Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 214: Zamach bombowy w kawiarni

Zwiedzając japońską kawiarnię Sefardi nie krył zaskoczenia. Nie pytał o szczegóły, domyślając się, że wnuk dzieli się z nim prawdopodobnie także swoimi doświadczeniami. Nie mieściło mu się w głowie, że Sato i jego partnerka preferowali kontakty wirtualne raczej niż bezpośrednie spotkania. Zapytał Enrique o to.

– Im to odpowiada. Oboje zaspokajają swoje pragnienia seksualne, podniecają się, przeżywają akty miłosne, snując marzenia i fantazje erotyczne. Co ważne, nie tracą czasu na dojazdy. Ich spotkania niewiele ich kosztują. To tylko koszt wynajmu sali i użytkowania komputera. Mają tu idealne warunki do intymnych spotkań. Niejednemu mężczyźnie nie przeszkadza nawet to, że za jego plecami stoi jeszcze ktoś inny. To kwestia poczucia bezpieczeństwa. Domyślam się, że ciebie to dziwi, bo jesteś osobą starszej generacji. Tutaj, w kawiarni, panuje współczesność. Sato i jego partnerki zachowują się całkowicie swobodnie, sami określają sobie reguły postępowania. Są wolnymi ludźmi, nie chcą wiązać się ze sobą, chcą żyć bez zobowiązań. Oni nawet uważają, że nie mogą tego zrobić, bo nie mają czasu ani możliwości. Nie mają chęci spotykać się ze sobą bezpośrednio. Mieszkają z dala od siebie, długo pracują, bardzo dobrze zarabiają, są zadowoleni z pracy, prowadzą bogate życie. Każde z nich ma swoich przyjaciół. To jest miłość w nowoczesnym wydaniu. Media nazywają to cyberseks, czyli seks online – wyjaśnił Enrique uprzedzając pytanie dziadka. – W moim środowisku i w moim pokoleniu nie jest to wstydem, ale zaletą. To znak czasu.

Drogę do drzwi wyjściowych z kawiarni mężczyźni przeszli w milczeniu. Sefardi potrzebował czasu na oswojenie się z czymś, czego nie znał ani nie rozumiał, co było jak najbardziej rzeczywistością i zdobywało coraz więcej zwolenników. W końcu pomyślał, że nowa forma relacji damsko-męskich daje ludziom znacznie więcej niezależności i że rząd czeka twardy orzech do zgryzienia, aby przekonać ich do prokreacji.

*****

Kilka dni później w kawiarni wybuchła bomba. Policja natychmiast podjęła śledztwo. Większą część zdarzenia odtworzono z monitoringu. Przy krawężniku na ulicy zatrzymała się furgonetka. Wysiadł z niej mężczyzna z brodą tak gęstą, że nie sposób było rozpoznać rysów twarzy, tym bardziej, że na głowie miał czapkę zasłaniającą uszy i nosił ciemne okulary. W prawej ręce trzymał paczkę. Przybysz rozejrzał się nieufnie na boki, podszedł do okna i przez chwilę przy nim majstrował. Chyba wcześniej coś tam zrobiono, ponieważ w ciągu kilkunastu sekund było już otwarte. W kawiarni zainstalowany był alarm, ale nie włączył się. Zamachowiec wszedł do środka przez okno. Po kilkudziesięciu sekundach wyszedł tą samą drogą, docisnął ramę okna do ściany, wsiadł do furgonetki i odjechał.

W momencie eksplozji bomby w kawiarni znajdowało się niewiele osób. Było krótko po dziesiątej rano. Wybuch rozerwał stojące w pobliżu meble na strzępy; ich szczątki leżały rozrzucone po wszystkich kątach. Widok był nie tyle straszny, ile dewastujący. Pierwsza myśl personelu była taka, że eksplodował kocioł centralnego ogrzewania piętro niżej.

Policjanci długo pracowali na miejscu zdarzenia. Kawiarnię zamknięto, budynek i przynależny do niego parking odgrodzono od ulicy. Przyjechali pirotechnicy, aby sprawdzić, czy nie ma jeszcze innego ładunku. W sobotę, następnego dnia po tragedii, w kawiarni zapanowało prawdziwe szaleństwo; przez cały dzień przychodzili ludzie, aby obejrzeć miejsce zamachu.

