Hymn na pierwszym posiedzeniu Parlamentu Europejskiego. Fakty.

Zbliżają się wybory do Sejmu. Warto wiedzieć, jaki stosunek do rzeczywistości mają poszczególne partie. Wybrałem tylko umiarkowane komentarze. Sam również nie jestem zachwycony zachowaniem dwojga polskich eurodeputowanych. 

W Strasburgu rozpoczęła się pierwsza sesja plenarna Parlamentu Europejskiego. Podczas odgrywania Hymnu Unii Europejskiej „Ody do radości” 29 posłów z partii Brexit Nigela Farage’a odwróciło się plecami. Anna Zalewska i Witold Waszczykowski z PiS nawet nie podnieśli się z krzeseł.

Komentarze na forum:

Krych: Nie do pojęcia, w głowie się nie mieści. To tak jakby np. Grek, Hiszpan czy Węgier mieszkający w Polsce zlekceważył nasz hymn i nie wstał. Wstyd!!! Po co pojechali? Po kasę pojechali, po nagrodę za deformę edukacji i zrujnowanie polskiej polityki zagranicznej. Po stokroć wstyd!!!

ssss_ceptyk:

Huha! Hopsa! Każdą nową
Myśl witamy krzyżem pańskim?
Precz z geniuszem Europy
Farmazońskim i szatańskim!

My o jedno tylko szlemy
Modły k niebu z naszej chaty:
By nam buty mogły śmierdzieć,
Jak śmierdziały przed stu laty…

Kazimierz Przerwa-Tetmajer, “Patryota”, 1898 r.

303: Zalewska nie tylko zniszczyła polską oświatę, a teraz pokazuje razem z Waszczykowskim najgorsze oblicze ludzi bez kultury i wychowania.

s+: I ta kobieta była ministrem edukacji, młodzież patrzy i mam nadzieję odpowiednio oceni.

martha.wiese: Niektórzy twierdzą, że Polacy to naród honorowy. Nie widzę nic honorowego w regularnym pluciu na tego, od którego bierze się grube pieniądze. To gorsze niż prostytucja.

chemik49: Smutne, imperialni Wyspiarze i zaściankowa Polska, dobrani sprzymierzeńcy!

kiciah!: Taaak, Serce Europy…

maria,,:Skandal i chamstwo. Ciekawe co powiedzieliby przedstawiciele PIS, jakby obywatele innych państw, tak się zachowali w czasie hymnu polskiego.

UT80: Po co oni tam pojechali? A no tak. Kasa misiu, kasa.

_szymi: Putin i Trump otwierają szampana.

Kantalarski: Te euro im się po prostu należały!

Therom: To jest chamskie, głupie i przede wszystkim krótkowzroczne. Nie pozostało to z pewnością niezauważone i nie poprawi to pozycji Polski w jakiejkolwiek sprawie. A może o to chodzi by zdemolować do reszty stosunki z pozostałymi państwami szczególnie Unii? Bez względu na dobro kraju. Teraz widać wyraźnie ile jest warty slogan PiS-u: Polska sercem Europy. Gratulacje dla suwerena, że wybrał odpowiedzialnych, kulturalnych, miłujących Polskę i Europę polityków.

Przekaż dalej
0Shares

Czas pozytywnego myślenia. Frans i inni. Fakty.

Frans Timmermans mógłby być – jak piszą i mówią – idealnym kandydatem na nowego szefa Komisji Europejskiej, ale nie jest. Premier Mateusz Morawiecki oznajmił, że Timmermans idealny nie jest, bo nie jest kandydatem kompromisu i nie rozumie Europy Środkowej.

Zachwyciłem się głębokością i szerokością myślenia Premiera Morawieckiego, bo najlepszym kandydatem na to stanowisko były on sam, człowiek skłonny do kompromisu, rozumiejący Europę Wschodnią, Zachodnią, Północną i Południową i w ogóle cały świat. To człowiek, który wie, co znaczy prawo i sprawiedliwość, Murzyni i Zieloni, zwycięstwo 27 do 1, piece do spalania plastiku i starych butów, zmiany klimatyczne, Puszcza Białowieska, dzikie dziki, węgiel importowany z Rosji oraz milion samochodów elektrycznych stojących na gigantycznym lotnisku w Radomiu.

Boże, jak ja chciałbym być taki jak on, cudowny, chodziłbym w złotych okularach, z piersią wypiętą nad garbem, który rośnie od siedzenia przy komputerze, z oczami wpatrzonymi w przeszłość i widzącym przyszłość na pozłacanych protezach.

Przekaż dalej
0Shares

Jak kto liczy? Historia pewnego zdarzenia.

Wynik liczenia uczestników demonstracji zależy od strony, z jakiej się patrzy na zdarzenie. Oto sobotni marsz Koalicji Obywatelskiej w Warszawie.

Jedna historia, dwie oceny.

Kamil Dąbrowa na Twitterze: Jak podaje Centrum Bezpieczeństwa i Zarządzania  Kryzysowego uczestniczyło w nim około 45 tys. osób. Na pl. Konstytucji przemawiali Donald Tusk  oraz prezydenci Kwaśniewski i Komorowski.

Podobny obrazMarsz Koalicji Europejskiej. Zdjęcie wMeritum.pl .

TVP Info podczas marszu informowała o „niskiej frekwencji na marszu z udziałem Donalda Tuska”, obrazując to nagraniami z Warszawy.  TVP podała liczbę 7 tys uczestników. 

