wątpliwości, kto rządzi uczelnią. Jego ponowne wystąpienie chwilowo przerwało, ale nie wygasiło zgiełku i zamieszania. Magnificencja poczuł się bezsilny. Machnął ręką w kierunku Mistrza, co mogło oznaczać tylko jedno: „Rób, co chcesz!

Sefardi nie czekał dłużej. Za nic nie oddałby teraz inicjatywy. Starał się mówić dobitnie, jak człowiek autorytetu.

– Dziękuję państwu za chęć uczestnictwa w wykładzie inauguracyjnym poświęconym grze skojarzeń słownych. Przerwał na moment, aby nabrać oddechu i rozpędu.

– Powiem szczerze, temat nie zjawił się nagle jak ten roznamiętniony bezkarnością paw na scenie.

Dygresja na temat pawia została przyjęta szczerymi brawami. Mówca kontynuował. – Najpierw pomyślałem o znaczeniu skojarzeń w grotesce, potem w dramacie, a w końcu w sztuce teatralnej. Dramat i teatr są ze sobą bardziej zrośnięte niż bracia syjamscy. Skojarzenia stanowią ważną część gry autora z językiem, z utworem literackim, a w końcu z czytelnikiem, dla którego autor istnieje i tworzy. Im większe bogactwo skojarzeń, dobroczynny efekt twórczego nastroju, tym większa wartość dzieła. – Napięty głos Sefardiego wywołany był pragnieniem zmiany nastroju widowni, doprowadzenia do powagi.

– Proszę traktować naszą interakcję jak grę służącą wywoływaniu skojarzeń. Zacznę od prostego powiedzenia „Ubogi żywi się jak może, a bogaty jak chce”. Jakie skojarzenia wywołuje ono u państwa? Było to pierwsze hasło z listy przekazanej donii Gabrieli, reżyserki sztuki dramatycznej.

Sefardi z niepokojem czekał, jakie odpowiedzi padną z sali, tak jak umówił się z reżyserką. Bał się, że jeśli będzie ich więcej, powiększy to zamieszanie. Miał nadzieję, że oprócz ich dwojga oraz studentów, którzy mieli wystąpić, nikt na sali nie ma pojęcia, że hasło i pytanie Sefardiego oraz odpowiedź z widowni były wcześniej uzgodnione.

Z krzesła w trzecim rzędzie wstał nieogolony, ciemnowłosy mężczyzna. W ręku trzymał czerwony sztandar. Rozejrzał się po sali i wydał głośny okrzyk „Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się”, tak intensywny i bolesny, jakby trawiły go płomienie. Pośpiesznie wyjaśnił, że jest delegatem partii komunistycznej i zaczął rozdawać ulotki. Zachowywał się rzeczywiście jak posłaniec komitetu rewolucyjnego. Chwilę później z kieszeni jego marynarki w czerwoną kratę wypadł miniaturowy magnetofon.

Michael Tequila – książki: https://tinyurl.com/y7cza5nc

O zezwierzęceniu, okularach i aparacie słuchowym (Z serii: Szyderstwem w satrapę)

Opublikowany przez
Odpowiedz

Tę swawolną historyjkę opowiedział Iwanowi Iwanowiczowi pewien niedorozwinięty młodzieniec w opóźnionym średnim wieku, który po zrobieniu doktoratu z prawa został najpierw – ku swemu zaskoczeniu – awansowany na strasznego ważniaka, a potem, kiedy już wyszedł z więzienia za bunt przeciwko moralności publicznej zajął się tropieniem wysublimowanych przestępstw popełnianych przez cwaniaczków udających przyzwoitych ludzi.

Od czasu, kiedy najpierw rząd, a potem kraj ulegli zezwierzęceniu, premierowi, pseudonim Chudy Chomik, śniło się po nocach, ale tylko nad ranem, że go przesłuchiwano, najpierw w prokuraturze, potem w sądzie, pytając o szczegóły, kiedy, gdzie i w jakich okolicznościach kłamał, dlaczego to robił, oraz dlaczego nie chce przyznać się do kłamstw.

Rano, kiedy szedł do pracy ogolony, pachnący i wyprostowany jak struna najpiękniejszej gitary, jak nazywano rzeczniczkę rządu, choć była gruba i starszawa, i potrafiła gwizdać na opozycję przez zęby, premiera zatrzymała grupka dziennikarzy z mikrofonami. Zaczęli z nim rozmowę niby to pytając o drobiazgi, jakiej wody kolońskiej używa, lub czy używa pasty kiwi czy też innej do uzyskania tak fantastycznego połysku lakierek. Premier wiedział, że to wybieg, że zaraz mu zrobią świństwo wyciągając kartkę z pytaniem z lewej, zamiast z prawej kieszeni, jak miał to umówione z przedstawicielami życzliwej mu prasy.

Tak rzeczywiście się stało. Chudy Chomik zdenerwował się, kiedy kolejny, dziesiąty już raz, co uważał za grubą przesadę, zarzucono mu kłamstwo. I to w taki sposób, jakby mu zarzucano lasso na szyję, aby go powalić na brudną ziemię i ujarzmić. Tak to go to rozwścieczyło, że najpierw krzyknął do dziennikarza „Co za dużo, to niezdrowo, to i świnie nie chcą”, po czym zapragnął uderzyć go pięścią w twarz, ale się zreflektował, kiedy zauważył, że była to dziennikarka. Ochłonął nieco i rzucił półgębkiem do swojego sekretarza, tęgiego osobnika o ospowatej twarzy, w rogowych okularach, z brzuchem wydętym frazesami, który mu towarzyszył niosąc teczkę wypchaną tajemnicami służbowymi i partyjnymi.

– Uderzyłem kiedyś kochankę, to mi oddala i to butem w dolną część brzucha. To mnie tak zabolało, że do dzisiaj pamiętam. Innym razem uderzyłem żonę, nie te pierwszą, wysmukłą, tylko tę drugą, tęższą. Źle to się dla mnie skończyło, bo skierowała sprawę do sądu o przemoc w rodzinie. Pamiętam to doskonale, bo mnie to kosztowało grube miliony.

– To pan zarabiał tyle pieniędzy? – Zapytał sekretarz z niedowierzaniem, bo sam otrzymywał dochody idące tylko w dziesiątki tysięcy.

– No cóż! – Westchnął Chomik. – Zarabiało się kiedyś niezłe pieniążki. Prezes mnie lubił to i płacił. Byłem wtedy bardzo przystojny. Wiesz, chłopie – premier poweselał i rozgadał się – nosiłem wtedy elegancki garniturek wyjęty prosto spod parowej prasowalnicy, bez najmniejszej zmarszczki, smukłe szeleczki w miniaturowe, białe koniki, czarne buciki z wąskimi szpicami, okularki w złoconej oprawie, złoto 24 karaty, ze szkłami antyrefleksyjnymi, a na samej górze, pod szyją, wąziutki krawacik w ciapki. No i miałem sylwetkę, wierz mi chłopie, jak od Gianniego Versace Online Store lub innego Diora. Ech, było się przystojnym chłoptysiem! – Premier rozczulił się zapominając o dziennikarce i kłamstwach, które – tak czy inaczej – trzy razy w tygodniu, kiedy brał gorący prysznic, spływały po nim jak po gęsi.

– A w jakim zawodzie pan pracował, panie premierze? – Zapytał sekretarz udając głupiego, bo dobrze wiedział, że premier był banksterem i to międzynarodowym, bo mówił jednym językiem swoim i jednym obcym, a w tamtych czasach w banksterstwie to się liczyło na wagę brylantów. 

– Więcej mój informator nie słyszał, bo spadły mu akurat okulary i aparat słuchowy. – Usprawiedliwiał się Iwan Iwanowicz. – Nie mając okularów, nie mógł znaleźć aparatu słuchowego, a nie mając aparatu, nie słyszał, kiedy okulary uderzyły o chodnik, aby wiedzieć, gdzie ich szukać. Trudno jest żyć bez okularów i aparatu słuchowego. Choć z drugiej strony dobre jest to, że bez nich widzi się mniej wrednych ludzi i słyszy mniej kłamstw. – Iwan Iwanowicz potrafił każdego zaskoczyć swoją refleksyjną filozofią.

*****

Aforyzm: Pies! Co to jest pies? Proste pytanie, prosta odpowiedź. Pies to wyższy gatunek człowieka na smyczy!

Michael Tequila: Gwarancja pisarska, reklamacje i przeprosiny

Opublikowany przez
Odpowiedz

Ja, Michael Tequila, gwarantuję, że moje utwory literackie są przyzwoicie skomponowane i napisane. Jeśli Czytelnik nie jest zadowolony z książki, ma prawo złożyć reklamację i uzyskać przeprosiny autora. Czytelnik ma też prawo wyboru formuły reklamacji i przeprosin. Może też ustalić sobie własną formę reklamacji, o ile nie jest to dla niego zbyt męczące.  

W razie potrzeby propozycje celniejszych określeń pod adresem autora Czytelnik znajdzie na forach dyskusyjnych. Pod uwagę warto wziąć określenia takie jak: miernota, nędznik, nieuk, patałach, kreatura pisarska, pisarz od siedmiu boleści, skryba spod budki z piwem, partacz literacki, fuszer, antytalent, nowicjusz, amator, dyletant.  

Gdyby Czytelnikowi przyszło do głowy wyróżnić autora pochwałą, powinien zastanowić się nad tym co najmniej dwa razy, czy nie popełnia życiowego błędu, którego rodzina, przyjaciele i partia rządząca nigdy mu nie wybaczą.

Oto pierwsze przykłady reklamacji i przeprosin:

Reklamacja – Formuła 1

Wredny Autorze (tu wstawić tytuł książki)!

Przeklinam Pana w żywe kamienie. Swoją nędzną bazgraniną odebrał mi Pan czas, zdrowie i pieniądze. Jest Pan bezwstydnym nieukiem niemającym pojęcia o pisaniu poezji/powieści/opowiadań (niepotrzebne skreślić). Zrażona przez Pana do literatury pięknej sama zaczęłam pisać i idzie mi bardzo dobrze. Żegnam Pana epitetami.

