Z serii „Szyderstwem w dyktaturę”: Bolesny wątek prawdy i kłamstwa.

Opublikowany 30 września 2018 przez Michael Tequila

– Robiąc zakupy korzystam z każdej okazji, aby wzbogacić się i rozwinąć politycznie, zrozumieć złożoną rzeczywistość oraz nasycić wiadomościami krążącymi lotem jastrzębia po kraju, Europie i świecie. – Objawił mi w zaufaniu Iwan Iwanowicz.

– Stałem cierpliwie w kolejce w sklepie „Pod Przecudnym Owadem”, kiedy zaskoczono mnie pytaniem, co myślę o potwornym kłamstwie premiera Chudego, który w palącym słońcu na wiecu bezlitośnie obnażył prawdę liczbową o opozycji. Odpowiedziałem, że jestem średnio zorientowany, na co odezwały się głosy oburzenia, że „brak ci człowieku zaangażowania”, „taki stary a taki niemrawy intelektualnie”, „a gdzie rześkość emeryta postpeerelowskiego” i podobne.

Rozpętała się dyskusja. Jak zwykle głosy w kolejce rozdwoiły się niby język węża, jedni bronili premiera, że nie skłamał tylko się omylił podając fakty sięgające nawet ośmiu lat do tyłu, inni upierali się, że nie tylko on kłamie, ale i opozycja, jeszcze inni mówili o kłamliwych nie tylko ustach premiera, ale i jego okularach, którymi wprowadza w błąd tworząc aurę profesora, kiedy w istocie jest zwykłym sługusem i pomagierem Tego, Który Stoi Nad Nim. Ostatnia głos zabrała niewiasta, która w telewizji szeptała orzeczone przez sąd przeprosiny premiera zsiniałymi z przerażenia ustami, wyjaśniając, że uczyniła to tylko dlatego, że jej obiecał złotą górę i paczkę bezpłatnych voucherów do sklepów „Pod Przecudnym Owadem”. – Muszę dorabiać do emerytury – dodała ze szlochem.

Zrobił się rozgardiasz, który doprowadziłby do awantury, gdyby nie szczęśliwy traf, że w sklepie znalazł się współpracownik premiera Chudego, jego prawa ręka, wyposażony w wiedzę bogatszą niż niejeden gabinet polityczny. Był to osobnik masywny jak zapaśnik mongolski o obfitych ustach wioślarza znad Nigru. Wyjaśnił szczegółowo sytuację premiera.

– Premier swoje rzekome kłamstwo przeżywa bardzo ciężko, wręcz je odchorowuje, leczy się szumem strumieni górskich, szukając ukojenia także w miejscach słonecznych nad jeziorem Garda we Włoszech oraz w muzyce uderzeń siekiery w twardy pień dębu. Przez to oskarżenie o kłamstwo, które w mojej ocenie było czystą prawdą, pan premier mniej jeździ na spotkania z wyborcami, a jak jedzie, to tylko tam, gdzie odbywają się akurat dożynki i gospodarze rozdają chleb do całowania oraz kwiaty do wpięcia w górną kieszonkę marynarki, ponieważ premier kocha jedno, drugie i trzecie, i zatracając się w miłości zapomina o bólu.

– A co robi w domu? – zapytano. Przecież nie jest cały czas w rozjazdach!

– W domu pan premier siedzi najczęściej przed lustrem, kaja się, zadaje sobie pytanie, dlaczego to akurat jego złapali na kłamstwie, powtarza „czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal”, pluje sobie w brodę, co kończy się na lustrze, karci siebie i udziela sobie pokuty, po czym sięga po cieniutki flet i gra na nim tęskne melodie dla uspokojenia skołatanego serca.

– Flet – wyjawiła prawa ręka premiera – wpływa na niego kojąco, przypomina mu ukochaną muzykę harfy, która podobno szczególnie mocno zniechęca do kłamstwa. Pan premier to człowiek nadzwyczajny. Jak zapewne zauważyliście, jest elegancko smukły, jego głos rozchodzi się promieniście po całym kraju, jego okulary o cienkich złotych oprawkach promieniują dobrocią jego osobistej władzy oraz Tego, Który Stoi Nad Nim.

– Jak scharakteryzowałby pan premiera Chudego jako polityka? – Padło dociekliwe pytanie.

– O tym cudownym człowieku mogę mówić tylko w superlatywach, wywyższać go, ale nie bardziej niż Tego, Który Stoi Nad Nim, bo on jest dla nas wszystkich Ojcem Narodu, Słońcem i Kosmosem Nadziei. Premier jest osobą serdeczną, ciepłą, o anielskim usposobieniu, a to, że nie udało mu się skłamać tak, jak by powiedział prawdę, świadczy tylko o nadzwyczajnych zdolnościach dyplomatycznych, bo powiedzieć dobre kłamstwo nie jest tak łatwo. Ćwiczymy to od kilku lat i sam wiem, jaka to odpowiedzialność wobec pana Boga, który na szczęście jest po naszej stronie, podobnie jak Różowa Pantera, jak nazywamy ministra z różanymi policzkami i sylwetką greckiego efeba, który będzie rozliczać opozycję za oszczerstwa wobec pana premiera Chudego.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 72: Wiec i dyskusja publiczna w Casi

Opublikowany 30 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Wracając do wynajętego pokoju Mistrz przyglądał się budynkom, były to głównie domy mieszkalne jedno lub dwupiętrowe. Zdziwiła go liczba osób siedzących w otwartych oknach i bezmyślnie gapiących się na ulicę. Ludzie ci obserwowali sąsiadów i przypadkowych przechodniów, jak są ubrani, jak się poruszają; często krytykowali ich za wygląd, sylwetkę, ubiór, towarzystwo a nawet samochód, jego stan techniczny, kolor czy wiek. Wyglądali jak manekiny. Nie poruszyli się nawet wtedy, kiedy Sefardi potknął się o krawężnik i głośno zaklął. Pozdrowili go tylko i życzyli mu zdrowia, mimo że go nie znali. Z kilkoma osobami usiłował nawiązać konwersację, ale się nie kleiła. Dowiedział się, że z domu wychodzą głównie w celu zrobienia zakupów i odwiedzenia lekarza. Na jego rzeczowe pytania odpowiadali spokojnie, że żyją w marazmie i tak jest im najlepiej. Nie rozumiał ich, a oni nie rozumieli jego. Działało mu to na nerwy.

Poruszył ten temat z Wiktorem, który przyłączył się do niego przy powtórnym spacerze po wsi. Wiktor znał teren bardzo dobrze, były to jego rodzinne strony. Znał też wielu mieszkańców. Potraktował ich w sposób bezwzględny. Najstarszych nazwał Matuzalemami określając ich jako jednostki wiekowe i zgrzybiałe umysłowo, pozostałych – dinozaurami, przeżytkami z zeszłego wieku, choć byli ludźmi sprawnymi umysłowo. Kiedy Sefardi zwrócił mu uwagę, że dinozaury żyły miliony lat wcześniej i dawno już wymarły, Wiktor wyjaśnił, że nie chodzi mu o dinozaury pierwszej generacji sprzed dwóch milionów lat, tylko ludzkie dinozaury ostatniej generacji, elektronicznej. Wygłosił tę opinię z takim przekonaniem, jakby to on wynalazł elektronikę i tych ludzi.

Mistrzowi żal się zrobiło zagubionych mieszkańców wsi. Był przekonany, że są nieszczęśliwi, nawet jeśli na to nie wyglądali. Chciał im pomóc. Nie wiedząc jak to najlepiej uczynić, zaprosił do pomocy Wiktora, przewodnika oraz zaspanego aspiranta farmaceutyki zwanego Tubylcem.

*****

– Coś trzeba zrobić. Nie możemy pozostać obojętni wobec bezmiaru apatii kulturalnych i często wykształconych ludzi. Potrzebna jest im pomoc. Są na pewno zdolni, pracowici, niektórzy prawdopodobnie nawet utalentowani, tylko zagubili się w życiu. Rozmówcy zgodzili się. Pytaniem było, kto może im pomóc i jak. Po dyskusji ustalili, że zorganizują wiec i publiczną dyskusję pod hasłem: Jak sam możesz wydobyć się z marazmu?

Sprawy ruszyły z kopyta. Przewodnik załatwił kilkadziesiąt plakatów; planowali zapłacić za nie później ze składek dziękczynnych zebranych od ludzi, których spodziewali się wyrwać z marazmu. Wiktor przeprowadził agitację na wsi do udziału w wiecu, chodząc od drzwi do drzwi z plakatem i przekonując do przyjścia. Tubylec odszukał i zaangażował do pomocy trzech lokalnych aktywistów, o których był przekonany, że nie całkiem jeszcze skapcanieli.

Plakat, agitacja i wysiłek aktywistów dały nadzwyczajne wyniki. Na wiec stawiła się cała wieś, jak mówiono, chłop w chłopa, baba w babę. Pojawili się też ludzie z okolicznych miejscowości przyciągnięci perspektywą korzyści. Ktoś mianowicie rozpuścił pogłoskę, że mogą liczyć na wiejską kiełbasę, zdrową żytnią bułkę i piwo. Mistrz bał się trochę, że będą rozrabiali. Było zupełnie inaczej. Przyszli niepewni, trochę wystraszeni. Mówili: – Słyszeliśmy, że jak nas nie ma w Internecie, to znaczy, że nie ma nas w ogóle. Może to i prawda. Jesteśmy tak skołowani tym, co mówią w telewizji, że sami już nie wiemy.

Na wiecu Sefardi rozwinął temat zagubienia człowieka w gąszczu nowoczesnych technologii, mówił też o tym, ile mogą one przynieść szkody na umyśle i ciele. Wiktor i przewodnik dzielnie mu wtórowali. Cała trójka szczerze wzięła sobie do serca postulat ratowania człowieka tonącego w marazmie. Mówiono nawet o ratowaniu cywilizacji wiejskiej.

Zgromadzeni matuzalemowie, dinozaury najnowszej generacji elektronicznej oraz jednostki pogrążone w milczącym zagubieniu okiennym, otworzyli się i po raz pierwszy od lat szczerze mówili o sobie i swoim życiu. Wyjaśniali, tłumaczyli się, niektórzy oskarżali siebie, rodzinę, znajomych a nawet państwo za własne zagubienie. Nieliczni twierdzili, że wcale nie są zagubieni, tylko tak się wydaje. Rozpętała się tak niesamowita dyskusja, że trzeba było chętnych rejestrować do wypowiedzi. Były one bardzo różne, ale zawsze szczere. Świadczyły o tym gorące słowa i płonące oczy. Wiodącym wątkiem była niechęć do komputera i nowoczesnych technologii komunikacji.

– Mnie brak zaangażowania w głupią technologię nie przeszkadza, mam czas na uprawę ogródka. Dokarmiam w ten sposób dzieci i wnuki. Nic innego mnie nie interesuje. Tak jak jest, jest mi bardzo dobrze.

– Ja wciąż pracuję, choć jestem na emeryturze. Też obywam się bez komputera. Jestem prostym urzędnikiem, a nie magazynierem, który musi mieć laptop i znać program gospodarki magazynowej, bo bez tego ani dudu.

– A ja poświęciłam się wnukom i zapadłam na zdrowiu. Dzieci używają komputera i nawet nie pytają mnie o zdanie. Gdyby nawet mnie zapytali, to nie wiedziałabym, co im odpowiedzieć.

– Ja nie używam komputera. Używałem, ale się zepsuł. Coś w nim bzyknęło i wyłączył się.

– Ja znam komputer, ale go nie używam. To diabelskie nasienie. Nic dobrego z niego nie wynika, może tylko doprowadzić do wojny.

– Ja nie wysyłam ani nie odbieram poczty elektronicznej, bo to złodziej czasu! Wolę mówić. Nawet jak popełnię błąd ortograficzny, to nikt nie zauważy. Pamięta pan tego prezydenta, co to strzelił byka w Internecie i potem wszyscy go wyzywali od nieuków? Podobno chciał się powiesić – wyjaśniła była kierowniczka urzędu gminy.

– Nie używasz komputera, ale godzinami wisisz na telefonie. – Ktoś zaobserwował.

– Telefon to co innego. – Broniła się zainteresowana.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 71: Pierwsze doświadczenia Sefardiego w Casi

Opublikowany 29 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Przyjeżdżając do Casi, Sefardi miał jasny cel: wyrwać lokalną społeczność z marazmu. Od dawna o tym myślał. Czytał o marazmie jako formie apatii, chorobie społecznej o podłożu wirusowym. Chodziło mu głównie o znajome małżeństwo, osiadłe od lat na wsi. Niegdyś utrzymywało ono z nim i ze światem ożywione kontakty; od czasu przejścia na emeryturę oboje, mąż i żona, zapadli w letargiczne milczenie jak smutny borsuk w sen zimowy o korzonkach i grzybach. Sefardi na początku dziwił im się; przestał, kiedy zobaczył, że w międzyczasie cała wieś pogrążyła się w niebycie. Zaczęły się tam dziać dziwne rzeczy. Zwykły list wysłany do Casi wędrował kilka dni, jakby pocztę przewożono wozem ciągnionym przez woły. Dojeżdżając do wsi Sefardi zauważył parę wołów z okna pociągu, co go umocniło w przekonaniu, że wieś naprawdę żyje przeszłością.

Casi miała tylko dwa telefony komórkowe: jeden na posterunku policji, drugi w remizie straży pożarnej. Mieszkańcy zarażeni wirusem marazmu nie używali telefonów, komputerów ani Internetu i nie mieli pojęcia, co dzieje się na świecie. To wyłączenie się pogłębiało ich apatię. Mur ignorancji wobec świata zewnętrznego, kultury, muzeów, banków, perspektyw i widoków uważali za sensowny, a nawet użyteczny. Nieobecność komputera była dla nich pasem cnoty; sami go sobie nakładali i wytrwale nosili.

Na początku pobytu w Casi Sefardi łudził się, że zauważy choćby nieśmiałe zapowiedzi zmian i ślady pierwszych przeobrażeń. Było gorzej niż przypuszczał. Wieś pogłębiała się w zastoju, rodzaju zaraźliwej apatii. W powietrzu czuć było atmosferę odrętwienia i rezygnacji. Już sama zabudowa wsi wpędzała w przygnębienie. Było tu wszystkiego po trosze: trochę wsi i trochę miasta, pola uprawne, kilka małych zakładów przemysłowych, niezagospodarowane działki budowlane, gdzie zimnymi wieczorami hulał pijany wiatr, jak twierdzili mieszkańcy. Sam sposób ich mówienia męczył Sefardi.

Było też trochę samochodów, wśród nich jeden zdezelowany Porsche i dwa smutne Mercedesy. Z innych pojazdów mechanicznych były jeszcze Ople, Mazdy, Renaulty, Fiaty, Fordy i Toyoty, wszystko to przestarzałe modele, jak ze złomowiska. Chlubą wsi były trzy sklepiki z artykułami żywnościowymi, apteka i dom kultury z biblioteką. Z narzędzi rolniczych podróżnik zauważył tylko traktor i kombajn, obydwa do wynajęcia za beznadziejnie niską cenę. Koni było jak na lekarstwo.

– W dobie cywilizacji globalnej, w jakiej żyjemy, zwierzęta pociągowe są przeżytkiem – tłumaczono mu. – Zrozumieliśmy, że w gospodarce zdominowanej przez firmy większe niż państwa, pył, spaliny i bylejakość produktu są normą, a woda źródlana skansenem zamykanym w butelkach plastikowych, bo tak jest najtaniej. To najpewniejszy sposób osiągnięcia dobrobytu i taki stan nam odpowiada.

W rozmowie z Tubylcem, jak nazywano młodego autochtona o urodzie zaspanego aspiranta-farmaceuty, jedyną osobą w okolicy przyznającą się do tęsknoty za zmianą, Sefardi uzyskał ważną informację. Wieś zamieszkiwali głównie intelektualiści, którzy przeszli na emeryturę, rozstając się dobrowolnie nie tylko z pracą, ale także ciekawością świata i ambicjami. Tubylec nazywał ich degeneratami, siebie samego uznawał za banitę.

– Casi ma najwyższy w regionie wskaźnik intelektualistów na emeryturze – wyjaśnił rozmówca. Mimo tego miejscowość duchowo jest wymarła. – Dodał ze smutkiem w oczach skrytych za przyciemnionymi okularami. Zachowywał się jak uciekinier zapomniany przez los.

Na ulicach prawie nie było ludzi, panowała cisza, od czasu do czasu pojawiał się samochód; kierowca zazwyczaj pytał o drogę lub publiczną toaletę. Wyjątkiem były tylko okna, w których tkwiły postacie kobiet i mężczyzn, nieruchome, milczące, podparte łokciami spoczywającymi na parapecie. Były ich dziesiątki, w niedziele i święta może nawet setki. Na ich twarzach malował się smutek i zagubienie. Od tubylca o twarzy zaspanego aptekarza Sefardi dowiedział się, że tylko ludzie młodzi, przelatujący przez wieś jak upiory na rowerach, motocyklach lub w samochodach osobowych, używali smartfony, laptopy, tablety i komputery.

– Przynajmniej wiedzą, co znaczą słowa takie jak SMS, poczta elektroniczna i Skype. – Dodał Tubylec, znikając między zatopionymi w ciszy opłotkami.

*****

Spacer po wsi był przykrością, którą Sefardi nieświadomie sam sobie zafundował. Wieś była martwa, nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale intelektualnie. Była ruiną. Gdziekolwiek nie ruszył się, wiało przygnębieniem. Marazm opanował wieś jak zaraza i unieruchomił mieszkańców w oknach z głowami obok doniczek z roślinami ozdobnymi. Miał wrażenie, że jest na ukwieconym cmentarzu, gdzie zdjęcia osób już nie istniejących widnieją obok świeżych kwiatów. Swoje obserwacje Mistrz zapisywał w pamięci małego laptopa, który zawsze zabierał z sobą w podróż.

Następnego dnia wyruszył na spacer o brzasku, aby nasycić się kolorami promieni słonecznych igrających kroplami rosy na trawie oraz kryształkami wody misternie ułożonymi na sieciach pajęczyn.

Wracając ze spaceru wędrowiec natknął się na pochód uroczyście ubranych, niemłodych już mężczyzn i kobiet, z ogorzałymi twarzami i oczami i o żywym wejrzeniu. Kilku mężczyzn nosiło sutanny. W nieposkromnionej ciekawości odkrywania świata, Sefardi zapytał ich, kim są i dokąd idą. Odpowiedzieli nierównym chórem, śpiesząc z wyjaśnieniami. Była to starszyzna intelektualna, osoby dojrzałe, z wyjątkiem jednego uczestnika, wyglądającego jak dziecko, z gładkimi policzkami i wyrazem uduchowienia na twarzy. Byli to ludzie różnych profesji, nauczyciele, księża, inżynierowie, rolnicy, biuraliści, funkcjonariusze policji i oficjele wiejskiej społeczności, a nawet wykształcona za granicą sprzątaczka ze znajomością dwóch języków obcych.