 Marsz Koalicji Europejskiej. Zdjęcie TVP Info.

Gdzie jest prawda? Kto ją głosi? Oto są pytania! (Szekspir)

autor: PAP/Paweł Supernak Kto uczestniczy w marszu KE. Zdjęcie PAP.

Znalezione obrazy dla zapytania marsz koalicji europejskiej
Cezary Żak, uczestnik marszu Koalicji Europejskiej.

Przekaż dalej
0Shares

Hasła wyborcze

Razem z Iwanem Iwanowiczem cieszymy się sukcesami PiS, partii miłości i dobrobytu. Zachwycił nas senator Bierecki, bliski krewny tej partii, którego słowa ludzie wciąż wyjmują z kontekstu, co nam – najsprawiedliwszym ze sprawiedliwych – wydaje się podłością. Senator Bierecki ma ogromnie zasługi dla Skoków, które posuwają nasz kraj do przodu, a jeśli nie kraj, to pieniądze, gdyż są to skoki pieniężne. Celowo nie używam słowa monetarne, aby nie pokazać, że wiem więcej niż inni. Sugerując, że Skoki senatora Biereckiego są skokami do przodu mam na myśli to, że do tyłu rzadko kto skacze, chyba tylko pijany zając albo wiewiórka obżarta orzechami sprowadzonymi z Czarnobyla.

W związku z postępem czasu, Iwan Iwanowicz i ja, podjęliśmy akcję wspomagania naszej, co tu ukrywać, oblubienicy politycznej,

Beaty, w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Obmyśleliśmy dla niej hasła wyborcze. 

Mam duże doświadczenie w pożarnictwie. Będę gasić pożary w Unii Europejskiej. Głosujcie na mnie! Beata

Moja zdecydowana niechęć do Donalda Tuska to najlepsza gwarancja dbałości o interesy Polski w Unii Europejskiej. Głosujcie na mnie! Beata

Znam język migowy. Jestem w stanie doskonale porozumieć się w Parlamencie Europejskim z posłami wszystkich narodowości. Głosujcie na mnie! Beata

Przekaż dalej
18Shares

Obudziła mnie Wyobraźnia. Nie samą literaturą człowiek żyje. Koszula bliższa ciału.

Rano obudziła mnie Wyobraźnia. Zastukała wskazującym paluchem do mojej głowy najpierw z zewnątrz, potem od wewnątrz, w końcu popukała mnie w czoło.

– Co o tym wszystkim myślisz? – zapytała.

Nic nie odpowiedziałem, bo akurat pojawiła się przede mną ogólna sala obrad Parlamentu Europejskiego. Beata Szydło stała na fladze unijnej i wygłaszała płomienne przemówienie. Ściany były prawie gorące od żaru jej słów. Mówiła po polsku. Zauważyłem, że żaden poseł Unii Europejskiej nie ma słuchawek na uszach a kabina tłumaczy jest pusta.

– Co jest? – Zapytałem.

– Weszliśmy do Parlamentu Europejskiego i od razu zmieniamy Unię, tak jak obiecaliśmy. – Odpowiedziała pani Beata z promiennym uśmiechem. Był szeroki i szczery. Zaimponował mi. – Najpierw nauczyliśmy ich mówić naszym językiem. To teraz pierwszy język unijny. Po drugie wprowadziliśmy klęczniki, aby wygodniej było im wstawać z kolan. Po trzecie, po kolei organizujemy sprawy Unii, tak jak to sobie wyobraziliśmy.

– Jak panią i PiS odebrano w Unii? – Zapytałem onieśmielony jej osiągnięciami.

– Bardzo dobrze. Doskonale wręcz. Wszyscy posłowie pamiętali moją walkę w czasie reelekcji Tuska. Podchodzili do mnie i mówili: – Ty, Bea, i ten twój PiS jesteście cudowni. Pierwsi na świecie wystąpiliście przeciwko kandydatowi swojego kraju. Na to trzeba charakteru i odwagi. Dwadzieścia siedem krajów go chciało a wy powiedzieliście „Nie”. I wygraliście. To nie ten sam Tusk teraz. Utarliście mu nosa. No a wasz kandydat, ten Saryusz-Wolski, to gigant. Rewelacja! Powszechnie znany. Podobno to najlepszy disk-jockey w waszej partii. Rewelacja!

Chwilę później Wyobraźnia wyświetliła kolejny obraz parlamentu Europejskiego. Beata Szydło siedziała obok Theresy May, premier Wielkiej Brytanii, która jej udzielała wskazówek, jak zorganizować Polexit.

– Ty, Bea, zrobisz to lepiej. Ja popełniłam poważne błędy. Chcieliśmy to zrobić na chała-drała, wy to robicie powoli i systematycznie. Ale co będziemy gadać o exitach! Opowiedz mi o sobie, o swoim dorobku dyplomatycznym.

Pani Beata wyciągnęła przybornik i pokazał jej dużą sikawkę strażacką.

– Mój poprzednik miał większą, ale nie umiał się nią posługiwać. Zamiast jej użyć zorganizował referendum na temat Brexitu. – Wtrąciła Theresa May.