Szczerze Panu nieżyczliwa,

Przeprosiny autora – Formuła 1

Szanowna Pani,

Pani krytyka mojej powieści „Sędzia od Świętego Jerzego” jest niezwykle trafna. Zgadzam się z Panią, że fabuła jest nudna, bohaterowie są gorsi od polityków, a zakończenie utworu jest beznadziejne. Zrozumiałem to dopiero wtedy, kiedy sam przeczytałem książkę. Było już jednak za późno, aby cokolwiek zmienić. Szczerze przepraszam za nędzną jakość mojej produkcji. Niech Bóg Panią błogosławi w drodze ku lepszej literaturze.

Z poważaniem,
Michael Tequila

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 82: Escuela Superior del Drama

Opublikowany przez
Odpowiedz

Zgodnie z prognozą pogody ranek był piękny. Mimo tego Sefardi czuł się nie najlepiej, był ospały, w dodatku z nieznanego powodu rozbolał go żołądek. Zaczął chodzić po pokoju. Kiedy stanął na balkonie od strony wschodniej budynku, promienie słońca otoczyły jego głowę aureolą. Pomyślał, że dla celów promocji przydałby mu się wizerunek świętego. Ciepły obraz w szybie drzwi balkonowych i pogodna myśl niewiele mu pomogły. Nadal czuł się nijako. Zaparzył sobie i wypił mocną kawę, potem drugą, jeszcze mocniejszą, lecz nadal nie mógł się pozbierać. Podszedł do apteczki, gdzie kilka dni wcześniej znalazł paczuszkę narkotyku, którą schował tam – jak podejrzewał – jego wnuk, aby przejrzeć medykamenty w poszukiwaniu buteleczki z kroplami żołądkowymi. Napis na opakowaniu był słabo czytelny, ale naklejka miała charakterystyczny kształt zbuntowanego prostokąta w kolorze amarantowym. Była znakiem rozpoznawczym. Sefardi nalał sobie do szklanki wody, dodał przepisaną ilość mikstury, zamieszał łyżeczką o rączce cienkiej jak drut i wypił duszkiem napój. Nie było to smaczne, ale od razu zadziałało. Podszedł do kanapy, aby chwilę posiedzieć i odzyskać siły. Po południu o godzinie czternastej miał wykład inauguracyjny w Escuela Superior del Drama y Teatro, Wyższej Szkole Dramatu i Teatru. Musiał być w dobrej kondycji.

*****

W gmatwaninie ulic, budynków, pojazdów i własnych myśli kierowca poruszał się szybko i sprawnie dzięki nawigacji satelitarnej. Siedząc za kierownicą mówił głośno, jakby rozmawiał z inną osobą, że GPS nie jest przyjacielem szatana, jak to kiedyś określił zbuntowany klecha, lecz nowoczesnym narzędziem Boga, wydłużającym jego rękę wyciągniętą w stronę gubiącego się nieprzerwanie człowieka. Ludzie tracili orientację nie tylko w wierze i w życiu, ale i na ulicach. Sefardi wyobraził sobie największe miasto świata, liczące trzydzieści osiem milionów mieszkańców, więcej niż kraj, w którym mieszkał, i monstrualność wyzwań stojących przed kierowcami. Samochód zbliżał się do przejścia dla pieszych, nad którym zapaliło się czerwone światło, i kierowca przerwał monolog, aby się skoncentrować. Kiedyś taka rozmowa denerwowała go, uważał za nienormalne, że ktoś rozmawia ze sobą głośno, potem mu to przeszło.

– Bóg nie może pomagać każdemu z osobna, dlatego stworzył nawigację satelitarną. Kiedy na ziemi był raj, a w nim tylko Adam i Ewa, nie było to potrzebne. Ewa była na wyciągnięcie ręki, Adam mógł ją odnaleźć w każdej chwili. Teraz, kiedy na świecie żyje ponad siedem miliardów ludzi, trzeba było zaprząc technologię do pomocy. Dlatego Bóg wynalazł GPS. Oczywiście nie osobiście, ale przez człowieka. Bez mojego Garmina byłbym dzisiaj jak bez głowy. – Kierowca przerwał monolog, aby skoncentrować się.

Obserwując pojazdy, znaki drogowe i ludzi na przejściach dla pieszych, Sefardi dotarł do celu. Była nim Wyższa Szkoła Dramatu i Teatru, Escuela Superior del Drama y Teatro, gdzie miał wygłosić wykład inaugurujący rok akademicki. Wjechał na parking i ustawił samochód w odległym, pustym miejscu. Zawsze bał się, że ktoś uszkodzi mu pojazd.

*****

Uczelnia mieściła się w budynku wyglądającym jakby składał się z pięciu części. Część centralną wieńczył tympanon nad drugim piętrem, nad którym górowały postacie dwóch muz połączonych wielką harfą. Wejście do budynku zdobiła marmurowa rzeźba rozczapierzonej dłoni. Parter był różowego koloru, pierwsze i drugie piętro pomalowano jaśniejszą farbą.

Korytarz prowadzący w głąb budynku zaprzeczał wystrojowi zewnętrznemu. Był surowy i niezbyt szeroki, pod sufitem biegły dwa rzędy świetlówek podwieszonych pod czarną kratką. Kremowych ścian nie urozmaicał żaden obraz, plakat, tablica, czy choćby kartka z ogłoszeniem. Nagość ścian rzucała się w oczy. W połowie korytarza znajdowała się wielka wnęka z kaloryferem, a naprzeciwko niej ławka, zajęta przez trzech studentów. Pięciu dalszych podpierało ściany. Dyskutowali między sobą jakiś temat, bez emocji i nadmiernej gestykulacji. Czarna podłoga i sufit z ciemnej kratki dominowały nad jaśniejszymi plamami ścian, wywołując uczucie niepewności i zwątpienia.

*****

Aula była wypełniona po brzegi studentami.

– Pierwszy rok. Nowozaciężni. – Mruknął do siebie Sefardi.

Myślał o nich z życzliwością, choć nie czuł się jeszcze najlepiej. Dobre samopoczucie wracało powoli. Miał kilka minut, aby rozejrzeć się po sali. Zastanawiał się nad wykładem, którego temat i treść były niespodzianką przygotowaną przez rektora dla studentów i wykładowców. Była to bardziej prezentacja niż typowy wykład. Rektor, starszy dystyngowany pan, był właścicielem uczelni i lubił zaskakiwać audytorium jakimś niezwykłym wydarzeniem raz do roku.

Tematem wykładu były związki między literaturą a teatrem. Scenariusz został uzgodniony wcześniej z donią Gabrielą, wykładowczynią i reżyserką sztuk dramatycznych. Sefardi omówił z nią hasła znane z literatury, jakimi planował się posłużyć, aby zbadać, jakie skojarzenia i reakcje wywołują one w audytorium, składającym się ze studentów pierwszego roku. Miał to być nietypowy wykład inauguracyjny, którym rektor pragnął wyróżnić swoją uczelnię.

– Proszę dać mi listę haseł, a ja przygotuję i wyreżyseruję ze studentami sceny, które ożywią reakcje widowni. Doda to płynności pańskiej prezentacji. Dodatkową korzyścią będzie zaangażowanie studentów; będąc słuchaczami staną się także widzami i aktorami.

Sefardiemu podobał się pomysł aktywnego udziału studentów w wykładzie. Martwił się jednak, czy reakcja na hasła będzie dostatecznie spontaniczna. Nie był pewien, jak skutecznie wykład przełoży się na prezentację teatralną studentów-amatorów, czy podołają oni zadaniu. Przedstawił swoje wątpliwości reżyserce.

– Proszę się nie martwić. Będzie jak w sztuce teatralnej, przypominającej sceny z życia. Żyjąc też gramy jakieś role: kochającej córki, dobrego ojca, pobłażliwej matki, wpływowego polityka, ambitnego pisarza, wymagającego reżysera. Wszyscy jesteśmy zarazem widzami i aktorami. – Sefardi uśmiechnął się w odpowiedzi na komentarz. Podobało mu się podejście rozmówczyni. Rozstając się z kobietą Mistrz był pewien, że jego wykład dużo zyska na oprawie scenicznej.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 81: Perypetie z opuchlizną

Opublikowany przez
Odpowiedz

Sefardi umocnił się w przeświadczeniu o zaangażowaniu Barrasa, kiedy ten zaczął rozpowszechniać pogłoskę, że uczulenie Sefardiego nasila się, kiedy źle myśli i mówi o osobach znanych i zasługujących na uznanie za swoją działalność społeczną lub polityczną. Ktoś zasugerował Sefardiemu, że chodzi o związek psychosomatyczny, jaki tkwi w jego organizmie. Mistrz postanowił zapytać o to lekarza. Okazał się on zwykłym konowałem. Nie poznał się na chorobie, albo też, śpiesząc się przyjąć następnego pacjenta starał się zbyć Sefardiego, gdyż nic mu nie wyjaśnił. Zapisał mu tylko leki. Nie przyniosły mu one ulgi ani poprawy. Wobec braku pozytywnej reakcji organizmu, rozczarowany Mistrz postanowił sam stawiać sobie diagnozy i sprawdzać je po kolei. Wymagało to czasu. Po wyczerpaniu cierpliwości mniej więcej po tygodniu, Sefardi udał się do innej przychodni, tym razem specjalisty od ust. Był to okres, kiedy lekarze specjalizowali się już w pojedynczych organach ciała, ręce, nodze, uchu, ustach, a nawet grubym palcu prawej stopy.

