– Jak zostać grafomanem? – Oto jest pytanie.

Właściwie nie powinienem zadawać tego pytania, tylko od razu wyjaśnić: Jestem grafomanem. Odkrycia dokonała recenzentka mojej książki „Niezwykła decyzja Abuelo Caduco. Humoreski i inne opowiadania” zamieszczonej pod adresem http://lesnaczytelnia.blogspot.com/2017/06/niezwyka-decyzja-abuelo-caduco.html

Autorką recenzji jest Leśna Czytelnia aka Karolina Purłan, (cytuję) „absolwentka filologii polskiej, miłośniczka literatury iberoamerykańskiej, równie chętnie sięgająca po przypadkowe lektury, status: Oficjalna recenzentka”.

Recenzję autorki uważam za treściwą i niezwykle trafną. Bardzo mnie ona ucieszyła, ponieważ ujawniła coś, czego nie wiedziałem, mianowicie czarne wnętrza bohaterów książki (Kacyka i Abuelo Caduco), jej autora (Michaela Tequili) oraz wydawcy (Michała Wrzesińskiego). Recenzja okazała się tak odkrywcza, że z radości biegałem wokół własnej osi, która u mnie przebiega od czubka głowy pionowo w dół i dalej, aż do dna czyli osobistego piekła.

Cytuję ważniejsze fragmenty recenzji:

„Odważę się i powiem to – na literaturze iberoamerykańskiej trochę się znam. Moja wiedza wykracza daleko poza najpopularniejsze tytuły i nazwiska, wiem, czym było zjawisko tzw. boomu iberoamerykańskiego i jaka była recepcja dzieł z Ameryki Południowej w Polsce. Wiem również, jakie są cechy charakterystyczne dla tego rodzaju prozy i poezji oraz skąd wziął się realizm magiczny. Dzięki temu szybko jestem w stanie zweryfikować falsyfikat, zwłaszcza, gdy jest tak nieudolny jak humoreski i opowiadania ze zbioru Niezwykła decyzja Abuelo Caduco.

… Michaelowi Tequili nie wierzę za grosz. Tworzenie literatury w warunkach polskich, która atmosferą ma być zbliżona do literatury iberoamerykańskiej nie ma szans na powodzenie z kilku powodów. Pierwszym z nich są liczne odwołania do polskiej rzeczywistości i języka, które nie powinny w ogóle się tu pojawić. Jak chociażby Kacyk z tytułowego opowiadania, który „był niski i chodził na koturnach” oraz „żył z ambicji rządzenia umysłami ludzkimi zamiast krajem”. Kolejny powód to usilne tłumaczenie tego, co powinno zostać w sferze domysłów. Planowany zamach na władzę okazuje się tematem sztuki, która ma być wystawiona w eksperymentalnym teatrze, a inne opowiadania okazują się snem, marą, grą. Literatura iberoamerykańska chwyciła ze serca czytelników na całym świecie właśnie tym, że pozostawiała ogromną przestrzeń do indywidualnej interpretacji, a nie wyręczała ich we wszystkim, włączając w to myślenie.

Niezwykła decyzja Abuelo Caduco. Humoreski i opowiadania nie mają w sobie za grosz humoru, niezwykłości właściwej dla tekstów, które pretendują do miana wywodzących się z realizmu magicznego ani opowieści, które zostałby z czytelnikiem na dłużej. Przeżyłam ogromny zawód i rozczarowanie, ale lektura (nieskończona) tego tomu, przyniosła jedną dobrą rzecz – z tęsknoty za przekraczaniem granic między tym co realne, a nie realne, życiem a literaturą, sięgnęłam ponownie po Sto lat samotności. (Koniec cytatu).

Mogę jedynie domyślać się, co wywołało twórczy gniew recenzentki. Był to prawdopodobnie bohater pierwszego (tytułowego) opowiadania niejaki Kacyk, którego autorka recenzji musiała skojarzyć sobie boleśnie z kimś innym.