– Kiedyś dowodziłam strażakami. To były moje najlepsze lata. – Kontynuowała pani Beata. – Oni poszliby za mną w ogień i dym. To była prawdziwa walka. Cały czas kryzysy. Gaszenie pożarów. To wtedy nauczyłam się zarządzać krajem. Ale opłaciło się. Teraz widzisz sama jak Polskę szanują w Unii. Zmieniamy całą Unię, tak jak obiecaliśmy. Dzisiaj PiS stanowi największe ugrupowanie polityczne w Unii. Razem z Węgrami trzęsiemy tą organizacją. Decydujemy o wszystkim. Pieniędzy będziemy mieli teraz jak lodu. Martwię się tylko, gdzie my je wszystkie upchamy. Nie ma takiego wielkiego siennika!

– Macie na pewno wielkie potrzeby. Każdy je ma.

– Pewnie! Mamy nauczycieli. Ale ten problem rozwiążemy inaczej. Zaproponowaliśmy zmniejszenie ich liczby i zwiększenie uposażeń pozostałych nauczycieli o zaoszczędzoną kwotę wynagrodzeń. Dyskutujemy teraz, jaki procent ma odejść. Coś za coś. Większa wydajność, więcej pieniędzy! Zrobimy to samo z pielęgniarkami, niepełnosprawnymi, pracownikami sądów i administracji. Tylko górników oszczędzimy, bo to ciężko pracujący ludzie. Potrzeba nam więcej węgla, bo będziemy produkować miliony samochodów z napędem elektrycznym.

– Ależ on ma łeb! – Wykrzyknęła Tera. – Mam na myśli twojego szefa, pana Kaczyńskiego. Premiera zresztą też. Zawsze ich podziwiałam. Oni są tacy postępowi, wszystko widzą w perspektywie. No i te wasze reformy aparatu sprawiedliwości. Sędziowie to złodzieje i oszuści. Ufać możesz tylko parlamentarzystom i to tylko ze swojej partii. Wiem coś o tym. – Entuzjazmowała się Tera.

– Mój szef to nasz skarb narodowy. Jego imieniem nazwaliśmy salę konferencyjną w Unii Europejskiej. Druga będzie nosić imię jego brata, ale najpierw musimy odkręcić tabliczkę z nazwiskiem Wałęsy. Mało kto już go pamięta. To niepopularna postać. Dlatego musimy zmienić podręczniki historii – Westchnęła pani Beata i zaczęła składać sprzęt pożarniczy do przybornika.

W tym momencie Wyobraźnia wygasła. Zdążyła jeszcze tylko postukać mnie palcem w czoło. Nie wiedziałem dlaczego akurat mnie. Poczułem się jednak wyróżniony i dumny, że to my przewodzimy Europie.  

Michael Tequila: Niezwykła decyzja Abuelo Caduco – 40% taniej. Skorzystaj i kup!  http://tinyurl.com/yxt5v8zm 

Michael Tequila – książki https://tinyurl.com/y895884p

Przekaż dalej
0Shares

O czym tu pisać jak nie o przysłowiowej babie, rozmowach i polityce?

Przyszedłem do Sowy, tego od ciast, tortów i gorącej czekolady, wszystkiego, co rujnuje ludzie zdrowie, bo takiej koncentracji rafinowanego cukru i przetworzonego tłuszczu nie ma nigdzie indziej, czyli w przyrodzie, która jest długa i szeroka. Zastałem kolejkę, a na jej końcu kobietę, wiek rzędu 35 lat, z dwiema ciężkimi torbami. Kolejka przesuwała się do przodu, chciałem pomóc. Powiedziałem, pomogę pani, i schwyciłem jedną z toreb, aby przesunąć ją do przodu.

Kobieta obruszyła się. Nie podobała jej się chęć pomocy z mojej strony. Rozpocząłem konwersację wyjaśniającą.

– Trzeba najpierw zapytać – taka była jej odpowiedź.

Wyraziłem opinię, że chyba nie podejrzewa mnie o to, że chciałem jej ukraść torbę.

– To nigdy nie wiadomo.

Ciarki przeszły mi po plecach jak batalion uzbrojonych, pijanych mrówek. Usiłowałem wyjaśnić, że zamierzałem tylko wyświadczyć drobną uprzejmość. Nie doszliśmy do porozumienia. Po chwili dotarło do mnie, że mogło to być trudne. Kobieta zapytała ekspedientkę:

– Na ile jest to ciasto?

Ekspedientka też miała pytanie:

– Ma pani na myśli, ile ono waży?

– Nie. Na jaką jest cenę.

Mówiąc tym samym językiem mówiliśmy różnymi językami. Taka sobie współczesna wieża Babel. Zupełnie jak w wielkiej polityce. Wszyscy chcą dobrze, a tu ciągłe kolizje.

W ostatniej sprawie zrobiliśmy modernizację. Rząd się zmodernizował, inaczej mówiąc nowy premier przemeblował sobie gabinet, choć niektórzy twierdzą, że gabinet został mu umeblowany przez czynnik wyższy, czyli dysponenta opinii czterdziestu procent społeczeństwa.

Zobaczymy, jak to wypadnie w Unii Europejskiej. Moim zdaniem dla UE jest to bez znaczenia, jeśli okaże się, że za zmienioną fasadą gabinetu stoją te same poglądy i postawy.

Konwersacja może przebiegać podobnie, mniej więcej, nie tak znowu odmiennie, z grubsza rzecz biorąc, jak u Sowy.