Po drobiazgowym zapoznaniu się z historią choroby, lekarz zalecił pacjentowi przeprowadzenie kosmetycznej operacji poprawy kształtu ust. Zabieg był bolesny i wyłączył Sefardiego z życia publicznego na kilka tygodni. Po wygojeniu się blizn okazało się, że efekt operacji jest nienadzwyczajny. Wargi nadal były powiększone. W dodatku pojawiły się podejrzenia, nawet ze strony przyjaciół, że Sefardi chciał się „upiększyć” podobnie jak kobieta. W sprawie wypowiadał się także Wiktor, żartując na temat botoksu i chęci odmłodzenia się Sefardi. Bezsensowne, a zarazem przykre podejrzenia i komentarze wyprowadziły Sefardiego z równowagi. W obronie własnej wymyślił sposób kompromitowania plotkarzy i ich pomysłów. Twierdził, że opuchlizna to charakteryzacja do roli w filmie science-fiction, w którym gra kosmitę gromadzącego energię w wargach. Efekt kontrofensywy zaskoczył Sefardiego; wiele osób uwierzyło w jego rolę w filmie i z powagą zadawało mu pytania na ten temat.

Niezrozumiała i uparta opuchlizna warg doprowadziła w końcu do najgorszego: Barras rozpętał kampanię oszczerstw przeciwko Sefardiemu. W krzywych zwierciadłach na Plaza Central pojawiły się nowe, jeszcze bardziej karykaturalne wizerunki Sefardiego. Obok starych luster zaczęto instalować nowe, bardziej nowoczesne, zasilane energią z paneli słonecznych. Burmistrz tłumaczył inwestycję potrzebą rozjaśnienia miasta wykorzystując energię odnawialną. Rozbudowy sytemu luster zaniechano dopiero wtedy, kiedy okazało się, że ściągają one owady, które rozbijając się tysiącami o nagrzaną, błyszczącą powierzchnię, zanieczyszczają ją i wywołują zabójczy fetor.

*****

Puchnięcie warg powoli zmniejszało się. Lekarz nie wiedział, kiedy spuchlizna ostatecznie ustąpi, co gorsza, nie dawał gwarancji, że zniknie ona w ogóle. Nie wiadomo, co podejrzewał, gdyż wciąż zlecał wykonywanie dodatkowych badań. Najgorsze było to, że pojawiły się nowe plotki, że Sefardi prowadząc hulaszczy tryb życia zaraził się nieznaną, niebezpieczną chorobą. Sefardi dementował je, nazywał je bzdurami wyssanymi z palca lub wziętymi z sufitu.

Isabeli nie widział od dawna. Kiedy rano jak zwykle przyniosła mu herbatę, wyglądała jak ibis. Miała na sobie czerwone szpilki na wysokim obcasie, cienkie jedwabne pończochy z pionowym motywem roślinnym, wymyślny kapelusz oraz suknię o fakturze i kolorze upierzenia szkarłatnego ibisa. Przypominała go sylwetką, detalami ubioru i sposobem poruszania się: mocne nogi, dojrzałe jakby zdziwione oczy ostrożnego ptaka, gotowego odlecieć w każdej chwili unosząc ze sobą niezwykły majestat. Zwisający z szyi gruby wisior wyraźnie przypominał charakterystyczny długi dziób ptaka. Gospodyni wyglądała tak dziwnie i wyzywająco, że Sefardi skojarzył ją sobie z kurtyzaną. Myśl była tak obraźliwa, że zawstydził się.

Isabela była uroczysta i małomówna.

– Idę dzisiaj do kościoła – poinformowała, po czym zawahała się, zmieszała i zamilkła. Oboje milczeli, zażenowani niezręcznością sytuacji, choć nie było w niej nic żenującego. – Potem idę na przyjęcie – dodała, jej policzki zaróżowiły się.

Sefardi miał wrażenie, że chce mu jeszcze coś wyznać, podzielić się czymś, co ją męczy, ale milczała. Czuł się podobnie. Chciał jej powiedzieć, że wygląda uroczo, fascynująco, rewelacyjnie. Nawet jedno słowo nie przeszło mu przez gardło. Zabrzmiałoby to tak, jakby chciał jej się oświadczyć. Poczuł się zagubiony.

O puchnięciu warg Izabela wiedziała od dawna, ale bagatelizowała problem.

– Czy warga to taka ważna część ciała? – Pytała, przyglądając mu się z nieukrywaną powagą. – Sama mam wydatne wargi i nawet to sobie chwalę. Co do pana, to jest coś gorszego. Ktoś szerzy pogłoski, że ma pan chorobę weneryczną. Ja osobiście w to nie wierzę, ale moi znajomi tego nie wykluczają. – Podsumowała z niesmakiem.

Kiedy opuściła pokój, Mistrz powiedział sobie półgłosem: – Tak. Zdecydowanie przypomina ibisa. Nie był pewien, dlaczego uznał to za ważne. Coś błądziło mu po głowie, jakieś dalekie pragnienia, rajski ogród wypełniony zapachem konwalii snującym się między kwitnącymi drzewami.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 79: Kawiarnia Eliseo

Opublikowany przez
Odpowiedz

Początek dnia nie był najlepszy. Z rana Sefardi wykonywał zazwyczaj sporo pracy. Tym razem porządkował zapiski, uzupełniał i poprawiał teksty, nie był jednak w stanie skoncentrować się w pełni. Po kilkunastu minutach poczuł ból w plecach. Patrząc na ociekające deszczem okno tłumaczył sobie, że to skutek niewyspania i załamania się pogody. Czuł nadchodzący atak depresji, zagłębianie się w przepaść smutku i niemocy. Chodził po mieszkaniu, tam i z powrotem, w końcu zdecydował się wyjść na zewnątrz, przejść się po mieście.

Kiedy w bocznej uliczce przy parku zobaczył napis Kawiarnia Eliseo, wszedł do środka. Poprosił o podwójne espresso z dodatkiem gorącej wody. Usiadł przy oknie, aby wypić. Czekał na błogosławione działanie kawy, kiedy w jego głowie pojawiły się odpryski wspomnień o grubej babie z wiadrami. Zaniepokoiło go określenie „gruba baba”; uważał je za niesprawiedliwe i bezzasadne. Odrzucał je, a ono wracało do niego jak piłeczka pingpongowa. Starał się otrząsnąć z tych myśli, obserwując ruch uliczny na zewnątrz. Kiedy odwrócił wzrok zauważył, że siedzące w głębi sali towarzystwo, dwie kobiety i mężczyzna, patrzy w jego kierunku, jakby wyczekiwali coś lub kogoś na ulicy za oknem. Spojrzał na zewnątrz, na chodniku nikogo nie było. Uliczka była całkowicie pusta. Próbował uśmiechnąć się do kelnerki, aby poprawić sobie nastrój.

Kiedy znowu popatrzył na towarzystwo, mężczyzna wyraźnie wskazywał go palcem, coś powiedział i cała trójka wybuchła śmiechem. Sefardi poczuł się upokorzony. Zachowywali się drwiąco wobec niego. Wskazał pytająco na siebie palcem, czy chodzi im o niego. Skinęli głowami potwierdzająco i zaczęli chichotać, po czym przestali. Mężczyzna kiwnął ręką na kelnera i wskazał mu, że zostawia pieniądze przy rachunku leżącym na stole, po czym całe towarzystwo ruszyło w kierunku wyjścia. Kiedy przechodzili koło Sefardiego, zatrzymał ich.

– Dlaczego państwo wytykacie mnie palcami? To nic miłego. Czy jest coś we mnie dziwnego lub nadzwyczajnego?

Goście stanęli zaskoczeni, popatrzyli po sobie, potem na niego, jakby widzieli go pierwszy raz. Sefardi przyjął ich udawane zaskoczenie za formę odgrywania się na nim. Podniósł głos.

– Uważacie mnie za głupiego? Czy wiecie – zwrócił się do mężczyzny, jakby to on był kierownikiem grupy – kim jestem? Wiele osób mnie zna, ale nikt nie traktuje mnie tak jak wy. To, że mój zegarek jeden czy drugi, albo moje pisanie, czy moje poglądy polityczne, komuś się nie podobają, to nie znaczy, że pozwolę, abyście wytykali mnie palcami. Zwracał się do nich przez „wy”. Spurpurowiał, policzki palił mu gniew.

Mężczyzna podjął zaczepkę.

– Niestety, nie wiemy, kim pan jest. To straszne. Nie wiemy też, jakie są pańskie zegarki, książki i poglądy polityczne. Na pewno bardzo oryginalne. Nie musi pan nam tego wyjaśniać – ironizował, patrząc wyzywająco.

Sefardi nie odpowiedział. Zaświtało mu w głowie, że miał przed sobą zwolennika gubernatora Blawatsky’ego, podesłanego na przeszpiegi, wrednego typa, jakich mało. Kiedy to sobie uświadomił, chciał go wyzwać najgorszymi słowami, zmieszać z błotem, ten jednak go ubiegł, wygłaszając nieuzasadnione oskarżenie.

– Jesteś człowieku szalonym, nieprzejednanym krytykiem gubernatora. Twoje argumenty są obraźliwe dla niego, jego zwolenników, każdego przyzwoitego obywatela, a nawet zwykłej sprzątaczki wymiatającej brudy spod szafy, w której zalęgły się myszy.

Sefardi stracił panowanie nad sobą; kierowane do niego oskarżenia były jawną farsą, jakimś wygłupem na niebotyczną skalę. Zareagował jak rozwydrzone dziecko, zaczął tupać nogami i wrzeszczeć, nie zdając sobie sprawy, co czyni i jakich słów używa. Napięcie stało się nie do zniesienia. Wszyscy goście kawiarniani patrzyli w ich kierunku, zaintrygowani i zszokowani. Podszedł kelner. Wyglądało na to, że będzie interweniować, lecz on szybko oddalił się, prawdopodobnie po pomoc. Kobiety odciągnęły swojego towarzysza prawie na siłę i cała trójka w pośpiechu opuściła kawiarnię.

Sefardi usiadł, czując na sobie wzrok pozostałych osób w kawiarni. Poczuł ssanie w dołku, stawało się coraz bardziej intensywnie, nasilało się. Przestraszył się, że stanie się z nim coś niedobrego. Wyszedł do toalety, po drodze o mało co nie przewrócił pustego stolika. Nie ściągając spodni, usiadł na otwartym sedesie, po czym wstał, opuścił pokrywę i usiadł ponownie. Czuł, jak zagłębia się w sedesie jak w fotelu, zapada się.