Kacyk i Abuelo Caduco to kluczowe postacie opowiadania. Ten drugi, to starszy mężczyzna żyjący marzeniem godnej śmierci, które ktoś mógłby nazwać samobójstwem. Kacyk jest jego adwersarzem. Cytuję fragmenty opowiadania dotyczące tych postaci:

Abuelo Caduco „był zwykłym człowiekiem, nauczycielem w szkole podstawowej, katechetą, … dużo czytał, dyskutował i miał swój rozum. Gdyby jego rodzice byli bogatsi, też byłby kimś więcej. Nie uważał się za gorszego od Kacyka czy jakiejkolwiek innej ważnej osobistości”

Kacyk „ pokazywany często w telewizji, … żył z ambicji rządzenia umysłami ludzkimi zamiast krajem. Abuelo nazywał go Kacykiem na własny użytek, inni tak go nie nazywali”. „Kacyk był niski i chodził na koturnach. Z wyfiokowanymi włosami wyglądał jak cyrkowy karzeł w kapeluszu i na łyżwach”. „Kacyk namiętnie kłamał i oszukiwał. I był okrutny. Nie to, że więził lub zabijał ludzi, ale poniżał. Nazywał ich geniuszami egoizmu, psychopatami idącymi pod prąd nowoczesności, odmieńcami”.

Przewidując możliwość niezdrowych skojarzeń fikcyjnych postaci i wydarzeń zastrzegłem się na drugiej stronie książki („Discaimer”), że: „Niniejsza powieść jest wytworem wyobraźni autora. Imiona, nazwiska, miejsca, nazwy i wydarzenia są fikcyjne i ich podobieństwo do rzeczywistości może być tylko przypadkowe”. Nie przyszło mi jednak wtedy do głowy, że któreś z opowiadań może doprowadzić recenzentkę, osobę oczytaną, do jednoczesnego gniewu na postać literacką, autora i wydawcę.

Uzupełniając informacje recenzentki na temat Gabriela Garcii Marqueza, Julio Cortazara i Jorge Luisa Borgesa dodam tylko, że oprócz tego, że byli oni wspaniałymi pisarzami, to również byli osobami zaangażowanymi społecznie i politycznie.

Oto kilka cytatów:

Gabriel García Marquez: (www.wikipedia.org ) „wypowiadał się krytycznie na temat polityki władz kolumbijskich, a kilkakrotnie uczestniczył jako mediator w rozmowach prowadzonych pomiędzy legalnymi władzami Kolumbii i skrajnymi grupami opozycyjnymi”.

Julio Cortazar: (www.eszkola.pl) „Cortázar angażował się w walkę o prawa człowieka w Ameryce Łacińskiej, popierał działania rewolucjonistów na Kubie i w Nikaragui. Honorarium za „Powieść dla Manuela” przeznaczył na pomoc Chilijczykom walczącym z dyktaturą Pinocheta”.

Bardzo wyrazisty był Jorge Luis Borges: (www.wikipedia.org) „W 1946 roku Juan Domingo Perón został wybrany na prezydenta, pokonując Unię Demokratyczną. Borges, który popierał tę drugą opcję, otwarcie krytykował nowy rząd. Sława antyperonisty towarzyszyła mu przez całe życie. Swój stosunek do tego rządu, który uznawał za dyktaturę, manifestował m.in. tymi słowami: Dyktatury rozwijają ucisk, dyktatury sprzyjają niewolnictwu, dyktatury podsycają okrucieństwo; bardziej odrażające jest tylko to, że promują również tępotę. Gliniarze paplający o imperatywach, podobizny wodzów, ludzkie życia i śmierci z góry ustalone, jednorodne obrzędy, twarda dyscyplina zajmując miejsce jasności umysłu… Walka z taką smutną monotonią jest jednym z wielu zadań pisarza. Nie pamiętacie wykładów Martina Fierro i Don Segundo Sombra o tym, że indywidualizm jest jednym z odwiecznych przymiotów argentyńskich?”.

