Archiwa tagu: kronika

Powieść “Cezarea”. Odc. 8: Kronikarz Taranta ma wątpliwości

Opublikowany przez
Odpowiedz

Wirgil Taranta miał zły dzień. Na początku pełen entuzjazmu, po kilku dniach poczuł, że nie radzi sobie z kroniką Cezarei i okolic, nie pisze jej z takim rozmachem, jak to sobie wyobrażał i obiecywał. Zastanawiał się, czy potrafi być bezstronny w opisywaniu rzeczywistości, widzieć rzeczy takimi, jakie są, a nie takimi, jakie ludziom dyktują uprzedzenia i ich własne wartości. Trudno mu było czasem zdecydować, co jest ważne, co warto zapisać, a o czym należałoby zapomnieć. Błądził po labiryntach niepewności. Widział to i czuł.  

Zamiast pisać historię Cezarei, zastanawiał się, czy nie dałoby się jej opowiedzieć, scena po scenie. Postanowił podzielić się wątpliwościami z Edwardem Teu, znajomym z osiedla, prawie sąsiadem. Widział go często przez okno. Właściwie to nawet przyjaźnili się. Myślał o nim czasem, że mógłby być jego sobowtórem, jakimś alter ego. Reprezentowali podobne poglądy na wiele spraw. Zadzwonił do Teu.

– Proszę wpaść do mnie. – Usłyszał w odpowiedzi.

– To szekspirowska decyzja w rodzaju „Być albo nie być”. – Wirgil przyznał otwarcie.

Miał obwódki pod oczami, wyglądał na zmęczonego.

– Czuję się tak, jakbym pchał całą noc taczkę wyładowaną kamieniami. – Nieprzespana noc w jakiś sposób usprawiedliwiała go przed samym sobą. –  Opowiadanie dziejów Cezarei byłoby okazją do przetestowania siły fabuły oraz atrakcyjności głównych postaci.

Teu myślał z życzliwością o Wirgilu. Znali się od dawna, można by powiedzieć, że od zawsze. Też miał wrażenie, że przypominają braci zmieniających się w rolach. Raz jeden wydawał się być starszy i bardziej doświadczony, innym razem było odwrotnie.

Teu radził najlepiej, jak umiał.

– Proszę się nie tłumaczyć. Każdemu zdarza się być na rozstajach. Teraz częściej niż niegdyś, bo czasy są zwariowane. Każdy pędzi jak szalony. Niech pan pisze, panie Wirgilu. Z czasem nabierze pan wprawy. Opuszczą pana wątpliwości. Historia zdarzeń jest dobra tylko w momencie, kiedy ją opowiadamy, bo zaraz wyparowuje. Verba volant, scripta manent. Słowa ulatują, to co zapisane, pozostaje. To prawda stara jak świat. Kroniką wystawi pan pomnik sobie, współczesności, Cezarei i pańskiemu Namiestnikowi.

*****

Następnego dnia kronikarz znowu zadzwonił do Teu. Rozgadał się.

– Byłem na spotkaniu Wspólnoty Osiedlowej. Tutaj, blisko, w salce parafialnej kościoła. Od czasu likwidacji trzepaków to miejsce stało się punktem spotkań, rodzajem klubu dyskusyjnego połączonego z think-tankiem i ośrodkiem decyzyjnym. Chciałem przewietrzyć swoje poglądy. Rozmawiałem z ludźmi z osiedla. To w większości ludzie młodzi, zapracowani i zaganiani. Nie rozumieją mnie. Pana też by nie zrozumieli. Dzieli nas przepaść generacyjna, smartfonu, komputera i dwukołowej hulajnogi elektrycznej. Ja wprawdzie używam tylko dwa pierwsze urządzenia, ale nie jestem do nich przywiązany tak jako oni. Dla nich i dla ich dzieci te wynalazki wydają się być sensem i sednem życia. Przynajmniej dla większości z nich. Ci ludzie żyją w przestrzeni wirtualnej. W każdej wolnej chwili serfują po Internecie, spotykają się z przyjaciółmi i rodziną, konwersują, szukają wakacji, płacą rachunki, składają sobie życzenia imieninowe i robią zakupy. Na ziemię zstępują tylko wtedy, kiedy komputer lub telefon ulegnie uszkodzeniu, kiedy kierują samochodem jadąc do pracy lub wpadają na chwile do sklepu na rogu, aby kupić bułeczki i ser na śniadanie. Podejrzewam, że nagrywają się na smartfonie, kiedy figlują w łóżku.