Przed oczami pojawiło mu się nieznane miejsce, wpatrywał się w nie intensywnie. Była to plantacja bananów, którą odwiedziła grupa dzieci w wieku przedszkolnym, wszystkie bardzo tęgie, głośne i swawolne. Banany były żółto-zielone, zwisały ogromnymi kiściami z bananowców i machały drobnymi rączkami i nóżkami. Sefardi poczuł zapach wilgotnej ziemi i olejku eukaliptusowego wymieszanego z esencją miętową. Chłopiec w czarnych spodenkach zaczął siusiać na stojącego obok pracownika plantacji, grubego jak beczka osobnika o twarzy starego Chińczyka. To było oburzające. Mimo, że Chińczyk wyglądał niesympatycznie, Sefardi był zdegustowany, że dzieci zachowują się tak skandalicznie. Zaniepokoiło go to i zmęczyło tak bardzo, że musiał oprzeć się o najbliższego bananowca. Chciał się uspokoić pragnąc zobaczyć sad owocowy, kojący widokiem i zapachem kwiatów, choćby taki, jaki mieli rodzice jego żony, mieszkający na nizinnych obszarach kraju. Tam nie zdarzały się tak gorszące sceny.

Po powrocie Sefardiego do kawiarni otoczyła go grupka osób. Usiadł na krześle. Jakaś tęga kobieta pochylała się nad nim zaniepokojona. Zastanawiała się jak mu pomóc, zadawała mu pytania, ale ich nie rozumiał. 

– Znowu ta cholerna baba! – Żachnął się. Zobaczył ją ponownie, rozciągniętą na ziemi, przestraszoną, z wielkimi cynkowymi wiadrami leżącymi po bokach. Była bardzo gruba. – Kto to widział? Być tak otyłym! To nieprzyzwoite. Jak ona mogła do tego dopuścić? – Oburzenie Sefardi potęgowało się. Tęgość kobiety usprawiedliwiła jego napad na nią.

– Jest monstrualnie gruba. Sama jest sobie winna. Kto tak wygląda? – Zaczął na nowo. Jego mroczna jaźń pracowała intensywnie, szukała wytłumaczenia, znajdowała je i uzasadniała jego postępowanie. Pomogło mu to. Poczuł ulgę, zaczynając rozumieć, że nie jest winien swojego szalonego postępowania. Że został sprowokowany. – To jej wina! – Wyszeptał. Z trudem podniósł się z krzesła, nie czując nawet pomocnych rąk. Ktoś podał mu szklankę wody. Wypił kilka łyków, woda była ciepława. Uznał kolejny raz, że jest niewinny. Przypominał mu się detektyw Matthäi ze sztuki „Obietnica” Dürrenmatta. Pomyślał o nim z zazdrością, że nie musiał podejmować decyzji tak rozpaczliwych jak on.

– To i tak nie ma znaczenia. – Wymamrotał. – O moim losie decyduje już tylko Plan Czterdziestu Dni. – Tego był pewien.

Wracał do przytomności. Zauważył, że nadal siedzi na kafelkowej podłodze w toalecie oparty prawym łokciem o sedes. Sala kawiarniana i ludzie wokół niego gdzieś znikli. W ogóle go to nie zdziwiło. Z mrocznych przeżyć zapamiętał tylko to, że stanowiły one parę: plantacja bananów i uparta baba z pustymi wiadrami. Wstając na nogi, wyprostował się. Obiecał sobie, że nigdy nie wspomni nikomu o tym wydarzeniu. Nie miał obowiązku dzielenia się czymkolwiek nawet z osobami najbliższymi, najbardziej zaufanymi.

– Świat nie wie o moich problemach i niech tak zostanie. Coś się we mnie psuje. – Osaczał go strach przed nieznanym.

Podszedł do umywalki, oparł się o nią ręką i popatrzył w lustro. Wyjął grzebyk z tylnej kieszeni i zaczesał włosy, potem wyrównał marynarkę, wyprostował się i ruszył ku drzwiom, do stolika, gdzie zostawił filiżankę z niedopitą kawą. Po drodze zatrzymał go kelner z rachunkiem. Sefardi przeprosił go, wyjaśniając, że czuje się niedobrze i musi wyjść na świeże powietrze. Zapłacił rachunek od ręki banknotem wyjętym z górnej kieszonki marynarki i nie czekając na resztę, wyszedł. Wieczorem w domu czuł już tylko lekkie przygnębienie. Niewiele zrobił tego dnia. Planował poprawiać tekst książki, nad którą pracował. Miała to być jego pierwsza powieść. Dotychczas zajmował się tylko wynalazkami, głównie zegarkami i pisaniem artykułów i podręczników na temat wynalazczości i zegarmistrzostwa. Teraz chciał spróbować czegoś nowego, wynikającego z nowych zainteresowań.

Jego pasją stało się poszukiwanie podobieństw świata rzeczywistego, przede wszystkim do społeczeństwa i organizacji społecznych, ze wspaniałym mechanizmem zegarowym. Uważając czas za twór boski uznał, że zegar, jedyny mechanizm jego pomiaru, ma również w sobie cechy boskości, mimo że został wynaleziony przez człowieka. Wyobrażał to sobie jako ciąg zdarzeń: Bóg tworzy czas a następnie człowieka, który wynajduje zegar, uniwersalne narzędzie pomiaru czasu. Nie chodziło mu o zegar w prostym ludzkim rozumieniu, ale o wszystkie mechanizmy, astronomiczne, biologiczne i psychologiczne, sterowania czasem, porami roku, ruchem planet, przemianami dnia i nocy, przypływami i odpływami mórz. Stało się to jego fascynacją.

Dając ujście wzbierającej w nim fantazji, w zegarowym kontekście powieści Sefardi osadził postać zegarmistrza-mordercy dysponującego wściekle przewrotną, iście zegarmistrzowską precyzją planowania i popełniania morderstw, bohatera, który miał za sobą niewykryte zabójstwa trzech osób i tylko jedną nieudaną próbę zabójstwa, związaną ze zdarzeniem losowym, co było czystym zbiegiem okoliczności.

Zanim poszedł spać, Mistrz obejrzał bez większego zainteresowania dziennik telewizyjny, a potem starał się poczytać książkę. Przeszkodził mu w tym strach przed czymś nieznanym. Szukał rozsądnego wytłumaczenia swoich dziwnych przeżyć, lecz bez powodzenia. Poczuł się całkowicie pusty, jakby wszystkie swoje emocje, myśli i uczucia zamknął w puszce lub wyrzucił. Zanim zasnął, pomyślał o wizycie u lekarza.

Read Michael Tequila or buy for a gift: https://tinyurl.com/y7cza5nc 

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 78: Rozmowy Sefardiego z Kanapą

Opublikowany przez
1

Od pewnego czasu Sefardi rozmawiał z Kanapą podobnie jak ludzie rozmawiają z psem lub małym dzieckiem, które niewiele pojmuje. Zaczęło się to mniej więcej w połowie Planu Czterdziestu Dni. Mówił do niej, jakby była żywą osobą i mogła go zrozumieć. Najdziwniejsze, że mu odpowiadała, tak to odbierał, reagując przytomnie na jego słowa. Było mu to bardzo na rękę, ponieważ wprowadzało w jego życie poczucie spokoju, którego mu czasem brakowało. W rozmowie mógł bez pośpiechu wyłuszczyć swoje poglądy na dowolną sprawę, przedstawić argumenty, nie będąc kontrowany od samego początku, jak to robiła Penelopa czy też, w nieco mniejszym wymiarze, inne osoby, które zazwyczaj dochodziły do wniosku, że jest on apodyktyczny.

Z szacunku myślał o Kanapie jako o Meblu przez duże M, tak jakby to było imię. Mebel sugerował imię męskie, choć sama Kanapa była rodzaju żeńskiego. Na początku mu to nie przeszkadzało. Po pewnym czasie sytuacja się zmieniła i dwoistość imion skonfrontowana z martwą naturą przedmiotu zaczęła mu dokuczać coraz bardziej. Stała w sprzeczności z logiką.

Poruszył to w rozmowie z Kanapą. Przedstawił jej rozterkę logiczno-semantyczną, jaką przeżywał i zdziwił się, że nie zareagowała na jego słowa, choć z drugiej strony uznawał jej prawo do zachowania innego niż oczekiwał. Szanował je podobnie jak prawo każdej innej istoty do nieudzielania odpowiedzi lub wstrzymania się z nią do czasu lepszego rozpoznania sprawy. Uważał, że każdy ma prawo do zastanowienia się. Nie znosił ludzi, którzy chlapali językiem zaraz po usłyszeniu pytania. Uznawał to za typowe dla polityków, szczególnie pewnej grubej jędzy z Partii Konserwatywnej. Nie znosił tego babsztyla.

Milczenie Kanapy w tej sprawie zaczęło mu ciążyć. W grę wchodził czas. Zawsze miał on dla Mistrza znaczenie. Mógł zrozumieć, że ktoś nie odpowiada od razu, ale brak jakiejkolwiek reakcji w rozmowie uważał za naganny. Im bardziej zagłębiał się w temat, tym bardziej nabierał przekonania, a z czasem pewności, że nie jest to problem Kanapy, tylko jego własnej osobowości.

Nie była to jedyna zgryzota. Drugą były omamy i urojenia. Pojawiały się i znikały. Na szczęście nie zdarzały się zbyt często. Miały różną postać: żywiołów z chińskich horoskopów i zjawy w rodzaju baby z pustymi wiadrami, także zmaltretowane postacie z obrazów Francisco Goi z czasów krwawej inkwizycji, jakie oglądał w Museo del Prado w Madrycie. Napisał nawet wiersz na ten temat, jakby na potwierdzenie prawdy o nawiedzających go chimerach. Kiedy sobie o nim przypomniał, odszukał go i odczytał na głos dwa razy. Pamiętał nawet, kiedy i gdzie go napisał.