– Na ile jest akceptacja odstępstw od konstytucji, wymiany sędziów złych na jeszcze lepszych, układnego prezydenta, nowiutkiego trybunału konstytucyjnego?

– Ma pan na myśli, czy jesteśmy w stanie zgodzić się z tym, że w organizacji, która liczy 28 członków możecie ustalać sobie własne reguły gry?

– Nie. Moje pytanie jest: Na jaką cenę jest ta akceptacja?

Przekaż dalej
0Shares

Kilku wspaniałych i inne opowiadania

Dzisiaj słońce zaświeciło tak mocno, że w moim sercu rozśpiewały się skowronki, co mnie przekonało, że jednak mam serce. Dla równowagi skarciłem się, że od dwóch tygodni nie zamieściłem żadnego wpisu na blogu. Życie toczy się tak szybko, że mi wstyd, bo nie nadążam, tym bardziej, że w Polsce życie toczy się szybciej do tyłu niż do przodu, co jest fenomenem na wielką skalę.

Jesteśmy teraz popularni w Europie, na świecie też. Wszyscy o nas debatują, rozważają, przyglądają się. Ładnie maszerujemy, rzucamy petardy, wznosimy okrzyki, białasy do rządu, czarni do worka, czy coś w tym rodzaju, prezentujemy kukiełki z teatrzyku Ku Klux Klan i historyczne swastyczki. To wszystkich zadziwia, zachwyca i frapuje, bo nikt nie ma tak mocnego teatru ulicznego jak my.

– Polak potrafi – mówią ludzie za granicą cmokając z zachwytu. Może nie każdy Polak, ale rząd na pewno, bo tak zdolnego rządu od dawna już nie mieliśmy. Jest moim faworytem.

W Europarlamencie odbyła się ciekawa debata zakończona rezolucją na temat Polski. Z lokalnych mówców najbardziej podobali mi się Rysio Czarnecki i Rysio Legutko, kojarzący mi się z Kogutkiem, bardzo nastroszonym i czupurnym.

Posłuchałem posła Legutko. Był oburzony, tylko nie za bardzo zrozumiałem na kogo. Mówił o łajdactwie i zdradzie, i to bardzo przekonywująco. Zanotowałem jego wypowiedzi wyrywając je oczywiście z kontekstu, bo mówił dużo i tupał przy tym głosem do taktu, co mi się podobało. Cytuję: „Nie mogę dojść do siebie”, „to nie jest dialog, żadna debata”, „to jest pokaz siły”. Zrozumiałem, że to on pokazuje tę siłę i to mnie podbudowało, bo dawno nie pokazaliśmy w Unii, kto w niej rządzi. Potem pomyślałem, że brzuch go rozbolał, ponieważ natychmiast po wypróżnieniu się słownym wyszedł z sali, chyba do toalety, aby poprawić makijaż.

Przed wyjściem, na sam koniec powiedział (cytuję): „Tu nie chodzi o praworządność, o wartości, tu chodzi o władzę”. Mówiąc to popatrzył do góry, skąd spoglądał na niego jego ukochany zwierzchnik, który mu przytaknął. Zgodziłem się z nimi, mają absolutnie rację.

 

Przekaż dalej
0Shares

Oracja Terrorismus Multi-Kulti w wykonaniu Ministra Błaszczaka

Apokalipsa walka-sil-zla-apokalipsa-photowidget-photo

– Realizacja planów dobrej zmiany daje już rezultaty. Oprócz tego, że naród jest bogatszy o 500 zł plus, czujemy się bezpieczniej. Ja z całą pewnością tak. – Stwierdził na konferencji prasowej Minister Spraw Wewnętrznych.

– Mówię o sobie, aby dać państwu przykład, jak należy czuć się w Europie pod naszym przewodnictwem. – Tu spojrzał na ścianę, skąd wyprowadzano flagę Unii Europejskiej i obok polskiej zawieszono flagę PiSu, aby przypomnieć, kto teraz rządzi w Europie.

– Teraz to my będziemy reformować Europę. – Po tych słowach Minister policyjnie trzasnął obcasami, wyprostował się i zmężniał. – Polska powiększyła się na mapie, Unia Europejska skurczyła. – Na pierwszy rzut oka wydawało mu się, że to może od Brexitu. Kiedy jednak podszedł bliżej, był już pewny, że to od planów polskiego rządu gruntownej reformy Europy.

Konferencja była międzynarodowa i pan Minister mówił po niemiecku. Zaczął patriotycznie: Niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi i Deutsche Sprache też znają. – Zacytował Mikołaja Reja w dowód patriotyzmu, przywiązania do tradycji oraz bliskości politycznej z chrześcijaństwem. Na zakończenie konferencji Minister nie ucałował premier Szydło, tylko zdał na jej dłoń krótki policyjny pocałunek w formie raportu: Może Pani czuć się bezpieczna w Europie, Frau Szydło. Tłumacz natychmiast wyjaśnił Frau Premier, że „Europa” po niemiecku wymawia się „Ojropa”.

– Jest w tym dwuznaczność nawiązująca do ropy naftowej płynącej po dnie Bałtyku. – Pomyślała pani Premier, ale nie zbladła. Przemawiała przez nią niezłomność, którą demonstruje od czasu objęcia władzy. – Nie darmo zwą mnie „żelazną damą polskiej polityki” – Pomyślała i spojrzała z szacunkiem w kierunku pana Prezesa, aby dać mu znak długimi rządowymi rzęsami, że rozumie doskonale, że to on teraz kuje żelazo polskiej i europejskiej polityki.