Ponieważ daję na moje utwory literackie gwarancję jakości, przedstawiam poniżej formularz zażalenia, jaki wydaje mi się najbardziej stosowny w tym przypadku:

Zażalenie – Formuła 1

Wredny autorze (tu wstawić tytuł książki)!

Przeklinam Pana w żywe kamienie. Swoją nędzną bazgraniną odebrał mi Pan czas, zdrowie i pieniądze. Jest Pan bezwstydnym nieukiem niemającym pojęcia o pisaniu poezji/powieści/opowiadań (niepotrzebne skreślić). Zrażona przez Pana do literatury pięknej sama zaczęłam pisać i idzie mi bardzo dobrze. Żegnam Pana obelgami i epitetami. Szczerze Panu nieżyczliwa,

(tu imię i nazwisko osoby składającej zażalenie).

Mam też przygotowane formuły przeprosin. Oto jedna z nich:

Przeprosiny – Formuła 1

„Szanowna Pani,

Pani krytyka mojej powieści/zbioru opowiadań (niepotrzebne skreślić) jest niezwykle trafna. Zgadzam się z Panią, że fabuła jest nudna, bohaterowie są gorsi od polityków, a zakończenie utworu jest beznadziejne. Zrozumiałem to dopiero wtedy, kiedy sam przeczytałem książkę. Było już jednak za późno, aby cokolwiek zmienić. Szczerze przepraszam za nędzną jakość mojej produkcji. Niech Bóg Panią błogosławi w drodze ku lepszej literaturze.

Z poważaniem, Michael Tequila”.

Osobom zagubionym na rozdrożu udostępniam adresy internetowe kilku innych recenzji tej książki:

• http://sza-terazczytam.blogspot.com/2017/05/niezwyka-decyzja-abuelo-caduco.html
• http://dobrakomplementarne.blogspot.com/2017/05/humoreski-i-inne-opowiadania-michael.html#more
• http://krzan.blox.pl/2017/05/Michael-Tequila-Niezwykla-decyzja-Abuelo-Caduco.html
• http://www.czytelnia-mola-ksiazkowego.pl/2017/05/michael-tequila-niezwyka-decyzja-abuelo.html

Pozwól Czytelniku, że teraz i ja zagłębię się w lekturę „ Stu lat samotności” Gabriela Garcii Marqueza, która jest moją najulubieńszą lekturą, czemu zawsze daję wyraz w wielką przyjemnością. Miłość do Marqueza łączy mnie z autorką recenzji. Cieszy mnie to, ponieważ nie samymi różnicami anatomicznymi i wyobraźnią żyje mężczyzna i kobieta.

Autorce recenzji wyrażam wdzięczność za promocję mojej twórczości.

Zdjęcie: Nie pamiętam, czy na zdjęciu jestem pierwszy z lewej czy też w środku. 

Tematem dzisiaj przedstawionych wierszy jest przyroda. Jeden z nich, napisany w Polsce, był inspirowany Australią. Cała moja poezja powstała z inspiracji australijskich.

Dzisiaj przedstawiam kolejne pozycje ze zbioru „Klęczy cisza niezmącona”, którego drugie wydanie ukazało się w sprzedaży Polsce i w polskich księgarniach za granicą 1 lutego bieżącego roku. Zawiera on czterdzieści pięć wierszy, każdy oznaczony miejscem i datą powstania. Większość z nich nawiązuje do pięciomiesięcznej podróży po Australii samochodem z przyczepą kempingową, podróży mojego życia. Każdemu życzę takiej podróży.

Zachęcam do zakupu tomiku „Klęczy cisza niezmącona” dla własnej przyjemności. Doskonale nadaje się on także na upominek. Opinie o nim znajdziecie Państwo powyżej, na tej stronie, pod przyciskiem „Poezje” na górnym pasku menu.

Życzę przyjemnej lektury.

Modlitwa lasu

Wiatr uczucia zamknął w liści zapomnieniu,
szmery poukrywał w omszałym kamieniu;
z kryjówek wyszły leśnych duchów zwidy
zdziwione ustaniem powiewów corridy.

