Ostatnia wielka wypowiedź publiczna

Pan prezydent wypowiedział się w sprawie referendum i konstytucji. Była to wielka wypowiedź i wszyscy się zachwycili jej wielkością. W związku z tym wydarzeniem odbyło się zebranie przy krawężniku. Prowadził je jak zwykle Iwan Iwanowicz Iwanczyn. Zagaił prosto:

Pan prezydent wypowiedział się w sposób ogromnie słuszny o zmianie konstytucji, że jest ona nieadekwatna, krucha, że trzeba ja zmienić, bo daje się złamać, że przygotowali ją prawnicy, nawet profesorowie. Zebranym też wydało się dziwne, że to prawnicy pracowali na konstytucją.

– Nie dziwię, że jest ona niedobra, skoro pan prezydent proponuje jej zmianę – Ktoś powiedział, a ktoś inny zapytał, dlaczego, wtedy ktoś jeszcze inny wyjaśnił, że jest słaba, bo daje się złamać. Wszyscy zgodzili, że konstytucji nie można łamać, ale co zrobić, jak ona jest taka krucha.

Pomysł referendum do konstytucji też uznano za jak najbardziej słuszny, i że w związku z tym należy zorganizować referendum, aby je poprzeć, zanim się odbędzie, i czy w ogóle należy zorganizować to pierwsze i drugie referendum, skoro rząd i pan prezydent mogą zmienić konstytucję bez referendum.

Pomysł ten bardzo się podobał, wszyscy zapewniali się nawzajem, że propozycja jest ze wszech miar słuszna, bo pan prezydent to mądry, uczciwy i odpowiedzialny człowiek, i zawsze wie, jak głosować w każdej sprawie i w ogóle. W dodatku jest wspaniałym sportowcem górskim, a przecież kondycja na takim stanowisku jest najważniejsza, bo wiąże się z ogromną odpowiedzialnością za konstytucję i za naród.

Rozchodząc się, jeszcze raz wszyscy zapewniali się nawzajem, że pan prezydent to bardzo mądry uczciwy i niezłomny człowiek i gratulowali sobie, że mają takiego prezydenta. – To nie my, tylko wy go macie, ktoś powiedział i ludzie się podzielili, bo nie wiadomo było, o co chodzi w tej wypowiedzi, w końcu uzgodniono, że jednak wszyscy go mają, bo jest on prezydentem wszystkich obywateli, dobrych, średnich i byle jakich, i że referendum jest absolutnie potrzebne, że powinno być jak najwięcej referendów, bo to jest jedyna metoda zapewnienia porządku, prawa i praworządności, i że tej zasady nie należy łamać, bo łamanie jest niedobre, chyba, że łamie się coś niedobrego, a jeśli jest coś takiego, to należy to zmienić.  

Znowu zapanował ogólny entuzjazm, wszyscy się cieszyli i gratulowali sobie dobrego, mądrego i uczciwego pana prezydenta. 

Przekaż dalej
13Shares

Kontrrewolucja. Kierunek mądrości narodu: w parę czy w gwizdek?

L0031338 An itinerant doctor, by a subterfuge, cures an undergraduate Credit: Wellcome Library, London. Wellcome Images images@wellcome.ac.uk http://wellcomeimages.org An itinerant doctor, by a subterfuge, cures an undergraduate hoaxer of his supposed maladies of lying and bad memory. Coloured etching by T. Rowlandson, 1807, after G.M. Woodward. Coloured etching 1807 By: George Moutard Woodwardafter: Thomas RowlandsonPublished: July 9 1807 Copyrighted work available under Creative Commons Attribution only licence CC BY 4.0 http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

http://wellcomeimages.org
An itinerant doctor, by a subterfuge, cures an undergraduate hoaxer of his supposed maladies of lying and bad memory. Coloured etching by T. Rowlandson, 1807, after G.M. Woodward.
Coloured etching
1807 By: George Moutard Woodwardafter: Thomas RowlandsonPublished: July 9 1807
Copyrighted work available under Creative Commons Attribution only licence CC BY 4.0 http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

Kraj reformuje się. Dla mnie najciekawsza jest reforma systemu emerytalnego odbywająca się pod hasłem ” Emeryci, łączcie się w postemeryckim dobrobycie!”. Hasło jest zapożyczone z poprzedniego ustroju, który był ustrojem równości społecznej, z tym, że była to równość w ubóstwie. Obecny pomysł reformy emerytalnej jest demokratyczny i zmierza do równości w bogactwie. Jest to pomysł krajowy, nieimportowany; mając wielu geniuszy, nie mamy potrzeby sięgać za granicę.  

