Odc. 1 Marzenia

Podróż do Indii była dla Piotra Praktyka potrzebą serca, marzeniem marzeń. Kraj wielkości kontynentu stanowił dlań ogromną, bogatą i kolorową świątynię duchowej niezwykłości, łączącej różne religie, tradycje i zwyczaje. Sama mozaika religii mogła zamieszać w głowie; począwszy od hinduizmu, najstarszej i najbardziej powszechnej religii, przez buddyzm, sikhizm i dżinizm, a skończywszy na chrześcijaństwie. Był to kraj, gdzie od wieków miały miejsce zdarzenia przerastające ludzką wyobraźnię.

Piotr Praktyk zobaczył to we śnie, barwny, wijący się jak wąż korowód osobliwości: brodaci guru, wychudli fakirzy, grzechotniki tańczące na dźwięk fletu, święte krowy, panteon bóstw, bogiń i ich wcieleń, w końcu szalone bogactwa nababów i niewiarygodną nędzę mas. W jego pamięci pozostał bóg Ganeśa, przypominający czteroręcznego mężczyznę o głowie słonia z jednym kłem, złośliwego, ale kiedy się go udobruchało, bardzo pomocnego. Ganeśa posiadał cechy słonia, jego mądrość i siłę, a jego skóra była złota, czerwona lub niebieska, w zależności od nastroju. Praktyk zapamiętał atrybuty jego boskości: księgę, kieł, topór i wielki brzuch jako znak dobrobytu.

Wyobrażeń było znacznie więcej. Mangusta, zwierzątko, którego opis walki z grzechotnikiem miłośnik Indii znalazł w książce Norberta Wienera, ojca cybernetyki, jako ilustrację sprzężenia zwrotnego, także reinkarnacja, kamienie szlachetne wielkości męskiej pięści, wielkie, pracowite i spokojne zwierzęta pociągowe, które raził czasem atak szaleństwa. Był także mędrzec Sathya Sai Baba, głoszący jedność wszystkich religii i pogodzenie się z samym sobą. Praktyk widział go na video jak materializował z niczego, z pustej dłoni, białawy w kolorze święty popiół, którym posypywał głowy wiernych. W marzeniach podróżnika była jeszcze joga i praktyki duchowo-fizyczne, pozwalające ludziom dokonywać cudu – obywać się bez pokarmu, czerpiąc czystą energię z kosmosu. Był także zwyczaj uroczystego palenia zmarłych na wielkich stosach drewna i zrzucania ich prochów do świętej rzeki Ganges, w której codziennie dla zdrowia zanurzały się rzesze wiernych. Na liście zainteresowań Indiami znalazł się także Mahatma Gandhi, który oporem milczenia pokonał potężne imperium brytyjskie.

Najbardziej wyobraźnię Praktyka rozpalił jednak Lotan Baba, w języku angielskim zwany Rolling Saint, człowiek o głębokiej wierze i niewiarygodnej wytrzymałości. Praktyk kilkakrotnie oglądał go na filmie nie wierząc własnym oczom. Tocząc się po ziemi drogami polnymi i po asfalcie, w słońcu, deszczu i kurzu, Lotan Baba odbył podróż czterech tysięcy kilometrów z Ratlam do świątyni Bogini Vaishno Devi w Jammu. Towarzyszyła mu grupka wyznawców przygrywająca mu dźwięcznie na bębenku i innych instrumentach. Jego nieludzka odporność imponowała Praktykowi tym bardziej, że sam podejmował niejedno “święte” przyrzeczenie, którego nie potrafił dotrzymać.

Późną jesienią Piotr Praktyk oderwał się od marzeń i wykupił wreszcie wycieczkę w biurze podróży. W programie były dwa kraje: Indie i Nepal. Przygotowując się do wyjazdu, starał się zapamiętać jak najwięcej faktów, zdarzeń i miejsc. Niewiele to dało. Wygodnie uznał wtedy, że aby coś wspaniałego zapamiętać, trzeba to najpierw zobaczyć na własne oczy i przeżyć. Przed wyjazdem wynotował sobie tylko najciekawsze miejsca i zabytki wymienione w programie wycieczki.

Podróż rozpoczynała się na lotnisku międzynarodowym stolicy Nomadii. Tam miał się spotkać z pozostałymi uczestnikami wycieczki. Ich również był ciekaw. Był samotnikiem z natury i dawno już nie podróżował w większym towarzystwie.

Na dworzec kolejowy, skąd pociąg ekspresowy miał go zabrać do stolicy, trafił przed godziną piątą rano, pół godziny wcześniej niż trzeba. Było wyjątkowo dużo ludzi. Miał czas, więc ich policzył; razem z nim było czterdzieści osiem osób. Sam się zdziwił, czemu to uczynił, po co było mu to potrzebne. Od tego momentu nie mógł oderwać się od liczenia. W gorączce podróżnej odczuwał chyba potrzebę porządkowania rzeczywistości albo robił to bezwiednie, dla uspokojenia.

Przed wyjściem na peron sprawdził bilet. Miał miejscówkę w wagonie numer dwa. Zapamiętał numer wagonu i miejsca. Na peronie nie słuchał już zapowiedzi dotyczącej ustawienia wagonów. Było oczywiste, że wagon numer dwa będzie blisko początku pociągu. Okazało się, że na początku były wagony numer sześć, siedem i osiem, a wagony jeden, dwa i trzy na końcu. Wagonów numer cztery i pięć w ogólne nie było. Przeklinając, Praktyk pokonał dystans biegiem zdenerwowany i zażenowany, że nie słuchał zapowiedzi. W wagonie było ogółem czterdzieści pięć miejsc; większość była pusta, zajęte było łącznie dziewięć miejsc. Szybko obliczył, że to tylko dwadzieścia procent. To było proste.

Z dworca głównego w stolicy miał pociąg bezpośrednio na lotnisko, ale kasa biletowa nie wiadomo dlaczego była zamknięta. Czas naglił.

– W kolejce dojazdowej nie kupi pan biletu. Pozostaje panu tylko automat biletowy – życzliwe podsunął mu starszy podróżny, widząc go nerwowo rozglądającego się przy kasie.

Znalezienie automatu nie było proste, ale udało się w końcu. Kupując bilet dla siebie, Piotr Praktyk, kierując się współczuciem, kupił także bilet nieznajomemu mężczyźnie, który mu towarzyszył w poszukiwaniu kasy automatycznej.

– Jestem umówiony na lotnisku z przyjacielem i zabrakło mi pieniędzy. Przyjechałem tu do pracy i wyrzucili mnie po dwóch tygodniach. Nie wiem co robić. Wstyd mi wracać do siebie. Czy pan mógłby mi pomóc?

Zanim decyzja została podjęta Praktyk ocenił petenta rzutem oka: młody człowiek, słabo ubrany jak na zimową porę roku, zmęczony i nieogolony. Mówił z nieznacznym obcym akcentem. Razem wsiedli do kolejki. W wagonie Praktyk bez zastanowienia policzył pasażerów. Było czternaście osób. To go trochę zdenerwowało, bo miał tego nie robić. Postanowił więcej nie liczyć. Skoncentrował się na myśleniu o Indiach. Przed oczami stanął mu Lotan Baba, toczący się święty, zwykły, brodaty, skąpo odziany mężczyzna o niezwykłej sile ducha.

Odc. 2 Stambuł

Po drodze do New Delhi, pierwszego celu podróży w Indiach, była jeszcze przesiadka w Stambule. Tłum ludzi na lotnisku oddzielił Piotra Praktyka od jego grupy. Wkrótce znalazł się razem z innymi pasażerami w autobusie mającym ich dowieźć do samolotu odlatującego do New Delhi. Autobus nie ruszał, mimo że był pełny. Otoczony ciasno dziwnym tłumem Praktyk poczuł się nieswojo. Określił to w myśli jako rozmamłanie w kulturowej tożsamości.

Obok niego, z boku po lewej stronie, stał wysoki mężczyzna o ciemnej karnacji. Sądząc po wyglądzie był to Azjata. Jego głowa znajdowała się powyżej czupryny Praktyka; odczuł to jak niezasłużoną przykrość. Nie mając nic lepszego do roboty, przyglądał się dyskretnie współpasażerowi. Miał włosy podcięte pod donicę i kolczyki w uszach, na przegubie prawej dłoni błyszczały srebrne obrączki, z tyłu wygolonej czaszki świeciły blado dwie ukośne szramy. Mężczyzna miał na sobie markowe spodnie dresowe. Wyglądały elegancko. Piotr Praktyk zadał sobie pytanie, czy mówiąc o dresie można w ogóle myśleć o elegancji. Czarna skórzana kurtka i białe spacerowe Adidasy na nogach dopełniały ubiór obcokrajowca.

Piętro niżej od głowy Praktyka znalazł się zupełnie inny osobnik, niski, drobny, z długą czarną brodą i obfitymi bokobrodami. Na głowie miał zmyślnie ukształtowany różowy turban. Z uwagi na strój głowy Praktyk uznał go za Hindusa. Najbardziej zastanawiało go jego spojrzenie, wyrozumiała łagodność jak u Karola, dawnego przyjaciela Piotra, który wyjechał do Sydney.

Hindus miał na sobie płaszcz z ciemnoszarego materiału w pasy, w ręku bagaż, kolorową plastikową torbę z adresem sklepu odzieżowego w Toronto. Obserwator domyślił się, że podróżny przybył z Kanady, choć torba mogła znaleźć się w jego ręku zupełnie przypadkiem.

Trzecim obiektem zainteresowania Praktyka była kobieta. Stała tak blisko, że fizycznie czuł jej obecność. Wyróżniała ją twarz o połyskliwej, oliwkowej karnacji, oraz biust, sterczący przed nią jak taran do rozbijania męskich żądz. Podróżnik zobaczył w niej obiekt miłości osesków spragnionych mleka, ciepła i aksamitu. Spekulując swobodnie uznał, że wydatny biust nie tyle określa walory kobiety, ile podkreśla fakt, że konstrukcyjnie wybiega ona przed inne niewiasty co najmniej dwie miary kobiecości. W kwestii anatomii uznał jeszcze, że biustem znacznie bardziej może imponować niż biodrami, którym też nie można było nic ująć. Jej wiek oszacował między trzydzieści a trzydzieści pięć lat. Kobieta robiła sobie zdjęcia selfie czerwonym telefonem komórkowym, aby chwilę później przeglądać je w skupieniu, nie zwracając uwagi, że stojący za nią dwaj mężczyźni również je oglądali z takim zainteresowaniem, jakby obraz na małym był ciekawszy niż ona sama.

Po kilku minutach obserwacji Piotr Praktyk uświadomił sobie, że fantazjuje, unosząc się jak duch między pasażerami i węsząc niby wampir za ludzkim ciałem i krwią. Przestał o tym myśleć, kiedy doszedł go głośny krzyk dziecka gdzieś z głębi autobusu. Wszyscy obrócili głowy w tym kierunku. Krzyk przeszedł w rozpaczliwy płacz. Słysząc go Piotr Praktyk poczuł się niezręcznie nie mogąc nic pomóc. Uznał się za niewydarzonego przedstawiciela gatunku ludzkiego.

W samolocie przypadło mu miejsce przy oknie. Zaraz po nim przyszła kobieta. Nie poznał jej w pierwszym momencie, ani ona jego. Dopiero kiedy zaczęli rozmawiać, okazało się, że są z tej samej grupy wycieczkowej.

– Nie rozpoznaliśmy się, ponieważ widzieliśmy się zbyt krótko na odprawie przed odlotem z krajowego lotniska. Wszyscy patrzyli na zegarki, aby jak najszybciej znaleźć się w samolocie – wyjaśniła kobieta. Popatrzyła na Praktyka i dodała:

– Mam na imię Maria. Mówmy sobie po imieniu, będziemy w tej samej grupie przez dwa tygodnie. A jak ty masz na imię? – zapytała, jakby znali się od dawna.

Przed podaniem swojego imienia, Piotr przyjrzał jej się uważnie. Miała podłużną twarz, blond włosy i marzące oczy. Rozmowa potoczyła się szybciej. Kiedy Maria zapytała go, czy mogliby się zamienić miejscami, zgodził się bez wahania.

– To mi nawet odpowiada. W samolocie jest za mało miejsca, abym mógł wyprostować nogi. Siedząc przy przejściu będzie mi łatwiej wstać i trochę pochodzić, aby się rozruszać.  

Zanim samolot wystartował zapadła noc. Oboje patrzyli przez okno na wielką przestrzeń w dole, kiedy samolot opuszczał lotnisko. Powietrze było wyjątkowo przejrzyste.

– Nigdy nie widziałem piękniejszego widoku miasta nocą. Te pasma i pasemka oświetlonych ulic, różnej szerokości i kierunku, kwadraty placów i zaciemnione plamy parków. Czyż nie jest to zachwycające? – Piotr zadał pytanie, nie oczekując odpowiedzi. – Większość świateł jest jakby różowa a wielopiętrowe budynki wyglądają jak białe pionowe ramy.

Pojedyncza, przypominająca rozczapierzoną dłoń, błyskawica rozświetliła niebo i chwilę później wszystkie światła na dole zgasły jak na komendę. Piotr pomyślał, że musiała nastąpić wielka awaria sieci energetycznej.

– To tylko gęste chmury, w które wleciał samolot – wyjaśniła uprzejmie Maria. – Teraz już nic nie będziemy widzieć.

Piotr poczuł się rozczarowany. Aby zmienić nastrój zapytał:

– Lubisz latać samolotem?

– Bardzo. Nie odczuwam strachu jak niektórzy pasażerowie.

– Ja też lubię, z wyjątkiem tych momentów, kiedy samolot wpada w komin powietrzny. Pamiętam, jak raz spadał tak gwałtownie, że skrzydła wygięły się do góry. Zatrzymał się dopiero dwieście metrów nad lasem. Kapitan nam to powiedział. Byliśmy tak nisko, że widzieliśmy grzybiarzy machających do nas rękami.

Maria popatrzyła na sąsiada przestraszona, po czym zaśmiała się.

– Mam nadzieję, że będzie to bardzo udana wycieczka. Wiele sobie po niej obiecuję.

– Ja też. Myślę o zmianie wiary, chcę zostać buddystą. Oni są tacy spokojni, chodzą lekko ubrani i nie muszą pracować. A ty, Mario, nie myślałaś o zmianie religii? Kobiety podobno lubią zmiany. To nie byłby zresztą wielki przełom, bo Bóg podobno jest tylko jeden. W Indiach jest taki zestaw religii, że jest z czego wybierać. Na przykład hinduizm. Byłoby mi raźniej.

Maria zastanawiała się chwilę nad propozycją.

– Może następnym razem. Nie zabrałam ze sobą odpowiedniego stroju i nie znam języka hindi. Żaden z ich bogów by mnie nie zrozumiał. 

Odc. 3 New Delhi

Przylot do New Delhi nastąpił o godzinie piątej trzydzieści pięć rano. Po zakwaterowaniu się w hotelu Gautam Deluxe grupa ruszyła w miasto. Wstępne informacje były proste: New Delhi to trzecia aglomeracja świata, dwadzieścia sześć milionów mieszkańców, wielki węzeł komunikacyjny, centrum przemysłu i kultury, miasto uniwersyteckie z licznymi teatrami, galeriami, muzeami i zabytkami z okresu Wielkich Mogołów. Jest co zwiedzać.

Tego dnia obejrzeli sześć ważnych obiektów: Meczet Piątkowy Jama Masjid, Czerwony Fort nad rzeką Jamuną, Grobowiec Humajuna, budynek Parlamentu, Bramę Indii oraz świątynię Sikhów Gurudwara Bangla Sahib. Był to intensywny dzień: przejazdy rikszami, autobusem, długie marsze pieszo. Piotr Praktyk czuł się jak na obozie wojskowym. Jego wspomnienia poszatkował pośpiech. Oglądał Indie nie tak, jak sobie to wcześniej wyobrażał. Liczył na to, że będzie mieć trochę czasu ma refleksję, rozmowę jedną czy drugą w ciągu dnia, zapamiętanie tego, co najbardziej znaczące w historii i tradycji kraju. New Delhi nie zaoferowało mu tego luksusu. Nie było czasu zachwycić się czymkolwiek, przysiąść na ławce i choćby popatrzyć na Hindusów lub na wodę. Zapamiętał niewiele, często nie to, co trzeba, jakieś fragmenty, urwane oceny, przypadkowe widoki.

Przed Grobowcem Humajuna stały grupy uczennic.

Przyciągnęły jego uwagę; pierwszy raz widział dzieci hinduskie, zupełnie odmienne od jego wyobrażeń. Oczekiwał biedy, a zobaczył ład i porządek: dobrze utrzymane dzieci, jednolite mundurki szkolne w kolorze czerwono-białym, gładkie buzie, miłe uśmiechy, swobodne rozmowy. Był przekonany, że były to uczennice z zamożnych domów.

Najbardziej podobało mu się ich zachowanie. Podchodziły do ich grupy i pytały, czy mogłyby zrobić sobie zdjęcie z uczestnikami.

– Zawsze było na odwrót. To my pytaliśmy Hindusów, czy moglibyśmy zrobić sobie z nimi zdjęcie. Te dziewczynki robią zdjęcia z nami, traktując nas jak maskotki – skomentował ktoś z grupy. – W domu na pewno pokażą je rodzinie, rodzicom, przyjaciołom i powiedzą: O, popatrz na tego z siwą głową! Jaki on śmieszny! Ta czarna kurtka, spodnie turystyczne, plecak, czapka, okulary przeciwsłoneczne i wąsy. Ci Europejczycy to prawdziwa egzotyka!

Wieczorem poszli się przejść w kilka osób, aby zwiedzić okolicę hotelu. Bardzo szybko i niespodziewanie dotarli do większej ulicy z dziesiątkami sklepów i sklepików jubilerskich. Jeden z nich był wyjątkowo obszerny; wewnątrz było co najmniej dwadzieścia osób personelu oraz dwóch strażników z wysłużonymi karabinami.

– Broń chyba jeszcze z okresu imperium brytyjskiego – mruknął Praktyk na ich widok.

Rozeszli się po wielkiej sali, aby nacieszyć oczy bogactwem oryginalnych w kształcie i misternych w wykonaniu wyrobów ze złota i szlachetnych kamieni. Na zewnątrz sklepu jubilerskiego przewalały się tłumy ludzi; stragany i straganiki, sprzedawcy i ich klienci, turyści, rowery, riksze, samochody i autobusy. Nie to jednak zapadło w pamięć Praktyka, lecz chodniki uliczne wyglądające tak, jakby ktoś chciał je specjalnie źle ułożyć; nieprzerwane nierówności, dziury i garby.

Następnego dnia grupa miała wstać o godzinie piątej rano, znieść bagaż do recepcji o godzinie piątej trzydzieści, potem zjeść śniadanie i o godzinie szóstej wyjechać autobusem na lotnisko, skąd mieli udać się do Katmandu.

Kilka minut przed pobudką Praktyk zszedł do recepcji, aby zrobić parę zdjęć na pamiątkę jak wyglądał pierwszy hotel, oraz notatki. Nic z tego nie wyszło. W recepcji było ciemno, na sofach spali dwaj recepcjoniści. Nie było nawet stolika, przy którym można by usiąść.

Wyszedł na dwór. Panował tam przyjemny chłód. Naprzeciwko był wielki plac z samochodami osobowymi, autobusami i motocyklami, przypominający zatłoczony parking z małą stacją benzynową, a właściwie pompą do tankowania paliwa. Obok zauważył drugi budynek, Hotel Swarami De Luxe.

– Tutaj wszystko jest „deluxe” – mruknął do siebie, rozglądając się wokół i starając się wchłonąć jak najwięcej egzotyki.

Przed wejściem do hotelu na betonowych płytach spał rudy pies. Odchodzący w bok chodnik przecięty był poprzecznym wałem betonu wysokości dwudziestu centymetrów. Umieszczono w nim dwie plastikowe rury z przewodami elektrycznymi. Podróżnik przypomniał sobie wcześniejszy spacer po mieście.

– Ordynarna, prostacka robota – pomyślał. – Chodniki w New Delhi! Jeśli można coś spieprzyć w ich wykonaniu, to ci artyści to zrobili. To jest po prostu niewiarygodne.

Nie mieściło mu się w głowie, że naród prawdziwych mistrzów rzemiosła wykonujących koronkową robotę jubilerską może równocześnie tak brutalnie traktować obiekty użyteczności publicznej, z których sami korzystają.

Po powrocie do pokoju uznał, że niesłusznie ocenia Hindusów. Sam nie był ideałem; jak większość ludzi potrafił obchodzić się misternie z jedną częścią rzeczywistości i brutalnie traktować inną. Uznał, że to kwestia podejścia. Nie był jednak pewien, czy wyczerpuje to całą prawdę. Rzeczywistość Indii nie dawała się zdefiniować w prosty sposób. Praktyk postanowił czekać na dalsze wrażenia.

Odc. 4 Postacie

Imiona i nazwiska uczestników wycieczki stanowiły dla Piotra Praktyka wyzwanie od pierwszego dnia pobytu w Indiach. Nigdy nie miał pamięci do twarzy ani imion. Jeśli pamiętał twarz, to imię uciekało mu z pamięci, lub na odwrót, mimo że miał wrodzone pewne zdolności typowe dla fizjonomisty, człowieka umiejącego rozpoznawać cechy umysłu i emocje innej osoby z wyglądu jej twarzy i postaci.

Przy pierwszym spotkaniu Praktyk zapamiętał trwale imiona dwóch uczestników, pozostałe zapomniał już po pięciu minutach, niektóre z nich ponadto mu się myliły.

– Taka pamięć psu na budę się zdała – zżymał się wtedy, ulegając chwilowemu przygnębieniu.

Czasem zapominał coś tak trywialnego, że ogarniał go strach, czy nie dopadła go demencja lub coś jeszcze gorszego. Robił wtedy test polegający na przypomnieniu sobie kilku najświeższych zdarzeń. Jeśli nie miał z tym problemów, pocieszał sobie:

– Nie jest źle, nie martw się niepotrzebnie.

Aby nie pogubić się całkowicie, oznaczył w myśli wszystkich uczestników wycieczki pseudonimami nawiązującymi do ich cech zewnętrznych, wyglądu lub zachowań, których nie sposób było pomylić. Skuteczne posługiwanie się ksywami zależało od ich akceptacji przez zainteresowanych; bez tego ich używanie mogło być niezręczne. Praktyk zorganizował w związku z tym dyskusję, aby się upowszechnić ksywy i zyskać zgodę na ich używanie. Przyjęły się one łatwiej niż się spodziewał; może nie od razu, ale już po kilku dniach powszechnie je używano. Pomysł był skuteczny i to było najważniejsze.

Od tej pory Piotr Praktyk przywoływał w pamięci towarzyszy podróży skojarzeniami, używając ich w rozmowach: Porywczy, Fotograf, Darczyńca, Kindżał, Wysoka z Kokiem, Rasputin, Wizażystka, Szczepan, Proteza i Półgębek. To ostatnia ksywa odnosiła się do mężczyzny w średnim wieku, który uśmiechał się połową twarzy.

Proteza jako ksywa człowieka ze sztuczną nogą w pierwszej chwili wzbudziła kontrowersję. Została jednak przyjęta, ponieważ sam zainteresowany nie tylko nie zaprotestował, ale poczuł się wyróżniony.

– To, że mam sztuczną nogę, tylko mnie nobilituje. Mogę biegać szybciej niż inni, bo to specjalna konstrukcja. W najmniejszym stopniu mnie nie szpeci, a kopa mam potężniejszego niż koń, który mnie kiedyś zrzucił. Do dzisiaj tego żałuje – oświadczył z dumą Proteza.

Uzgadniając komu i jaka ksywa przysługuje, Nomadowie starali się, aby nie uwłaczała ona ludzkiej godności. Uderzali w wysokie tony a ich dyskusję przenikały określenia takie jak szacunek, przywilej, dyskryminacja. Kiedy ktoś sugerował niestosowny pseudonim podchodzili do sprawy spokojnie, wyjaśniając bez pouczania czy karcenia, że propozycja nie jest w dobrym tonie. To był właśnie charakter ich dyskusji; rzeczowy i poważny, ale bez przesady.

Samego siebie Piotr Praktyk oznaczył kryptonimem Śnięty. Nikt jednak nie używał tej ksywy, ponieważ grupa doszła do wniosku, że jego nazwisko doskonale brzmi w naturalnej formie i jest łatwe do zachowania w pamięci. Tak też go zapamiętano i tak się do niego zwracano od tej chwili. Uczestnicy grupy widzieli jego słabość do przysypiania, lecz nikt mu tego nie wypominał, tym bardziej, że sami też ulegali temu nawykowi w czasie jazdy autobusem. Było oczywiste, że Praktyk kocha sen i zasypia jak suseł w Boże Narodzenie, kiedy na ziemi szaleje zima, a on leży zagrzebany w grubej pierzynie liści zgromadzonych przez wiatr w górskiej jaskini.

– Każdy ma prawo być oryginałem – usprawiedliwiał siebie Praktyk. Temat bycia ekscentrykiem był tak intrygujący, że postanowił poświęcić mu w przyszłości więcej uwagi, może nawet ująć go w pamiętniku.

Najważniejszą osobą w grupie był przewodnik. Podał wszystkim swoje imię i nazwisko, nikt jednak nie starał się nawet ich zapamiętać, bo nie były łatwe. Pozostał Przewodnikiem, w skrócie Przewo. Nie zwracano się do niego inaczej. Czasem tylko, kiedy była mowa o różnych przewodnikach, mówiono Przewo 13. Był to numer ich grupy wycieczkowej nadany przez agencję turystyczną.

Dla Praktyka trzynastka była zawsze szczęśliwa. Pod tym numerem wygrał kiedyś na loterii fantowej pierwszą nagrodę. Nie chciał jednak ujawnić, co to było, więc nie za bardzo wierzono w jego wygraną. Z samą trzynastką było inaczej. Szczerze w nią wierzył i dzielił się swoim przekonaniem, podając rozliczne przykłady z biblii, życia, kabały, powołując się na źródła historyczne, przyjaciół oraz znajomych. Wkrótce większość uczestników była przekonana, że grupa nie mogła mieć szczęśliwszego numeru.

Przewodnik grupy też nie mógł być lepszy. Był dobrze zorganizowany, chętny do pomocy i umiał przewidzieć najbardziej dziwaczne życzenia uczestników wycieczki. Co najważniejsze, o Indiach i Nepalu wiedział chyba wszystko.

– Więcej wiedzy o kraju, jego historii i tradycjach zawierają tylko Wedy, święte księgi hinduizmu – po kilku dniach stwierdził Inżynier.

Przewo, jak się okazało, od długiego czasu mieszkał w Indiach. Był żonaty z obywatelką Butanu, której przodkowie przenieśli się do Indii i przeszli na hinduizm. Była to osoba majętna, z wyższym wykształceniem; nie była jednak urodziwa. Przewo pokazywał uczestnikom Trzynastki jej zdjęcie.

– Jest osobą niezwykle sympatyczną. Nie mogłem znaleźć lepszej żony. Niejedna kobieta tutaj uważa męża za istotę wyższą i tak go traktuje. Tak było też ze mną. Walczyłem z tym bałwochwalstwem, lecz przestałem, kiedy teściowa powiedziała mi, abym poważnie zastanowił się nad tym, co robię. Zapamiętałem jej słowa, była w nich poezja.

– Nie musisz płynąć pod prąd kobiecych przekonań, że mężczyzna jest istotą bliższą ideału niż kobieta.

Korzystając z pozycji społecznej żony Przewo zbudował solidną wiedzę o Indiach, stając się łącznikiem między skromną duchowością Nomadów a nieokiełznaną religijnością hinduską. Dzięki niemu uczestnicy wycieczki mieli szansę lepiej poznać i rozumieć Indie. Nikomu to się zresztą nie udało; wszyscy zgodnie stwierdzali każdego dnia, że Indie są nie do zgłębienia.

W wolnych chwilach Przewo chętnie odpowiadał na pytania. Często widziano go z Półgębkiem, jak w przerwie na odpoczynek siedzieli w cieniu drzewa na ławce i konwersowali, podobni do braci syjamskich, oddając się poważnej wymianie słów, gestów i znaczeń.

Odc. 5 Nomadowie

Trzynastka rozkręcała się z dnia na dzień. Pochłonęła ich pasja poznawania Indii i zgłębiania jej historii i duchowości. W pierwszych dniach poświęcali temu całą swoją energię biegając, słuchając i oglądając wszystko z otwartymi oczami, nie zapominając o zdjęciach. Z czasem jednak, kiedy poznali się już trochę wzajemnie, życie towarzyskie zaczęło odgrywać większą rolę. Wpływało na to rosnące zmęczenie regularnym wstawaniem rano, widokami, przejazdami z hotelu do hotelu oraz męcząca monotonność intensywnego zwiedzania.

Nazwa „Trzynastka” nie utrwaliła się do końca. Pojawiły się głosy zwątpienia, czy był to dobry pomysł. Praktyk nie kupował tej sugestii, wierzył, że jest to syndrom psucia tego, co dobre. Padły propozycje innych nazw: Turyści, Wędrowcy, Podróżnicy, Włóczykije, Globtroterzy, Obieżyświaty, Urlopowicze, Koczownicy, Tułacze i Włóczykije.  

Decyzja w końcu zapadła: Nomadowie. Uzasadnienie było praktycznie niepotrzebne.

– Skoro pochodzimy z Nomadii, kraju stworzonego przez Nomadów, to dlaczego nie mielibyśmy używać tej nazwy w Indiach i Nepalu? Nie musimy silić się na oryginalność. Jest ona pożądana w relacjach damsko-męskich, ale niekoniecznie w opisie rzeczywistości podróżnej – Wysoka z Kokiem jak zwykle nie umiała powstrzymać się od skojarzeń erotycznych. Niektórzy Nomadowie podejrzewali ją, że jest mitomanką.

W miarę jak rosła zażyłość między nimi coraz mniej krępowali się o tym mówić. Indie stymulowały ich w tym kierunku. Były wolne, swobodne, pełne erotyki i seksualności, nawet frywolne. Na każdym kroku wiedzieli symbole erotyczne: w religii, rzeźbach, literaturze, poezji, legendach i świątyniach. Działało to na nich.

Tego dnia po kolacji wypili więcej niż powinni. Darczyńca i Kindżał szarpnęli się i na stołach znalazło się kilka butelek alkoholu. Chyba sami już wcześniej spróbowali, bo zaczęli błaznować. Nikt nie miał im tego za złe. Wszyscy odczuwali potrzebę odprężenia, zrzucenia z siebie pyłu i kurzu dnia, zapomnienia o zabytkach; murach, warowniach, budynkach i pomnikach wystawionych dla uczczenia zwycięstwa kogoś sławnego nad kimś jeszcze bardziej sławnym lub odwrotnie.

– To lokalna okowita – oświadczył Kindżał. – Kupiliśmy ją po drodze w supermarkecie. Sprzedawca zaklinał się, że to najlepsza marka w całych Indiach. Kupują ją nawet ludzie niepijący alkoholu, aby spróbować tego specjału.

Rozmowa szybko zeszła na temat seksu i erotyki, który w Nomadii był publicznym tabu. Podróżnicy poczuli się wolni od okowów przyzwoitości obowiązujących w kraju. Zaczęło się od krótkich wypowiedzi, potem była to już lawina. Każdy miał jakąś cegiełkę do dorzucenia. Wspierali się nawzajem jak grupa alkoholików anonimowych czy grupa psychoterapeutyczna. Prześcigali się w wypowiedziach.

– Seks w Indiach zawsze był ważną częścią życia, bo oznacza radość. Każdy z nas to wie, tylko o tym nie mówi.

– Jest źródłem życia, sprawą ważną, pozytywną i godną podziwu.

– Ludzie garną się do dyskusji o seksie i erotyce. A co my? My, w Nomadii, we własnym kraju, od niej uciekamy jak od zarazy, nazywamy bezwstydem. Rodzice nie umieją rozmawiać z dziećmi na temat seksualności ani dzieci z rodzicami. W głowie mamy bociany, kapustę, motylki i schowki, które nazywamy oknami życia, gdzie można wrzucić po kryjomu dziecko zrodzone z pożądania lub miłości, zamiast publicznie przyznać, że pragnie się je oddać do adopcji. Wstyd!

– Dlatego Hindusi tolerują homoseksualistów, lesbijki i trzecią płeć, a my tych ludzi nienawidzimy. Tylko z tego powodu, że się kochają inaczej. Odmienność seksualna zawsze była, jest i będzie, bo jest produktem ewolucji.

– U nas może nie jest całkiem źle, ale trzymamy to na uwięzi, w zamrażarce albo w konfesjonale, tak jakby wyłącznie księża mieli przywilej słuchania o niepokojach, osiągnięciach i wpadkach seksualnych. Potem nazywają to grzechem i potępiają.

Kiedy się już rozchodzili, Wysoka z Kokiem, chyba pod wpływem dyskusji wyznała, że jest po prostu niewyżyta seksualnie.

– To ta historia z moim mężem tak mnie dobiła. Byliśmy bardzo młodzi. Nie wiedziałam, że był nałogowcem, hazardzistą. Ukrywał to skutecznie przede mną. Przegrał w karty cały majątek, jaki w posagu wniosłam do małżeństwa. Musiałam się z nim rozstać. Stało się to w najgorszym czasie, bo zaczęliśmy już snuć cudowne fantazje erotyczne, otwieraliśmy się na nową rzeczywistość. To mnie załamało uczuciowo.

Odc. 6 Nepal i buddyzm

Po przebudzeniu się Praktyk wykąpał się, ogolił i umył zęby korzystając z wody z kranu. Zdenerwował się i zaklął, kiedy przypomniał sobie ostrzeżenie Przewo, aby nie brać do ust wody z kranu nawet po przegotowaniu. Chciał jak najszybciej zdezynfekować się alkoholem. Miał trochę w metalowej piersiówce. Dusił się dłuższą chwilę nie mogąc złapać oddechu. Wtedy sobie przypomniał, że był to spirytus zmieszany z wódką żołądkową gorzką. Była w bardzo dobrym gatunku, lubił jej smak.

Rano starał się zachowywać jak najciszej, aby nie zbudzić Kindżała. Mieszkali razem w jednym pokoju. Wycieczka na całej trasie korzystała w hotelach tylko z pokoi dwuosobowych, z wyjątkiem osób, które za dodatkową opłatą wykupiły pokoje tylko dla siebie. Wieczorem pierwszego dnia pobytu w Indiach Przewo zorganizował losowanie, kto z kim będzie mieszkać w pokoju. Praktykowi i Kindżałowi wypadło mieszkać razem.

Tego dnia Nomadowie mieli lecieć samolotem do Katmandu. Praktyk mając jeszcze trochę czasu do śniadania, wyciągnął notatnik i zaczął pisać.

– New Delhi to konfrontacja misternego piękna z niewymowną brzydotą – zapisał pierwsze zdanie.  

Myślał o ludziach najuboższych. Nie miał pomysłu, co pisać dalej, wszystko wydało mu się bez sensu. Z zamyślenia wyrwał go głos Kindżała.

– Co się z tobą dzieje? Wyglądasz jakby żaba zajrzała ci w oczy i postraszyła, że cię opluje.

– Żaba żabą – skwitował Praktyk – ja myślę o Hindusach, tych najuboższych, bezdomnych, śpiących na chodnikach. Wielu z nich to analfabeci, ludzie zagubieni i biedni jak mysz kościelna. Los zdegradował ich kompletnie przez sam fakt ich urodzenia się na samym dole, w piwnicy hierarchii społecznej. Walczą o przeżycie każdego dnia, często nie wiedząc, co będą jeść na obiad następnego dnia a nawet, czy w ogóle przypadnie im w udziale jakiś posiłek.

– Ale się nakręciłeś! – Oczy Kindżała zwęziły się i twarz mu stężała. Kiedy myślał o tych ludziach wpadał w zły nastrój. Współczując im, nie był w stanie im pomóc w jakikolwiek sposób.

W trakcie lotu z Delhi do Katmandu Praktykowi drętwiały stopy. Było to tak męczące, że co jakiś czas wstawał i chodził przejściem między rzędami foteli w jedną i drugą stronę. Na szczęście lot nie trwał zbyt długo. Po przylocie do Katmandu, stolicy Nepalu, i odprawie paszportowej, Nomadowie udali się wynajętym autobusem do hotelu Tibet. Przewo taki przejazd nazywał transferem. Po zameldowaniu się w recepcji i przydziale pokoi mieli czas wolny na odpoczynek. W notatkach Praktyka ten dzień w dziwny sposób się zagubił. Znalazł tylko jedno zdanie, że na kolację pojechali autobusem, pokonując trasę trzydziestu kilometrów. Nie rozumiał tego.

Był to piąty dzień grudnia, idealnej pory na zwiedzanie północnych Indii i Nepalu. W dzień było ciepło, słońce często wychodziło zza chmur. Tylko noce były chłodne a w górnych regionach Nepalu wręcz zimne. Praktyk był na to przygotowany. Wszyscy byli na to przygotowani.

Wbrew wcześniejszym obserwacjom, Praktyk uznał, że ma do czynienia z wytrawnymi podróżnikami. Kiedy po raz pierwszy spotkał się ze swoją grupą przed odlotem z Nomadii, nie miał możliwości poznać ich bliżej. Byli obcymi sobie ludźmi z nielicznymi wyjątkami: dwóch par małżeńskich oraz kilku singli, znających się już wcześniej.

Praktyk hołubił w sobie wyobrażenie, że dużo w życiu podróżował i ma za sobą więcej doświadczenia niż inni. Była to prawda dotycząca tylko kilku osób, pozostali Nomadowie mieli o niebo więcej doświadczenia.

Północne Indie, leżące u podnóży Himalajów, to był kraj Buddy, gdzie się urodził, nauczał i medytował, także poszcząc tak intensywnie, że żebra było widać jak na dłoni. Zmarł w wieku ponad osiemdziesięciu lat, jak głosi przekaz ustny. Było to niezwykłe, ponieważ w tamtych czasach ludzie nie dożywali nawet pięćdziesięciu lat.

Praktyk zetknął się z buddyzmem wielokrotnie. Były to przeżycia intensywne i dostatecznie długie, aby w końcu uznał go za ważny także dla siebie. Mówił o tym innym uczestnikom wycieczki zagłębiając się w szczegóły, kiedy tylko wykazali zainteresowanie. Po kilku dniach wszyscy wiedzieli, że Praktyk przyjechał do Indii i Nepalu przede wszystkim po to, aby odwiedzić miejsca i zobaczyć zabytki poświęcone Buddzie, przede wszystkim rzeźby, stupy i świątynie buddyjskie.

 

Odc. 7 Budda

Wychowanemu w tradycji chrześcijańskiej Praktykowi, Budda, jego mądrość i jego nauki, niezwykle imponowały. Nie wzięło się to z niczego. W pewnym okresie życia Praktyk przeżył tragedię rodzinną; myślał wtedy o samobójstwie. Z pomocą przyszła mu książka “Budda i jego nauczanie”, zaczynająca się od stwierdzenia, że życie jest cierpieniem. 

W czasie podróży autobusem, traktowanym przez Praktyka jak dom kultury na kółkach, a przez innych jak przytulna karczma służąca zabawie, pytano go, czy Budda był cierpiętnikiem. Praktykowi nie podobało się to pytanie. Uznał je za wywołane przez alkohol lub skłonność do grubych żartów. Aby zakończyć temat, odpowiedział po prostu:

– Bzdura. Kto ci to powiedział? 

Po chwili zreflektował się, że Budda – bez żadnych wątpliwości – przez kilka lat świadomie poddawał się cierpieniu, medytując i głodząc się, aby zrozumieć naturę wyrzeczeń przyjemności ciała i ducha. Wyjaśnił to pytającemu, podsumowując na końcu: 

– Był to ważny fragment jego życia. Poznał naturę tych zjawisk i to wystarczyło, aby sformułował myśl, że ani nadmierne pobłażanie sobie, ani całkowita abnegacja nie służą człowiekowi, ponieważ prowadzą do cierpienia. Według Buddy cierpienie jest wszechobecne. Człowiek cierpi, kiedy się rodzi, choruje, doznaje niepowodzeń, starzeje się i umiera. Także wtedy, gdy jest oddalony od tego, co kocha, lub jest blisko tego, co jest dla niego przykre lub wrogie.

Swoją wiedzą buddyjską Praktyk dzielił się szczerze z innymi, ale tylko wtedy, kiedy wykazywali szczere zainteresowanie. Nie zdarzało się to często. Praktyk tłumaczył sobie, że ludzie reprezentują różne poziomy otwartości i zainteresowania światem. Były to zbyt poważne sprawy, aby można było je wyjaśnić w kilku prostych słowach, dlatego Praktyk unikał przypadkowych, miałkich dyskusji.

Nomadowie wyczuwali jego słabość do buddyzmu. Niektórzy prowokowali go zadając mu dziwaczne pytania lub świadomie kwestionując jego poglądy. Czasem robili to z ciekawości, czy nie wyprowadzą go z równowagi, innym razem, aby zobaczyć jego entuzjazm. Praktyk rzeczywiście potrafił cieszyć się jak dziecko. Kiedy Inżynier zwrócił mu na to uwagę, Praktyk wyjaśnił:

– Nie przeszkadza mi, że ktoś myśli, że entuzjazmuję się jak dziecko. To wielka rzecz zachować sobie jak najdłużej świeżość i ciekawość świata, jakie ma w sobie dziecko. W zachowaniu dziecka jest naturalność i prawda, w zachowaniu osoby dorosłej dużo wyrachowania i kłamstwa. Ja staram się być jak najczęściej po tej pierwszej stronie.

Z akceptacją poglądów i przekonań Praktyka bywało różnie. Na ogół towarzysze podróży byli życzliwie do niego ustosunkowani. Byli jednak i tacy, którzy traktowali jego głębokie zainteresowanie buddyzmem jako odstępstwo od wiary chrześcijańskiej. Kindżał, Darczyńca i Szczepan lojalnie ostrzegali go o niechęci innych osób. 

Któregoś dnia, w przerwie podróży autobusem, Darczyńca poprosił Praktyka na bok i powiedział.

– Piotrze, zachowujesz się jak mnich buddyjski.

W głowie masz ciągle Buddę. Niektórzy z naszego towarzystwa śmieją się z ciebie. Uważają cię za zarozumialca. Przytoczę słowa Protezy, tego z chromą nogą:

– Ostatnio odmówił wypicia z nimi dzióbasa alkoholu. To nie wypada. Nie traktuje nas przyzwoicie. A przecież wszyscy jesteśmy ludźmi. Bez względu na to, czy ktoś jest rzezimieszkiem, właścicielką trzech kotów czy rzeźnikiem, który sam nie je wieprzowiny, bo jest wegetarianinem.