Przyjdź, Zbawco, i rozwiąż przestrzenie,
wypuść na wolność liściastych harf drżenie,
niebo ustrój w wieczorne szkarłaty,
krzykiem burzy obudź pogubione kwiaty.

Przyjdź, Zbawco, przez deszczu kałuże,
rozrzuć jagody błękitem na wzgórze,
rozsyp promienie kroplami po trawie,
ukaż, co skryte, ukryj, co na jawie.

Zwierzyniec, 20 lipca 1997

Odwieczne przemienienie

Słońce po dnia obchodzie zstępuje z zenitu,
ocean oczy razi pękami ogników
i tonie ogniste koło rzucając promienie:
majestatyczne, odwieczne, wieczorne przemienienie.

Kiedy jasność w sen cichy powoli zapada
i w chmur ciepłej pierzynie kryje się mew gromada,
woda tak dziwnie szemrze. Czy to senne marzenie?
To ocean rozmawia z Bogiem, to ciche rozmodlenie.

Morphett Vale, 1996

Król drzew

Zmierzch zapada w dolinie drzew karri,
pnie-olbrzymy czernieją jak mary.
Głowy starców czułością natchniona
mgła oplata w błękitnawe ramiona.

Król drzew bajecznie wręcz stary
wznosi w górę mocarne konary,
zgrubiałe, zwęźlone jak sznury;
on z burzami staje w konkury.

Kookaburra szczerze czymś rozbawiona
w mroczną dal się śmieje szalona;
może myśl jej przychodzi do głowy,
że królową jest puszczy ptak płowy?

Pemberton, 27 listopada 1996

Przygotowując drugi zbiór poezji do wydania, napotkałem wiersz, który postanowiłem dla rozrywki opublikować na blogu.  

Dobrze jest być idiotą

Człowiek czasem popada
w nastrój ponury jak noc,
kamień mu ciąży na piersi
i chandry ma w sobie moc.

Właśnie wtedy sobie pomyśli,
a gdyby tak innym być,
jakąś inną wspaniałą istotą,
na przyklad – zwykłym idiotą.

Być politykiem też nie jest źle,
polityk wiele dobrego chce,
ale i on ma czasem ochotę,
zrobić z siebie kompletnego idiotę.

Pomyśl o innych i stresie,
ty się czujesz jak w lesie,
spokojny wietrzyk powiewa,
ptaszę kwili zza drzewa,
żuczki w trawie igrają,
mrówki ciężary targają,
motylek kwiatek muśnie,
idiota spokojnie se uśnie.

Czasem boli cię głowa,
drażni cię czyjaś mowa,
gdy ktoś mówić nie umie,
idiota i tak nie rozumie.

Są też w życiu momenta,
które każdy pamięta,
kiedy chudnie lub tyje,
wzrusza się, rusza i żyje,
idioty nic zaś nie rusza,
nic go nie cieszy, nie wzrusza.
Czy w sumie nie chodzi więc o to,
że niedobrze jest być idiotą?!

Michael Tequila
Morphett Vale, 5 września 1995

Opis obrazu: Adolfo Wildt, Maschera dell' idiota, 1918, autor Sailko, Padwa, Galeria Gomiero.

Powieść Michael Tequila: „Sędzia od Świętego Jerzego” i zbiór poezji Michael Tequila: „Klęczy cisza niezmącona” są już w stałej sprzedaży w księgarniach stacjonarnych i internetowych w kraju i za granicą (księgarnie polonijne). Aby zobaczyć recenzje i opinie kliknij przycisk Powieści i Poezje na górnym pasku menu. 

Drodzy Czytelnicy,

Tym razem postanowiłem uraczyć Państwa krótkim opowiadaniem typu południowoamerykańskiego, w którym dzieją się rzeczy tak niezwykłe, że trudno je sobie wyobrazić w naszym kraju. Rzecz jest złożona.