Na pytanie o terroryzm, Minister Błaszczak odpowiedział.

– Ja, ja! Terrorismus. Nicht gut! Nicht gut! Das ist ein Result der Multi-Kulti Politik. Die Franzosen machen es nicht richtig. Multi-Kulti. Nein! Nein! – Minister mówił obcym językiem tak płynnie, że część jego przemówienia wyciekła do Francji, kraju niżej od nas położonego. Nie spodobała się jednak tamtejszym czynnikom rządowym. Ich rząd nic jednak nie zrobił.

– A co mieli zrobić? Mordę w kubeł i słuchać z pokorą. To zboczeńcy!

– Dlaczego zboczeńcy?

– To oni przecież wynaleźli miłość francuską i lody. Ohyda! U nich seks jest na śniadanie, obiad i kolację. Tylko w nocy odpoczywają. Nie to, co u nas. U nas w nocy to ludzie pracują. Nocna zmiana teraz jest najważniejsza. Byli hutnicy, policjanci i pielęgniarki, teraz są posłowie. Najlepiej pracuje się nocą: najlepsza koncentracja, zwartość, szybkość. Widział pan, jakie mamy wyniki!? W okresie tego rządu powstało trzy razy więcej ustaw, niż w okresie całej kadencji poprzedniej władzy! Idziemy teraz pod prąd i tak jest najlepiej. Wszyscy na świecie wydłużają wiek emerytalny, tylko my skróciliśmy go. A wie pan dlaczego?

– No dlaczego?

– Bo inne rządy myślą tylko o budżecie, a nasz tylko o obywatelach i ich szczęściu. Nie takie problemy nasz rząd rozwiązywał. Podniósł kraj z klęczek, to i z emeryturami sobie poradził. Teraz wszyscy dobrze wiedzą, kto jest dzisiaj najważniejszy w Unii, kto ją zreformuje. – Z dumą oświadczył Iwan Iwanowicz Iwanczyn, mocno starszy mężczyzna, lokalny komentator spraw wagi państwowej i międzynarodowej, który opowiedział mi tę całą historię. Jego dziadek był poliglotą i pozostawił mu w spadku ogromny talent rozumienia rządów, języków, krajów i kultur.

– Przewiduję wojnę Polski z Unią Europejską o Trybunał Konstytucyjny! – Nagłością oświadczenia Iwan Iwanowicz zaskoczył zebranych. – Będzie to blitzkrieg. Zobaczycie, Polexit kompletnie ich zaskoczy i szybko wyjdziemy z Unii. Wtedy to dopiero pójdziemy do przodu! – Iwan Iwanowicz ociekał entuzjazmem.

– Mnie nie zaskoczy! Ani mnie! Odezwały się z głosy z okien, w których ludzie usiłowali wypatrzeć, w jakim kierunku zmierza kraj. Nie przejmowali się. Byli młodzi i nikt im jeszcze nie kazał zwracać paszportów w ciągu dwóch dni po powrocie z zagranicy. Prokurator Piotrowicz, z największym prokuratorskim doświadczeniem historycznym, jeszcze na nich osobiście nie nakrzyczał. W smartfonach zaczęło im wprawdzie częściej brzęczeć, ale były to tylko uszkodzone chipy.

Przekaż dalej
1Shares

Dwa znamienne dni. Psychiatryczny zapis przeżyć.

Wain cats 6, by Lous Wain, public domainPrzeżycia układają mi się w dni, dni w blogi, a blogi w książkę. Piszę ją od trzech lat. Wkrótce skończę.

Rano, w drodze po Coca-Colę i 2 x Nimm, które okazały się zamknięte razem z Żabką, spotkałem Malamuta Alaskańskiego. On, rodzaj męski, szedł w towarzystwie, rodzaj żeński, który trzymał go na smyczy. To mnie upewniło, że kobiety są władcze, kiedy nie są okrutne. W kraju mamy matriarchat, tylko w Sejmie patriarchat.

Malamut miał na sobie puszyste srebrnoszare futro z białym kapturem mordy i przepiękne oczy. W futrze, twarzy i oczach można było się zakochać. Podjęliśmy konwersację. Była trudna, bo mówiliśmy różnymi językami, podobnie jak partia i naród. Utożsamiam się na narodem, co mi wolno; razem z wiekiem otrzymałem licencję poetycką.

Ja mówiłem po polsku, on po malamutańsku. Mimo to porozumieliśmy się w sprawach fundamentalnych. Zapraszał mnie na jogging. Bardzo serdecznie. Pokazywał to także na migi, podskakując, podbiegając i szczekając. Odpowiedziałem, że nie mogę, że jestem w sandałach, idę do sklepu i w ogóle to pić mi się chce. Chyba mi nie uwierzył. Szczekał i szczekał, zachęcając do przebieżki. Raz nawet polizał mnie w rękę. Boże, jak ja chciałbym, aby politycy mieli takie piękne twarze i maniery!

W drodze powrotnej spotkałem kobietę, wiek średniomłody, cała czarna, na czarnych koturnach; twarz nie pozostawiała wątpliwości, że trzymana była w mące. Olśniewająca niewiasta.

Obie istoty z białymi twarzami zapewniły mi pozytywne przeżycia; ustawiło mnie to na cały dzień.