Praktyk przyjrzał się uważnie Darczyńcy. Tknęła go podejrzliwość. Nie zauważył jednak nic szczególnego; ta sama krępa sylwetka, spodenki sięgające kolan, kieszenie wypchane cukierkami, kolorowa koszulka. Wydawało się, że widzi w jego oczach iskierki życzliwości, dlatego postanowił odpowiedzieć jak najszczerzej.

– Ci ludzie musieliby się wgłębić do końca, tak jak ja, w buddyzm. Dopiero wtedy zrozumieliby, że każdy może być Buddą. Budda po prostu oznacza człowieka, który doznał olśnienia, jest oświecony, zna tajemnicę życia. Dla mnie buddyzm to filozofia życia, a nie religia.

Odc. 8 Na trasie

Szaleństwo Praktyka coraz wyraźniej rzucało się w oczy przyjaciołom, szczególnie Kindżałowi, z którym dzielił pokój w hotelach, gdzie nocowali. Także Darczyńcy, z którym najczęściej konwersował oraz Szczepanowi, lubiącemu żartować i opowiadać kawały. Martwili się o niego. Widzieli, jak coraz częściej odpływa, oddając się myślom o buddyzmie.

– Jest z nim coraz gorzej. W autobusie mało co się odzywa. Albo przysypia, albo mówi od rzeczy. Coraz mniej w nim normalności, chyba chłop dziczeje. Ostatnio dwa razy odmówił wypicia z nami kieliszka lokalnej wódki. Tłumaczył się, że wódka wywołuje w nim mdłości.

– Nie znoszę anyżku. Smakuje jak czosnek roztarty z cukrem i kapustą. Okropne świństwo.

W czasie podróży autobusem Praktyk oddawał się wspomnieniom. Zamykał oczy i wyobrażał sobie kobiety, które były jego ideałem piękna i dobra. Była w tym tęsknota za kimś bliskim i ciepłym. Niewiasty, jakie ukazywały mu się w marzeniach, miały pełne kształty, krągłe ramiona i śmiejące się oczy, najczęściej czarne i figlarne. Nie znosił nadmiernie chudych kobiet. Wzdrygnął się, kiedy przypomniał sobie grupę słynnych modelek, które na pokazie mody kompletnie nagie przedefilowały przed widzami. Ich szczupłość zszokowała go. Była chorobliwa.

Kiedy senne mary znikały, wracał do buddyzmu. Historyczny Budda nazywał się Budda Gautama i pochodził z książęcego rodu. Nigdy nie uważał się za boga ani za inną, wyższą istotę, tylko za przewodnika i nauczyciela. Miał uczniów oraz zwolenników, uznających go za także za mędrca. W 253 roku przed naszą erą Cesarz Aśoka edyktem upowszechnił buddyzm w Indiach i dopiero wtedy Budda znalazł się ołtarzu. Dla Praktyka był on odkryciem, które zmieniło jego duchowość. Kiedy mówił o Buddzie, dramatyzował, aby przesłanie trafiło także do jednostek opornych, za jakie uważał ludzi zamykających się w jednej religii z pominięciem innych. Rozmawiał o tym z Darczyńcą.

 – Filozofia buddyjska oferuje szczęście i radość. A wiesz gdzie? Tutaj, na tym padole gorzkich łez i nieczęstej radości, a nie w zaświatach, jak czynią to inne religie. Stamtąd nikt nie prześle ci nawet marnego SMS-a, aby cię pocieszyć, że coś tam istnieje. Kiedy jesteś buddystą, nie martwisz się, że umrzesz, bo koncentrujesz się na tym, co dzieje się tu i teraz.

Słysząc te słowa, Darczyńca popatrzył na Praktyka, jakby widział go po raz pierwszy.

– Dobrze, że mi to powiedziałeś. Będę miał o czym myśleć. Poczytam też sobie trochę na temat Buddy.

Praktyk zobaczył go później, jak stojąc przed autobusem tłumaczył komuś: – Indie to Indie. Tu trzeba myśleć transcendentalnie. Buddyzm to nie ceremonia klękania i modlenia się, ale rzetelnej medytacji i panowania nad sobą.

Zakupiwszy u kierowcy autobusu dwie butelki chłodnej wody mineralnej, Praktyk usiadł na swoim stałym miejscu i powiedział siedzącemu obok Kindżałowi:

– Darczyńca wyraża swoje myśli nieco chaotycznie, ale poważnie traktuje buddyzm. Mam nadzieję, że w końcu pójdzie tą samą drogą co niegdyś Budda a teraz ja.

– Czyli? – rzucił Kindżał, majstrując coś przy zdobnej rękojeści świeżo nabytego sztyletu.

– Widzieć rzeczywistość, taka jaka ona jest, a nie taką, jak nam się wydaje. To kwestia realizmu. Podam ci przykład. Ktoś mówi ci w twarz, ty złodzieju, łajdaku, oszuście, a ty przyjmujesz to spokojnie, ponieważ w głębi serca wiesz doskonale, że jesteś uczciwym i odpowiedzialnym człowiekiem. Co więcej, zamiast okazać agresorowi nienawiść i gniew, współczujesz mu, że zjadają go tak negatywne uczucia.

– To jest oczywiście ideał, do jakiego dążysz? – sugerował Kindżał, nadal pozorując majstrowanie przy sztylecie.

Praktyk popatrzył na niego z uwagą.

– Tak, zgadza się.

Pod koniec podróży autobusem Praktyk dla odmiany zajął się sprawami bieżącymi. Dla porządku stworzył sobie w głowie listę najbardziej czasochłonnych czynności dnia: pakowanie się rano i rozpakowywanie wieczorem, transfery z jednego hotelu do drugiego, zbieranie się razem i wspólna droga do ważnych zabytków, zwiedzanie ich, pilnowanie się, aby nie odłączyć się od grupy, słuchanie Przewo i robienie zdjęć. Zdał sobie sprawę, że był nieprzerwanie w ruchu, a ożywiał się najbardziej wtedy, kiedy Przewo mówił o jakimś miejscu lub pamiątce związanej z Buddą, jego wyznawcami i jego nauczaniem. Było tego niemało, choć w sumie nie więcej niż wiadro wody w wielkiej beczce w porównaniu z hinduizmem, dominującą religią Indii.

Kraj wciągał go coraz mocniej; do tego stopnia, że zaczął z obawą myśleć, czy nie dzieje się z nim coś niedobrego.

Odc. 9 Nad rzeką Bagmati

Grupa wycieczkowa znalazła się w mieście Patan na rzeką Bagmati, stanowiącym nepalski odpowiednik hinduskiego Varanasi nad Gangesem, uznawanego za święte miasto. Dla wyznawców hinduizmu to najbardziej dostojne miejsce żegnania zmarłych poprzez spalenie ich na stosie.

Patan, niegdyś zwany Lalitpur czyli „Miasto Piękna”, to jedna z dawnych stolic doliny. Leży na południe od Katmandu, po drugiej stronie rzeki Bagmati. Z dwustu trzydziestoma tysiącami mieszkańców jest trzecim, największym miastem Nepalu. Turyści odwiedzają je głównie w celu zwiedzenia wspaniałego Pałacu Królewskiego i Durbar Square. Z uwagi na wyjątkową wartość zabytków historycznych Patan znalazł się wraz z sześcioma innymi podobnymi miejscami Doliny Katmandu na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Siódmego grudnia wycieczki Nomadowie udali się pieszo nad Bagmati, aby obejrzeć ghaty, kamienne stopnie schodzące ku rzece, na których na stosach drewna pali się ciała zmarłych. Szli wzdłuż rzeki wąską uliczką obrzeżoną kolorowymi sklepikami, promieniującymi średniowieczną atmosferą. Jej staromodny charakter naruszały produkty eksponowane na wystawach, w kolorowych, nowoczesnych opakowaniach, głównie importowane z Chin, oraz ludzie trzymający w rękach smartfony, słuchający, mówiący lub klikający w klawiaturę. Dalej, tuż nad samym brzegiem rzeki, zobaczyli przytulone do skały trzy malutkie domki, prowizoryczne konstrukcje, obwieszone starymi workami dla ochrony przed deszczem i zimnem.

Antyczność miejsca i zabudowań mieszała się z teraźniejszością ubiorów oraz towarów na wystawach sklepowych, naruszając estetyczne odczucia nieprzyzwyczajonych do takich kontrastów turystów z Nomadii. Idąc, rozmawiali o zwierzętach, jakich spodziewali się ujrzeć w czasie spaceru przy drodze, małpach, psach i jaszczurkach.

Praktyk zdenerwował się z nieokreślonego powodu.

– Ja to chromolę – zwrócił się do osób idących obok niego. – Pies, małpa, jaszczurka! – Jakie to ma znaczenie! Tu trzeba by myśleć o zmianie pojęcia czasu, na takie, w którym mieściłoby się zarówno średniowiecze jak i współczesność, starożytne żarno do mielenia ziarna jak i telefon komórkowy najnowszej generacji.

W szerszym miejscu drogi zatrzymali się i przysiedli na ławkach, aby wysłuchać wyjaśnień Przewo. Słońce świeciło prosto w oczy Praktyka, więc je przymknął. Słowa mówiącego brzmiały to silniej, to słabiej w jego uszach. Przez półprzymknięte powieki ujrzał scenę zaprzeczającą jego wiedzy o Bagmati. Przypominało to odsłonięcie kurtyny w teatrze zbrodni, gdzie zamiast sceny morderstwa ukazuje się sielski widok dzieci swawolących na wolnym powietrzu. Praktyk skoncentrował się. Widział i słyszał młodego, poważnego mężczyznę w okularach, z czarną brodą oraz kolorowymi paznokciami i biodrami kobiety nepalskiej.

– Nasza rzeka Bagmati, drodzy państwo, płynie z wysokich gór i jest jednym z najczystszych miejsc w Nepalu, o poziomie higieny, o jakim Europejczycy nawet nie marzą. Nastąpiło to dzięki zmianom jakie wprowadziliśmy w ochronie środowiska naturalnego. Zachowaniu tej czystości nie przeszkadza nawet palenie tutaj, na ghatach Bagmati, naszych zmarłych.

Praktyk zauważył, że brodaty przewodnik przyciszył głos, aby nie płoszyć nastroju świętości miejsc kremacji. Po zakończeniu wyjaśnień brodacz skinął ręką, pojawili się ludzie z tablicami reklamowymi, zachęcając mieszkańców i turystów do rezerwacji miejsc kremacji dla rodziny i dla siebie. Kiedy ludzie zastanawiali się, jak na życzenie zjawił się przedstawiciel Miejskiego Zakładu Kremacji „Śniegi Himalajów”, młody Hindus w stroju Boga Małp Hanumana, z bloczkiem formularzy rezerwacyjnych, pieczątką i dowodami wpłaty za kremację. Z torby przewieszonej przez ramię wyjął elektroniczny kalendarz pokazujący dni roku bieżącego i przyszłego.

Wezwanie przyciągnęło kilku klientów, w tym małżeństwo z wycieczki Praktyka. Po krótkich negocjacjach mężczyzna uzgodnił datę i koszt spalenia swego ciała na ghacie. Oboje przeliczyli to na własną walutę. Wydali pomruk zadowolenia, że cena usługi była niższa niż koszt śniadania w restauracji „Świat Marzeń” w centrum stolicy Nomadii. Kiedy zdali sobie z tego sprawę, mężczyzna dopędził oddalającego się pracownika Miejskiego Zakładu Kremacji „Śniegi Himalajów” i poprosił o podwójną usługę spalenia na stosie. Zadowolony pracowniku przyjął zamówienie i z uśmiechem zaoferował bezpłatne dwa miejsca dla krewnych i przyjaciół na stypie pogrzebowej. Chwilę dyskutowali o menu, małżeństwo pytało jeszcze o listę alkoholi serwowanych na stypie rodzinno-przyjacielsko-towarzyskiej, jak ją nazwał przedstawiciel Miejskiego Zakładu Kremacji „Śniegi Himalajów”.

Odc. 10 Ławka, ludzie i zwierzęta

Siedząc na ławce Praktyk widział wyraźnie rzekę płynącą czystym i rześkim nurtem. Stosy pogrzebowe płonęły tylko na dwóch ghatach obsługiwanych przez pracowników Miejskiego Zakładu Kremacji „Śniegi Himalajów”. Mówiły to duże przywieszki imienne z nazwą i logo firmy przyczepione srebrnymi agrafkami do białych fartuchów. Jeden z pracowników, wyróżniający się oryginalnym plecionym warkoczem spływającym mu na plecy z czubka głowy, pozłacanymi grabkami spychał ze stosu popiół do rzeki. Tak się wydawało Praktykowi, dopóki nie wstał i nie podszedł bliżej miejsca kremacji. Wtedy zauważył, że pod ghatą przyczepiona była na trzech skórzanych paskach czerwonoszara urna.

– Widać, że Śniegi Himalajów dbają o to, aby do rzeki nie wpadły nawet drobiny popiołu z płonącego stosu – powiedział głośno obracając się do tyłu, w przekonaniu, że razem z nim podeszli także inni uczestnicy grupy. Nikogo jednak nie zauważył, odwrócił się więc z powrotem w kierunku rzeki. Woda w niej była tak czysta, że pracownicy firmy czerpali ją dłońmi i metalowymi kubkami i przykładali do ust, aby gasić pragnienie.

Praktyk postanowił też jej spróbować. Zszedł w dół po schodkach przylegających do ghaty, nachylił się nad wodą i zaczerpnął jej do termosu wyjętego z plecaka. Spróbował i uznał, że jest ożywcza w smaku.

– Jaki ja byłem naiwny – pomyślał. – Uwierzyłem zdjęciom i opisom w Internecie, które pokazywały kawały niespalonego drewna w wodzie przypominającej brunatnoszary ściek.

Zdał sobie sprawę z siły złudzeń tworzonych przez celowo skonstruowane, oszukańcze przekazy internetowe. Postanowił zapisać swoje odkrycia. Wyciągnął z plecaka zeszyt i długopis, i zaczął notować.

– Woda w Bagmati tuż przy ghatach jest doskonałej jakości. Wodę tę butelkuje się i rozsyła po całym świecie, ponieważ zaspokaja pragnienie lepiej niż słynna Coca-Cola.

Ostatnią informację kilka minut wcześniej przeczytał na tablicy informacyjnej. Zastanawiał się, co jeszcze powinien zanotować. Nic nie przychodziło mu do głowy. Popatrzył w górę rzeki, skąd było słychać krzyki małp. W oddali widniały zielone rozłożyste drzewa z tak płaskimi wierzchołkami, jakby je celowo przycięto. Postanowił przejść się w tamtym kierunku. Uszedł zaledwie kilka kroków, kiedy – jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – pojawili się przed nim dwaj mężczyźni w białych fartuchach Miejskiego Zakładu Kremacji „Śniegi Himalajów”. Trzymali w rękach transparent z napisem „Coca-Cola to przeżytek. Pij Bagmati Water, najzdrowszą wodę na świecie”. Byli młodzi i podobnie jak pracownik na ghacie mieli na głowach plecione warkocze opadające im na plecy. Praktyk zatrzymał się, aby się przyjrzeć i zrobić im zdjęcie.

Wkrótce dołączyła do niego reszta wycieczki. Stanęli grupą naprzeciwko drugiej ghaty, na której właśnie podpalono stos drewna. Był chyba wcześniej polany benzyną albo umieszczono w nim jakiś materiał łatwopalny, ponieważ w ciągu minuty płomienie rozhulały się jak wielki pożar. Obok pracowników Miejskiego Zakładu Kremacji „Śniegi Himalajów” stali członkowie rodziny, przyjaciele i znajomi zmarłego i czekali cierpliwie zbici w kupki i milczący. Ból i cierpienie malowały się na ich twarzach. Kiedy zwracali się do siebie, składali razem dłonie i pochylali nieznacznie głowę w rytualnym pozdrowieniu „namaste”.

– A ja słyszałem, że oni na pogrzebach stoją jak na przystanku autobusowym, rozprawiają o polityce, opowiadają sobie kawały i czekają na stypę pogrzebową – Inżynier skierował te słowa do stojącego obok Fotografa ubranego w kraciastą koszulę hawajską, jasne krótkie spodnie i sandały, i trzymającego w ręku kosztowną kamerę fotograficzną.

Po kilku minutach Przewo dał znak chorągiewką i ruszyli w dalszą drogę. Posuwali się w górę rzeki wzdłuż jej lewego brzegu wypatrując zabiedzonego psa i wychudłej rudej małpy, które stanowiły atrakcję turystyczną. Zobaczyli zwierzęta minutę później; były dobrze odkarmione i spoczywały nie na stosie brudnych liści czy szmat, ale na porządnych słomiankach, zadowolone ze swego losu. Pies, starannie przystrzyżony biały pudelek, miał na szyi obrożę wysadzaną półszlachetnymi kamieniami. Obok niego stała miseczka ze świeżą kością i druga z czystą wodą.

– Mieszkańcy miasteczka wyraźnie kochają zwierzęta i dbają o nie – Praktyk nie miał co do tego wątpliwości. Wyraził to głośno przekonany, że pozostali uczestnicy wycieczki nie wiedzieli o tym.

Odc. 11 Płonące ghaty

Obudziło go łomotanie blachy o coś bardzo twardego, cała seria dźwięków. Praktyk przetarł oczy i popatrzył w kierunku rzeki. Był zły na siebie, że przysnął. Pamiętał jeszcze trzy sceny niezwykłego snu: sylwetki spokojnych pracowników z Miejskiego Zakładu Kremacji „Śniegi Himalajów, czyste wody Bagmati i zadbane zwierzęta. 

Na drugim brzegu rzeki, na daszku osłaniającym dogasający ogień na ghacie, siedziała małpa i w napadzie zwierzęcego amoku tłukła o dach naderwanym kawałem blachy. Mężczyzna przyglądał jej się jakiś czas i widząc, że nie zamierza skończyć swojej szalonej rozrywki, przeniósł wzrok na rzekę. Zauważył, że całkowicie się zmieniła; stanowiła teraz jeden wielki bury ściek. Wody w niej było tak mało, że widać było sterczące z dna szczapy nadpalonego drewna, wokół których prześwitywały plamy brudnego piachu. Była rozlazła i wyglądała nieświeżo jak stęchła zupa warzywna. Dwa jaśniejsze ostre kształty przypominały nadwątlone ogniem ludzkie kości udowe. Praktyk żałował, że nie zabrał ze sobą lornetki, aby przyjrzeć się im z brutalną dokładnością.

Patrząc ukośnie przez rzekę na przeciwległy brzeg rzeki, zauważył dogorywające płomienie stosu kremacyjnego na ghacie numer dwa położonej poniżej budynku przypominjącego zaniedbaną świątynię. Za chwilę ogień już tylko tlił się. Mężczyźni obsługujący stos kremacyjny zaczęli spychać ostrymi drągami jego pozostałości do rzeki. Pracowali systematycznie, kawałek po kawałku, bez pośpiechu. W wodzie lądowały dymiące jeszcze kawałki drewna jak i niekształtne fragmenty kości, głośno sycząc i buchając parą.

Po usunięciu resztek stosu mężczyźni schodzili po schodach na brzeg rzeki, zanurzali w niej wiadra i czerpali wodę, aby wróciwszy polać nią rozgrzaną powierzchnię betonowej płyty. Wywoływało to natychmiast ogromną, syczącą chmurę pary wodnej. Zanurzeni w szarym obłoku kończyli pracę ścierając ghatę szerokimi szczotkami umocowanymi na długich kijach. W powietrzu roznosił się odpychający zapach spalenizny drażniąc nos, oczy i usta. Zafascynowany sceną sprzątania ghaty podszedł bliżej, aby przypatrzeć się pracownikom. Obydwaj byli dobrze zbudowani i krępi. Pochodzili z najniższej kasty sprzątaczy brudów i czyścicieli. Z tyłu głowy mieli rzadkie i zaniedbane kosmyki włosów; był to ich znak rozpoznawczy.

Teren za ghatą wznosił się lekko w górę. Przy długiej ławie osłoniętej daszkiem zebrała się grupka kobiet, dzieci i mężczyzn w różnym wieku. Praktyk domyślił się, że była to rodzina, przyjaciele i znajomi zmarłej osoby. Zebrani spokojnie rozmawiali ze sobą, na ich twarzach nie było widać smutku, skupienia czy napięcia.

Po inspekcji prawobrzeżnej ghaty, gdzie kilkadziesiąt minut wcześniej płonął stos z ciałem okrytym białym prześcieradłem, Praktyk razem z przyjaciółmi wrócił na lewy brzeg, aby odbyć spacer w górę rzeki. Wkrótce napotkali braminów siedzących w kucki na dwóch okrągłych betonowych płytach ustawionych między krawędzią wody a wąską uliczką. Towarzyszy im dwie zwyczajnie ubrane osoby. Obydwaj bramini mieli na sobie kolorowy sznur przewieszony przez prawe ramię i wchodzący pod pachę. Siedząc w kucki, odprawiali ciche modły razem z rodziną zmarłego. Ceremoniałowi towarzyszyły krzyki małp skaczących po drugiej stronie uliczki, ukrytych w poskręcanych chaszczach i drzewach.

– W tym, co widzę, mniej jest religijnego obrządku, a więcej rutyny wypełniającej czas oczekiwania na spalenie zmarłego na stosie – Inżynier, uważny obserwator rzeczywistości, nie powstrzymał się od komentarza. Nikt nie potwierdził ani nie skomentował jego obserwacji; milczenie grupy Inżynier przyjął jako formę niezgody wobec jego opinii.

W hotelu Praktyk dokonał krótkiego wpisu w swoim notatniku podróżnym:

– Palenie zwłok na rzecznych ghatach to ważna część tradycji także Nepalu. Trwa ona od wieków. Kiedyś nie miało to znaczenia dla rzeki, ponieważ pochówków było mało. Teraz, kiedy ich ilość powiększyła się wielokrotnie, nabrało to zupełnie innego wymiaru. Niegdyś żywa i naturalnie piękna rzeka Bagmati płynąca przez miasto Patan stała się obrzydliwym i martwym ściekiem. Mogę to zaświadczyć osobiście, a nawet udokumentować zdjęciami.

Po kolacji w restauracji hotelowej Praktyk otrzymał nieoczekiwaną propozycję od Kindżała, miłośnika i zbieracza inkrustowanych sztyletów i noży, aby udać się do pokoju czterysta dwadzieścia.

– To wezwanie sponsora imprezy rozrywkowej pod tytułem „No, to teraz chłopcy po małym dzióbasie”- Wyjaśnił przyjaciel uśmiechając się tajemniczo.

Wskazany pokój mieścił się na czwartym piętrze hotelu, w którym mieli nocować. Aby wejść, trzeba było zapukać trzy razy w określony sposób. Był to pokój Darczyńcy. Rozmowa zeszła na wrażenia dnia. To, co mieli okazję obejrzeć, były to najprawdziwsze ghaty, uświęcone wielowiekową tradycją miejsca palenia zwłok, oraz ceremoniał kremacji. Tego dnia, w czasie ich pobytu na rzeką, odbyły się tylko dwie kremacje.

Odc. 12 Patan i Bhatapur 

Na ulicach miasta Patan rządził transport. Ludzie i towary przemieszczały się w tysięcznych kierunkach. Nie było osób, które by gdzieś nie jechały, ani towarów, których by ktoś gdzieś nie przewoził. Przejazdy osób, w ilości do czterech, odbywały się na motocyklach. Motocyklista plus trzy osoby z tyłu to była wysoka forma ekwilibrystyki. Nomadowie zatrzymywali się przy krawężniku, patrzyli i podziwiali. Ulicami pędzili ludzie na rowerach, rykszach nożnych i motorowych wyposażonych w terkoczący i śmierdzący silniczek, wózkach ciągniętych przez człowieka-kulisa oraz wózkach ciągniętych przez konie lub wielbłądy.

System obsługi technicznej transportu był zdumiewająco prosty i przejrzysty. Nie było problemu, kiedy coś się zepsuło. Jadąc autobusem przez miasto Nomadowie co raz to mijali kawałek ziemi, mały placyk, wnękę w budynku, szopę lub otwarty garaż ze stojącymi i leżącymi rowerami, motorowerami, motocyklami i rykszami. Były to uliczne warsztaty naprawy i konserwacji urządzeń technicznych.

Praktyk jak zwykle miał coś do powiedzenia. Jednym się to podobało, inni pozostali obojętni, jeszcze inni milczeli wymownie, ponieważ wyraził tę samą myśl już wcześniej, nad rzeką Bagmati, kiedy zwiedzali świat ręcznych krematoriów na ghatach.

– Tutaj to tylko ludzie i samochody reprezentują współczesność, reszta to średniowiecze i wieki wcześniejsze.

Najwspanialsze były zabytki historyczne. W odróżnieniu od Indii, zabytki Nepalu przypominały cacuszka świeżo wyjęte z pudełka, w nienaruszonym stanie, idealnie utrzymane. Praktyk tłumaczył to sobie oddaleniem Nepalu od zaborczego Imperium Brytyjskiego. Niewielki górski, ubogi kraj nie interesował imperium. Anglicy skolonizowali Indie i tym się zadowolili. Nepal pozostał na uboczu. Nawet walki między lokalnymi władcami nie spowodowały większych zniszczeń w dorobku materialnym kraju; walczący najczęściej reprezentowali tą samą kulturę i tą samą religię.

Praktykowi historyczny i buddyjski Nepal podobał się o niebo bardziej niż Indie. Cieszył się, że prawie połowa czasu wycieczki przypadła na zwiedzanie Nepalu.

Większość Nomadów uwieczniała oglądane zabytki w mieście robiąc zdjęcia aparatem fotograficznym, smartfonem lub nagrywając sceny i widoki kamerą video. Czyniono to w pośpiechu, każdy się spieszył. W trakcie zwiedzania Inżynierowi wysiadł aparat fotograficzny, prawdopodobnie wyczerpała się bateria. Właściciel sprzętu gorzko złorzeczył, niewspółmiernie do problemu. Nie przeklinał jednak martwego przedmiotu, o którym mógł powiedzieć, że jest bezduszny i głupi jak but, ale siebie, że nie zabrał zapasowej baterii.

Późnym popołudniem Nomadowie oglądali misy lecznicze zwane „singing bowls”  czyli śpiewającymi misami, ręcznie kute ze stopu siedmiu metali. Uderzone drewnianym młoteczkiem misy wydawały z siebie niezwykle długi, pulsujący i przejmujący metaliczny dźwięk. Po napełnieniu wodą, okrążanie misy po wewnętrznej krawędzi drewnianą rolką wywoływało burzenie się wody. Tworzyła ona żywe rozpryski prawie przelewając się na zewnątrz.

Wieczorem w hotelu Nomadowie oceniali, jak przeżyli dzień. Rozpierały ich pozytywne uczucia, żartowali.

– Zmęczyło nas to zwiedzanie. Stanowimy kwiat dojrzałości, który, jak wiadomo, ma skłonność do więdnięcia, także na świeżym powietrzu.

Najgorzej wypadł Kantyna, który słaniał się jak podtruty.

– Każdemu może uderzyć do głowy świeże górskie powietrze – wyjaśnił, przysiadając po kolacji w hallu przy ozdobnym kominku.

Twierdził, że usiadł dla relaksu. Na początku wszyscy myśleli, że mówi prawdę, ponieważ wyglądał blado, co sam interpretował jako oznakę powagi. Proteza uznał, że jego niezwykła bladość, którą nazwał organiczną – mają się do siebie jak pięść do nosa. Wierzono mu, ponieważ miał za sobą bliżej nieokreślone wykształcenie medyczne. Inni woleli interpretować zdarzenie na korzyść Kantyny.

– Nie można być krytycznym wobec krajana w obcym kraju zwłaszcza wśród tubylców, dla których alkohol nie jest najwyższym osiągnięciem cywilizacji. To niepatriotyczne zachowanie – były to słowa Wysokiej z Kokiem. Przyjęto je jako wyrzuty sumienia kobiety, która regularnie krytykowała Kantynę.

Jego zachowanie się w obcym kraju, gdzie na człowieka działają różne siły przyrody i cywilizacji, było problematyczne. Na skrzydłach niepewności wyrosła dyskusja o moralności, alkoholu, miłości bliźniego oraz paleniu na stosie. Niektórym Nomadom nadużywanie alkoholu kojarzyło się z Inkwizycją. Był to dla nich temat szczególnie bolesny w Nepalu, kraju, gdzie społeczeństwo jest tolerancyjne i bez kłopotów respektuje odmienne postawy etyczne i religijne.

– Takiego zamieszania postaw i poglądów nie sposób rozwikłać – Praktyk zdobył się na ubogie podsumowanie. – Czuję się analfabetą, a nawet ślepcem błądzącym po omacku w gęstwinie ludzkich słabości, zbuntowanych sumień i zdeformowanych przekonań – usiłował ratować się wykazując skruchę. Aby zakończyć mroczny temat pijaństwa i Inkwizycji przedstawił poemat zatytułowany „Francisco Goya”:

Gdy umysł zasypia, budzą się potwory,
zaludniają rozpierzchłych pagórów ugory,
serce zbroi się w kaptur i zgęstniałą togę;
prawda nie spłonie – ja płonąć mogę.

Sędzią mnich obłąkany miłością do Boga,
kielich dym napełnia, unosi go trwoga.
Na płomiennych ołtarzach łkają innowiercy,
milknące oczy bluźnią samemu bluźniercy.

Odc. 13 Wracające wspomnienia

Alkohol wypity na czwartym piętrze sprowokował wspomnienia. Tematem było pierwsze spotkanie na stołecznym lotnisku przed odlotem do Indii. Kiedy przedstawiciel agencji turystycznej powiedział, że grupa trzynasta liczy równe trzydzieści osób, intuicja szepnęła Praktykowi do ucha, że ma to ukryte znaczenie. Nie miał czasu zastanawiać się nad tym, ponieważ zaabsorbował go skład wiekowy grupy. Podzielił ją na proste kategorie statystyczne. Liczenie, dzielenie, komponowanie i dekomponowanie było nawykiem, z którym bezskutecznie walczył. Faktem było, że był mocny w statystyce i lubił liczby. Miał też swoje argumenty. Uważał, że liczby kwantyfikują rozumienie rzeczywistości, ułatwiając jej dokładniejsze poznanie. Jeszcze przed odlotem, kiedy już się trochę rozkręcili, wdał się w dyskusję na ten temat.

– Mówimy przykładowo, że większość Nomadów to ludzie wierzący. Co w tym wypadku znaczy „większość”? Równie dobrze jest to pięćdziesiąt jeden procent jak i dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Dopiero jak ustalisz, że osoby wierzące stanowią osiemdziesiąt trzy procent społeczeństwa, to dopiero wtedy wiesz, na czym stoisz. Statystyka to liczby, fundament rozumienia świata.

Nie uzyskał szerszego uznania, nie mówiąc o poparciu. Większość Nomadów wierzyła, że ludzie używają statystyki dla udowodnienia jakiejś prawdy, która jest im na rękę. Wezwanie do wchodzenia na pokład samolotu uniemożliwiło dalszą rozmowę.

W samolocie przypadło mu miejsce obok kobiety należącej do grupy trzynastej. Zwrócił na nią uwagę już na lotnisku. Jej kruczoczarne włosy były upięte na szczycie głowy w wymyślny kok. Wyglądała z nim ekscentrycznie. Nazwał ją w duchu czarną blondyną, kiedy siedząc obok zauważył, że jej włosy u samej podstawy były bardzo jasne. Była naturalną blondyną. Pomyślał wtedy, że jest barwionym lisem i ma podwójną osobowość, jedną na pokaz i drugą ukrytą.

Kilka dni Praktyk później dowiedział się, że zagłodziła na śmierć swego męża, kiedy przegrał w karty większą część majątku, jaki w posagu wniosła do małżeństwa. Uznał to za plotkę, bo nie wyobrażał sobie, w jaki sposób żona może zagłodzić męża we współczesnym małżeństwie. Tak czy inaczej, jej mąż już nie żył, nie było więc możliwości sprawdzenia, jaka była prawda.

Od czasu jak wystąpiła w jego obronie w czasie głośnej dyskusji, pamiętał jej imię: Anita. Był jej to winien.

– W trakcie tej dyskusji, kiedy uznano, że nie mam racji, a Wysoka z Kokiem ujęła się za mną, moja pamięć otrzymała stymulującego kopa. Zapamiętałem jej imię i to chyba na zawsze. To jeszcze jeden przykład jak mózg kojarzy imię z osobą. Nie tylko wygląd i twarz człowieka, ale i czyn, tworzą połączenia neuronowe w mózgu – Praktyk wywnętrzał się wieczorem w pokoju licząc na Kindżała, że podejmie rozmowę.

Nie miał szczęścia. Kolekcjoner zdobnych sztyletów tak był pochłonięty oglądaniem pod lupą finezyjnego wykończenia kolejnego nabytku, że nawet nie zwrócił uwagi na jego słowa. Zdegustowany brakiem zainteresowania, Praktyk pomyślał, że nigdy nie wiadomo, co tkwi w głowach ludzi połączonych przez los wspólną wyprawą do Indii.

– Ludzie to bajarze, zmyślacze i zwariowani kolekcjonerzy – powiedział Kindżałowi i ten się zgodził.

Wobec milczenia przyjaciela w sprawie Wysokiej z Kokiem, Praktyk wrócił do podziału statystycznego Trzynastki. Najliczniejszą kategorię stanowiły osoby między czterdziestym a sześćdziesiątym piątym rokiem życia. Było ich dwadzieścia trzy.

– Czyżby tylko ludzie w wieku średnim i przedemerytalnym byli ciekawi świata? – Praktyk zastanawiał się głośno, jak to jest możliwe.

W kategorii powyżej sześćdziesięciu pięciu lat było tylko pięć osób. Poza trym były dwie nieprzyzwoicie młode osoby, para kochanków poniżej trzydziestki. Praktyk uznał, że społeczeństwo potraktowało tę dwójkę jak wyrzutków.

– Zamiast docenić i zatrudnić w gorącej końcówce roku ten rezerwuar młodości, wysyłają go w delegację na odległy kontynent, gdzie ludzie umierają młodo. Tak jakby chciano ich nastraszyć, aby szybciej wpłacali składki emerytalne, ponieważ nie zostało im wiele do przeżycia – tłumaczył Kindżałowi.

Odc. 14 Przewo i grupa

Nomadowie szybko zadomowili się w grupie i chętnie utrzymywali ze sobą kontakty.

– Chyba dlatego, że nie muszą spędzać ze sobą pozostałej części życia, tylko kilkanaście dni – ocena Kantyny była nie tylko cyniczna ale i śmierdziała alkoholem.

Mogła być w tym cząstka prawdy. Atmosfera w grupie była jednak pozytywna, oparta na wzajemnym szacunku. Fundamentem była wspólna pasja zwiedzania zabytków i dokumentowania tego maksymalną ilością zdjęć. Nie wszystko ich jednak łączyło. Oprócz dobrych chęci, przywieźli ze sobą także sporą dawkę nieżyczliwości i niezrozumiałej obcości. Lubili krytykować; ta skłonność pojawiała się niejednokrotnie. Niektórzy wycieczkowicze twierdzili, że jest to wada narodowa. Mówili to czasem takim tonem, jakby nie miało to dla nich znaczenia.

Krytykując innych, Praktyk nie dostrzegał belki we własnym oku.

– Mam wrażenie, że dla naszego towarzysza podróży Rasputina, ważniejsze niż zwiedzanie zabytków jest uwiecznianie się na zdjęciach na tle świątyń i świętości, świętych krów, świętej rzeki Ganges, tubylców, a nawet większego słupa ogłoszeniowego. On nawet nie słucha niezwykłych historii opowiadanych przez Przewo – oznajmił Kindżałowi, z którym los każdego wieczoru łączył go wspólnym pokojem hotelowym. Tolerancja wzajemnych odrębności pozwoliła obydwu mężczyznom zachować spokój ducha.

Każdego dnia rano, przed wyjazdem autobusem na zwiedzanie zabytków lub w dalszą podróż , Przewo z powagą sprawdzał listę obecności.

Osoba, której nazwisko wyczytywał, odpowiadała lakonicznym „Jestem”, ewentualnie „Obecny”. Czasem zniecierpliwiony uczestnik wycieczki odpowiadał pytaniem: „Przewo, dlaczego stale pytasz mnie o to samo? Przecież widzisz, że jestem!”.

Praktykowi przyszło na myśl, że w Indiach poddańcze oświadczenie „ Jestem”, „Obecny” czy rzadziej „Do usług” stanowi część spadku po imperialistach brytyjskich, usiłujących zrobić z podbitego narodu potakiwaczy i służalców. Myśl wydała mu się przesadna i niestosowna; porzucił ją z obawy, że skazi jego umysł nieznaną psychiczną toksyną.

Co do sprawdzania obecności przez Przewo, opinie Nomadów były takie, że czynił to nawyku albo z potrzeby serca. Rzeczywistość była bardziej prozaiczna, wręcz bolesna.

– Woli dmuchać na zimne – oznajmił Inżynier zza pleców innych osób w czasie porannego rytuału odliczania.

Jak się okazało, kiedyś jeden z uczestników jego grupy zgubił się i odnalazł dopiero po dwóch latach, tak bardzo odmieniony, że nie poznał go nikt z rodziny ani przyjaciół. Historię ze szczegółami znał Inżynier. Wedle jego wyjaśnień, zaginiony mężczyzna zgubił się wskutek upojenia alkoholowego i długi okres nieobecności spędził w północnych Indiach na ulicach i w aśramie, dzięki czemu z gwałtownika i pijaka stał się uduchowionym ascetą.

– Najciekawsze było to, co stało się później – podsumował Inżynier. – Po krótkim pobycie w kraju ojczystym ten człowiek wrócił do Indii, przedstawiając doprawdy oryginalne wyjaśnienie:

– Nie pasuję już do naszego społeczeństwa, rozbudzonego i pozytywnego w ogólności, lecz zatrutego pesymizmem i narzekaniem, w dodatku łatwego do kupienia tanimi obietnicami.

Odc. 15 Widok na Himalaje

Nagarkot to wioska położona w środkowej części Nepalu na wysokości dwóch tysięcy dwustu metrów nad poziomem morza. Jej nepalska nazwa na tablicy informacyjnej wyglądała tak egzotycznie i skomplikowanie, że niejeden turysta dziwił się, jak można nauczyć się takiego języka.

Wioska liczyła sobie osiemset gospodarstw domowych i cztery i pół tysiąca mieszkańców, w równych częściach mężczyźni i kobiety. Przewo twierdził, że turyści z całego świata ściągają do niej, aby nacieszyć oczy najpiękniejszymi widokami gór. W przejrzysty dzień można było zobaczyć nawet Mount Everest i inne ośnieżone szczyty wschodniego Nepalu. Sława Nagarkot najmocniej wiązała piękne widoki ze wschodem słońca.

Do Nagarkot Nomadowie dotarli po męczącej podróży autobusem wąską, przeważnie marnej jakości nieasfaltowaną drogą. Na miejscu okazało się, że nie ma dla nich pokoi w hotelu, gdzie mieli rezerwację. Przez kilka minut Przewo wykłócał się z właścicielem. Ponieważ nie rokowało to żadnych nadziei, zachęcany przez kilka osób z grupy szybko zmienił decyzję:

– Jedziemy do drugiego hotelu. Mam tu jego adres.

W światłach nocy hotel, murowany surowy budynek na stoku góry, wyglądał jak nowa szopa na sprzęt rolniczy. Mieli szczęście, w końcu, nie bez trudu znaleźni odpowiednią ilość wolnych łóżek. Kolację zjedli w restauracji „Kosmiczna Góra”, po czym udali się do wyznaczonych pokoi.

Panowało w nich wyjątkowe zimno. Łóżko Praktyka okazało się twarde i płaskie jak worek z piaskiem przygnieciony płytą betonową. Aby nie przeszkadzać Kindżałowi paleniem światła, Praktyk robił notatki w łazience. W rurach woda wydawała dźwięki podobne do brzęczenia komara-wampira szukającego świeżej krwi. Do snu podróżnik ułożył się w zielonej koszuli z długimi rękawami, na którą nałożył piżamę. Na goleń lewej nogi naciągnął ocieplacz z wełny przypominający rurę wykonaną z surowej wełny. W nocy zaczęły mu marznąć stopy, założył więc jeszcze skarpety.

Recepcjonista zbudził wycieczkę o godzinie piątej czterdzieści pięć, aby obejrzeli wschód słońca, mający nastąpić pół godziny później. Miało być rewelacyjnie. Wszyscy przyszykowali sobie aparaty fotograficzne, kamery video i smartfony, i ostrzyli sobie z zęby na niesamowite widoki, jakie im zapowiedziano. Droga ku wschodowi słońcu wiodła przez schody, drabinę i dwa dachy. O godzinie szóstej rano byli już w punkcie obserwacyjnym. Był to dach w formie tarasu z barierkami zdolny pomieścić kilkanaście osób. Stał tam stolik, dwa kloce drzewa i jakieś graty. Wschód słońca miał nastąpić punktualnie o godzinie szóstej piętnaście, siedzieli więc lub stali i czekali.

Wschód słońca okazał się niewypałem. Słońca zobaczyli tyle, co kot napłakał, ponieważ niebo cały czas było zaciągnięte chmurami i zamglone.

Godzinę później Nomadowie jedli śniadanie w restauracji hotelowej. Przewo zdecydowanym głosem wydał polecenie kelnerom, aby zabrali Kantynie drugi kufel piwa o pojemności trzy czwarte litra. Dla łatwiejszej identyfikacji określił go jako „ chudego faceta z wiecznie zamglonymi oczami”.

– Chłop urodził się na bagnach, to nie jego wina, że jego oczy nie mają blasku. Podobnie dziecko górnika nie może odpowiadać za to, że ma oczy czarne jak węgiel – Praktykowi łatwo przyszły perwersyjne skojarzenia; rozważnie nie podzielił się nimi z innymi osobami z wyjątkiem Kindżała. – Jestem surowy i okrutny – pomyślał o sobie – jak otaczające nas Himalaje.

Kantyna obraził się i wyszedł zostawiając niedopite piwo w kuflu. Był „intoxicated” jak mówili o nim lokalni mieszkańcy. Poruszał się wodząc wokół błędnym wzrokiem, powoli i niepewnie stawiał nogi. Kilka dni wcześniej zostawił w restauracji hotelowej torbę z dokumentami i pieniędzmi. Dla Przewo był jak ból głowy po przepiciu, a dla grupy był źródłem niepokoju. Gdyby zagubił się, wszyscy musieliby czekać na jego odnalezienie, aby móc ruszyć dalej.