– Jesteśmy ludźmi kulturalnymi, lecz bez aspiracji uczenia się i stosowania nowych technologii, komputera, Internetu, Googla i podobnych wynalazków, które uznajemy za fanaberię cywilizacji.

– Prawdziwe zadupie wiedzy, miejsce zsyłki intelektu, ciemnogród gubernatora Barrasa! – Pomyślał Sefardi z niechęcią, bez chwili wahania, czy ocena nie jest zbyt surowa. Na usta cisnęło mu się pytanie, w jakiej konkretnej sprawie demonstrują. Zaskoczyli go odpowiedzią. Żądali usunięcia nowoczesnej technologii z domu, szkoły i kościoła. Przeszkadzała im, uważali ją za narzędzie szatana. Rozgadali się ucieszeni, że mogą otworzyć usta, aby wyjaśnić komuś swoje niepokoje.

Deszcz wypowiedzi przytłoczył Sefardiego obfitością przemyśleń i obserwacji.

– Internet jest pełen pornografii! To ohydne! Palce nam pogrubiały i trudno jest uderzać w klawisze. Stukanie w klawisze i patrzenie w ekran niszczy umysł. Dzieci tracą pamięć i zdolność koncentracji i przybierają na wadze! Chłopcy przestają grać w piłkę, a dziewczynki bawić się lalkami. Siedzenie przy komputerze wywołuje hemoroidy i zabiera czas, który lepiej poświęcić uprawie ogródka lub zbieraniu grzybów w lesie! Cenię postęp cywilizacyjny, ale technologia mnie przygnębia! – Przekrzykiwali się nawzajem.

Demonstracja wydała się Sefardiemu podobna do konduktu pogrzebowego z ciałem wisielca-samobójcy, którego wszyscy dobrze znali, ale znienawidzili za popełnioną zbrodnię. Stojący przed nim ludzie pozostali w tyle za ogółem społeczeństwa, mimo że reprezentowali potencjał intelektualny wsi. Powiedział im to otwarcie w oczy. Był pewien, że zażądają wyjaśnień. Nic takiego nie nastąpiło. Przełknęli zarzut jak niewinną pigułkę na przeziębienie. Nie mieli do niego pretensji, zapewniali go o tym zgodnie. Poinformowali go też, że większość mieszkańców nie uczestniczy w demonstracji, ponieważ siedzi w oknach. Sefardi pomyślał, że demonstranci to szpica lokalnej społeczności, usiłująca wyrwać się ze szponów marazmu poprzez zorganizowany wysiłek fizyczny na świeżym powietrzu.

Bądź patriotą! Kup książkę Michaela Tequili: https://tinyurl.com/y895884p lub: https://tinyurl.com/y7cza5nc

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 70: Dziwne spotkania podróżne Sefardiego

Opublikowany 28 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Celem podróży Sefardiego była mało znana miejscowość wypoczynkowa Casi. Była to wieś typu ulicówka, położona w centrum kraju na równinie wśród lasów, między niewielkimi jeziorami cieszącymi się złą sławą licznych utonięć. Tonęli nawet dobrzy pływacy, ludzie sprawni i wysportowani. Okoliczności tragedii nigdy nie udawało się wyjaśnić. Lokalna policja była bezradna, unikała wypowiedzi na drażliwy temat. Prywatnie policjanci żartowali, że dobry pływak to potrafi przezimować pod lodem do następnego sezonu kąpielowego i dopiero wtedy wypłynąć. Ich odpowiedzi na pytania były banalne, głupie albo cyniczne, ponieważ ciała znikały bez śladu. Mieszkańców wsi to już nie dziwiło, ponieważ atmosfera tajemniczości pogłębiała się od dłuższego czasu i zdążyli się do niej przyzwyczaić.

Podróż rozpoczęła się o brzasku, ósmego dnia Planu Czterdziestu Dni. Pociąg był rozciągnięty jak zepsuta harmonia, Sefardi spostrzegł to z okna wagonu na zakręcie. Kiedy odszedł od okna, zauważył na siedzeniu w rogu przedziału kobietę. Nie miał pojęcia jak się tam znalazła, nie słyszał, aby ktoś otwierał drzwi do przedziału. Wydała mu się znajoma. Patrzył na nią, a ona na niego, jakby oboje rozpoznawali się, tylko nie byli pewni lub krępowali się przyznać do znajomości. Wpatrywali się w siebie, najpierw otwarcie, potem ukradkiem. Przed zatrzymaniem się pociągu, kobieta wyszła z przedziału. Dopiero wtedy Mistrz przypomniał sobie przystanek autobusowy: ta sama nalana twarz, tęga sylwetka, szeroki nos. Po kilku minutach wyszedł na korytarz, aby wyprostować nogi. Przyglądając się mijanym kolejno przystankom i stacjom kolejowym, Sefardi zapytał stojącego obok pasażera, jak nazywała się ostatnia stacja, gdzie się zatrzymali.

– Nie wiem, o czym pan mówi. Pociąg nie zatrzymywał się od czasu wyjazdu ze stacji początkowej. Zatrzyma się dopiero za dwadzieścia minut. To ekspres dalekobieżny. – Sefardiemu zrobiło się mdło. Wrócił do przedziału.

*****

W połowie drogi do Casi, patrząc na zegarek Sefardi zauważył pulsowanie czasu: nafosforyzowana wskazówka to rozjaśniała się, to ciemniała w świetle budzącego się dnia. Przyszło mu do głowy, że powodem była wielka szybkość pociągu. Nie umiał znaleźć innego wytłumaczenia. Popatrzył na elektroniczny ekran zawieszony pod sufitem na środku wagonu wyświetlający szybkość: dwieście pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Pasażer nie mógł się skoncentrować, ogarniała go senność. Gubił się w obrazach przelatujących za oknem, łączących się w jedną nieskończoną wstęgę. Siedzący naprzeciw mężczyzna w starszym wieku, lekko łysiejący, z siwą, starannie przyciętą i zadbaną brodą, przyglądał mu się z uwagą nie zważając, że nawet maskowana obserwacja może krępować pasażera. Chwilę później Sefardi popadł w stan odrętwienia, półuśpienia. Wrócił do siebie, kiedy pociąg zwalniał piszcząc hamulcami. Gapiąc się przez okno, przecierał oczy. Nieznajomy uznał to za dobrą okazję, aby podjąć rozmowę. Głos miał gardłowy, dochodzący jakby z przeszłości, spod elegancko przystrzyżonych siwiejących wąsów.

– Obserwowałem pana. Przepraszam, to skrzywienie zawodowe. Jestem doktorem medycyny, mieszkam za granicą, jadę na konferencję naukową. – Rozmówca wyjaśnił i przedstawił się imieniem i nazwiskiem, które utonęły w głośniejszym turkotaniu kół. Sefardi zdał sobie sprawę, że mówił po angielsku z trudnym do określenia twardym akcentem. Jego uwagę zwróciły okulary w brązowej oprawie ze staromodnymi okrągłymi soczewkami oraz obwódki wokół zmęczonych, uważnych oczu.

– Nie miałem nic złego na myśli. – Nieznajomy podjął wątek rozmowy. – To po prostu nawyk. Niech mi pan powie, co zapamiętał pan ze swojego snu. Widziałem, jak pańskie gałki oczne poruszają się szybciej w fazie snu REM.

Sefardi zawahał się, lecz po chwili opowiedział mu zapamiętany fragment tego, co mu się śniło, i jak to odebrał. Nie było to trudne, ponieważ przeżyte widziadła senne powracały do niego co jakiś czas. Ciekawość mężczyzny w ogóle go nie zdziwiła. Czuł się tak, jakby rozmawiał z dobrym znajomym, wręcz przyjacielem.

Po jego słowach wywiązała się rozmowa.

– Jestem przyzwyczajony do oglądania śpiących ludzi i wysłuchiwania ich relacji po przebudzeniu. Samemu tego nie można przeżyć, ale można widzieć u innych osób, jak reagują w czasie snu. Obserwowałem niejednokrotnie moich pacjentów. Kiedy pan śnił, obserwowałem pana. Sen to coś w rodzaju halucynacji, omamów. Różne obrazy rzeczywistości ulegają scaleniu i porządkowaniu. Uparcie powtarzające się sny mogą być zapowiedzią choroby psychicznej. Oczywiście, nie można z całą pewnością powiedzieć, że tak jest lub będzie.

– Jaką chorobę ma pan na myśli? – Zapytał Mistrz. Czy pan zaobserwował coś nietypowego w moim śnie? Zaczął pan mówić o chorobie.

Mężczyzna zawahał się, zanim odpowiedział nieokreślnym ruchem ręką, jakby odpychał od siebie coś niemiłego. Wyglądał na zmieszanego.

– To schizofrenia paranoidalna. – Wyjaśnił, zastrzegając się natychmiast: – Ale nie upieram się przy tej diagnozie. Proszę tego nie rozumieć dosłownie, to tylko hipoteza naukowa. Nie mam w tej chwili innego uzasadnienia niż intuicja.

– Sefardi zaśmiał się serdecznie. – Wie pan, pańska idea to znakomity pomysł. Muszę go sobie zapamiętać i wykorzystać. Może w powieści? Gdybym pisał powieść, to bym ją wykorzystał. Przypomniał coś sobie. Wstał, zdając sobie sprawę, że powinien to zrobić wcześniej. Lekko skłonił głowę, po czym przedstawił się: Nazywam się Sefardi Baroka. Jestem wynalazcą z ambicjami pisarskimi. Czuł się winny zaniedbania prostej formalności.

– Miło mi. – Odpowiedział rozmówca i kontynuował swoją wypowiedź, jakby prezentacja była niepotrzebnym przerywnikiem. – Proszę pamiętać, że wspomnienia senne nie trwają długo, o ile nie znikają od razu. Jeśli pan sobie życzy, opowie mi je pan, a ja je spiszę i przekażę panu. Jestem do tego przyzwyczajony.

– Nie, nie! Mogę zrobić to sam. – Sefardi przestraszył się. Nie myślał wcześniej o zapisywaniu snów. Pomysł spodobał mu się. Przeprosił rozmówcę, który chciał mu jeszcze podać formułę szybkiego zapamiętywania, wyjął laptop i zaczął pisać. Pobłogosławił siebie, że pamiętał zabrać to urządzenie. Pamięć coraz częściej go zawodziła. Po pewnym czasie, aby nie pozostawiać złego wrażenia, Sefardi oderwał się od pisania i podjął konwersację z mężczyzną jadącym na konferencję czy też z niej wracającym; nie pamiętał już tego, zresztą nie miało to znaczenia. Rozmawiali o chorobach. Okazało się, że można o nich mówić również w sposób pozytywny, jeśli nie entuzjastyczny.

– Wie pan, choroby mają także swoje pozytywne strony. Na przykład w demencji pozytywne jest to, że każdego dnia poznaje się wciąż nową osobę. Przychodzi do pana jak każdego dnia, a pan ją widzi po raz pierwszy i pyta kim jest, a potem się cieszy, że poznał kogoś nowego. To bardzo miłe. W momencie, kiedy to mówił, jego oczy pozostawały lekko zmrużone, jakby raziło go światło. Obydwaj zaśmiali się w tym samym momencie.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 70: Awantura na przystanku autobusowym

Opublikowany 27 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Coś trzeba było zrobić z samochodem. Próbowali znaleźć pomoc drogową w Internecie korzystając z telefonu komórkowego. Okazało się to niemożliwe z braku zasięgu lub jakiejś innej przyczyny. Wypadało zostawić samochód na miejscu i udać się po pomoc. Sefardi wahał się; miejsce było położone za miastem i wyglądało odludnie. W oddaleniu widać było dwa domy, lecz w obejściach nie było żywej duszy. Nie martwił się o kradzież samochodu; miał sflaczałe trzy opony i nie można było nim jechać. Kradzież była praktycznie niemożliwa, chyba że złodziej miałby ze sobą platformę transportową. Ktoś mógłby jednak usiłować włamać się do środka.

Po naradzie postanowili, że Iwan Iwanowicz zostanie przy pojeździe, zaś Sefardi i Wiktor udadzą się w kierunku widocznych dalej dwóch domów, aby szukać pomocy. Wrócili z dobrą wieścią, że znaleźli miejsce, gdzie można bezpiecznie zostawić samochód do następnego dnia. Trzeba było tylko przejechać kilkadziesiąt metrów w kierunku budynku z rudawej cegły. Po wymianie tylnej uszkodzonej opony na zapasową wyjętą z bagażnika, Sefardi przejechał samochodem na dwóch sflaczałych oponach. Pojazd zostawili na podwórku, w otoczeniu zabudowań gospodarczych.

Właścicielka gospodarstwa stała przed drzwiami wejściowymi swojego domu i przyglądała się. Sefardi usiłował wręczyć jej pieniądze, wydawało mu się to obowiązkiem, bo widać było, że gospodarze żyją skromnie. Odmówiła przyjęcia zapłaty, powtarzając kilka razy „nie” i wyjaśniając, że byłoby nieuczciwe wykorzystać kogoś w nieszczęściu. Nie przeszkadzało jej to, że samochód częściowo blokował drogę na podwórko. Poprosiła tylko o zabranie go do końca niedzieli. Od poniedziałku przejazd był potrzebny. Dla pewności Sefardi zaproponował, że zostawi kluczyki do samochodu. Kobieta zawahała się, po czym przyjęła je prosząc jeszcze raz, aby samochód został zabrany nie później niż w niedzielę.

– Nie ma obawy, zrobię to z pewnością. Samochód jest mi potrzeby. Serdecznie pani dziękuję, Sefardi był wylewny.

– Nie musi pan. Jestem chrześcijanką. Ludziom trzeba pomagać.

*****

Nie musieli zastanawiać się, jak dostać się do miasta. Przystanek znajdował się dwieście metrów dalej. Był to najzwyklejszy przystanek autobusowy, ani nowy, ani stary, oszklony z tyłu i po bokach, z daszkiem nad głową. Naprzeciw metalowo-szklanej konstrukcji sterczał słup z przewodami elektrycznymi, po prawej i po lewej stronie znajdowały się – wydało im się to dziwne – dwa wielkie betonowe kosze na śmieci. Z tyłu widoczny był skwer z trawnikiem, krzewami i drzewami.

Na miejscu zastali sporą grupę ludzi, głównie starsze osoby. Niektóre przestępowały z nogi na nogę, jakby niecierpliwiły się lub pilnie potrzebowały pójść do toalety. Iwan Iwanowicz wyraził zdziwienie zadając po cichu pytanie, skąd na tak odległym przystanku znalazło się tyle osób. Wśród zgromadzonych wyróżniał się tęgi, wysoki mężczyzna, byle jak ubrany. Jego czyste wypolerowane buty kontrastowały z pozostałą częścią ubioru. Wyglądały jakby je komuś ukradł. Był pijany i głośno przeklinał. Czekający na przystanku nie zwracali na niego uwagi.

– Co się gapicie? – rzucił zaczepnie. Nie widzieliście ludzi na przystanku? Wyraźnie szukał pretekstu do wywołania awantury, prowokował nowoprzybyłych. Nie odpowiedzieli na zaczepkę. Pozostałe osoby przyglądały im się, jakby przyjechali z innej planety, uważnie i taksująco. Ich spojrzenia były niechętne, wręcz napastliwe. Chuda, starsza niewiasta, w ciemnym płaszczu i berecie na głowie, nie wytrzymała milczenia. Podeszła do nich, przyjrzała się każdemu z osobna i zatrzymała przed Sefardim.

– Ty bezbożniku! Chcesz wpędzić do grobu swoją starą matkę?! Ty bezduszny potworze! – Krzyknęła i zaczęła żgać go parasolką w piersi i brzuch. Tłum zacieśnił się wokół nich. Sefardi poczuł na plecach uderzenia jakimś niezbyt twardym, kanciastym przedmiotem. Odwrócił się. Leciwa, tęgawa kobieta okładała go torebką, oddychając ciężko przez szeroki nos. Jej srebrno-blond fryzura miała przedziałek pośrodku głowy, ujawniający ciemniejszy, naturalny kolor włosów. Kiedy otwierała usta ujawniała się szpara między dolnymi zębami. Po wydaniu okrzyku, usta jej się zaciskały, dolna warga odstawała na zewnątrz, wydatny biust podnosił się i opadał. Ubrana w staromodną suknię energicznie wymachiwała palcem przed jego twarzą.

– Dlaczego niszczysz kraj prześladując porządnych ludzi, którzy dla niego coś robią? Nie to, co ty, pasożycie! Ty pismaku!

Sefardi domyślił się, że go rozpoznała, że wie kim jest. Wciąż naciskany ze wszystkich stron i atakowany, nie wiedział, co robić. Wiedział już natomiast, że wypadek samochodowy i agresywny tłum na przystanku to był ukartowany plan. Nie było w tym żadnego przypadku.

– Ludzie! O co wam chodzi? – Zapytał rwącym się głosem, zerkając w kierunku skąd miał nadjechać autobus. To naturalne pytanie okazało się niefortunne, dolał nim oliwy do ognia. Ze wszystkich stron padały w jego stronę okrzyki i pytania. Zorientował się natychmiast, że otaczający go ludzie znali go, a teraz oskarżali, że jest zagranicznym sługusem i wrogiem ojczyzny. Słowa kobiety z parasolką skojarzył z manifestacją na Placu Centralnym, gdzie krytykował gubernatora Barrasa za finansową dewastację kraju.

– Może powiecie mi, kim jesteście i czego chcecie? – Wydusił z siebie, niepewny, czy pytanie jeszcze bardziej nie rozeźli tłumu.

– Komu mamy się przedstawiać? Tobie łachudro? Jesteś taki gniot, że pierwszy lepszy wieśniak przy tobie to pan. – Padły obraźliwe słowa. Świdrując go gniewnymi oczami, po każdym zdaniu kobieta powtarzała „No!” „No!” a jej podbródek podnosił się do góry jeszcze bardziej zaokrąglając nalaną twarz.

Tłum stawał się coraz bardziej nieprzyjazny, gęstniał, osaczał go. Mistrz chciał zawołać przyjaciół na pomoc, lecz ich rozdzielono. Kątem oka zauważył, że Iwan Iwanowicz ma na karku swoich napastników. Atakujący stawali się bardziej agresywni. Zaczęły się poszturchiwania, padały coraz ostrzejsze epitety. Nie wiedział, jak się bronić, tym bardziej, że byli to tylko starsi ludzie. Gdyby w obronie własnej uderzył którąkolwiek z atakujących go osób, wywołałby Bóg wie jaką reakcję. Wyraźnie go prowokowano. Opędzając się od napastników usłyszał, jak ktoś woła:

– Gdzie są ci dwaj, co mieli dać mu nauczkę. Niech ktoś zadzwoni. Już dawno powinni tutaj być!