Gdy umysł zasypia, budzą się potwory,
zaludniają rozpierzchłych pagórów ugory,
serce zbroi się w kaptur i zgęstniałą togę;
prawda nie spłonie – ja płonąć mogę.

Sędzią mnich obłąkany miłością do Boga,
kielich dym napełnia, unosi go trwoga.
Na płomiennych ołtarzach łkają innowiercy,
milknące oczy bluźnią samemu bluźniercy.

Nocą nawiedzały Sefardiego najgorsze potwory, zmory nocne, które go dusiły. Tych nie znosił najbardziej. Zastanawiając się nad nimi uznał, że problem i jego rozwiązanie tkwią chyba znowu w nim samym. Czuł przez skórę, że coś z nim nie jest w porządku. Mówił to sobie po cichu, jakby bał się, że ktoś inny może je usłyszeć.

Był to początek świadomości Mistrza, że ogarnia go szaleństwo. Uznał je za rzecz straszną jak i niezmiernie pasjonującą. Interesując się psychologią wiedział, że ludzie zaburzeni psychicznie dzielą się na tych, którzy nie mają świadomości, że coś z nimi jest nie w porządku, oraz tych, którzy tę świadomość mają. Obydwie grupy zrównywał fakt, że nie umieją sobie poradzić z problemem.

Rozumienie sprawy nie zmieniło postawy Sefardiego wobec Kanapy. Nadal był przyjaźnie do niej usposobiony i wciąż z nią rozmawiał, może tylko rzadziej. Starał się przy tym pamiętać, aby zwracać się do niej „Kanapo”, co było zgodne z naturalną płcią rozmówczyni. Oczywiście nie chodziło mu o płeć, ale o rodzaj. Było to jak zapadanie się w przepastny śnieg. Pogorszenia samopoczucia nie były częste, stopniowo jednak nasilały się, co go tylko umacniało w przekonaniu, że decyzja przyspieszonego zakończenia życia jest jak najbardziej na czasie. Do tajemnicy nie dopuszczał nikogo, nawet Anastazji, którą darzył szczególnym zaufaniem, ani Amizgao, który był jego najbliższym przyjacielem i powiernikiem. 

If you like this story, you will also enjoy other books by Michael Tequila: : https://tinyurl.com/y7cza5nc 

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 77: Baba z wiadrami

Opublikowany przez
Odpowiedz

Zmagania z samym sobą tak zaabsorbowały Sefardiego, że nie zauważył, kiedy na drodze pojawiła się kobieta z wiadrami. Zahamował tak gwałtownie, że o mało co nie poleciał do przodu na zbity pysk.

– Nie mogłaś mnie, babo, ostrzec choćby krzyknięciem, że jesteś na drodze! – Wrzasnął zdenerwowany spod kasku, który zsunął mu się na oczy pod wpływem gwałtownego hamowania.

– A pan, to co? Jedzie sobie jak lord admiralicji i gapi się jak zwykły cham w ziemię! Nie łaska to patrzeć do przodu, aby komuś nie zrobić krzywdy? Wodę bym rozlała, gdybym tylko niosła. Na szczęście wiadra są puste – krzyknęła, jej twarz zaczerwieniła się.

Zawiał wiatr i sypnął obficie pylistym piaskiem w twarze wędrowców. Sefardi, mrużąc oczy, przyjrzał się kobiecie, zauważając okrągłe policzki i mały wąsik pod nosem. Przypominała zniewieściałego mężczyznę. Kiedy odwracał wzrok, na jej sweterku mysiego koloru dostrzegł malutką plakietkę z napisem „Partia Konserwatywna” okrągłą jak twarz właścicielki, z literami w kolorze zjadliwej zieleni. Naszła go natychmiastowa chęć spojrzeć jej w oczy. Dostrzegł w nich, był o tym przekonany, bezbrzeżne poparcie dla Barrasa. Była to ostatnia kropla, która przelała czarę rozczarowań Sefardiego. Ogarnęła go nieokiełznana, szewska pasja. Wściekłość z powodu wczesnego przebudzenia, jazdy donikąd, gwałtownego wiatru, śmierdzących świń w zagrodzie, ich obrzydliwego kwiku, bezmyślnego wieśniaka na furmance oraz widoku okropnej baby z wiadrami musiała znaleźć ujście. Organizm mężczyzny nie był już w stanie więcej zdzierżyć.

Zsiadł z roweru i podszedł do kobiety. Niepewnie przyglądała mu się z bliska. Niepokój odmalował się na twarzy, która skurczyła się dziwnym grymasem. Kobieta usunęła się nieznacznie na bok, ustępując agresorowi. Nie wiedziała, co zrobić z rękami podtrzymującymi wiadra zawieszone na łańcuchach.

– Niech pani zdejmie te wiadra! – krzyknął rozkazująco. – No szybko!

– Dlaczego? Dlaczego chce mi pan zabrać wiadra? To w czym będę nosić wodę? – Zapytała półgniewnie, półbłagalnie.

– Do diabła z kretyńskimi wiadrami! Nie są mi one potrzebne. Ściągnij wreszcie, babo, z siebie te cholerne baniaki!

Zaskoczenie w oczach kobiety przerodziło się w strach. Poruszyła nerwowo rękami, jakby szukała dla nich miejsca, po czym nagłym ruchem bez dalszego wahania zdjęła ciężar z barków. Stała wyprostowana z opadłymi ze zmęczenia ramionami i niepokojem czającym się w oczach. W Sefardiego wstąpił diabeł. Bez chwili namysłu trzasnął kobietę w twarz otwartą prawą ręką. Głowa ofiary odskoczyła na bok, po czym powróciła na miejsce jakby była na sprężynie. Jej oczy były pełne przerażenia, osłupiałe nie tyle z zaskoczenia, ile ze zwierzęcego strachu. Rowerzysta, zamiast się opamiętać, wymierzył drugi, płaski cios w lewy policzek. Kobieta usiłowała zrobić krok do tyłu, potknęła się albo ugięła pod wpływem uderzenia i upadła na kolana. Dopiero wtedy napastnik oprzytomniał. Nie wiedział, jak się zachować. Pomógł kobiecie podnieść się na nogi i zaczął gorączkowo przepraszać. Kiedy ofiara otrzepywała się z kurzu i wygładzała spódnicę, Sefardi rzucił się do torebki z narzędziami przymocowanej do ramy roweru i gorączkowo zaczął w niej coś szukać.

– Zaraz pani wynagrodzę moje szalone zachowanie. Sam nie wiem, co mi się stało! Przepraszam panią. Prześladowało mnie wspomnienie kobiety z pustymi wiadrami. Chyba dlatego, że matka mi opowiadała, jak kiedyś taka jedna doprowadziła ją do nieszczęścia. Musiałem w to uwierzyć. Jak jakiś wariat! Jeszcze raz najmocniej panią przepraszam!

Niewiasta stała już mocno na nogach i ukradkiem rozglądała się za wiadrami oceniając agresora spod oka, niepewna, czy nie udaje i nie stara się jej zagadać tylko po to, aby znowu ją sponiewierać.

– Niech pan da spokój. Pan, taki stary człowiek, prawie nad grobem. – Ostatnie zdanie powiedziała chyba po to, aby mu dopiec. – Wiem, że puste wiadra ludziom źle się kojarzą, ale nikt to tej pory na mnie nie napadł.

Sefardi w końcu znalazł w torebce rowerowej kilka banknotów. Ucieszył się. Błagał kobietę, aby przyjęła, ale odmówiła. Chciała jak najszybciej oddalić się. Na odchodnym popatrzyła na niego jak na chorego i dodała spokojnie: – Ja pójdę w moją stronę, a pan niech jedzie w swoją i zastanowi się nad sobą. Pijaństwo nikomu nic dobrego jeszcze nie przyniosło. – Znalazła sobie wytłumaczenie zachowania nieznajomego mężczyzny odpowiadające jej życiowym doświadczeniom.

Sefardi zdał sobie sprawę, że nic więcej nie wskóra. Nie zwlekając dłużej obrócił rower i pognał przed siebie jak szalony. Nie oglądał się do tyłu, tylko naciskał pedały całym ciężarem ciała. Czuł się jak skopany pies, jakby to jego powalono na ziemię. Wyrzuty sumienia były tak silne, że odczuł fizyczny ból. Zatrzymał się, zsiadł z roweru i zaczął wymiotować.

Ogarnął go wielki wstyd. Z gniewem odrzucił myśl, że powinien się wyspowiadać. Po chwili zmienił zdanie i zaczął chaotycznie modlić się spoglądając mimochodem na rower, obsesyjnie drażniący go swoją nazwą. Czuł w sobie nienawiść, dusił się. Kiedy osiągnął wzgórze, na którym wcześniej o mało co nie usnął mimo silnego wiatru, doszedł do wniosku, że ogarnął go jakiś całkowicie niezrozumiały amok na widok kobiety z wiadrami, uczucie, o jakim miał niejasne pojęcie tylko z literatury. Usiłował usprawiedliwić swoje zachowanie nabytą w dzieciństwie wiarą w zabobon i twarzą z wąsikiem przypominającym Barrasa. Próby wyjaśnienia nie uspokoiły go; czuł się uwikłany w wielkie, wszechogarniające kłamstwo. Był skłonny do konfrontacji, taki miał temperament, choć starał się nad nim panować. Robił to od czasu, kiedy przyjął Plan Czterdziestu Dni oparty na zasadzie prawdy i wolności. Ten dzień wymknął mu się z ręki.

– Przeszarżowałem bardziej niż było to do pomyślenia. Kretyńsko przeholowałem. Wprost kretyńsko – przeklinał siebie, nie mogąc znaleźć usprawiedliwienia dla swego czynu.