Pozdrawiam serdecznie,

Michael Tequila

Punktualnie o godzinie 11.45 Abuelo Caduco zdecydował się umrzeć. W pełni dojrzał do tego. Czas i pogoda mu sprzyjały. Dzień był majowy, słoneczny, świeży, ptaki śpiewały, dwa piętra niżej ludzie pokrzykiwali radośnie gracując szarą ziemię pod nowy trawnik. Z oddali dochodził jęk piły tarczowej, za ścianą sąsiadka ubijała młotkiem mięso na kotlety.

Mimo niewątpliwych zachęt do życia, Abuelo gwałtownie opadł z sił. Ręce i nogi latały mu jak u paralityka. Był to nieudawany symptom syndromu niespokojnych nóg. Nabył go stosunkowo niskim kosztem włócząc się godzinami po mieszkaniu z powodu bezsenności, a następnie umocnił, chodząc często do lekarza. Po drodze modlił się, aby go nie wyleczono, bo chciał umrzeć. Lekarz spełniał jego marzenia bez wahania, co było bardzo miłe. Nie musiał go prosić ani przypominać. Był zbyt dumny, aby poniżać się prośbami w tak trywialnej sprawie.

Nie widział sensu żyć dłużej. Przywódca partii rządzącej przez aklamację obiecał mu złote góry, a on nie potrzebował złota. Pomyślał o biedakach, którym nic nie obiecano, choć bardzo prosili. To go dobiło.

Po podjęciu decyzji o dobrowolnym zejściu z tego świata, pozostało Abuelo już tylko tyle czasu, aby usiąść do komputera i napisać zaproszenia na pogrzeb i stypę. Wybrał elegancki format zaproszenia. Oświadczenia woli, kto i co będzie dziedziczyć, już nie pisał, bo zabrakło mu woli.

– Trudno. Będą musieli podzielić się schedą zgodnie z prawem. – Powiedział głośno i ucieszył się, kiedy to usłyszał, bo nie zawsze słuch mu dopisywał. Wyobraził sobie, jaki wspaniały będzie pokaz wzajemnej miłości rodziny po otwarciu testamentu. Lubił teatr i cyrk, mimo wieku zachował dziecinną świeżość. Skończył już siedemdziesiąt lat, choć wyglądał poważniej, na dziewięćdziesiąt. Pamiętał to doskonale, bo poprzedniego dnia w urzędzie skarbowym złożył deklarację PIT i pytał, czy miała być na formularzu PIT 70 czy PIT 90. Cenił sobie powagę wieku, ponieważ była znakiem, ostoją i oazą dojrzałości.

Zawiadomień o pogrzebie nie wysyłał. Była to rozsądna decyzja.

– Nie mam teraz czasu, zrobię to w ostatniej chwili. – Zdecydował po wahaniu. Wahał się krótko, bo nie miał czasu.

– Obym tylko nie zapomniał. – Zaniepokoił się. Ponieważ wcześniej przeoczył kilka ważnych zobowiązań, imienin, urodzin oraz okazji do gorącej, namiętnej i szybkiej miłości, oderwał się od komputera, aby nastawić budzik. Słowa dotrzymał. Dla pewności nastawił dwa budziki. Ten większy ładniej dzwonił.

Wrócił do komputera, natychmiast jak tylko sobie przypomniał, gdzie stoi i dlaczego się oderwał. Działał szybko i sprawnie, gdyż miał problemy z pamięcią, która starzała się szybciej niż ciało. Sam to zdiagnozował, posługując się tylko rozumem i termometrem, najlepiej mierzącym czas nocą. Metoda diagnozy była tak rewelacyjna, a wyniki tak ciekawe, że postanowił to opublikować. Nie doszło jednak do tego, ponieważ redaktor miesięcznika medycznego „Lancet Pamięci” nie oddzwonił. Może dlatego, że on pierwszy do niego nie zadzwonił. Nie był tego pewien.