– Te dwa osiłki? Ci ochroniarze? – Dopytywał się jakiś mężczyzna.

Nastąpiło najgorsze. Jedna z kobiet rzuciła się na niego z pięściami i zaczęła okładać go po głowie, piersi i ramionach. Chwilę później leżał powalony na ziemię. Przerażony usłyszał, jak ktoś krzyczy spazmatycznie: – Zabić tego zaprzańca! Zabić go!

*****

To go wyrwało z odrętwienia. Zwinął się w kłębek i przeturlał się kilka metrów w kierunku małego parku, po czym, bez zastanowienia, nie oglądając się do tyłu ani na boki, nie oceniając, co się dzieje, zerwał się na nogi i zaczął uciekać. Ktoś rzucił się za nim w pościg. Sefardi słyszał krzyki, lecz był już w zaroślach i pędził przed siebie. Zwolnił, kiedy tracił już oddech.

Znalazł się na terenie zabudowanym. Kilka luźno stojących domów przypominało małą osadę. Był nawet urząd pocztowy. Zatrzymał się, aby zastanowić się, co robić dalej. Przypomniał sobie telefon komórkowy. Sięgnął do kieszeni, na szczęście telefon nie był uszkodzony. Zastanawiał się do kogo dzwonić, Wiktora czy Iwana Iwanowicza. Wybrał numer Wiktora. Odpowiedział mu obcy, męski głos. – Słucham. Nie przedstawiając się Sefardi powiedział, że chce rozmawiać z Wiktorem?

– Wiktor jest teraz zajęty. Proszę poczekać. W chwilę później nieznany głos dodał, jakby po krótkiej konsultacji: – Wiktor pyta, gdzie pan jest teraz. Sefardi domyślił się, że chcą go namierzyć. Natychmiast wyłączył telefon.

Do domu dotarł późnym wieczorem. Przywiózł go przypadkiem spotkany mężczyzna, który wsiadał do samochodu przy domu na osiedlu i za opłatą zgodził się zboczyć ze swojej stałej trasy. Na pytanie, co się z nim stało, czy ktoś go pobił, Mistrz wyjaśnił tylko, że miał wypadek, uderzył w drzewo, wydostał się z samochodu, potem chyba przysnął albo stracił przytomność, potem zabłądził.

Do domu trafił w nocy. Najpierw wziął gorący prysznic, ubrał się w strój domowy, zjadł coś naprędce i usiadł w fotelu, aby zastanowić się nad tym, co się stało i dlaczego. Po raz pierwszy w życiu poczuł się zagrożony. Sprawę, zawiadomić policję czy nie, zostawił na później. Nie umiał podjąć natychmiastowej decyzji. Najpierw musiał spotkać się z Iwanem Iwanowiczem i Wiktorem. Ich telefony nie odpowiadały. Postanowił czekać wiedząc, że Barras wypowiedział mu podstępną wojnę. Wydarzenia na przystanku wziął sobie mocno do serca. Postanowił pilnować się, ale nie ograniczać swoich działań. Zastanawiał się, jak najlepiej się zemścić na Barrasie. Nie dawało mu to spokoju. Wkrótce inna sprawa przysłoniła mu horyzont. Miał ważny, dobroczynny cel do spełnienia.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 69: Wypadek samochodowy

Opublikowany 26 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Trwał blady, rozmazany świt, kiedy Sefardi wyprowadził samochód z garażu. Zatrzymał się, aby zainstalować GPS. Nie umiał już jeździć korzystając tylko z mapy, gubił się zbyt często. Po drodze miał zabrać Iwana Iwanowicza i Wiktora. Wybierali się razem na wystawę wynalazków, gdzie prezentowano także jego zegarki nagradzane w przeszłości.

Otwierając okno samochodu, aby wpuścić trochę świeżego powietrza, zauważył dwa ptaki. Siedziały na dachu domu nieruchome i milczące, i przypatrywały mu się z przekrzywionymi łebkami. Był o tym przekonany. Wzdrygnął się. Elektryczny mechanizm bramy wjazdowej był zepsuty i Sefardi musiał otworzyć ją ręcznie. Podchodząc do bramy usłyszał dziwne głosy, dobiegające z góry jakby zza pleców. Jeden z ptaków wydawał niezwykłe dźwięki. Sefardi nie umiał ich określić. Na początku było to ćwierkanie, które przeszło w świergot, potem ptak kwilił jak dziecko, w końcu jego głos brzmiał jak miauczenie kota. Pomyślał, że to szpak znakomicie naśladujący głosy ludzi, zwierząt, a nawet piły mechanicznej. Kiedy wsiadał do samochodu, ptaki już odlatywały. Miały ciemne upierzenie, wyglądały jak kawki lub młode kruki. Źle mu się to skojarzyło, poczuł ciarki na plecach. Starał się zapomnieć o dziwacznym wydarzeniu, potrzebował się skoncentrować; brama nie rozsunęła się do końca i przejazd był bardzo wąski.

Najpierw jechali drogą szybkiego ruchu, potem dobrze utrzymaną drogą lokalną, wysadzaną drzewami, mniej uczęszczaną. Przypominało to podróż aleją parkową. Słońce filtrowane przez pnie, gałęzie i liście rozbryzgiwało się na masce i przedniej szybie, działało usypiająco. Po przejechaniu kilkunastu kilometrów, Sefardi nabrał przekonania, że jedzie za nimi ciągle ten sam samochód, raz się przybliża, raz oddala, jakby starał się zniknąć z pola widzenia. Pojazd wyglądał na stary, lecz dobrze utrzymany Chevrolet Belair sprzed kilkudziesięciu lat. Na zakrętach Sefardi widział wyraźnie jego sylwetkę i czerwony kolor lakieru. Obserwacją podzielił się z pasażerami.

– Masz przywidzenia, Sefardi! Raz widzisz dziwne ptaki, teraz jakiś samochód! Ktoś, kto jedzie za nami kilka kilometrów nie oznacza, że cię śledzi. – Wiktor śmiał się, że przyjaciel jest przewrażliwiony.

Kierującemu nie było do śmiechu, ponieważ wciąż widział pojazd w tylnym lusterku. Kiedy w pewnym momencie zamiast przednich reflektorów towarzyszącego im samochodu zauważył parę dzikich oczu nad jezdnią, uznał, że to wynik niewyspania. Oczy poruszały się niespokojnie jak dwie fantastyczne istoty, po czym znikły razem z samochodem z pola widzenia.

*****

Pułapka zakamuflowana szarością jezdni była nie do zauważenia. Znajdowali się akurat na samym zakręcie, kiedy wybuchły równocześnie dwie przednie opony. Sefardi gwałtownie przycisnął pedał hamulca. W chwilę później przebiciu uległa tylna opona i samochód zaczął ściągać w prawo zjeżdżając na pobocze. Zatrzymali się po kilkunastu metrach, wysiedli z wozu i gapili bezmyślnie na siebie, spoceni i oszołomieni nagłością zdarzenia.

Wspólnie obejrzeli trzy sflaczałe opony. Mistrz ukląkł na ziemi, aby przyjrzeć się karoserii od spodu, jakby spodziewając się, że i ona uległa uszkodzeniu. Wstał, wytarł zabrudzone dłonie w chusteczkę i otrzepał spodnie na kolanach. Podwozie samochodu nie nosiło żadnych znaków uszkodzenia; na samych oponach też nie było widać najmniejszego śladu przebicia. Nie było w nich żadnego ostrego przedmiotu. Musieli przejechać po kolczatce położonej w poprzek jezdni. Nie mieli pojęcia, kto i w jakim celu dokonał na nich zamachu. Nie mogło to być przypadkowe zdarzenie. Zastanawiali się, że pojazd bezpośrednio jadący przed nimi nie wpadł na przeszkodę. Gdyby tak się stało, ofiara wypadku znajdowałaby się dokładnie w tym samym miejscu, co oni.

Wypadek był nietypowy. Normalnie o tej porze na drodze był znaczny ruch. Ktoś musiał wiedzieć, kiedy nadjadą i mieć dostatecznie dużo czasu, aby ułożyć na jezdni pas z kolcami. Nie potrzeba było na to wiele, wystarczyłoby kilkadziesiąt, a może nawet i kilkanaście sekund. Zastanawiali się, czy widzieli przypadkiem kogoś z boku jezdni na wysokości zakrętu zanim wybuchły przednie opony. Były tam jakieś krzaki, a w głębi las. Nikt niczego nie zauważył. Zaczęli spekulować, kto i po co to uczynił. Mógł to być czysty przypadek, jakiś szaleniec robiący wredny kawał dla własnej przyjemności. Wiktor przypomniał sobie, że podobne wydarzenie miało miejsce kilka lat wcześniej i prawie skończyło się tragicznie. Samochód zatrzymano wtedy w odludnym miejscu, aby rozpocząć dzikie polowanie na jadącego na wakacje turystę.

Aby się pocieszyć, zaczęli żartować.

– To jacyś zboczeńcy. – Rzucił Wiktor, po czym zaproponował, aby wrócić na zakręt i dokładnie obejrzeć miejsce zdarzenia. Dopiero teraz przyszło im to do głowy. Byli źli na siebie, bo następny kierowca mógł mieć ten sam problem. Należało jak najszybciej usunąć przeszkodę i go ostrzec. Wypadek miał miejsce na samym zakręcie, tuż przed kępą drzew. Kiedy tam doszli, jezdnia była pusta, nie było na niej niczego, co mogłoby poprzebijać opony. Sprawca musiał usunąć przeszkodę od razu, jak tylko samochód Sefardiego przejechał przez pułapkę. Rozejrzeli się. W głąb krzaków i drzew rosnących przy szosie prowadziła mało widoczna polna droga. Zauważyli na niej ślady opon samochodowych, były świeże i wyraźne. Bieżnik był prawie nowy, poprzedniego dnia padał deszcz i na drodze utrzymała się warstwa wilgoci.

– Ktoś musiał stąd niedawno odjechać. – Stwierdził Iwan Iwanowicz rozglądając się po okolicy. – Ten łajdak ułożył i natychmiast zabrał kolczatkę.

Sefardi i Wiktor ucieszyli się, że ich towarzysz otworzył usta, ponieważ uparcie milczał przez czas podróży. Myśleli, że czuje się źle. Wiktor zapytał go o to, ale starszy pan milczał. To jeszcze bardziej ich zaniepokoiło. Żartowali, że niemiło byłoby przywieźć na wystawę wychłodzone podróżą ciało zamiast ciepłego, żywego staruszka. Kamień spadł im z serca, kiedy się odezwał. Zgodzili się, że mogła to być tylko kolczatka, nic innego, ponieważ dwie przednie opony eksplodowały w tym samym momencie.

– Ktoś stał kilkaset metrów przed zakrętem, rozpoznał samochód i dał znać wspólnikowi ręką lub używając telefonu komórkowego. Ten ułożył kolczatkę na jezdni i schował się w krzakach. Potem, jak tylko zniknęliśmy za zakrętem, od razu ją usunął i odjechał. – Kiedy Iwan Iwanowicz wyraził swój pogląd, Sefardi przypomniał im śledzący ich samochód. Dopiero teraz mu uwierzyli. To był prawdopodobny scenariusz: kierowca lub pasażer jadącego za nimi samochodu poinformował stojącego przy zakręcie wspólnika, że interesujący ich pojazd zbliża się do zakrętu.

– Ale po co ktoś miałby to robić? To nie ma sensu. – Na pytanie nie umieli znaleźć odpowiedzi.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 68: Śmierć burmistrza

Opublikowany 25 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

– Burmistrz zmarł około północy pchnięty ostrym narzędziem w klatkę piersiową. Prawie bez śladów. Nie można wyobrazić sobie prostszej i doskonalszej zbrodni. – Lekarz sądowy sucho relacjonował wydarzenie. Ekipa dochodzeniowa była w szoku. Burmistrz był postacią znaną i lubianą. Niedawno wybrano go dużą przewagą głosów na trzecią kadencję.

– Jak do tego doszło? Kto to mógł zrobić i dlaczego? – Lekarz, mężczyzna czterdziestoletni, doświadczony fachowiec, nie mógł otrząsnąć się z przygnębienia.

– To musiał być ktoś, kogo ofiara znała. – Komendantka posterunku policji, Ewa Padano, dzieliła się swoimi przypuszczeniami. Była młoda i energiczna, bezwzględnie zdecydowana znaleźć zabójcę, aresztować go i postawić przed sądem. – Mogę sobie to wyobrazić. – Kontynuowała z przekonaniem. – Ktoś zapukał do drzwi i burmistrz zapytał: Kto tam? Odpowiedział mu znajomy głos. Burmistrz zdziwił się trochę, że ten ktoś przychodzi tak późno, ale otworzył drzwi. Wtedy morderca uderzył i odszedł. Żona burmistrza znalazła ciało nad ranem. Jest teraz pod opieką psychologa. Mówiła, że mąż nie był zdenerwowany ani niespokojny mimo fatalnej pogody. Prawdopodobnie był to ktoś, kogo on znał. – Policjantka powtórzyła swoje wcześniejsze przypuszczenie. – Nie znaleźliśmy odcisków palców ani żadnych innych znaków w domu ani na zewnątrz. Wilgoć rozmyła ślady na dworze. Robi się coraz ciemniej, ale od rana zaczynamy od nowa. Przyjedzie specjalista od daktyloskopii.

*****

Ksiądz Terrano poczuł nieprzyjemny ucisk w dołku, kiedy do parafii dotarła tragiczna wiadomość. Była na ustach wszystkich osób, które znały burmistrza. Tajemnica śmierci powszechnie znanego człowieka okazała się studnią, w której utonęła prawda o mieszkańcach miasta, ich uczuciach i sumieniach. Dla policji była to trudna sprawa. Za dużo było możliwości. Zbrodni mógł dokonać każdy obywatel miasteczka lub ktoś z zewnątrz, zupełnie nieznany. Policja odkryła, był to jedyny pewny fakt, że ofierze zadano dwa śmiertelne ciosy ostrym narzędziem prosto w serce. Tylko czas mógł ujawnić prawdę. Wszyscy czekali na nią z niecierpliwością.

Sefardi i Amizgao nie kontaktowali się ze sobą przez kilka dni. Obydwaj byli w szoku. Myśleli o swoim spotkaniu, rozmowie i zabawie, o tym, czym one były. Zbiegiem niezwykłych okoliczności, nienormalnej pogody, szalonej wyobraźni czy kilku kieliszków wina? Obydwaj nie mieli żadnego alibi, ale to akurat było bez znaczenia. Nikt ich o nic nie pytał.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 67: Zabawa w morderstwo

Opublikowany 24 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Około godziny dwudziestej pierwszej niespodziewanie zadzwonił do niego ksiądz Terrano.

– Myślałem o tobie, Sefardi. To chyba dobra pora, aby zapytać cię o zdrowie i przekazać pozdrowienia. Jestem adoratorem twego talentu. Wyrazy uznania w taką noc mogą tylko przynieść ci pocieszenie. Oczywiście, moje słowa o uznaniu potraktuj jako żart w odróżnieniu od tych o pocieszeniu. Księża też potrafią kłamać. Bez tego nie byliby ludźmi, tylko sztucznymi tworami. Jestem pocieszycielem, Sefardi, przymawiającym się o odrobinę ciepła. Powiedz mi coś sympatycznego.

– Powinieneś pisać książki, a ja powinienem być duchownym. Zawsze podobało mi się księżowskie dolce vita. Teraz poważnie. Dziękuję za telefon. Noc jest straszna, lepka i śmierdząca, prawdziwe wysypisko gazów. Jedyna pozytywna rzecz, jaka nasuwa mi się na myśl, to wymordowanie wszystkich łajdaków, na oko dziesięć procent społeczeństwa.

– Mówisz okropne rzeczy. Z pogodą to prawda. Wracam na plebanię, jestem w twojej okolicy i widzę, co się tutaj dzieje. Ta dzielnica leży w niecce terenowej, stąd ta obrzydliwa mgła. Widoczność jest fatalna. Jest tak zła, że chyba będę musiał zatrzymać się. Prawie nic nie widać.

– Jeśli tak, to zapraszam cię do siebie. – Sefardi ucieszył się ze zbiegu okoliczności. – Twój przyjazd, Amizgao, uchroni mnie przed nieszczęściem. Jestem meteopatą, fatalnie odbieram taką pogodę.

– Wpływa ona źle na każdego. Sam czuję się nie najgorzej, tylko dziwnie, jakby ktoś obcy we mnie siedział. Sam nie wiem, o co chodzi.

*****

Kiedy światła reflektorów oświetliły przez okno wnętrze salonu, Sefardi wstał z fotela i otworzył drzwi. Sutanna księdza wyłaniała się z ciemności jak na filmie, powoli, ciągnąc za sobą mgłę wypełniającą ramy drzwi.

– Oto mroczna postać mordercy. – Wyobrażenie bezwiednie nasunęło się Mistrzowi. Myślał obrazami. – Witam księdza i zapraszam do środka.

Usiedli w gabinecie gospodarza, gdzie na stole znajdowała się już wędlina, chleb, sałatka warzywna i butelka wina, rekwizyty bezpretensjonalnej gościnności. Mistrz lubił teatr, czasami dla czystej przyjemności obmyślał scenariusze teatralne. Na stole, rekwizycie spektaklu jaki przyszedł mu do głowy, nie było żadnej wybujałości, perwersji szampana, wyszukanych dań z ryb mamiących wzrok bardziej niż zgrabna tancerka przy drążku.

Rozmowa przyjaciół przebiegała spokojnie do czasu, kiedy gospodarz zaproponował nagle: „Zamordujmy kogoś, Amizgao”. Jakby przewidując reakcję całkowitego zaskoczenia i zdziwienia rozmówcy, dodał z powagą: – Mówię szczerze.

Ksiądz żachnął się, zesztywniał i zaniemówił. Oczy mu się zaokrągliły ze zdziwienia, usta lekko otworzyły. Kiedy odzyskał głos, zaśmiał się głośno.

– Wiesz, Sefardi, ja naprawdę uwierzyłem w twoje słowa. Powiedziałeś to tak szczerze. To niesamowite. Jesteś urodzonym aktorem. Chyba alkohol rozwiązał ci język, dał nam obydwu więcej śmiałości.