Śledztwo doprowadziło policję tylko do okna, przez które wniesiono ładunek wybuchowy. Oprócz sposobu wejścia złoczyńcy do kawiarni i zakresu szkód nic więcej nie udało się ustalić. Sprawca nie pozostawił za sobą śladów. Jego pojazd w momencie parkowania przed kawiarnią miał fałszywą tabliczkę rejestracyjną. Była to zwykła furgonetka, jakich tysiące porusza się po kraju. Sefardi domyślał się, że mogła to być akcja tajnej policji skierowana przeciwko tym, których rząd nazywał „odszczepieńcami”, „zboczeńcami” i „bezpośrednimi wrogami prokreacji”.

*****

Bomba zjednoczyła przeciwników prokreacji konsolidując wszystkie ich nurty, włącznie z homoseksualistami i cyberseksiarzami, oraz uruchomiła falę doniesień o nadużyciach władzy. Wkrótce nastąpiły dwa dalsze zamachy bombowe, ktoś podpalił także klub osób o odmiennych orientacjach seksualnych. Kiedy członkowie klubu w pośpiechu opuszczali budynek nieznani sprawcy napadli na nich i pobili.

Media donosiły o nadzwyczajnej aktywności policji, porwaniach, tajemniczych podpaleniach, akcjach szkalowania i dywersji, manifestacjach i kontrmanifestacjach. Na spotkaniach publicznych pojawili się prowokatorzy. Organizatorzy imprez oskarżali o to policję i rząd. Gubernator ignorował te głosy, szef policji, Babochłop, zaprzeczał oskarżeniom. W Internecie pojawiły się doniesienia, że to patriotycznie nastawieni obywatele i organizacje wrogie zboczeńcom dają znać o sobie.

Przekaż dalej
0Shares

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 194: Kult fallusa

Niemożność poradzenia sobie z prezerwatywami męczyła gubernatora, dopóki nie wpadł na przewrotny pomysł. Nikomu w gabinecie nie ujawnił go z obawy o kompromitację. Swój plan powierzył jedynie skromnej urzędniczce rządowej, o której nikt nie pomyślałby nawet, że może być łączniczką z tajną policją. Już po kilku dniach Babochłop miał swoich ludzi w trzech zakładach produkujących prezerwatywy, zatrudnionych na stanowiskach pakowaczy, majstrów, brygadzistów oraz kontrolerów jakości produkcji. Mieli ważną rolę do spełnienia: przebijać prezerwatywy przed zapakowaniem. Jeśli musieli je rozpakować, aby to zrobić, co z reguły miało miejsce nocą, wkładali je w opakowania zastępcze. Ponieważ popyt produkt był duży, nikt nie zwracał uwagi na opakowanie. Był to czysty sabotaż. Gubernator nie był w stanie ocenić, jakie skutki on przynosił, wyobrażał sobie jednak, że zadał przeciwnikom potężny cios.

Kościół sprzeciwiał się praktyce sabotażu, uznając ją za nieetyczną. Eminencja przez długi czas o niczym nie wiedział, przynajmniej nie przyznawał się do takiej wiedzy. Dowiedział się o wszystkim od jednego z księży, który spowiadał strażnika z zakładu wyrobów gumowych, zatrudnionego tam przez tajną policję w celu przekłuwania prezerwatyw. Miał on wyrzuty sumienia, że uszkodzone wyroby mogą przyczyniać się do przenoszenia chorób wenerycznych. Eminencję męczyło to dodatkowe zagrożenie społeczeństwa, mającego już za sobą wielką dawkę cierpień, trudno mu było jednak określić, czy przekłuwanie prezerwatyw w sytuacji kraju jest grzechem czy nie. Długo roztrząsał to w swoim sumieniu, może nawet nie dlatego, że tak bardzo go to męczyło, po prostu drobiazgowy i lubił rozwiązywać zagadki logiczne.