Wirgil przerwał na chwilę, jakby dla nabrania oddechu.  

– Najgorsze, że w Internecie nie ma prawdziwego lasu, prawdziwego powietrza, niczego, co można dotknąć lub powąchać. Mimo to stwarza on nieprzeparte poczucie rzeczywistości. Jest rzeczywistością, a zarazem nią nie jest, Jest prawdą a zarazem fałszem. Co tu mówić! To mnie męczy, bo Internet przypomina mi władze Cezarei, o których z konieczności muszę pisać. Ale jak to robić? Co jednemu wydaje się czarne jak sadza, dla drugiego może być białe jak śnieg. – Wirgil pomyślał już o polityce, konkretnie o premierze Chudym.

W jego głosie brzmiała niepewność.

– Na spotkanie w salce parafialnej poszedłem, bo czuję się samotnie. Najczęściej nie mam do kogo gęby otworzyć. Mógłbym to robić, gdybym miał papugę, ale nie mam. Czasem trzeba o sprawie podyskutować, zanim się o niej napisze. Dlatego chciałbym złożyć panu propozycję. Niech pan zostanie moim mentorem. – Ostatnie słowa Kronikarz wypowiedział bardziej zdecydowanie.

– Co ma pan na myśli, panie Wirgilu? Kim dla pana jest mentor?

– Kimś, kto życzliwie choć krytycznie będzie opiniować to, co mam do napisania. Co dwie głowy, to nie jedna.

Propozycja wydała się Teu sensowna. Nie było to skomplikowane i zapewne nie wymagało wiele czasu. To było ważne. Miał swoje obowiązki, nie mógł ich zaniedbywać. Zgodził się. Kiedy powiedział tak, pomyślał, że życie lubi płatać figle, a natura ludzka bywa czasem nieobliczalna.

Kronikarz pomyślał coś bardzo podobnego. Nie wymienili się jednak poglądami.

Przekaż dalej
0Shares

Powieść “Cezarea”. Odc. 2: Sprzeczka o namiestnika i kraj

Opublikowany przez
Odpowiedz

Następnego dnia, w poniedziałek, z samego rana, Wirgil Taranta czekał na Teu przy krawężniku. Wiedział, że po śniadaniowe zakupy świeżego pieczywa i mleka udaje się on o godzinie ósmej rano. W sklepach nie było już wtedy tłoku. Teu szedł zamyślony, kiedy przyjaciel zatrzymał go, pozdrowił staromodnym „Witam serdecznie szanownego pana” i od razu przystąpił do wyjaśnień.

– Chciałem panu powiedzieć coś więcej na temat kroniki Cezarei i okolic. Tak ją sobie nazwałem. Centralnym wątkiem są dzieje Cezarei i losy jej najbardziej prominentnych obywateli, zwłaszcza Namiestnika Leona Krzepkiego-Kukuły. To postać pierwszoplanowa. Czy pan wie, drogi przyjacielu, że niegdyś nosił on tytuł Naczelnika Wioski i Torów Kolejowych? Teraz stoi o niebo wyżej, jest Namiestnikiem.

To człowiek nietuzinkowy. Jest podziwiany i nienawidzony jednocześnie. – Wyjaśnił Taranta. W jego oczach błyszczały iskierki entuzjazmu.

– Zdaje się, że pan go lubi, panie Wirgilu. Mnie to nie przeszkadza. Każdy ma prawo do miłości i nienawiści. Ja raczej za nim nie przepadam. Ale bez przesady. Staram się być wyważony w uczuciach do ludzi. Ciekaw jestem, co pan sam o nim sądzi? Co pan o nim wie?

– Namiestnik to osoba wielkiej kultury i możliwości. Stanowi on dla mnie labirynt tajemnic, co daje mi możliwość eksploracji, czym może być człowiek i dokąd zmierzać. – Wyjaśnił Wirgil Taranta, przyspieszając kroku, aby zrównać się z Teu.

