Zgodnie z prognozą pogody ranek był piękny. Mimo tego Sefardi czuł się nie najlepiej, był ospały, w dodatku z nieznanego powodu rozbolał go żołądek. Zaczął chodzić po pokoju. Kiedy stanął na balkonie od strony wschodniej budynku, promienie słońca otoczyły jego głowę aureolą. Pomyślał, że dla celów promocji przydałby mu się wizerunek świętego. Ciepły obraz w szybie drzwi balkonowych i pogodna myśl niewiele mu pomogły. Nadal czuł się nijako. Zaparzył sobie i wypił mocną kawę, potem drugą, jeszcze mocniejszą, lecz nadal nie mógł się pozbierać. Podszedł do apteczki, gdzie kilka dni wcześniej znalazł paczuszkę narkotyku, którą schował tam – jak podejrzewał – jego wnuk, aby przejrzeć medykamenty w poszukiwaniu buteleczki z kroplami żołądkowymi. Napis na opakowaniu był słabo czytelny, ale naklejka miała charakterystyczny kształt zbuntowanego prostokąta w kolorze amarantowym. Była znakiem rozpoznawczym. Sefardi nalał sobie do szklanki wody, dodał przepisaną ilość mikstury, zamieszał łyżeczką o rączce cienkiej jak drut i wypił duszkiem napój. Nie było to smaczne, ale od razu zadziałało. Podszedł do kanapy, aby chwilę posiedzieć i odzyskać siły. Po południu o godzinie czternastej miał wykład inauguracyjny w Escuela Superior del Drama y Teatro, Wyższej Szkole Dramatu i Teatru. Musiał być w dobrej kondycji.
*****
W gmatwaninie ulic, budynków, pojazdów i własnych myśli kierowca poruszał się szybko i sprawnie dzięki nawigacji satelitarnej. Siedząc za kierownicą mówił głośno, jakby rozmawiał z inną osobą, że GPS nie jest przyjacielem szatana, jak to kiedyś określił zbuntowany klecha, lecz nowoczesnym narzędziem Boga, wydłużającym jego rękę wyciągniętą w stronę gubiącego się nieprzerwanie człowieka. Ludzie tracili orientację nie tylko w wierze i w życiu, ale i na ulicach. Sefardi wyobraził sobie największe miasto świata, liczące trzydzieści osiem milionów mieszkańców, więcej niż kraj, w którym mieszkał, i monstrualność wyzwań stojących przed kierowcami. Samochód zbliżał się do przejścia dla pieszych, nad którym zapaliło się czerwone światło, i kierowca przerwał monolog, aby się skoncentrować. Kiedyś taka rozmowa denerwowała go, uważał za nienormalne, że ktoś rozmawia ze sobą głośno, potem mu to przeszło.
– Bóg nie może pomagać każdemu z osobna, dlatego stworzył nawigację satelitarną. Kiedy na ziemi był raj, a w nim tylko Adam i Ewa, nie było to potrzebne. Ewa była na wyciągnięcie ręki, Adam mógł ją odnaleźć w każdej chwili. Teraz, kiedy na świecie żyje ponad siedem miliardów ludzi, trzeba było zaprząc technologię do pomocy. Dlatego Bóg wynalazł GPS. Oczywiście nie osobiście, ale przez człowieka. Bez mojego Garmina byłbym dzisiaj jak bez głowy. – Kierowca przerwał monolog, aby skoncentrować się.
Obserwując pojazdy, znaki drogowe i ludzi na przejściach dla pieszych, Sefardi dotarł do celu. Była nim Wyższa Szkoła Dramatu i Teatru, Escuela Superior del Drama y Teatro, gdzie miał wygłosić wykład inaugurujący rok akademicki. Wjechał na parking i ustawił samochód w odległym, pustym miejscu. Zawsze bał się, że ktoś uszkodzi mu pojazd.
*****
Uczelnia mieściła się w budynku wyglądającym jakby składał się z pięciu części. Część centralną wieńczył tympanon nad drugim piętrem, nad którym górowały postacie dwóch muz połączonych wielką harfą. Wejście do budynku zdobiła marmurowa rzeźba rozczapierzonej dłoni. Parter był różowego koloru, pierwsze i drugie piętro pomalowano jaśniejszą farbą.
Korytarz prowadzący w głąb budynku zaprzeczał wystrojowi zewnętrznemu. Był surowy i niezbyt szeroki, pod sufitem biegły dwa rzędy świetlówek podwieszonych pod czarną kratką. Kremowych ścian nie urozmaicał żaden obraz, plakat, tablica, czy choćby kartka z ogłoszeniem. Nagość ścian rzucała się w oczy. W połowie korytarza znajdowała się wielka wnęka z kaloryferem, a naprzeciwko niej ławka, zajęta przez trzech studentów. Pięciu dalszych podpierało ściany. Dyskutowali między sobą jakiś temat, bez emocji i nadmiernej gestykulacji. Czarna podłoga i sufit z ciemnej kratki dominowały nad jaśniejszymi plamami ścian, wywołując uczucie niepewności i zwątpienia.
*****
Aula była wypełniona po brzegi studentami.
– Pierwszy rok. Nowozaciężni. – Mruknął do siebie Sefardi.
Myślał o nich z życzliwością, choć nie czuł się jeszcze najlepiej. Dobre samopoczucie wracało powoli. Miał kilka minut, aby rozejrzeć się po sali. Zastanawiał się nad wykładem, którego temat i treść były niespodzianką przygotowaną przez rektora dla studentów i wykładowców. Była to bardziej prezentacja niż typowy wykład. Rektor, starszy dystyngowany pan, był właścicielem uczelni i lubił zaskakiwać audytorium jakimś niezwykłym wydarzeniem raz do roku.
Tematem wykładu były związki między literaturą a teatrem. Scenariusz został uzgodniony wcześniej z donią Gabrielą, wykładowczynią i reżyserką sztuk dramatycznych. Sefardi omówił z nią hasła znane z literatury, jakimi planował się posłużyć, aby zbadać, jakie skojarzenia i reakcje wywołują one w audytorium, składającym się ze studentów pierwszego roku. Miał to być nietypowy wykład inauguracyjny, którym rektor pragnął wyróżnić swoją uczelnię.
– Proszę dać mi listę haseł, a ja przygotuję i wyreżyseruję ze studentami sceny, które ożywią reakcje widowni. Doda to płynności pańskiej prezentacji. Dodatkową korzyścią będzie zaangażowanie studentów; będąc słuchaczami staną się także widzami i aktorami.
Sefardiemu podobał się pomysł aktywnego udziału studentów w wykładzie. Martwił się jednak, czy reakcja na hasła będzie dostatecznie spontaniczna. Nie był pewien, jak skutecznie wykład przełoży się na prezentację teatralną studentów-amatorów, czy podołają oni zadaniu. Przedstawił swoje wątpliwości reżyserce.
– Proszę się nie martwić. Będzie jak w sztuce teatralnej, przypominającej sceny z życia. Żyjąc też gramy jakieś role: kochającej córki, dobrego ojca, pobłażliwej matki, wpływowego polityka, ambitnego pisarza, wymagającego reżysera. Wszyscy jesteśmy zarazem widzami i aktorami. – Sefardi uśmiechnął się w odpowiedzi na komentarz. Podobało mu się podejście rozmówczyni. Rozstając się z kobietą Mistrz był pewien, że jego wykład dużo zyska na oprawie scenicznej.
Przekaż dalej