Mnie podobają się emerytalni geniusze zagraniczni. Jestem bardziej międzynarodowy. To wada rozwojowa, coś jak skrzywienie kręgosłupa, tylko w odwrotną stronę niż u krajowych reformatorów emerytur. Myślę o Australii, o antypodach, gdzie ludzie chodzą do góry nogami. Śmiesznie to wygląda, kiedy patrzy się z kosmosu; z innej, krótszej perspektywy widać tylko muszelki na plaży Bondi Beach. Plusem kosmicznego położenia Australii jest to, że krew napływa Australijczykom obficiej do głowy. Może dlatego wymyślili sobie inny system emerytalny.

Kiedy przyglądałem się sprawie z bliska, co nie było łatwe z uwagi na upały, w Australii były dwa systemy emerytalne: jeden państwowy o charakterze świadczeń społecznych przyznawanych osobom, które niezależnie od tego, czy pracowały czy nie, nie mają dostatecznych środków do życia i mogą uzyskać emeryturę państwową (zwaną pension). Jej wysokość zależała od wielkości dochodu (np. pomoc od rodziny, odsetki od oszczędności, praca dorywcza itp.) oraz od wartości posiadanych aktywów (oszczędności bankowych, domu, ziemi, papierów wartościowych itp.)

Drugi rodzaj to emerytura (zwana superannuation) gromadzona w czasie lat pracy, kiedy pracownik płaci składki emerytalne. Nie wiem jak jest teraz, ale kilkanaście lat temu były one elastyczne. Istniało jakieś minimum składki miesięcznej, ale – jeśli ktoś życzył sobie mieć wyższą emeryturę – mógł tę składkę zwiększyć. Ustawową zasadą było to, że do składki płaconej przez pracownika pracodawca dopłacał jej równowartość. Jeśli płaciłeś 50 $ składki miesięcznie, to drugie 50 $ dopłacał ci pracodawca. Jeśli decydowałeś się podwyższyć tę składkę do 100 $, to drugie 100 $ miał obowiązek dopłacić ci pracodawca. Głupie może było w Australii jedynie to, że podwyższała ona wiek emerytalny podobnie jak wszystkie inne kraje na świecie, zamiast wziąć dobry przykład z naszego kraju i wiek ten obniżyć.

Tak sobie myślę, nieśmiało, choć szczerze, że przydałby się nam oświecony rządca-jedynowładca, jeśli to już konieczne, choć nie sądzę, który rozwijałby już istniejące systemy: emerytalny, konstytucyjny, nauczania, pomocy rodzinie, podatkowy, ochrony zdrowia, sprawiedliwości, i inne, zamiast z poświęceniem zwalczać wszystkie istniejące już systemy.

Zadaję też sobie pytanie, czy jeśli władzy nie jest potrzebna konstytucja i inne systemy stworzone drogą demokratyczną, to może demokratycznemu społeczeństwu nie jest potrzebna taka władza? Przetrawmy to sobie, Bracia i Siostry, w naszej mądrości zbiorowej, która jest niczym innym jak mądrością rozproszoną, czasem mądrze a czasem głupio, w zależności od głowy, gdzie podobno mieści się rozum. Ostatecznie w narodzie liczy się suma mądrości mądrej i głupiej (modlę się, oby nasza miała znak dodatni) oraz kierunkowy impet tej sumy, inaczej mówiąc, czy idzie ona w parę czy w gwizdek. Po tym jak wysłuchałem dzisiaj Rysia Czarneckiego, którego ubóstwiam, bo rozjaśnia mi wszystko w głowie i to z perspektywy europejskiej, oczekuję, że na wiosnę na wierzbach będzie znacznie więcej gałązek do wyrobu doskonałych gwizdków.