– Nie tylko dokąd zmierza, ale także, jak wiele można wysadzić w powietrze bez ładunku wybuchowego, jeśli ma się w sobie dużo uporu, obsesji lub głupoty. – Dodał Teu nie bez uszczypliwości. Nie mógł powstrzymać się od komentarza. Namiestnik działał mu na nerwy od czasu, kiedy jego partia wygrała wybory do parlamentu Cezarei.

– Może pan mówić sobie co chce. Ja staram się być obiektywny. Czy go lubimy czy nie, jego historia jest historią Cezarei. Jest tu najważniejszą osobą, co by nie powiedzieć.

Teu podjął rzuconą mu rękawicę. Wyraził sprzeciw. Zrobił to celowo, aby wysondować, co naprawdę Wirgil sądzi o Namiestniku i Cezarei.

– Ja nie jestem takim wielkim entuzjastą Namiestnika czy Cezarei jak pan, Wirgilu. Jak na mój gust Kukuła jest zbyt pobożny, uparty i niechętnie słucha ludzi. A Cezarea to zwykła miejscowość a nie jakieś bajeczne imperium usytuowane przez samego Stwórcę na wielkim płaskowyżu między Górami Syrenimi na południu a Morzem Tyrańskim na północy.

– Oraz między dzikim Wschodem i zastałym Zachodem, gdzie antyczne zabytki zajmują większą powierzchnię niż pozostałe obszary lądu razem wzięte. – To pan chciał powiedzieć. – Replikował Taranta.

– Przyznaję, że zgrabnie mi pan dociął. – Teu uderzył w pojednawczy ton uznając, że przesadził ze zgryźliwością.

– Przyznajcie, że to wszystko brzmi fascynująco! – Wykrzyknął Wirgil Taranta w kierunku mijającego ich małżeństwa z dzieckiem.

– Zachowuje się jak aktor. – Pomyślał przyjaciel z niechęcią. – Słów udawanego podziwu nie kieruje do mnie, mimo iż znajduję się tuż obok. – Z tym, że jest inaczej, niż życzyłbym sobie, godzę się szybko od czasu kiedy zrozumiałem, że wprawdzie człowiek kule strzela, lecz Bóg je nosi dokąd mu się podoba. – Pana Boga to i ja nie rozumiem, nie tylko agnostycy i ateiści. Ci ostatni to nawet go nie dostrzegają. – Wtrącił Teu mimochodem. Myśl przyszła mu do głowy, ponieważ poprzedniego dnia czytał na ten temat w Wikipedii.

Na szczęście rozmówca był skoncentrowany na sobie. To uratowało Teu przed opinią, że jest nieuważny, mało przyjacielski lub po prostu niewierzący.

Przekaż dalej
0Shares

Powieść “Cezarea”. Odc. 1: Kronikarz Taranta pisze kronikę

Opublikowany przez
Odpowiedz

Joseph Noel Paton: The Reconciliation of Titania and Oberon

Wirgil Taranta obudził się po nocy snów płochych jak myśl rozbawionej kotki, dzielących czas na dłuższe chwile czuwania i krótsze chwile marzeń. W chmurze odchodzącej senności zauważył kolorową bańkę podobną do mydlanej, wypełnioną po brzegi dziwnymi napisami. Przyjrzał im się bliżej. Wydały mu się świeże i naturalne niczym mleko prosto od krowy. Chwytał je po kolei delikatnie w palce i odczytywał. Udało mu się odczytać co najmniej pięć. Zachęcały go, aby pisał kronikę towarzyską rodzimej Cezarei, obiecując niezwykłą fabułę, żywe wątki, nagłe zwroty akcji oraz bohaterów osadzonych mocniej w rzeczywistości niż kamienie młyńskie.

Napisy były tak przekonywujące, że Wirgil Taranta wziął je za boskie polecenie.

Kiedy jednak przyjrzał się im bliżej, zauważył coś czarnego i kosmatego, jakby gruby potargany sznur. Domyślił się, był prawie pewien, że był to diabeł. To go zdezorientowało. Poczuł się zagubiony. Czerń myliła mu się z bielą a kosmatość z atłasem. Tak go to poruszyło, że skomponował poemat, rodzaj refleksji na temat dobrych i złych obszarów mocy.