– Z jednej strony jest to grzech, z drugiej strony nie, bo sprzyja wywiązywaniu się ludzi z obowiązków nałożonych przez Stwórcę – doszedł do wniosku. Swoją niepewność nosił w sumieniu przez kilka dni, po czym zapomniał o wszystkim. Jeśli mu się przypomniała, to na krótko. Był zadowolony, że w końcu jego sumienie oczyściło się z męczącego natręctwa.

*****

Determinacja gubernatora i arcybiskupa rosła. Rząd gotów był podjąć najbardziej ryzykowne i drastyczne środki i działania, aby tylko ratować kraj przed nieszczęściem. Wiedzieli o tym przedstawicie dyplomatyczni wszystkich krajów akredytowani w Nomadii.

Ambasador Nubuku Kirudze, licząc na wzbudzenie zainteresowania gubernatora Blawatsky’ego kulturą Japonii, wspomniał mu na dorocznym przyjęciu dla korpusu dyplomatycznego o kulcie fallusa obchodzonym w jego kraju jako święto płodności pod nazwą Kanamara Matsuri. Wzmianka o płodności trafiła na podatny grunt. Gubernator zaprosił ambasadora do siebie na rozmowę. Przyjął go serdecznie w swoim gabinecie już następnego dnia. Rozmowa o kulturze japońskiej była tylko pretekstem, który ambasador, doświadczony dyplomata, potraktował z wielkim szacunkiem. Mężczyźni spędzili blisko godzinę rozmawiając o szczegółach.

Wieczorem gubernator i Czarna Eminencja spotkali się we dwójkę, aby omówić niełatwy temat. Mieli poważne obawy. Wymienili się informacjami na tematem kultu fallusa w ujęciu historycznym i geograficznym, gdyż temat wykraczał poza granice Japonii. Rozmowa w części rozwiała ich obawy. Temat fallusa, waginy i płodności był obecny we wszystkich krajach od początków cywilizacji ludzkiej. Wedle mitologii egipskiej starożytny bóg Atum stworzył świat poprzez masturbację. Cechy fallocentryczne miała także biblijna opowieść o przymierzu z narodem wybranym, przypieczętowanym obrzezaniem, co oznaczało, że penis stał się symbolem związku między Izraelitami a Stwórcą.

Dwaj przywódcy byli zgodni co do jednego: dla dobra kraju muszą zaryzykować eksperyment zwiększający zainteresowanie płodnością i prokreacją. Duchowny okazał się większym optymistą niż gubernator:

– Dlaczego ta impreza nie miałaby być udana, skoro udaje się każdego roku Japończykom? Czy my jesteśmy od nich gorsi? Mniej otwarci lub mniej odważni?

Przy udziale ambasadora Nubuku Kirudze i jego attaché kulturalnego odbył się wkrótce w Afarze happening. Było to zdarzenie na pograniczu sztuki, kultury, religii i teatru ulicznego. Przez Plac Centralny przemaszerowała procesja. Na jej czele szli mężczyźni i kobiety ciągnący na lawecie z drewnianymi kołami wizerunek fallusa grubości jednego metra i długości trzech metrów wykonanego z drzewa cedrowego. Lawetę popychało osiem skąpo ubranych kobiet w wieku od osiemnastu do osiemdziesięciu ośmiu lat. Uroczystość odbywała się pod hasłami „Zdrowie i płodność dla rodziny i narodu”.

Japoński festiwal fallusa Kanamara_Matsuri

Demonstracja kultu fallicznego, umocniona wywiadem z ambasadorem Nubuku Kirudze, wywołała wielkie zainteresowanie Japonią i jej kulturą. Biura turystyczne nie mogły nadążyć ze sprzedażą i obsługą wycieczek do tego kraju. Nie trwało to jednak długo. Ktoś zaczął rozpuszczać plotki, prawdopodobnie stowarzyszenie Pobożnych Matron, że wycieczki do Japonii w celu poznania jej kultury i zwyczajów to jedno wielkie kłamstwo, oszustwo i naciąganie naiwnych na bezsensowne wydatki.