Nagarkot Praktyk opuszczał pod wrażeniem, że budynki, wnętrza, wyposażenie i cała atmosfera tej miejscowości są wyjątkowo siermiężne w swej surowości, podobnie jak otaczające je zimne szczyty Himalajów. Kiedy czekali na autobus, rozmowa zeszła na temat lokalnych zwyczajów związanych z narodzinami dziecka. Wysoka z Kokiem wspomniała, że w Nepalu imiona nadaje się dzieciom według daty kalendarza księżycowego, głowa dziecka jest golona a na nim samym dokonuje się ceremoniału karmienia ryżem. W ciągu kilku dni po urodzeniu dziecka matce nie wolno przyjmować gości. Między czwartym a dwunastym dniem po urodzeniu rodzina świętuje „machu bu benkyu”, ceremonię, w czasie której dziecko przedstawia się ojcu i reszcie rodziny. Rodzice otrzymują wtedy gratulacje i upominki.

Odc. 16 Fantazje i Park Narodowy Chitwan

Wracając trzęsącym autobusem z wysokich partii Himalajów Praktyk oddał się rozważaniom egzystencjalno-filozoficznym. Zimno i niepowodzenia nocne przyprawiły go o chandrę. Chodziło mu o wolny czas. Do głowy przyszły mu porównania bycia wolnym: dorosły człowiek bez obowiązków, dziecko bawiące się na placu zabaw oraz zwierzę pasące się na pastwisku.

Dla Grupy 13 czas wolny właściwie nie istniał. Rozmywał się w rutynie codziennych czynności i wielości odwiedzanych miejsc. Z pokoju hotelowego Nomadowie udawali się do restauracji lub baru na śniadanie, wracali do pokoju, zabierali bagaże i schodzili lub zjeżdżali windą do holu, z holu do autobusu, z autobusu do pierwszego zwiedzanego obiektu, potem następnego. Wczesnym popołudniem korzystali z przerwy na posiłek, po czym udawali się zwiedzać kolejny obiekt i tak do późnego popołudnia lub wieczora, kiedy wyjeżdżali do innego hotelu najczęściej w innej miejscowości. Przybywszy na miejsce, po zagospodarowaniu się w pokojach, zostawał im jedynie czas na obiadokolację, rzadziej na wyjście na zewnątrz i włóczenie się po ulicach.

Wieczorem, jeśli miał szczęście, Praktyk zdążył napisać jeden lub dwa emaile z pozdrowieniami oraz połączyć się przez Skype na kilka minut z rodziną. Po powrocie do pokoju kolejność działań nie mogła być prostsza: prysznic, lulu i sen, a od rana nowa rutyna dzienna.

Praktyk nie lubił myśleć o nocy i śnie. Nie była to czynność, w której celował, wyróżniając się pozytywnie z wielomilionowego tłumu nieszczęśników cierpiących na całym świecie na bezsenność. Uczciwiej byłoby powiedzieć, że źle sypiał, co odrabiał drzemiąc w autobusie w trakcie licznych przejazdów. Nie był w tym wyjątkiem.

Na terenie Parku Narodowego Chitwan podróżnicy mieli spędzić dwa dni. Park należał do światowej klasy zabytków UNESCO i urzekał naturalnym pięknem dziewiczej przyrody. Położony między dolinami rzecznymi miał ponad dziewięćset kilometrów kwadratowych powierzchni. Teren był pagórkowaty, przepływały przez niego trzy rzeki, Narayani, Rapti i Reu, utrzymując w dobrej kondycji bagna i mokradła. Większość parku porastały drzewa damarzyka mocnego, na suchszych wzniesieniach rosły sosny, było także sporo palm. Na wilgotniejszych stokach zachwycała różnorodność gatunków bambusa.

Pierwszym punktem zwiedzania był spływ kajakowy. Płynęli rzeką Rapti po dwie osoby w kajaku. Oprócz ptaków, widzieli tylko dwa lub trzy gawiale wylegujące się na brzegu. Dla ludzi nieobytych z dziką przyrodą była to niezwykła była bliskość; niebezpieczne zwierzęta żyjące na wolności kilkadziesiąt metrów od człowieka. Lokalny przewodnik wyjaśnił, że rzeka staje się coraz uboższa w wodę, klimat coraz bardziej suchy, a gleba bardziej pylista.

Płynąc kajakiem przez park wycieczkowicze komentowali kształty drzew, krzewów i skał. Niektórych mężczyzn ogarnął stan dziwnego podniecenia: bambusy kojarzyły im się seksualnie. Kobiety rozważnie milczały na ten temat. Żartownisie przerzucali się słówkami i przysłowiami ponad głowami towarzystwa, odkrywając podobieństwa natury do organizmu ludzkiego.

– Bambus swoją prostotą kojarzy mi się mniej z męskością a więcej ze zwierzęcością. Kiedy nachodzą mnie chwile jędrności, mówiąc to myślę o czymś bardziej wymownym niż bicie kogoś po pysku, to czuję wnikające we mnie zwierzę. Znaczy się samca, który odmawia opuszczenia mego wnętrza dopóki nie nasyci się zabawą na aksamitnej łące kobiecości. Najczęściej jest to tygrys, rzadziej dzik, najrzadziej mocarny słoń. Ale i to się zdarza – intensywnie improwizował Rasputin, rozglądając się po okolicy rozkojarzonym wzrokiem.

Kiedy wygłosił zaskakującą tyradę, mężczyźni obrzucili go spojrzeniami pełnymi zdumienia i podziwu. Był to moment powszechnego zrozumienia, dlaczego nosił takie imię.

– Ty to chyba często masz takie zwierzęce myśli, Rasputinie. Że też nie przejrzałam cię wcześniej – odezwała się Wysoka patrząc nad jego głową w dal, w kierunku zakola rzeki, gdzie nastąpiło jakieś poruszenie. – Zastanawiam się, skąd bierze się w tobie tyle energii. Chyba jesz dużo słodkiego ciasta albo makaronu, produktów bardzo energetyzujących. Nie zrozum nie źle. Mówię to poważnie, absolutnie nie jestem krytyczna, wręcz przeciwnie, bo i ja lubię słodycze oraz makaron ciągnący się długimi nitkami. W takich momentach, po najedzeniu się, wzruszam się i też oddaje się podobnym marzeniom, z tym że we mnie wstępuje łania. Myślę wtedy o uległości, dziwnej nieco, ponieważ czasem chciałoby mi się skubnąć to i owo, schwytać a nawet zerwać, jakiś kwiat lub ziele, a nawet dotknąć czegoś serdecznie gorącego. Oddycham wtedy szaleńczo, pełnymi piersiami, czując bardziej niż wiedząc, że jest to efekt działania hormonów: dużej dawki estrogenu i małej dawki testosteronu. Każda kobieta ma to w sobie. I dzięki Bogu. Po wypaleniu się w ogniu namiętności zagłębiam się, jeśli tyko mam chęć, w fantazje ero. Niemało też czytałam na ten temat.

Nomadzi bez wyjątku przyjęli życzliwie spontaniczny wybuch fantazji kobiety, o której wiedzieli, że przez kilka lat poważnie zaniedbywał ją mąż-hazardzista. Kiedy przegrał w karty jej posag małżeński, miara jej cierpienia przebrała się i kobieta usunęła go raz na zawsze ze swego życia.

– Wysoka! – odezwała się siedząca z nią w jednej łodzi Wizażystka. – Jak ja ci zazdroszczę tak bogatych choć trudnych przeżyć. Ja od roku nie mam nikogo, kto by mnie zdradzał z kasynem, ręcznym bandytą, zielonym stolikiem karcianym, pokerem, czy nawet bukmacherem na wyścigach konnych. Tak mi brakuje tej serdeczności, poczucia bycia z mężczyzną nieobliczalnym, kochającym hazard, konie, ryzyko, przestrzeń i pieniądze. – Wizażystka przestała poruszać wiosłami i odchyliła się do tyłu. – Przepraszam, rozmarzyłam się do szaleństwa. Nie jestem w stanie wiosłować. Jak to dobrze, że płyniemy z biegiem rzeki.

Wypowiedź obydwu kobiet, zwłaszcza Wizażystki, rzadko odzywającej się publicznie, zachwyciła mężczyzn. Przyglądali jej się, niektórzy dopiero teraz zauważyli jej imponująco przemyślny makijaż, z mikroskopijnymi widoczkami drzew pod oczami i na policzkach oraz takimiż figurkami zwierząt na paznokciach. 

Po zakończeniu spływu kajakowego Rasputin, Wysoka i Wizażystka wrócili do poezji wspominkowo – erotycznej dochodząc do wniosku, że musieli być pod wpływem narkotyku.

– Niemożliwe jest wyrzucić z siebie taki ładunek emocji bez udziału jakiegoś barbituratu – głośno i z przekonaniem obwieścił Rasputin. – Jesteśmy w regionie, gdzie erotyka – aż prosi się to tak ująć – kwitnie na drzewach. Wspomnę tylko Kamasutrę.

Pytaniem było, co to był za narkotyk oraz kto i jak im go zaaplikował. W głowach Nomadów rodziły się podejrzenia, które ujawniły się one dopiero wieczorem przy kolacji.

Odc. 17 Oskarżenia i zwiedzanie

Po kolacji dyskusja o nietypowych zdarzeniach na spływie kajakowym rozgorzała na nowo. Najwięcej podejrzeń padło na Darczyńcę. Okazało się, że przed spływem częstował on innych uczestników cukierkami o dziwnym smaku. Zapytany o to nie zaprzeczał, tłumaczył się jednak niezrozumiale.

– Nie pamiętam co się działo, co robiłem i czego nie robiłem. Miałem chyba udar słoneczny, ponieważ często zdejmowałem kapelusz, aby się ochłodzić siedząc w kajaku w pełnym słońcu.

– Ale ty rozdawałeś swoje narkomańskie cukierki wcześniej, przed rozpoczęciem przygody kajakowej – logiczne spostrzeżenie Inżyniera nie wywołały u oskarżonego żadnego komentarza.

Następnego dnia znowu zwiedzali Park Narodowy Chitwan. Cała grupa z samego rana została zakwaterowała się w parkowym hotelu. Warunki zamieszkania były niewyszukane. Praktyk dzielił pokój z Kindżałem na parterze budynku.

Praktykowi ten niezwykły teren zdał się być wielką, naturalną arką Noego, jako ze gościł sześćdziesiąt gatunków ssaków i trzysta pięćdziesiąt gatunków ptaków. Królem był tygrys bengalski; w parku żyło ponad trzysta tych zwierząt. Była to największa chluba administracji parku. Drugim źródłem jej dumy były nosorożce indyjskie, łącznie sześćset pięćdziesiąt sztuk, gatunek zagrożony wymarciem podobnie jak tygrysy bengalskie. Zagrożone wyginięciem były też inne gatunki zwierząt żyjące w parku: to gawial gangesowy, hubarka bengalska, lampart, kotek cętkowany, gaur, suzu gangesowy, krokodyl błotny, sambar jednobarwny i wargacz leniwy. Za dnia zwierzęta były mało aktywne; tylko nieliczni turyści mieli szczęście zobaczyć jakieś zwierzęta. Z ptakami było łatwiej.

Nazwy żyjących w parku zwierząt podawano turystom tylko w języku angielskim. Praktyk notował je sobie i po powrocie do Nomadii odszukał w Internecie rodzime nazwy. O większości zwierząt słyszał po raz pierwszy w życiu: jeleń Hyelaphus, mundżak, aksis-czytal, kuna żółtogardła, cyweta, kot błotny, szakal, hiena pręgowana, lis bengalski, dzioborożec wielki, wężojad czubaty, rybożer białosterny.

Siedząc pod dachem na tarasie hotelu czekali na Przewo, kiedy nieoczekiwanie spadł deszcz. Krople głośno uderzały o liście palm przypominających wychudłe, szarozielone szufle. Nad ich głową, piętro wyżej, przebudził się rój pszczół zaczepiony pod krawędzią dachu jak gruba, ruszająca się, trójkątna chusta. W łazience przeciekała umywalka, nie dawała się naprawić nawet prowizorycznie, więc przestali o niej myśleć. W atmosferze oczekiwania, deszczu i narastającej wilgoci znikała chęć rozmowy o czymkolwiek.

– Nie ma co się przejmować. Przemieszkamy tu tylko jedną noc – pocieszali się nawzajem.

– Najważniejsze, aby nie zamokły ci sztylety. Mogłyby zardzewieć – ostrożnie sugerował Praktyk.

– A tobie pamięć i notatki; nie dałoby się ich odzyskać, gdyby nie daj Boże rozmokły w wodzie – Kindżał nie pozostał dłużny. Zaśmiali się obydwaj.

Następnego dnia, a może nawet tego samego, odbyli jeszcze wyprawę na słoniach, dumnie zwaną safari. Pobyt w parku zakończyła przejażdżka wozami ciągnionymi przez bawoły. Tę drugą imprezę Praktyk zapamiętał jako niekończące wleczenie się prymitywnych dwukołowych wozów po zalesionych bezdrożach. Siedział na samym początku pierwszego wozu, obserwując grzbiety zwierząt pociągowych. Przyglądał im się, ich zachowaniu, sposobie poruszania się. Lewy bawół był wolniejszy. Woźnica, starszy, szczupły pan w okularach na twarzy profesora wyższej uczelni, poganiał go, lekko dotykając końcem bata jego grzbietu lub nasady ogona. Z dwóch zwierząt ciągnących wóz, to jedno zawsze pozostawało z tyłu, podobnie jak jego jarzmo na grubym karku w stosunku do jarzma towarzysza. Siedząc obok poganiacza podróżnik chętnie wdałby się w pogawędkę, gdyby nie to, że profesor był prostym wieśniakiem bez jakiejkolwiek znajomości języków obcych.

Przejażdżka na słoniach była nieporównywalnie ciekawsza. Kindżał, Praktyk, Fotograf i Wysoka z Kokiem jechali razem. Na palankin umocowany na grzbiecie słonia wsiadali z drewnianej wieżyczki. Jej płaski szczyt miał postać platformy ogrodzonej barierką z czymś w rodzaju niskiej furtki, przez którą trzeba było fizycznie przesunąć się na palankin.

Słoń jako uniwersalny pojazd terenowy okazał się nadzwyczajny. Powoził nim mieszkaniec lokalnej wsi, będący jego właścicielem, opiekunem i poganiaczem. Praktyk nie potrzebował wiele czasu, aby zorientować się, że poganiacz i jego zwierzę w jakiś szczególny sposób komunikują się ze sobą. Obydwu sprawiało radość, kiedy zwierzę podchodziło pod stromy brzeg rzeki lub schodziło gwałtownie w dół po nierówności terenu.

Kiedy turyści przechylali się czując, że zaraz wypadną z palankinu, malutkie oczka słonia rozjaśniały się drobniutkimi iskierkami. Podobnie na niepokój podróżnych reagował poganiacz. Ich przywilejem był z kolei swobodny komentarz we własnym języku.

– Słoń i poganiacz chyba lepiej rozumieją się nawzajem, a może nawet są sobie bliżsi, niż my i on, choć jesteśmy przedstawicielami tego samego gatunku.

– Co to za gatunek, co wyrzyna się nawzajem jak barbarzyńcy, głodzi bliźnich na śmieć lub upodla do granic możliwości, aby w końcu przepuścić ich przez komin obozu koncentracyjnego? – reakcja Kindżała zaskoczyła towarzystwo. Kindżał nigdy nie reagował w taki sposób, miał raczej pogodne, filozoficzne usposobienie. Jego wypowiedź ucięła rozmowę niby ostry sztylet. Zamilkli wobec szokującego rozmiaru prawdy, jakim potworem potrafi być człowiek w porównaniu z najdzikszym zwierzęciem.

Odc. 18 Safari w Parku Narodowym Chitwan

Na równym terenie jazda na grzbiecie słonia przypominała huśtanie się. Dla urozmaicenia drogi przez busz poganiacz słonia zwany kornakiem demonstrował niezwykłe zdolności zwierzęcia. Rzucał jakiś przedmiot w górę i kiedy ten już upadł na ziemię, jego podopieczny go odszukiwał, chwytał koniuszkiem trąby i podawał mu do ręki. Zawiadamiał też trąbieniem, kiedy w pobliżu znajdowały się inne zwierzęta.

– Słoń trąbi w różny sposób, w zależności od tego, jakie zwierzę widzi w pobliżu – wyjaśnił Nepalczyk.

Chodziło nie tyle o gatunek zwierzęcia, ile o jego wielkość. Niebezpieczny tygrys czy też spokojniejsze, nawet większe zwierzę, wzbudzało w sposób naturalny inne odczucia słonia kierującego się instynktem.

-– O! Teraz na przykład Kudu, była to nazwa słonia, na którym jechali, sygnalizuje, że gdzieś w pobliżu jest krokodyl – przerwał ciszę poganiacz koncentrując wzrok na rzece Rapti, w kierunku której zmierzali. I rzeczywiście, chwilę potem podróżnicy zobaczyli gawiala wylegującego się na słonecznym skrawku ziemi po drugiej stronie rzeki.

Wyjaśnienia poganiacza słonia, a zarazem jego opiekuna i przewodnika czwórki pasażerów wycieczki, stwarzały liczne okazje przyjrzenia mu się dokładniej. Na imię miał Sumen. Był drobnym mężczyzną o szczupłej, omalże wychudłej twarzy, i ogorzałej cerze mieszkańca gór przebywającego dużo na słońcu i świeżym powietrzu. Czarna czupryna, skromne wąsy i niepielęgnowana broda oraz wyraz spokoju na twarzy stwarzały wrażenie człowieka na luzie, szczęśliwego z tym co ma i kim jest. Sumen cierpliwie cmokał na słonia i coś do niego mówił od czasu do czasu, na co zwierzę strzygło wielkimi uszami, jakby potwierdzając, że słyszało i przyjmuje słowa do wiadomości.

Historiami o zachowaniu i umiejętnościach słonia czwórka Nomadów dzieliła się z innymi uczestnikami wyprawy w trakcie posiłku. Kindżał z poważną miną przedstawił historię okularów przeciwsłonecznych, które upadły mu na ziemię, kiedy nadmiernie wychylił się do przodu.

– Słoń to zauważył, zatrzymał się, odszukał okulary w trawie, jaka tam rosła, chwycił je niezwykle delikatnie koniuszkiem trąby i podniósł na wysokość mojej twarzy.

Mówiący zastanawiał się, co dalej powiedzieć, kiedy odezwał się czyjś niecierpliwy głos:

– Opowiadaj! Opowiadaj! Co dalej?

– Nic! Wziąłem okulary do lewej ręki i prawą ręką wyciągnąłem z kieszeni chusteczkę. I wtedy słoń zaskoczył mnie całkowicie. Wyjął ją z mojej ręki i przetarł soczewki okularów trzymanych przeze mnie w palcach lewej dłoni. Dosłownie zbaraniałem. To było niesamowite – prawie krzyknął, po czym kontynuował opowiadanie pełen entuzjazmu i wiary w nadzwyczajne umiejętności zwierzęcia. Po zaoczeniu jego relacji, zapadło milczenie. Przerwał je kobiecy głos.

– E, tam! Opowiadasz bajki!

Historia skończyłaby się prawdopodobnie poczuciem niewiary w słonia, poganiacza i Kindżała, gdyby nie pozostała trójka podróżników. Jednomyślnie potwierdzili słowa Kindżała z takim ferworem, że nikt nie mógł nie uwierzyć w ich prawdziwość. Na dwóch lub trzech obliczach błąkały się cienie wątpliwości, nikt jednak nie śmiał wypowiedzieć się sceptycznie z obawy o wyśmianie lub krytykę za niedowiarstwo.

W trakcie wypraw po parku i okolicach Praktyk z wytrwałością godną lepszej sprawy notował nazwy sklepów, firm, szkół i organizacji. Wydawały mu się zbyt egzotyczne i ciekawe, aby powierzyć je pamięci. Miały dla niego niepowtarzalny urok, podobnie jak żywa przyroda widziana oczami człowieka nawykłego do betonu, asfaltu i mechanicznych konstrukcji cywilizacji. Nazwy były oryginalne: Jayamata Kalika Oil Store, Ratopul, Sipradi Autoparts, Gausala, Kalanki, Gaushala Internet Travel, Baidehi Guest House, Matrix Energy, Drinks Yeti Yatalat, Panchakanya, Pashupati Area, Shree Gansesh, Sipradi Shiva Ratin Palace.

Mimo dojrzałego wieku Praktyk lubił bawić się podobnie jak dziecko. Tłumaczył to żartobliwe naturalną skłonnością człowieka do dziecinnienia w miarę starzenia się. Było w tym coś głębszego, przekonanie, że naturalna ciekawość świata jest najpiękniejszą z cech dziecka, ideału człowieczeństwa, którą szybko i bezpowrotnie traci ucząc się manipulacji i kłamstw od osób dorosłych.

Odc. 19 Inżynier Uniwersalny

Po zakończeniu zwiedzania Parku Narodowego Chitwan, grupa wyruszyła późnym popołudniem w drogę powrotną do Katmandu. Podróżowali jak zwykle autobusem. Był to już ósmy z kolei dzień podróży, dostatecznie długiej, aby wszyscy czuli się zmęczeni.  

Wieczorem spotkali się na kolacji odświeżeni prysznicem oraz drzemką, w zależności od tego, na co kto miał ochotę. Po posiłku nikomu nie chciało się wychodzić na zewnątrz, siedzieli więc przy stolikach, mając przed sobą coś do picia: kawę, herbatę, sok lub jakiś koktajl bezalkoholowy. Tylko Kantyna, Darczyńca i Kindżał mieli przed sobą dzióbasy. Pytani, co w nich jest, odpowiadali zgodnie, że nektar. Wzrok Kantyny był jeszcze niezmęczony wpatrywaniem się w kieliszek.

– Widok, jaki mam przed sobą, przypomina mi relaks sybarytów po sesji obżarstwa – Praktyk dobierał słowa próbując zaimponować zebranym oryginalną obserwacją.

Czuł się syty i rozleniwiony. Siedział między Kindżałem a czarnobrodym Rasputinem, którego ze słynnym pierwowzorem łączyło najmocniej krzaczaste bogactwo twarzy oraz ekscytacje erotyczne.

– Dał chłop popis ostatnim razem na kajakach – pomyślał Praktyk, usiłując ponownie zebrać myśli.

Rozglądając się po sali restauracyjnej, zauważył, że wszystko było określone trójkowo: trzy okna w ścianach, trójka kelnerów żywo coś dyskutujących na końcu sali, nawet potrójne drzwi wejściowe do restauracji. Także towarzystwo po drugiej stronie stołu prowadzące ożywioną rozmowę zawierało w sobie podobne aspekty geometryczne. Siedzący w środku mężczyzna przypominał kształtem gruszkę; tęższy w siedzeniu, zwężał się ku górze na kształt trójkąta z przyciętym płasko szczytem. Widać było, że nie sportuje się nadmiernie zagubiony w morzu ludzkich potrzeb i problemów. Praktyk bezskutecznie usiłował przypomnieć sobie jego imię; w końcu poprosił Kindżała o podpowiedź.

– Nie siedzieliśmy jeszcze z nim przy jednym stole. To Inżynier, chyba specjalności gazowniczej. Jak sobie przypominam, nazywają go także Ateistą. Słyszałem, jak sam mówił o sobie, że jest inżynierem uniwersalnym z górnej półki. Tak, tak właśnie powiedział. Mówił też, że wierzy w Boga, ale z zasady jest ateistą. To jakiś dziwak. Tylko tyle wiem – zakończył Kindżał, po czym obrócił się do Darczyńcy siedzącego po prawej stronie, aby poprosić o podanie cukiernicy.

Praktyk przyglądał się Inżynierowi. Męczyła go jego nietypowa sylwetka. Zastanawiał się, czy bardziej przypomina mężczyznę o wyglądzie kobiety czy też kobietę o wyglądzie mężczyzny. Zaintrygowany, zaczął wsłuchiwać się w rozmowę toczącą się po drugiej stronie stołu. Ateista mówił wyraźnym, lekko podniesionym głosem. Własne słowa i słuchające go otoczenie wyraźnie go ekscytowały. Praktyk pomyślał, że jest to człowiek kochający mówić, aby go podziwiano i uwielbiano, i że potrzebuje uznania innych osób, ponieważ nie znajduje go w sobie. Poprzez szmer innych rozmów dobiegły go wyraźnie słowa:

– Ja, proszę państwa, w sprawach zawodowych zawsze mam rację. No, powiedzmy, prawie zawsze. Po prostu, umiem odnaleźć się w każdej sytuacji – Inżynier przerwał, aby pyknąć z fajki chwilę wcześniej włożonej w usta.

W głębi restauracji trzech śniadych tubylców, jeden w białym fartuchu i czepku kucharskim, drugi w kelnerskiej liberii i trzeci w garniturze, prawdopodobnie kierownik sali, nie zwracali uwagi, że ktoś pali na sali. Praktyk pomyślał, że czekają wyłącznie na oznaki zainteresowania nimi, prośbę o wyjaśnienie lub pomoc, podanie potrawy lub napoju, lub jakikolwiek inny znak, który pozwoliłby im wykazać się inicjatywą. Z boku po prawej stronie grupki stały stoły z podgrzewanymi metalowymi pojemnikami, w których dymiły potrawy.

– Ja, proszę państwa, umiem odnaleźć się w każdej sytuacji – powtórzył Inżynier dostatecznie głośno, aby słyszano go także przy innych stolikach. – Kiedy ludzie mają problemy z samochodem, klimatyzacją, pralką, zatkanym zlewem, lodówką czy budową domu, walą do mnie jak w dym. Jestem dobry, nie chwaląc się. Jak tylko jakiś problem, to oni od razu do mnie.

– Z wszystkim? – podchwycił siedzący obok Fotograf.

– No … Może nie z wszystkim, ale w bardzo szerokim zakresie spraw wymagających wiedzy naukowej i doświadczenia – wyjaśnił trójkątny Inżynier. – Z całą pewnością w takich dziedzinach jak hydraulika, chłodnictwo, dużo elektryczności i sporo mechaniki. Jestem, co tu dużo mówić, mistrzem w tych sprawach. Bywa tak, że do mnie dzwonią i mówią:

– Panie inżynierze, pogubiliśmy się. Niech pan nas ratuje. Bez pana nie damy rady. To będzie klęska! Przyjeżdżam, patrzę, siedzą w kilku po obydwu stronach korytarza w piwnicy budynku, z tymi wszystkimi rurami na ścianach i pod sufitem, głowy zwieszone jak u wisielca. Normalnie pogubili się. Widzę to wyraźnie i od razu, z kopyta, jak to mówią, przystępuję do roboty. Mnie nie potrzeba dużo czasu ani wysiłku, aby znaleźć przyczynę problemu i go rozwiązać. Dobry jestem. Nie mówię tego, aby się chwalić, ale po to, abyście po prostu wiedzieli.

– Poza tym jestem … Inżynier pochylił się do przodu dla wyjawienia sekretu, przyciągając ku sobie głowy osób siedzących w pobliżu, aby głośnym szeptem wyjawić tajemnicę:

– Jestem abstynentem. Całkowitym i bezkompromisowym – wyprostował się i od razu dodał: – Jestem także agnostykiem. Nie jakimś tam bezbożnikiem, prostackim ateistą, jak czasem o mnie mówią, teistą czy nawet deistą. W Boga nie wierzę, ale ani nie potwierdzam, ani nie zaprzeczam jego istnienia.

– To dosyć wygodne. Nie sądzi pan? – Zaczepnie podjął Fotograf.

Inżynier uniwersalny popatrzył na niego uważnie, spod brwi, i nie tracąc rezonu, wyjaśnił spokojnie.

– To jest bez znaczenia, co pan sądzi. Moja postawa jest naukowa. Zacząłem ją budować za czasów chłopięcych, a później, już jako inżynier, osoba dojrzała, rozwinąłem i pogłębiłem. Dla mnie wyjaśnienie istnienia czy nieistnienia Boga jest szokująco łatwe. Po prostu, nie jest możliwe stwierdzić, że Bóg istnieje ani też, że nie istnieje. Tutaj, w Indiach i w Nepalu, mają pod tym względem łatwiejsze życie. Ich bogowie są o niebo łatwiejsi do zdefiniowania.

Siedzący obok członkowie grupy nie podjęli dyskusji ani nie zachęcali Inżyniera do dalszych wynurzeń. Prawdopodobnie uznał, że dyskusja jest zakończona i on, inżynier uniwersalny, nie ma co się wywnętrzać dalej przed laikami, istotami człekokształtnymi o prostszej niż jego konstrukcji intelektualnej oraz skromniejszych i zasobach wiedzy i doświadczeń.

Wieczorem Praktyk widział go z okna swojego pokoju, jak stał przed wejściem do hotelu przyglądając się obojętnie scenom ulicznym. Inżynier ożywił się jedynie na widok tubylca wiozącego stos paczek na rykszy-platformie tak wielkiej, że wprost niemożliwe było, aby cała ta konstrukcja była w stanie zachować równowagę dłużej niż kilkanaście sekund. Inżynier palił nierozłączną fajeczkę; kółka dymu tworzyły wokół niego aurę zobojętnienia wobec wszelkich spraw nie dotyczących hydrauliki, chłodnictwa, elektryki i mechaniki.

Odc. 20 Kantyna

Wysoki, dobrze ubrany chudzielec o wiecznie zamglonych oczach, od początku wycieczki miał sławę moczymordy, która prawie natychmiast przysporzyła mu ksywę Alkoholik. Zastąpiła ona dziwne imię Baraku, jakie sam zainteresowany podał Przewo – w rzadkiej chwili półprzytomności – w obecności kilku członków grupy. Nikt mu jednak nie uwierzył, ponieważ oczy miał połyskliwe niby maślaki wyjęte z octu.

Pierwszy wypowiedział się Fotograf.

– To nie jest dobry pseudonim. Wprawdzie dokładnie określa człowieka, ale rzuca złe światło na nas wszystkich, ponieważ jest jednym z nas, obywatelem tego samego kraju. Mnie to krępuje.

Kilka osób poparło Fotografa również uznając ksywę za niezręczną. Zaproponowali w zamian Alko, argumentując, że jest to określenie prostsze, doskonale zrozumiale dla grupy, niezrozumiałe natomiast dla ludzi z zewnątrz, przede wszystkim dla recepcjonistów, kelnerów i barmanów oraz innych pracowników obsługi w hotelach, gdzie się zatrzymywali. Druga ksywa też napotkała opór. Kilka osób uznało, głównie kobiety, że Alko brzmi zbyt łagodnie.

– Ten pijus nie przysparza nam sławy i nie musimy go oszczędzać – Wysoka z Kokiem miała prawo być negatywna, ponieważ poprzedniego dnia Alkoholik popchnął ją na schodach i to tak bardzo, że prawie upadła. Przepraszał ja potem zawstydzony, że jego zachowanie wynikało z przepicia a nie ze zwykłego potknięcia się na schodach.

Ktoś zaproponował nazwę Szynkwas, uzasadniając, że jest to określenie wyraziste, historyczne i niezrozumiałe dla tubylców. Zaczęła się dyskusja; większość uczestników zgodziła się, że wprawdzie jest to nazwa historyczna, to jednak bardzo już zdezaktualizowana i zaprzeczająca godności człowieka, choćby nawet podłego gatunku.

– Psa tak można nazwać. nie pasuje to jednak do człowieka. W ogóle mi ona nie leży – był to głos Inżyniera, o tyle nietypowy, że sam otwarcie deklarował się jako nieprzejednany wróg alkoholu i pijaków.

Nie był to koniec ewolucji pseudonimu. Dyskusja trwała jeszcze przy kolacji. Ostatecznie przyjęła się ksywa Kantyna; uznano ją za najbardziej wyważoną. Wymyślenie ksywy niczego nie rozwiązywało oprócz problemu komunikacji między członkami grupy. Już następnego dnia Kantyna zjawił się na śniadaniu z twarzą zaciemnioną pustką alkoholowego wyczerpania. Chodził między stolikami przyciągając uwagę gości hotelowych i obsługi. Po zakończonym posiłku, kiedy Nomadowie wyszli do autobusu, wlókł się milcząco za grupą na swoich gumowych nogach, zupełnie jak robot, tylko bardziej miękko, mniej mechanicznie. Wszyscy już zrozumieli, że potrafi trwać w stanie upojenia przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.

– A nawet dłużej. On jest po prostu niezmordowany – dodawali, kiwając z niechęcią głowami, lokatorzy sąsiednich pokoi hotelowych, którzy widywali go najczęściej.

Sytuacja okazała się podlejsza niż można było przewidywać. Rozmawiali o tym z Przewo, odpowiadającym za grupę z ramienia agencji turystycznej, organizatora wycieczki do Indii i Nepalu, oraz między sobą; nikt jednak nie widział rozwiązania.

Kantyna stał się przekleństwem Nomadów. Trzeba było nieprzerwanie go pilnować, ponieważ zgodnie z regulaminem wycieczki grupa miała podróżować razem. Istniał ponadto dobry zwyczaj, że członkowie grupy wzajemnie się pilnowali, aby się nie spóźnić lub nie zagubić.

Z Kantyną było inaczej. Nikt nigdy nie wiedział, gdzie jest i co robi. Starał trzymać się grupy, najczęściej jednak nie za bardzo mu się to udawało. Porywczy, sam nie wylewający za kołnierz, przypisywał mu demoniczne zdolności, twierdząc, że opiera je na obserwacjach.

– Kantyna to prawdziwy sztukmistrz; potrafi wydobyć alkohol nawet z podłogi. Sam widziałem, miał akurat uchylone drzwi do pokoju, jak przykucnął przy fotelu, włożył do ust długą, cienką rurkę wychodzącą ze szpary w podłodze i pił. Nie mam pojęcia, jak on to robi.

Mroczna sława Kantyny rosła z dnia na dzień. Jedynym i niezaprzeczalnym plusem było to, że był on niezwykle spokojny, a nawet uczynny, nie podnosił głosu i nie awanturował się.

– On jest jak z waty, miękki i wyciszony. Dotkniesz go i nic nie czujesz – Porywczy miał o Kantynie więcej wiedzy niż inni. Przyciśnięty wyjawił, że usiłował zbliżyć się do niego i zaprzyjaźnić, aby móc na niego wpływać.

– Mam wrażenie, że on uważa siebie za kogoś podobnego do sadhu, ascety i cierpiętnika. Błądzi we mgle zadumy duchowej, jaką w Indiach nazywają stanem błogosławionego zamyślenia. Sam mi to powiedział, kiedy wydawało się, że jesteśmy już przyjaciółmi.

Na prośbę grupy Porywczy zobowiązał się zebrać więcej informacji o Kantynie. Dostarczył mu ich telefonicznie brat przyjaciela ze studiów, który mieszkał w tej samej miejscowości co Kantyna z żoną. Jak się okazało, to żona Kantyny wysłała go na wycieczkę. Miała dobre wytłumaczenie.

– Już nie daję sobie rady. Wreszcie będę mieć trochę wolnego czasu dla siebie. Nie będę musiała pilnować go, aby nie wpadł pod samochód, autobus lub tramwaj. To alkoholik, który nie chce się leczyć, uważając, że nic mu nie jest. Wielka szkoda, że u nas nie ma więzienia za alkoholizm i przymusowego leczenia! Kiedy Baraku jest sam, pije mniej, twierdząc, że nie podoba mu się samotny obraz w lustrze; woli patrzeć ma inne twarze. Ma przebłyski świadomości, zrobi nawet zakupy, ale nie mogę go nigdzie wysłać, bo mając pieniądze wydaje je na alkohol. Już o godzinie szóstej rano ten rabbi, niespokojna dusza, krząta się po kuchni, sprząta, słyszę jak szura nogami i coś przestawia. On potrafi wszystko, nawet przeżyć delirium trzy razy dziennie, kiedy idzie w tan z kolegami. To prawdziwe skaranie boskie.

W czasie spotkania grupy po kolacji, ktoś nazwał Kantynę makabrą i upiorem. Kindżał, sam niemały oryginał, zaprotestował.

– Takie słowa gwałcą logikę horroru, która intensywne opisy rezerwuje dla zdarzeń gwałtowniejszych niż włóczenie się gdzieś po pijanemu, mianowicie do scen ociekających posoką i krwią przegryzionego gardła. Nie powinniśmy tak mówić o Kantynie.

Odc. 21 Zakupy

W drodze do Katmandu autobus zatrzymał się, aby uczestnicy wycieczki mogli zrobić zakupy w wielopiętrowym domu towarowym Bhat-Bhati Supermarket and Departamental Store. Jego pełen opis był wyjątkowo bogaty i zawierał w sobie określenia w rodzaju „international”, „imperial”, „gigantic” i „futuristic”. Właścicielem domu był Baba Ditto, Hindus z Varanasi, właściciel wielkiej fortuny, człowiek o nieprzeciętnych zdolnościach, marzyciel i twórca idei łańcucha wznoszących się reinkarnacji, z których każda następna była bliższa absolutu niż jej poprzedniczka.

Ditto pokazywał się niekiedy przy wejściu głównym do Bhat-Bhati, ubrany w garnitur z jedwabiu, z krzaczastą brodą i wąsami skrywającymi usta i dolną część twarzy, oraz złotym sygnetem na ręce. Rozdawał ulotki i rozmawiał z klientami. Jeśli rozmowa sprawiała mu przyjemność, częstował osobę wyróżnioną gorącą kawą w malutkiej filiżaneczce i oferował autograf z swoim zdjęciem dużego formatu. Ich zapas nosił za nim służący, biały Europejczyk, w liberii, płynnie mówiący czterema językami. Był to Anglik zatrudniony przez Babę Ditto dla upamiętnienia czasów, kiedy Anglicy w ramach Imperium Brytyjskiego zatrudniali Hindusów w roli służących.

Dom towarowy Bhat-Bhati cieszył się sławą największego sklepu na kontynencie. Był doskonale zaopatrzony; najdrobniejszy produkt nie mógł pojawić się na półce jeśli nie był dostępny co najmniej w trzech odmianach.

Nomadowie szybko uzyskali cenną wiadomość, że w południowym skrzydle na czwartym piętrze, jest niesamowity wybór herbat, także ekologicznych zwanych tu organicznymi. Były one w różnych opakowaniach, od prostego do najbardziej luksusowego, bardzo dobrej jakości i miały rozsądne ceny. Większość wycieczkowiczów skorzystała z okazji i zaopatrzyła się w większą ilość herbat przeznaczonych na upominki dla rodziny i przyjaciół. Czas zakończenia zakupów ustalono na godzinę piętnastą piętnaście. Zbliżała się już godzina szesnasta, a część Nomadów wciąż robiła zakupy. Pozostali, czekający już w autobusie, niecierpliwili się coraz bardziej. Kiedy zauważono, że nie ma też Kantyny, zdenerwowanie pogłębiło się. Słychać było przekleństwa.

– Zaraz go przyprowadzę – zaoferował się Darczyńca.

Po kilku minutach, szybciej niż ktokolwiek mógł się tego spodziewać, wrócił razem z alkoholikiem.

– Skąd wiedziałeś, gdzie go szukać? – padały pytania.

– To nie było trudne. W dziale alkoholi. Siedział i gapił się na sprzedawcę, czekając na zapakowanie trzech butelek “Desi Daru”, najbardziej popularnego alkoholu na Półwyspie Indyjskim. Kantyna wie, co jest dobre. Wiedzy o alkoholach nie można mu odmówić. To coś rewelacyjnego! To najlepszy na świecie absynt – wyciąg z kwiatów i liści piołunu, anyżu oraz kopru włoskiego z niewielkim dodatkiem innych ziół. Otrzymuje się go w procesie ekstrakcji.

Zasięgnąłem języka i kupiłem absynt o nazwie Gogoo-Loo, produkowany z dodatkiem wyciągu z jakiegoś egzotycznego robaka. To najmocniejszy trunek na świecie, ma osiemdziesiąt czystego alkoholu. Jest zakazany w wielu krajach. Po kilku kieliszkach można już mieć urojenia, a z całą pewnością następnego dnia. Nigdy jeszcze nie przeżyłem delirium, dlatego musiałem go kupić – w miarę opowiadania Darczyńca ożywiał się coraz bardziej.

– Po wypiciu Gogoo-Loo nie można już pić innego alkoholu, jeśli chce się dożyć następnego dnia. To przeżycie na miarę reinkarnacji. To, co usłyszałem, tak mnie poruszyło, że nabyłem trzy butelki. Inne trunki wyglądają przy nim jak bezalkoholowy szampan dla dzieci. Jak tylko ruszymy, zaczynam rozlewać. Możecie już ustawiać się w kolejce.

Wieczorem, po kolacji, grupa oglądała tańce newarskie w restauracji „Nepali Chudo” w hotelu „Northcrop”. Mieścił się on w dwupiętrowym budynku zbudowanym z czerwonej cegły, bardzo przyjemnej dla oka. Każde piętro otaczał balkon osłonięty metalową barierką. Od podstawy ściany frontowej strzelał w górę blaszany komin; kończyła go konstrukcja przypominająca dziwaczną budkę dla ptaków.

Większość czasu tańczył mężczyzna o twarzy, uśmiechu i wdzięku kobiety; każdy gest jego ramion i dłoni wyrażał delikatność. Przygrywała mu dwuosobowa orkiestra. Goście siedzieli przy długich stołach i smakowali sake serwowane w mikroskopijnych kieliszkach.

Odc. 22 Abstrakcja i historia

Następnego dnia zrobiło się zimniej, wzrosło ciśnienie atmosferyczne, rozjaśnił się błękit nieba i inaczej pachniało powietrze. Wydawało się, że czas ruszył z kopyta i sprawy toczą się szybciej. Odczuł to nawet Kantyna, kiedy zapytał:

– Czy nie sądzicie, że dzisiaj poruszam się szybciej i jestem bardziej przytomny?

– Ja to zauważyłam. Jesteś żwawy jak brykający źrebak i w oczach masz ogień zamiast mgły – zagadkowo odpowiedziała Wysoka z Kokiem.

Grupie Trzynastej udzieliła się atmosfera przyśpieszenia. Rozmowy stały się luźniejsze i jakby bardziej ekstrawaganckie. Nagle wzięli sobie do serca lokalną rzeczywistość. Była drastycznie inna niż w Nomadii. Wiedzieli to już wcześniej ale dopiero teraz to odczuli, jakby się właśnie obudzili i przejrzeli na oczy. To był zupełnie inny świat. Wyłaniał się z chaosu i nie mógł sobie z tym poradzić. Było coś, co pędziło go naprzód, coś, co go cofało do przeszłości, i coś, co trzymało go w miejscu. Zniknął porządek. Chodniki na ulicach stawały dęba, śmieci nie chciały się sprzątać, autobusy nie przyjeżdżały po dzieci, aby zabrać je do szkoły. Nadal kwitła bieda, ale jej kwiaty nie wydawały słodkich zapachów, tylko męczący zaduch. Ludzie koczowali na otwartym powietrzu. Na ulicach sprzedawano, gotowano, rozmawiano, wykonywano prace użytkowe, załatwiano sprawy. Urzędy działały opieszale i byle jak. Mieszkańcy przemieszczali się nieprzerwanie, setkami i tysiącami z miejsca na miejsce niby uparte mrówki. Katmandu stanowiło jedno wielkie pole bitwy, gdzie mieszkańcy toczyli nieprzerwanie walkę z losem o przeżycie do następnego dnia.