Po śniadaniu, smakującym jak jaja w miodzie zaprawione cytryną, zadzwonił do Edwarda Teu, swego przyjaciela i sąsiada z osiedla, aby opowiedzieć mu o niezwykłych przeżyciach.

– Ucieszyłem się, że w końcu się obudziłem z tego snu. Zmartwiłbym się, gdybym tego nie zrobił. Męczyłoby mnie poczucie straconego czasu, a potem poczucie winy. Wolałem o tym nie myśleć, bo negatywne myślenie to najkrótsza droga do depresji. Teraz pozostaje mi tylko zająć się objawieniem. Po tej deklaracji Wirgil wyrecytował swój poemat bez tytułu:

W przepastnej nocy rozpadlinie
sen majakami opornie płynie,
przez skały myśli się przeciska
i świadomością co raz błyska.

Wspomnienie zdarzeń sen wypłasza,
śle od Annasza do Kajfasza,
od pragnień tego, co niespełnione
do żalu po tym, co poronione.

W tumanach cieni jaźni bryzgi
do bogów nocy ślą umizgi
prosząc o senne pokrzepienie;
o nocy, dnia bądź przebaczeniem!

Teu chętnie wysłuchał jego recytacji; była nadawana na jego ulubionej fali. Noc niejednokrotnie również zaskakiwała go swoimi dwuznacznymi zagrywkami.

*****

Kolorowa bańka z przesłaniem przesądziła sprawę. Wirgil Taranta postanowił pisać kronikę Cezarei, reprezentującej wzór idealnego społeczeństwa, nie tylko w Europie. Dzieląc się swym planem, Wirgil poprosił przyjaciela o opinię i wsparcie.

– Chodzi przede wszystkim o to, aby ujawnić wszem i wobec, jacy jesteśmy, co myślimy i dokąd zmierzamy. Pokazać kontrasty: lśniące morze i szorstkie sztolnie kopalniane, ludzi łysych i kosmatych, rudych i prawdomównych. Naczelnika Kukułę jak i prostego wyrobnika obsługującego taśmę produkującą samochody przyszłości z napędem elektrycznym. Mądry rząd i zagubioną w polu opozycję. Zdrowo myślące krowy i psa goniącego własny ogon. Premiera z różańcem w ręku i jego seksualną sekretarkę.

Edward Teu pomyślał, że przyjaciel zapędził się w ślepy zaułek chorobliwego entuzjazmu. Zadał sobie pytanie, dlaczego zwrócił się z tym do niego. Odpowiedź pojawiła się prawie automatycznie. – Byłem na podorędziu, na wyciągnięcie ramion. Gdybym był nieślubnym dzieckiem lub podłym złoczyńcą, też zapewne chciałby wyjawić mi swoją tajemnicę.

Zagubiony w myślach Teu nie zwrócił uwagi, że przyjaciel kontynuuje wywody.

– Cezarea i my, jej mieszkańcy, naprawdę jesteśmy pępkiem świata, a nie jakąś kropką na afrykańskim odludziu, gdzie biały diabeł mówi dobranoc czarnym mieszkańcom. Wiarę w centralne położenie i znaczenie Cezarei trzeba utrwalić i upowszechnić. To będzie moja rola.

Wiedziałem o co mu chodzi z tym pępkiem świata. O wiarę, że to co dzieje się u nas jest znaczące i ważne także dla innych krajów, może nawet i kontynentów.

*****

Decyzja Wirgila nie zaskoczyła Edwarda Teu. Pomysł prowadzenia kroniki od dawna dojrzewał w siwej głowie Wirgila. Była jak rozgrzany tygiel, w którym obserwacje i wyobrażenia właściciela przetapiały się w litery, słowa i zdania.

Wirgil Taranta rozmarzył się.

– Kronika Cezarei! Jej treść i piękno wstrząsną każdym wrażliwym czytelnikiem jak widok osiki siekanej tasakami deszczu przez wiosenny wiatr.

W tych słowach było natchnienie i poezja. Teu uznał, że przyjaciel posiada talent, który pod żadnym warunkiem nie może się zmarnować. Udzielił mu błogosławieństwa. Przyjaciel przyjął je z godnością.

Obydwaj nie zdawali sobie sprawy, jaki krzyż biorą na ramiona.

Przekaż dalej
0Shares