– Mówię szczerze. – Powtórzył Mistrz poważnie, bez śladu uśmiechu. – Sposobność tworzy mordercę. Jest nią mgła i mrok, i wywołane przez nie złe samopoczucie. Sposobność żąda działania od mordercy, stwarza motywację, ubezwłasnowolnia go. W taką noc stajesz się psychopatą. Każdy. Ty, ja, wszyscy!

Ksiądz zrozumiał, że jest to gra, zabawa wyobraźnią. Dla przyjemności współuczestnictwa w tajemniczym misterium przyjął wyzwanie.

– Kogo zamordujemy? – Wpadł w rolę. – Jestem gotów. Omówmy to. Czekam na propozycje.

Sefardi popatrzył przeciągle i uśmiechnął się. Ucieszył się, że znalazł partnera do realizacji niezwykłego czynu.

– Burmistrza. Tego łajdaka. – Oświadczył bez wahania. Nie ma tu nic do wyjaśnienia. Ten kryminał pisze się sam. Burmistrz już dawno sobie na to zasłużył.

Z emocji ciarki przeszły księdzu po plecach. Był widzem a zarazem aktorem tajemniczego spektaklu i to było fascynujące. Patrzył na przyjaciela i że zdumieniem zdał sobie sprawę, że się z nim solidaryzuje. Po chwili przestał się dziwić. Pewność przyszła nagle i w naturalny sposób. Przypomniał sobie, że sam, raz lub dwa razy, myślał o zamordowaniu biskupa, swego zwierzchnika. Pomysł gospodarza spełniał jego podświadome marzenie dokonania czegoś nadzwyczajnego, bycia sobą, całkowitej wolności. Wiara mu w tym nie przeszkadzała. Biblia była pełna dramatycznych wydarzeń, wyroków i zabójstw. Bóg usankcjonował je jako naturę życia. W przyrodzie jedna istota zabija drugą, aby ją zjeść i przeżyć, albo w obronie własnej. Zabijamy przecież zwierzęta. – Zabójcze myśli przewijały się przez jego głowę pozostawiając zdumiewający spokój i akceptację. Odebrał to jako stan uniesienia wywołanego dobrym towarzystwem, jedzeniem i trunkiem.

Mężczyźni siedzieli przy stole i patrzyli sobie w oczy. Byli poważni i skoncentrowani. Jak na komendę wstali, uścisnęli sobie ręce, mocniej i dłużej niż zawsze. Byli spiskowcami. Wypili toast, jeden i drugi.

– Chcę wiedzieć dokładnie, dlaczego wybrałeś burmistrza? Wyjaśnij mi motyw wyroku.

Sefardi zauważył, że przyjaciel nie powiedział „zbrodni”, ale „wyroku”. To sankcjonowało legalność ich postępowania.

– On jest łajdakiem, Amizgao. Rujnuje nasze miasto. Ludzie go nienawidzą. Jak szalony wydaje publiczne pieniądze. Nasze pieniądze! W dodatku jest pedofilem, krzywdzi i deprawuje dzieci. Nikt tego nie udowodnił, ale wszyscy to wiedzą. To najgorszy typ człowieka! On niszczy nas wszystkich.

Po kolejnym kieliszku gość i gospodarz poczuli się w pełni usprawiedliwieni w roli wykonawców wyroku. Zaczęli omawiać szczegóły egzekucji. Krew krążyła im żywiej w żyłach, umysły się rozjaśniły. Zapomnieli o mgle i złym samopoczuciu. Delektowali się przeżyciem. Raz i drugi zaśmiali się w tym samym momencie. Na prośbę księdza Sefardi przyniósł mu gorącą herbatę z cytryną i jedną łyżeczką cukru; sam pił czerwone wino w kryształowym kieliszku. Popatrzył na nie pod światło jak na świeżą krew.

– Ja robię to codziennie. – Oświadczył duchowny. Znowu zaśmiali się.

Godzinę później żegnali się niechętnie. Żal im było rozstawać się.

– Sefardi, kochany, nigdy nie przeżywałem takiego spektaklu, takiego dramatu. Takiego, takiego … Ksiądz nie umiał skończyć myśli. Był podekscytowany.

– Amizgao, drogi przyjacielu, nie mów nic więcej. Jesteśmy wspólnikami. Wszystko jest ustalone. Spotykamy się w ustalonym miejscu i czasie.

Duchowny zaśmiał się. Jego śmiech zabrzmiał jakoś dziwnie, jakby złowieszczo. Na dworze mgła jeszcze bardziej zgęstniała, w powietrzu czuło się jej zawiesistość. Kropelki wilgoci wisiały w powietrzu, osiadały na gałązkach i liściach roślin tworząc cieniutki połyskliwy osad, przylegały do ziemi i czaiły się jak zwierzę czekające cierpliwie na ofiarę. Gałęzie drzew niechętnie ujawniały rozmokłe światła ulicznych latarń i okien budynków.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 66: Cud powrotu parlamentarzystów i fronty atmosferyczne

Opublikowany 23 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Przywrócenie parlamentarzystów społeczeństwu uznano za cud. Jego wytłumaczenie zajęło prezydentowi i jego gabinetowi sporo wysiłku.

– Co to za problem, kiedy ma się za sobą prasę, radio, telewizję i kontrolę nad dostawcami usług internetowych, aby zapewnić zgodną współpracę między panem prezydentem a rządem. – Oświadczył Blawatsky na spotkaniu swojego gabinetu, wybranego spośród najwierniejszych członków Partii Konserwatywnej. Była to grupa podziwiająca gubernatora, szczególnie jego zdolność zapewnienia im szybkich awansów w aparacie państwowym. Krytycy Barrasa twierdzili, że najbliższe otoczenie nazywa go „Słońcem Narodu” i wierzy, że w Nomadii gubernator stoi przed Bogiem.

Po przebudzeniu się z koszmaru zdarzeń parlamentarnych, Sefardi umył się, ogolił i zjadł śniadanie, po czym usiadł do biurka, aby spisać przeżycia. Czynił to w pośpiechu wystukując na klawiaturze wyrazy, co do których nie miał nawet pewności, czy piszą się przez „u” otwarte czy „ó” kreskowane, dużą czy małą literą. Rejestrując obserwacje pozostawiał tekst do późniejszego automatycznego sprawdzenia pisowni. Nie potrafił obyć się bez technologii wspomagającej zapis jego przeżyć.

*****

Doniesienia ośrodka meteorologicznego były tak niepokojące, że stacje radiowe i telewizyjne przerywały transmisje, aby dyżurny meteorolog mógł na bieżąco relacjonować to, co widzi z wieży obserwacyjnej, satelitów i sond pogodowych zawieszonych w kosmosie. Nad miastem pojawiły się dwa fronty atmosferyczne przypominające monstrualne wieloryby. Różniło je wszystko, temperatura, gęstość i wilgotność powietrza. Zderzenie tych frontów groziło eksplozją o mocy przekraczającej milion bomb wodorowych. Meteorolog był przerażony, a zarazem zachwycony niezwykłością zjawisk zachodzących w atmosferze.

Większy stwór wypełniony był gorącym powietrzem, jego przeciwnik, niewiele mu ustępujący rozmiarem, był zimny, bez serca i uczuć. Nie mogąc znieść się wzajemnie gotowe były do starcia. Agresorem okazał się front rozpalony powietrzem pustyń, które go zrodziły. Uniósł do góry wielki pysk i rzucił się na oszronionego przeciwnika. Natychmiast uległ ochłodzeniu, para buchnęła strumieniem z ogromnego łba skraplając się z wielkim sykiem i tworząc chmurę przykrywającą pół kontynentu.

W przedniej części układu atmosferycznego, na wysokości dziesięciu kilometrów nad ziemią, zgromadziły się chmury Cirrus, wysokie, pierzaste, przypominające delikatne włókna i pajęcze nici waty cukrowej, zbudowane z kryształków zmrożonego lodu.

Piętro niżej, chmury Altostratus stworzyły szaroniebieską powłokę przetykaną rudym pasem rażącym jak fałsz, przysłaniając niebo na wysokości kilku kilometrów.

Na samym dole panoszyły się Nimbostratusy, niskie, warstwowo-deszczowe, ciemnoszare chmury, wypełnione kropelkami wody i kryształkami lodu. Nasączona wodą gąbka polewała ziemię w pasie szerokości kilkudziesięciu kilometrów.

Fatalna mieszanka wilgoci, zmian ciśnienia i mrocznych wiadomości stały się źródłem nieszczęść: ludzie dusili się, reumatyczny ból wykręcał im stawy do granic możliwości, serca biły jakby samobójczo pędziły pod stromą górę. Szczęście mieli tylko ludzie w stanie upojenia alkoholowego; było im obojętne, co dzieje się na zewnątrz. Rosnące przygnębienie, niepokój i rozdrażnienie owocowały depresjami, samobójstwami i zabójstwami.

*****

– Meteorolog mówi jawne kłamstwa – twierdzili ludzie prości, nie rozumiejący, że podobnie jak poeta upojony narodzeniem się długo oczekiwanego potomka, potrafi on widzieć rzeczy istniejące w skromniejszym wymiarze lub nie istniejące w ogóle. Relacja meteorologiczna była tak przekonywująca, że kilku słuchaczy usiłowało popełnić samobójstwo. Gdyby nie fakt, że ich odratowano, meteorolog poniósłby okropne konsekwencje. Dyrektor ośrodka meteorologicznego, porywczy biurokrata, usiłował zepchnąć nieszczęśnika z wieży obserwacyjnej; powstrzymano go w ostatniej chwili.

Po południu z chmur opadła mgła i skondensowała się na zimnym podłożu i roślinach wydzielając z siebie mieszaninę spalin samochodowych, dymu z kominów i innych okropności cywilizacji. Sefardi wyszedł na ganek i poczuł nienawiść do gatunku ludzkiego.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 65: Hibernacja klasy politycznej

Opublikowany 22 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Kolejny dzień zapoczątkował ciąg zdarzeń przypominających długi i dziwny sen. Wypadki następowały jak w kalejdoskopie, oszołamiały i dopiero drugiego lub trzeciego dnia ustabilizowały się na poziomie przyzwoitości. Przeżywając je na jawie jak we śnie, Sefardi rejestrował spostrzeżenia i zadawał pytania, na które nikt nie odpowiadał. Wydarzenia opóźniły jego własne plany, gdyż nie sposób było zrealizować cokolwiek w czasie naszpikowanym niepokojącymi napięciami. W pamięci Mistrza pozostały kapryśne wyobrażenia szaleństw losu, wywołując fale zimna na przemian z falami gorąca. Nawiedzały go nocą potęgując uczucie umierania. Była to próba generalna rozstawania się z życiem oferowana przez los, umierania, które kiedyś musiało nastąpić, a które serce Sefardiego oprotestowywało skowytem przerażenia w ciemnościach nocy.

*****

Pamiętnego dnia temperatura spadła nagle i niespodziewanie poniżej zera. Była wczesna jesień i nikt się nie spodziewał takiego obrotu spraw. W mroźny poranek, o godzinie ósmej zero sześć, radio podało niewiarygodną wiadomość: zginęła cała klasa polityczna, ocaleli jedynie prezydent i gubernator. Obydwie izby parlamentu, wyższa i niższa, uczestniczyły we wspólnym posiedzeniu, kiedy wskutek nagłej awarii systemu klimatyzacyjnego zamarzły na kość, ponieważ ktoś zablokował wszystkie drzwi wyjściowe. Prezydent był nieobecny z powodu choroby. Gubernator był w delegacji zagranicznej.

Wydarzenie było ciosem w serce narodu. Jeden z malarzy prymitywnych jeszcze tego samego dnia namalował wielki symboliczny obraz sztyletu rzucającego błyski rozdzierające budynek parlamentu Nomadii.

******

Prezydent, mimo choroby, bez wahania podjął decyzję, którą jego rzecznik określił jako jedyną i słuszną: budynek parlamentu otoczył natychmiast wojskiem, kazał wstawić dodatkowe sprężarki dla utrzymania niskiej temperatury, a następnie szczelnie zamknąć wszystkie pomieszczenia. Oznaczało to poddanie parlamentarzystów natychmiastowej hibernacji i przejściową zamianę parlamentu w mauzoleum.

– W ten sposób uratujemy ich do czasu, kiedy naukowcy wymyślą sposób skutecznego odmrażania hibernantów. – Oświadczył kategorycznie po konsultacji z naukowcami od niskich temperatur i krioterapii.

W ciągu dwóch dni ukazał się dekret, na podstawie którego prezydent przejął pełnię władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Otworzyło to możliwość natychmiastowego i skutecznego działania głowy państwa dla dobra kraju i obywateli. Wszyscy oczekiwali, że natychmiast ogłosi się despotą. Miał ku temu wszelkie warunki. Był wykształcony, co stwarzało szansę despotyzmu oświeconego, o jakim marzyli wszyscy obywatele wierzący, że mądrość rządzenia można pogodzić ze skutecznością i szybkością. Sefardi uważał osoby tak myślące za naiwniaków.

Następnym krokiem prezydenta było rozwiązanie wszystkich partii politycznych. W ich miejsce założył nową partię polityczną, którą postanowił kierować osobiście. Wyjaśnił to w orędziu do narodu.

– Partia, która jest nie jest niczym skompromitowana, oferuje nową jakość i daje pełną gwarancję sukcesu w dzisiejszym, wyjątkowo trudnym czasie.

Ten fragment jego wypowiedzi uspokoił obywateli, których znakomita większość udzieliła mu poparcia. Jedynie stale mu nieżyczliwa prasa opozycyjna, która nazywał brukową, pisała, że był szybki jak koń wyścigowy na narkotykach, przyznając jednak niechętnie, że istniały ku temu nadzwyczajne okoliczności.

Dalsze decyzje i działania prezydenta naród przyjmował bez słowa skargi, wielu obywateli nawet z dużym aplauzem. Jedynie zaprzysięgli przeciwnicy szeptali po kątach, że to niegodziwe. Nie wyrażali jednak swoich poglądów na głos z obawy, że odpowiedzią byłyby zsyłka w nieznanym kierunku. W tym czasie działała już cenzura wprowadzona trzecim dekretem prezydenta.

Prezydencka kampania ratowania kraju z opresji oznaczona była kryptonimem „Natychmiast” i była tajna. Środki masowego przekazu dowiedziały się jednak o niej wyjątkowo szybko. Jak zwykle w takich przypadkach, podzieliły się; jedne ganiły, inne chwaliły poczynania głowy państwa. Najbardziej krytyczna okazała się prasa popierająca Partię Liberalną, dotychczasowy sprzymierzeniec pałacu prezydenckiego, i wściekle atakowała prezydenta w imię prawdy i wolności. Prasa popierająca opozycję zachowała umiar licząc na to, że prezydent zmieni swoją orientację i będzie szukał porozumienia, aby odsunąć na bok gubernatora Barrasa i rządzić w sojuszu z liberałami.

Nic takiego nie nastąpiło. Prezydent, zachowujący się wcześniej wobec partii rządzącej jak idące na rzeź jagnię wobec swego oprawcy, pokazał lwi pazur. Dotychczas ustępliwy, usztywnił swoje stanowisko. Zmienił się także fizycznie. Przytłoczony masą nowych obowiązków zaniedbał się i przestał uprawiać jogging dla zdrowia, ćwiczenia utrzymujące go w dobrej kondycji. Dla komentatorów sportowych, którzy przekwalifikowali się szybko na sprawozdawców politycznych, ponieważ wobec głębokiego kryzysu sport przestał ludzi interesować, było to o tyle zrozumiałe, że Prezydent nigdy nie był typem sportowca, tylko molem książkowym stroniącym od wysiłku fizycznego. Uprawianie joggingu było mu potrzebne jedynie dla zachowania prestiżu. Jego pokojówka twierdziła, że tak bardzo nie znosił wysiłku fizycznego, że nawet wbicie gwoździa w ścianę dla zawieszenia obrazu stanowiło dla niego problem. Kiedy powtórzono mu tę opinię, nie zdenerwował się, tylko spokojnie wyjaśnił, że prezydent nie jest od wbijania gwoździ.

*****

Prawda o hibernacji parlamentarzystów i działaniach prezydenta ujawniała się stopniowo. Okazało się, że kilka miesięcy wcześniej komisja parlamentarna odkryła, że prezydent, będąc także naczelnym dowódcą sił zbrojnych, nadużył władzy udzielając firmie zagranicznej zlecenia na dostawę przestarzałego sprzętu lotniczego w zamian za ogromną łapówkę. Dochodzenie prowadziła Komisja Specjalna, która utajniła się do czasu zebrania dostatecznej informacji i przygotowania oskarżenia prezydenta do oceny parlamentu. Po zebraniu obciążający dowodów komisja miała przygotować procedurę zwolnienia prezydenta z urzędu.

Prezydent dowiedział się wszystkiego od swojego człowieka w komisji. To właśnie stało się podstawą decyzji wyłączenia klimatyzacji w parlamencie, w wyniku czego parlamentarzyści poddani zostali hibernacji z wyjątkiem Komisji Specjalnej. Prezydent trzymał członków komisji pod strażą, aby ustalić, jak daleko zaszli w śledztwie. Kiedy dowiedział się, że nikt poza komisją nie jest zorientowany w sprawie, zawarł porozumienie z „rebeliantami” jak określił aresztowanych, że odstąpi od hibernacji członków parlamentu, jeśli komisja odda mu całą dokumentację i zobowiąże się solenną przysięgą do zaniechania śledztwa. Powodem ich decyzji miała być „przedwczesna omyłkowa ocena stanu technicznego zakupionego sprzętu wojskowego”. Dla pewności prezydent zażądał od członków Komisji Specjalnej udzielenia mu indywidualnych gwarancji majątkowych, że nigdy nie upowszechnią posiadanych informacji ani nie podejmą nowej próby impeachmentu.

– Jestem naczelnym dowódcą sił zbrojnych i każdy problem rozwiążę siłą, jeśli wy sukinsyny, zechcecie pójść ze mną na udry. – Powiedział im wprost prezydent, zanim ostatecznie zawarto porozumienie.

Wspólne zdjęcie w Białym Domu

Opublikowany 21 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Prezydent Duda skomentował swoje zdjęcie z prezydentem Trumpem w Białym Domu. Cytuję: „Szyderstwa i napad lewackich mediów oraz niektórych polityków i komentatorów, o znanych poglądach, pokazują sukces wizyty Waszyngtonie. Gdyby tak nie było to by ją przemilczeli jako nieważną. Dziękuję za te wyrazy uznania!”.

Drugi jego wpis dotyczył tekstu zamieszczonego przez „Deutsche Welle”, której komentatorzy wskazywali na jego spryt. Cytuję: „W Niemczech piszą jednak też o „chłopskim sprycie Dudy”. Są więc i komplementy ;-)”.