Podsumował to Darczyńca. Nikogo to nie zdziwiło, ponieważ zawsze był rzecznikiem społeczności tubylczych i lokalnych, zwłaszcza dzieci. W czasie przerwy w zwiedzaniu miasta zebrało mu się na przemówienie.

– W Indiach i w Nepalu wszystko jest święte. Krowy, małpy, szczury, rzeki, bogowie i boginie, ich wcielenia, świątynie. Najbiedniejsi to też święte krowy. Nikt ich nie atakuje, ale też nikt im nie pomaga. Nie sprzedałeś kilku naszyjników, nie użebrałeś, nie przewiozłeś pasażera rykszą, to nie masz co włożyć do ust. Taka jest ich prawda. To samo jest z edukacją, opieką lekarską, mieszkaniem i transportem. Nikt się nie przejmuje, że ktoś zachorował i umiera, z wyjątkiem osób najbliższych. A i to też nie jest pewne, bo ludzie w biedzie obojętnieją. To okropne!

Rozmawiali na luzie jakby sprawy życia i śmierci, losu jednostki oraz choroby i zdrowia były równie ważne jak ołówek, kanapka z szynką, gumka do majtek czy ulotne spojrzenie przechodnia.

Po przerwie na lunch znowu ruszyli w drogę. Przewo mówił krótszymi zdaniami. Ciął je na kawałki, częściej używał równoważników zdań.

– Katmandu ma już swój wiek. Zostało założone w siedemset dwudziestym trzecim roku przez króla Gunakamadevę. O tym królu powiem później, jeśli zostanie mi trochę czasu. Stare miasto jest znane ze świątyń różnych religii i wyznań. Obok siebie koegzystują świątynie hinduistyczne, buddyjskie i chrześcijańskie, chociaż chrześcijan jest tu jak na lekarstwo. To tylko kilka kościołów protestanckich i sal Królestwa Świadków Jehowy.

– Czyli że my, nomadzka Grupa Trzynaście, stanowimy w Katmandu większą grupą chrześcijan? – Inżynier Uniwersalny usiłował wtrącić swoje trzy grosze. – Ale co to za chrześcijanie! – wyrwało mu się, kiedy zauważył Kantynę usiłującego dolać sobie kawy z termosu, o którym wszyscy wiedzieli, że zdolny jest przyjąć tylko alkohol.

Adresat inżynierskich uwag nie tylko nie poczuł się urażony, ale wyprostował się jakby przywrócono mu godność. W swojej pomroczności również uczestniczył w grze wymiany myśli i opisów rzeczywistości.

Powaga turystyczna wróciła do nich, kiedy zwiedzali zabytki starych dzielnic Katmandu: Durbar Square z pałacem królewskim Hanuman Doka, Patarn Durbar Square, Bhaktapur oraz stupę Swayambhunath. Stupa znana była także jako Świątynia Małp; wiele z nich żyło w jej północno-zachodniej części. Przewo wyjaśnił, że stupa to budowla sakralna symbolizująca oświecony stan Buddy.

– Na terenie Sri Lanki stupy buddyjskie noszą nazwę dagoby, w Tajlandii – czedi, w Indonezji – candi, w Bhutanie, Nepalu i Tybecie – czortenu, w Mongolii – suburganu. Czy nie jest to ciekawe? – zapytał z nadzieją, że ktoś zechce się z nim zgodzić. Spotkało go milczenie.

Odc. 23 Święte miasto Varanasi

Po raz pierwszy Praktyk zobaczył Varanasi siedemnaście lat przed przyjazdem do Indii, odwiedzając cmentarz na południu Nomadii, gdzie odbywała się uroczystość pochówku lokalnego poety. Przy akompaniamencie werbli w nastroju rozważnej powagi, wynajęty aktor recytował poemat „Reinkarnacja”.

Nagrobek przybrany w betonowe szaty,
na nim dłutem wyryte nazwiska,
urodził się… zmarł… ale gdzie daty
Każda rubryka pusta, szara, czysta.

Niektórzy za życia już po tamtej stronie,
a ja marzenia uparcie wciąż gonię.
Nie dam się zepchnąć pod strojne marmury,
wybiorę wolność spopielałej chmury.

Hindus nad Gangesem płomieniem się wzbiję,
lekkością zachwycę i blaskiem opiję,
nie zgodzę się oddać do wiecznej kasacji,
wrócę w łańcuchu reinkarnacji.

Mnie myśl ociężała przy ziemi nie trzyma,
wierzę w mądrość Stwórcy, dobroci olbrzyma,
nie zniżę czoła do cmentarnej jaźni;
ulotnością żyć będę w boskiej wyobraźni.

Teraz podróżnik oglądał prawdziwe Varanasi, idealne miejsce do snucia refleksji na temat ostateczności łączącej bez wyjątku wszystkich ludzi: otyłych i chudych, mądrych i głupich, nieskończonych bogaczy i nagich nędzarzy. Nie podobała mu się nazwa miasta. Poprzednia nazwa, Benares, była o wiele szlachetniejsza, lepiej brzmiąca, po prostu lepsza.

– Dlaczego zmieniono nazwę, starając się poprawić to, co było już doskonałe? – Głośno zastanawiał się Nomada.

Nawet Przewo nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Trochę go nawet zdziwiło, ponieważ nikt wcześniej nie poruszał z nim filozoficznych kwestii, mających dwie lub trzy odpowiedzi, a może nawet i więcej.

Nomadowie chodzili po mieście przyglądając się budynkom, ludziom, zwierzętom i rzece. Wszędzie widzieli atrybuty wiary w bogów, ich wcielenia i namiastki: figury, figurki, świątynie duże i małe, rzeźby i obrazy, a także gałązki, kwiaty i liście roślin, reprezentujących symbolikę religijną. Na każdym kroku była okazja zrobienia ciekawego zdjęcia.

Przez kilka minut Nomadowie podziwiali w świątyńce ulicznej obraz Kamadewy zwanego także Kamą, boga miłości w hinduizmie. Miał on postać dorodnego młodzieńca, wyposażonego w łuk z trzciny cukrowej z cięciwą z pszczół oraz w strzały wykonane z kwiatów. Towarzyszyły mu święte ptaki, kukułka i papuga.

– Jak na mój gust, to on ma kobiece biodra, podobnie jak i uda. Twarz też ma jakąś taką pełną; przypomina mi ona moją teściową, kiedy była młoda.  – odezwał się Rasputin. Żaden z Nomadów nie poparł go w obserwacji szczegółów anatomicznych boga miłości, nikt też nie zaprzeczył ich trafności.   

Ze zdjęć własnych wykonanych w Varanasi Praktykowi najbardziej podobało się zdjęcie pokazujące go w czarnej kurtce z girlandą różowych kwiatów na szyi stojącego w łodzi na Gangesie. To była najlepsza kurtka jego życia, kupił ją specjalnie na wyjazd do Indii i Nepalu. Po powrocie do domu najchętniej wracał wspomnieniami właśnie do tego zdjęcia. Rozumiał, że to dlatego, że rzadko kiedy człowiek widzi siebie samego.

W Varanasi bogaty duch hinduizmu przemieszczał się wraz z tłumem Hindusów po nabrzeżu sześćdziesięciu ghat. W różnorodności wyznań i postaw prawda mieszała się z fałszem. Obok prawdziwych sadhu pojawiali się fałszywi sadhu, jedni autentyczni w swej wierze i praktyce religijnej, drudzy pozorujący świętość. Pierwsi byli samotnikami unikającymi tłumów, mistykami karmiącymi się energią kosmosu, szukającymi wewnętrznej doskonałości i jedności z duchem wszechświata. Ci drudzy stanowili rodzaj żywych manekinów wystawowych wyciągających ręce po datki, podróbek świętych mężów odzianych w kolorowe szaty i sprzedających turystom swój wizerunek za dziesięć rupii, równowartość siedemnastu centów amerykańskich.

Wierzący Hindusi mieszali się z obcokrajowcami, kierowanymi tandetną ciekawością zobaczenia świętego miasta. Podobnie jak rzeka miasto było święte, ale nie dla nich. Oprócz wykonywanych w pośpiechu i często ukradkiem zdjęć niewiele zachowali dla siebie, byli symbolami z tryptyku małpek, co mają oczy, a nie widzą, mają uszy a nie słyszą, mają usta, a nie mówią.

Wiara w bogów, bóstwa i ich repliki były jawnie nadużywane, ponieważ życie z zasady dzierży prymat nad wiarą. Sama wiara choćby najczystsza, zbliżająca człowieka do Boga i Boga do człowieka, nie zaspokaja głodu dostarczając pożywienia dla organizmu. Stojące wysoko nad brzegiem, jeden obok drugiego, pałace były najczęściej niezamieszkałe i ulegały degradacji. Władze sprzeciwiały się sprzedaży czy choćby wydzierżawieniu ich firmom, które przywróciłyby im dawne piękno i blask w zamian za prawo do użytkowania jako hotele, ośrodki konferencyjne czy zabytki kultury odwiedzane przez turystów. Nie zgadzały się z obawy, że na tarasie górującym na świętą rzeką Ganges pojawi się nagle człowiek ze szklanką whisky w jednej ręce i cygarem w drugiej. Tradycja i wiara przeciwstawiały się rozumowi, pozwalając na dewastację zabytków.

Kontynuacja wielowiekowej tradycji unicestwiały przyrodę. Palenie stosów kremacyjnych przekształciło się w bezsens, kiedy ich liczba wzrosła do setek i tysięcy. Nieprzerwane kremacje na ghatach zabijały świętą rzekę. Ilość bakterii coli w Gangesie przekraczała bezpieczny dla zdrowia poziom dwadzieścia dwa tysiące razy. Nomadowie w swoim zarozumialstwie obcokrajowców widzieli to w sposób oczywisty: rzeka stała się ściekiem. Co było dla niej do zniesienia kilkaset lat wcześniej, stało się hekatombą, ofiarą składaną bogom z niej samej. Mimo zanieczyszczeń Hindusi masowo brali uświęcającą kąpiel w wodach Gangesu, przekonani, że zmywają przewinienia popełnione w obecnym i wcześniejszych wcieleniach. Czego rzeka nie wybaczyłaby obcokrajowcom, akceptowała u tubylców, nie wywołując większych szkód w ich organizmach.

– Chyba jesteśmy zboczeńcami – wymieniali się uwagami Nomadowie. – Nie dostrzegamy szlachetności płonącego stosu, lecz widzimy rzekę cierpiącą za każdym razem, kiedy wrzucają do niej nadpalone drewno razem ze spopielonym ciałem.

Praktyk też to źle odbierał, ale nie do tego stopnia, aby nie cieszyć się kolorowym leniwie przesuwającym się tłumem, dziwnymi zapachami, wieczornym ceremoniałem religijnym w wykonaniu kilkunastu braminów, wąskimi uliczkami, ludźmi siedzącymi w kucki na progach domów, świętymi krowami na skrawkach zieleni oraz niekończącymi się schodami nadrzecznych ghat. Ambitny podróżnik uspokajał się myślą, że nie wszystko jest w stanie zrozumieć.

Odc. 24 Kult religijny

Na kolację Przewo przyniósł kilka akcesoriów związanych z religiami hinduistycznymi: figurki, grę oraz lampkę religijną i położył na stole, aby każdy mógł wziąć je do ręki i dokładnie im się przyjrzeć. Kiedy opowiadał o nich, zebrani brali je w ręce, dotykali i przyglądali im się z bliska, aby poznać szczegóły. Niektóre przedmioty także wąchali, ponieważ wydzielały przyjemne dla nosa zapachy.

Największą niespodziankę Przewo zachował na koniec. Były to fragmenty świętych roślin,  uważanych także za magiczne i lecznicze, stanowiących ważną część kultów religijnych Indii. Stanowiły je głównie liście, ale także gałązki, owoce i kwiaty. Wszystkie związane były z jakimś bogiem lub bóstwem.

Pokaz objął pięć rodzajów świętych liści. Przewo zaimponował grupie podając z pamięci ich nazwy i opowiadając związane z nimi historie.

– Ten pierwszy liść należy do rośliny zwanej „Amla”, wyrosłej z łez Brahmy. Tak wierzą Hindusi. Druga, równie egzotycznie brzmiąca nazwa „Dźuhi” jest niczym innym jak nazwą kwiatu jaśminu, oferowanego wszystkim bogom i boginiom. „Padma” z kolei, to gatunek lotosu, symbol czystości, ponieważ nie przywiera do niej brud. „Gańdźa” to konopie indyjskie, rytualnie palone przez sadhu, ascetów i mędrców hinduskich. Ostatnia roślina to „Haldi”, inaczej mówiąc kurkuma. Wyrabia się z niej pastę do nacierania posągów bóstw. – To tylko niektóre ze świętych roślin hinduskich.

Oczy Kantyny rozbłysły dziwnym blaskiem.

– Czy któraś z tych roślin poprawia samopoczucie człowieka – zapytał.

Przewo popatrzył na niego ze zdziwieniem.

– W sensie wiary religijnej – tak. Co do innych odczuć – zawahał się – to bardzo mi przykro, ale nie mam pojęcia.

Kantyna był rozczarowany, widać było, jak zgarbił się i oklapł na krześle.

– Żal na niego patrzeć – szepnęła Wysoka do Wizażystki skrzywiając usta. – Człowiek szukał nadziei, a otrzymał uderzenie młotkiem.

– Na szczęście drewnianym i nie w głowę, tylko w palec – Wizażystka starała się żartem złagodzić napięcie. 

Pokój hotelowy Praktyka i Kindżała był wyjątkowo nijaki. Ściany, meble i urządzenia były tego samego nudnego, plastikowego koloru, podobnie jak podłoga, która w dodatku skrzypiała. Aby oderwać się od męczącego wystroju pomieszczenia, Piotr Praktyk zaczął zastanawiać się, skąd w Nomadach jest tyle luzu. Jak zwykle podzielił się swoimi myślami z Kindżałem.

Kindżał był inżynierem-biologiem z zawodu, niezwykle pracowitym, praktycznym i odpowiedzialnym biznesmenem; prowadził w życiu wiele przedsięwzięć. Chętnie zmieniał każde z nich na inne, jak tylko odkrył jakąś nową lukę rynkową w zaopatrzeniu w towary lub usługi. Na wycieczce pokazał swoją odmienność. Był innym człowiekiem; ciekawym świata turystą, entuzjastą broni krótkiej i ostrej, lubił wypić i pożartować, czasem cieszył się  jak dziecko.

Praktyk przedstawił mu swoje przemyślenia.

– Normalnie w kraju jesteśmy – z grubsza rzecz biorąc – sztywni, oficjalni i poprawni w zachowaniach i reakcjach. Teraz, na wycieczce, jesteśmy inni: bardziej wyraziści, swobodni, entuzjazmujemy się jak dzieci, wymyślamy sobie ksywy, pokazujemy nasze głębsze ja, nawet fantazjujemy jak członkowie tajnego towarzystwa rozbuchanej seksualności. Aby to zrozumieć trzeba psychologa głębi i seksuologa.

– Nie mam kwalifikacji – zaczął Kindżał – o jakich mówisz, ale chyba znam wytłumaczenie. Wyrwaliśmy się z dyscypliny społecznej, ocen przełożonych, bacznego oka współmałżonka i rodzeństwa, dzieci, rodziców oraz opinii publicznej. Tu jesteśmy panami sytuacji. Dzikie zachowanie nikogo nie szokuje. Ośmielamy się być sobą wobec niewielkiej grupy ludzi, którzy rozjadą się do swoich domów jak tylko przekroczymy granicę w drodze powrotnej. Wycieczka to efemeryda, teatrzyk eksperymentalny, gdzie gramy role wedle improwizowanych, odręcznie wymyślanych scenariuszy. Ułatwia nam to odmienność tego kraju. Nasze problemy są myszką Miki w porównaniu z problemami Hindusów. Nasza duchowa wyobraźnia jest dzidziusiem w stosunku do bogactwa ich religii i wyobrażeń. Oni są w tym niesamowici. To nas zmienia, pokazuje, jacy i my możemy być, daje nam poczucie luzu i swobody, a zatem i szczęścia. Powtórzę, nasze niezwykłe zachowania w Indiach i Nepalu, oczywiście bez jakichś idiotycznych ekscesów, nie szokują nas ani nikogo innego.

Tej nocy Praktyk zasnął z poczuciem wyjątkowości w pokoju kolorystycznej nijakości, o której wiedział, że przeminie, jak tylko opuści hotel rankiem następnego dnia.

Odc. 25 Małpy i elephantiasis

Piotr Praktyk zapamiętał małpy jako współwłaścicieli kraju. Zapadły mu w pamięć. Był pewny, że to wspomnienie tego, co przeżył, będzie go prześladować, że każdy kiosk będzie mu się kojarzyć z bankiem i małpami. Coś w rodzaju zaraźliwego trójkąta wyobrażeń: bank-kiosk-małpy. Wspomnienie zjawiało się nieproszone pod różnymi hasłami, wracało uparcie, wielokrotnie, głównie we śnie, ale nie tylko. Później, już po powrocie do kraju, zwiedzał ogród zoologiczny i zobaczył małe stado małp. Był prawie pewien, że samiec groził mu kłami i gardłowym warkotem jak ten znad kiosku z bankomatem w Indiach.

Dzień zapowiadał się zupełnie zwyczajnie. Po południu rykszarz zawiózł Praktyka do bankomatu, jaki był najbliżej hotelu. Sprawa była prosta, chodziło o podjęcie pieniędzy. Bankomat był zainstalowany w ścianie małego budyneczku przypominającego kiosk. W kolejce stało już dwóch Hindusów. Nomada dołączył do nich i spokojnie czekał. Kiedy pierwszy klient odszedł od bankomatu, drugi ani myślał zbliżyć się do kiosku. Zapytany przez Praktyka, dlaczego tego nie zrobi, wskazał głową małpy siedzące na dachu tuż obok bankomatu. Zwierzęta poruszały się niespokojnie, parskały. Przewodził im samiec, większy niż pozostali członkowie stada. Wyglądał groźnie, on jeden szczerzył kły.

– Musimy poczekać, aż się uspokoją. Teraz są niebezpieczne – Hindus ostrzegł Praktyka obracając się do tyłu.

Nomada popatrzył na przewodnika stada i zauważył, że ten go obserwuje i przygląda mu się przenikliwie, zupełnie jak człowiek. Twarz małpy, mimo bardziej płaskiego kształtu, upodobniła się do ludzkiej twarzy. Podróżnik poczuł się nieswojo, przeszły go ciarki. Zobaczył nagle przed sobą nie zwierzę ale prawdziwego człowieka, przyglądającego mu się rozumnie, choć z pewnym wzburzeniem. Na grzbiecie samca srożyła się grzywa. W całej sytuacji była groźba i tajemnica.

Praktyk przypomniał sobie, że przebywa w świecie, w którym małpa została wyniesiona do rangi wyższej nawet niż człowiek. Myślał o bohaterskim Hanumanie, Bogu-Małpie, repezentującym odwagę, nadzieję i mądrość, najbardziej oddanym bogowi Ramie. Był to niezwykły przypadek w historii wiary, że zwierzę sięgnęło pozycji Boga. Przyglądając się osobnikom siedzącym na dachu kiosku, Praktyk zauważył moment, kiedy samiec uspokoił się, przybierając normalny wygląd. Wydało mu się, że spokojny już samiec nie różnił się za bardzo wyglądem i zachowaniem od niejednego człowieka; ten sam bezmyślny, jakby głupawy wyraz twarzy, podobnie leniwe ruchy, nieme zawieszenie wzroku.

Jeszcze tego samego dnia Praktyk wraz z grupą udał się pieszo na dworzec autobusowy. Stanęli na uboczu na rozległym i wyjątkowo niezaśmieconym placu, czekając na zamówiony autobus. Było bardzo gorąco mimo późnego popołudnia. Nie wiadomo kiedy pojawili się sprzedawcy. Okazali się wyjątkowo natrętni, może dlatego, że Nomadowie stanowili jedyną grupę turystów w zasięgu wzroku na placu autobusowym.

Piotr zastosował wypróbowaną już technikę postępowania: wyłączył się, nie reagował na składane mu propozycje zakupu, nie odpowiadał na pytania ani pozdrowienia. Nie od razu zauważył, że wpatruje się w niego kilkunastoletni Hindus o przyjemnej twarzy i żywych, prawie chłopięcych oczach. Siedział na trójkołowcu, wózku osadzonym na kołach rowerowych, z boczną platformą, na której trzymał póługiętą lewą nogę. Jej stopa, przypominająca zdeformowany balon, o mocno pociemniałej skórze, raziła potwornością kształtu i wielkości. Była to słoniowatość, elephantiasis.

Widok był tak szokujący, że Nomada odwrócił wzrok. Słyszał o tej chorobie, widział nawet jej deformacje na zdjęciach, ale po raz pierwszy miał przed sobą żywego człowieka cierpiącego na tę potworność. Praktyk dyskretnie obserwował chłopca. Stopa nieszczęśnika, potworna, jak tylko można sobie wyobrazić, zupełnie jak z filmu, stała się dla niego symbolem ludzkiego losu na kontynencie indyjskim.

Pragnąc wyłączyć się, Piotr zamknął oczy i natychmiast poczuł otaczające go ciepło. W wyobraźni zobaczył piramidę Hindusów, każdy cierpiący na słoniowatość. Na dole odwróconej do góry nogami piramidy stała jedna osoba, nad nią już dziesięć osób, na trzecim i kolejnych poziomach, setki, tysiące i miliony Hindusów; ogromna rzesza ludzi hierarchicznie wtłoczonych w ramy nieszczęścia. Widział napięcie na ich twarzach, jak usiłowali wyrwać się z rzeczywistości. Na rękach i nogach mieli łańcuchy – parodię wolności. Nomada zadał sobie pytanie, jaka jest wartość bycia wolnym człowiekiem, jeśli nie ma się środków na utrzymanie, nie mówiąc o leczeniu okropnej choroby.

W nagrzanym słońcem autobusie Praktyk przysnął. Jego wyobraźnia produkowała nowe obrazy. Najpierw pojawiła się machina umocowań; przywiązany do rykszy Hindus w złachmanionym ubraniu, ryksza przypięta łańcuchem do żelaznej barierki przy brudnej ulicy, ulica przytwierdzona asfaltem i krawężnikami do ziemi, a nad tym wszystkim gęsta atmosfera zapomnienia o bliźnich. Była to machina społeczna Indii. Stała w miejscu zablokowana wielowiekową tradycją niemocy. Obraz nieszczęść był nie do wytrzymania; machina zaczęła się łamać, po chwili eksplodowała sardonicznym śmiechem. Tworzący ją artyści nieszczęścia dostrzegli swoją kukiełkowatość i wyszczerzyli zęby w szyderczych uśmiechach, ukazując szczerby, plomby i luki między zębami. Na końcu, jakby na pocieszenie, pojawił się rząd nienaturalnie białych i równych zębów. Była to prawdziwa wystawa uzębienia przed i po leczeniu dentystycznym. Druga grupa artystów, ci ze słoniowatymi stopami, poruszali się w prawo i w lewo, wyginali, pozorując grę w piłkę, jazdę konną i skoki do wody. Niektórzy wtykali między słoniowate palce nóg kwiaty, medaliony, łańcuszki koralików a nawet kolorowe zdjęcia premiera kraju i jego ministrów.

– Parodia losu osiągnęła szczyt – pomyślał Praktyk. Oglądałby dalej niezwykłe sceny, gdyby nie głośne trąbienie autobusu. Popatrzył w kierunku chłopca ze słoniowatą stopą; oddalał się szybko, zniechęcony brakiem datków a nawet zainteresowania.

– Losem milionów Hindusów jest upokorzenie – pomyślał, starając się oderwać od przykrej wizji. Zanim obudził się z szalonego snu, dwa razy machnął ręką w powietrzu, jakby opędzał się od much.

Odc. 26 Fort Amber

W Fort Amber koło Dżajpuru Piotr Praktyk zobaczył Indie bezwstydnie odarte z godności królewsko-cesarskich, złota, drogich kamieni, pereł, barwnych dywanów i dzieł sztuki. To tutaj Cesarz Akbar z muzułmańskiej dynastii Wielkich Mogołów zgromadził bibliotekę trzech tysięcy dzieł naukowych i literackich sprowadzanych z całego świata, także z odległej Europy.

Praktyk rozglądał się po pustym pomieszczeniu szukając wzrokiem sprzętów, mebli i wyposażenia, które nadawałyby sens istnieniu takiego miejsca. Właśnie to najbardziej nie podobało mu się w Indiach, że ogromne zamki i pałace, pozbawione były treści: mebli, sprzętów, strojów, biżuterii ze szlachetnych kamieni, zabawek i setek innych akcesoriów, tworzących nastrój i nadających koloryt życiu. Wszystko, co piękne i najbardziej cenne, zostało wyrwane, rozebrane i ukradzione. Znaczącą rolę mieli w tym brytyjscy kolonizatorzy Indii. Piotr prawie z nienawiścią zdefiniował pozostawione przez historię dziedzictwo jako „Indie wybebeszone”

Cesarza Akbara Wielkiego przedstawiano kiedyś jako dziwadło, osobnika ni w pięć ni w dziesięć, analfabetę nieumiejącego czytać ani pisać. Prawda była taka, że prawdopodobnie był dyslektykiem, cierpiącym na dolegliwość doskwierającą współcześnie wielu dzieciom, która dziś daje się leczyć. Mimo tego cesarz był jednym z najlepiej wykształconych władców tamtych czasów. Miał wspaniałą pamięć; codziennie czytano mu sprawozdania, z których czerpał wiedzę o państwie i świecie. Był miłośnikiem poezji perskiej oraz znawcą i patronem muzyki, malarstwa i architektury.

Stojąc w pustej sali, bez oszklonych okien, bez drzwi, półek, dywanów i miejsc do siedzenia, Praktyk wyobraził sobie bibliotekę z kilku tysiącami tomów. Był to widok imponujący: okna zasłonięte półprzezroczystą materią, na podłodze wspaniałe dywany, wokół sali półki, stoły i skrzynie z książkami. Wyobraził sobie cesarza; widział go kiedyś na rycinie. Szczupły, czarnowłosy, z ostrymi rysami twarzy, był władcą surowym, a równocześnie pełnym wyrozumiałości, jak rzadko który rządzący. Wiadome było o nim, że starał się szukać porozumienia raczej niż wojny. W demokracji władza wyraża się w postanowieniach regulujących szczegóły życia obywateli, poruszania się, pracy, nauki, a nawet uprawiania hobby w rodzaju picia alkoholu i palenia papierosów. W Indiach to wszystko regulował władca, dyktując, jakie mają być zasady i zwyczaje.

Cesarz miał także pewne słabości, można by powiedzieć natury estetycznej. Przykładem był kamień, stojący na środku dziedzińca, na którym słoń – na rozkaz cesarza- rozdeptywał głowę skazańca nie tylko po to, aby skrócić mu życie, ale aby go upokorzyć, bo była to śmierć najbardziej hańbiąca. Słoń, kamień, upokorzenie – to były skojarzenia, jakie Praktyk zabierał ze sobą, umieszczając je w pamięci równie łatwo jak chusteczkę do nosa lub grzebyk w bocznej kieszeni spodni.

– Dzisiaj można by taką śmierć porównać – pochylając się nad kamieniem, Piotr pozwolił sobie na swobodną spekulację wobec Kindżała i Darczyńcy – ze śmiercią człowieka pod ciężarówką wiozącą ładunek kiszonej kapusty, czymś tak beznadziejnym i rzadkim jak krokus przy kożuchu wielkiego świętego.

Tego samego dnia, podróżnik zwiedził jeszcze Pałac Wiatrów, Hawa Mahal, w Jaipur, zwanym różowym miastem od koloru piaskowca, jaki wykorzystywano do budowy. Pałac Wiatrów, malowniczy jak bajka od zewnątrz, był kompletnie pusty od strony wewnętrznej.

– Jeszcze inny przykład Indii wybebeszonych – niechętnie myślał Praktyk, samotnie wspinając się po wąskich schodach miejsca zwanego pałacem, który wewnątrz był niczym innych jak piramidalnym nagromadzeniem pustych pomieszczeń, drzwi, schodów i krótkich korytarzy.

Odc. 27 Hierarchia wiary

Na zakończenie dnia Grupa 13 udała się do kawiarni „Psycho”, gdzie potajemnie podawano do spróbowania lokalny narkotyk „Luri”. Wiedzieli, że jest mocny, byli jednak przekonani, że nie jest zabójczy. Przed skutkami jego użycia ostrzegał ich chudy Anglik, sąsiad z tego samego piętra w hotelu „Cal Moria”, w którym jaszczurki wielkości małego palca ścigały się po ścianach w pogoni za insektami. Nomadowie zignorowali go, zapominając, że kto jak kto, ale potomek dawnych kolonizatorów wie najlepiej, jak odróżnić trującą prawdę od psychodelicznego pozoru.

Siedząc w wysokiej sali z lampami zwisającymi z sufitu na wąskich metalowych rurach, Nomadowie obserwowali gości, stoliki i kolorowe obrusy, wielkie akwarium z rybami i krabami u wejścia oraz obrazy i ozdoby na ścianach. Pili kawę, nieświadomi, jak zmienia się otoczenie. Najpierw pojawiła się chmura motyli, błyskająca w świetle lamp aksamitnym błękitem, potem obrazy zamieniały się miejscami, w końcu wnętrze kawiarni zaczęło przesuwać się w kierunku wyjścia. 

Piotr Praktyk czuł się całkiem dobrze jeszcze kiedy wychodził z innymi grupowiczami z kawiarni. Trwało to tylko do czasu, kiedy wrócił do pokoju w hotelu. Narkotyk zadziałał w ułamku sekundy. Piotr najpierw zauważył, jak wielka ozdobna półka z bibelotami i kwiatami wali się na niego. Usiłował poderwać się, nogi jednakże okazały się cięższe niż padły z przejedzenia bawół indyjski zwany także arnim. Zaraz potem przygniotła go ściana; zobaczył niebo w sześciu kolorach i formach, mówił kilkoma językami, przybierał dziwaczne imiona i nazwiska, stał się wielopostaciowy. Widział siebie; był przezroczystym manekinem skonstruowanym dla studentów anatomii. Jego myśli zbiegły się w hippokampusie, przedniej części mózgu, i pulsowały srebrnie w chemiczno-fizycznych niciach myślenia i zapamiętywania. Miał wrażenie, że falują niby powietrze nad rozpaloną pustynią, gdzie jajko rzucone na piasek ścina się w dwadzieścia pięć sekund. Trans trwał. Wokół niego falowały obrazy pól, lasów, jezior i nieba, dźwięki nabierały barw a kolory zapachów. Kiedy Piotr zanurzył się w gąszcz przeżyć, zobaczył Boga, który pojawiał się, poruszał, nieruchomiał i znikał, aby w końcu skryć się za drzewami. Piotr nie wiedział dlaczego Najwyższy to uczynił, bo gdyby chciał, to przecież mógłby wszystko zmienić jednym gestem ręki, skinieniem głowy czy nawet poruszeniem brwi. Kiedy zauważył, że prawdopodobnie wskutek swej sędziwości Najwyższy ma brwi gęste jak krzaki, zreflektował się, że był to podszept szatana i od razu porzucił niedorzeczną myśl.

Budząc się, Piotr czuł, jak przewraca się w nim ogromna piramida hinduskich kultów, wyznań i religii. Jej części zamieniały się miejscami niby kolorowe kamyki obracającego się kalejdoskopu.

Przed przyjazdem do Indii dałby sobie głowę uciąć, że buddyzm był jedną z głównych religii kraju. Tymczasem w ponad miliardowym orszaku wyznawców na początku szli hinduiści powiewając imponującym transparentem osiemdziesięciu procent udziału, daleko za nim islam ze skromnym sztandarem piętnastu procent, następnie chrześcijaństwo z ubogą wywieszką czterech procent.

– Buddystów, dla których Indie są kolebką i domem rodzinnym, nie stać nawet na anemiczną plakietkę – szepnął do siebie Piotr.

Zmartwił się. Buddyzm, jego ukochana religia, był wyznaniem zagubionym, o którym słyszeli tylko ludzie czytający co najmniej jedną książkę rocznie. Nie było to jedyne zaskoczenie ani ostatnia plama na honorze podróżnika, zgłębiającego wiedzę o świecie i Bogu.

Odc. 28 Zderzenie Wschodu z Zachodem

Kolejna męcząca podróż autobusem przyniosła skutki, jakich Praktyk się nie spodziewał. Coś się w nim załamało, przestawiły się jakieś tryby, zmieniła się wewnętrzna perspektywa, w końcu dostrzegł sprzeczności życia.

– Można by powiedzieć, że się przebudziłem. Było to bolesne, ale na pewno bardzo potrzebne – skomentował to w gronie Nomadów.

Przebudzenie miało religijną postać i filozoficzną moc. Jadąc autobusem, Piotr patrzył smętnie przez okno, za którym migały widoki, ludzie, zwierzęta i cienie. Na ich tle ukazał mu się Budda, siedzący w lotosie medytacji, oraz panteon bogów hinduistycznych, wszyscy wyciszeni i promieniujący światłem. Tuż za nimi pojawili się Chrystus, Mahomet oraz nad wyraz poważni brodaci święci i prorocy, z niczym mu się nie kojarzący.

– To jest Wschód – uznał Piotr.

Kiedy tkwił w chwili zamyślenia, z naprzeciwka nadjechał wielki kolorowy autobus pełen ludzi naładowanych energią, rozgardiaszem i przedsiębiorczością.

– To jest Zachód – powiedział Piotr Praktyk. Nie miał wątpliwości.

Doszło do zderzenia. Niecierpliwa fizyczna ruchliwość Zachodu zderzyła się z wyciszoną duchowością Wschodu. Piotr poczuł tę konfrontację wewnątrz siebie; szumiało mu w głowie, coś skrzypiało, przestawiało się, regulowało. Szerzej otworzył oczy i zauważył, że w autobusie tylko on nie śpi; reszta towarzystwa wyglądała na pogrążoną w letargu. Niektórzy uczestnicy wycieczki spali z otwartymi ustami, niektórzy pochrapywali, ktoś drapał się po twarzy. Byłoby to zabawne, gdyby nie zderzenie autobusów, którego nawet nie zauważyli.

W nagłym rozbłysku świadomości Praktyk zrozumiał błąd swój i towarzyszy. Zamiast koncentrować się na zwiedzaniu zabytków, poznawaniu i przeżywaniu miejsc i czas, koncentrowali się na przemieszczaniu się, na sobie i na Kantynie, wymagającym nieprzerwanej uwagi, inaczej mówiąc na sprawach niegodnych uwagi. Zdał sobie sprawę, jak fatalnie on i inni Nomadowie pobłądzili, jakiemu zaciemnieniu uległy ich umysły.

Osaczyły go zajadłe ogary wyrzutów sumienia. Miał sobie za złe, że stał się bezwolnym manekinem, obiektem przemieszczającym się jak ślepiec po kraju pełnym bogactw historii i współczesności. Dostrzegł absurd sytuacji: wokół zabytki historii z trzech tysięcy lat oraz miliony mieszkańców walczących o przeżycie, umierających z biedy, głodu i chorób, a w autobusie i w hotelu oni i Kantyna, uparty nałogowiec, marnotrawiący pieniądze na odurzanie się, i sprawiający wszystkim problemy. Narosła w nim taka fala protestu, że krzykiem obudził śpiącego obok Kindżała, aby zadać mu gniewne pytanie:

– Czy my musimy być tacy opiekuńczy wobec Kantyny, zwykłego moczymordy, tylko dlatego, że jest naszym rodakiem? Szukać go, kiedy się gubi oraz martwić się ciągle o to, że gdzieś polezie i coś sobie zrobi!? Ten typ blokuje naszą uwagę, kradnie nam czas, a my okazujemy mu wspaniałomyślność. A co z tymi biedakami na ulicach? Czy oni nie zasługują bardziej na naszą uwagę, współczucie i pomoc? A co z nami samymi?

Zaspany Kindżał nie otwierając oczu odezwał się filozoficznie:

– Za dużo myślisz o pijaku Kantynie i o sobie. Skoncentruj się na tym, co dzieje się wokół, a będziesz szczęśliwszy. Prawdziwe życie jest na zewnątrz, a nie wewnątrz nas.

Odc. 29 Konkurs

Wieczorem grupka Nomadów siadła przy stolikach na zewnątrz hotelu i konwersując piła to, co sobie każdy zamówił, przeważnie była to kawa. Inżynier Uniwersalny jak zwykle przechwalał się, wymieniając swoje niezwykłe osiągnięcia, wysokie stanowiska, jakie zajmował oraz nadzwyczajne miejsca, gdzie przebywał. Słuchali go, po czym niektórzy doszli do wniosku, że kawa im nie smakuje.

– Picie kawy stało się rytuałem bez wartości, automatem. Nie masz nic innego do roboty, to pij kawę. To motto zamkniętego umysłu, któremu wszyscy ulegamy – Oświadczył Kindżał, odsuwając filiżankę ze wstrętem. Inni nie poszli w jego ślady. Nie mając nic lepszego do roboty wlewali w siebie napój, niektórzy przy okazji złorzeczyli.

Praktyk miał wrażenie jakby przestrzeń wokół coraz bardziej zamykał się i coraz trudniej jest my oddychać. Poczuł się nieswojo. Uznał, że powodem jest obecność Inżyniera wyzwalającego w ludziach niedobre uczucia.

– Też ulegam jego wpływowi. Zabieram głos, aby powiedzieć coś o sobie, zupełnie niepotrzebnie pokazując moje osiągnięcia, zdobycze czy inny dorobek – pomyślał.

Zastanawiał się, czy nie powinien od razu wstać od stołu i udać się na spacer lub wrócić do pokoju hotelowego. Miał sobie za złe, że nie potrafił wykorzenić w sobie nawyku mówienia rzeczy niepotrzebnych. Zastanowił się nad tym. Był człowiekiem ciekawskim, chciwym wiedzy i świata, ciągle doskonalącym się i lubił to w sobie. Postanowił zmienić to egocentryczne nastawienie, począwszy do następnego dnia, jak tylko ruszą w drogę. Byłby to najlepszy moment, bo kiedyś trzeba przecież zacząć.

Mimo klimatyzacji, w autobusie szybko zrobiło się duszno. Trzeba było jakoś to przeżyć. Najstosowniej byłoby zasnąć, bo mieli przed sobą długą trasę. Większość to uczyniła. Kiedy obudzili się, uznali, że pozostały czas trzeba jakoś zagospodarować. Po kilku godzinach podróży mieli już dosyć snu. Padł pomysł: – Zorganizować konkurs z nagrodami za największe osiągnięcia podróżnicze, włączając w to szacunek i dobroć okazywaną mieszkańcom odwiedzanych krajów.

Rozpoczęto przygotowania nie stroniąc oczywiście od alkoholu, który Darczyńca już wcześniej zaczął roznosić w słynnych dzióbasach. Jego inicjatywę uznano za pozytywną i zgodną z tradycjami Nomadii.

– Kto odbył najwięcej podróży i okazał najwięcej serca tubylcom, oto jest pytanie – wyrwał się Kantyna. Był jeszcze w miarę dobrym stanie i oczy świeciły mu się naturalnym blaskiem.

Analizy osiągnięć i wybór zwycięzcy dokonało jury w osobach Nomadów, którzy wyrazili chęć uczestniczyć w ocenie. Pierwsze miejsce i złoty medal przypadły Darczyńcy. Był szczęśliwy, tym bardziej, że poprzedniego dnia ogłoszono go Strażnikiem Butelki (Guardian of the Bottle) w ramach Mistrzostw Różnych Ceremonii, po tym, jak krzyknął pełen entuzjazmu, kiedy zabrakło jednego kieliszka:

– To pij z gwinta!

W obydwu przypadkach Darczyńca otrzymał masę braw i okrzyków poparcia. Było widoczne, że decyzja jury była trafna. Kiedy wstał z fotela, aby podziękować, zaprezentował w pełni swój podróżniczy profil.

– Rozważnie niski, dosyć tęgawy osobnik, w obszernych spodenkach, z których sterczą z jednej strony krótkie nogi, a z drugiej wystający brzuch – szeptem opisała go Wysoka z Kokiem przybliżając usta do ucha Wizażystki. 

Okolicznościowe przemówienie wygłosił Kindżał. Było tego tyle, co kot napłakał.

– Darczyńca to osobnik bardzo uprzejmy, uczynny, za dziećmi skoczyłby w ogień. Nie cierpi banków i bankierów, wierzy w ich niszczycielską, piekielną moc. Sam tego nie rozumiem, bo chłop wydaje się być człowiekiem racjonalnym. Jeśli wy rozumiecie, to powiedzcie.

– Chyba go wielokrotnie krzywdzono, kiedy był dzieckiem. To są najgłębsze urazy. Pozostają w człowieku do końca życia i deformują go w rozumieniu świata. Dlatego okazuje miłość dzieciom, czyli małym ludziom podobnie potraktowanym przez życie – zdecydowanie zawyrokowała Wysoka z Kokiem.

Chwilę rozmawiano na ten temat, po czym uznano dyskusję, czy w przypadku Darczyńcy jest to prawdą czy nie, za jałową wobec braku bliższych informacji o jego dzieciństwie. Sam zainteresowany milczał, uśmiechając się niepewnie. Wyglądało na to, że rozmowa na jego temat go nie cieszyła, ale też nie sprawiała mu przykrości.

Dwuznaczną sytuację przerwał Kindżał, pragnący dokończyć mowę pochwalną.

– Darczyńca był w Indiach wielokrotnie. Upodobał sobie ten kraj. Za dziećmi tak bardzo przepada, że przywiózł im z kraju dziesięć kilogramów cukierków. Ponieważ szybko się skończyły, dokupował je kilka razy w sklepach po drodze. Gdziekolwiek zatrzymywaliśmy się, natychmiast otaczały go dzieci. Dawał im chyba jakiś sygnał, że będzie rozdawać łakocie.