Szybsze starzenie się pamięci miało swoje plusy i minusy. Minus był taki, że Abuelo zapominał o wieku i na ulicy przyglądał się tylko młodym kobietom. Zauważył, że noszą obcisłe getry, a w nich piękne ruchome pośladki, które poruszają się wzruszająco w górę, w dół i na boki. Widać to było szczególnie wyraźnie, kiedy kobieta miała na nogach pantofle z wysokimi obcasami, które unosiły biodra na wysokość jego wzroku. Oczu i piersi nie widział. Zrobiło mu się z tego powodu tak smutno, że mógłby zobaczyć łzy w swoich oczach, gdyby nie ciemne okulary.

Pomyślał, że może wzrost utrudnia mu pełne widzenie. Nie był bynajmniej niski, jak wielki przywódca partyjny z telewizji żyjący z ambicji rządzenia umysłami ludzkimi zamiast krajem. Uważał go za wielkiego geniusza; umocnił się w swym przekonaniu, kiedy zobaczył go w kapeluszu i na łyżwach. Doszedł do wniosku, że powinien mu wysłać kartkę z gratulacjami i serdecznym życzeniem „Pocałuj nie w” z wykropkowana na końcu treścią i wizerunkiem środkowego palca wzniesionego do góry w geście drugiego, pogłębionego, jeszcze bardziej serdecznego życzenia. Odłożył to na później, ponieważ miał inne pilne sprawy do załatwienia.

Następnego dnia, punktualnie o godzinie 11.45 Abuelo Caduco ponownie zdecydował się umrzeć. Czas i pogoda mu sprzyjały. Dzień był majowy, słoneczny, świeży, ptaki śpiewały, dwa piętra niżej ludzie pokrzykiwali gracując szarą ziemię pod nowy trawnik. Nie usłyszał jednak dochodzącego z oddali jęku piły tarczowej, ani sąsiadki za ścianą ubijającej młotkiem mięso na kotlety.

To go wyprowadziło z równowagi. Serce zaczęło bić mu żywiej, adrenalina rzuciła się jak szalona do mózgu, dotlenione nogi przestały skakać epileptycznie. Wróciła mu pamięć. Przypomniał sobie, że żona prosiła go, aby zawiesił karnisz przy balkonowym oknie; od razu przyszedł mu do głowy pomysł, jak to szybko i dobrze wykonać. Wziął młotek do ręki, kiedy nagle, już po raz trzeci w ciągu dwóch dni, stanął mu przed oczami przywódca partii rządzącej nocą, z wielką głową otoczoną aureolą w kształcie fryzury afro i ustami pełnymi kolorowych obietnic. Abuelo chyba był do tej fryzury szczególnie życzliwie usposobiony, gdyż krzyknął „ka-mać” i popędził do piwnicy, aby zrobić jej właścicielowi niespodziankę w postaci wspaniałego fajerwerku. Postanowił, że będzie on jeszcze bardziej kolorowy niż obietnice wielkiego przywódcy. Szybko przygotował małą wyrzutnię rakiet, trzy granaty i butelkę z benzyną. Załadował to wszystko do samochodu. Przed uruchomieniem silnika przestudiował plan dojazdu do miejsca oznaczonego na mapie i jeszcze raz dokładnie przyjrzał się twarzy na zdjęciu, aby się nie pomylić. Decyzję z godziny 11.45 odłożył na później, gdyż poczuł się młodo jak nigdy w życiu. Nie było sensu umierać. Miał ważną misję do spełnienia.

Po dniach silnych wzruszeń wróciłem do siebie. Zdarzenia relacjonuję w sposób tęgi, krótki i rześki jak Beata Kępa, Szef Kancelarii Rady Ministrów oraz patriotyczny jak obecność Wojska Ministra Obrony Antoniego Macierewicza na nocnej Miesięcznicy Jarosława Kaczyńskiego. Relacjonując, pragnę oddać także atmosferę zdarzeń, która tworzy uczucia w słuchaczu i widzu.

Trwa walka o wyższość dobra narodu nad prawem. Do mównicy Szefa Kancelarii Rady Ministrów, Beaty Kępy, wpłynęło pytanie: – Kiedy opublikujecie wyrok Trybunału Konstytucyjnego?