Po powrocie do domu zaprosił żonę do gabinetu. Zrobił to niechętnie, ponieważ wytykała mu nieporządek, nazywając go wielkim bałaganiarzem, którego on sam w takiej skali nie dostrzegał w sobie. Musiał z kimś porozmawiać. Chciał wiedzieć, co sądzi o jego moralnym rozwydrzeniu. Do opinii żony, z racji jej krytycyzmu, nie przywiązywał nadmiernego znaczenia, tym niemniej cenił większość jej opinii i obserwacji.

– Byłem na rowerze. Na przejażdżce. – Zaczął mało poetycko, po czym wyjaśnił okoliczności i przebieg zajścia z kobietą z wiadrami. Żona wysłuchała go do końca, nie przerywając. Niewiele miała do powiedzenia.

– Sytuacja jest prosta. – Powiedziała, patrząc mu w oczy. Nie lubił tego spojrzenia, zawsze wydawało mu się oskarżycielskie. Tym razem było spokojne i nawet jakby życzliwe. Uważała go za roztargnionego z własnej winy. Nie mogła zrozumieć, że nie potrafi się skoncentrować. Uczucie to było dla niej obce. – Związek z kobietą oparty jest na nieporozumieniach. – Pomyślał.

– Sytuacja jest prosta. – Powtórzyła Penelopa. – Byłeś nieprzytomny jak zawsze. Ponadto, nie pojechałeś swoim rowerem. Twój rower cały czas stoi w komórce w garażu. Nie wierzył. Zszedł na dół do komórki, aby sprawdzić. Kiedy wrócił, żona ogarnęła go ewangelicznym spojrzeniem o niewiernym Tomaszu.

To nie był jego rower. Zdał sobie sprawę, że zabrał rower sąsiada, który udostępnił mu swoją komórkę na kilka miesięcy. Siadł na walizie i zapłakał. Coś się w nim rozlało. Uznał to za dzień szaleństwa rowerzysty, którym tak naprawdę nigdy nie był, ponieważ nie lubił jeździć na rowerze.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 76: Wyprawa rowerowa i świnie

Opublikowany przez
Odpowiedz

O czwartej czterdzieści pięć, razem z głosem kukułki wielkiego zegara ściennego, słońce wtargnęło do sypialni i poraziło promieniami Sefardiego, wyrywając go bezpardonowo ze snu. Mistrz nigdy nie wstawał tak wcześnie, tym razem uczynił wyjątek.

– Teraz to już na pewno nie zasnę – nabrał przekonania, usiłując wymacać stopami leżące na podłodze kapcie domowe. Ubrał się szybko, w pośpiechu wypił pół kubka gorącej herbaty i zjadł dwie kanapki z szynką z poprzedniego wieczoru. Od rana, bez powodu, ponosiły go nerwy. Byle drobiazg wyprowadzał go z równowagi. Pocił się, mimo że nie było gorąco, a nawet ciepło. Odszukał plecak i włożył do niego butelkę wody mineralnej, po czym zszedł schodami do garażu, gdzie trzymał rower. Kiedy znalazł się na zewnątrz, nie zastanawiał się, dokąd jechać. Uznał, że nie ma to znaczenia. Wsiadł na rower i ruszył przed siebie. Złościła go nazwa roweru „Kombinatoryka”, którą sam wymyślił, ponieważ tego ranka dłuższe nazwy wyjątkowo mu nie pasowały. Poprzedniego dnia nie udało mu się skończyć prostej naprawy zegarka, dłużyła mu się niepomiernie. W nocy potknął się o róg stołu i odczuł mocny ból w dolnej części krzyża, potem obudził się przedwcześnie i uznał, że nie będzie już mógł zasnąć. Był to zdecydowanie niedobry dzień.

Na drodze wiatr hulał silnymi porywami i na pierwszym ostrzejszym zakręcie o mało co nie powalił Sefardiego na ziemię razem z rowerem. W dodatku do głowy pchały mu się jakieś dziwaczne pomysły wynalazcze.

– Wszystko sprzysięgło się przeciw mnie – warknął w powietrze. Coś się w nim gotowało; ogarnęła go osobliwa mieszanka zdenerwowania, żalu, złych wspomnień i frustracji. Przypomniał sobie piekło Dantego Alighieri i jego złowieszcze słowa: „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tutaj wchodzicie”. Cytat przyswoił sobie dzięki Paulowi, pogodnemu i zabawnemu Włochowi mieszkającemu na drugim końcu jego dzielnicy. Rzadko go spotykał; za każdym razem zamieniał z nim kilka słów, aby poduczyć się włoskiego mimo przekonania, że na nic mu się to nie przyda.

Na szczycie wzgórza, skąd roztaczał się rozległy widok na dolinę, schylił głowę pod silniejszym podmuchem wiatru. Dolina była malownicza, on jednak nie dostrzegł piękna ścielącego się mu przed oczami. Ponownie rzuciła mu się w oczy nazwa „Kombinatoryka” na ramie roweru.

– Przecież to kretyństwo tak nazywać rower. Jakieś urządzenie mogłoby się tak nazywać, nawet owca, ale nie dwukołowy pojazd. – podsumował z niesmakiem przypominając sobie, że była to jego własna decyzja, która w innej chwili w ogóle nie miałaby znaczenia.

Czas na wzgórzu był inny. Sefardi nie zdawał sobie z tego sprawy. Na myśl przyszła mu hodowla świń rasowych. Ot, tak sobie, jakby strzelił palcami. Dwa lub trzy razy powtórzył słowa „hodowla świń rasowych”, delektując się nią. Spodobała mu się.

– Mógłby to być dobry tytuł na przykład dla powieści – doszedł do wniosku starając się go zapamiętać.

Mając w dorobku poważne dzieła na temat wynalazków i zegarków, marzył o karierze pisarskiej, konkretnie o powieściach kryminalnych, których bohaterami byliby przestępcy równie precyzyjni jak zegarki, jakie projektował. Jak sięgał wspomnieniami w przeszłość, niejednokrotnie przeżywał chwile pisarskiego natchnienia. Przychodziły mu wtedy do głowy różne pomysły. Z niektórych powstały opowiadania, czasem jakaś idea przyniosła mu w darze nowelę, raz nawet urosła do rozmiarów niezłej powieści. Wszystko to trafiało do szuflady. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, ponieważ zawsze notował pomysły i idee wynalazcze, zegarmistrzowskie, literackie i wszelkie inne, jakie przychodziły mu do głowy, aby przetrwały do czasu, kiedy będzie mógł je wykorzystać. Unikał powierzania ich wyłącznie pamięci. Była zawodna.

Tym razem nie miał jak zanotować tytułu „Hodowla świń rasowych”; nie zabrał ze sobą długopisu ani dyktafonu, najbardziej poręcznych narzędzi rejestracji myśli. Czuł rosnący zamęt w głowie. Powodował go prawdopodobnie zmienny i porywczy wiatr. Miał wrażenie, że nie poznaje samego siebie.

– Może to brak kawy, która podniosłaby mi ciśnienie – spekulował czując, jakby głowa miała chęć opaść na kierownicę roweru.

Z ciśnieniem krwi zawsze miał problemy. Chyba od dziecka. Mógł zasnąć omalże w dowolnym miejscu i czasie. Czuł się niekiedy tak podle, że zasypiał w warunkach, które można by określić mianem absurdu do kwadratu. Raz zdarzyło się to w basenie kąpielowym. Zbliżał się wtedy zmierzch, nie zapalono jeszcze świateł wewnątrz budynku. Woda była ciepława i rozleniwiająca. Ogarnęła go niezmożona senność, przestraszył się, że głowa opadnie mu do wody i utonie, nie zdając sobie nawet sprawy, kiedy i jak. Z trudem podpłynął do krawędzi basenu, stanął na dnie i kilka razy uderzył się mocno po twarzy. Teraz przeżywał to samo uczucie zasypiania i tonięcia. W dodatku czuł, jak ucieka mu z pamięci pomysł z hodowlą świń rasowych, co doprowadzało go do rozpaczy. Nie zamierzał zrezygnować z tak dobrego tytułu. Mimo usiłowań, myśl oddalała się od niego bezpowrotnie.

Tak to go wyprowadziło z równowagi, że zdecydował się wystrzelać wszystkie świnie. Sam się zdziwił tym bezmiarem okrucieństwa, nigdy przedtem czegoś takiego nie uczynił. Stanął w drzwiach wejściowych chlewu i walił seriami z pistoletu maszynowego, który nie wiadomo jak znalazł się w jego rękach. Opony roweru szumiały po asfalcie, lecz bez jego udziału, ponieważ znajdował się w chlewie strzelając do Bogu ducha winnych zwierząt. W trakcie egzekucji ogarnął go straszny niepokój, że kiedyś będzie musiał wytłumaczyć, a może i odpowiedzieć za akt obłąkanej agresji. Szukał usprawiedliwienia.

– Niewinna świnia! Co za kretyńskie określenie! Świnia to świnia, zwłaszcza taka, która usiłuje uciec kradnąc nazwę „Hodowla świń rasowych”. Powtórzenie tych wyrazów jeszcze bardziej wzmocniło jego przekonanie, że byłby to doskonały tytuł książki. Miał wiele pomysłów powieści, lecz większość bez przyzwoitej nazwy. Zdobyć dobry tytuł było prawdziwą sztuką. Kiedy o tym pomyślał, palec na spuście zacisnął się jeszcze mocniej i Sefardi przesuwając się wzdłuż chlewni z rosnącą odrazą rozwalał zwierzęta w kolejnych przegrodach. Czuł okropne obrzydzenie do świń, do świata i do siebie. Nie chciał odwrócić głowy, aby ogarnąć wzrokiem jatkę, jaką rozpętał.

– Tyle mięsa! – krzyknął do siebie, po czym wybieg na drogę, zbliżył się do nadjeżdżającego w jego kierunku wieśniaka na furmance, który przyglądał się w zdumieniu szaleńcowi zachęcającemu go głosem i rękami, aby jak najśpieszniej udał się na farmę „Hodowla Rasowych Świń” i nabrał sobie na wóz rąbanki, ile dusza zamarzy. Tylko tyle Sefardi zdążył przekazać, a furman usłyszeć, gdyż rozdzieliła ich odległość.