Po Kindżale zabierali głos inni. Podkreślano, że zwycięzcy jak najbardziej należy się złoty medal także za wielką siłę zachęty do czynienia dobrych uczynków.

– Jest w nim obfitość uczuć, czułość i użyteczna rozrzutność. W czasie pobytu za granicą pamiętał o każdym święcie narodowym Nomadii oraz zwiedzanego kraju – włączył się Praktyk.

Odc. 30 Darczyńca

O głos poprosił Kantyna, aby – jak to wyjaśnił na wstępie – dokonać ważnego uzupełnienia biografii Darczyńcy. Zaczął bardzo przytomnie, zaskakując nawet te osoby, które za nim nie przepadały.

– Znam przyczyny dobrego serca Darczyńcy. To człowiek, który rozumie krzywdę, jaką wyrządzają dziecku dorośli. Opowiedział mi o traumie jaką sam przeżył. Kochał chałwę, mógłby jeść ją kilogramami, ale rodzice nie pozwalali mu na to. Byli to dziwni rodzice, ale ważne, że go kochali i on kochał ich takimi jacy byli. Marzył o tym, aby wreszcie najeść się chałwy do syta. Nigdy to nie nastąpiło. Dlaczego tak się stało, nie wiem, nie powiedział mi tego. Chodziło o niezaspokojenie ważnych potrzeb, głód tego, co lubi się najbardziej, czego się pragnie, o czym się marzy. Dlatego jubilat tak bardzo lubi pomagać dzieciom, którym brakuje słodyczy i miłości.

Kantyna ogarnął wzrokiem słuchaczy i kontynuował.

– Wiem o czym mówię, bo sam przeżywam taki głód od lat. Dlatego rozumiem i cenię Darczyńcę. Ja bym jednak dzieciakom cukierków z alkoholem nie dawał. To mnie różni od Darczyńcy. Dlatego nie dziwię się, że to on został wyróżniony za pomoc najmłodszym na w czasie swoich licznych podróży misjonarskich, a nie ja. Też chciałem być misjonarzem, ale kiedy mi uświadomiono, że będę musiał chodzić w tej samej ciepłej sutannie w upalne lato jak i w mroźną zimę i powstrzymywać się od jedzenia mięsa w dni świąteczne oraz picia alkoholu we wszystkie dni, powiedziałem sobie: Basta!

Dalsze przemówienie Kantyny przerwały okrzyki. Jedni krzyczeli zachęcająco: – Dać mu wódki, niech mówi, bo mówi rozsądnie, inni: – Nie zawstydzajmy człowieka. To nie po chrześcijańsku.

– W tym, że chciał być misjonarzem, nie ma nic śmiesznego. Sam o tym marzyłem, tylko rodzice woleli, abym zdobył wykształcenie techniczne, bo jak się samochód zepsuje lub zlew w domu zapcha to taka wiedza jest na wagę złota – przemówił Inżynier, zaskakując towarzystwo krótkością swojej wypowiedzi.

Na chwilę do rozmowy włączył się jeszcze Kantyna, aby dokończyć swoje wystąpienie rozgoryczonym głosem: – Nie dla psa kiełbasa, nie dla kota skórka, nie dla ciebie moczymordo wojewody córka. Wiwat, wiwat, wszystkie stany. Napijmy się, aby rozładować ból lat dziecięcych, za niewłaściwe traktowanie potomstwa przez rodziców a mężów przez żony.

Po występie Kantyny Mistrz Ceremonii Kindżał poprosił o zabranie głosu zwycięzcę konkursu. Wyróżniony złotym medalem Darczyńca był wzruszony. Na ogół nie lubił mówić o sobie, tym razem był w wyjątkowo dobrym nastroju. Przemawiając opierał się o fotel prawą ręką, w drugiej trzymał słynnego dzióbasa, z którego ostrożnie popijał. Kilka razy oblizywał usta wznosząc kieliszek do góry.

– Wychowałem się w środowisku narodowo-patriotycznym, wśród ludzi wrogich wszelkim odmieńcom. Moi rodzice byli homoseksualistami i im się też dostało. Dlatego nie jest mi łatwo teraz przemawiać, ale okazja jest tak ważna, a ja jestem tak szczęśliwy, że uczynię to z przyjemnością. Historia mojej rodziny i dzieciństwa jest nietypowa, lecz pełna miłości i poezji.

– Najważniejsze, homo czy nie homo, jest to, że rodzice bardzo mnie kochali, powiedziałbym nawet, że do szaleństwa. Zresztą wszyscy wiemy, że homo brzmi bardzo podobnie jak dom po angielsku, a dom znaczy wszystko, co najlepsze. Nie będę cenzurować rodziców za to, kim byli, bo darzyli mnie najlepszymi uczuciami. Teraz, będąc dorosłym człowiekiem, lepiej rozumiem labirynty uczuć. Ludzie są różni a miłość jest jak ekwilibrystyka cyrkowa. Każdy cyrkowiec robi swoje sztuczki inaczej. Jeden na leżąco, na brzuchu lub na plecach, inny na siedząco lub stojąco, jeszcze inni na boku, w zwisie lub w układzie piramidalnym. Tu, w Indiach, możemy sobie śmiało powiedzieć, że Kamasutra i miłość są dla wszystkich, bo żyjemy w demokracji. Nasze Pismo Święte mówi też wyraźnie: Kochaj bliźniego swego jak siebie samego. Wśród bliźnich nie ma podziału na mężczyzn i kobiety, mądrych i głupich czy dobrych i złych. Nie jest ważne, jakiej płci jest bliźni, mamy święty obowiązek go kochać. Zresztą niejednej kobiecie jest na imię Marzanna, a niejednemu mężczyźnie na imię Teofil, a wszyscy wiemy, że to są dobre imiona podobnie jak tysiące innych. Nie możemy nikogo dyskryminować. Dlatego ja kocham dzieci, bo one są niewinne niezależnie od rodziców, którzy mogą być tacy lub inni, a przy okazji dziękuję Bogu za złoty medal.

Po toastach na cześć medalisty towarzystwo rozruszało się, niektórzy mieli prośby o wyjaśnienie jakichś szczegółów przemówienia Darczyńcy, powagę mieszano z żartami a tematy ważne z niepoważnymi. Bawiono się, aby zapomnieć o przeszłości, trudnym dzieciństwie, przeciągającej się podróży, upale panującym na zewnątrz, zmęczeniu, tuszując, kiedy trzeba, zgrabnym słowem, żartem lub uśmiechem niezręczne sytuacje, jakie zdarzają się między ludźmi, nawet w najlepszym towarzystwie.

Odc. 31 Kindżał

Impreza tak się podobała, że Nomadowie postanowili organizować podobne konkursy przy każdej, mającej sens, okazji. Sensu dopatrywano się w czasie przejazdu, który musiał być dostatecznie długi, oraz w dostępności alkoholu uznanego za najlepszy środek stymulowania wyobraźni i dobrego nastroju.

– Nie ma nic lepszego nad alkohol w podróży, także w życiu. Ja stosuję go leczniczo od lat i jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie – Kantyna złożył deklarację miłości do używki z takim przekonaniem, że aż wzbudził sprzeciw.

– Nie przesadzaj! – prawie krzyknęła Wizażystka. – Nie widać tego po tobie, ze reprezentujesz szczęście na tym padole łez i nieudanych makijaży.

Siedzący w pobliżu Nomadowie popatrzyli na nią. Mieli wrażenie, że krzyknęła, aby zwrócić na siebie uwagę. Jej twarz promieniała oryginalnymi motywami kwietnymi, wzorami liści i kwiatów roślin pokazywanych kilka dni wcześniej przez Przewo. Były to miniaturki ułożone w pasmo kolorowych bukiecików artystycznie wymalowanych pod oczami, tworzących panoramę przerwaną pośrodku pionowym fragmentem nosa. Było to tak oryginalne i zachwycające, że kilka osób poprosiło, aby pozowała im do zdjęcia. Przystała na to z radością, jaką odczuwa twórca dający innym okazję do przeżywania głębokich wzruszeń artystycznych. 

Następnego dnia, w Drugim Wielkim Konkursie Autobusowym, poświęconym upowszechnianiu piękna i artyzmu w sztuce, pierwsze miejsce i złoty medal zdobył Kindżał. Był najlepszy w artystycznych pomysłach rozrywkowych, konkretnie w umiłowaniu i upowszednianiu szlachetnej broni. Był bezkonkurencyjny. Wszyscy na niego głosowali. Chodziło o białą broń, noże i sztylety, stanowiące jego pasję artystyczną. W Nomadii Kindżał był przedsiębiorcą, niezwykle pracowitym i praktycznym. W życiu zawodowym prowadził kilka przedsiębiorstw, wykazując wielką inicjatywę i przedsiębiorczość. Bez wahania zmieniał prowadzony biznes na inny, jak tylko odkrył ważną lukę rynkową w zaopatrzeniu w towary lub usługi. Można było mieć wrażenie, że po powrocie do kraju pasja artystyczna pogrąży jego miłość do biznesu.

Zdobywca złotego medalu kochał sztylety i noże, pod warunkiem – jak to wyjaśnił w wywiadzie udzielonym na gorąco między dwoma rzędami foteli w autobusie – że były pięknie zdobione i miały płaskie ostrza, nie trójkątne, czyli w kształcie, którego organicznie nie znosił.

W Indiach i w Nepalu wszyscy sprzedawcy, właściciele sklepików i straganów, handlarze obnośni i obwoźni chyba na odległość wyczuwali jego szaloną miłość do sztyletów i noży. Raz zdarzyło się nawet, że grupa handlarzy czekała na autobus, którym podróżował. Zanim pojazd zatrzymał się, w kierunku drzwi ruszył na wyścigi cały tłum. Podbiegli do Kindżała z pękami noży i sztyletów w rękach, w torbach a nawet powiązanych sznurkiem na ramieniu. Kilkanaście metrów dalej czekali straganiarze z akcesoriami rozłożonymi schludnie jeden obok drugiego na prowizorycznych stołach. Wszyscy starali się zgadnąć jego oczekiwania, jakiego eksponatu poszukuje danego dnia i biegali za nim, oferując mu „nadzwyczajne kindżały, jakie jeszcze na oczy nie widział” i podobne niezwykłości.

Kiedy ogarniał go amok kupowania, Kindżał był niepowstrzymany dopóki nie skończyły mu się pieniądze zarezerwowane na dany dzień. Czasami zdarzało się jednak, że kupował sztylety jak bułeczki, prawie jak leci, bez większych negocjacji płacąc po dwadzieścia, trzydzieści a nawet pięćdziesiąt dolarów za sztukę, jakby uznając, że każdy następny okaz jest piękniejszy od poprzedniego.

Sprzedawcy bywali wobec niego obrzydliwie nachalni, mimo to usprawiedliwiał ich.

– Ich życie wymaga nieprzerwanej aktywności, natarczywości i napastliwości, podejmowania wszelkich prób sprzedaży. Gdyby tacy nie byli, zdechliby z głodu.

Chyba wyczuwali jego odporność na agresywny marketing, ponieważ zachwalali swój towar bez umiaru, na wszelkie sposoby, wynajdując nieprawdopodobne argumenty.

– O! Ten sztylet ma ostrze wygięte łukowato do tyłu dużo bardziej niż inne i jest zdobny kamieniami półszlachetnymi, ametystami, ten z kolei ma wielki szlachetny agat wprawiony w rączkę, a ten jest bardzo historyczny, ma co najmniej trzysta a może nawet czterysta lat.

– Co najmniej czterysta lat! – podpowiadał z boku z przekonaniem cichy wspólnik sprzedającego.

Jambiya dagger with pistol-shaped hilt. India Mughal dynasty.

Zakupy ulubionych akcesoriów w ilościach przekraczających pojemność małego muzeum Kindżał uzasadniał w prosty sposób.

– Znam w kraju kilka osób, które lubią tylko noże i sztylety i muszę im przywieźć odpowiedni upominek. Mam wobec nich zobowiązania i muszę je spełnić. Nie musicie się martwić, nikogo nie zamierzam zamordować. Nie będę też otwierać rzeźni uboju rytualnego.

Może była to prawda, może półprawda, a może w ogóle jej nie było. Piotr spekulował po cichu, że przyjaciel prowadzi albo zamierza prowadzić ekskluzywny sklep z orientalną białą bronią dla bogatej klienteli.

Odc. 32 Tajemnica Kindżała

Tajemnica wydała się dopiero kilka lat później; Kindżał kilka przemycał narkotyki w rękojeściach noży i sztyletów. Celnicy tego nie zauważyli, tak bardzo byli pochłonięci liczeniem upominków a jeszcze bardziej oglądaniem ich zdobień. Ich głowy były zaprzątnięte podejrzeniami przemytu kamieni szlachetnych i złota. Po badaniu przez eksperta zdobienia okazywały się sztuczne; imitacje kamieni i złota były tak doskonałe, że trzeba było niemałej wiedzy i doświadczenia, aby odróżnić je od naturalnych.

Dopiero kilka miesięcy po powrocie z Indii Kindżał przyznał się Piotrowi, a właściwe tylko napomknął, kiedy się bezpośrednio spotkali, co było jego prawdziwą pasją. Piotr słyszał o nim potem niejednokrotnie, że stał się bogatym człowiekiem, jednym z najbogatszych w kraju. Miał akwarium wielkości pół domu, wyłożonym złotymi płytkami, w którym pływały złote rybki. Lubił patrzeć, jak ich złote kształty odbijają się w złotym dnie. Miał obsesję na punkcie złota. W miejscowości, gdzie miał letnią rezydencję, nazywano go Krezusem.

W dniu, kiedy Praktyk dowiedział się o tym wszystkim, nie mógł zasnąć, zastanawiając się, co w życiu Kindżała było prawdą a co zmyśleniem. Był do tego stopnia zdezorientowany, że uznał to za stan przejściowego upośledzenia umysłowego. Rano poczuł się już znacznie lepiej.

W Drugim Wielkim Konkursie Autobusowym była jeszcze druga nagroda. Przypadła ona w udziale Szczepanowi, wysokiemu i chudemu osobnikowi, pasjonatowi lotnictwa, samolotów i podróży lotniczych. Z zawodu był profesorem muzyki i znał tysiące kawałów. Cieszył się z drugiego miejsca w konkursie i srebrnego medalu, ale dalece mniej entuzjastycznie jak Kindżał.

– Zachowuje się tak, jakby codziennie wręczano mu srebrny medal i przy okazji całowano po rękach. Zarozumialec! – Wysoka z Kokiem miała chyba do niego jakieś uprzedzenia, może z racji jego postawy, ponieważ był znacznie od niej wyższy i chodził w głową uniesioną do góry.

Przewo był jedyną osobą nie przywiązującą do konkursów autobusowych większego znaczenia. Uważał, że są to sprawy, którymi mogą interesować się prości turyści i miał za złe rodakom poważne traktowanie konkursów. Swój pogląd wyraził bardzo prosto:

– Wasze konkursy pod pozorami rozrywki trywializują sprawy naprawdę ważne.

Pod koniec wycieczki Przewo odsunął się nieco od grupy, uważając, że powinna ona poświęcać więcej uwagi miejscom, jakie przyjechali zwiedzać, a nie sobie samej. Starał się jej pomóc jak mógł, objaśniając i uświadamiając Nomadom, jak żyją ludzie w kraju, który stał się jego drugą ojczyzną poprzez małżeństwo z Hinduską.

Praktyk nagrywał na dyktafonie fragmenty jego wypowiedzi. Niektóre potem zapisywał i wykasowywał, aby zdobyć miejsce na dalsze nagrania. Zapadła mu w pamięć ostatnia wypowiedź Przewo zarejestrowaną na dyktafonie:

– Świat jest kompletnie nieświadomy, że masy ludzi żyją w Indiach jak porzucone na pastwę losu dzieci, a obywatele innych państw, obcokrajowcy tacy jak my, przyjeżdżają do Indii aby oglądać ich nędzę i jak najszybciej o niej zapomnieć.

Spokojny przebieg wycieczki zakłócił incydent związany z Piotrem Praktykiem, który w niewytłumaczalny sposób zniknął na dwa dni z życia grupy. Wszystko zaczęło się w momencie wejścia Nomadów do autobusu mającego ich zawieźć do Dżajpuru. To był początek jego niebytu. Sam mało co pamiętał, wszystko musieli mu przypominać towarzysze podróży.

– Zniknąłeś kompletnie. Byłeś pijany albo w transie. Nie wiadomo, co się z tobą działo, całe dwa dni. Nikt ciebie nie widział.

Z tego co mu mówiono, niewiele do niego dotarło. Był jak odurzony, słyszał co do niego mówią, ale nie wiadomo, ile z tego rozumiał. Świadczyły o tym jego zatopione w przestrzeni oczy, niemy świadek bezmiaru zagubienia. Był to najdziwniejszy epizod jego życia, rozpuszczenie się w czasie i w przestrzeni. Wkrótce o tym wszyscy zapomnieli.

Autobus był nowoczesny i wygodny. Kiedy wsiadali do niego popołudniową porą, było wciąż gorąco, wewnątrz panował jednak przyjemny chłód. Wnętrze autobusu było urządzone jak sala teatralna. Na ścianach wisiały obrazy, zasłony okien przypominały kotarę oddzielającą widownię od sceny. Jak tylko pojazd ruszył, natychmiast dało im się we znaki zmęczenie. Darczyńca zaproponował rozluźnić się odrobiną alkoholu.

– Wznieśmy toast za szczęśliwe zakończenie podróży w Dżajpur, gdzie czeka na nas wygodny czterogwiazdkowy hotel.

Kilku mężczyzn zgłosiło się do pomocy przy serwowaniu alkoholu. Ostatecznie rozlewczym został Kindżał. Podawał alkohol w małych metalowych kieliszeczkach napełnianych z trzylitrowej butelki. Robił to szybko i sprawnie. Kieliszki podawano sobie z ręki do ręki. Ci, którzy mieli chęć wypić więcej, wstawali z miejsc i podchodzili do niego, aby im dolał. Każdy pił do woli. Alkohol wyjątkowo dobrze smakował, nawet tym, którym wcześniej wzdragali się przed nim. Było w tym coś niezrozumiałego, ale nikt nie zadawał sobie trudu, aby zastanawiać się, o co chodzi. Wkrótce wszyscy posnęli. Tylko Praktyk czuwał mając problemy ze snem. Z nudów patrzył jak na zewnątrz zapada zmierzch. Wszystkie okna w autobusie miały już zaciągnięte zasłony. Nie miał pojęcia, kto i kiedy to zrobił, bo wszyscy spali.

Odc. 33 Głowa

Kiedy u sufitu autobusu zapaliły się rozjaśniające mrok małe lampki, Piotr Praktyk poczuł, że nastąpiła jakaś niezrozumiała i tajemnicza zmiana. Skoncentrował się i obserwował, co się dzieje. Popatrzył na śpiących. Leżeli oparci plecami o fotele, przeważnie z otwartymi ustami, pokazując wnętrza gardeł jak u lekarza. Ich twarze były pogodne, niektóre uśmiechnięte, kontrastując z tułowiem, pełnym sennej dojrzałości i powagi. Praktyk wytężył uwagę i wyobraźnię starając się dostrzec coś więcej. Przypatrzył się uważniej śpiącym, określając ich zachowanie jako zawadiackie.

Głowy podróżujących sprawiały wrażenie jakby były przyklejone do oparcia foteli. Pod wpływem ruchu autobusu lub marzeń sennych oczy podróżników otwierały się lekko i zamykały, a twarze wymieniały uśmiechami. Rzucane na boki spojrzenia i uśmiechy zatrzymywały się na zasłonach okiennych, odcinających ich od świata zewnętrznego, który przesuwał się z szybkością ruchu autobusu. Czasem zasłona okienna uchyliła się z boku i wtedy Piotr widział migające drobne postacie rikszarzy, pedałujących w pośpiechu, aby zarobić na posiłek i szybszy powrót do domu. Piotr pomyślał o głodzie i poczuł w ustach smak placka naan świeżo upieczonego na rozgrzanej płycie. Jeden z rykszarzy wiózł tak wielką gorę paczek i pakunków, że można by jej użyć dla demonstracji, jak na przestrzeni wieków wybrzuszały się Himalaje.

Około północy nad przejściem między przednimi i środkowymi drzwiami autobusu pojawiła się samotna ludzka głowa, z wąsami i niewielkimi bokobrodami. Była pozbawiona tułowia, zawieszona w łagodnym mroku nad przejściem na wysokości ramion dorosłego mężczyzny. Spoczywała tam spokojnie i bezgłośnie, wydawało się nawet, że porusza ustami jakby w modlitwie lub konwersując z kimś stojącym obok.

– Ktoś stracił głowę – odruchowo pomyślał Piotr i żachnął się, uznając to za nonsens.

Przyglądał się Głowie. Nikt inny jej nie zauważył. Był pewien, że współpasażerowie pozostawali w uśpieniu, bo nikt się nie odzywał. Głowa nie pozostała długo bez ruchu. Zniżała się powoli, jakby schodząc po schodkach, aby w końcu znaleźć się na podłodze i rozpocząć dziwaczny taniec, taczając się do przodu i do tyłu w zależności od tego, czy autobus hamował czy przyśpieszał. Po kilku minutach uniosła się i znowu znieruchomiała na wysokości górnych półek autobusu.

Pasażerowie powoli budzili się ze snu. Wyciągali ramiona przed siebie i przecierali oczy. Nie mieli pojęcia, co zdarzyło się w autobusie. Piotr nie odzywał się do nich, nie zwracał im na nic uwagi, obserwował tylko ich reakcje. Zawieszona w powietrzu Głowa wywoływała różne uczucia i zachowania. Jej widok przestraszył kobiety; mężczyźni wyglądali raczej na zaciekawionych lub rozbawionych. Wszyscy czuli się jednak nieswojo. Piotr nie dziwił się temu, gdyż mogli być także pod wpływem alkoholu.

Głowa ożywiła się. Wisząc nieruchomo w powietrzu, zaczęła mrugać oczami. Wyglądała na zmęczoną. Jej usta pozostawały zamknięte. Uczucie niepokoju pasażerów pogłębiło się.

– Spokojnie, panie i panowie! Nie ma co się przejmować – głośno uspokajał Kindżał, chyba najbardziej poczuwający się do prowokowania złych zdarzeń. – Ona robi sobie z nas jaja.

Nastąpił wybuch śmiechu. Nie była to fala, podnosząca ludzi na duchu, tylko rodzaj ulgi wynikającej z przypomnienia sobie, że diabeł nie jest taki straszny jak go malują. Śmieli się tylko mężczyźni. Pierwszy opanował się Rasputin. Chyba dla dodania otuchy sobie i innym opowiedział żartobliwą historię mężczyzny, który na Galapagos stracił głowę wpadając w gniazdo wielkiego warana. Nie na wiele to się przydało.

Mimo głośnej rozmowy i śmiechu pasażerów Głowa pozostawała nieruchoma. Dopiero teraz Piotr zauważył, że jest smutna. Jej smutek i samotność wywoływały stopniowo coraz większe współczucie w obserwujących ją ludziach. Zapragnęli coś dla niej zrobić, jakoś jej pomóc. Darczyńca wyjął z torby fotograficznej aparat z długim obiektywem i zaczął robić jej zdjęcia. Wtedy Głowa zaczęła się zniżać. W pewnym momencie zgasły światła i wewnątrz autobusu zapadła prawie ciemność. To, co stało się potem, Darczyńca opowiedział głośno, kiedy się uspokoił.

– Głowa znalazła się na podłodze i potoczyła w moim kierunku, z jej ust wysunął się język a oczy zamrugały filuternie. Domyśliłem się, o co jej chodzi i sięgnąłem do kieszeni, gdzie trzymam słodycze dla dzieci. Dałem jej lizaka a ona złapała go zębami i zamrugała oczami na znak podziękowania, po czym zniknęła w mroku. Czułem, że jest wciąż w autobusie, ale jej nie widziałem.

Odc. 34 Kierowca Rashid i Głowa

Kiedy Głowa ukazała się ponownie, Piotr zauważył zniknięcie kierowcy autobusu. Wyglądało to jak sztuczka prestidigitatora: jeden obiekt pojawia się, drugi znika. Zaniepokojony, że autobusem nikt nie kieruje, wstał z siedzenia i przeszedł kilka kroków w kierunku kierowcy. Już z dala widział, że w kabinie kierowcy nie ma nikogo, więc zawołał:

– Rashid, gdzie jesteś?

Nie było to imię kierowcy, ale kiedy Nomadowie mówili do niego Rashid, reagował bardzo pozytywnie, czasem ciesząc się wręcz jak dziecko. Prawdziwe imię kierowcy było nie do wymówienia ani zapamiętania. Kierowca z zasady nie odzywał się do nikogo, ale kiedyś powiedział Wizażystce:

– Prawidłowo wymawiasz to imię, masz dobry akcent.

Przewo mówił im potem, że kierowca, prawdziwy Hindus, ma bardzo pozytywne usposobienie, jest pogodny i życzliwy. Imię Rashid bardzo lubił bo było to imię słynnego aktora hinduskiego Rashida Khana, grającego w filmie Czarny Bazar. Kierowca oglądał ten film piętnaście razy.

Piotr zawołał ponownie:

– Rashid, gdzie jesteś? ale nikt się nie pojawił ani nie odezwał, Piotr wrócił więc zrezygnowany na swoje miejsce.

Potem, już po zatrzymaniu się autobusu, kierowca tłumaczył się, że cały czas był w kabinie i tylko się schylił, aby podnieść coś z podłogi. Komuś innemu mówił natomiast, że wyszedł do toalety i drzwi się zablokowały, ale nic się nie stało bo był to długi i prosty odcinek drogi a autobus ma tempomat utrzymujący stały kierunek jazdy. Były to dziwne tłumaczenia. W trakcie rozmowy z kierowcą, Piotr Praktyk przyjrzał mu się dokładnie. Był to szczupły i niezbyt wysoki mężczyzna, w nieokreślonym wieku między trzydzieści pięć a pięćdziesiąt lat. Czarne wąsy nadawały mu powagę a obfita czupryna odmładzający wygląd. Na wysokości uszu włosy były nieco dłuższe. Piotra ogarnęło wrażenie, że Rashid jest aktorem i to, co miał na sobie, było tylko charakteryzacją.

Nieprawdopodobne zdarzenia dały początek spekulacjom wycieczkowiczów, że zarówno kierowca jak i oni podlegali halucynacjom. Głowa była wytworem ich własnych wyobrażeń, ale tak rzeczywistych, że za nic nie godzili się uznać jej za wymysł. Nie potrafili ani nie chcieli odmówić jej prawa do rzeczywistego istnienia, może dlatego, że budziła w nich dobre uczucia. Była ucieleśnieniem ducha kraju, po którym podróżowali.

Po zapaleniu się świateł – kierowca autobusu musiał je wcześniej wyłączyć albo była to awaria – głowa znowu się ukazała, jakby była tam zawsze. Na wyścigi starali się okazać jej dowody życzliwości i wsparcia. Darczyńca wyjął naszyjnik kupiony na upominek i założył go Głowie na szyję. Naszyjnik spadł na podłogę bo szyja okazała się za krótka. Pozostawiło to poczucie niesmaku, niezręczności, czegoś niemiłego. Zapadła niezręczna cisza. Sytuację usiłował ratować Rasputin; odważnie stanął obok Głowy, aby zrobić sobie z nią wspólne zdjęcie i odwrócić w ten sposób uwagę od niemiłej sytuacji.

Wykonanie zdjęcia okazało się niemożliwe, ponieważ pierwsze promienie słońca przebijające się z zewnątrz pozostawiły Głowę w cieniu. Ktoś zaproponował wtedy, aby zrobić sobie z nią wspólne zdjęcie. Wszyscy zebrali się w centralnej części autobusu. Umieściwszy Głowę w środku grupy, poproszono ją, aby się uśmiechała. Darczyńca wykonał kilka zdjęć w różnych ujęciach. Okazały się tak udane, że wszyscy zapragnęli zrobić sobie z Głową indywidualne zdjęcia na pamiątkę. Towarzystwo bawiło się jak nigdy. Głowa również wydawała się być szczęśliwa. Przerwano, kiedy zbliżyli się na pięćdziesiąt kilometrów do celu. Wywiązała się dyskusja, co zrobić z Głową, kiedy dotrą na miejsce.

– Przecież nie zostawimy jej samej w autobusie. To niedopuszczalne i okrutne. Narazilibyśmy ją na niewygodę i niebezpieczeństwo – był to głos Darczyńcy.

– Jakie niebezpieczeństwo? – zapytał Kantyna wbijając rozmydlony wzrok w Nomadów.

– Kurz, hałas, ruch uliczny, skoki temperatury, niewygoda, w końcu możliwość ataku ze strony żarłocznych szczurów. W Indiach nie brakuje szczurów.

Wszyscy wzięli sobie do serca los Głowy. Zapanował radosny rejwach, każdy chciał być pomocny. Dobry nastrój zepsuł Kantyna. Podszedł do Głowy, schylił się, schwycił ją i uniósł w górę. Poprosił zebranych, aby nie robili mu zdjęć.

– Nie chcę, aby dowiedziała się o tym moja żona. Jej by się to bardzo nie podobało. Ona jest tak zazdrosna, że posądzi mnie o romans z Głową. Właśnie dlatego piję, że jest taka nienormalna.

Obiecano mu dotrzymać słowa. Zabawa rozkręcała się, bo kieliszki jakby same napełniały się złotym rumem, ulubionym napojem wycieczki. Alkohol ożywiał ich działając jak najlepszy narkotyk. Pod jego wpływem podróżnicy czuli się jak we śnie: jedni budzili się, inni wstępowali w świat marzeń i miłych urojeń.

Po wyjściu z autobusu, jak zwykle policzyli się. Nikogo nie brakowało.

– A gdzie Głowa? – krzyknął zrozpaczony Darczyńca.

Głowa zniknęła. Przeszukali cały autobus, sprawdzając także czy ktoś jej nie widział na zewnątrz, poza pojazdem. Towarzystwo poczuło się nieswojo, niektórzy Nomadowie rozglądali się niespokojnie na boki. Przewo nieświadomie dołożył do ogólnego zdenerwowania swoją cegiełkę, opowiadając historię zdarzenia mającego w tle dziewczynę na cmentarzu o północy. Skończył wyjaśnieniem:

– To była bardzo odważna osoba. Nie bała się być na cmentarzu nawet o północy. Przechodziła tamtędy w nocy kilka razy, bo była to dla niej najkrótsza droga do domu ze stacji kolejowej. Ale kiedy ją przestraszyli, padła martwa na ziemię. Po prostu zmarła na serce.

Odc. 35 Lustrzana Sala Wyobrażeń

Dzień przed zwiedzaniem Sali Wyobrażeń Przewo powiedział, że można się w niej zgubić.

– Lustrzana Sala Wyobrażeń jest przedziwnym miejscem. Jest małym fragmentem wielkiego kompleksu pałacowego lecz tworzy poczucie, jakby go wypełniała. Ma kilka ścian wewnętrznych, każda ma swoją nazwę i wywołuje w zwiedzających inne odczucia i emocje. Wskutek milionowych odbić w lustrach ułożonych pod różnym kątem na ścianach, suficie i podłodze ma się wrażenie przebywania w labiryncie. Można się tam naprawdę zagubić.

– To chyba niemożliwe – zaoponował słabo Kantyna. Jego przekrwione z przepicia oczy i zmęczona twarz sugerowały, że odzywa się, aby utrzymać się w stanie przytomności.

Przewo popatrzył na niego i kontynuował.

– Kiedyś, dopiero po trzech dniach, odnaleziono w niej turystę. Siedział w rogu sali skulony ze strachu, głodu i zimna. Lustra tak pomniejszyły i zdeformowały jego postać, że nie zauważyli go nawet strażnicy. Skończyłby się na amen, gdyby przypadkowo nie potknęła się o niego turystka zagraniczna i nie zaczęła głośno wzywać pomocy. Pracownicy szpitala, gdzie trafił, opowiadali, że po kilku dniach bez jedzenia i picia skóra mu dosłownie poszarzała a on sam wychudł. Kiedy doszedł do siebie wyjaśnił, że przetrwał zlizując wilgoć spływającą ze ścian pod koniec nocy, kiedy powietrze jest najchłodniejsze.

Uczestnicy wycieczki uznali, że Przewo ich straszy lub sobie z nich dworuje. Nie wierzyli mu, ponieważ poważnemu tonowi głosu i spokojnej mimice twarzy przeczyły żywe gesty rąk i błyski w oczach. On sam nie widział w tym żadnej sprzeczności. Niezrażony kontynuował wyjaśnienia.

– Po zwiedzaniu trwającym zazwyczaj kilka godzin, ludzie opuszczają Lustrzaną Salę Wyobrażeń pobudzeni duchowo. Sporo osób czuje, że się zmieniło, że stali się lepsi. Mało kto twierdzi inaczej, ponieważ takie jednostki uważane są za oszustów ukrywających prawdziwe uczucia, markujących, że nic się nie zmieniło i wszystko jest w porządku. Ludzie naprawdę się zmieniają. Pewna zakochana kobieta, pamiętam, że była to młoda, rudowłosa Angielka o imieniu Jane, zobaczyła się w lustrze w objęciach innego mężczyzny i uznała, że jest rozpustna. Upierała się przy tym mimo tego, że ci którzy ja dobrze znali, twierdzili, że to czyste urojenie z jej strony. Jej ukochany po pewnym czasie zapadł w depresję i przestał się do niej odzywać. Nawet jej się nie przyznał, że i on zobaczył siebie w objęciach innej kobiety. Oboje byli głęboko rozczarowani sami sobą i partnerem. Kobieta straciła wdzięk, atrakcyjność i czułość, on zaś popęd seksualny i chęć do życia. Tłumaczono im, że były to tylko fałszywe odbicia jakichś głębszych, nieuporządkowanych myśli, lecz nic to nie zmieniło. To tylko przykład ryzyka zwiedzania Lustrzanej Sali Wyobrażeń.

Przed wejściem do sali stały dwa potężne wykonane z miedzi kotły, każdy o pojemności pięciu tysięcy litrów. Od strony frontowej na ich powierzchni widniał obraz masywnej twarzy z wąsami. Legenda głosiła, że byli to poddani cesarza Akbara, którzy zwątpili w potęgę jego władzy. Cesarzowi wpadł w gniew, kazał ich przetopić razem z miedzią i umieścić ich wizerunki na kotłach dla przestrogi innych. Tuż obok kotłów, na wystawie eleganckiego małego sklepu, pyszniły się manekiny w strojach maharadżów i radżów oraz ich kobiet, zdobnych w historyczne stroje i oszałamiającą biżuterię. Ich twarze wyglądały jak po ospie, dziurawe i pręgowate. Tworzyło to atmosferę niepokoju jeszcze przed wejściem do sali. Przewo przypomniał grupie, że to są tylko manekiny, ale i tak wkraczali do sali z duszą na ramieniu. Nastrój udzielił się wszystkim, tym bardziej, że i w recepcji hotelu nie szczędzono im ostrzeżeń.

Piotr Praktyk poczuł się nieswojo, jak tylko znalazł się wewnątrz. W pierwszym odruchu uznał pomieszczenie za dziwaczne muzeum z przeszłości, w którym ludzie grają rolę eksponatów. Najbardziej zaskoczyło go, że lustra otaczały go ze wszystkich stron jak gęste zasłony, wypełniając ściany, sufit, podłogi jak i fragmenty wewnętrznych przestrzeni sali. Nawet klamki i okucia okienne błyszczały odbiciami ludzkich postaci. Czuł się osaczony, miał wrażenie, że lustra krzyczą coś do niego niemymi ustami. Nawet po kilkunastu minutach zwiedzania nie oswoił się jeszcze z niezwykłym otoczeniem. Rozglądał się, ale nie widział nikogo z towarzyszy wycieczki, jakby rozmyli się we w mgle. Był sam. Potem się okazało, że inni znaleźli się w tej samej sytuacji, czując się osamotnieni.

Odc. 36 Piotr w Sali Luster

Ogrom Sali Lustrzanych Wyobrażeń poraził Praktyka. Nie wiadomo, co powodowało, że pomieszczenie, sięgając gdzieś w nieskończoną dal, wydawało się nie mieć ścian ani krawędzi. Czuł się jak na pustyni oświetlonej rozsypanymi w pył promieniami słońca. Strażnicy napotykani po drodze wyjaśniali zwiedzającym, że poruszają się w sali jak po spirali, stąd wydaje się im bezgranicznie wielka. Słyszał ich głosy, ale ich nie widział.

Na ścianie wschodniej zobaczył napis wygrawerowany na srebrnej tabliczce: „W tej sali Bogini Kali, dawczyni życia, zagubiła się na cztery wieki zanim odnalazła się nad brzegiem Gangesu”.

Piotr przemierzał salę przez pół dnia, widząc tylko obcych ludzi, zanim dotarł do jej środka. Nie miał pojęcia jak tam trafił, ponieważ nigdzie nie było tabliczek wskazujących kierunek. Nikt też nie umiał wyjaśnić, którędy iść. O kierunek zwiedzania pytał przypadkowo napotkanych strażników i kobietę w średnim wieku, blondynkę, wyglądającą na Europejkę, ale nie zrozumiał tego, co mówili.

– Tego się nie da określić. To kwestia intuicji tak jak szukanie drogi w labiryncie – wytłumaczył mu chwilę później po angielsku starszy Hindus. Powiedział, że ma sto dziewięć lat i nazywa się Arya Patil. Był rzeczywiście bardzo stary. Miał chude ramiona, pomarszczoną jak pergamin twarz, rozwichrzone rzadkie siwe włosy na głowie oraz wyjątkowo krzaczaste brwi. Razem z białą brodą i bokobrodami jego twarz sprawiała wrażenie maski aktorskiej. O wieku mężczyzny świadczyły długie przypominające szpony paznokcie.

– Śmierć o mnie zapomniała – skarżył się starczym, gardłowym głosem – i tak się błąkam po tym świecie. Byłem balwierzem i pracowałem do setnego roku życia. Teraz jestem sam, nie mam nawet rodziny. Utrzymuję się z datków dobrych ludzi.

Piotr dał mu dwadzieścia rupii i ruszył dalej nie oglądając się za siebie, aby nie prowokować starca do dalszej rozmowy.

Sam środek sali był oznaczony. Stał tam drogowskaz z kierunkami stron świata oraz opisem, jak dotrzeć do Ściany Pięciu Żywiołów reprezentowanych przez ziemię, wodę, ogień, powietrze i dźwięk, Ściany Czterech Stron Świata oraz Ściany Proroctw, gdzie w lustrach można było czytać proroctwa, przepowiednie i kabały. Były też jeszcze Ściana Luster Bez Dna oraz Ściana Mądrości i Głupoty.

Ściana Luster Bez Dna była przerażająca, ponieważ można było zobaczyć na niej siebie samego w szczegółach anatomicznych i ocenić stan swojej śledziony, wątroby a nawet stan umysłu, choroby czy szaleństwa. Wszystko to było tak szokujące, że niektórzy zwiedzający nie wytrzymywali i uciekali. Zdarzały się też omdlenia i zasłabnięcia, kiedy ludzie tracili przytomność lub wpadali w dziwną ekstazę. Na miejscu był lekarz i pielęgniarka, aby w razie potrzeby udzielić pomocy. Najczęściej wyjaśniali ofierze, że nastąpiła autohipnoza i pomagali jej odzyskać naturalną interpretację rzeczywistości. Cięższe przypadki kierowali do karetki pogotowia ratunkowego, stojącej za ukrytymi w lustrze drzwiami, która odwoziła ofiarę do szpitala.

Przewo wyjaśnił potem Nomadom, że niezwykłe zachowania ludzi w Sali Lustrzanych Wyobrażeń nie były przypadkowe. Nie bez znaczenia były napoje sprzedawane w lokalnym sklepie, aromatyzowane a nierzadko narkotyzowane. Władze wiedziały o wszystkim; procederu sprzedaży napojów jednak nie likwidowano. Przewo znał przyczynę. Powołał się na słowa gubernatora prowincji Radżastan, któremu zarzucano tolerowanie niewłaściwych praktyk handlowych.

– Nie zabijemy przecież kury znoszącej złote jaja. Jeśli zwiedzający pragną popaść w ekstazę lub dręczyć się swoim nędznym wyglądem, to dlaczego mielibyśmy im tego zabraniać?

Droga do Ściany Luster Bez Dna była najbardziej wydeptana. Tłumaczono to tym, że nie ma niczego bardziej pasjonującego i szokującego dla człowieka jak poznanie prawdy o sobie.

Piotrowi Praktyce najbardziej podobała się Ściana Mądrości i Głupoty. Stał przed nią najdłużej, przypatrując się lustrzanej powierzchni wielkości frontu małego domu. Figurowała na niej połyskliwa naga para Mądrości i Głupoty, splecionych w serdecznym uścisku. Przewo, wiedzący chyba wszystko o Lustrzanej Sali Wyobrażeń, wyjaśnił symbolikę ściany:

– To, co jednym wydaje się mądre, dla drugich jest głupie. Dzisiejsze czasy pokazują to szczególnie wyraźnie. Przykładami mogą służyć: szalona miłość, wyścig szczurów, nienawiść, szczepienia przeciwko epidemii, naga prawda oraz niektóre książki i filmy. Jeden ci powie o powieści „Zachwyciła mnie. Nie ma chyba nic piękniejszego i mądrzejszego w literaturze”, drugi zaś „Gorszej chały nie czytałem, jej autor to wyjątkowe beztalencie”.

Na nierzucającej się w oczy małej ścianie obok Ściany Mądrości i Głupoty, Piotr Praktyk znalazł krótkie przesłanie kobiety dojrzałej do dojrzałego mężczyzny pochodzące ze starohinduskiej Księgi Mądrości Limitowanych. Kobieta napisała:

„Witaj Mężczyzno! Nie możemy spotkać się jutro. Mam kilka ważnych spraw osobistych, które muszę pilnie załatwić, ponieważ ich odwlekanie może zaciążyć na losach wielu ludzi. Dotyczą one przyszłości, tych pokoleń, które już są i tych, które przyjdą. Mam nadzieję, że zrozumiesz to przesłanie. Pozdrawiam Cię przyjaźnie, Kobieta”

Piotr zastanawiał się dłużej nad tekstem starając się zrozumieć, jakie było dokładnie przesłanie kobiety. Aby nie psuć sobie samopoczucia uznał, że tekst nie jest w jego stylu i dlatego nie przemawia do niego.

– Sam mówię i piszę jaśniej, mniej poetycko, nie tak tajemniczo i skrótowo. Może kobiety coś z tego zrozumieją, bo ja nie potrafię – powiedział w kierunku mikrofonu służącego do nagrywania wypowiedzi gości.