W związku z dwuznacznymi i błędnymi interpretacjami szef kancelarii prezydenta Dudy opublikował oficjalną listę alternatywnych wyjaśnień do jego wspólnego zdjęcia z prezydentem Trumpem:

To tylko złudzenie, pic na wodę i lewacki fotomontaż. W istocie rzeczy pan prezydent Duda siedzi przy biurku i to bardzo wygodnie.
Pan prezydent siedzi, ale tego nie widać, bo zasłania go wielkie biurko. Niezwykły rozmiar mebla reprezentuje miarę potencjału gospodarczego i militarnego Stanów Zjednoczonych.
Pan prezydent stał tylko dlatego, że go o to poprosił gospodarz Białego Domu. Powiedział mu: „Andrew, wytykają mi, że się wynoszę, a o tobie mówią, że jesteś skromny. Stań obok mnie, abym choć przez chwilę pozostał w twoim cieniu”.
Pan prezydent otrzymał krzesło od prezydenta Trumpa, który powiedział: „Andrew, this chair is for you”. Pan prezydent Duda zrozumiał, że to upominek i od razu odesłał je kurierem do Polski.
Na takim krześle, na jakim siedział prezydent Trump, to nawet ubogi królik z Podkarpacia wstydziłby się siedzieć. Dlatego pan prezydent Duda wolał stać, aby zachować godność.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 64: Osobniki alfa i instruktor szkolenia.

Opublikowany 21 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Swoje leśne odkrycia Sefardi zdecydował się przedstawić na zebraniu przy krawężniku. Spodziewał się otwartej dyskusji. Było jasne, że partia rządząca ćwiczy nie tyle utrzymanie swojej pozycji, ile wydarcie resztek władzy i wpływów innym grupom partyjnym i społecznym.

– To obozy pracy przymusowej, lżejsza wersja obozów koncentracyjnych. W lesie, w naturalnym środowisku, biologiczna natura polityki i przewodnictwa w stadzie ujawniła się w pełnym wymiarze i krasie. Przywództwo! To jest siła. – Powiedział to bardziej do siebie niż do towarzysza wyprawy, skoncentrowanego na wyciąganiu gumiaka z bagiennego podłoża.

– Na samej górze stada partyjnego znajdują się samce i samice alfa, rwące do przodu, dominujące nad pozostałymi członkami. Niżej stoją samce i samice beta, uległe wobec osobników alfa, lecz górujące nad osobnikami gamma. – Przedstawiając leśniczemu układ wszechwładzy biologicznej Sefardi liczył na jego zrozumienie, a może i akceptację własnego poglądu, że nie cywilizacja, ale ewolucyjnie ukształtowany popęd dominacji wciąż rządzi społeczeństwem.

Przed oczami wyrósł mu Barras, wróg osobisty numer jeden. Widział w nim wyraźnie samca alfa, podporządkowującego sobie partię i społeczeństwo. Czując, że nie pokona go w bezpośrednie walce doszedł do wniosku, że wystarczy zadać mu cios dostatecznie silny, aby dobili go rywale z własnej lub konkurencyjnej partii. Poczuł w żyłach gorący płomień nienawiści. Przyśpieszył kroku, nie oglądając się za przewodnikiem. W momencie prymitywnego uniesienia gotów był zostawić go za sobą, aby zgnił w bagnie.

– Bagienny las w tym miejscu wydziela wapory, które dodają człowiekowi energii i sprzyjają jasności myślenia. – Odezwał się niespodziewanie przewodnik. Jego głos rozmył się w wilgotnym powietrzu jaśniejącego porannego nieba. Sefardi popatrzył na zegarek. Była godzina piąta czterdzieści pięć. Biologiczny chronometr w mózgu bezdźwięcznym tykaniem przypomniał mu pozostałe do spełnienia obowiązki.

Przed rozstaniem się, przewodnik zaproponował, aby następnego dnia odwiedzić ostatni obiekt szkoleniowy. Sefardi zaakceptował, mimo iż nie miał zamiaru pozostawać dłużej w Casi. Wiedział już dostatecznie dużo, więcej niż się spodziewał.

*****

Ostatni obóz rządowy znajdował się w lesie głębiej niż dwa poprzednie. Instruktorem szkolenia był młody, wysportowany mężczyzna. Stał pośrodku drewnianej platformy w lekkim rozkroku, szopa ciemnoblond włosów zakrywała mu uszy. Wyglądał na nie więcej niż dwadzieścia pięć lat. Kształtna twarz, wyraźne usta i gładko wygolone policzki nadawałyby mu chłopięcy wygląd, gdyby nie szrama na policzku i zimne niebieskie oczy. Podłużny, wyrazisty nos i skąpy, poważny uśmiech, co raz to pojawiający się na twarzy, sugerowały bezwzględność a nawet okrucieństwo. Sefardi nie miał co do tego wątpliwości. Znał ten typ człowieka.

– Nie jesteście prostakami wychowanymi do prowadzenia przeciętnego życia. Zostaliście powołani do spraw wielkich. Aby je realizować, musicie pamiętać, że rządzenie jest nieprzerwaną, bezwzględną walką o rząd dusz. Waszą świętą powinnością jest bić się o nie z determinacją dzikiego zwierzęcia walczącego o samicę, gotowego oddać własne życie.

– To jakaś mafijna indoktrynacja sprzed lat. – Półgębkiem wycedził Sefardi w kierunku przewodnika. – Ten typ mówi jak faszysta.

– Ludzie słuchają go jednak z uwagą i biorą poważnie. – Odpowiedział szeptem przewodnik. – Niech pan popatrzy. W tym, co mówi, jest wiele prawdy. Biologicznie rzecz biorąc jesteśmy zwierzętami, pan i ja również. Świat przyrody jest okrutny; wiem, jak zachowują się dzikie zwierzęta. Znam to z doświadczenia i obserwacji.

Sefardi nie słuchał go, starając się zapamiętać jak najwięcej ze słów trenera.

– Nie musicie być mięczakami, wsłuchującymi się we wszystkie życzenia społeczeństwa. Ci ludzie w większości nawet nie wiedzą, czego chcą. Są otumanieni przez opozycję albo własną głupotę. Każda grupa społeczna ciągnie w swoim kierunku chcąc uszczknąć dla siebie jak najwięcej pieniędzy, przywilejów i uwagi rządzących. Wasza opozycja to zakała społeczeństwa. Waszą rolą jest jej unicestwienie wszelkimi środkami. Nie dajcie się zwieść nikomu, nie dajcie się przekonać, że zwyczajny szary człowiek wie naprawdę, co jest dla niego najlepsze. Co może wiedzieć mieszkaniec wiochy zabitej deskami, zwykły robotnik czy nawet inteligent, w obliczu ciągłych zmian i zagrożeń cywilizacji, nowych technologii, powszechnego terroryzmu? Nic albo bardzo niewiele! – Mówca był bezwzględny, wyrafinowany, intelektualny. Kontrolował swoje słowa i gesty.

– On jest niesamowity! Sam chyba dałbym się przekonać. Skąd oni wytrzasnęli takiego fantastycznego trenera? – Zapytał przewodnik półgłosem, nie oczekując odpowiedzi.

Wśród zebranych na podwórku nastąpił ruch, ludzie zaczęli się niecierpliwić, ktoś krzyknął, aby zrobić przerwę.

– Zamilczcie i słuchacie. Za chwilę skończę. – Brutalnie przerwał trener podnosząc głos. Głosy zamilkły, ludzie uspokoili się. Zachowanie trenera nie podobało im się, podporządkowali się jednak bez szemrania.

– Na szczęście macie przywódcę, który ma wizję i odwagę, aby kierować partią, zdolną do narzucenia swojej woli narodowi, który zawsze, powtarzam to, zawsze, wymaga przywództwa. Żeby to się ziściło, wy, członkowie partii, musicie się zmienić. Wasze pojęcia o demokracji są miękkie jak psie gówno na deszczu. Wasze poglądy na rzeczywistość rozczulają mnie. Wybaczcie mi, że jestem brutalny, aby muszę przemówić do waszego poczucia bezwzględności i siły. Demokracja to ustrój, w którym władzę bierze najsilniejszy, nie najsprawiedliwszy. Tylko bezwzględny, charyzmatyczny przywódca wie, co jest dobre dla społeczeństwa, dla większości obywateli i tylko to ma znaczenie. Waszą rolą jest umocnić społeczeństwo w przekonaniu, że wasze działania są słuszne i konieczne. Instruktor spojrzał dyskretnie w kierunku siedzącego z boku mężczyzny, który niezauważalnie dla innych, skinął głową aprobująco.

– Moim zadaniem jest pomóc wam w przekształceniu się w twardych i nieustępliwych działaczy partii nowej generacji. To będzie wasza decyzja, ja tylko wam pomogę. Musicie stać się członkami godnymi nowoczesnej partii demokratycznej, partii niekwestionowanej władzy. Powiedźcie mi, co to dla was znaczy?

Zapadło milczenie. Jedni patrzyli po sobie, inni opuścili głowy, jeszcze inni intensywnie myśleli albo udawali, że to czynią. Po chwili wahania odezwały się głosy, padały propozycje i sugestie.

– Zgnieść opozycję, nie dopuścić jej do głosu! Opanować media, zniszczyć przeszkody instytucjonalne! Zreorganizować instytucje, które stoją nam na drodze!

– Tak! Doskonale! – Entuzjastycznie odpowiedział instruktor. – Waszym celem jest dyktatura, ale dyktatura demokratyczna, mądra, nie okrutna, ale podporządkowująca, bardziej kontrolująca niż eliminująca. Nie musicie usuwać przeciwników z gry, ale przekonać ich do siebie, do waszych racji, pokazać, co jest dla nich najlepsze, a jeśli trzeba, zgnieść ich opór, zniechęcić do własnych poglądów. Na końcu, jest to absolutnie konieczne, musicie zadbać o własne interesy. Dobra partia szczodrze wynagradza swoich członków, ich wierność, oddanie ideałom, bo są niezbędnymi narzędziami jej strategii. Należą się wam przywileje, stanowiska, wysokie uposażenia. Tylko w ten sposób partia rządząca jest w stanie zachować zwartość i siłę. Pamiętajcie o zasadzie: Kto nie jest z nami, ten jest przeciwko nam! Czy są jakieś pytania?

Podniosło się kilka rąk. Sefardi liczył. Zgłosiły się trzy osoby.

– Proszę podać imię, nazwisko i przedstawić pytanie. Według regulaminu szkolenia, wypowiedź nie może trwać dłużej niż dwie minuty. To wystarcza na przedstawienie tematu. Mój chronometr będzie dzwonić po upływie dwóch minut. Proszę pierwszą osobę. Towarzyszka w szarym sweterku, ta po lewej stronie – instruktor wskazał ręką.

Kobieta zebrała się w sobie i wyraziła wątpliwości, co do treści i formy szkolenia. Dwie inne osoby, mężczyźni w średnim wieku, też wypowiedzieli się krytycznie o szkoleniu. Instruktor stał w lekkim rozkroku i uważnie słuchał. Nie komentował, nie wdawał się w dyskusję, nie udzielał odpowiedzi. Po każdej wypowiedzi dziękował i wskazywał następną osobę. Zachowywał się tak, jakby pamiętał wszystkie wypowiedzi. Po upływie sześciu minut podsumował krótko:

– Przeanalizujemy wasze wątpliwości i natychmiast udzielimy odpowiedzi. Znowu zerknął na Barrasa. Ten, niewidoczny dla innych osób, prawie nie poruszając głową, dał znać, aby kończyć.

Sefardi zafascynowany przebiegiem zebrania obserwował rozchodzący się tłum. Był ciekaw, czy zdarzy się jeszcze coś ważnego. Do kobiety i dwóch mężczyzn, którzy zadawali pytania, podchodził kolejno mężczyzna o twarzy rzezimieszka, szeptem zamieniał kilka słów i wyprowadzał ich na zewnątrz. Razem poszli w kierunku małego autobusu czekającego na parkingu. Sefardi skierował urządzenie nasłuchowe na te grupkę. Ochroniarz zachowywał się spokojnie. Przed wejściem do autobusu zakomunikował im:

– Zostaliście usunięci z partii. To jest ostateczna decyzja. Nie ma od niej odwołania.

– Dlaczego? Co takiego zrobiliśmy? Będziemy się odwoływać! – Upierała się kobieta w szarym sweterku. Mężczyźni też coś szemrali.

– Róbcie, co chcecie. I tak nic nie wskóracie. Żarty się skończyły. Koniec, kropka. Nie pasujecie do nas. Taka jest decyzja partii, jedyna i ostateczna. Nawet Bóg wam nie pomoże!

Michael Tequila: Sędzia od Świętego Jerzego (powieść) : https://tinyurl.com/y7cza5nc

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 63: Skryte przelewy i cicha indoktrynacja.

Opublikowany 20 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

W nagraniu z Barrasem Blawatsky’m w roli głównej znalazła się wzmianka o przysiędze. Odsłuchujący domyślili się, że płacący dziesięcinę przysięgali dozgonną wierność partii i zachowanie milczenia do końca swojego życia. Sprawa nie miała szans wyjść na jaw nawet w części. Konsekwencje wyłamania się z umowy były tak poważne, że nikt nie śmiałby tego zrobić w żadnych okolicznościach. Nikt nie miał zresztą obaw uczestnictwa w grze, ponieważ każdy obywatel miał prawo przekazywać pieniądze nas rzecz wybranej przez siebie organizacji bez obowiązku deklaracji darowizny. Tylko obdarowana organizacja mogła ponosić konsekwencje, jeśli nie ujawniła uzyskanych wpłat.

Przysłowiowy diabeł tkwił w jednym szczególe. Udowodnienie Konserwie, że wpłaty nastąpiły było praktycznie niemożliwe z uwagi na formę przekazu darowizn. Wszystko było starannie przemyślane. Wpłaty nie przechodziły przez żadne konta bankowe, nie wydawano ani nie przyjmowano pokwitowań, wszystko odbywało się na słowo i oparte było na zaufaniu do Barrasa. W szeregach swoich zwolenników cieszył się on nieskończonym zaufaniem, ponieważ nigdy ich nie zawiódł. Dla pewności stworzono zakaz rozmawiania o tych sprawach przez telefon, ponieważ rozmowy mogły być podsłuchiwane i nagrywane.

Wyniki obserwacji miejsca schadzek partyjnych tak rozochociły Sefardiego i przewodnika, że wracali jeszcze kilkakrotnie, aby obserwować dom i zebrać dalsze informacje. Liczyli na szczęście. Ich cierpliwość została nagrodzona, kiedy zobaczyli, jak trójka wysokich urzędników, obdarowanych wysokimi stołkami, reguluje swoje zobowiązania.

Był w tym pewien rytuał. Urzędnicy byli ubrani w garnitury w paski, koszule w paski oraz identyczne muszki. Ubiór był częścią ceremoniału, nadawał mu uroczysty charakter. Kobiety miały na sobie identyczne sukienki też w paski, wyróżniało je tylko obuwie, naszyjnik z szarych pereł lub broszka z wielką perłą w środku. Przekazujący i przyjmujący pieniądze robili to w białych rękawiczkach, aby nie zostawiać śladów. Płatnicy podchodzili kolejno do skarbnika, wysokiego mężczyzny o wyglądzie głodomora i wręczali mu płócienny worek. Odbiorca wysypywał jego zawartość do wyściełanej atłasem kuwety. Pieniądze wypadały szeleszcząc, ponieważ danina była przekazywana wyłącznie w banknotach powiązanych gumkami, w dokładnej kwocie należności. Kasa nie przyjmowała monet, nie było takiej potrzeby, należności zaokrąglano w górę do pełnych dziesiątek. Oprócz trójki wpłacających obecni byli tylko skarbnik i Barras, który z lubością przyglądał się czynnościom wsłuchując się w szelest wypadających paczek banknotów, sapanie skarbnika-kasjera, strzelanie zdejmowanej z paczek gumki oraz szum maszyny przeliczającej banknoty.

Sefardi i jego towarzysz z wielką uwagą i zainteresowaniem przyglądali się przepływowi pieniędzy pochodzących ze skarbu państwa do kasy Fundacji Powszechnej Dobroczynności, która przekazywała je dalej do Abenaki. Były one inwestowane w akcje firmy. Szczegóły znał tylko ścisły zarząd firmy oraz Barras.

– Partia i naród to jedno. – Wyrwało się leśniczemu. Przez moment czuł żal, drażniące szczypanie w sercu, że to nie on otrzymuje sążniste wynagrodzenie, z którego chętnie wpłacałby co miesiąc dwadzieścia procent do kasy dobroczynności.

*****

Następnego dnia przybysze zastali zmienioną scenerię obozową. Z lewej strony, przed wielką werandą zdobiącą front budynku, przypominającą oszklony boks, stała grupa ludzi, co najmniej kilkadziesiąt osób. Czekali na wejście na werandę. Zachowywali się swobodnie, rozmawiali i gestykulowali, śmieli się i żartowali, nie rozglądając się na boki ani nie wpatrując się w twarze rozmówców. Niektórzy nawet jedli kanapki. Sefardi rejestrował obserwacje, komentując po cichu krótkimi zdaniami to, co widzi przez lornetkę.

– To ludzie prości i dosyć prymitywni w zachowaniu. Mówią to, co myślą, witają się z innymi bez czołobitności, reagują bez skrępowania i emocji. Nie oglądają się na boki. Patrzą rozmówcom w oczy, spokojnie, nienachalnie. Zupełnie jak zwierzęta, które czując się bezpiecznie w swoim stadzie, zachowują się swobodnie, nic nie udają i nie pilnują się. Ogarnęła go fascynacja, zapomniał się i łamiąc swoje wcześniejsze postanowienie pełnej koncentracji na zdarzeniach, zwrócił się do leśniczego:

– Wie pan, ci ludzie nie kłamią, nie udają, nie pozorują. Zachowują się bardzo naturalnie.

Nie dostrzegając zainteresowania ze strony towarzysza, skoncentrował się ponownie na obserwacji. Po chwili wyjął z kieszeni spodni cienki notatnik z długopisem i zaczął zapisywać osoby wchodzące na werandę z jednej strony i wychodzące z drugiej strony. Był to rodzaj rejestru. Nie znając imion ani nazwisk identyfikował każdą osobę lakonicznie opisując sylwetkę, wzrost, posturę, fryzurę lub inną podobną cechę wyraźnie rzucającą się w oczy. Między wejściem każdej osoby a jej wyjściem upływała mniej więcej jedna godzina. Na tyle czasu ludzie znikali we wnętrzu werandy, po czym wynurzali się i dołączali go drugiej grupy.