Dwa dni temu miałem mniej szczęścia. W TV też ukazała się kobieta, też miała bladą twarz. Najpierw krzyczała, potem wskazała mnie palcem i grzmiała. Poznałem ją. Przestraszyłem się, czy jej to nie zaszkodzi.

Sporządziłem psychiatryczny zapis przemówienia. W większości są to cytaty. Sam bym tego nie wymyslił.

Prolog. Frans Timmermans, UE, wyraźnie wzruszony, Prezes Jarosław, Deus ex Machina, wyraźnie nieobecny.

Obraz: Kobieta, Beata, od Prezesa, słuszna budowa ciała, niebieska suknia na tle flag, spracowane ręce, usta do całowania. Broszki nie zauważyłem. Była tylko plakietka: Niech żyje Prezes!

Okrzyki: Mamy silną wolę, jesteśmy zainteresowani, wszystkie siły polityczne, odpowiedzialność, dziś prowadzimy dialog, podejmujemy kroki, ważny dzień, jesteśmy blisko, uspokoić i wyjaśnić, przyjazny dialog, rozwiązać spór polityczny, nie złamiemy prawa i konstytucji, szukamy wspólnego języka, wypracować i znaleźć.

Kosiniak-Kamysz, od Wyspiańskiego: Był podnoszony temat, zachęcanie, szansa na rozmowę, podpowiedź na postulat, jesteśmy otwarci.

Wnioski: Zasługujesz na to. Czy mnie ktoś słyszy? Operacja się udała, ale nieboszczyk umarł. Brawo ty.

Przekaż dalej
5Shares

Credo. Powaga, satyra i groteska. Pytam i odpowiadam.

Cossack Mamay, author unknown, public domain

Mogę odmówić sobie wszystkiego, ale nie odmówię sobie przekonania, że umiem krytycznie analizować i dokonywać syntezy, że stać mnie na refleksję i na własne poglądy niezależnie od tego, co myślą inni ludzie. Jestem wolnym człowiekiem.

Wzorem pewnego dyrektora jeszcze z czasów PRL sam zadaję sobie pytania i sam na nie odpowiadam.

Pytam: Dlaczego uprawiam satyrę i groteskę jako formę dziennikarstwa społecznego?

Odpowiadam: Ponieważ są to formy literackie najlepiej nadające się do opisywania dzisiejszej ojczyźnianej rzeczywistości, która jest zarazem tragiczna i śmieszna, głupia i poważna, mająca jakiś sens i bezsensowna. Jak niegdyś dzikie króliki w Australii, objawy rodzimej paranoi uparcie i masowo wybiegają na jezdnię politycznego i społecznego szaleństwa. To mnie bulwersuje i męczy.

PiS mając pełnię władzy, przewagę głosów w Sejmie i w Senacie, co zdarzyło się po raz pierwszy od 1989 roku, i bezwarunkowe poparcie prezydenta, nie mogąc zmienić konstytucji, albo Bóg wie z jakich innych względów, dokonuje zamachów na trybunał konstytucyjny, służbę cywilną, tworząc dwuznaczne związki sądownictwa i prokuratury, opanowując w pełni tajne służby, itp.

Jarosław Kaczyński, Prezes PIS, przywódca zwycięskiej partii politycznej, odmawia objęcia stanowiska Premiera, co jest powszechnym zwyczajem w krajach demokratycznych, lecz steruje wszystkimi sprawami państwowymi, nie ponosząc z tego tytułu żadnej odpowiedzialności prawnej.

Pan Prezes, spiritus movens wszystkiego, co się rusza i stoi, co mówi i milczy, nasila konfrontacje między popierającą go częścią społeczeństwa, a tą, która coraz żywiej mu się sprzeciwia, broniąc swojej wolności. Prezes wydaje się zapominać o prawdziwości przysłowia “Qui seme le vent, recolte la tempete”, “Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę”. Każde wielkie napięcie społeczne kończy się z zasady burzliwym przesileniem. Rewolucje biorą się z poczucia krzywdy, sprzeciwu, odrzucając na bok uległość i poczucie przyzwoitości.

Pan Prezes usiłuje uszczęśliwić społeczeństwo swoimi wizjami tego, co słuszne i niesłuszne, mądre i głupie, patriotyczne i niepatriotyczne, potrzebne i niepotrzebne, zapominając, że większość ludzi ma już głęboko przemyślany i utrwalony światopogląd i będzie opierać się rękami i nogami, kiedy ktoś usiłuje go zmienić.

Minister Spraw Zagranicznych w imieniu rządu występuje o opinię Komisji Weneckiej, ważnego organu opiniodawczego w sprawach konstytucji i praworządności Unii Europejskiej, której zasad zobowiązaliśmy się przestrzegać, aby wkrótce głosić, że to „tylko opinia”, „opinia jednostronna”, „nie musimy do niej się stosować”, „jesteśmy państwem całkowicie niezależnym” itp.

Dziesiątki i setki członków PiS, ludzi poniekąd myślących, głosi, pisze i powiela dokładnie to, co wymyślił sobie Prezes Kaczyński w pasji tworzenia społeczeństwa na wzór i podobieństwo swoje.