Odc. 37 Fatehpur Sikri

Przy wyjściu z Lustrzanej Sali Wyobrażeń, już po zewnętrznej stronie drzwi, wyłożona była księga pamiątkowa. O niezwykłości miejsca świadczyły wpisy wybitnych gości, przywódców państw, prezydentów i premierów, dygnitarzy krajowych i zagranicznych, naukowców, generałów, prezesów wielkich korporacji oraz celebrytów i podobnych osób.

– Brakuje tylko wpisów oczytanych przewodniczących stowarzyszeń alkoholików anonimowych, właścicieli księgozbiorów o mądrości ludowej oraz kutych na cztery nogi studentów – ironizował Kantyna, czekając – w stanie wyjątkowej trzeźwości – razem ze Szczepanem i Inżynierem na pozostałych członków grupy.

Wieczorem Nomadowie rozmawiali o wrażeniach wyniesionych z Lustrzanej Sali Wyobrażeń. Szukali we wcześniejszych wspomnieniach czegoś równie imponującego i tajemniczego. Niemile zaskoczył wszystkich Proteza. Mówił tak, jakby chciał wyrządzić im przykrość wspomnieniami z przeszłości.

– Byłem kiedyś w moim miasteczku w sklepie meblowym, gdzie pod ścianą stały obok siebie trzy szafy z lustrzanymi drzwiami. To było dla mnie największe przeżycie. Potem jeszcze widziałem siebie w krzywym zwierciadle. Był to jednak tak nędzny i wynaturzony obraz, że odwróciłem się tyłu, aby nie widzieć wstydu w moich oczach. Pomyślcie! Tacy Hindusi, niby prosty naród w porównaniu z nami, dumnymi Nomadami, już kilkaset lat temu stworzyli Lustrzaną Salę Wyobrażeń, gdzie człowiek może się rozświetlić i nasączyć duszę miliardem świetlanych odbić . A co my wynaleźliśmy w tym czasie? Szafę z lustrami, w której można było tylko przechowywać ubrania i to koniecznie w naftalinie, aby je mole nie zjadły. Taka szafa nie dość, że nie emitowała milionów odbić, to jeszcze miała przykry dla człowieka zapach. Jacy my jesteśmy mierni w stosunku do Wschodu! Nie wiem, czy coś się w tym kiedykolwiek zmieni. Może u nas jest tylko czyściej i małpy nie chodzą po ulicach. Eh, do licha!

Tego wieczora nie rozmawiali już więcej, oprócz przypominania sobie nawzajem, o której godzinie mają się spotkać rano przed hotelem, aby wyruszyć w dalszą podróż.

Spotkanie po śniadaniu przed wyjazdem na zwiedzanie miasta Fatehpur Sikri rozpoczęło się od wyjaśnień Przewo. Z tej okazji, że był to już dziesiąty dzień wycieczki, uczestnicy już wcześniej ustalili, że nadadzą mu honorowy tytuł Prześwietny Przewo. Na początku Przewo podszedł do tego nieufnie, podejrzewając chęć zemsty za jakieś nieokreślone niedociągnięcia z jego strony, ale mu wytłumaczono, że powód nominacji jest szczery i uczciwy.

Plan dnia obejmował zwiedzanie Fatehpur Sikri zwanego Miastem Duchów. Przewo zaimponował grupie, posługując się mapami i slajdami wyświetlanymi na przenośnym ekranie. 

– Fatehpur Sikri, zwane Miastem Duchów, to ogromny kompleks forteczno-pałacowy dawnej stolicy Wielkich Mogołów. Leży w stanie Uttar Pradesz sto osiemdziesiąt kilometrów na południe od Delhi i trzydzieści siedem kilometrów na zachód od Agry. To niezwykłe miejsce. Zobaczymy tam grobowiec Szejka Salim Chisti, arcydzieło architektury tamtych czasów czyli szesnastego wieku. Także grobowiec cesarza Indii z dynastii Wielkich Mogołów, Akbara, miłośnika literatury, architektury i sztuki, który – jak podaje część źródeł historycznych – nie umiał czytać. Prawda jest taka, że był dyslektykiem. To on założył królewskie miasto Fatehpur Sikri, dziś wspaniały zabytek architektoniczny chroniony przez UNESCO.

Aby ułatwić zapamiętanie ważniejszych informacji, Przewo wyciągnął z torby podróżnej kolorową rycinę z wizerunkiem cesarza Akbara oraz zdjęcia pokazujące kluczowe obiekty Fatehpur Sikri. Piotr Praktyk był mu za to wdzięczny. Swoimi wspomnieniami podzielił się ze stojącym obok Kindżałem.

– Ilekroć zwiedzałem jakieś imponujące miejsce za granicą, przewodnicy pędzili nas jak stado zwierząt do wodopoju, abyśmy jak najszybciej nasączyli się życiodajnymi widokami zabytków w oprawie ich wyuczonych słów.

Przewo dawkował im informacje, pokazując ryciny, zdjęcia oraz wyświetlając plan miasta na ścianie muru, przy którym się zatrzymali w celu odbycia szkolenia.

Odc. 38 Zabytki Fatehpur Sikri

Na miejscu, już wewnątrz kompleksu pałacowego, Przewo podjął dalsze wyjaśnienia. Nie były one odbierane jak zawsze, z uwagą i zrozumieniem. Czy to z powodu gorąca, czy też tego dnia uczestnicy poczęstowali się czymś stymulującym, przerywali mu często, aby dorzucić coś od siebie lub choćby skomentować jego słowa. Przewo miał wrażenie, że usiłują pokazać swoją wiedzę, czymś się wykazać. Starając się zapomnieć o utrudnieniach, kontynuował.

– Początkowo Cesarz Akbar za stolicę państwa obrał Agrę, a swoją siedzibę ustanowił w Czerwonym Forcie. Wkrótce, podobnie jak inni władcy indyjscy, postanowił założyć nową stolicę, nazywając ją Fatehpur Sikri. Zbudował w tym celu imponujące miasto, którego rozmach architektoniczny można podziwiać do dziś i to …

– Nowe miasto wybudowane zostało na miejscu wioski Sikri, a powstanie stolicy zostało ogłoszone w roku 1571 – przerwał mu Kantyna, czym wszystkich zadziwił jak i zdenerwował, prowokując komentarze.

– Jak on zdobył się na tak monstrualny wysiłek intelektualny, tego nie zrozumiem do końca życia – odezwała się Wysoka z Kokiem.

– Ta kobieta potrafi być okrutna jak mało kto, ale też nie można powiedzieć, że nie ma racji – pomyślał Praktyk.

– No właśnie – podjął Przewo, dokonujący cudów na niwie przywracania spokoju i uwagi wobec licznych interwencji słownych uczestników wyprawy.

– Zbudowane w owym roku miasto zostało opuszczone zaledwie czternaście lat później. Nastąpiło to prawdopodobnie z powodu niedostatku wody pitnej. W ten sposób przeszło do historii jako miasto-widmo.

Zabytków do zwiedzania w Fatehpur Sikri i Dżajpurze była taka masa, że Nomadom prawie się w głowach kotłowało. Piotr Praktyk zapamiętał cztery najważniejsze: Wielki Meczet, Brama Zwycięstwa, Pałac Wiatrów oraz Sala Audiencji Prywatnych. Robił mało zdjęć, aby nie tracić czasu, sporządzał tylko notatki, gdzie był i co zwiedzał tego dnia. Po powrocie do domu łatwiej mu było przypomnieć sobie, co to za obiekt czy miejsce, ponieważ zdjęcia były automatycznie oznaczane datą i godziną wykonania.

Po zakończeniu zwiedzania jak zwykle posilali się w restauracji i rozmawiali. Była to restauracja Putnia przy Bypass Crossing, oferująca dania azjatyckie i hinduskie, przyjazna dla wegetarian, wegan i dzieci. Piotr jadł tego dnia niewiele. Brakowało mu apetytu. Było bardzo gorąco, co mogło wyjaśniać jego zachowanie, on jednak tłumaczył przyjaciołom przy stole, że nie musi jeść wiele, ponieważ upaja się egzotycznymi nazwami. Miał je zapisane, niektóre pamiętał: Wielki Meczet czyli Jama Masjid, Brama Zwycięstwa – Buland Darwaza, Pałac Wiatrów – Hawa Mahal oraz Sala Audiencji Prywatnych czyli Diwan-i-Khas.

Nastrój podsumował poetycko Szczepan, w ostatnich dniach mniej aktywny. Martwiono się o niego, ponieważ zazwyczaj był duszą towarzystwa. Szczepan zaskoczył Nomadów stając na krześle i recytując z głowy, jak zapowiedział, fragment znanej ballady hinduskiej. Może była to nawet jego własna improwizacja, lecz nikt tego nie dochodził, bo uwagę zebranych wypełniły brawa.

– W promieniach słońca tańczącego na ścianie razem z drobnymi jak dziecięcy palec jaszczureczkami, w powietrzu pachnącym zielonolistną herbatą, poczuliśmy na podniebieniach dźwięczne nazwy zabytków przeszłości ubranych w ciepłe kolory Orientu.

– Zwróćcie uwagę, jak bardzo budowle Fatehpur Sikri wykonane z takiego samego rodzaju kamienia różniły się od siebie kolorystycznie – dodał Przewo, przerywając posiłek.

–  Kocham kolory – rozmarzyła się Wysoka z Kokiem. Pochyliła się do siedzącej obok Wizażystki i szeptała jej do ucha najciszej jak potrafiła, ale tak, aby sąsiedzi też słyszeli.

– Uwielbiam nosić bieliznę w kolorach intymności. Dzisiaj na przykład mam na sobie łososiowe majteczki, jasnobłękitną haleczkę i – jak widać – czerwoną sukienkę w grochy symbolizujące grzech pierworodny. Takie stroje doprowadzają mężczyzn do ekstazy, pod warunkiem stworzenia odpowiedniej atmosfery. Jeśli chcesz, powiem ci później, jakiej marki jest ta bielizna i gdzie można ją kupić. Tutaj zamierzam wzbogacić ją lokalnymi wyrobami delikatnymi w dotyku jak puch łabędzi. Jutro będziemy zwiedzać sklep przy fabryce, gdzie produkują takie wyroby sprzedając je po atrakcyjnych cenach. Najbardziej interesują mnie wyroby jedwabne. Z prawdziwego, a nie sztucznego jedwabiu.

– Krótko mówiąc, my to gadu-gadu, a ciało stygnie – odpowiedziała tajemniczo Wizażystka, z powiekami ciężkimi od wizerunków ptaków Indii.

– No właśnie – westchnęła Wysoka z Kokiem, puszczając perskie oko w kierunku Kindżała, najprzystojniejszego mężczyzny Grupy Trzynastej.

Odc. 39 Cesarz Mogołów

Do prezentacji długiej i bogatej historii cesarza Akbara Wielkiego Przewo wynajął lokalną siłę. Była to dziewczyna po studiach, mówiąca dobrze po angielsku, ubrana w tradycyjny strój północnej części Indii. Stanowiło go banarasi sari wykonane ze złoto-srebrnego brokatu z misternie przeplatającymi się motywami kwiatowymi i liściastymi kalga i bel, między którymi migotały metalicznie figurki kobiet wykonane z drobniutkich cekinów.

Kiedy przewodniczka opowiadała historie miłości Akbara Wielkiego i jego następców, w szczególności cesarza Szahdżahana, który wzniósł w Agrze słynne mauzoleum Tadż Mahal dla upamiętnienia najukochańszej, przedwcześnie zmarłej żony, Mumtaz Mahal, Praktykowi wydało się, że kobieta ma łzy w oczach. Inni Nomadowie też to zauważyli. Uważali to za niepotrzebną przesadę w zachowaniu Hinduski, dopóki nie zrozumieli źródła jej wzruszenia.

– Cesarz Akbar i jego następcy z dynastii Wielkich Mogołów mieli cudowne marzenia, które udało im się zrealizować. Mnie się nie powiodło. Też miałam takie marzenia. Przepraszam, że to mówię, ale pozwalam sobie na wzruszenie wyłącznie wobec turystów z Europy. Jesteście państwo ludźmi o większej wrażliwości niż nasza, kraju, gdzie ciężkie warunki życia oduczyły serdeczności znaczną część społeczeństwa. Dla wielu naszych obywateli życie to walka o byt podobnie jak w dżungli. Ale nie o tym chciałam mówić.

– Akbar został władcą i cesarzem Wielkich Mogołów w wieku czternastu lat, kiedy przedwcześnie zmarł jego ojciec, Humajun. Imię Akbara jest w istocie całkiem długie: Dżalal ad-Din Muhammad Akbar. W kulturze europejskiej, z wyjątkiem Hiszpanii, nie używa się tak rozbudowach imion i nazwisk.

Po dniu pełnym wrażeń Grupa Trzynasta udała się do restauracji hotelowej na wspólną kolację.  Uzgodniono, że tym razem będzie to wyłącznie tradycyjna kuchnia hinduska.

– Umawiamy się, że nie robimy żadnych wyjątków. Wszyscy jemy to samo, abyśmy mogli potem wymienić się obserwacjami. Chociaż raz skonsumujemy coś lokalnego, a nie zieloną sałatę, podsmażane kartofelki i fasolkę z kiełbasą, podlane na zakończenie czarną kawą. Musimy zachować się choć raz przyzwoicie! – entuzjazmował się Darczyńca, energicznie gestykulując rękami, jakby trzymał w nich nóż i widelec, którymi kroił i przebijał opisywane przez siebie składniki posiłku.

Kelnerzy byli szczupli, wąsaci i sympatycznie uśmiechnięci. W różowych turbanach na głowie, czerwonych kamizelkach i nienagannych białych dhoti podali najpierw przekąskę: gorące pierożki samosy z warzywami, gobi tikka czyli marynowany kalafior oraz różne sosy i dipy do cienkich chlebków chapati i grubszych placków naan. Danie główne było inspirowane kuchnią arabską: słynne biryani z baraniny i jagnięciny, serwowane z łagodniejszą wersją curry. Niektórzy Nomadzi jedli swoje dania rękami posiłkując się chlebkami chapati jako sztućcami. Po posiłku głównym na stole pojawiły się dobrze schłodzony, słodki napój lassi z mango oraz aromatyczna herbata z kardamonem.

Po kolacji wrócił temat długiego imienia cesarza Dżalala ad-Din Muhammada Akbara.

Sprowokował go zapewne niesłusznie Kantyna, niezrozumiale powstrzymujący się od alkoholu w ostatnich dniach. Dyskusja na początkowym etapie była bardziej burzliwa niż twórcza. Zainicjowała ją Wysoka z Kokiem wygłaszając krótką tyradę pod adresem przejściowego abstynenta.

– Twoja spostrzegawczość, Kantyno, zaskoczyła mnie – zaczęła Wysoka. – Widziałam, że to, co mówiła hinduska przewodniczka w boskim banarasi sari w ogóle cię nie interesowało. Wolałeś oglądać się za piersiastymi blondynami, turystycznymi eksponatami prosto ze Szwecji. Dopiero kiedy przewodniczka wymawiała długie imię Akbara, przytomność ci powróciła. Czyżbyś usłyszał szelest jedwabiu przyprawionego lukrem z czerwonego szafranu i cukru trzcinowego z dużym dodatkiem rumu?

Kantyna zastygł przy stole ze szklanką lassi z mango. Upłynęła dłuższa chwila, zanim ochłonął. Odstawił szklankę na stół i zebrał się w sobie jakby miał się rzucić w kierunku Wysokiej z Kokiem.

– Usłyszałem raczej twardy gruchot zatrutych migdałów przygotowanych na kolację przez zawistną kobietę, na których łatwiej połamać sobie zęby niż na kawałku drewna dębowego – wypalił Kantyna, tłumacząc potem swoje zachowanie tym, że został bezczelnie, w dodatku niesłusznie, zaatakowany.

Wymiana słów była tak nieoczekiwana i brutalna, że pozostałym Nomadom przeszła chęć zgadzania się lub niezgadzania w sprawie długiego imienia Akbara. Trzeźwy Kantyna, sprowokowany obserwacjami Wysokiej z Kokiem, wpadł w tak awanturniczy nastrój, że grupa przestraszyła się, że w burdzie dostanie się także innym osobom a nie tylko mówczyni o niewyparzonej gębie.

Odc. 40 Akbar, ciąg dalszy

Sytuację uratował Przewo, wykazując znakomity refleks. Głośno zwrócił uwagę biesiadników na złożoną osobowość Cesarza Akbara i poprosił, aby każdy określił jedną, najbardziej frapującą, cechę jego charakteru, i podzielił się swoimi obserwacjami. Dla zatarcia niesmaku po awanturze między Wysoką a Kantyną, grupowicze skwapliwie dzielili się obserwacjami i odczuciami. Na początku używali skrótów myślowych.

– Walczący! Mecenas sztuki! Religijny a zarazem tolerancyjny! Kochający! Okrutny ale także pojednawczy i łagodny! Rodzinny!

Zagłębili się w niuanse. Dla sprawniejszej i bardziej kulturalnej dyskusji, Przewo poprosił, aby każdy pojedynczy wątek omawiał ktoś inny.

– W ten sposób dochowamy wierności zasadom demokracji i współudziału. Każdy powinien mieć swoje pięć minut. Ja będę czuwać nad całością. Pozwólcie, że zacznę pierwszy. Czułbym się bez tego bezrobotny. Akbar stoczył wiele walk, podporządkowując sobie lokalnych możnowładców tak skutecznie, że udało mu się zjednoczyć wielką część Indii. Był suwerenem sprawującym władzę autokratyczną. Wprowadził ład administracyjny ustanawiając prowincje zarządzane przez wicekrólów. Wobec oponentów potrafił być bezwzględny. Po bitwie pod Chitor kazał wmurować głowy swoich wrogów w wieżę wzniesioną ku upamiętnieniu zwycięstwa. Najchętniej jednak jednoczył kraj posługując się mediacjami. Niejedną prowincję przyłączył do cesarstwa poprzez traktaty i małżeństwa.

W sprawie wiary i tolerancji Akbara wypowiedział się Inżynier. Jak się okazało, był on niegdyś klerykiem. Znający go bliżej Rasputin określił go szeptem jako „niedorobionego księdza i niespełnionego kaznodzieję”.

– Akbar był władcą oświeconym, mecenasem nauki i sztuki. Lubił dyskutować i mimo że nigdy nie nauczył się czytać, zgromadził ogromną bibliotekę. Był kochliwy, miał cztery żony. Aby dowieść, że jest tolerancyjny wybrał sobie kobiety różnych wyznań: pierwsza była hinduską, druga chrześcijanką, trzecia muzułmanką, ostatnia żydówką. Był wyrozumiały dla misjonarzy przybywających z Portugalii. Musimy pamiętać, że w Europie był to czas krwawych wojen na tle religijnym, kiedy władcy siłą zmuszali poddanych do przyjmowania wiary. Mimo, że jego ród wyznawał islam, Akbar odnosił się z szacunkiem do innych religii. Na początku był gorącym wyznawcą islamu, potem rura mu zmiękła i złagodniał. Wprowadził nawet ustawę o tolerancji religijnej. Coraz bardziej sceptyczny wobec islamu, stworzył nowe wyznanie o nazwie Din-i-Ilahi. Była to konstrukcja ciekawsza niż niejeden mechanizm techniczny; nowa religia łączyła w sobie islam, zoroastryzm i inne wierzenia.

Niefortunne nawiązanie do rury i porównanie religii do konstrukcji mechanicznej w przemówieniu Inżyniera nie podobały się grupie. Musieli się jednak pogodzić, że z człowieka o zainteresowaniach technicznych nie da się usunąć pewnego automatyzmu podejścia do języka.

– Mówi, jakby naprawiał zlew w domu pijanej i zdegustowanej samotnością babci – podsumowała Wysoka z Kokiem.

– Erotyczne podeście do ocen innych ludzi to jej wyraźna słabość – zawyrokował po cichu Piotr Praktyk, zwracając się do siedzącego obok Kindżała. – Nikt nie ucieka od erotyki, ale każdy stara się być w miarę wrażliwy i nie wywlekać rodzinnych słabości na światło dzienne.

Przewo jak zwykle zareagował pojednawczo wobec stron szykujących nową awanturę. Natychmiast wynalazł temat zastępczy, którym skutecznie odwrócił uwagę i zmniejszył napięcie.

– Powiem teraz coś od siebie. Nie mogę siedzieć bezczynnie słuchając jak się wywnętrzacie, bo w końcu odmówicie mi zapłaty za przewodnictwo. Na pewno słyszeliście o sati, samospalaniu się na stosie wdowy po zmarłym władcy.

Akbar wydał zarządzenie zakazujące sati, zgodnie z którym żadna kobieta nie mogła dokonać ceremonii samospalenia bez zgody szefa lokalnej policji. Cesarz nakazał im, aby odwlekali jak najdłużej takie decyzje. Kobiecie myślącej o samospaleniu oferowano pobyt w pensjonacie, upominki i rehabilitację psychiczną w celu zniechęcenia do samobójczego odejścia w zaświaty razem z mężem.

– To wstyd, aby kobieta umierała razem z mężem! To przypomina sytuację z aborcją. Umrzyj, ale wytrwaj – Wysoka z Kokiem po raz kolejny usiłowała rozpętać awanturę.

Głos zabrał natychmiast Kantyna, jednakże w zupełnie innym tonie. Swoją przytomnością zaskoczył chyba także siebie samego. Słuchano go z uwagą.

– Nie mogę zgodzić się z argumentami cesarza Akbara. Mając na uwadze moją sytuację rodzinną, uważam, że żona powinna odejść razem z mężem w krainę wiecznych czarów. Ja w ogień, to i ona w ogień. Mówię to z przekonaniem, bo każdy szanujący się mąż może mieć dosyć życia pod nieprzerwaną kuratelą i presją niepicia alkoholu!

Dyskusję zakończył Przewo opowiadając o niezwykłym proroctwie.

– We wsi Fatehpur Sikri Akbar spotkał sufickiego pustelnika Selima Ćisti, który mu przepowiedział urodziny syna; cesarz czekał na to niecierpliwie od wielu lat. Historia mówi, że Ćisti zabił własnego półrocznego syna, aby jego dusza inkarnowała się w syna cesarza, spełniając w ten sposób przepowiednię. Akbar wierzył głęboko, że to dzięki Ćistiemu urodził mu się pierworodny syn, przyszły cesarz Dżahangir. Spotkania z pustelnikiem były rzeczywiście owocne; cesarzowi urodzili się wkrótce trzej kolejni synowie. Pragnąc uhonorować Ćistiego, Akbar zbudował mu w Fatehpur Sikri grobowiec z białego marmuru.

Odc. 41 Poranny pejzaż

Nad ranem autobus wjechał do strefy handlowo-przemysłowej jakiegoś nieznanego miasta. Rozsunięte zasłony na oknach ukazały zupełnie nowy pejzaż: ulice zaśmiecone i zastawione setkami środków transportu i urządzeń. Przed oczami podróżnych przesuwały się skupiska ludzi, motocykli, rowerów i ryksz oraz budki z żywnością, dymiące podręczne kuchnie, stragany warzyw i owoców oraz stosy rur plastykowych i góry śmieci.

– Te sterty śmieci i odpadów chronią ziemię przed przegrzaniem. Hindusi są lepiej przygotowani niż Europejczycy do zmian klimatycznych – Praktyk po zbudzeniu się z przypisanej mu genetycznie drzemki autobusowej, z łapczywością obserwował i komentował świat przesuwający się za oknem autobusu.

Śmieci stały się na krótko głównym tematem rozmów.

Sceneria powtarzających się obrazów ulicznych wkrótce znużyła podróżnych. Niektórzy z nich powstawali z foteli, aby przenieść się do tyłu, gdzie Banda Sześciorga raczyła się alkoholem rozlewanym do metalowych kieliszeczków. Do bandy zaliczano dowolny zestaw sześciu osób oddających się wspólnej degustacji alkoholu.

– Naczynia, w jakich pijemy alkohol, też są ważne – stwierdził Inżynier, biolog z zawodu, przedstawiający się za granicą jako „bilogical engineer”.

Z rozmowy o naczyniach Banda Sześciorga przeszła do dyskusji o planie Kindżała stworzenia w Nomadii stałej ekspozycji kindżałów, sztyletów i noży bojowych. Właściciel nie zamierzał ich sprzedawać. Myśl ta była dla niego tak niemiła, że aż wstrząsał nim dreszcz, kiedy ktoś o tym wspominał. On sam nie mówił o tym, przyjaciele domyślali się jednak, że w jego sercu kwitnie pragnienie imponowania ludziom niezwykłą kolekcją.

– Co tu mówić! Kindżał jest seksualnym obsesjonatem, że nie powiem zboczeńcem; biała broń zastąpiła mu kobietę. On marzy tylko o tym, aby mieć ją własność, pieścić wzrokiem i dotykać do woli. Tym niemniej, ktoś, kto przywozi z wycieczki do Azji kilkanaście egzemplarzy cudownie inkrustowanych kindżałów bojowych i ceremonialnych, zasługuje na szacunek – powiedział Inżynier chętnie kojarzący białą broń z ludzką godnością.

Kindżał lekceważąco przysłuchiwał się dyskusji. Nie marnując czasu, uważnie rozlewał whisky o przewrotnej nazwie Indian Rye Vodka do metalowych kieliszeczków. Ich zestaw nosił zawsze ze sobą. Nazywał je dzióbasami. W gotowości do ich użycia nic nie było w stanie go zaskoczyć; ani burza, ani gęsty pył z pustyni, ani natrętni uliczni sprzedawcy, ani niespokojne makaki.

W okolicach, po których podróżowali, małpy były wszędzie, gdzie rosło choćby pojedyncze drzewo lub kępka krzaków. W niektórych miastach przejęły na własny użytek świątynie powszechnie zwane „monkey temples”.

Ożywieni alkoholem podróżnicy doszli do przekonania, że makaki były szczególnie ciekawe europejskich twarzy i zwyczajów. W momencie pojawienia się tematu małpich zainteresowań, do dyskusji włączył się Kindżał. Siedział na fotelu autobusowym, odpoczywając, ze wzrokiem znieruchomiałym na górnej krawędzi okna, po którym poruszały się trzy muchy. Sączył powoli słowa wyrażając coś w rodzaju życzenia.

– Gdybym w tym towarzystwie poczęstował makaki alkoholem w zgrabnych dzióbasach, to by się rozpiły na amen. Uwierzcie mi, mnie każdy ulega. Powiem wam dlaczego. Po prostu daję się lubić. Jestem popularny szczególnie wśród sprzedawców ulicznych. Admirują mnie. Jakimś sposobem wyczuwają moją pasję kolekcjonerską i kiedy zjawiam się na ulicy, wciskają mi w ręce sztylety i noże bojowe, choćbym był już nimi obwieszony jak choinka Alibaby.

Widząc zaskoczone oblicza przyjaciół, domyślił się, o co chodzi.

– Nie wiecie jakiego Alibaby!? Tego od czterdziestu rozbójników. Ale co tam rozbójnicy. Porozmawiajmy o tym wspaniałym narodzie, który nas gości nie szczędząc sił i środków. Niech żyją Hindusi!

Po wyjęciu z mdlejącej dłoni butelki z whisky towarzystwo ułożyło Kindżała wygodnie na fotelu i z pełnymi dzióbasami w dłoniach podjęło dyskusję o złożonych losach milionów Hindusów. Rolę rozlewającego alkohol przejął Darczyńca.

– Ich świat jest zagubiony w wiekach średnich mimo nowoczesnych, choć mocno poobijanych, pojazdów mechanicznych.

– Zachowują się nieobliczalnie na ulicy jako kierowcy i przechodnie. Jedni wpadają na drugich jakby ich jedynym celem było łamanie przepisów ruchu drogowego, aby w końcu popełnić samobójstwo – rzucił półgębkiem Darczyńca z trudem poruszając językiem ścierpłym od alkoholu.

W trakcie dyskusji miłośnicy Indian Rye Vodka wpatrywali się w butelkę. Wyglądała, jakby była gorąca od serdecznego nastroju oraz pieszczot i uścisków, jakimi ją obdarzano. Podniecenie alkoholowe wywoływało  coraz bardziej intymne wspomnienia i wyznania.

– Mnie jeden makak chciał wyrwać z ręki aparat fotograficzny!

– A mnie odgryźć banana przy samych ustach. O mało mnie kłem nie zahaczył – rzuciła przyciszonym głosem Wizażystka. Jej oczy zwilgotniały a na twarzy pojawiły się oznaki przestrachu. Przetarła twarz chusteczką, sytuując się wygodniej w fotelu.

– Przyznam się, że dobrze się czuję po tym alkoholu. Jest jak masaż rozluźniający mięśnie pleców, pośladków i nóg. Odkryłam to dopiero w Indiach podróżując często autobusem – wyjaśniła, wysuwając do przodu dłoń z kieliszkiem, kiedy Kindżał spojrzał na nią niepewnie, czy ma dolać alkoholu.

Odc. 42 Żarty i pieśni

Po uzupełnieniu wszystkich kieliszków, towarzystwo zgromadzone wokół Darczyńcy pełniącego teraz rolę mistrza ceremonii, zaczęło opowiadać żarty i kawały. Wizażystka przyjmowała rozmowy coraz bardziej milcząco. Czasem tylko bolesny grymas wykrzywiał jej starannie pomalowane usta. Jej wargi miały przedziwny kształt spłaszczonego serca przebitego strzałą stojącego w rogu ust mikroskopijnego Erosa. Podziwiano ją za niezwykłą precyzję malarską, która wydawała się wręcz nieludzka w doskonałości odtwarzania detali. Podejrzewano ją, że makijażowi poświęcała większość czasu, kiedy była sama. Znająca ja bliżej Wysoka z Kokiem twierdziła, że nie zajmowała się niczym innym.

– To kobieta opętana malowaniem ust. Tak ją można najkrócej scharakteryzować – podsumowała, uśmiechając się tajemniczo, jakby sama była w zmowie z diabłem, ojcem wszelkiego opętania.

W opowiadaniu kawałów najlepszy był Szczepan. Znał nieprawdopodobne historie z wszystkich kontynentów. Słuchano go z uwagą, ponieważ miał dar opowiadania. Również dlatego, że był człowiekiem poszukującym w tych historiach prawdy o świecie i o sobie.

– Szukam prawdy przede wszystkim w kawałach, przypowieściach i wspomnieniach, ponieważ jest to prawda najprostsza, radosna i najłatwiejsza do przyswojenia. Po to Bóg dał nam, ludziom, poczucie humoru, abyśmy wyraźniej odróżnili się od zwierząt, którymi w istocie jesteśmy. Czyste człowieczeństwo nie istnieje, to tylko niezdrowa iluzja – wyjaśniał, kiedy nachodził go bardziej filozoficzny nastrój.

W gronie jego słuchaczy był także Kantyna, wciąż daleki od alkoholowego upojenia. Męczyło go to, ponieważ kochał stan wniebowzięcia, jak to nazywał.

– To jedyna kondycja, kiedy jestem szczęśliwy, kiedy nie męczy mnie sam fakt istnienia.

W dążeniu do swojej, niezrozumiałej dla innych doskonałości, przeprosił Bandę Sześciorga, że ją opuszcza i ruszył w podróż po autobusie w poszukiwaniu głębszych wrażeń.

Pod koniec trasy Kindżał budził się co jakiś czas z letargicznego snu i samotnie nucił na przemian dwie melodie. Raz była to rzewna szanta żeglarska o bosmanie-gwałcicielu, który popełnił haniebny czyn i po powrocie bezecnie sczezł na pokładzie statku, drugi raz smutna pieśń zaczynająca się od słów „Tu leży ręka, tam leży głowa, to jest robota Paramonowa”. Śpiewając ją Kindżał wykonywał ruchy dłonią imitujące uderzenia młotkiem w coś, czego zapewne serdecznie nienawidził, ponieważ krzywił się przy tym niemiłosiernie. Kilka razy zaczynał przyśpiewkę „Olaboga, nie wytsymom, inne mają a ja ni mom”, lecz szybko ją kończył, ponieważ nie mógł przypomnieć sobie dalszych słów. 

Po wielogodzinnej podróży autobus w końcu dotarł do celu. Było już ciemno. Nomadowie byli tak zmęczeni, że z wyjątkiem Przewo nie wiedzieli nawet, gdzie się znajdują. Wychodzili po kolei z autobusu, pomagając sobie nawzajem przy zejściu z wysokiego schodka pojazdu. Po wyjściu na zewnątrz zgromadzili się w jednym miejscu i obliczyli. Wszystko było w porządku, rachunek się zgadzał.

Nocleg mieli zarezerwowany w trzygwiazdowym hotelu Grand Chakya. Nazwę hotelu zobaczyli z daleka. Na ścianie przedsionka prowadzącego do hallu głównego, gdzie mieściła się recepcja, jaszczurki polujące na insekty ułożyły się na ścianie w kształt ludzkiej głowy. Nomadów ciarki przeszły po plecach. Pracownicy recepcji starali się zbagatelizować niezwykłe odkrycie. Zachęcali, aby się nim nie przejmować, gdyż jaszczurki mogą znaleźć się także pokojach.

– Są całkowicie nieszkodliwe i bardzo użyteczne, ponieważ polują na insekty. Nie stanowią najmniejszego zagrożenia – uspokajali, uśmiechając się z wyrozumiałością.

Szczepan, podróżujący z żoną, zastanawiał się, czy zamiast w pokoju nie powinni spędzić nocy w hallu. Zapytał o to w recepcji. Recepcjonista popatrzył na niego zdziwiony.

– W nocy w hallu zawsze świeci się lampa – powiedział jakby na potwierdzenie, że jeśli z powodu kilku jaszczurek na ścianie ktoś woli męczyć się skurczony w ubraniu na fotelu zamiast swobodnie rozciągnąć się w piżamie w czystej pościeli, to on nie będzie go odwodził od tak szalonego pomysłu.

Podróżnik zmienił zdanie, kiedy wraz z żoną znaleźli się w pokoju numer sto trzynaście. Lubił trzynastkę, nie był przesądny. Było to wygodne i czyste pomieszczenie w odcieniach zieleni i brązu, z małym biurkiem, barkiem, telefonem, klimatyzacją a nawet podręcznym sejfem na pieniądze i dokumenty. W nocy dokuczał im tylko klimatyzator; jakakolwiek temperaturę nie nastawili, było albo zbyt zimno, albo zbyt gorąco.

Odc. 43 Studnia Chand Baori

Kolejny dzień minął Nomadom na zwiedzaniu jakiejś niewielkiej miejscowości, do której zawiózł ich Przewo, a której nazwy nikt nie zapamiętał. Przypomnieli ją sobie dopiero po powrocie do hotelu, kiedy opadł z nich kurz podróży i odpoczęli. Chodziło o studnię Chand Baori w wiosce Abhaneri położonej około stu kilometrów od Dżajpuru. Studnia powstała w IX wieku i stwarzała niesamowite wrażenie: potężny lej sięgający w głąb ziemi, w którym można by umieścić trzynastopiętrowy budynek.

Stojąc na powierzchni czuło się chłód płynący z jej wnętrza. Zejście na dno studni wymagało pokonania 3500 wąskich stopni. Na górnych poziomach studni w ścianach mieściły się pomieszczenia mieszkalne.

Zaskakujące było samo miejsce. Szary, płaski, pustynny teren, uboga wieś, aż dziw brał, kto mógł mieszkać w takim miejscu.

Naprzeciwko studni Chand Baori po drugiej stronie ulicy znajdowała się świątynia Harshat Mata, poświęcona bogini szczęścia i radości, a w niej rzeźba męskiego członka zwanego lingam, bezwstydny symbol płodności.

Po kolacji, kiedy już otrząsnęli się z wrażeń dnia, Przewo zebrał grupę, aby porozmawiać o dotychczasowych przeżyciach. Był to już jedenasty dzień podróży, mieli więc co wspominać.

Rozmawiali szczerze, z wyjątkiem Kantyny, uciekającego na boki przygaszonym wzrokiem, w którym mieszały się uczucia nostalgii i zagubienia w sprawach doczesności. Na początku Praktyk nie miał chęci nic mówić; czuł gorycz w ustach i nieokreślone ssanie w żołądku; tłumaczył to sobie nadmierną ilością kawy wypitej w ciągu dnia. Tylko on jeden nie rwał się, aby podzielić się z innymi, jak się czuje po tylu dniach podróży, wszystkich tych zwiedzaniach, przejazdach, przeprowadzkach z hotelu do hotelu, rozmowach i wieczornych spacerach po mieście w małych grupach.

Każdy się wypowiedział. Przewo wyjaśnił, że ludzie przyjeżdżają do Indii najczęściej po to, aby odświeżyć swoją duchowość, zobaczyć niezwykłe świątynie różnych religii, święte krowy, przepełnione po brzegi miasta, życie na ulicach i Bóg wie jeszcze co.

– W rzeczywistości turyści odkrywają coś, czego nie da się przeczytać w żadnym przewodniku, żadnej książce, obejrzeć na ekranie, a nawet przyśnić. Są to niezwykłe zabytki historii. Oglądają także na własne oczy nędzę współczesności, o jakiej nie mieli pojęcia. Taką, przy której ubóstwo wygląda jak wypasiona kura, zwyciężczyni trzech wystaw, na tle dogorywającego z głodu kurczaka.

– Każdy obywatel cywilizowanego świata jest bogaczem w Indiach, chyba, że zabraknie mu wyobraźni lub uczciwości – obudził się nagle Piotr.

U siebie w kraju Nomadowie należeli do klasy średniej, może niższej średniej, może średniej-średniej, a może nawet i wyższej średniej. W Indiach każdy z nich czuł się jak nabab, wybraniec losu, człowiek o niezmierzonym bogactwie. Indie przywróciły im świadomość, jak wiele każdy z nich posiada i jak stabilne jest ich życie: mieszkanie, samochód, biurko, często z komputerem, regularny dochód oraz prawie całkowita pewność, że będzie jeść obiad następnego dnia.

– W Nomadii jesteśmy trwałymi elementami ludzkiego pejzażu, a nie żywymi tłumokami leżącymi na chodniku, pozostawionymi samym sobie jak kawałek bezużytecznego drewna – Mówiąc to Przewo odwrócił głowę, aby ukryć współczucie dla biedaków i zadowolenie z własnego losu.

Odc. 44 Teatrzyk uliczny 

Następnego dnia, po śniadaniu w restauracji hotelowej, Nomadowie mieli trochę czasu dla siebie. Praktyk nie mógł sobie potem przypomnieć, jak znalazł się wraz z dwójką przyjaciół, Darczyńcą i Wysoką z Kokiem, w bocznej, raczej pustej uliczce położonej naprzeciw jakiegoś skromnego parku. Stali rozmawiając i przyglądając się rachitycznym drzewom, kiedy obok pojawił się – jakby wyszedł spod ziemi – teatrzyk uliczny, pełen kolorowych akcesoriów i wyjątkowo poprawnej mowy aktorów w języku angielskim.

Była ich trójka, kobieta i dwaj mężczyźni. Przedstawili się; mieli imiona i nazwiska tak egzotyczne, że rozmyły się w przestrzeni zanim dotarły do uszu Nomadów. Role aktorów wyjaśnił najstarszy mężczyzna.

– Ja jestem narratorem. Ona jest oblubienicą, a on jest oblubieńcem.

Mówiąc „ona” i „on” narrator wskazywał na postać ręką chyba tylko z nawyku, bo nie było żadnych wątpliwości, kogo ma na myśli.

Kiedy skończył prezentację dopiero wtedy Nomadowie odczuli wyjątkowość wieczoru. Powietrze było przesycone słodko-gorzkim zapachem białych kwiatów rosnących za wysokim płotem parku, pod którym teatrzyk rozłożył swoje rekwizyty, niską przenośną scenę, zasłony, maski, lalki, kołatki.

Trójkę Nomadów zaproszono do obejrzenia spektaklu żądając śmiesznie niskiej opłaty, jakby sam udział zagranicznych gości miał dostatecznie wynagrodzić artystów. Kiedy dwaj mężczyźni rozkładali przenośną scenę i kurtynę, kobieta przygotowywała herbatę na małym samowarze, aby poczęstować gości.

– Taki jest nasz rytuał od wieków. Wymaga tego gościnność – cierpliwie wyjaśniała, nie dając się przekonać, że jest to niepotrzebne.

Napój był bardzo aromatyczny, poszedł im do głowy. Pijąc, nie zdawali sobie z tego sprawy. Myśleli, że było to zauroczenie, a nawet odurzenie niezwykłością spotkania.

Spektakl, przedstawiający historię szalonej miłości wysokiego urzędnika do tancerki kabaretowej, trwał blisko godzinę. Widzów zachwycił kunszt artystyczny aktorów. Ich gra była tak fantastyczna, że Wysoka, Darczyńca i Praktyk całkowicie utożsamili się z postaciami bohaterów spektaklu.

Po jego zakończeniu rozmawiali o miłości. O tym, że aktorzy właściwie nie grali, tylko byli zakochani i postępowali naturalnie jak kochające się osoby zachowują się w życiu, kiedy są sami.

– Nie było żadnego udawania. Oni po prostu byli sobą, ubrali to w formę teatru prawdopodobnie tylko dlatego, że w ich środowisku lub w ich rodzinach nie akceptowano ich miłości. W spektaklu, który właściwie nie był teatrem, tylko fragmentem ich życia, byli autentyczni: naturalni, szczerzy, bezpretensjonalni, otwarci, tolerancyjni, życzliwi. Niczego nie udawali.

– Mieli także w sobie cierpliwość, której nam, Europejczykom czy też ludziom zachodu często brakuje. Była to autentyczna miłość – podsumował Darczyńca, odwracając głowę od rozmówców, jakby wstydził się uczuć malujących się na jego okrągłej twarzy.

To były także ich miłości, ponieważ sami w życiu nie zaznali prawdziwego uczucia, o jakim marzą wszyscy mężczyźni i kobiety. Tak wspaniała, głęboka i intensywna miłość, jaką zobaczyli w teatrzyku, nie była im znana nawet z literatury.

– A przecież czytaliśmy i widzieliśmy niemało – przypominali sobie nawzajem, zachwycając się talentem wykonawców, kiedy wracali do hotelu.

Śpieszyli się, bo musieli się jeszcze spakować.

Odc. 45 Pociąg do Agry

W podróż pociągiem wyruszyli wieczorem, aby jadąc przez całą noc dotrzeć nad ranem do Agry. Ich celem było słynne na cały świat mauzoleum Taj Mahal.