Wychodzący zachowywali się zdecydowanie inaczej niż wchodzący: byli bardziej uważni, można by powiedzieć wyostrzeni, bardziej skoncentrowani, inaczej się poruszali, mówili i reagowali. Mniej się śmieli, za to serdeczniej się witali, niekiedy bardzo wylewnie; gratulując sobie coś nawzajem kiwali głowami z wielką powagą. Ich zachowanie zmieniło się najwyraźniej w stosunku do przełożonych, starszych stanowiskiem lub wiekiem. Kiedy przemawiał zwierzchnik lub ktoś wyższy rangą, ludzie chętniej wyrażali uznanie a często i podziw z powodu jego nawet prostej wypowiedzi. Starali się być także pomocni, podbiegali, aby pomóc nieść teczkę, kłaniali się głębiej. Ich twarze oblekały półuśmiechy bardziej niż uśmiechy, widać było w tym pewien wysiłek. Kiedy na sztywnych nogach podchodzili do osób znaczniejszych od siebie, pochylali z szacunkiem głowę, kobiety całowali dłużej w rękę, niektórzy wyciągali zza pleców kwiaty i obdarowywali je wychwalając ich urodę, doświadczenie lub biżuterię. Odwracając się spluwali czasem dyskretnie za plecami rozmówcy lub pokazywali palcem komuś znajomemu pukając się w czoło, sugerując niedwuznacznie, że coś jest nie w porządku ze wskazaną osobą.

*****

– To ludzie wysublimowani. – Uznał Sefardi. – Przeszli wyraźną przemianę, krótko mówiąc indoktrynację. Stali się posłuszni i służalczy, efekt nauczenia się karności. Stracili naturalność, nabrali zdolności udawania i kłamania. Mistrz przewrócił kilka kartek notatnika, aby upewnić się, że jego zapisy właściwie identyfikują osoby wchodzące i wychodzące.

– Zgadza się – mruknął do siebie po chwili analizy. – Ten sam gruby, wysoki osobnik, ta sama chuda działaczka około czterdziestki w słomkowym kapeluszu, ten sam typ w zielonym garniturze w paski. Sefardi nie miał wątpliwości, że precyzyjnie identyfikował i opisywał członków Konserwy na wejściu i na wyjściu.

Nie miał też wątpliwości, że uczestnicy obozu szkoleniowego oduczali się dotychczasowych zachowań oraz nabywali nowych manier: niechęci wobec odmiennych opinii, zaprzeczania faktom, kłamania w żywe oczy. Nasuwał mu się tylko jeden wniosek: rządowy obóz szkoleniowy służył rozwojowi nowej osobowości, wytwarzając wśród członków partii poczucie oblężenia, gotowość obrony tylko własnych interesów oraz niechęć do kompromisu.

– To wyraźna indoktrynacja. Zamiast działać w interesie wszystkich obywateli, ludzie Konserwy będą teraz występować przeciwko innym obywatelom – wywnętrzył się przewodnikowi. Nie był pewien, czy został dobrze zrozumiany.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 62: Konspiracja. Tajemnica komunikacji i przekazów.

Opublikowany 19 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Sefardi nie pytał, dokąd zmierzają, zdał się na przewodnika, jego wiedzę i intuicję. Po przekroczeniu leśnej drogi natknęli się na siatkę ogrodzenia zamocowaną na stalowych słupkach, starannie wykonaną i napiętą. Kiedy posuwali się wzdłuż siatki w poszukiwaniu bramy, furtki lub jakiegokolwiek innego otworu, pojawił się przed nimi zadbany dom, przypominający willę, a przed nim akcesoria świadczące, że może to być obóz szkoleniowy. Wewnątrz ogrodzenia było tak cicho, że na początku nie zauważyli ludzi, małą grupkę osób zatopionych w rozmowie. Ich głosy były przytłumione, jakby tylko poruszali ustami lub nosili niewidoczne opaski wyciszające. Przez kieszonkową lornetkę podsuniętą usłużnie przez leśniczego Sefardi rozpoznał kilku bliskich współpracowników Barrasa Blawatsky’ego i zaczął przyglądać im się z uwagą. Chwilę później rozeszli się na boki i wtedy zauważył pomnik Barrasa, a pod nim jego samego siedzącego na ogrodowym krześle.

Pomnik był naturalnej wielkości. Wyciosany z jednego pnia drzewa przedstawiał gubernatora w lekkim rozkroku, ze stopami zanurzonymi w metalowych misach z brązu. Jedna symbolizowała władzę, druga pieniądze. Symbole berła i dolara były zbyt czytelne, aby można było zinterpretować je inaczej. Nikt z otoczenia gubernatora nie patrzył na pomnik; oczy wszystkich skoncentrowane były na nim samym.

Po lewej stronie właściciela i przywódcy Konserwy stał dyrektor jego gabinetu, po prawej minister spraw wewnętrznych. Mistrz rozpoznał ich od razu. Pochyleni nad gubernatorem, słuchali go z uwagą. Wkrótce dołączyły do nich inne osoby i zaczęły ustawiać się w dwa równoległe szeregi, jeden przy dyrektorze, drugi przy ministrze. Byli to członkowie Partii Konserwatywnej. Gubernator podniósł rękę i dał sygnał. Coś mówił. Kiedy skończył, kiwnął głową i stojący przy nim funkcjonariusze rządu odwrócili się i zaczęli przekazywać uzyskane informacje osobom ustawionym w szeregach.

– Działają na zasadzie głuchego telefonu – pomyślał Sefardi, przypominając sobie dzieciństwo.

Czynności powtarzały się jak w automacie: Barras przekazuje informacje przybocznym, daje znak głową, przyboczni przekazują treść każdy swojemu szeregowi członków partii.

Po kilku próbach technikę zmieniono. Zamiast przekazu ustnego przyboczni przekazywali swoim szeregom informację zapisaną na kartkach, jakie obydwaj otrzymali od Barrasa. Na końcu każdego z dwóch łańcuchów ludzkich stał funkcjonariusz sprawdzający ostateczną treść przekazu. Obydwa szeregi ćwiczyły tak długo, aż treść odbierana przez ostatniego członka partii w jednej i drugiej kolejce była w pełni zgodna z treścią nadaną przez Barrasa.

Sefardi odetchnął z zadowoleniem. Wiedział już teraz dobrze, w jaki sposób Partia Konserwatywna osiąga całkowitą zgodność poglądów swoich członków. Podzielił się obserwacją z przewodnikiem, który doszedł do identycznego wniosku.

Wkrótce przed domem nastąpiła kolejna zmiana. Na plan dostarczono hełmofony, które ludzie w dwóch szeregach założyli sobie na głowy. Najpierw testowano głośniki wewnętrzne i mikrofony, po czym Barras nadawał wszystkim próbny przekaz elektroniczny. Metoda okazała się o wiele skuteczniejsza, widać to było po reakcjach uczestników szkolenia. Przekaz instrukcji wodza następował błyskawicznie i nie budził wątpliwości, co do dokładności odbioru.

*****

Sefardi i przewodnik wrócili na miejsce następnego dnia. Czekali cierpliwie, zanim ktokolwiek zjawił się na placyku przed domem. Obok Barrasa, który przybył pierwszy, pojawiło się kilku księży i zakonników ubranych w ciemne habity. Skupieni w grupkę wyglądali, jakby naradzali się ze sobą. Jeden z nich ukląkł na gołej ziemi, aby się modlić. Nie trwało to zbyt długo. Kiedy wstał, podszedł do towarzyszy i wszyscy podali sobie ręce przekazując znak pokoju.

Rozmowa duchownych wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Sefardi tracił resztki cierpliwości. Kiedy rozeszli się, na placu przed domem pozostał samotny Barras, patrzący w ziemie w zamyśleniu. Wkrótce dołączyła się niego gwardia osobista, jak nazywano członków jego gabinetu. Zaczęli naradzać się. Sefardi pomyślał, że niczego innego nie umieją. Barras mówił szeptem, mimo tego przewodnikowi udało się go nagrać słowa urządzeniem podsłuchowym. Mówili o budżecie; poruszyło to Sefardiego, skoncentrował się.

*****

Po powrocie do kwatery dwaj zwiadowcy, jak siebie określili, odtworzyli treść nagrania. Wśród wielu wątków Sefardi znalazł fragmenty odpowiedzi na dręczące go pytania. Odtworzenie z fragmentów całej treści wypowiedzi i jej uporządkowanie zajęło im sporo czasu.

Sefardi aż gwizdnął po cichu, kiedy zrozumiał mechanizm wzrostu zadłużenia państwa i rosnącej zasobności Abenaki. Rząd mianował setki i tysiące członków swojej partii, wybierając tych najwierniejszych, na wysokie stanowiska w urzędach i przedsiębiorstwach państwowych przyznając im niebotyczne uposażenia, odprawy i emerytury. Nie potrzebowali przypomnień, że mają zwracać do kasy części swoich dochodów, anonimowo i z pełnym przekonaniem. Była to forma dziesięciny, z tym, że wpłacana co miesiąc kwota wynosiła dwadzieścia a nie tradycyjne dziesięć procent dochodów. Przekazy nie wpływały na konto partyjne, tylko na konto Fundacji Powszechnej Dobroczynności, organizacji stworzonej i zarządzanej przez Partię Konserwatywną. W ten sposób partia była zwolniona z odpowiedzialności; sama fundacja stała się kanałem przepływu funduszy między państwem a firmą Abenaki, która podejmowała dziesiątki akcji dobroczynnych. Była tak wielkim darczyńcą, że wielu obywateli uważało, że została ona powołana wyłącznie dla celów charytatywnych, a działalność gospodarczą prowadzi jedynie dla zdobywania pieniędzy na pomoc społeczną. Sefardi domyślał się, że o wszystkim decyduje Barras.

Powieść. Laboratorium Szyfrowanych koni. Cz. 61: Leśny rządowy obóz przetrwania.

Opublikowany 18 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Po zejściu z wyasfaltowanej, dziwnie wąskiej drogi, posuwali się bez słowa przez iglasty las przetykany brzozami i porośnięty mchem tak bujnym, że gumowe buty zapadały się prawie do połowy. W powietrzu wisiała mgła i zduszona cisza. Sefardi ze zdziwieniem patrzył na drzewo, z którego zwisały niezrozumiałe kształty, jakby symbole, trudne do określenia, półprzezroczyste, ociekające kroplami wilgoci. Im głębiej wchodzili w las, tym więcej ich się pojawiało.

– Czy to pańskie lekarstwo nie zaburza mi wzroku? Czuję, jakbym miał przywidzenia. Na drzewach widzę jakieś symbole przypominające plamy wilgoci.

Przewodnik skrzywił usta w tajemniczym, dwuznacznym uśmiechu i odpowiedział uspokajająco, co tylko wzmogło niepokój Mistrza.

– Nie, nie zaburza wzroku. Widzi pan prawidłowo. Proszę zwrócić uwagę także na to, co stoi za ziemi i co lata w powietrzu. Jeśli pan to zauważy, to znaczy, że zbliżamy się do obozu przetrwania. Nie wiem, czyj to będzie obóz, bo oni ciągle zmieniają położenie.

Sefardi miał na ustach następne pytanie, kiedy otworzyła się przed nimi mała polanka, jakby celowo wycięta w środku lasu, a na niej, pod plastikowym zadaszeniem, obozowisko z namiotami, kuchnią i jakimiś urządzeniami. W głębi majaczył wielki hangar lotniczy. Na środku polanki, na postumencie z grubych desek, mógł to być parkiet, znajdowała się konstrukcja, doskonale znana Sefardiemu z telewizji. Była to sala posiedzeń rządu, a właściwie jej atrapa. Dobrze oświetlona, z wielkim prostokątnym stołem w kształcie litery „U” i krzesłami ustawionymi byle jak po obydwu stronach, jakimiś tablicami i dwoma skrzynkami wyglądała na zagraconą.

Coś zmieniało się w powietrzu, które wyraźnie gęstniało przypominając budyń rozpylony na miliony cząsteczek. Przewodnik wskazał palcem kierunek, skąd napływała lepka mgła. Był tam niewielki stawik śródleśny, otoczony roślinnością wodną, z kikutami szarych gałęzi sterczącymi nad powierzchnią. Znowu pojawiły się symbole różnego kształtu i wielkości; wyłaniając się z cienia sadzawki łączyły się na tle drzew. Z boku, przy brzegu zbiornika wodnego, stały przedmioty codziennego użytku: rower, taczka i narzędzia ogrodnicze. Mistrz kiwnął przewodnikowi głową na znak, że zrozumiał jego wcześniejszą zapowiedź, widzi to, o czym wspominał i rozpoznaje symbole.

– To jest obóz rządowy. Dokładniej, rządowy obóz szkoleniowy typu survival. – Szepnął przewodnik, starając się nie zakłócić nastroju miejsca. – Społeczeństwo, Mistrzu, podzieliło się na obozy. Każdy ciągnie w swoją stronę, szuka zwolenników, obiecuje im złote góry. Niektórzy ludzie w to wierzą, choć u nas nie ma złota. Ten tutaj to jeden z obozów obietnic nie do spełnienia.

*****

– Szkoleniowy obóz rządowy? Na takim odludziu? – zdziwił się Sefardi. – Co to za bzdura?

Ledwo to powiedział, kilkadziesiąt kroków przed nimi pojawiła się wicegubernatorka, w ciężkich sportowych butach, czarnej sukni do kostek i grubych okularach. Na twarzy wyglądała jak zapaśniczka. Stanęła przy stole ustawionym na murawie i przywołała ręką kilku mężczyzn i kobietę. Byli to członkowie jej gabinetu. Sefardi mógł ich wymienić z imienia i nazwiska. Nieco dalej, oparci o wielką sosnę, stali dwaj mężczyźni wpatrując się w milczeniu w przestrzeń nad głowami rozmawiających. W przyciemnionych okularach i kaszkietach z długimi daszkami wyglądali na ochroniarzy. Obydwaj trzymali w rękach wykrywacze metali.

– Co oni robią? – Sefardi nie mógł powstrzymać się od okrzyku zdumienia.

– Proszę zachowywać się ciszej! – Poprosił przewodnik przytłumionym głosem. – Szukają środków wybuchowych lub podsłuchów. Chodzi o przewody ukryte w ziemi. Chyba niedawno założyli ten obóz. Inne urządzenia podsłuchowe z pewnością już usunęli.

Ledwie skończył mówić, przemówiła wicegubernatorka. Ton i tembr głosu nie pozostawiały złudzenia. To była ona we własnej osobie.

– Mieliście patriarchat, teraz macie matriarchat. Teraz ja tu rządzę, matka narodu, nie gubernator. On teraz zajmuje się budżetem, ja wypełniam bardziej przyziemne obowiązki. Moja rolą jest wychować naród dając mu przykłady, jak należy wypełniać obwiązki obywatelskie.

Jej słowa brzmiały twardo, nie pozostawiały wątpliwości, kto dzierży władzę. Słuchający milczeli. Rozbudzone macierzyńskie uczucia, jakimi darzyła podwładnych i naród, były znane nie tylko w jej najbliższym otoczeniu. Była osobą z charakterem i kiedy trzeba było, potrafiła przywalić pięścią w stół.

– Mama ma kopyto. – Skomentowała kiedyś jej córka, wspominając, że matka była w młodości aktywną członkinią klubu bokserskiego kobiet.

Na sukni, powyżej zdecydowanej w kształcie i rozmiarach lewej piersi kobiety, widoczna była dwujęzyczna przywieszka. Było na niej tylko pięć lakonicznych słów: „I am tough” i „Soy dura”. Sefardi nie musiał sprawdzać w elektronicznym słowniczku w smartfonie, co znaczy druga linijka, gdyż przewodnik pośpieszył z wyjaśnieniem.

*****

– Ten napis znaczy: „Jestem twarda”. W obydwu językach, angielskim i hiszpańskim. Coś mu to przypomniało. – Czy zna pan kawał o penisie i życiu? Czym różnią się od siebie? – Zapytał przewodnik ni z tego, ni z owego. Nie czekając na odpowiedź zaczął się głośno śmiać, bez najmniejszego skrępowania, jakby byli na bezludziu. Mistrz miał wrażenie, że jego towarzysz odreagowuje napięcie po silnej dawce wrażeń.

– Daj spokój, człowieku. Nie mamy czasu na żarty. – Upomniał go. W głowie zaszumiało mu, jakby miał tam komputer przetwarzający w pośpiechu bogactwo wzrokowych, słuchowych i zapachowych bodźców dotyczących miejsca, symboli, niezwykłej atmosfery obozu, sali posiedzeń rządu, wicegubernatorki i członków jej gabinetu oraz dwóch goryli z wykrywaczami metalu.

– Życie jest twardsze! – Przewodnik nie wytrzymał i gruchnął serdecznym śmiechem, który musiał dotrzeć do grupki ludzi, gdyż wicegubernatorka odwróciła głowę. Sefardi był pewien, że słyszała bardzo wyraźnie śmiech a może i słowa leśniczego. Obydwu ogarnął strach. Bez zastanowienia, przerażeni jak sztubacy przyłapani z papierosami w ustach, zanurkowali w głąb lasu, aby uniknąć ujęcia przez ochroniarzy rządu. Z tyłu dobiegł ich silny kobiecy głos: – Nie myślcie sobie, gnojki, że wam daruję! Dorwiemy was jeszcze! Nie martwcie się! Sekundę potem, bardziej domyślili się niż słyszeli, kobieta wydawała polecenia ochroniarzom.

Po obłąkańczym biegu przed siebie ślepo przez las, kiedy poczuli się w miarę bezpiecznie, ochłonęli z emocji i zatrzymali się. Mistrza ogarnęło uniesienie, poczucie triumfu, prawie szczęścia. Był wdzięczny przewodnikowi za lekarstwo i zaciągnięcie go do lasu. To, co widzieli i słyszeli, wzbogaciło jego pogląd na rzeczywistość i wzmogło determinację dalszych poszukiwań. Postanowił wrócić jeszcze do obozu rządowego, aby dowiedzieć się czegoś więcej. Czuł, że kryją się tam ważne tajemnice.

Michael Tequila w księgarniach: https://tinyurl.com/y895884p

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 60: Kto okrada państwo? Sefardi wyrusza do Casi.

Opublikowany 17 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Informacja była poufna: Barras Blawatsky i jego najbliżsi współpracownicy spotykają się po cichu w prywatnym survivalowym ośrodku szkoleniowym ukrytym głęboko w lasach. Sefardi podjął natychmiastową decyzję wyjazdu. Poprzez zaufanego członka z lokalnego fan clubu wynajął przewodnika, byłego leśniczego. Ostrzeżono go, że bywa prostacki i wulgarny, ale jest skuteczny. W dodatku, ryzykując wiele, brał niewygórowaną opłatę za swoje usługi.