Bardzo mnie to cieszy, ponieważ mamy partię i rząd niezwykle rozważnie podejmujące decyzje, czy energia narodu ma iść w parę czy w gwizdek.

 

Przekaż dalej
0Shares

Król Prezes całuje

Pierwszy pocałunek Adama i Ewy, by Salvador Viniegra y Lasso de la Vega, 1891, public domain.

Kiedy głos pachnący jaśminowym mydłem oznajmił w radio „Dzisiaj jest Światowy Dzień Pocałunku”, czas się rozśpiewał w Królu Prezesie; na dworze zazieleniło się soczyście. Przeciwnicy Króla (Kto ich nie ma?) dostali bolesnej czkawki z zawiści, że w nich nic nie śpiewa.

– Na zakończenie duży soczysty buziak. – Zaprosił pachnący głos w radio.

Słowa uniosły Króla w powietrze, uruchamiając mechanizm słodkiej dobroczynności. Monarcha zaczął rozdawać pocałunki na prawo i na lewo: całował kobiety, dzieci, starców. Radośnie, bez opamiętania. Popatrzył na siedzenie obok i ujrzał na nim skromnie ilustrowaną książeczkę. Ogarnęła go uczucie tkliwości; złożył pocałunek na okładce, tak gorący, że aż lekko zadymiło. Dłonią rozwiał dym i wtedy dostrzegł tytuł: Konstytucja. Poczuł bolesne palenie ust, oznakę głębokiego żalu z powodu nierozważnego błędu, który w sumieniu odezwał się okrzykami: Grzech! Grzech! Pan Prezes odrzucił książeczkę ze wstrętem, wytarł i zdezynfekował usta przyglądając się sobie w lusterku usłużnie podsuniętym przez wiernego wasala. Dostrzegł, że jego usta są mniejsze i mniej obfite niż myślał. To go nieco speszyło, ale tylko na chwilę, gdyż był człowiekiem prącym do przodu, nie oglądającym się na boki.

Usta Monarchy wołały o powiększenie. Był to organ – posługując się pewną przesadą – najważniejszy w Królu Prezesie: głosił nim prawdy, gromił, przemawiał, nade wszystko zaś całował osoby szczególnie miłe monarszemu sercu. Inne części ciała pełniły rolę drugorzędną lub żadną: Monarcha nie jeździł na nartach, nie grał w piłkę, nie odbywał podróży zagranicznych. Usta były najważniejsze.

Król Prezes kontynuował ustny przekaz uczuć. Całował dalej, skrzętnie przestrzegając kolejności: dłoń, przedramię, łokieć. Najpierw dużą Beatkę S, gorącą w okrzykach i hasłach, uległą politycznie, następnie mniejszą, choć nadal dużą, Beatkę K, dobrą w krzyżówkach pytań dziennikarskich, w sekundę odnajdującą odpowiedź na dowolne pytanie i wypowiadającą ją z wdziękiem pistoletu maszynowego. Zaraz po niej całował dużą Krysię, głośną, cudownie bezpośrednią. Miała wydatne, duże usta, wilgotne i lekko tłuste, pachnące pierożkami z kaszą i skwareczkami z polnej restauracji „Guciów Podlaski”. Przyjrzał się uważnie Krysi. Miała zasługi. Promowała „dobre żarcie” i zdrowe maniery partii obrzucając opozycję kalumniami i dźgając ją szpikulcem ostrych słów, a na końcu depcąc słowami flagę organizacji, do której sama się niegdyś zapisała. Flaga okazała się niedobra, nieżyczliwa, rozdyskutowana.

– Nie tolerujemy takich sojuszników. – Wyjaśnił Król Prezes w trakcie wcześniejszego instruktażu partyjnego, dając sygnał do wyrażania strachu, obaw a nawet słusznego gniewu z powodu niestosowności zachowań organizacji stojącej za obmierzłą flagą.