Wsiadając do wagonu Piotr Praktyk poczuł mdlący zapach ubikacji. Minął ją i po przejściu kilku metrów, odnalazł swój przedział. Były w nim już dwie osoby, Hindus i Hinduska. Prawdopodobnie nie znali się, ponieważ siedzieli po dwóch stronach przedziału i nie rozmawiali ze sobą. W przedziale było wciąż gorąco mimo chłodu płynącego z sufitowych nawiewników. Wagon w ciągu dnia nagrzał się na trasach palącego słońca Wielkiej Pustyni Thar i nadejście nocy niewiele zmieniło w temperaturze wnętrza.

Piotr rozejrzał się, położył swoją walizkę i plecak na półce i usiadł. Miał zarezerwowane miejsce przy oknie.

Razem z ludźmi pociągiem podróżowały karaluchy, niezbyt duże i nie w oszałamiającej ilości. Po kilkuminutowej obserwacji Piotr uznał, że są dyskretne i nie narzucają się. Zmienił zdanie, kiedy jeden z nich pojawił się nagle przy oknie, tuż przed nim, na krawędzi stolika. Uznał go za agresora, z którym należało się rozprawić. Insekt siedział nieruchomo, dając myśliwemu czas na przygotowanie się i wyprowadzenie śmiertelnego ciosu. Piotr osłonił dłoń papierową serwetką i nagłym ruchem przycisnął karalucha do stolika. Tak mu się tylko wydawało, gdyż insekt w ułamku sekundy zniknął w szparze między stolikiem a ścianą wagonu.

Zapowiadała się męcząca noc. Leżąc na górnym łóżku, Nomada nie mógł zasnąć. Po godzinie oddychał z trudem z powodu kataru, który pojawił się nie wiadomo kiedy. Ofiara niewygody, duchoty i strumienia zimnego powietrza przewracała się z boku na bok, aby znaleźć sobie odpowiednią pozycję. Nie mogąc zasnąć przez dłuższy czas, Piotr wyszedł na korytarz. Było tam odrobinę chłodniej. Wychodził i wracał kilka razy. Nad ranem postanowił zostać na korytarzu, aby doczekać przyjazdu do Agry.

Schodząc z drabinki – po przebraniu się na łóżku w codzienne ubranie – zauważył, że na kuszetce umocowanej wzdłuż ściany korytarza naprzeciw jego kabiny leży męska czapka. Jej właściciel zniknął. Wrócił dziesięć minut później i zmierzył Nomadę swymi dużymi czarnymi oczami. Był to dobrze zbudowany Hindus, nie starszy niż trzydzieści pięć lat, czarnowłosy, wąsaty, z gładko wygolonymi różowymi policzkami.

– Wygląda na przekarmionego lekkoatletę, utrzymującego się w formie piekarza lub niedożywionego kowala – pomyślał Piotr, nie odwracając wzroku od obiektu obserwacji. Ucieszył się, że trudna noc nie zabiła w nim wyobraźni.

Po nałożeniu czapki na głowę, przybysz zasunął zasłonę nad łóżkiem i odszedł w głąb wagonu.

Pociąg zatrzymywał się kilkakrotnie na trasie. Było zbyt ciemno, aby można było cokolwiek widzieć na zewnątrz. W końcu pociąg stanął na jakieś większej stacji kolejowej, zatłoczonej i dobrze oświetlonej. Po peronie przesuwały się niemrawo tłumy podróżnych. Byli to sami Hindusi. Piotr przerwał obserwację ludzi, kiedy po drugiej stronie peronu dokładnie naprzeciwko jego okna pojawił się szczur. Zdezorientowany zatrzymał się na chwilę, aby rozejrzeć się uważnie wokół. Po chwili przebiegł w poprzek peronu, zeskoczył na tory i zniknął w mroku.

Piotr przypomniał sobie, że najbardziej popularnym gatunkiem tego gryzonia jest szczur wędrowny. Pamiętał nawet jego dziwną łacińską nazwę „Rattus norvegicus”. Ten którego widział, nie był zbyt duży. Długość ciała największych szczurów sięgała dwadzieścia pięć centymetrów, nieco mniej niż długość linijki szkolnej. Ich ogony były dłuższe niż ciało. Nomada nie czuł obrzydzenia do gryzonia, raczej dziwną solidarność, bo był to jeden z najstarszych żyjących ssaków świata, o wyjątkowej inteligencji i zdolności dostosowania się. Przypomniał sobie krótki film na YouTube o niezwykłej pomysłowości tych zwierząt: szczur zrzucający kurze jajka z półki w spiżarni na grzbiet czekających na podłodze towarzyszy, którzy amortyzowali upadek nie dopuszczając do rozbicia delikatnych opakowań ulubionego pożywienia.

– A to sprytne sukinsyny! – Obserwator był pełen podziwu dla inteligencji zwierząt.

Odc. 46 Nocna rozmowa

Czekanie w stojącym na dworcu pociągu dłużyło się Piotrowi. Kiedy w końcu ruszyli, pociąg toczył się ślimaczo wzdłuż niekończącego się peronu wypełnionego podróżnymi. W mroku nocy rozjaśnianym co kilkadziesiąt metrów słabymi lampami widać było Hindusów stojących, siedzących i leżących, gdzie kto znalazł kawałek wolnego miejsca, na peronie, na ławkach, na walizkach i tobołkach. Znieruchomiali przypominali modele pozujące malarzowi w smętnym atelier bez dachu i ścian bocznych. Wielu podróżnych spało bezpośrednio na betonowej płycie peronu, najczęściej leżeli przykryci wraz z głową jakimś kocem lub płaszczem. Sceny dworcowe ciągnęły się i ciągnęły, jakby nigdy nie miały się skończyć.

Myśląc o niemrawym przemijaniu czasu Piotr popatrzył z rezygnacją na zegarek. Dochodziła już godzina druga w nocy; poczuł się bardzo zmęczony. Chciał usiąść, ale nie miał na czym. Wycofał się więc w głąb wagonu i oparł plecami o ściankę działową. Pociąg nabrał już rozpędu i łomotał na złączach szyn pędząc przez noc wypełnioną duchami drzew. Koła dudniły rzucając wagonami na boki. Piotr przeszły ciarki; przez moment miał wrażenie, że lada chwila wagon rozsypie się lub wypadnie z szyn. Na korytarzu nie było żywego ducha; wszyscy pasażerowie spali. Podróżnik poczuł się jak hinduski parias wpleciony w koło niekończącej się dharmy bez perspektyw zmiany losu na lepszy. Narastała w nim głucha frustracja. Poczuł się jak koń na pogrzebie, któremu ubrany na czarno woźnica ściąga cugle, aby okiełznać rozpierającą go energię.

Zmęczony i niewyspany potrzebował bodźca, aby poczuć, że żyje. Ożywił się, kiedy obok przy oknie pojawiło się młode małżeństwo hinduskie z dzieckiem. Zainteresował się nimi, ponieważ chłopczyk zwracał się do swego ojca mówiąc „papa”.

Piotr pierwszy zaczął rozmowę. Pochwalił chłopca za dziewczęco piękne czarne oczy i zapytał rodziców czy jadą do Agry. Jechali dalej, do miasta Gangapur, gdzie jest stacja kolejowa najbliższa świątyni jaką mieli odwiedzić, aby wziąć udział w festiwalu religijnym. Była to świątynia Kaila Devi w dystrykcie Karauli. Hindus chętnie wdał się w rozmowę dotyczącą świątyni i wiary.

– To jest nasza trzecia podróż do świątyni poświęconej bogini Kaila Devi Ji. Ma ona dwa miliony wyznawców i jest ucieleśnieniem bardzo popularnej w Indiach bogini Durga. Nie wyobrażamy sobie, abyśmy odwiedzili inną świątynię Kaila Devi Ji, nawet gdyby była bliżej. Dla mego ojca było to święte miejsce.

Piotr przyjrzał się uważniej rozmówcy. Mężczyzna miał na sobie dhoti, tradycyjny hinduski strój męski, składający się z upiętego w pasie białego materiału bawełnianego o długości kilku metrów i szerokości jednego metra.

Ciekawie rozwijająca się rozmowa zakończyła się nagle, kiedy Przewo głośno zapowiedział na korytarzu:

– Jest godzina szósta dwanaście. Za dziesięć minut wysiadamy na Agra Cantt, głównej stacji kolejowej Agry. Spotykamy się na peronie bezpośrednio przy pociągu. Proszę nie rozchodzić się.

W drodze do Tadż Mahal Piotr dzielił się z przyjaciółmi swoimi nocnymi przeżyciami, ubarwiając je co nieco dla nadania im żywości. Czuł się jak bohater filmu relacjonujący niezwykłe przeżycia.

– Pociąg opuścił stację i jechał tak wolno, że myślałem, że się zatrzyma. Zniecierpliwiłem się. Nie wytrzymałem i wyskoczyłem z wagonu i szedłem obok peronem wymijając pakunki, skrzynie, budki z żywością i Bóg wie co jeszcze. Poruszałem się wymijając ludzi przywiązanych do podróży jak starzec do skurczów nóg i biegania do łazienki w celu pogodzenia się z pęcherzem. Hindusi patrzyli na mnie jak na dziwoląga, różowego ibisa z dwoma dziobami rodzącego się raz na sto lat. Pozdrawiałem ich uniesioną dłonią ze złączonymi razem kciukiem i palcem wskazującym jak dłoń Buddy. I oni i ja byliśmy niewolnikami losu, to nas łączyło. Żałujcie, że was tam nie było. To było przeżycie. Sam na sam w niekończącym się tłumie hinduskich pielgrzymów. Kiedy pociąg zaczął przyspieszać, wskoczyłem do wagonu. Przez okno zauważyłem jeszcze stos wielkich skrzyń ułożonych jedna na drugiej. Za nimi, na końcu peronu, gdzie była już ubita ziemia, stało kilku mężczyzn. Obróceni w kierunku pociągu rozmawiali z ożywieniem, sikając sobie spokojnie jakby byli w lesie.

– Oczywiście niczym się nie przejmowali, może nawet celowo demonstrowali swoje instrumenty anatomiczne, aby popisać się przed pasażerami pociągu. Mężczyźni to świnie -warknęła Wysoka z Kokiem. Po chwili, uznając, że przesadziła, dodała sarkastycznie.

– Oczywiście nie wszyscy. Słyszałam o jednym lub dwóch, którzy nie zachowywali się tak bezwstydnie jak większość samców rodzaju ludzkiego.

Kantyna, jak zawsze dziwnym trafem znajdujący się w pobliżu, gdzie coś się działo, otwierał już usta, aby odpowiedzieć złośliwością na złośliwość. Na szczęście Przewo podszedł do niego z boku i dyskretnie szepnął:

-Daj spokój, Kantyno. Wykaż męską wyższość nad niemęską swarliwością. To kobieta nieszczęśliwa, która nie zaznała szczęścia w objęciach mężczyzny. Wręcz przeciwnie, spotkało ją upokorzenie, bo mąż przez kilka lat zdradzał ją z hazardem w kasynie przepuszczając pieniądze. Mieć wiano ślubne i nie mieć wiana ślubnego i to, jak rozumiem, dużej wartości, każdego wyprowadziłoby z równowagi.

Odc. 47 Powrót do kraju

Temat zachowań w miejscach publicznych wrócił kilka minut później, kiedy się zatrzymali dla zdjęcia obuwia przed wejściem do mauzoleum Tadż Mahal. Temat podjął Przewo, znający najlepiej rzeczywistość Indii.

– Prawda wyzwań natury jest jednoznaczna. Tam gdzie są setki mężczyzn i nie ma toalet, albo jest ich niezwykle mało, mężczyźni będą załatwiać swoje potrzeby w przypadkowych miejscach i niefortunnym czasie. Są takie miejsca w Indiach, gdzie pasażerowie jadący rannym pociągiem kiedy jest już jasno mogą widzie dziesiątki mieszkańców wsi siedzących w kucki na wolnym kawałku ziemi w pobliżu torów i załatwiający swoje potrzeby naturalne.

– W Indiach, raczej niż odzwyczaić się od alkoholu, na co liczyła moja żona, chyba jeszcze więcej będę pić. Wystarczy, że sobie wyobrażę, że urodziłem się tutaj i nie mam w domu łazienki ani sedesu – posępność twarzy Kantyny potwierdziła szczerość jego wypowiedzi.

Nomadowie uznali, że przesadził biorąc na barki ciężar ludzkiego losu, uważając, że ma w sobie ducha nieszczęsnego Hindusa pozbawionego podstawowych urządzeń sanitarnych.

Dla złagodzenia niepokoju Szczepan dodał filozoficznie:

– Z pęcherzem nikt jeszcze nie wygrał.

– Z wyjątkiem ryb, które z powodzeniem używają pęcherz pławny dla poruszania się w wodzie – wtórował mu Kindżał, biolog z wykształcenia.

Po wylądowaniu na międzynarodowym lotnisku Angaria w Gabaro, stolicy Nomadii, członkowie Grupy Trzynastej pośpieszyli do hali przylotów, aby zabrać swoje bagaże i załatwić formalności celne i paszportowe. Pół godziny później spotkali się w punkcie zbiorczym lotniska, tak jak się umówili, aby pożegnać się przed udaniem do swoich domów.

– Być może spotykamy się po raz ostatni w życiu, bo nic nie trwa wiecznie – żartowali, choć nie było im do śmiechu.

– Zróbmy sobie wspólne zdjęcie – zaproponował Przewo. Poparli go Proteza, Praktykant i Uśmiechnięta, potem ktoś jeszcze. Ostatecznie propozycja została zaakceptowana przez wszystkich, mimo że niektórzy bardzo się śpieszyli.

– Tak rodzi się solidarność społeczna. Moglibyśmy wywołać w ten sposób rewolucję, zmieniając świat. Szkoda, że nie zrobiliśmy tego w Indiach – rzucił Kindżał, chwytając do ręki nóż o inkrustowanej rękojeści przypominający bagnet.

– Też żałuję, bo przy okazji rozdałbym jeszcze kilogram cukierków, które znalazłem na dnie walizki. Zupełnie o nich zapomniałem – dodał niepocieszony Darczyńca.

– Wkrótce Święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok – podjął Przewo. – Jeśli zrobimy sobie wspólne zdjęcie pod tą wielką choinką, to będziemy mieli co pokazywać rodzinie i przyjaciołom. Możemy nawet ponazywać się imionami postaci z szopki noworocznej.

– Nie warto – włączyła się Wysoka z Kokiem – bo się pokłócimy, kto będzie królem, kto dzieciątkiem, kto osiołkiem a kto żłóbkiem.

Do zdjęcia stanęli obładowani upominkami nabytymi w Indiach i Nepalu. Była tego prawdziwa obfitość: kolorowe naszyjniki, bawełniane koszulki ze słonikami, małe rzeźby, duże kolorowe albumy, magnesy na lodówkę, dywany i dywaniki, koszule dzienne i nocne oraz niezliczona ilość produktów spożywczych. Praktyk trzymał w ręku odręcznie sporządzony plakat z kartonu „Nomadowie po powrocie z Indii”. Nastrój był radosny. Wszyscy byli prowizorycznie ucharakteryzowani i mieli na sobie stroje nabyte w Indiach i Nepalu.

Przewo, przebrany w bogate hinduskie dhoti, przeliczył uczestników. Nikogo nie brakowało. Kindżał, ucharakteryzowany na dostojnego, starszego wojownika Sikha w turbanie, demonstrował sztylet inkrustowany szlachetnymi kamieniami. Wysoki osobnik, którego w przebraniu nie można było rozpoznać, bo przypominał spłoszonego woźnego ze świątyni małp, prawdopodobnie był to Szczepan, opowiadał sąsiadce dykteryjkę o babie u lekarza. Ktoś inny rozwijał jedwabny dywan wypełniony wzorami liści, dojrzałych owoców i kolorowych ptaków. Darczyńca wyciągał do przodu ręce oferując garście pełne cukierków. Trzech mężczyzn, Fotograf, Inżynier i Proteza oraz dwie panie, Uśmiechnięta i Wysoka z Kokiem, pozorowali grupę rozmawiających ze sobą Hindusów i Hindusek.

Po wykonaniu zdjęć, nie jednego ale kilku, przemówił Przewo. Był wzruszony.

– Wszystkim Nomadom, uczestnikom zimowej wycieczki do Indii i Nepalu, oraz ich rodzinom, życzę radosnych i szczęśliwych Świąt Bożego Narodzenia i pomyślnego Nowego Roku. Namaste!

Wiedzieli, że „Namaste” to tradycyjne indyjskie pozdrowienie znaczące „Pokłon tobie”. Wypowiadając go Przewo wykonał andźali czyli półukłon z dłońmi złożonymi razem na wysokości serca, uważanego w Indiach za siedzibę boskości w człowieku, i palcami wskazującymi do góry. Mógł wykonać ten gest nie odzywając się, miałoby to takie samo znaczenie jak wypowiedzenie słów pozdrowienia.

Słowa życzeń zabrzmiały w ustach Przewo dziwnie metalicznie. Dopiero wtedy zdali sobie sprawę, że nie był to jego głos.

– Przypomnijcie sobie państwo, że jeszcze przed odlotem z Indii Przewo zapowiedział, że tam zostanie, bo przecież tam mieszka – wyjaśnił mężczyzna łudząco podobny do niego z sylwetki i idealnie ucharakteryzowany. Jak się okazało, był to aktor teatralny, którego Przewo zatrudnił telefonicznie kilka dni wcześniej.

– Moja nieobecność nie powinna was dziwić, ponieważ wracacie z kraju, gdzie cudów jest więcej niż rzeczywistości, a przywidzenia i omamy czają się na turystów na każdym rogu ulicy – był to autentyczny głos Przewo.

Słuchający go podróżnicy pomyśleli, że sobowtór Przewo odtwarza nagranie z doskonałego dyktafonu lub jest utalentowanym brzuchomówcą.

Odc. 48 Powrót do domu

Z lotniska Piotr Praktyk wracał do domu cztery razy, za każdym razem inaczej, za każdym razem odkrywając nową rzeczywistość. Zauważył to dopiero po kilku miesiącach, przeglądając notatnik, gdzie rejestrował ważniejsze zdarzenia. Nie umiał sobie wytłumaczyć, jak to się stało. Czuł tylko, że nie jest już tym samym człowiekiem, jakim był przed wyjazdem do Indii. Ta wyprawa go odmieniła; nie poznawał sam siebie. Przyznał się do tego Kindżałowi w rozmowie telefonicznej.

– Wyobraź sobie, że ludzie, których znam od lat, moi znajomi i przyjaciele, nie poznają mnie. Pytają mnie:

– Piotrze, to ty?

Dla mnie było to też dziwne, ponieważ sami byli mało widoczni, jakby ukrywali się za grubą warstwą mgły. Kiedy zdarzyło się to po raz pierwszy, pomyślałem, że dopadła mnie amnezja lub nie daj Boże demencja. Przeraziłem się. W końcu domyśliłem się jednak jaka mogła być przyczyna takich ich zachowań i mojego dziwnego samopoczucia. To nie podróż do Indii to wywołała. Po prostu strasznie przemarzłem w czasie jazdy pociągiem z lotniska do domu i poważnie się rozchorowałem. Przed laty miałem też wypadek motocyklowy i to wszystko chyba się skumulowało. Prawdziwy miszmasz.

– Jeździsz motocyklem? – zdziwienie Kindżała było uzasadnione, ponieważ Piotr był ignorantem w sprawach mechaniki. Sam mu to powiedział jednego wieczoru w hotelu w Indiach:

– Mam dwie lewe ręce do mechaniki. Żadnego talentu, żadnego drygu do tych spraw. Jestem jak pusta beczka po piwie, nic tam nie ma. Tak jest od dzieciństwa i nic na to nie poradzę.

Pierwszy raz Piotr wracał ze stolicy do domu pociągiem. Była to końcówka grudnia i w wagonie było bardzo zimno z powodu awarii ogrzewania. Przewiało go, rozchorował się, wywiązały się komplikacje. Przez jakiś czas był w szpitalu. W końcu wyzdrowiał, ale drogo to go kosztowało. Jego pamięć wskutek choroby tak się pogorszyła, że stracił masę wspomnień z pobytu w Indiach i Nepalu.

– To było straszne, kiedy próbowałem odtworzyć moje przeżycia z tej podróży. Miałem wrażenie, że moja pamięć zapadła się pod ziemię. Coś okropnego. Nic nie pamiętałem; wycieczka do Indii i Nepalu znikła, wyparowała, uległa kondensacji podobnie jak para wodna, która z wielkiej chmury przekształca się w krople deszczu, nietrwałe w swojej egzystencji.

Po powrocie ze szpitala do domu koncentracja, pamięć i świadomość Piotra Praktyka były tak nędzne, że wydało mu się, już po wejściu do domu i rozebraniu się, że jeszcze nie otworzył drzwi wejściowych i szukał klucza, aby to uczynić. Otrząsnął się dopiero kilka godzin później, kiedy zaczęły docierać do niego domowe i rodzinne dźwięki zamiast dziwnych głosów zrodzonych w głowie przez chorobę. W dodatku w domu nie było nikogo. Piotr poczuł się też zawiedziony czystością panującą w domu, tym mrocznym bezosobowym stanem ducha, jakim zima karze ludzi w krajach bliższych bieguna północnego. Miał poczucie, że już tylko fizycznie jest podobny do pierwowzoru, który wyjechał do Indii.

Następnego dnia postanowił uporządkować notatki, opisać zdjęcia i choćby fragmentarycznie na ich podstawie podzielić się wrażeniami z podróży z rodziną i przyjaciółmi. Nawet to było utrudnione, ponieważ w rozwirowanym świecie każdy pędził w innym kierunku lub oglądał swój film w telewizji.

Tej nocy Piotr przeżył pierwszy po powrocie z Indii i Nepalu kolorowy sen. Potem miał ich więcej, często powtarzały się też ich fragmenty.

– Właściwie to ja nic nie robię, tylko śnię nieprzerwanie – skarżył się Kindżałowi jak dziecko. Miał wrażenie, że zaraził się jakimś okropnym szaleństwem w Indiach, bezskutecznie usiłując przypomnieć sobie kiedy lub w jakich okolicznościach. Najmocniej z kolorowym śnieniem kojarzył mu się autobus i ostatni, wyjątkowo długi przejazd, kiedy pojawiła się głowa.

Nocne przeżycia denerwowały go i męczyły. Kiedy już udało mu się zasnąć mimo pokus czuwania, spał skąpiutko i niepewnie jak wróbel indyjski, z otwartymi oczami, zachowując pełną czujność zupełnie jak za dnia. Wczuwał się w niego, a po pewnym czasie wręcz się z nim utożsamił do tego stopnia, że musiał uważać, aby nie spaść z gałęzi poruszającej się pod wpływem wiatru. Przekonał się o tym, kiedy gałąź, na której spał czując się ptakiem, załamała się pod nim, tak że wylądował na ziemi. Nie byłby tego pewien, gdyby nie siniaki widoczne na siedzeniu i na łokciach.

W nocy wstawał z łóżka i chodził po mieszkaniu, przeklinając ciemność, bezsenność, ptaki, drzewa, siebie oraz podróże, których wspomnienia rujnowały mu życie. Nachodziły go dziwne myśli.

Aby się ratować rozmawiał ze sobą. Uważał, że działa to terapeutycznie. Przyznał się samemu sobie, że jest sobie droższy niż wszystkie pieniądze, jakie posiadał. Był to niemały majątek. Zdobył go inwestując przez lata na giełdzie papierów wartościowych. Rodzina ceniła go za to. Uważał to za bardzo egoistyczne z ich strony.

W miarę upływu czasu myślał coraz więcej o Indiach i Nepalu, o wierze ich mieszkańców w dziesiątki bogów i ich wcieleniach, powtarzających się kąpielach w Gangesie, a nawet o kremacji nad wodą. Jeszcze głębiej zdał sobie sprawę, jak bardzo walka o byt codzienny absorbuje tam ludzi.

– Zajmuje im nieporównywalnie więcej uwagi i czasu niż ludziom ambitnym myślenie o seksie, pieniądzach i władzy.

Kiedy już oswoił się z utratą wspomnień i samotnością, rozmawiał częściej z przyjaciółmi poznanymi na wycieczce. Usiłując odnaleźć się, szukał także w Internecie i w bibliotekach, a nawet na ulicy. I nic. Sam od siebie nie był w stanie niczego odtworzyć z czasów podróży. Tak jakby wszystkie wspomnienia wywiał silny huragan. Pozostały mu tylko notatki, zdjęcia i nagrania dyktafonu, rezerwuary konkretnej wiedzy i wspomnień. Nic więcej nie pamiętał. To było straszne.

Przy okazji rozmów telefonicznych odkrył, że towarzysze podróży to jego dodatkowa pamięć zastępcza w razie potrzeby. Niektórych z nich uznał za współczesnych Kolumbów i Vasco da Gamów, tak bardzo imponowały mu ich rozliczne podróże. Zawsze miał wyobrażenie, że dużo podróżował i dużo widział, ale przy Szczepanie, Darczyńcy a nawet Kindżale czuł się zwykłym parweniuszem, który może jedynie zazdrościć bogaczom ich zasobów materialnych i duchowych.

Odc. 49 Kolejny powrót do domu

Drugi raz Piotr wrócił ze stołecznego lotniska Angaria do rodzinnego domu taksówką. Nie tak planował wracać, ale wyszło inaczej. Chyba bardzo się śpieszył lub coś mu się pokręciło w głowie. Zamiast udać się z lotniska bezpośrednio na dworzec kolejowy, pchając przed sobą wózek z bagażem poszedł prosto na przystanek taksówek, aby negocjować sensowną stawkę za kurs do domu. Pomysł powrotu taksówką do domu był szalony, bo koszt był astronomiczny. Była to odległość kilkuset kilometrów.

Jadąc, zaraz po opuszczeniu miasta miał wrażenie, jakby już raz jechał w tym samym kierunku, tylko innym środkiem lokomocji. Był to pociąg. Przypomniał sobie nawet wagon, otwarty, bez przedziałów, z siedzeniami ustawionymi w tym samym kierunku. Było to déjà vu, sytuacja jaka się zdarza, kiedy człowiek o czymś intensywnie myśli i odradzają się w nim wspomnienia, że już tu był lub to widział.

Powrót do domu rozczarował Piotra, ponieważ zima nieoczekiwanym mrozem i kopnym śniegiem przez kilka dni dewastowała jego pragnienie spędzania czasu na świeżym powietrzu. Pierwsza noc w domu też nie była przyjemna, inna niż oczekiwał.

Zanim położył się spać, zjadł solidną kolację, nie żałując sobie wina ulubionej marki. Nie chciał się do tego przyznać, ale się upił. Kiedy dowlókł się do łóżka, zasnął w ubraniu. Miał szalony sen. Na początku wydawało mu się, że jest koniem, a potem to już tylko jeźdźcem, i to doskonałym. Służył w kawalerii i nosił szablę u boku. Wyglądał godnie i groźnie. To chyba dlatego Kindżał, który się wkrótce zjawił w domu Piotra, rzucał w niego sztyletem. Kindżał był już wtedy znaną osobistością, prawie celebrytą. Zaraz na wstępnie wyznał Piotrowi:

– Nie masz pojęcia, ile otrzymuję ofert zatrudnienia. Ostatnio to w cyrku, w ośrodku szkolenia komandosów, w klubie wojskowym, gdzie ćwiczą walkę białą bronią oraz w filmie, gdzie zaproponowano mi przygotowanie kaskaderów do posługiwania się sztyletem.

Nieco wcześniej Kindżał został odznaczony złotym krzyżem zasługi przez prezydenta Nomadii za wybitne osiągnięcia kolekcjonerskie broni białej. Przyjaciel opowiadał mu to tak plastycznie, że Piotr zobaczył wszystko jak na dłoni. Zapamiętał nawet szczegóły; mógł do nich wrócić w każdej chwili, jakby wrosły w sieć neuronów w jego mózgu. Uroczystość odznaczenia krzyżem zasługi odbyła w wielkiej sali bankietowej pałacu prezydenckiego. Prezydent i Kindżał pozowali do wspólnego zdjęcia. Kindżał pokazał mu je na ekranie smartfona.

Prezydent wyglądał na zdjęciu jak głupawy księgowy; śmiał się dziko obwieszony sztyletami i nożami bojowymi z kolekcji Kindżała. Kindżał powiedział prezydentowi, że zdjęcie jest tak fantastyczne, że można je sobie powiększyć, oprawić i nosić na piersi. Godzinę później instruował już prezydenta w jego prywatnej strzelnicy na tyłach pałacu jak rzucać sztyletem do tarczy. Nie była to typowa tarcza; figurował na niej  naturalnej wielkości obraz samego prezydenta. Kindżał oczywiście nie rzucał, natomiast prezydent wręcz wył z rozkoszy, kiedy to czynił. Był chyba mocno pijany, bo twarz miał czerwoną jak po chorobie. To wycie obudziło Piotra. Okazało się, że był to wóz strażacki jadący do pożaru na drugi koniec miasta. Szczegółów gaszenia pożaru dowiedział się następnego dnia z gazety miejskiej.

Po oswojeniu się z domem, snem i pogodą, Praktyk podjął wędrówki po rodzinnym mieście, po miejscach znanych mu jak pięć palców własnej ręki. Tak mu się wydawało. Chodził po mieście, ale nie poznawał ulic, placów ani budynków.

Musiał podzielić się z kimś tą wiadomością. Tym razem zadzwonił do Wysokiej z Kokiem. Jej numer telefonu znalazł przypadkiem w swoim smartfonie; aż zdziwił się, bo w ogóle nie pamiętał, aby go otrzymał i zanotował.

W pierwszym momencie Wysoka go nie poznała, kiedy się przedstawił. Musiał powtórzyć swoje imię i nazwisko. Dodatkowo, na wszelki wypadek, podał hasła dla łatwiejszego skojarzenia: wycieczka do Indii. grupa trzynasta, Przewo. Ucieszyła się. Zwracała się do niego „Piotrze”, a nie „Praktyku”, jak mieli we zwyczaju w Indiach. Niepytana poinformowała go, że wyszła ponownie za mąż i jest bardzo szczęśliwa. Kiedy skończyła mówić o sobie, przedstawił jej swoją sytuację. Nic się nie odzywała, tylko słuchała.

– Brak mi Indii. Chodzę po moim rodzinnym mieście i cierpię, bo wszędzie widzę Indie. Wydają mi się rajem, krainą płynącą miodem i mlekiem.

Chyba musiał powiedzieć coś takiego, co kobietę wyprowadziło z równowagi, bo nagle zmieniła front. Wróciła dawna Wysoka z Kokiem, oschła, uszczypliwa a nawet złośliwa.

– Z przykrością ciebie słucham, Praktyku. Jest zima, a ty chciałbyś lato. Chyba coś ci się we łbie przestawiło. Może nadużywasz trunków podobnie jak Darczyńca i Kindżał. Podejrzewam was nawet o używanie narkotyków. Jesteście bezwstydnymi degeneratami, zupełnie jak ten alkoholik Kantyna. Niech was … Przestała mówić, ale nie odłożyła telefonu. Piotr usłyszał odgłosy kłótni, ktoś głośno krzyczał. Pomyślał wtedy:

– Nie jest u niej lepiej niż u mnie.

Zreflektował się a nawet ucieszył, że nie tylko jemu jest ciężko w życiu. To go tak rozbawiło, że wybuchł śmiechem na ulicy. Ludzie omijali go, wydało mu się nawet, że słyszy ostrzeżenia:

– To jaki wariat. Lepiej obejść go z daleka.

To go wprowadziło w jeszcze lepszy nastrój. Znowu poczuł się jak za dawnych, dobrych czasów.

Odc. 50 Zmiana pogody

Po dwóch dniach Piotr Praktyk zobaczył przez szybę promień słońca, najpierw jeden, potem drugi, w końcu całą wiązkę. Buszowały w przestrzeni jak sztuczne ognie na choince ożywione nadzieją kolorowych upominków. Poprawa pogody zachęciła go do wyjścia na miasto.

Było inne niż dawniej. Na ulicach panowała cisza i pustka, coś zupełnie odmiennego, do czego przywykł w Indiach. Zatęsknił za tym krajem. Nikt do niego nie podbiegał, aby zaoferować mu choćby skromną, kolorową torebkę z bawełny na upominek dla dziecka, figurkę słonika, rozkładaną książeczkę ze zdjęciami, naszyjnik z kamieni półszlachetnych czy choćby nawet i sztucznych, magnes na lodówkę, figurkę jednego z wielu bogów nie mówiąc o sztylecie, który mógłby mu posłużyć za ozdobę ścienną. Zaskoczyła go czystość na ulicach i brak zwierząt swobodnie poruszających się między ludźmi oraz śpiących między straganami. Straganów też mu brakowało, podobnie jak i wielkiego gara lub patelni, na których coś wrzało, gotowało się lub smażyło. Poczuł się samotnie jak palec środkowy wzniesiony do góry.

Z poczucia zagubienia i tęsknoty za Indiami, Piotr wstąpił do pubu, zamówił grzane piwo, jedno drugie i trzecie. Po kilku dalszych stracił rachunek. Pił do upadłego.

– Mam taką fantazję – wyjawił barmance, pytającą go po dwóch godzinach, czy nie powinien iść już do domu.

Kiedy wychodził z pubu, była jeszcze dosyć wczesna pora. Było jasno i ciepło.

– Wszystko się zmieniło – pomyślał.

Cieszył się, rozpoznając miejsca, których od dawna nie widział. Pomyślał, że to pogoda wszystko odmieniła. Podążał śmiało, z rozmachem, długimi krokami, maszerując kwietnymi ulicami, przez skwery, place i mosty. Wszyscy byli szczęśliwi, zarówno ludzie jak i zwierzęta. Obok ławki nad rzeką zobaczył dwie łaciate krowy z chustami przewiązanymi przez szyję, jak obgryzały gałęzie wielkiego świerka obwieszonego bombkami i światełkami. Na pierwszym piętrze budynku za nimi biegały skrzecząc małpy, pod nogami leżały śpiące psy. Otaczali go tubylcy w malowanych rykszach, słychać było klaksony i dzwonki rowerowe. W końcu zobaczył ciężarówkę wiozącą górę paczek ułożonych jedna na drugiej. W powietrzu oprócz spalin czuć było słodkawy dym z ghat płonących nad rzeką. Czuł jak bije od nich ciepło i pomyślał, że to efekt papierów, puszek po piwie, plastykowych opakowań i resztek jedzenia zaścielających ziemię w celu zmniejszenia zużycia energii dla ochrony środowiska naturalnego.

Na miasto wychodził coraz częściej, Zbliżała się wiosna, było coraz cieplej. Spacerując, Piotr przypominał sobie kolejne szczegóły: pustynię Thar, żywe jak iskra jaszczurki, makaki o czerwonych pyskach grasujące po balkonach i dachach, czarnożółte ptaki dziobiące wielkie opony autobusu, ospałe wielbłądy. Wszystko to go cieszyło. Chciało mu się tańczyć na ulicy.

Napisał list do Kindżała na komputerze i wydrukował. Włożył do koperty i wysyłał. Trzy dni później Kindżał zadzwonił.

– Coś się w tobie zmieniło, Piotrze, tylko nie wiem co. Chyba odmłodniałeś albo oddaje ci się jakaś fajna dziewucha ze słodkimi melonami zamiast piersi. Ty to masz szczęście. Nie to co ja. Miałem piękną kolekcję sztyletów i noży bojowych i skradziono mi kilka najcenniejszych okazów. W dodatku ktoś usiłował podpalić mi dom. Na dobitkę dostałem wezwanie do sądu. Wznawiają sprawę przemytu narkotyków, w której rzekomo jestem uwikłany. To domniemane przestępstwo oczywiście, bo nikt inny, oprócz policji i prokuratury nie wierzy, że przemycałem narkotyki.

Los Kindżała nie zaskoczył Piotra i niespecjalnie zasmucił. Żył już własnym życiem, wracała mu pamięć i to go izolowało od niepowodzeń innych ludzi. Nie wiedział nawet jak i kiedy nastąpiła ta przemiana.

Wychodził teraz regularnie na miasto. Wszędzie widział Indie, nie żadne urojone, ale prawdziwe, słoneczne, hałaśliwe i brudne. Widział tłumy ludzi i grupki zwierząt. Pokochał je, kiedy przez dwa tygodnie pobytu w Indiach i Nepalu cieszyły jego oko. Była to prawdziwa oranżeria: słonie, krowy, kozy, psy, małpy i małpki, świnie, kury, kilka dorodnych pawi a także sześć wielbłądów czekających cierpliwie w asyście poganiaczy na turystów w pobliżu przystanku autobusowego gdzieś na trasie.

Do domu wróciła żona razem z dwójką dzieci. Kiedy pojawiła się w drzwiach Piotr przypomniał sobie wszystko. Była na feriach zimowo-wiosennych u swojej matki. Zaczął im opowiadać swoje przeżycia, co i gdzie oglądał każdego dnia po przyjeździe do kraju. Wyraźnie poczuł, że żona jest po jego stronie. Nie przerywała mu a nawet słuchała go z uwagą. Podobnie zachowywały się dzieci. Od czasu do czasu któreś z nich potwierdzało swój życzliwy stosunek do ojca: „To fantastyczne!” albo „To super ciekawe!”. W pewnym momencie Piotr pomyślał, że przesadzają w swoim entuzjazmie, bo fragment, który właśnie opowiedział nie wydawał mu się ciekawy.

Odc. 51 Czas pomyślności

Dla Piotra Praktyka nastał czas pomyślności. Modlił się, aby trwał jak najdłużej. Był to okres częstych porównań własnego kraju i miasta z Indiami, w nieco mniejszym stopniu także Nepalem. Włócząc się po mieście zobaczył konia, co go zachęciło do snucia porównań Nomadii z Indiami.

– Niby nic nadzwyczajnego, a jednak … – zaczął myśl i nie skończył.

Najczęściej przypominały mu się słonie. Co najmniej dwa razy odbywał na nich przejażdżkę; raz wjeżdżając do fortu Amber w Indiach, drugi raz zwiedzając Park Narodowy Chitwan na południu Nepalu.

– Jazda na słoniu jest jak ujeżdżanie skórzanej góry – słowa te wypowiedziała Wizażystka. Przejażdżka i związane z nią doznania stały się dla niej inspiracją do niekończących się wariacji makijażu wokół oczu. Słonie nasunęły jej pomysł ukrywania zmarszczek wokół oczu pod miniaturowymi obrazkami tych zwierząt.

Wracając wspomnieniami do Parku Narodowego Chitwan, Piotr zorientował się, że myśli o słoniach jak o ludziach. Pamiętał swoje słowa skierowane do Kindżała i Darczyńcy:

– Te zwierzęta są tak mądre, że gdyby dać im wybór, to wybrałyby spokój Parku Narodowego Chitwan nad luksusy wielkich zamków i pałaców.

Kindżał przywrócił go do równowagi zaskakującym, nieco dziwacznym komentarzem.

– W miłości do przyrody i niechęci do pałaców, Piotrze, sam jesteś jak ten słoń, inteligentny i solidny środek transportu, a w razie potrzeby także narzędzie zbrodni.

Wspominając zbrodnię przyjaciel miał na myśli rozdeptywanie głów śmiałków, którzy kilka wieków wcześniej nierozważnie postanowili nie zgodzić się z rządzącym wówczas cesarzem z dynastii Wielkich Mogołów.

Wracając z Indii do rzeczywistości rodzinnego miasta, Piotr uświadomił sobie fakt kompletnego braku ryksz rowerowych i motorowych zwanych tuk-tuk oraz zwariowanych , ciężarówek, półciężarówek i autobusów. Pamiętał, jak niezwykle umiejętnie i szarmancko wymijały one przechodniów w odległości nie większej niż dziesięć centymetrów, tak jakby chciały sprawić im przyjemność lub zaimponować bliskością góry metalu, spalin i pędu.

Kiedy to opowiadał rodzinie, w oczach młodszej córki dostrzegł łzy radości. Ucieszył się podwójnie, kiedy mu wyznała:

– Znowu jesteś sobą, tato. A już myślałyśmy, że nie wyjdziesz z depresji. Lubię cię słuchać, jak opowiadasz te wszystkie szalone historyjki o Indiach i Nepalu. Mam wtedy wrażenie, że jak wyjdę na ulicę, to za chwilę podejdzie do mnie wielki słoń, który mnie zawiezie do kina.

Piotr poczuł się niepewny, czy córka mówi to poważnie, czy też żartując delikatnie daje mu znak, aby nie przekraczał linii oddzielającej zwykłej normalności od chorobliwego fantazjowania. Zrozumiał wtedy, jak bardzo jego wahania nastroju mogą wpływać na córki i żonę. Postanowił pilnować się bardziej.

Tylko raz wyszedł do miasta wieczorem. Nie lubił nocy. W jej mrocznej – mimo świateł ulicznych – atmosferze, szczególnie mocno odczuwał brak towarzyszy wycieczki, osób prawie bez wyjątku przemiłych, z takim dorobkiem podróży po świecie, że Piotr wpadał w zachwyt – jak mówił- większy niż dziury w hinduskich jezdniach i chodnikach.

Jednego z przyjaciół, Szczepana, bogatego w doświadczenia globtrotera, prawdziwego Krezusa podróży, zapytał, czy jest jeszcze jakiś kraj, którego nie odwiedził. Rozmówca, mężczyzna postawniejszy i dostojniejszy niż większość szlachetnych mędrzec sadhu, wyznał z żalem, że są jeszcze trzy takie kraje. Odmówił jednak podania, co to są za kraje; uczynił to chyba ze wstydu.

Piotr wyznał wtedy Szczepanowi:

– Tak jak ty wstydzisz się niebycia w dwóch miejscach na świecie, tak ja wstydzę się przed samym sobą, że dopiero w fazie późnej dojrzałości odwiedziłem Indie i Nepal, gdzie płyną źródła niezwykle skutecznych terapii leczących z poczucia niemocy i pesymizmu.

Odc. 52 Trzeci powrót do domu

Trzeci raz Piotr Praktyk wracał ze stołecznego lotniska do rodzinnego miasta samolotem krajowych linii lotniczych Adana. Rzadko podróżował tak małym samolotem, nie był przyzwyczajony do ciasnoty. Siedział przy oknie i patrzył w dół. Najpierw zobaczył linię kolejową a potem autostradę biegnącą na północ. W miejscu, gdzie się krzyżowały, stał szlaban i budka strażnika. Pamiętał je z pociągu i z taksówki. Były bardzo charakterystyczne, bo budka stała równiutko na przedłużeniu szlabanu i miała nietypowo okrągły dach. Pomyślał, że wygląda jak daszek osłony przed słońcem na plaży w tropikach. Wtedy już był pewny, że jest to déjà vu, że wracając z Indii dwukrotnie już podróżował w tym samym kierunku, tylko pociągiem i samochodem osobowym.