– Jest po naszej stronie. – Podkreślił człowiek z fan clubu, sugerując, że może warto byłoby zebrać więcej informacji o przewodniku.

Wulgaryści brutalnie sprowadzali zagadnienie do pytania, kto i jak okrada kraj. Oskarżano o to różne grupy nacisku, włącznie z organizacjami lobbingowymi, „dbającymi wyłącznie o interesy swoich zleceniodawców i okradających kraj poprzez zawyżanie kosztów, ukrywanie dochodów i unikanie podatków”. Najczęściej wymieniano jednak masonów, twierdząc, że wszędzie mają swoich przedstawicieli, nawet w toaletach publicznych, i są „niesamowicie wyrafinowali i wytrwali, ćwicząc do upadłego sprawność przemawiania, przekonywania i odpierania argumentów”. Sefardi ignorował takie bzdury i uproszczenia.

Sprawa wypłynęła jak zwykle na spotkaniu przy krawężniku. Dyskusja była chaotyczna. Krytykowano liberałów jak i rządzących konserwatystów. Tych ostatnich oskarżano, że udają patriotów, najchętniej pracują nocą, kiedy opozycja jest rozespana i nieuważna, mydlą oczy swoimi gadkami i rozwlekle przemawiają, aby nie dopuścić oponentów do głosu. Przy okazji rząd oskarżano o nepotyzm, zatrudnianie rodzin i przyjaciół na wysokich stanowiskach, przekupywanie posłów opozycji i kolesiostwo. Przewodniczący zebrania uznał dyskusję za nieproduktywną jałową i zaproponował jej zakończenie. Uczestnicy zgodzili się jedynie, że w rządzie istnieje utajniona grupa ludzi, którzy okradają państwo. Kim konkretnie byli ci ludzie i jakimi metodami działali, nie wyjaśniono.

W parlamencie Konserwa wyśmiewała stawiane jej zarzuty. W ostrej wymianie zdań, jej przedstawiciele szyderczo zaproponowali dopisanie do słownika parlamentarnego wyrażeń takich jak żłób, nieposkromiona chciwość władzy, szalbierstwo, stanowisko prezesa dla prostej sprzątaczki, mnożenie wiceprezesów i premie świąteczne.

*****

Cel wyjazdu Sefardiego do Casi był prosty: dowiedzieć się, co robią członkowie rządu w ukrytym na odludziu ośrodku survivalowym. Sefardi podejrzewał, że ich spotkania mają związek z powiększającą się dziurą budżetową. Był to gorący temat, drugim było bogacenie się Abenaki. Zaśmiał się, kiedy przyszło mu do głowy, że nazwa koncernu brzmi jak imię japońskiej kobiety. – Abenaki! – powtórzył kilka razy. Tkwił w sprawie po uszy.

Po przyjeździe do Casi Mistrz udał się śpiesznie do wynajętej prywatnie kwatery. Pilnował się, czy ktoś go nie śledzi. Na miejscu sprawdził tylko drzwi i okna, rozpakował walizkę i wziął prysznic. Potrzebował wypocząć. Z przewodnikiem zamierzał skontaktować się później, kiedy będzie w pełni sił. Wynajmujący mu pokój właściciele domu, małżeństwo z psem myśliwskim, u których się zatrzymał, nie znali jego tożsamości ani celu wizyty. Wiedzieli tylko tyle, ile im powiedział: przyjechał do Casi, aby wypocząć spacerując i napawając się urokami lasu.

Popołudnie przyniosło niespodziankę, uniemożliwiając Mistrzowi sjestę. Nieoczekiwanie zgłosił się przewodnik i zaczął go przekonywać, aby natychmiast udać się do lasu, gdzie dzieją się przedziwne rzeczy.

– Czas nam wyjątkowo sprzyja. Zbliża się wieczór i narasta mgła. Od czasu do czasu przechodzi mżawka. To ułatwia poruszanie się bez zwracania czyjejkolwiek uwagi. Zobaczy pan coś zaskakującego, czego nikt nie spodziewa się w lesie. Będzie mi pan za to dziękować. – Stwierdził usprawiedliwiająco zauważając grymas niechęci na twarzy gościa niechętnego zagłębić się natychmiast w mroczny las w czasie złej pogody.

Przewodnik okazał się młodym i szczupłym mężczyzną. Sefardi patrzył na niego z podejrzliwością, gdyż oczekiwał starszego i raczej tęgiego mężczyzny. Kiedy o tym wspomniał, przybysz potwierdził, że był dużo tęższy, lecz stracił na wadze dzięki intensywnym ćwiczeniom fizycznym i ograniczaniu posiłków. Dostrzegając na twarzy Sefardiego cień zwątpienia wyjaśnił, że rodzina jego byłej żony rozpowszechnia o nim podłe plotki i pogłoski.

– Tutaj ludzie chętnie kłamią, szczególnie alkoholicy i degeneraci, całe to potomstwo ubóstwa, ograniczeń i tępoty. – Mężczyzna uniósł się. – To dlatego tajne obozy survivalowe rozpanoszyły się po lasach. Mało kto o nich wie, bo okoliczni mieszkańcy ukrywają prawdę. Organizatorzy obozów i dostawcy zaopatrzenia zmuszają ich do tego. Pracownicy są wyrzucani z pracy lub szantażowani, jeśli coś wspomną na ten temat. Panuje powszechny strach. Kłamstwo dezorientuje wszystkich. Może pan mówić o sobie, że jest pan rewolucjonistą i tak panu nikt nie uwierzy.

Sefardi nie słuchał przewodnika. Uważał, że przesadza lub zmyśla, zastanawianie się nad jego wynurzeniami odłożył na później. Był trochę przeziębiony i rozmawiając kichał od czasu do czasu. Gość wyciągnął zza pazuchy piersiówkę i nalał z niej jakiś alkohol do dwóch metalowych kieliszków, stanowiących nasadkę. Niezrażony odmową natychmiastowego udania się do lasu, przekonywał Sefardi do zmiany planu. Kiedy ten kichnął, podał mu kieliszek wyjaśniając, że jest to lekarstwo.

– Nie jest mocne, choć jest na spirytusie. Kicha pan, to lepiej chronić się przed przeziębieniem i lub inną zarazą. Wilgoć na tym bagiennym terenie, zwłaszcza w lesie, bywa zabójcza dla ludzi z miasta.

Mistrz był nieufny. Chciał wiedzieć, co to za specyfik.

– Lekarstwo. Niech pan wypije. O razu poczuje się pan lepiej. To moja własna nalewka i to dobrego gatunku. – Wyjaśnił leśniczy, po czym duszkiem wychylił swój kieliszek i wstrząsnął głową.

– Gdybyś wiedział, człowieku, co to za piorunująca mieszanka, to nigdy nie wziąłbyś tego do ust. – Pomyślał niechętnie o Sefardim, gdyż nalewka zrobiona była z dzikich owoców leśnych z dodatkiem narkotyku podrzuconego mu przez znajomego celnika.

Mistrz poczuł się znacznie lepiej po wypiciu kieliszka. Wróciła mu wiara w siebie, animusz i chęć działania. Był gotów przyznać, że lekarstwo mu pomogło, gdyby nie perspektywa mrocznego, przesiąkniętego wilgocią lasu. Ostatecznie zdecydował się wyruszyć na wyprawę.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 59: Miłość i wolność na rozdrożu.

Opublikowany 16 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Spotkali się w biurze Anastazji Godano. Na ścianach wisiały wielkie kolorowe zdjęcia pogrzebów znanych osobistości i szarych ludzi.

– Mój zakład nie czyni różnicy między ludźmi, gdyż śmierć wszystkich traktuje jednakowo. Po prostu zrównuje – wyjaśniła właścicielka strzepując malutki kłaczek pajęczyny z ramy dużego kolorowego obrazu. Popatrzyła na Sefardiego gotowa wysłuchać, co ma do powiedzenia.

Opowiedział jej dziwaczne, nocne widzenie pogrzebu. Wysłuchała go z uwagą. Wolała, aby kolejny raz nie przekonywał jej do swoich racji. Poczuła zamęt w głowie i niepewność w kolanach, kiedy zdała sobie sprawę, że dla niej, kobiety doświadczonej boleścią setek pogrzebów jego plan był fanaberią, dziwacznym i niepotrzebnym pragnieniem wyrwania się ze społeczności, którą dobrze znał i która znała jego, i zburzeniem ich dobrego samopoczucia. Równocześnie była prawie pewna, że jego przykład utoruje drogę śmiałkom, że pojawią się oni wkrótce i pójdą w jego ślady. Jego plan nie naruszał dobrych zasad i wartości obywatelskich, obecnych od wieków, takich jak sprawiedliwość, wolność, uczciwość czy niezależność. Nikomu niczego nie odbierał, nikogo nie krzywdził swoją odmiennością. Zmieniał tylko formę pogrzebu, a nie jego istotę. Spojrzeli sobie w oczy i uśmiechnęli się równocześnie, łagodząc napięcie. Poczuli w sobie zdolność neutralizowania sytuacji, która każdej parze może wymknąć się spod kontroli.

Sefardi usiadł wygodniej na krześle. Chciał wytłumaczyć Anastazji i przekonać ją, że to tylko sprawa czasu, kiedy pogrzeby będą traktowane jak każda inna impreza rozrywkowa, mecz sportowy, koncert lub podobne widowisko. Tylko osoby, którym zmarły był bliski, będą traktować pogrzeb inaczej. Pozostali, dziesiątki, setki a nawet tysiące osób, będą oglądać go jak imprezę rozrywkową. Coraz więcej ludzi będzie to robić. Nie będą chcieli iść na pogrzeb, ponieważ będą mogli obejrzeć go w telewizji, na komputerze lub smartfonie. Chciał też jej powiedzieć, że on, Sefardi Baroka, ma szczególne prawa, ponieważ jest znanym wynalazcą i indywidualnością, tak jak rozumieją to Anglosasi, dla których jednostka wyróżniająca się z tłumu to ktoś niezwykły i ważny.

Pomyślał, że powinna zaakceptować jego plan właśnie dlatego, że przysługują mu specjalne przywileje, ludzie go szanują, wyróżniają, niektórzy nawet uwielbiają. Mógł pozwolić sobie na rzeczy, jakie innym nie uszłyby na sucho: być oryginałem, pozytywnym dziwakiem, podobnym do wybitnego malarza, który umieszczał nagie stopy w miednicy z wodą i siedział z kotletem na głowie w trakcie wykładu dla studentów. Akceptowano go, bo był geniuszem. Wprawdzie on, Sefardi, nie uważał siebie za geniusza, to jednak z pewnością był doskonałym zegarmistrzem i wynalazcą. Tego nikt nie mógł mu odmówić. Tyle razy go wyróżniano. Podsumował to głośno stwierdzając, że ma prawo zorganizować sobie pogrzeb, który będzie jak najlepsza powieść, po prostu fantastyczny.

Anastazja przyjrzała mu się uważnie. To, co mówił, miało ręce i nogi, było przekonywujące. Sama nie zrobiłaby tego, co planował, ale uznała jego prawo do ekstrawagancji.

– To nie wszystko – Sefardi poczuł w sobie siłę perswazji. – Bądźmy świadomi, że nastały czasy hedonizmu, życia dla przyjemności, choć nie wszyscy jeszcze przyswoili sobie ten pogląd. Wcześniej nie było to możliwe, bo ludzie byli zbyt ubodzy. Nie było ich stać na przyjemności. Dzisiaj jest inaczej i ja pragnę to wykorzystać.

– Co jeszcze wymyśliłeś, Sefardi? Dobrze to sobie poukładałeś w głowie, dorobiłeś ideologię. – Słowa kobiety brzmiały poważnie. Sefardi wyczuł w nich żal z odrobiną szyderstwa, delikatnego, mimo to zauważalnego.

– To nie jest ideologia, tylko obraz narastającej teraźniejszości. Wiesz, ilu na świecie jest miliarderów, tych, którzy mają ponad miliard dolarów? Nie milion dolarów, a miliard! Mnie wystarczy kilkaset tysięcy, aby zafundować społeczeństwu imprezę na cztery fajerki. To tylko kwestia wyobraźni i odwagi. Przez lata kochałem innych, choć oni mnie nie kochali, teraz pokochałem siebie. Czy to znaczy, że jestem egoistą? Absolutnie nie! Nie zaniedbuję rodziny. Zostawiam jej dużo, przede wszystkim prawa autorskie do moich wynalazków. I do sławy. Stoją za tym pieniądze, o których wiele osób mogłoby jedynie marzyć. Nie jestem egoistą, jestem najwyżej narcyzem. Kiedy przyglądam się sobie w lustrze, widzę buntownika, starzejącego się wesołka, zwariowany produkt współczesności. Taki właśnie jestem ja, Sefardi Baroka, i tak zamierzam pokazać się w telewizji, w prasie i w Internecie.

Sefardi zamilkł, czując, że za bardzo dał się ponieść uczuciom, przestraszył się, że wzleci jak nadęty balon. Wolał tego uniknąć, nigdy wcześniej tak się nie zachowywał, to nie był jego styl, nie leżało to w jego charakterze. Niepewny spojrzał na Anastazję. Jego oczy zdawały się pytać: – Co sądzisz o tym, kochanie?

Anastazja nie wyraziła żadnej opinii, zaakceptowała tylko to, co wyjaśnił. Wyglądała na przekonaną. Po chwili dodała niepewnie: – Mam tylko jedno pytanie. A co z tradycją? Zawsze podkreślałeś znaczenie tradycji. Chcesz teraz wyłamać się z niej?

– Nie! – odpowiedział. Jego oczy skierowały się w górę, jakby szukał tam pomocy lub kryjówki. Ręką oparł się mocniej o krzesło, przy który stał już od kilku minut. – Myślałem nad tym. Niektóre tradycje są dobre, inne są przegrane, skazane na stracenie. Nie niszczę żadnych tradycji, one same ulegają erozji pod presją czasu i zmian. Robię tylko wyłom w tradycjach pogrzebowych. To kwestia mojego, swobodnego wyboru. Mógłbym powiedzieć ludziom: Uznaliście mnie za celebrytę, więc teraz macie, co chcecie.

Niespodziewanie przerwał i zapytał ni z tego, ni z owego: – Co byś się napiła? Bo ja zafunduję sobie gin and tonic. Zaschło mi w gardle.

Anastazja nie wyglądała na zaskoczoną. Wybrała czerwone wino. Chwilę później doszły ją przekleństwa z kuchni, gdzie stała lodówka.

– Coś mu upadło lub wylało się – pomyślała, zastanawiając się, co to mogło być. Nie zdziwiło ją to, wiedziała, że nie znosił drobnych niepowodzeń, niezgrabności, jakie zdarzały mu się coraz częściej. Z rąk wypadały mu długopisy i sztućce kuchenne, wylewała się herbata z kubka, przewracał kieliszek z winem, on sam niespodziewanie uderzał ramieniem o framugę drzwi. Jego mózg prawdopodobnie źle oceniał odległość i zapominał, co miał zrobić lub czego nie robić. Sefardi wściekał się wtedy, wybuchał przekleństwami. Nie potrafił zaakceptować przejawów starzenia się. Rozumiał dobrze, że jest ono nieuniknione, ale nie mógł pogodzić się z nim także dlatego, że zawsze dbał o sprawność, chcąc zasłużyć sobie na łaskę dobrego samopoczucia, jakiej oczekiwał, a która nie nadeszła w rozsądnym wymiarze. Była to jedna z wielu przyczyn jego decyzji, pokazania sobie, ludziom i Bogu, że nie jest całkowitym nieudacznikiem, który się zjawia, kiedy dopada go depresja. Wrócił uśmiechnięty i wyraźnie zadowolony. Na tacy niósł dwa kieliszki.

– Z czego tak się cieszysz? – zapytała go Anastazja.

– Ze wszystkiego. Zaraz wypijemy za powodzenie, twoje i moje, jesteś przecież moją wspólniczką. Piję także za piękne udo, które obnażyło się spod sukienki.

– Ty bezwstydniku. Idź precz, szatanie! – Zaczęła śmiać się, radośnie, spontanicznie, jak dziecko. Jej radość, zupełnie nagle, bez ostrzeżenia, przeszła w szloch, bolesny spazm rozpaczy, kiedy zdała sobie sprawę, że stojący przed nią mężczyzna, który w krótkim okresie znajomości stał się jej niezwykle bliski, już wkrótce odejdzie na zawsze. Łzy pociekły jej po policzkach. Odwróciła się, aby ukryć rozpacz.

Sefardi widział jej ramiona wstrząsane płaczem, a chwilę potem żałosnym łkaniem. Chciał ją przytulić, pocieszyć, lecz powstrzymał się. Wytłumaczył sobie z niechęcią, że każdy musi przejść własną drogę krzyżową. Ta droga zawsze kojarzyła mu się z nieskończonym cierpieniem. I odkupieniem. Nie wiedział, czy miało to sens w przypadku kobiety, która go zrozumiała i zaakceptowała w chwili najtrudniejszej decyzji.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 58: Spotkanie na Placu Concordia

Opublikowany 15 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Po wyjściu z restauracji, gdzie spotkał się z przyjaciółmi, Sefardi zauważył wielki falujący tłum po drugiej stronie Placu Concordia. Wiedziony ciekawością podszedł bliżej. Był to wiec poparcia dla rządowego projektu regulacji demograficznej. Wśród zgromadzonych spostrzegł Isabelę; stała oparta ramieniem o drzewo i przysłuchiwała się dyskusji. Ubrana inaczej niż zwykle, w ciemną sukienkę, z naszyjnikiem z pereł i pantoflami na niezbyt wysokim obcasie, wyglądała jakby wracała z teatru lub opery. Opierając się niedbale o pień wydała się mu dużo młodsza i wyższa, przypominała dziewczynę czekającą na chłopaka.

Przyjrzał jej się uważnie. Ubiorem przypominała połyskliwego żurawia koroniastego brodzącego po płyciźnie jeziora, którego widział na wyprawie turystycznej do Afryki Wschodniej, półoswojonego, nieunikającego ludzi. Wrażenie było tak silne, że Sefardi przetarł oczy ze zdumienia. Suknia Isabeli, ciemniejsza na plecach, kontrastowała z nieskazitelnie białymi wyłogami okrywającymi jej ramiona i boki, nabierającymi złoto-brązowego zabarwienia w dolnej partii. Jej włosy były wymyślnie ufryzowane; z boku i z tyłu głowy przykrytej kapeluszem spływały na boki jak miękkie, aksamitno-czarne pióra. Jej policzki pokrywał puder koloru kości słoniowej, oczy otoczone były jasnobłękitnym makijażem. Na odsłoniętej szyi zwisały dwa zwoje jaskrawoczerwonych korali. Uwagę patrzącego przyciągnął kapelusz przypominający pióropusz cienkich połyskliwych piór. Złocąc się w promieniach zachodzącego słońca stwarzały nieodparte wrażenie korony lub diademu. Poniżej krawędzi sukni widoczne były nogi wyszczuplone ciemnymi pończochami, zakończone złotymi pantofelkami na średnim obcasie.