Prawnik Andrzej Duda, który po zaskakujących wyborach został nieoczekiwanie dla siebie i dla społeczeństwa Prezydentem RP, posłusznie wykonuje to, o co go prosi lub czego żąda Prezes PiS, podpisując w ciemno, często po nocy, tak jakby dzień był niestosowną porą, przedstawione mu ustawy, mimo iż wokół wszystkie instytucje prawne, organizacje społeczne, uczelnie i autorytety wytykają niezgodność takiego postępowania z zasadami prawa i demokracji.

Prezydent jeździ nocą do prezesa partii na konsultacje, kiedy w całym świecie demokratycznym to przywódcy partii politycznych jeżdżą do prezydentów, aby rozmawiać o sprawach państwowych lub choćby pokonwersować o tym, co warto, a czego nie warto jeść, pić, czytać lub słuchać.

Prezydent i Premier wykonując polecenia Prezesa Kaczyńskiego ponoszą ryzyko, że kiedyś odpowiedzą za nie wobec Trybunału Stanu i poniosą konsekwencje swoich obecnych działań, jakby żyli ułudą, że aktualna władza jest nienaruszalna i wieczna.

Kościół Katolicki, w czasach PRL-u ostoja praw człowieka i obywatela, wielki i poważny rozjemca, dzisiaj udostępnia partii rządzącej swoje ambony na głoszenie prawd zupełnie niezwiązanych z wiarą w Boga. Kościół milczy nie dostrzegając, że coraz więcej ludzi wierzących odsuwa się od niego, i wręcz staje się jego krytykami. Mówiła o tym (na manifestacji KOD-u w Gdańsku) żona Lecha Wałęsy, człowieka, którego Kościół bezwarunkowo wspierał w nieodległej przeszłości.

Przykłady sytuacji niezrozumiałych i nonsensownych, niepotrzebnych i bulwersujących, dają się mnożyć prawie w nieskończoność, lecz nie widzę potrzeby, abym ja to czynił. Moja odpowiedzią jest satyra i groteska, formy literackiego sprzeciwu wobec bezsensu, okrucieństwa i głuchoty władz.

Uprawiając satyrę i groteskę nawiązuję do teorii ewolucji Darwina w przekonaniu, że podobnie jak buntująca się część społeczeństwa pochodzę od zupełnie innej małpy niż samouwielbiająca się władza.

Przekaż dalej
1Shares

Pani Premier leci na szczyt Unii Europejskiej i Turcji, i wyjaśnia

Klemens_Brosch_Verhungerte_Flüchtlinge 1916 Public domain

Przed odlotem do Brukseli na szczyt 28 przywódców Unii Europejskiej i Turcji Premier Szydło powiedziała: Rozmowy zdominuje kwestia uchodźców. Jesteśmy gotowi, by pomagać humanitarnie, żeby przeznaczyć środki na pomoc, dla tych, którzy tej pomocy humanitarnej potrzebują. Ale jesteśmy krytyczni. Będziemy o tym rozmawiać.

Jesteśmy krytyczni, jeśli chodzi o przyjmowanie imigrantów do Polski, ale będziemy jeszcze bardziej krytyczni. Nasze stanowisko jest niezmienne. Chcemy angażować się w pomoc humanitarną. Będziemy o tym rozmawiać.

Chcemy, by zostały wzmocnione zewnętrzne granice Schengen, by zostały zbudowane nowe wieżyczki obserwacyjne, położone druty kolczaste, zainstalowane silniejsze głośniki, aby kierować uchodźcami. Nie będziemy budować muru, ale będziemy o tym rozmawiać.

Obraz to: Klemens_Brosch:_Verhungerte_Flüchtlinge 1916

Przekaż dalej
1Shares

Historia prawie o grotesce

Przechodziłem niedawno obok sklepu mięsnego pod wezwaniem „Od 23 % do 97 % mięsa w kiełbasie” i postanowiłem pozdrowić personel. W sklepie nie było klientów, więc przyszło mi to łatwiej.

– Ucieszę panie moim widokiem, a zmartwię brakiem chęci kupienia dzisiaj czegokolwiek. – Oświadczyłem sądząc, że wymyślnym pozdrowieniem wzbudzę entuzjazm nie do pokonania.

Wyszło zupełnie na odwrót. Kobiety zmartwiły się moim widokiem, ucieszyła je natomiast wiadomość, że nic nie kupię. – Też potrzebujemy chwilę oddyszki od klientów. – Wyjaśniły uczciwie.

Ta prawie groteska przypomniała mi dialog Zachód – Rosja, którą nazwę Nowym Ambitnym ZSRR. Rozmawiają ze sobą jak ja ze sklepem mięsnym. Intencje krzyżują się, rozmijają, interpretacje pochorowały się prawie do wymiotów.

Mój słuszny gniew człowieka wiedzącego kierowałem dotychczas na Rosję i jej wielkiego wodza (napisałem go z małej litery, aby poczuć się lepiej), tak teraz kieruję go chętniej na Zachód: Unię Europejską i Stany Zjednoczone. Putin robi, co chce, a oni: zobaczymy, pomyślimy, rozważymy, zastanowimy się i tym podobne “imy”. Mam to za złe przywódcom Zachodu, który jeśli tak dalej pójdzie, to stanie się wkrótce częścią barbarzyńskiego Wschodu. Samo USA wydaje na zbrojenia rocznie 550 mld dolarów, Rosja 70 mld dolarów, a Ukraina ciągle nie może doczekać się choćby trochę nowoczesnego sprzętu, którym w ciągu dwóch dni rozstrzelałaby połowę czołgów i dział rosyjskich na swoim terytorium.