Po kilku minutach poczuł się potwornie senny. Nie znosił tego, uważając, że taki sen to tylko marnotrawstwo życia. Postanowił walczyć z bezsennością. Wypił mocną kawę, potem poprosił o drugą i trzecią. Do każdej dolewał alkoholu, aby ją wzmocnić i przedłużyć jej działanie. Prawdopodobnie, chyba nieświadomie, zamówił i wypił czwartą. Tak pomyślał, kiedy znalazł w schowku przed sobą cztery chusteczki ze śladami kawy. Odciśnięcia ust były tak wyraźne, że wyglądały omalże jak płaskorzeźby.

W efekcie kilka razy musiał wstawać z fotela, aby udać się do toalety. Powtarzające się wychodzenie i powracanie uznał za rytuał. Wyobraził go sobie w postaci komend:

– Odepnij pas bezpieczeństwa, przeproś pasażera siedzącego obok, wstań, wyjdź na przejście między fotelami, przejdź do toalety, poczekaj, aż użytkownik toalety wyjdzie, otwórz drzwi, wejdź, odpowietrz się, spuść wodę, umyj ręce, odśwież się wodą kolońską.

Resztę działań załatwił krótką instrukcją:

– Wróć na miejsce powtarzając czynności w odwrotnej kolejności.

Kiedy samolot leciał w chmurach i nic nie było widać za oknem oprócz białej piany, Piotr rozmyślał o wcześniejszych doświadczeniach dnia. Były doprawdy niezwykłe. Im bardziej zagłębiał się w szczegóły, tym bardziej czuł się skołowany, ponieważ niektóre były dziwne czy wręcz dziwaczne. Postanowił je zapamiętać.

Na początku koła samolotu przymarzły do płyty lotniska i kapitan – nie mogąc uzyskać natychmiastowej pomocy z zarządu lotniska – poprosił pasażerów, aby pomogli pchać samolot na pas startowy. Kapitan miał basowy głos, łopoczący w ciasnym wnętrzu jak zerwany żagiel na silnym wietrze. Dużo wyjaśniał i zachęcał, mobilizując pasażerów do działania.

– Rozgrzejecie się państwo. Nie ma co się lenić. To nie są tłuste Indie. Ojczyzna jest w potrzebie.

Nie wiadomo dlaczego nazwał Indie tłustymi. Kiedy Piotr zapytał go o to, ten coś odpowiedział, lecz Piotr niewiele z tego zrozumiał. Mógł się tylko domyślać. Kapitan mówił żargonem technicznym i Piotr zrozumiał tylko „kąt natarcia śmigła”. Słowa kapitana „Ojczyzna jest w potrzebie” wywołały reakcję pasażerów.

– Jak to ojczyzna? – krzyknął jakiś rudzielec w zielonym swetrze, siedzący dwa rzędy przed Praktykiem.

Piotr popatrzył na niego z niechęcią. Nidy nie lubił rudych ani łysych, choć sam już stracił dużo włosów. Łysienie wydawało mu się jednak łagodniejszą formą degeneracji mężczyzny niż rudość. Uspokoił się dopiero, kiedy kapitan wyjaśnił.

– Oczywiście, że w grę wchodzi ojczyzna. Linie lotnicze to własność państwa, naszego narodu, czyli właścicielem samolotu jest nasza ojczyzna. Proszę nie wyważać otwartych drzwi lub walczyć z wiatrakami!

Po takim dictum, mężczyzna usiadł i nie odzywał się już do końca lotu.

Kiedy samolot znalazł się na stanowisku startowym, czekali na rozkręcenie śmigieł. Nie szło to dobrze. Silnik dyszał i gasł, dyszał i gasł. Kapitan zdenerwował się, wybrał dwóch osiłków spośród pasażerów i poprosił stewardesę, aby – zanim zaczną robotę – dała im podwójny posiłek i trochę alkoholu, jeśli zechcą.

– To was będzie kosztować sporo wysiłku, ale dacie sobie radę. Jestem tego pewien.

Aby ich zachęcić, kapitan kazał im zginać ramiona, dotykał ich bicepsy i chwalił. Na końcu – widać było po jego oczach, że wyznanie nie przyszło mu łatwo – powiedział:

– Mnie się tak nie powiodło w rozwoju muskulatury. A ćwiczyłem niemało z dużym poświęceniem. Siłownia stała się dla mnie czymś tak bliskim jak pokój w domu rodzinnym. Starłem tam kilka par podeszew sportowego obuwia.

Kiedy już wszystko zostało załatwione, samolot wystartował. Po kilkunastu minutach do Piotra podszedł kapitan i wyjaśnił, dlaczego mówił o Indiach, że są tłuste. Było to co najmniej dziwne tłumaczenie. Również dlatego, że kapitan stał nad nim jak kat. Miał czerwoną twarz i ciężko dyszał jakby miał astmę.

– To jakaś zwariowana inscenizacja – pomyślał Piotr. – Ten człowiek to szaleniec!

– Miałem kiedyś kobietę, Hinduskę. Było to oczywiście w Indiach. Konkretnie, w Hajdarabadzie. Zna pan może to miasto? – zapytał kapitan.

Piotr odpowiedział przecząco. Kapitan rozgadał się na temat swojego pobytu w Hajdarabadzie i Hinduski.

– A co z pilotowaniem? Kiedy pan rozmawia tutaj ze mną, to kto prowadzi samolot? – zaniepokoił się Piotr.

– Lecimy na pilocie automatycznym. W razie czego stewardessa będzie interweniować. Zrobiła kurs obsługi pilotów automatycznych w samolotach pasażerskich. Możemy być o to spokojni. Lecimy bezpiecznie.

Odc. 53 W samolocie

Piotr zdenerwował się. Serce mu łomotało i pociły się ręce. Tłumaczenie dowódcy załogi nie podobało mu się.

– Niech pan mnie nie czaruje, panie kapitanie! Powinien się pan wstydzić takiego zachowania. Jest pan dowódcą statku powietrznego a nie papierowej łódeczki z dwoma wygłodzonymi chudzielcami na pokładzie! – mówił te słowa nie rozumiejąc za bardzo ich sensu. Były jakieś napuszone, co tylko pogłębiło jego zdenerwowanie.

– Proszę się uspokoić – odrzekł kapitan. – Samolot i tak jest najbardziej najbezpieczniejszym środkiem lokomocji, prawdopodobieństwo, że stanie się coś niedobrego jest zupełnie znikome. Chcę skończyć tylko historię mojej miłości z Hajdarabadu. Miała ona na imię Patil i bardzo długie i skomplikowane nazwisko. Brzmiało to Deepakbhimarajusanga lub bardzo podobnie. Jako pilot mam wyostrzony wzrok i nie mogąc zapamiętać nazwiska wpatrywałem się w niego tak długo, aż go w końcu zapamiętałem. Patil była Hinduską, jak już chyba wspominałem, profesorką archeologii. Ciągle mówiła o wykopaliskach, ale mnie to nie przeszkadzało. Kochaliśmy się przez trzy lata. Równiutkie trzy lata. Nie, nie trzy lata, ale dwa lata i trzysta sześćdziesiąt jeden dni i … – Kapitan liczył dni w pamięci z oczami wzniesionymi w górę. Coś mu się chyba myliło, bo zaczynał od nowa.

Piotr poczuł się oszukiwany przez dowódcę załogi i to nie wiadomo w jakim celu. Tak go to rozeźliło, że mu przerwał.

– Proszę nie kołować wokół tematu jak samolot z wykrzywionym kołem i oponą wygryzioną przez bobra tylko wyjaśnić mi w czym rzecz z tą tłustością Indii.

– Patil była bardzo tłusta, ale bynajmniej nie była tęga. Była rozkoszna. Kiedy wracałem zmęczony z rejsu, przeżywałem z nią chwile rozkoszy. Nurzałem się w jej pachnącym ziołami sari a potem w zagłębieniach szyi, ramion, piersi, brzucha … – Kapitan rozmarzył się.

Jego zdumiewające wyznania przerwała informacja z głośnika, że jest pilnie potrzebny w kabinie pilotów. Skoncentrował się, powiedział „przepraszam pana ale obowiązki mnie wzywają” i odszedł.

Wkrótce słońce wyszło zza chmur i w samolocie rozjaśniło się. Pasażerom poprawiły się humory. Również dlatego, że stewardesy zaczęły roznosić jedzenie. Zapowiedziano je jako „lekki posiłek, coś do przegryzienia”. Wkrótce Piotr otrzymał kanapeczkę maciupcią jak dla wróbelka. Była to bułeczka z masłem i szpinakiem tak mała, że musiał ją schwycić w dwa palce, aby nie wypadła. Pilnował się, ponieważ samolot poważnie huśtał. Mocniejsze szarpnięcie kadłuba samolotu wyprostowało go na siedzeniu. Nie był pewny, co się z nim działo, czy był na jawie czy też właśnie budził się ze snu. Rozejrzał się po samolocie; pasażerowie przypominali śnięte ryby, ni to żywe, ni to martwe. Niektórzy spali z rozchylonymi ustami, inni poruszali niespokojnie nogami, jeszcze inni jęczeli cicho przez sen. Ktoś czytał, ktoś inny oglądał film na ekranie.

Piotr pomyślał, że chyba przysnął uspokojony jednostajnym warkotem silników i szumem śmigieł samolotu. Kiedy patrzył na nie przez okno, nie widział ich kształtu, ale był pewien ich podobieństwa do wioseł, jakich sam kiedyś używał na spływie kajakowym.

Przelot samolotem źle wpłynął na Piotra. W nocy, zamiast spać jak suseł zmordowany długą podróżą kosmiczną przez krainę zimowych słońc, śnił pijacką orgię w autobusie. Uczestniczył w rozpasaniu, gestykulował, przeklinał i zachowywał się tak wulgarnie, jakby chciał wymazać z pamięci wszystkie momenty skromności i umiaru całego życia. W ręku trzymał wielką butelkę Indian Rye Vodka i pił alkohol bezpośrednio z gwinta. Panie z wycieczki rozebrały się do naga, osłaniając ciała tylko kolorowymi przepaskami zamocowanymi na gumce na wysokości pępka, i tańczyły nostalgicznie w przejściu między fotelami odsuniętymi pod ściany autobusu jakby to były krzesła.

– Miejsca mamy teraz jak na stadionie w gabinecie lekarskim wujka Cyryla i Metodego – niezrozumiale ryczał Szczepan, zawsze najbardziej spokojny i wyważony w zachowaniu uczestnik wycieczki. Wlewając w siebie alkohol bez umiaru, wszyscy regularnie odwiedzali toaletę w końcu autobusu. Najgorsze było to, że Piotr nie mógł sobie przypomnieć, że w autobusie w ogóle była toaleta. Wymiotował dwa razy, pogłębiając w sobie przekonanie, że rozwija się w nim marskość wątroby. Pod koniec  ponurego spektaklu rzucił opróżnioną butelkę w tył autobusu wywołując czyjś bolesny krzyk. Był to przełomowy moment. Piotr przysiągł sobie nie wziąć do ust nawet kropli alkoholu tylko dzielić się sobą jak opłatkiem z innymi opowiadając swoje przeżycia i historię przyjaźni z Hindusami. Pamiętał jeszcze tylko, że pytał w autobusie:

– Tylko gdzie ja ich znajdę i jak poznam, że są to prawdziwi Hindusi, a nie osoby podstawione?

Odc. 54 Rozmowa o prezydencie

W ciągu kilku dni zima złagodniała i odpuściła, zrobiło się prawie wiosennie.

– To efekt zmian klimatu – wyjaśniano w telewizji.

– Pojawiła się ciepła wiosna, idzie lato – cieszył się Piotr. Byłby to dla niego czas prawdziwie wiosenny, gdyby nie niedobre sny. Zwalczał je, budząc w sobie entuzjazm i aktywność.

Zachęcony poprawą pogody odbywał spotkania w klubach podróżnika, bibliotekach, zakładach pracy, raz nawet w więzieniu. Potem także w domach kultury, w końcu a klubach młodych emerytów. Nie wiedział nawet, że taki istnieją. Gromadzili się tam emeryci i emerytki, nalegający, aby nazywać ich początkującymi seniorami. Piotr postanawia przyswoić sobie nowy język. Seniorzy, senior, seniorka, senioralność, senioralny. Brzmiało to szlachetniej niż skojarzenia z emeryturą i rentą, garbieniem się i smutkiem samotności.

Raz lub dwa razy Piotr rozmawiał na temat spotkań, swojej nowej pasji, z Kindżałem, ale ten nie miał zbyt wiele czasu. Ostatnim razem zaskoczył Piotra dziwnym, żarliwym wyznaniem.

– Życie układa mi się teraz, drogi Piotrusiu, wprost rewelacyjnie. Pomysły i Idee rodzą się we mnie z szybkością karabinu maszynowego, aż mi się głowa grzeje. Mierzę codzienne temperaturę, aby nie dopuść do jakiegoś schorzenia wskutek przegrzania. To moje jedyne zmartwienie – nie dać się chorobie. Poza tym radzę sobie doskonale. Odzyskałem skradzione eksponaty, pilnuję ich teraz jak oka w głowie. Nie dość, że zainstalowałem podwójny alarm, z podłączeniem do agencji ochrony mienia oraz do policji, to często pozostaję na noc w sali wystawowej, aby z dwururką w ręku pilnować moich skarbów. Mogę ci nawet powiedzieć, jakiej marki jest ta broń, jeśli tylko chcesz.

Słuchając potoku słów wprost tryskających z szybkostrzelnych ust przyjaciela, Piotr nie miał wątpliwości, że jest on mocno wstawiony albo pod wpływem narkotyków. Nie wahał się i szczerze mu to powiedział. Kindżał zaśmiał się serdecznie.

– Mój drogi! Co ty gadasz!?Masz przed sobą, to znaczy po drugiej stronie połączenia telefonicznego, człowieka szczęśliwego, który może myśleć, co chce. mówić, co chce i robić co chce. To jest wolność. Widzę wprawdzie zakusy na naszą wolność obywatelską, ale nie damy się podporządkować tym triumfatorom spod ciemnej gwiazdy.

Drugi fragment rozmowy nie tylko nie wyzwoli Piotra z podejrzeń co do stanu zdrowia Kindżała, ale wręcz go umocnił. Chciał mu to powiedzieć i ostrzec przed konsekwencjami, lecz Kindżał go uprzedził.

– Nie mogę z tobą dłużej rozmawiać, bo mam teraz wiele spraw na głowie. Podam ci tylko numer telefonu do Darczyńcy. Dopytywał się o ciebie, chętnie z tobą porozmawia. Masz coś do pisania?

– Tak.

– Dobrze. Wobec tego notuj.

Zanim Piotr skończył pisać, Kindżał odezwał się ponownie.

– Życzę ci powodzenia w spotkaniach z ludźmi, których największym osiągnięciem jest przekroczenie dojrzałego wieku i uzyskanie emerytury. Powiedz im, aby wzorowali się na mnie, człowieku sukcesu, podróżniku i kolekcjonerze, celebrycie, z którym sam prezydent obcuje na co dzień dzieląc się wspomnieniami. Powiem Ci szczerze, Piotrze, ostatnio dzwoni do mnie prawie codziennie, ale nie poświęcam mu więcej niż pięć, góra dziesięć minut. Moje obowiązki nie pozwalają mi na więcej. Ani zdrowy rozsądek, bo ten człowiek stał się jakiś dziwny. Jest po prostu chorobliwie uzależniony od opinii publicznej. Powtarza mi regularnie, aż do znudzenia:

– Codziennie sprawdzam sondaże poparcia dla mnie. Bez tego żaden szanujący się prezydent nie przeżyje. Od sondaży uzależniam wszystkie moje decyzje. Ponieważ nikt nie sporządza tak często sondaży, sam muszę je zlecać. A to mnie tyle kosztuje, że chyba kupię sobie własną sondażownię i nie tylko będę prowadzić badania opinii dla własnych potrzeb, ale także zarabiać przyjmując zlecenia od instytucji, firm i osób prywatnych. Prawo mi tego nie zabrania. Na przyszłość jak znalazł.

Wtedy ja mu mówię:

– Panie prezydencie! Po co panu taki biznes? Przecież ma pan przed sobą po zakończeniu kadencji perspektywy międzynarodowej kariery i to prawdopodobnie nie jednej.

Wyobraź sobie, że on normalnie przyjmował takie fałszywe komplementy jak najlepszy podarunek. Całowałby mnie po rękach, gdybym był w pobliżu. Ale ostatnim razem zaprotestował.

– Nie ma szans – powiedział. – Zbyt wielu obywateli psy na mnie wiesza, uważa, że jestem bezwolny, leniwy, nic nie robię z wyjątkiem głupich min, że gadam od rzeczy, w końcu, że jestem przesądny, bo sprawdzam horoskopy oraz że jestem uzależniony od alkoholu. Skąd oni wiedzą o tym wszystkim, nie mam pojęcia. Dla mnie najważniejsze jest jednak to, że nikt mi o tym nie mówi, tylko sondaże. Przynajmniej wiem, jak mnie widzą ludzie. Musi być w tym jakaś prawda, bo przecież nie wszyscy kłamią.

– Ten protest z jego strony to był jedyny ludzki odruch, jaki w nim ostatnio zauważyłem. Uznałem, że jest jeszcze nadzieja na jego powrót do normalności, że pozostało w nim jeszcze trochę rozumu i sumienia.

– Czy to wszystko, co pan mi przedstawił, to prawda? Jeśli tak, to dlaczego pan mi to mówi? Przecież nikt takich rzeczy nie opowiada o sobie – powiedziałem to bardzo szczerze.

– I wtedy on ciebie zaskoczył, oświadczając, że mówi ci to dlatego, że ma do ciebie wyjątkowe zaufanie – podsunął Piotr Kindżałowi.

Zapadło milczenie. Piotr wiedział, że trafił w sedno.

– Skąd wiesz, że tak mi właśnie odpowiedział? – odezwał się niepewnie Kindżał.

– Bo wy, celebryci, należycie wprawdzie do tej samej kasty narcyzów i plotkarzy, ale czasem okazujecie się ludźmi przyzwoitymi, umiejącymi dochować tajemnicy, godnymi zaufania.

– No wiesz … Nie za bardzo mi się to udało. Powiedziałem ci o prezydencie coś, czego nie powinienem mówić, skoro obdarza mnie zaufaniem.

– Nie musisz się martwić, Kindżale. Ja dochowuję tajemnicy. Znasz mnie przecież – składając tę deklarację Piotr poczuł się człowiekiem pełnowymiarowym, godnym szacunku. 

Odc. 55 Czwarty powrót 

Zanim Piotr rozkręcił swoje spotkania, uporządkował najpierw materiały niezbędne do ich prowadzenia, głównie notatki oraz zdjęcia. Notatki porządkował sam, nie potrzebował nikogo do pomocy. Zdjęcia stanowiły większe wyzwanie, było ich wiele, różnej jakości i nie były uporządkowane tematycznie.

Przeglądu zdjęć z wycieczki dokonał razem z rodziną. Najpierw oglądali zdjęcia z Nepalu. Na lotnisku w Katmandu z nudów fotografował siebie i innych podróżnych siedzących z opuszczonymi ze znużenia głowami lub rozciągniętych we śnie na ławkach i na podłodze. Były to sceny pełne uspokojenia i bezruchu: dwie turystki śpiące obok siebie na ławce jak zrośnięte głowami siostry syjamskie, mężczyzna z głową opartą o dużego psa leżącego przy jego boku na ławce oraz kobieta śpiąca z malutkim kotem pod pachą, przypominającym kłębek brązowo-białej włóczki zakończony wypustką różowego języka. Widoki te kontrastowały z pełnymi ruchu zdjęciami wykonanymi w centrum miasta, przed świątyniami, na rynku i na stacjach autobusowych.

Kiedy młodsza córka zapytała go, kim jest ten Hindus o jaśniejszej cerze, który pokazał się na kilku zdjęciach, Piotr zdał sobie sprawę, jak bardzo się zmienił w ciągu jednej egzotycznej podróży. Nie umiał sobie wytłumaczyć przemiany Europejczyka w Hindusa o smagłej cerze, nieco bardziej owalnej twarzy i większych, ciemnych oczach, w których czaiło się coś w rodzaju niepokoju.

Na spotkaniach w bibliotekach, szkołach, klubach podróżnika i podobnych miejscach zainteresowań egzotycznymi ludźmi i kulturami, opowiadał prawdziwe historie zdarzeń, jakich sam doświadczył oraz i scen, jakie widział, choć niektórzy uczestnicy spotkań uważali, że nie był ich bezpośrednim świadkiem. Tłumaczył to sobie tym, że chyba opowiadał o swoich przeżyciach w sposób sprawiający wrażenie, jakby relacjonował historie zaczerpnięte z życiorysów innych ludzi. W Klubie Świadomego Podróżnika spotkał się z takim sprzeciwem, że sam zwątpił w jedną ze swoich relacji. Było to zupełnie bezpodstawnie, ponieważ to, o czym mówił, miał wciąż jak żywe przed oczami: widoki, zapachy i kolory, ludzi,  małpkę na tle kamiennego postumentu, psa z żółtą plamą ma grzbiecie oraz krowę z kolorową chustą przewiązaną przez wychudłą szyję.

– Czego najbardziej panu brakowało w czasie podróży do Indii? – W Klubie Świadomego Podróżnika zapytano go po zakończeniu pokazu slajdów.

– Najbardziej to obrazów Indii współczesnych, bajecznie bogatego pałacu maharadży, wypełnionego luksusem, jego samego otulonego pozłacanym płaszczem, jego żon obwieszonych koliami klejnotów o wszystkich kolorach tęczy oraz bajecznych sal jego pałacu. Tego mi zabrakło. Zabrakło mi także bogatego dnia dzisiejszych Indii. Dzisiaj Hindusi nie mają na pokaz bogactwa, chwalą się tylko nędzą i deformacjami ciała i ducha.

– To prawda! – Piotr gotów był wykrzyknąć a następnie zaklinać się na Boga, nawet bić się z oponentami, gdyby ktokolwiek zakwestionował ten punkt widzenia na jego Indie a w pewnym stopniu także jego Nepal.

Wracając po raz czwarty do domu Piotr zachowywał się jak człowiek nieprzytomny, usilnie starając się zrozumieć, co się z nim dzieje oraz przypomnieć sobie, skąd przyjechał i dokąd zmierza. W głowie mu szumiało. Pamiętał, że na lotnisku ktoś go częstował napojem przywiezionym z Indii. Kiedy wyszedł przed budynek lotniska i  zastanawiał się, gdzie jest przystanek taksówek, usłyszał głos tuż obok siebie.

– Piotrze, jadę w tym samym kierunku. Mogę cię podrzucić. Była to kobieta z jego grupy, ale nie był w stanie rozpoznać która.

Jadąc z nią przeżywał znowu déjà vu. Pamiętał szczegóły poprzednich powrotów. Pierwszy raz były to koła pociągu a konkretnie lokomotywy, drugi raz koła taksówki i twarz taksówkarza, trzeci raz koła samolotu i pierwszy pilot, kapitan lotnictwa.

– Zawsze te cholerne koła i niewiele więcej – pomyślał zagubiony.

– Fortuna kołem się toczy – usłyszał głos kobiety za kierownicą. Uznał, że odczytuje jego myśli, lecz za nic nie mógł przypomnieć sobie jej imienia. Było mu głupio. Aby choć trochę rozładować niepokój, zadał najprostsze pytanie, jakie przyszło mu do głowy:

– Dokąd my właściwie jedziemy?

– Do twego domu – odpowiedziała jak tylko można najkrócej.

– Dlaczego mówisz tak zwięźle, właściwie skrótami? – nie zamierzał zadać tego pytania, bo stawiało go w niekorzystnym świetle, ponadto było nieuprzejme a nawet obcesowe. Tym niemniej je zadał.

– Trzeba oszczędzać energię – wyjaśniła nieznajoma. – Jest zima a energia jest coraz droższa.

Kiedy to usłyszał, poczuł się jeszcze bardziej zagubiony. 

Odc. 56 Miłosne sny 

Znalazłszy się w domu po kilku godzinach podróży, Piotr wrócił do przytomności. Tak mu się tylko wydawało, bo życie niby przewrotny chirurg siedzący gdzieś we wnętrzu głowy dokonywało zaskakujących korekt. Chodziło o erotyczne sny rodem z Indii i Nepalu, niezwykłe jak przepaści i szczyty Himalajów, jakie oglądał w czasie wycieczki z wynajętej awionetki.

Życie Piotra biegło teraz dwutorowo: w dzień spotykał się ze słuchaczami w bibliotekach i innych miejscach, by dzielić się niezwykłymi przeżyciami i wspomnieniami, w nocy zaś w skrytości sypialni prywatnie oddawał się czynom bezwstydnym i rozwiązłym. Były to orgie z udziałem przyjaciół z Grupy Trzynastej, postaci z Kamasutry oraz żywych rzeźb ze świątyń w Karadżaho. Aktorzy nocnego teatru wyginali się w erotycznym tańcu wykonując ruchy pełne lubieżności, wyuzdania i rozpusty.

Na początku coś powstrzymywało Piotra przed poddaniem się nęcącym słodkim szeptom, gestom i widokom ponętnych ciał. Dezorientowała go niepewność, jest czy nie jest żonaty, a kiedy przypomniał sobie, że jest, przestało to mieć jakiekolwiek znaczenie.

Szczególnie wyraźnie zapamiętał scenę, kiedy w korowodzie kompletnej nagości w żółtoczerwonym autobusie pojawili się wszyscy uczestnicy wycieczki. Natychmiast rozpoznał towarzyszki podróży: Uśmiechniętą z ciałem bogini i oczami rozjaśnionymi płomieniem pożądania, Wizażystkę z powiekami zdobionymi miniaturkami złotobłękitnozielonych piór pawia, przypominających oczy, Wysoką z Kokiem, odważnie prężącą alabastrowe piersi i biodra.

Za kobietami pojawili się mężczyźni, wszyscy bez wyjątku obnoszący się dumnie ze swoją męskością: wysoki Szczepan z rozchylonymi na boki fałdami szlafroka, Kindżał trzymający w ręku wysadzany szlachetnymi kamieniami sztylet, Proteza dumnie prezentujący dwie zdrowe nogi, szokująco tłusty Inżynier, nagi jak osesek Fotograf z aparatem fotograficznym  w ręce, Darczyńca z emblematem Mistrza Różnych Ceremonii wymalowanym na włochatych piersiach, w końcu Rasputin z wielkim zdjęciem złączonych w miłosnym uścisku postaci z Pałacu Miłości w Karadżaho. 

Piotr poczuł się wyróżniony, kiedy rozbawione towarzystwo zaczęło podrzucać go do góry na prześcieradle, śpiewając mu „Sto lat miłości” i wykonując lubieżne, a zarazem pieszczotliwe i miłe gesty i ruchy. Nie było w tym nic niemiłego czy odrażającego; wręcz przeciwnie, wszystko sprawiało mu wielką radość.

Na początku myślał, że był to tylko sen. O tym, że był to fakt, a nie czczy wymysł wyposzczonego seksualnie organizmu, świadczyło prześcieradło. Rano było tak pomięte, jakby dla miłosnej wygody nieprzerwanie podkładano je pod plecy, głowę lub pośladki. Był jeszcze drugi niezbity dowód autentyczności przeżyć; kiedy się budził, niezwykle wyraźnie słyszał w uszach energiczny głos Przewo intonującego „Sto lat miłości”.

Nurzając się nocą w oparach wybujałej erotyki, każdego kolejnego ranka Piotr czuł się coraz bardziej zmęczony, uświadamiając sobie, że wszystko ma swoje granice, nawet najprzyjemniejsza perwersja. Trwało to dostatecznie długo, aby w końcu zapragnął otrząsnąć się z szalonej zabawy w Kamasutrę w towarzystwie przyjaciół z wycieczki.

Wieczorem położył się spać z postanowieniem, że nic mu się nie przyśni z wycieczkowo-hinduskiej erotyki. Dla pewności wcześniej przewietrzył pokój, nic nie jadł w ostatnich godzinach przed snem, nie oglądał telewizji i nie pracował przy komputerze. Tej nocy nic mu się nie śniło. Piotr odetchnął z ulgą.

– Udało się – pomyślał, wypoczęty i odświeżony, nie bez nutki żalu, że przeminęło coś, co jest niezwykle ulotne i piękne. Pocieszył się:

– Mam nadzieję, że jest to stan przejściowy, bo kto nie lubi głębokiej i satysfakcjonującej miłości.

Odc. 57 Pracowitość

Było to najbardziej pracowite lato w życiu Piotra Praktyka. Dwoił się i troił, jakby miał to już być koniec świata. Miał spotkania w dziesiątkach miejsc. Najpierw opowiadał o Indiach i Nepalu, ale w miarę upływu czasu coraz więcej o hinduskich bogach, bóstwach i ich wcieleniach. Stał się wziętym mówcą. Nie oznaczało to tylko przyjemności.

Któregoś dnia zatrzymał go na ulicy ksiądz katecheta, pamiętający go z czasów nauczania religii w szkole. Piotr nie kojarzył go sobie z nikim ani z niczym. Pomyślał, że ludzie w dojrzałym wieku starzeją się szybciej niż młodzi, w związku z czym księdzu było łatwiej zapamiętać Piotra niż jemu księdza.

– Co cię opętało, Piotrze? Jakiś egzotyczny szał religijny? Ty, umiarkowany bezbożnik, niespodziewanie podejmujesz się głoszenia chwały stwórcy świata. Ale jakim prawem mówisz o wyższości bogów hinduskich nad naszym Bogiem? Czy nie wydaje ci się to absurdem nie wspominając bezbożności?

Piotr – nie bez oporu zaciągnął katechetę do kawiarni, aby porozmawiać. Zaproponował mu drinka. Duchowny wzdragał się wypić, lecz niezbyt długo. Piotr zaoferował mu drugiego a następnie trzeciego drinka, co zostało przyjęte. Dostrzegając wyraz relaksu na rumianej twarzy rozmówcy Piotr uznał, że jest to najlepszy czas na laicki wykład na temat Boga.

– Bóg jest uniwersalny, ani krajowy ani hinduski. Istnieje w wielu postaciach. Nie w jednej ani w trzech, ale w setkach a może i tysiącach postaci. Gdyby ktoś zapytał księdza, ilu bogów tworzyło świat, ksiądz odpowiedziałby oczywiście, że jeden.

– Tylko jeden? – Zapytaliby Hindusi. – To niemożliwe!

Nastąpiła ożywiona dyskusja. Ksiądz otworzył się jak kwiat na wiosnę, mówił, był ożywiony. Zgodził się z kilkoma poglądami Piotra, większość krytykował i odrzucał. Zgodzili się tylko co do tego, że religijność społeczeństwa Nomadii schodzi na psy.

– Nomada w kościele przysięga ze łzami, że kocha bliźniego, ale kiedy wyjdzie na ulicę, to gotów niejednemu wbić nóż w plecy, a przynajmniej skopać – Piotr nie wahał się użyć mocnych słów, aby wyrazić swoja niechęć to takich postaw.

 – Przesadzasz, Piotrze, ale generalnie zgodzę się z tobą, że w kościele co drugi wierny mówi „tak, oczywiście wierzę w dobro, prawdę i miłość”, ale w domu, w pracy i na ulicy mówi „nie wierzę” a w najlepszym przypadku „Chciałbym w to wierzyć”. Nie wiem do czego zmierzamy jako społeczeństwo – Powiedziawszy to duchowny zasmucił się, po czym zamówił sobie drinka aby się pocieszyć.

Dyskusja toczyła nieprzerwanie cztery godziny, z przerwami na picie, chodzenie do toalety i raz na większy posiłek, przy którym katecheta miał więcej możliwości wyłożenia swoich poglądów. Ich rozmowa zakończyła się dopiero wtedy, kiedy już zamykano lokal. Na ogół dominował Piotr. Swoją ulubioną tezę powtórzył co najmniej pięć razy:

– Bóg jest uniwersalny a nie krajowy czy hinduski. Jest wielki, ale wielopostaciowy. Nie jeden i nie w trzech osobach, ale w tysiącach postaci.

Od dnia potkania z katecheta Piotr coraz bardziej rozkręcał się prowadząc prelekcje i pogadanki o wierze, bogach i religiach. Stały się one tak popularne, że po kilku tygodniach terminy spotkań były ustalane już z wyprzedzeniem kilku miesięcy. Piotr przygotowywał się do nich solidnie, starając się, aby nie robić tego z przesadą. Traktował je mniej jak wykłady czy uporządkowane prelekcje a więcej jak rozważania, dywagacje i wspomnienia na temat wiary w Boga i religii.

Przygotowując się do nich dużo ćwiczył, rozmawiał sam ze sobą, inscenizował sceny i symulował przebieg spotkań, obsadzając się w zależności od potrzeby w roli słuchacza, prelegenta lub osoby prowadzącej spotkanie. Zadawał sobie wówczas pytania, odpowiadał na nie, zaprzeczał, a nawet kluczył i gubił się na bagnach ignorancji lub niepewności, jak to się zdarza uczestnikom dyskusji na poważne tematy.

Był również przygotowany na najbardziej niewiarygodne scenariusze wydarzeń. Kiedy musiał ratować się przed wpadką, że czegoś ważnego nie wie lub nie pamięta, co najlepszemu mówcy może się zdarzyć, opowiadał kawał o świętym Antonim i lotniku, któremu spadochron się nie otworzył i który salwował się modlitwą do świętego o ratunek. Historia ta miała w sobie tyle dynamiki, że skutecznie odwracała uwagę słuchaczy.

– Tak samo jest z bogami w Indiach – przekonywał – kiedy ludzie zaskakują ich swoimi nieodpowiedzialnymi a często i szalonymi pomysłami, decyzjami i czynami. Duchowość Indii jest inna, jest nieporównanie bogatsza niż nasza. Ich bogowie są żywi, dynamiczni, bywają w dobrym lub złym nastroju. W hinduizmie bogowie i boginie mają wiele wspólnych cech z człowiekiem, co świadczy o wzajemnej bliskości.  

Wypowiadając te słowa Piotr pokazywał wielką tablicę przedstawiającą panteon najważniejszych hinduskich bogów, bogiń, bóstw oraz dobrych i złych demonów. Na szczycie piramidy stała trójka bogów: Brahma, Wisznu i Śiwa. Po chwili Piotr wygłaszał zaskakujący argument.

– Jesteśmy odmienni duchowo od Hindusów, ale jesteśmy tacy sami jeśli chodzi o konstrukcję serca i umysłu, prawdy i fałszu, dobra i zła. Jesteśmy Hindusami, podobnie jak oni są Nomadami.

Odc. 58 Spotkanie w sali wystawowej

Następnego roku lato w Nomadii zakończyła potężna burza, która skutecznie choć krótkotrwale oczyściła powietrze, nasyciła je ozonem i natchnęła ludzi energią. W sferze jej energetyzującego wpływu znalazł się także Piotr Praktyk. Poczuwszy nagły dopływ energii uznał, że nadszedł czas, aby ostatecznie rozliczyć się z podróżą do Indii i Nepalu i wszystkim, co się z nią wiązało i kojarzyło. Wcześniej myślał, aby uczynić to jesienią, kiedy z drzew opadną liście i pejzaż będzie mu przypominać pustynię Thar w Radżastanie.

Z Grupą Trzynastą Piotr spotkał się najpierw na Skajpie. Zaaranżował to spotkanie, aby wzajemnie przypomnieć się sobie, zapytać, co słychać oraz umówić się na spotkanie w realu.

Spotkali się dwa tygodnie później w domu Kindżała, w sali mieszczącej ekspozycję sztyletów i noży bojowych. Wystrój pomieszczenia był typowy dla aranżacji wnętrz sprzed dwudziestu lat. Uwagę zwracał kasetonowy drewniany sufit oraz tynkowane ściany pokryte fakturą w stylu „ostrego baranka”. W każdym kasetonie mieściła się mroczna figurka świętego o twarzy znudzonego męczennika, co kontrastowało z ekspozycją jasno oświetlonych eksponatów białej broni.

Po pojawieniu się pierwszych pięciu członków Grupy Trzynastej, kiedy rozglądali się po sali, Kindżał, nie czekając na pozostałych, rozkładając zapraszająco ramiona wyjaśnił:

– Jest to moja najnowsza i najbogatsza ekspozycja broni białej. Dokupiłem kilka fantastycznych egzemplarzy. Łącznie jest ich tutaj trzydzieści sztuk. Teraz na wystawie są sztylety, kordziki, mizerykordie, puginały oraz noże bojowe.

– Masz tu tyle broni, że mógłbyś wyposażyć oddział desantowy do walki wręcz z terrorystami grożącymi wysadzeniem w powietrze nocnego pociągu pancernego.

Autorem tych słów był Darczyńca. Kindżał popatrzył na niego z uwagą i widocznie dojrzał w jego twarzy objawy pobudzenia alkoholowego lub narkotycznego, ponieważ zaśmiał się i odpowiedział:

– Masz rację. Jeśli zgodzisz się, to zaproponuję ciebie dowódcy oddziału jako nocnego przewodnika.

Kiedy już wszyscy się zebrali, na pierwszy rzut oka widać było, jak bardzo grupa się skurczyła i jak nierówno zmienili się jej członkowie. Po kilku latach niektórzy wyglądali jak świeżo ścięte gerbery, inni jak przeleżałe w ciemnicy bochenki chleba boleśnie pogryzione przez myszy. 

Nie o wszystkich było wiadome, co się z nimi stało. Niektórzy szukali szczęścia za granicą. Inżynier wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby tam ćwiczyć umiejętności zdalnej manipulacji hydrauliką w ramach nowatorskiego projektu „New Plumbing Virtual Reality”. Największą niespodziankę dostarczył przybyłym na zjazd Trzynastki Kantyna. Od kilku miesięcy przebywał w Indiach w Bangalurze, prowadził tam koło alkoholików anonimowych. Wszystko układało mu się bardzo dobrze, od czasu kiedy wyrwał się ze zgubnego nałogu, niszczącego wątrobę i gryzącego duszę, a stało się to dopiero po uzyskaniu rozwodu z żoną.

Wiadomość tę przekazał Darczyńca, jeszcze tęższy i niższy niż za czasów wyprawy do Indii i Nepalu. Na brzuchu miał torbę ze słodyczami, wyglądał jak podstarzały kangur dokarmiający dzikie wielbłądy na pustyni.

– Z Kantyną rozmawiałem telefonicznie. Sam zadzwonił do mnie. Przekazywał pozdrowienia dla wszystkich. Rozmawialiśmy o tym, jak udało mu się wyjść z nałogu. Mówił głównie o swojej żonie. Powiedział mi:

– Nie była to zła kobieta, lecz nękała mnie swoim ciągłym piłowaniem: Nie pij! Nie pij! Nie pij! Było to głupie, bo oboje wiedzieliśmy, że taka pomoc niczego nie załatwi, ponieważ nikt z rodziny nie może być psychoterapeutą dla drugiego członka rodziny. W moim przypadku to tylko dolewało oliwy do ognia zagubienia się w i tak już ognistym napoju.

– Co my wiemy o tym mieście? Tym Bangalurze? – zapytała Wysoka z Kokiem, jakby miało to jakiś sens. Wyglądała jakby była spokojniejsza, bardziej wyciszona, mniej bojowa, ale pozostała w niej dawna nieokiełznana wścibskość.

– Pies drapał Bangalur – mruknął pod nosem Kindżał, ale nie podjął tematu.

Piotr już wcześniej dokonał wstępnego rozrachunku z Indiami, Nepalem, Grupą Trzynastą i samym sobą. Chciał oderwać się od tych wspomnień, zapomnieć o nich. Zbyt często do niego wracały, tak jakby w nich koncentrowało się całe jego życie. Na spotkaniu dokonał ostatecznego podsumowania, jak buchalter, któremu wreszcie dodają się liczby w pionie i poziomie arkusza kalkulacyjnego. Wyznał szczerze dawnym towarzyszom podróży:

– Chcę o tym wszystkim, co razem przeżyliśmy, zapomnieć, bo to mnie strasznie męczy, śni mi się po nocach. Najlepiej podróżować, kiedy jest się młodym, ponieważ wtedy w pełni odczuwa się temperaturę zdarzeń, serdeczniej odbiera otoczenie i patrzy na świat szeroko otwartymi oczami, żywo i świeżo jak dziecko. Z wiekiem oczy zwężają się zupełnie jak żyły i wzrok staje się bardziej niemrawy a umysł ponury, podobnie jak usposobienie i duch człowieka.

– To coś w rodzaju spowiedzi na łożu boleści, kiedy za oknem latają już nietoperze-wampiry, aby wyssać krew z umierającego – rzucił nonszalancko Kindżał, bawiąc się sztyletem przerzucanym z jednej dłoni do drugiej.

Wszyscy entuzjastycznie zgodzili się z Piotrem, zaprzeczając niejako jego przekonaniu, że z wiekiem duch w człowieku marnieje i zamiera, a co najmniej flaczeje.

Wspominając oczy dziecka, Piotr przypomniał sobie ciekawostkę, szczegół geograficzny. Żyjący w skórzanych jurtach Mongołowie uznają duże oczy kobiet z innych części świata za brzydkie, porównują je nawet do wyłupiastych oczu krowy. W cenie u mieszkańców tej surowej krajobrazowo i klimatycznie krainy są tylko oczy zwężone i ukośne. Jedynie te są dla nich piękne. Piotr powiedział to zebranym. Chwilę rozmawiali na ten temat.

– Niby jesteśmy tacy sami, a jakżeż jesteśmy różni – podsumowała Wizażystka.

– Kurwa mać! – głośno zaklął Kindżał. – A niech to nagła krew zaleje! Znowu się skaleczyłem. Zgadzam się z przedmówcą. Chyba rzeczywiście i ja dziadzieję.

Darczyńca uznał, że jest to koniec spotkania i wyciągnął z torby na brzuchu sławetne dzióbasy, aby rozlać do nich Indian Rye Vodka, koniak hinduski, który przewrotnie oznaczano na naklejce nazwą Hinduska Wódka Żytnia.

– To zmniejsza koszty cła – wyjaśnił Darczyńca, kiedy Rasputin zakwestionował sens takiej nazwy.

Sącząc alkohol, Piotr wciąż myślał o kobiecych oczach. Oczy stanowiły dla niego ważny atrybut jak i kryterium oceny piękna kobiety, jej twarzy i ciała, niezależnie od innych powabów. Myślenie o pięknie uspokoiło go na tyle, że tego dnia nie wrócił już do wspomnień nadzwyczajnej krótkości wyprawy do Indii i Nepalu, nawiedzającej go amnezji oraz prowadzących donikąd dyskusji o istotach wyższych, których nikt nie rozumiał i nie zrozumie.

Michael Tequila
Gdańsk, 19 lutego 2021