Sefardi przyglądał się urzeczony. Przyszło mu na myśl, że nie jest osobą, ale prawdziwym ptakiem zachowanym w jego wyobraźni. W pewnym momencie Isabela oderwała się od drzewa, wyprostowała się i lekko wzniosła ramię okryte luźnym rękawem sukni. Pozdrawiała kogoś. Wydało mu się, że kobieta rozpoczyna fascynujący taniec zupełnie jak żuraw. Wytwornie wygięła szyję i popatrzyła w kierunku nieznanego mężczyzny, po czym obróciła się i zniknęła za grupką młodych krzykliwych osób.

Kiedy wspomniał o jej wyglądzie następnego dnia, zdziwiła się. Zaprzeczyła twierdząc, że nigdy nie miała na sobie takiego stroju. Patrzyła na niego szelmowsko, z ukosa, zachowując wyraz powagi na twarzy. Sefardi pomyślał, że drwi sobie z niego. Oddaliła się w głąb mieszkania, zanim zdążył zareagować, cokolwiek powiedzieć lub choćby przyjrzeć się jej dla upewnienia się, że poprzedniego dnia to też była ona, a nie inna łudząco podobna kobieta.

Jeszcze tego samego dnia, po południu, kiedy przyniosła mu herbatę do gabinetu, Sefardi nie omieszkał nawiązać do wiecu poparcia rządu i zapytał ją, co tam robiła.

– Nic szczególnego. Przyszłam na spotkanie, bo mnie zaproszono.

– Jest pani zwolenniczką Blawatsky’ego?

– Dlaczego miałabym być? – Odpowiedziała wyzywająco pytaniem na pytanie.

– Kiedyś była pani na spotkaniu z przywódcą Partii Liberalnej, opozycyjnej wobec Barrasa, a kiedy indziej na wiecu wyborczym Partii Komunistycznej Nomadii, choć to żadna partia, tylko grupka zagubionych ludzi.

Nie wypierała się związku z żadną partią. Poszła, bo była ciekawa, co oni myślą i proponują, chciała wiedzieć, co się dzieje wokół, aby nie dać sobie wcisnąć kitu, kiedy przyjdzie czas głosowania do parlamentu, referendum lub wyborów do władz lokalnych.

Na pytanie, co sądzi o partii Barrasa i o nim samym, odpowiedziała, że mają sporo racji, ale tak naprawdę to interesuje ich tylko władza i takie zmiany w kraju, które będą sprzyjać ich ciemnym interesom i umacniać ich poglądy. – Gubernator Barras mało mówi, lecz dobrze manipuluje opinią publiczną – zakończyła niechętnie.

Poglądy Isabeli zaskoczyły Sefardiego. Dostrzegł w nich dojrzałość, nieobecną na co dzień. Kiedy odchodziła zastanawiał się, czy rzeczywiście to ją widział poprzedniego dnia i czy ją w ogóle ją zna, mimo że rozmawiał z nią dziesiątki razy.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 57: Maski i spór Barras-Sefardi.

Opublikowany 14 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Na Placu Centralnym Afary pojawiły się nowe lustra deformujące sylwetkę Sefardiego. W ciągu kilku dni jego nieobecności rządowa prasa nie pozostawiła na nim suchej nitki. Przypisano mu zgubny wpływ na młodych, niedoświadczonych ludzi, odwracanie swoimi wynalazkami uwagi od spraw dzieci i rodziny, a w dodatku zachęcanie ich do konsumpcji dóbr luksusowych.

Wynalazca postanowił nie pozostać dłużny gubernatorowi. Czekał na okazję. Kiedy otrzymał zaproszenie do zwiedzenia zakładu wyrobów gumowych i środków pirotechnicznych, nie miał jeszcze żadnego planu. Zaproszenie dostarczył goniec firmy, mężczyzna o skromnej posturze i twarzy tak nabrzmiałej czerwienią, jakby zaraz miała wybuchnąć. Zapraszającym był członek Fan Clubu Sefardiego, miłośnik jego twórczości, niejaki Asturias. Zachęcał Sefardiego do odwiedzenia swojego zakładu w dowolnym czasie obiecując niespodziankę. – Będzie dla mnie zaszczytem osobiście oprowadzić Pana po zakładzie i pokazać nasze osiągnięcia. Jestem pewien, że będzie Pan zadowolony – wykaligrafował odręcznie kończąc wyraźnym podpisem. Zaproszenie miało kształt i wygląd maski ludzkiej twarzy.

*****

Zakład mieścił się w budynkach dawnej manufaktury dywanów. Zaraz za bramą wjazdową, na której figurował wielki napis „Bania Spółka Rodzinna”, z niskiego fundamentu po lewej stronie drogi wewnętrznej wyrastał wielki komin; wyglądał, jakby zaraz miał zacząć dymić. Za nim rozciągał się długi budynek z przybrudzonej czerwonej cegły z frontową ścianą wypełnioną drobnymi oknami. Była to hala produkcyjna. Wewnątrz siedzieli w długim rzędzie pracownicy ubrani w białe fartuchy i sprawdzali gumowe maski przesuwające się przed nimi na taśmie. Dalsze pomieszczenie służyło za suszarnię. Rozwieszone na dolnym fragmencie ściany maski imitowały twarz Barrasa. Był to ten sam wizerunek, ale w wersjach demonstrujących różne uczucia: gniewu, zdziwienia, strachu, smutku i radości. Sefardi nie krył zaskoczenia.

Właściciel zakładu wyjaśnił, że maski cieszą się szczególną popularnością wśród młodzieży, ale nie tylko. Męski i żeński wizerunek twarzy gubernatora sprzedawał się równie dobrze. Ludzie używali masek na publicznych demonstracjach i wiecach, spotkaniach prywatnych, albo dla zabawy, albo dla demonstracji swych uczuć wobec gubernatora. Co dziwne – wyjaśnił Asturias – nabywały je dwie różne grupy obywateli: zwolennicy szefa rządu w celu okazania mu poparcia, przeciwnicy – w celu ośmieszania go. – Nie sposób to zrozumieć, ale tak jest. Sprawdziliśmy. Ta sama maska może być oceniana w różny sposób. Przez moment Sefardiemu wydawało się, że jego nazwisko brzmi Onegiras. Zwodniczość masek udzieliła się na moment jego własnej pamięci.

– Czy produkuje pan może podobizny głów zwierząt przypominające głowę człowieka? – Pytanie Sefardiego podobało się Asturiasowi. Zbliżała się pora obiadowa i właściciel firmy zaprosił gościa do pobliskiej restauracji dla przedyskutowania pomysłu.

Kilka dni później na ulicach pojawiły się „zwierzęce twarze gubernatora”. Były to egzemplarze próbne: dwa zwierzątka, żaba i lis, które po nadmuchaniu powiększały się do rozmiarów ludzkiej głowy. Doskonale przypominały twarz gubernatora w obszarze oczu, nosa i ust.

Zabawa z gumowymi zwierzątkami szalenie się podobała. Po kilku dniach we wszystkich zakątkach stolicy setki dzieci dmuchały ustnie, pompkami rowerowymi lub elektrycznymi, nowe, wciąż ulepszane wersje zwierząt z podobizną gubernatora, do której dodano wizerunki czołowych postaci jego gabinetu. Zwierzątka były poruszane małym urządzeniem na bateryjkę, skakały do przodu, niektóre wydawały ostre piski, rechot lub naśladowały śmiech Barrasa. Asturias wprowadził wkrótce innowacje; niektóre zwierzątka po zderzeniu ze ścianą przyklejały się do niej, inne wybuchały jak przekłute balony, jeszcze inne rozpadały się w powietrzu zostawiając niemiły zapach.

Produkty zostały zakwestionowane jako obrażające godność osobistą gubernatora. Rząd nie czekając na wyrok sądu uznał zabawki za pozbawione gustu, obrażające uczucia publiczne, a zabawę nimi za perwersyjną rozrywkę propagandową inspirowaną przez opozycję i wydał zakaz ich produkcji. Wkrótce produkcję i publiczne demonstrowanie także masek z podobizna gubernatora uznano za działalność antypaństwową.

Zakaz i nałożone kary wywołały sabotaż. Nieznani sprawcy wypuszczali w miejscach publicznych nowe, udoskonalone zwierzaki i eksplodowali je na odległość, kiedy zbliżał się policjant, strażnik miejski lub inny przedstawiciel władzy. Śledztwo okazało się trudne. Policji nie udało się udowodnić, kto zlecał, sponsorował lub opłacał produkcję lub dystrybucję. Wszyscy oskarżeni tłumaczyli się, że kupowali zabawki na bazarze, rynku lub lokalnym targu. Sprzedający natychmiast znikali ze sceny lub wymieniali się niepostrzeżenie po sprzedaży małej ilości egzemplarzy.

Napięcie między Gubernatorem a Mistrzem stało się sprawą publiczną, kłopotliwą dla obydwu. Pojawili się mediatorzy, usiłujący załagodzić spór i zaproponowali, aby zainteresowani spotkali się i spróbowali dość do porozumienia. Nie była to inicjatywa ani Gubernatora, ani Mistrza, ale anonimowej wysokiej osobistości Kościoła Hierarchicznego, niemogącej pogodzić się z tym, że dwaj znani obywatele walczą ze sobą.

Wedle informacji prasowych, Mistrz oskarżał Barrasa o niszczenie sztuki i tradycji zegarmistrzostwa, zegara tradycyjnego oraz o wyrażanie krytycznych opinii o branży i o nim samym. Nie był to pogląd kompletny, gdyż spór był znacznie głębszy. Rzecznik rządu twierdził, że oskarżenia Sefardiego są całkowicie niesłuszne, ponieważ gubernator Barras nie jest przeciwnikiem sztuki zegarmistrzowskiej, rozumie i docenia osiągnięcia Mistrza Baroki, tylko inaczej widzi przyszłość zegarmistrzostwa w Nomadii; nie jako supernowoczesną technologię, lecz jako specjalizację zawodową opartą na tradycji. – Nasza tradycja zegarmistrzowska ma i będzie miała wielkie znaczenie także w przyszłości, ponieważ jest fundamentem tożsamości narodowej – kilkakrotnie powtarzał rzecznik gubernatora.

Do spotkania długi czas nie dochodziło, ponieważ gubernator był niezwykle zajęty. W odpowiedzi na nieustępliwość Barrasa, Sefardi skonstruował zegarek prześmiewczy. Na jednej połowie cyferblatu pokazywał on czas uniwersalny, a na drugiej czas Barrasa. Przesunięcie daty o jeden dzień do przodu na skali zegarka uniwersalnego, powodowało cofnięcie daty o jeden dzień na drugiej skali. Jedna część cyferblatu wskazywała czas posuwający się do przodu, druga cofający się.

Spotkanie nie doprowadziło do porozumienia, ani nawet zbliżenia stanowisk. Mężczyźni rozstali się chłodno.

– Mamy dwa różne charaktery. – Wyjaśniał Sefardi w gronie przyjaciół. – Jego zegarek wskazuje przeszłość, mój teraźniejszość. Ja patrzę w przód, on ogląda się za siebie, do tyłu. Ja chciałbym, aby społeczeństwo było nowoczesne i postępowe, on, aby trwało w historii i tradycji. Nic na to nie poradzimy, mamy oczy z przeciwnej strony głowy i w związku z tym zupełnie inne wizje świata. Rzecznik rządu, do którego dotarła ta informacja, odpowiedział, że sytuacja jest dokładnie odwrotna.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 56: Straszny sen Sefardiego.

Opublikowany 13 września 2018 przez Michael Tequila

Odpowiedz

Po kilku dyskusjach spiskowcy doszli do porozumienia, co i jak należy uczynić, aby pogrzeb udał się pod każdym względem. Kiedy już wszystko ustalili, Sefardi zaśmiał się niefrasobliwie jak dziecko. Zdarzało się to tylko wtedy, kiedy naprawdę coś go zachwyciło.

Założenie było proste. Pogrzeb miał dostarczyć rozrywki jego uczestnikom i ludziom, którzy będą go oglądać w telewizji i na nagraniach video. Sefardi wyjaśniał to ożywiony. Dla Anastazji było nie do pojęcia, że wkrótce ten człowiek przestanie istnieć. Miała wrażenie, że uczestnicy w czymś nieprzyzwoitym, nawet zbrodniczym. Nie usiłowała już nawet wyperswadować mu szalonego pomysłu, bo i tak postawiłby na swoim, wybierając inną firmę pogrzebową.

– Tobie to łatwo mówić – podjęła kobieta – dla ciebie to będzie koniec wszystkiego, ale ja zostanę z bólem i kłopotami. Jestem przecież twoją wspólniczką. Będą prowadzić śledztwo i mnie szarpać pytaniami i podejrzeniami, a może nawet i oskarżeniami. – Jaka była pani rola? Co pani wie o tym czy o tamtym? Dlaczego pomagała pani denatowi w popełnieniu samobójstwa?

Sefardi nic nie odpowiedział. Miała swoją rację. On też miał swoją rację, nie odzywał się więc, czekał, aż wyrzuci z siebie żale, wygada się i uspokoi.

Najmniej czasu poświęcili na personalizację pogrzebu, nadanie mu cech specyficznie związanych z osobą zmarłego. Stawało się to coraz bardziej popularne, było modne. Rozmawiali o kwestiach takich jak video, kolaż zdjęć, muzyka, memorabilia w rodzaju ulubionych zegarków czy wydanej powieści.

*****

Następnego dnia obudził Sefardiego głos fanfar, uporczywy i głośny jak maszyna piekielna. Wstał z łóżka i wyjrzał przez okno. W mieście trwała jakaś wielka uroczystość. Był zbyt śpiący, aby go to zainteresowało. Wrócił do łóżka. Znowu zapadł w sen, lecz pokrzepienie nie trwało długo. Kiedy się obudził, zobaczył siebie stojącego w tłumie przy głównej ulicy miasta czekającego na przejazd karawanu. Wiedział dokładnie jak on wygląda, był tylko ciekaw, jak wygląda w ruchu, ciągniony przez ogiery, które sam wybrał w stadninie koni. Stał cierpliwe w cieniu drzewa, ponieważ słońce przygrzewało. Wolał także, aby nikt go nie zobaczył. Wreszcie pojazd ukazał się. Jechał wolno, choć konie ponosiły. Wyglądały jak rumaki z filmu Ben Hur, pyszne, parskające, ubrane w kolorowe czapraki. Piana toczyła im się z pysków. Zachowywały się tak, jakby ruszały na wojnę, rozpierała je energia, wytwór długiej ewolucji, nieprzerwanych ćwiczeń i dobrego wyżywienia.

Mistrz przyglądał im się z ciekawością, nawet z dumą. Skulił się nagle, kiedy z ukosa, z drugiej strony ulicy rozległa się seria strzałów z karabinu maszynowego, potem druga, potem dwie równocześnie. Strzelano w kierunku karawanu, na którym stała urna przymocowana do czarnej, błyszczącej platformy. Posypały się drzazgi i kawałki szkła, pociski uderzały o powierzchnię ulicy odbijając się rykoszetami w kierunku budynków. Na chodnikach wybuchła panika. Obserwatorzy konduktu pogrzebowego i przechodnie rzucili się do ucieczki; ktoś upadł, krzyczał, wkrótce krzyk przerodził się w skowyt bólu i strachu.

– To łajdak! – Krzyknął Sefardi i zaczął rozglądać się dookoła. Sam nie wiedział, czego szuka: kamienia, grubego kija, kawałka metalowego pręta czy może granatu.

– Kogo miał pan na myśli nazywając go łajdakiem? – Z boku pojawił się nieznany, dobrze ubrany mężczyzna.

– Jak to, kogo? Tego drania, Barrasa Blawatsky’ego!

– Jeśli tak, to zgadzam się z panem. – Nieznajomy rzucił się na Sefardiego i zaborczo zaczął go ściskać.

– Zachowuje się jak matka witająca powracającego z wojny syna – pomyślał Sefardi. Zrobiło mu się mdło z wrażenia. Nieznajomy obejmował go energicznie metodą „na niedźwiedzia”. Sefardi zbudził się spocony, stłamszony, ale szczęśliwy, że udało mu się wyrwać maszkarze sennej. Postawił nogi na ziemi, popatrzył na pustą ścianę, z której nie wiadomo, dlaczego spadł obraz, i uspokoił się. Za chwilę myślał już pozytywnie. – Dobrze, że mam bogate sny, bo nie miałbym o czym pisać.

Podsumowanie zamknęło koło marzeń, widziadeł sennych, pragnień i niepokojów człowieka, którego ostatnią misją miało być zakończenie życia w sposób niosący radość rzeszom zwykłych ludzi spragnionych rozrywki. Mistrz udał się do kuchni, aby uczcić szczęśliwe przebudzenie kubkiem mocnej, czarnej kawy bez odrobiny cukru.

Kup książkę z bardzo dobrymi recenzjami dla siebie lub na upominek dla bliskiej osoby: https://tinyurl.com/y7cza5nc

Michael Tequila

Strona autorska

Archiwa kategorii: Powieść

Z serii „Szyderstwem w dyktaturę”: Bolesny wątek prawdy i kłamstwa.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 72: Wiec i dyskusja publiczna w Casi

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 71: Pierwsze doświadczenia Sefardiego w Casi

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 70: Dziwne spotkania podróżne Sefardiego

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 70: Awantura na przystanku autobusowym

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 69: Wypadek samochodowy

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 68: Śmierć burmistrza

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 67: Zabawa w morderstwo

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 66: Cud powrotu parlamentarzystów i fronty atmosferyczne

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 65: Hibernacja klasy politycznej

Wspólne zdjęcie w Białym Domu

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 64: Osobniki alfa i instruktor szkolenia.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 63: Skryte przelewy i cicha indoktrynacja.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 62: Konspiracja. Tajemnica komunikacji i przekazów.

Powieść. Laboratorium Szyfrowanych koni. Cz. 61: Leśny rządowy obóz przetrwania.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 60: Kto okrada państwo? Sefardi wyrusza do Casi.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 59: Miłość i wolność na rozdrożu.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 58: Spotkanie na Placu Concordia

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 57: Maski i spór Barras-Sefardi.

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 56: Straszny sen Sefardiego.

Październik 2018
P	W	Ś	C	P	S	N
« Wrz
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31