– O publikacji decyduję ja. Nie jest to żaden wyrok, tylko decyzja, w dodatku niepewna. Decyzja Trybunału Konstytucyjnego nie miała podstaw prawnych, zwróciłam się więc listem poleconym do Prezesa Trybunału o podstawę, która musi być zasadna, jak każda dobra podstawa. Czyli zgodna z dobrem narodu.

– Rząd ma tylko opublikować decyzję Trybunału, a nie wyjaśniać. – Wyrwał się jakiś dziennikarz.

– Niech pan nie opowiada kłamstw. – Wtrąciła pani Elżbieta Witek, Rzecznik Prasowy Rządu Beaty Szydło. Nie tolerujemy kłamstwa. Naród chce prawdy, nie kłamstwa. Powtarza pan kłamstwa, a przecież nie o kłamstwo chodzi, tylko o dobro narodu, prawo i sprawiedliwość. – Kiedy wymawiała wyraz kłamstwo oczy rozjaśniała jej prawda.

– Kto decyduje, co jest dobrem narodu, a co nie?

– Znowu powtarza pan kłamstwa. Wyjaśniam. O tym, co jest dobrem narodu decyduje Sejm, większość parlamentarna, czyli pan Prezes. Oraz pan Prezydent.

– Chyba Komitet Centralny? – Podrzucił życzliwie poseł Stanisław Piotrowicz, były prokurator stanu wojennego PRL, wedle własnych słów „czyniący dobro i chroniący opozycjonistów”, płonąca żagiew walki z Trybunałem Konstytucyjnym.

– Wstydziłby się pan mówić takie kłamstwa. – Pani Witek zwróciła się do dziennikarza. W Polsce nie rządzi Komitet Centralny, tylko pan Prezes, większość parlamentarna i pan Prezydent. Oni decydują, co jest dobre dla narodu. Dobro narodu stoi ponad prawem. Niech pan nie powtarza kłamstw.

Pragnę zawiadomić Szanownych Czytelników, że zmieniłem adres blogu z www.MichaelTequila.com na

www.PsychoanalizaPolityczna.blog.pl.

Pierwszy wpis na tym blogu ukazał się w dniu dzisiejszym.

Odmienna nazwa blogu „PsychoanalizaPolityczna” z dopiskiem „by Michael Tequila” i jej nowy adres znacznie zwiększają zakres czytelnictwa, gdyż platforma www.blog.pl jest częścią najwiekszej polskiej platformy społecznej „Onet”.

Blog wymaga jeszcze rozwoju pod względem formy i narzędzi, co następować będzie stopniowo.

Serdecznie zapraszam pod nowy adres.

Z wyrazami szacunku,

Michael Tequila

Miłość to niezwykle aktualny temat w salonach wyższych sfer politycznych. W tym roku kwitnie obficie pomimo późnej jesiennej pory. W Pałacu Prezydenckim zakwitła nie tylko miłość, ale i uwielbienie.

W dniu premierowskiej nominacji Pani Beaty Szydło Pan Prezydent ucałował Wyróżnioną w rękę i w ucho, i to kilka razy. Uśmiechał się przy tym serdecznie, szeroko, promiennie.

Pan Prezes całował Wyróżnioną inaczej, zgodnie z nowym rytuałem dyplomatycznym, eksponującym kolejność i szarmancję: w rękę, w policzek, w drugi policzek, znowu w rękę. Razem cztery razy. Uśmiechał się przy tym nieco mniej serdecznie niż Pan Prezydent, ponieważ uśmiech przykleił mu się do twarzy (zdaje się, że był to standardowy uśmiech numer 1, ten ukośny). Ale i tak było ładnie i uroczyście. Zazdroszczę Wyróżnionej; mnie nikt tak nie całuje, a przecież każdy ma marzenia.