Po incydencie ze zwierzętami i wieśniakiem Sefardi zapragnął jak najszybciej wrócić do domu. Zjechał na boczną ścieżkę biegnącą wzdłuż lasu. Zbliżał się do wsi, o czym świadczyły pojawiające się kolejno domy i zabudowania gospodarcze. Ścieżka przeszła w polną drogę. Panował na niej spokój, nie było nikogo w zasięgu wzroku. Sefardi musiał uważać, aby nie wpaść w koleinę. Po przejechaniu długiego odcinka drogi balansując ciałem i rowerem, poczuł głód i zmęczenie. Zatrzymał się w zacisznym miejscu, osłoniętym krzakami z trzech stron, słonecznym i otwartym na drogę. Położył rower na ziemię i sięgnął do plecaka, bez którego nigdzie się nie wybierał. Szperał w nim z niewielką nadzieją znalezienia czegoś do zjedzenia. Miał szczęście. Na dnie plecaka leżało pół tabliczki czekolady z bakaliami zawiniętej w szeleszczącą plastikową torebkę. Ucieszył się, że choć raz zapomnienie okazało się dobroczynne.

Jadąc dalej, żuł w ustach czekoladę przymykając oczy pod wpływem słońca i bronił się przed ogarniającą go sennością. Zasypiał i budził się.

Ordery

Opublikowany przez
Odpowiedz


Ktoś załomotał do drzwi. Wystraszyłem się. Był to Iwan Iwanowicz, niezwykle podekscytowany. Prawie krzyczał:

– Telewizor mi się zepsuł, a tu za dziesięć minut wielka uroczystość. Brazylia na kolanach! Jesteśmy Mistrzami Świata w siatkówce! Wstaliśmy z kolan. I to w jakim stylu. – Entuzjazmował się Iwan Iwanowicz. – Prezydent jest oczarowany. Stworzył jednoosobową grupę inicjatywną. Ma nadać tytuły szlacheckie naszym siatkarzom. Zaraz odbędzie się transmisja z uroczystości.

Szybko włączyłem telewizor. Ręce mi drżały ze wzruszenia, że zaraz zobaczę prezydenta wszystkich obywateli. – Czyli także mojego. – Tłumaczyłem sobie na wypadek, gdyby dopadły mnie wątpliwości.

Prezydent był wzruszony. Owinął się flagą narodowa, na policzkach miał wymalowane dwa motylki w narodowych barwach. Ważnym ciałem wstrząsał szok radości. Wydatne usta były wilgotne, prawdopodobnie od płaczu. Intensywnie myślał.

– To najbardziej fantastyczne wstanie z kolan, połączone z równoczesnym rzuceniem Brazylijczyków na kolana. To ich nauczy pokory!

Podochodził do każdego zawodnika po kolei, wspinał się na palce, unosił ręce do gry w akcie podziwu, przyczepiał order „Za wstanie z kolan. Od Prezydenta” i łagodnym ruchem ręki wygładzał dres odznaczonego.

Ordery podawał Premier. Oczy miał spuszczone w dół, jakby wstydził się za coś. Zazdrościł Prezydentowi, że to nie on wręcza medale. Pomyślał: – Co to za ordery?! Malutkie, mało znaczące, tymczasowe! Mennica nie zdążyła wybić prawdziwych, że szczerego złota.

Po wręczeniu orderów prezydent wyszedł na środek sali, aby wygłosić mowę okolicznościową. Ogarnął wzrokiem wyróżnionych siatkarzy.

– Ile razy spełnią oni jeszcze nasze odwieczne pragnienie wstawiania z kolan!? – zadał sobie pytanie.

Odpoczął chwilę i przemówił. Wzniósł się ponad podziałami, ogarniając cały kraj, wszystkich obywateli, bez względu na poparcie polityczne. Był bezstronny, choć nie przyszło mu to łatwo.

– Serce nie sługa! – przypominał sobie po cichu.

Myślał o Tym, Który Stał Nad Nim. To imię było tak ważne i święte, że je szyfrował w pamięci. Łączyła ich miłość do wspólnego wstawania z kolan. Prezydent wzruszył się.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 75: Transformacja wsi i mieszkańców

Opublikowany przez
Odpowiedz

Dwa dni później na Placu Zgromadzeń Obywatelskich odbył się wielki festyn. Mieszkańcy wsi stawili się tłumnie, niektórzy przynieśli ze sobą sprzęt komputerowy, audiowizualny i telefoniczny w celu wymiany lub odsprzedaży. Zorganizowano pokazy sprzętu oraz konkursy wiedzy i umiejętności jego użytkowania.

Sondaż opinii pokazał gwałtowny wzrost poziomu uświadomienia technologicznego i aspiracji technicznych mieszkańców Casi. Na festyn przybyli także uczniowie, aby oklaskiwać swoich nauczycieli, rodziców i dziadków. Nastąpiła integracja społeczności wsi. Składano sobie nawzajem obietnice bliskich i serdecznych więzi. Córka przebaczała matce, matka przebaczała córce. Proboszcz, do niedawna abnegat komputerowy, widzący w komputerze narzędzie diabla, z powagą pobłogosławił zgromadzenie, a potem poświęcił remizę strażacką oraz komputery, tablety, smartfony i inne urządzenia przyniesione przez uczestników festynu. Nastrój był bardzo podniosły. 

W krótkim czasie wieś zmieniła się nie do poznania. Zmodernizowała się światopoglądowo. Role pokoleniowe zostały przewartościowane. Jeśli ktoś starszy czegoś nie wiedział, natychmiast zjawiał się uczeń szkoły podstawowej lub średniej, aby pomóc w nabyciu nowych umiejętności. Użyteczni byli w szczególności uczniowie biegli w obsłudze komputerów i tabletów, ale nie tylko. Pogardzani dotychczas przez nauczycieli, poczuli się ważni i znaczący. Przebaczano sobie nawzajem brak praktycznych umiejętności korzystania z komputera i płynącą stąd pogardę. Rodzice wysłali petycję do kuratorium, aby zwiększyć zakres nauki obsługi komputera kosztem lekcji świadomego macierzyństwa i życia w rodzinie. Kierownictwu gminy zarzucono opóźnienie technologiczne oraz brak elektronicznego dostępu obywateli do urzędowych danych.

Z wyjątkiem straży pożarnej, policji i dyżurnego lekarza wszyscy chodzili pijani z radości, obejmowali się i gratulowali sobie nawzajem: konferansjer, wójt gminy, lokalny rzecznik praw obywatelskich, proboszcz i wikary, dyrektor szkoły, kierowniczka biblioteki, a nawet przewodniczący komitetu anonimowych alkoholików. Wrogowie godzili się ze sobą, przyjaźnie pogłębiały się.

Tego dnia w oknach budynków przy głównej ulicy ukazały się tylko dwie głowy wsparte na dłoniach. Byli to głuchoniemi nie mający pojęcia, że wokół zachodzą przełomowe zmiany. Większość mieszkańców siedziało przy komputerach rozsyłając pocztę elektroniczną do znajomych, przyjaciół i rodziny, przekazując wieść o narodzinach skomputeryzowanej społeczności i zmianie nazwy wsi z Casi na Computi.

Mistrz był w siódmym niebie. Zainicjowane przez niego działania całkowicie zmieniły zagubioną wieś. Wieczorem, w notatniku elektronicznym odznaczył kolejny dobry uczynek zrealizowany w ramach Planu Czterdziestu Dni. Kilkanaście dni później wrócił do Computi, aby ocenić zmiany. Z trudem wieś poznał. Była oazą nowoczesności, w której Internet napędzał wszystkie działania komunikacyjne, edukacyjne i gospodarcze. W Internecie koncentrowało się życie codzienne, rodzinne i towarzyskie: zamawiano towary w sklepach i rezerwowano wizyty u lekarza, stomatologa a nawet weterynarza, elektronicznie wymieniano korespondencję z urzędem gminy. Szkoła łączyła się interaktywnie światłowodem z uniwersytecką bazą wiedzy przyrodniczej, prosperowały dwa sklepy ze sprzętem i programami komputerowymi, klub gier komputerowych prowadził szkolenia, w co grać i jak grać, działała nowoczesna biblioteka z bogatym zasobem ebooków.

W Centrum Nowych Technologii zachwycił gościa piętnastolatek, kierownik pracowni komputerowej. To on opracowywał i prowadził konkursy wiedzy komputerowej sponsorowane przez szkołę podstawową, parafię, sklepy komputerowe oraz Klub Emeryta. E-booki upowszechniły się do tego stopnia, że korzystał z nich co drugi mieszkaniec. Nikt nie był w stanie uwierzyć, że tak szybki postęp był możliwy. Pytaniem było, kto to sfinansował. Tajemnica wyszła na jaw dopiero po kilku miesiącach. Był to miliarder, dawny mieszkaniec Computi, który wyemigrował do Hong Kongu i tam zrobił wielką fortunę na handlu narkotykami.

– Darowanemu koniowi w zęby się nie patrzy, tym bardziej, jeśli jest to złoty koń, a nie wałach z likwidacyjnej przeceny. – wyjaśnił Sefardiemu rzeźnik, cieszący się sławą dorobkiewicza. Milioner darowiznę miał już gotową od dawna, czekał tylko na okazję, na wyrwanie się mieszkańców wsi ze szponów marazmu.

– U nas, w Hong Kongu, marazm nie jest znany, dlatego byłem w stanie zarobić wielkie pieniądze – mężczyzna wyjaśnił tajemnicę swojego powodzenia.