Najbardziej konkretnie mam to za złe USA i Wielkiej Brytanii, które wspólnie z Rosją były gwarantami integralności terytorialnej Ukrainy i które już w momencie wkroczenia tam Rosjan powinny natychmiast strzelić do nich nie pociskiem ciężkiego kalibru, ale jednoznaczną i rzetelną propozycją: albo się wycofujecie, albo my natychmiast dostarczamy broń Ukrainie. Jaka jest wartość gwarancji nienaruszalności terytorium kraju udzielonej przez mocarstwo, jeśli za złamanie wspólnej gwarancji nie ma natychmiastowej zdrowej reakcji?

Jestem i tak przekonany, że Rosja wypadnie fatalnie, ale stanie się to dopiero wtedy, kiedy sytuacja gospodarcza tego kraju pogorszy się na tyle, że społeczeństwo pójdzie po rozum do głowy i zacznie wycofywać swoje poparcie dla Putina. Jest to chore społeczeństwo, żyjące zbrojnymi ambicjami imperialnymi, kiedy wszyscy wokół już się z tej choroby wyleczyli. Rosjanie maja tak ogromne terytorium i niesamowite bogactwa mineralne, a szukają szczęścia na Ukrainie, w Gruzji, w Mołdawii i na innych strzępach historycznego imperium (które ostatecznie okazało się kolosem na glinianych nogach). To tak, jakbym miał 70 miliardów dolarów i usiłował zdobyć podstępem dodatkowe 20 milionów, aby nadmuchać moje ego, że jestem wielki.

Dwa rankingi gospodarki Rosji są już na poziomie śmieciowym. Sprawy idą więc – w mojej politycznej ocenie – we właściwym kierunku. Być może straszne zabójstwo Niemcowa i demonstracja ponad 50 000 ludzi dla uczczenia jego pamięci i wyrażenia protestu zainicjuje proces powracania Rosjan do zdrowia.

Wierzcie mi, że normalizacja relacji Rosji – Zachód nastąpi głównie na gruncie ekonomicznym (gospodarczym). Nic tak nie leczy z manii wielkości, jak śruba niedostatku i biedy.

Sędzia od Świętego Jerzego  — Michael  Tequila

Serdecznie Państwa zachęcam do zakupu mojej powieści psychologiczno-obyczajowo-kryminalnej „Sędzia od Świętego Jerzego”, która w postaci książkowej (drukowanej) jest od wczoraj w sprzedaży po cenie promocyjnej 19 zł w sklepie internetowym www.zaczytani.pl.

W ciągu jednego-dwóch tygodni powieść będzie dostępna także w innych księgarniach internetowych i tradycyjnych. Będę o tym informować na blogu i na Facebooku podobnie jak i o promocyjnych spotkaniach autorskich na terenie Gdańska.

Przekaż dalej
7Shares

Nie samą dumą człowiek żyje

2015 02 15 Putin z rewolwerem za trójka prezydentów

To nie jest cały obraz. Z tyłu, za tą dwójką z rewolwerami, idzie europejska, amerykańska, kanadyjska i australijska opinia publiczna i instytucje opiniotwórcze, które powoli, lecz systematycznie szturchają swoich przywódców, aby przestali traktować Putina i (jego) Rosję jak małego Jasia, dziecka głębokiej troski, które potrzebuje cierpliwej edukacji, aby wyrosnąć na człowieka.

Cierpliwość ma swoje granice, a jedną z ostatnich jest zrozumienie przez panią Merkel, przywódcy największego kraju europejskiego, że Putin drwi z niej i jej zabiegów pokojowych. Pomoc zbrojeniowa i finansowa USA i UE dla Ukrainy pozwoli mieszkańcom tego kraju odzyskać wiarę w siebie samych (bo niekoniecznie w Zachód) i pokazać Rosjanom, że ich czołgi, armaty i samoloty umierają szybciej i łatwiej niż myśleli (życie ludzkie nie jest w Rosji w cenie, więc śmierć żołnierzy nie ma większego znaczenia dla Putina, armii i społeczeństwa, z wyjątkiem rozpaczy najbliższej rodziny).

Wojna Rosji przeciw światu zakończy się na froncie gospodarczym i finansowym, a nie czysto militarnym. Wojsko i wojna kosztują ogromne pieniądze. Zachód ma te pieniądze, tylko ich skąpił, Rosjanie ich nie mają, ale muszą się jeszcze o tym dowiedzieć i przekonać. Im szybciej, tym lepiej. Największy geniusz straci wiarę w siebie, kiedy zabraknie mu jedzenia, odczuje zimno i dach zacznie mu przeciekać. Sam Putin jest dostatecznie bogaty, aby nie odczuć presji finansowej Zachodu i dopiero opinia rosyjskiego społeczeństwa i ośrodków opiniotwórczych będą w stanie zmienić jego poglądy. Nie ma takiego narodu ani społeczności, której duch nie upada, kiedy pojawią się problemy rosnącego bezrobocia, wysokiej inflacji, spadku wartości rodzimej waluty, rosnącego ubóstwa. Nie ma takiego poglądu politycznego ani wizerunku, który nie ulega erozji. Nic tak nie przemawia do rozumu, jak głód lub jego perspektywa.

Nie samą dumą człowiek żyje.

Przekaż dalej
2Shares