Potem Pan Prezydent przemówił serdecznie i z uwielbieniem, kierując słowa, wzrok i serce do Pana Prezesa. Kiedy to czynił, leciutko lewitował w powietrzu, zdało mi się, że na klęczkach, choć nie będę się przy tym upierał, ponieważ oczy mi zwilgotniały. Pan Prezydent mówił jak syn uwielbiający dobrego ojca. Powiedział Panu Prezesowi, że jest „wielkim człowiekiem” i złożył mu „wyrazy szacunku”.

– Przekonywano mnie, oświadczył Iwan Iwanowicz Iwanczyn, że Pan Prezydent jest przybranym synem Pana Prezesa, którego darzy wielką miłością i szacunkiem, ale trudno mi w to uwierzyć. Po naszej perswazji, że to możliwe, uwierzył.

Nowa władza, nowe rytuały, nowa tradycja. Miłość i uczucia się ważnym aspektem naszego życia politycznego. Nastały czasy deklaracji miłosnych, całowania, pocałunków i całuśników, czyli artystów sztuki calowania, jak również intensywnego żegnania się w miejscach publicznych i przemawiania z ambon. Polityka jest piękna. Osobiście podoba mi się ten nowy styl, „chic d’amour”, oferujący wzruszenie i poczucie głębszego patriotyzmu. Zwyczajny już dzisiaj społeczeństwu nie wystarcza.

Serdeczność sfer najwyższych wziąłem sobie i ja do serca. – Padnij mi w ramiona. – Eksperymentalnie zaproponowałem kilku osobom na ulicy. Chyba mnie nie zrozumiały.

– Pan z PiS-u? – Pytały. – Ulica to nie Pałac ani nie Sejm, a pan nie jest ani Prezydentem, ani Prezesem. – Dodawali z sarkazmem.

To było niemiłe. Wytłumaczyłem to sobie psychologicznie, że nie każdy w naszym kraju potrafi być tak wylewnie uczuciowy jak pan Prezydent i Pan Prezes.

Z długopisem w ręku i zegarkiem z dokładnością sekundową, wysłuchałem i dokonałem analizy statystycznej przemówienia prezydenta Dudy w Sejmie. Analiza objęła pierwsze 5 minut, czyli 25% czasu orędzia. Bardzo pouczające.

Dziękował:
Na początku podziękował sobie za wzruszenie. Cytuję: „Drodzy Rodacy. Jestem niezwykle wzruszony. Dziękuję bardzo.”.

Witał:
• Panów Prezydentów (dwa razy),
• Panie i Panów Marszałków, Sejmu i Senatu
• Wysokie Zgromadzenie Narodowe
• Państwo Premierów
• Radę Ministrów
• Eminencje
• Ekscelencje
• Dostojnych gości

Dziękował:
• Że są ze mną na sali
• Że są świadkami przysięgi
• Rodakom bliskim i dalekim za granicą, że łączą się za pośrednictwem mediów, Internetu, także duchowo
• Że są z nim i go wspierają

Znowu dziękował:
• Swojej rodzinie
• Przyjaciołom
• Wszystkim tym, którzy dobrze mu życzyli w kampanii i wspierali
• Tym, którzy są dzisiaj z nim
• Poprzednikom prezydentom
• Nieżyjącemu Prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu (w szczególności)
• Wszystkim Polkom i Polakom
• Za wybór
• Za obecność

Powiedział, że:
• Uczyni wszystko, aby nie zawieść oczekiwań

Oświadczył, że:
• Dotrzyma zobowiązań wyborczych
• Jest człowiekiem niezłomnym
• Jest człowiekiem wiary

Złożył deklaracje wiary:
• Że zdoła to zrobić
• Że przygotuje i złoży projekt ustawy o podwyższeniu kwoty wolnej od podatku oraz projekt ustawy obniżającej wiek emerytalny

Złożył oświadczenie, że:
• Nie zapomina o zobowiązaniach
• Pamięta i nie zapomina

Deklarację wiary, że
• Będzie mieć poparcie społeczne
• Znajdzie poparcie w Wysokiej Izbie

Prezydent mówił z głowy, bez kartki, i to mu się chwali.