Instruktaż był potrzebny dla ukierunkowania wiernych szeregów pospolitego ruszenia, formacji rycerskiej ochoczo stającej w szranki boju o lepsze jutro, mocniejszą monetę, tańsze mieszkania, korzystniejsze pożyczki, droższy węgiel oraz szybkie, dobre i tanie usługi medyczne, a także niezłomną, wyprostowaną międzynarodową postawę polityczną, nie na kolanach jak ich poprzednicy. Król Prezes osobiście nie znosił pozycji „na kolanach”, nie miał natomiast za złe w swej niezmierzonej dobroci, aby czynili to wyżsi i niżsi sędziowie, urzędnicy, naród błędnie głosujący w wyborach, kobiety z niewłaściwymi potrzebami medycznymi oraz wciąż żywi miłośnicy żłobu i inni zaprzańcy, których nigdy nie brakuje w żadnym kraju.

Krótką refleksją nad marnością opozycji i rebelianckiej części społeczeństwa Król zakończył akcję łączenia warg z żywą materią z okazji Międzynarodowego Dnia Całowania.

Chwilę później zadumał się nad tematem: – Co dalej?

Na jego bladym, szlachetnym czole pojawiły się zmarszczki.

Cytat z www.kalbi.pl: „W pocałunkach drzemie wielka moc – można nimi wyrazić całą gamę uczuć, od sympatii, przez wdzięczność, miłość, aż po pożądanie. Nauka zajmująca się tym zjawiskiem to filematologia. Z przeprowadzonych dotąd badań wiemy między innymi, że całowanie pomaga zniwelować stres, pozytywnie wpływa na układ krążenia oraz przyczynia się do obniżenia cholesterolu, a całowanie „z języczkiem” angażuje aż 34 mięśnie twarzy. Rekord najdłuższego pocałunku ustanowiony został przez tajską parę w 2011 roku – Ekkachai i Laksana Tiranarat nie oderwali od siebie ust przez 46 godzin i 24 minuty”.

Obraz na blogu: Pierwszy pocałunek Adama i Ewy, autor: Salvador Viniegra.

Michael Tequila: „Sędzia od Świętego Jerzego”, powieść psychologiczno-obyczajowo-kryminalna do nabycia w księgarniach Matras, Dom Książki i księgarniach internetowych.

 

 

Przekaż dalej
0Shares

Jest dobrze. Co dalej? Tym razem pytam siebie o przyszłość.

Obraz Ned Kelly, autor Sydney Nolan, Australia
W odpowiedzi na zachęty na Facebooku, aby kontynuować działalność społeczno-dziennikarsko-literacką, napiszę wkrótce, czym się będę zajmować. Coś będę pisać, ale nie wiem jeszcze, co i jak. Chciałbym, aby było to coś mądrego i użytecznego. Pod tym względem jestem cholernie ambitny. Marzy mi się własna dobra zmiana.

Lubię opowiadać kawały, czyli słowne żarty, ale wychodzi mi to różnie. Mógłbym przedstawiać je na piśmie. Waham się jednak. Jeśli opowiadając kawał odkrywam (razem ze słuchaczami, lub samodzielnie), że jest to coś sensownego, wtedy w pełnej zachwytu poważnej zadumie pochylam się nad sobą podobnie jak Prezes Kaczyński i Prezydent Duda nad Konstytucją, a kiedy mi nie wychodzi kawał, wtedy wdeptuję siebie w głęboki śnieg, aby otrzeźwieć, i tylko patrzę, aby nie za głęboko się wkopać. Lubię śnieg. Jest piękny zwłaszcza na Roztoczu Lubelskim, w Bieszczadach i w Australii (zima w Wiktorii).

A propos zimy. Kiedy pracowałem w banku w Adelajdzie, jeden z moich pracowników, młody Australijczyk, jeśli sobie dobrze przypominam jego nazwisko, John Toby, wziął roczny bezpłatny urlop i wyjechał do Europy. Po powrocie rozmawialiśmy o jego wojażach. Zapytałem go, co tam robił. – Pracowałem jako instruktor narciarski w Austrii. – Odpowiedział. Nie żartował, to była prawda. To mnie zachwyciło i ubawiło. Australijczyk uczy Austriaków jeździć na nartach! Prawdziwa egzotyka.

Tak sobie pomyślałem, że szkoda, że w naszej polityce jest tak mało egzotyki. Tylko zwyczajna szara przyzwoitość, nudna jak flaki z olejem.

Pozdrawiam serdecznie.

Przekaż dalej
1Shares