Zainteresowanie Nomadyjczyków kultem fallusa i płodności utrzymywało się przez jakiś czas. Odważniejsze kobiety spały z symbolem fallusa pod poduszką, aby spełniły się ich marzenia zajścia w ciążę. W mieście powstawały koła czcicielek świadomego macierzyństwa, marzycielek o dziecku, akademie płodności i macierzyństwa. Pojawili się też anonimowi darczyńcy, prawdopodobnie zagraniczni, importujący z całego świata obrazy, symbole i artefakty związane z kultem płodności i prokreacji.

Po okresie zainteresowania, pojawili się krytycy kultu. Ich krytyka stawała się coraz bardziej agresywna. Gubernator Blawatsky uznał, że dalsze lansowanie płodności poprzez oddawanie czci męskiemu członkowi, powszechnie już nazywanego fallusem, nie ma sensu. Po konsultacjach ze zwolennikami i przeciwnikami kultu podjął decyzję. Miał obawy, że jeśli szybko nie zareaguje, nie usunie z miasta męskiego symbolu płodności i nie zakaże dalszych jego pokazów, to środowiska bigoterii i dewocji oskarżą go o fetyszyzm, wyuzdanie i rozpustę.

– Może nawet o zboczenie seksualne. – Przeszło mu przez myśl.

Możliwość posądzenia go o perwersję wydała mu się szczególnie nieprzyjemna, nawet niebezpieczna.

Przekaż dalej
2Shares

Co mamy i co mieć będziemy. 2017 v. 2018.

Piszę po Świętach Bożego Narodzenia, czyli na trzeźwo, bez widoku krzywej mordy karpia. Dzięki temu wyraźniej widzę przyszłość. Jest różowa.

Mijający rok oceniam dobrze. Mamy osiągnięcia. Mnie najbardziej podobało się zwolnienie 90 generałów, niezakupione helikoptery oraz dotacje na wyrąb Puszczy Białowieskiej, jakie Unia nam obiecała. Ileż to zaoszczędzonych pieniędzy! Nie dziw, że nasza gospodarka rozwija się tak szybko. Jeśli chodzi o tempo rozwoju, to jesteśmy podobno na 14 miejscu w Europie. To nieźle, bo jakiś szczupły medalista w okularach straszył mnie w telewizji, że rozwijamy się najszybciej w Europie. To byłoby niebezpieczne.

W prasie znalazłem tekst o Japonii, który wezbrał we mnie uczuciem patriotycznej radości. Cytuję: „ … honorowy kodeks bushido, koncentrat konfuncjanizmu, zen i szinto, który niczym samurajski miecz ciosał dusze Japończyków całe dziesięć wieków i do dziś jest ich moralnym i mentalnym kompasem. Uczciwość, grzeczność, czystość, skromność, pracowitość, solidarność i lojalność – cnoty bushido są cechami Japończyków”.

– To tak jak i u nas – pomyślałem. Teraz wiem, dlaczego tęskniliśmy za drugą Japonią. Jesteśmy zdumiewająco podobni do nich. Nie wiem tylko, czy oni też mają tyle dumy narodowej i tak nie lubią być na kolanach jak my. 

Rok 2018 według horoskopu chińskiego to rok Psa, żywiołu Ziemi. Cytuję: „Rok Psa jest czasem przyjaźni oraz zacieśniania kontaktów międzyludzkich. To także czas współpracy i okazywania większej tolerancji sobie nawzajem. Teraz staniemy się bardziej wrażliwi, dzięki czemu wiele dotychczasowych nieporozumień oraz konfliktów może zostać zażegnanych. Wystarczy jedynie odrobina dobrej woli”.

Brzmi to bardzo zachęcająco. Liczę na rok Psa.

Podsumowując, jest nieźle, będzie jeszcze nieźlej, może nawet jeszcze lepiej. Tego oczekuję od losu, czyli łaski pańskiej, która – jak mówi przysłowie – na pstrym koniu jeździ. Ponieważ u nas dysponentem łaski pańskiej jest rząd, rok 2018 napawa mnie optymizmem.

Może jeszcze coś na ten temat napiszę. Radości nigdy za dużo.

Przekaż dalej
1Shares