*****

Po powrocie z Computi, w życiu Sefardiego nastąpił okres dziwnych zdarzeń. Kiedy myślał o nich z perspektywy czasu, nie umiał wyjaśnić sobie ich znaczenia. Mógł tylko zrozumieć, jak to się stało, że w ogóle one nastąpiły. Isabela, jak również Penelopa, przemawiająca teraz tylko za pośrednictwem gosposi, sugerowały mu, a czasami nawet przekonywały, że wydarzenia te były efektem podświadomości sterującej jego losem w dyskretny i niezrozumiały sposób. Sefardi wiązał je z wróżbą dawno spotkanej osoby. Czekał kiedyś na autobus, kiedy podeszła do niego kobieta w kolorowej sukni i zaproponowała, że mu powróży. Nie miał wątpliwości, że to była Cyganka. Na początku odmówił, wiedziony jednak ciekawością poprosił o wróżbę. Oprócz kilku mało znanych faktów z jego życia, które mu przypomniała, zaskakując go całkowicie, powiedział mu także, że nastąpi w jego życiu okres dziwnych zdarzeń.

– Nie będzie pan umiał ich sobie wytłumaczyć, ale proszę się tym nie przejmować. One pokazują ludzkie wnętrze, do którego nie można dotrzeć w sposób zwyczajny, ponieważ ukryte są w podświadomości.

Zaskoczyła go tą podświadomością, bo było to określenie psychologiczne, zapytał ją więc o to. Nie zdziwił się specjalnie, kiedy ujawniła, że z wykształcenia była psycholożką, praktykującą, ale zarabiającą tak mało, że nie miało to sensu. Wtedy ktoś jej zasugerował, że może nadal pomagać ludziom jako psycholożka, ale robić to w inny sposób, łatwiejszy do przyjęcia.

– Ludzie chętnie słuchają wróżbiarki, kabalarki czy cyganki, ale niechętnie psychiatry, psychologa czy psychoterapeuty. Boją się. Kiedy przyznasz się komuś, że byłeś u psychiatry, od razu myślą, że jesteś pomyleńcem udającym osobę normalną. Przyznając się do rozmowy z Cyganką, nie narażasz się na nic. Dla ludzi to normalne, podobnie jak wiara w zabobony, trzynastkę jako liczbę przynoszącą nieszczęście czy czarnego kota przebiegającego ulicę. Ponadto specjaliści dużo drożej kosztują i są do nich kolejki. Poradzono mi: – Rób to samo dziewczyno, tylko pod inną postacią. Przebierz się za wróżbiarkę lub Cygankę, wróż z dłoni, stawiaj kabałę, a pójdzie ci dużo łatwiej. Jak zdobędziesz trochę uznania, ludzie będą ustawiać się w kolejce, aby posłuchać twoich rad. Pieniądz będzie płynąć szeroką strugą, a ty nie będzie ponosić żadnej odpowiedzialności. No bo za co? Za wróżby czy układanie kabały czy pasjansa?

Sefardi wysłuchał jej uważnie, zapamiętując tylko część jej przepowiedni, ale potem przypomniał sobie wszystko, kiedy spotkały go dziwne zdarzenia.

 

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 74: Burza w remizie strażackiej

Opublikowany przez
Odpowiedz

Aluzja do burzliwej dyskusji parlamentarnej została przyjęta aplauzem. Słuchającym podobało się, że ksiądz mówił o wybrańcach narodu żartobliwie a nawet złośliwie. Konferansjer energicznym ruchem ręki przeciął rozgardiasz.

– W Casi, latem w oknach, a zimą przed telewizorami, siedzą nasi bliźni, przyjaciele, krewni i sąsiedzi zamknięci w skorupie własnej ograniczoności. Ci nieszczęśnicy nie znają cudu telefonu komórkowego ani komputera. Nie możemy tolerować dłużej ich zagubienia. Milczenie w słusznej sprawie nie jest postawą obywatelską.

– Proszę pana! Ci w oknach to tylko jedna grupa ludzi odciętych od wielkiego świata – zwróciła się do konferansjera sprzątaczka szkolna w sukience w duże zielone grochy.

Mężczyźni patrzyli na nią z uznaniem; jej jędrne ciało przebijało przekonywująco przez kropkowaną zieleń sukienki. Kobiety nie dostrzegły w niej nic oryginalnego: ani porywającego kształtu obleczonego w obcisły materiał, ani dużych ciemnych oczu, ani wysportowanej sylwetki, ani czerwonych szpilek marki Dolce & Gabbana i torebki Superieur z pracowni rymarskiej Braci Marx ze stałym adresem na lokalnym cmentarzu. Sterowane zazdrością i pogardą nie dostrzegły w niej nic pozytywnego. Tym razem mężczyźni popisali się spostrzegawczością lokując mówczynię wysoko na drabinie ewolucyjnego rozwoju.

Konferansjer uznał sprzątaczkę za dar opatrzności, wyzwanie rzucone utartym nawykom szablonowego myślenia. On też dostrzegł w niej postać większą niż dyktowała jej pozycja zawodowa i wykorzystał tę okazję, aby pchnąć dyskusję na właściwe tory. Zadawał kobiecie pytania i prosił o wyjaśnienia rzucając kolejne pytanie natychmiast po uzyskaniu odpowiedzi na poprzednie. Najpierw zapragnął ujawnić, czy kiedykolwiek doznała marazmu okiennego.

– Nie doznałam, bo nie mogłam sobie na to pozwolić. Musiałam zarabiać na życie, a ponadto zapadłabym się ze wstydu pod ziemię.

Kobieta udzielała odpowiedzi sprawnie jakby poruszała się w tańcu z najnowszą samosterującą szczotką do zamiatania w ręce, zaczynając każde zdanie od łącznika „bo”, dobrze kojarzącego się z jej kształtną postacią. Była to osoba w miarę młoda i nieco zarozumiała. Myślała i mówiła równocześnie jak kobieta i mężczyzna, krzyżówka gender, mająca do dyspozycji urlopy macierzyńskie i tacierzyńskie, uprawiająca te same sporty co mężczyźni włącznie z podnoszeniem ciężarów i chodząca w garsonce wzorowanej na męskim garniturze. Wyjaśniła, że z komputerów korzystają nawet dzieci pięcioletnie, coś sobie rysują, odtwarzają bajki, uprawiają gry, starsze natomiast zbierają wiadomości, czytają książki, wymieniają się zdjęciami, wysyłają listy i oglądają filmy.

– Z komputera korzystają nawet analfabeci – Podsumowała w sposób nie budzący wątpliwości, że wie co mówi.

Podniosły się głosy oburzenia. Najgłośniej zachowywał się mężczyzna bardziej wysuszony niż szynka parmeńska, widzący świat z perspektywy ogródka, uprawy winnej latorośli, beczki wina produkowanego rocznie z własnych jabłek, rąbania drzewa oraz pomocy wnukom w nauce. Sprzątaczkę poparły kobiety, dwie bezrobotne i nauczycielka-emerytka, która wyjawiła, że w ogóle nie korzysta z komputera. Ze łzami w oczach przyznała, że nie umie nawet go włączyć.

– Jest to dla mnie zbyt trudne. Straciłam wprawę i pewność siebie.

Wrzawa powiększyła się, przytaczano najróżnorodniejsze argumenty.

– Władze powinny się wstydzić. Minister edukacji nie pomaga emerytom finansowo w zakupie komputera, który jest drogi, a minister budownictwa zgadza się na budowanie mieszkań z kontaktem u dołu ściany zapominając, że starszym osobom trudno jest się schylać.

Najgorętszej oponowały osoby zaangażowane religijnie.

– Komputer tylko zajmuje czas, a nie przynosi żadnych korzyści. Daje dostęp do pornografii, jest dobry dla pedofilów i innych zboczeńców. – Krzyczała starsza niewiasta ze Stowarzyszenia Wierności Różańcowej. Odezwały się gwizdy osłabione równoczesnymi słowami poparcia.

W sali wybuchła burza. Jedni byli za komputerem, drudzy przeciw. Konferansjer usiłował godzić zwaśnionych. W końcu ktoś przebił się z pytaniem, kto prowadzi spotkanie i konferansjer wskazał na siebie.

– To niech pan zrobi porządek! Przecież tu można oszaleć. Czy w takich warunkach my, mieszkańcy wsi, obywatele nowoczesnego państwa i dwudziestego pierwszego wieku, możemy wyrwać się z marazmu komputerowo-okiennego? – Zaryczał mężczyzna wyglądający na bezdomnego. Okazało się, że był to lekarz, który stracił uprawnienia zawodowe, ponieważ przeprowadził po pijanemu udaną operację na pacjencie, który go zadenuncjował na policji, mimo że ten uratował mu życie.

– Cisza! – Wrzasnął na zakończenie, aby zainicjować spokój, kiedy usiłowano mu przypomnieć słabość do spirytusu służącego antyseptyce szpitalnej.

W remizie zrobiła się taka cisza, że słychać było milczący szloch nauczycielki-emerytki, która nagle uświadomiła sobie, że nieumiejętność korzystania z komputera jest oznaką wtórnego analfabetyzmu.

– Jak ja się teraz pokażę moim byłym uczniom na oczy? – Łkała kobieta dystyngowana w każdym calu, nosząca się elegancko, na wysokich obcasach, ubrana w modne obcisłe getry. Zrobiło jej się wstyd, że ubierając się na wskroś trendy, w sprawach komputera pozostawała ciemna jak tabaka w rogu. Przypomniała sobie szklane domy, jakie znany pisarz wymyślił po to, aby pokazać świat lepszy i piękniejszy niż rzeczywisty. Ogarnął ją smutek, że dopiero teraz zrozumiała przesłanie autora, o którym ze wzruszeniem opowiadała młodzieży na lekcjach kulturalnych manier.

Wiec osiągnął punkt kulminacyjny. Towarzystwo zebrane w remizie wpiło oczy w usta konferansjera; oczekiwano, że odpowiedzą one na zawieszone w powietrzu pytanie „Co dalej?”. Odpowiedź okazała się dla niego wyjątkowo krępująca, ponieważ chwilę przedtem niespodziewanie wypadł mu przedni ząb pomniejszając jego walory estetyczne i narażając go na śmieszność. Zdesperowany, wzrokiem szukał ratunku u Mistrza, ten jednak zajęty był rozmową.