Odc. 1 Teresa

Teresa Lamer cieszyła się życiem. Mówiono o niej, że urodziła się w czepku. Miała trzydzieści dwa lata, dobry zawód i idealny stan zdrowia. Nikogo to nie dziwiło, ponieważ dobrze się odżywiała i prowadziła aktywny tryb życia. Latem namiętnie oddawała się pływaniu, zimą jeździła na nartach.

– Czuję się fantastycznie. Regularnie ćwiczę i jestem w takiej formie, że mogłabym ścigać się z koniem – żartując, uśmiechała się figlarnie, po czym dodawała: – No! Może nie z koniem, ale z kucykiem.

Teresa pracowała w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego na stanowisku kontrolerki budowy. To zapewniało jej regularny dochód i stabilizację. Życie prywatne miała też uporządkowane. Nie była to jakaś szalona namiętność, ale prawdziwa miłość. Z Marcinem chodziła już ponad rok. Spotykali się regularnie co najmniej kilka razy w tygodniu.

Nie byli małżeństwem, ale żyli ze sobą przykładniej niż niejedna para małżeńska. Mieszkali osobno; ona we własnym mieszkaniu, on jeszcze z rodzicami. Właściwie to nie było nawet jasne dlaczego nie zamieszkali razem. Tak zaczęli i tak było im dobrze. W ich uczuciach była przyjaźń i miłość. Oboje mieli swoje przywary i słabości, ale tego nie dostrzegali, nie było to dla nich ważne. Co do małżeństwa, to uważali je za ceremoniał, tradycję ważną dla osób wierzących w sakrament święty.

– Żyć nie umierać, choć wolałabym, abyśmy częściej byli razem – mawiała Teresa, uśmiechając się tajemniczo.

Po ukończeniu trzydziestego drugiego roku życia jej stan zdrowia pogorszył się. Coś zepsuło się w jej organizmie. Kojarzyła to sobie z koszmarnym doświadczeniem w czasie rejsu statkiem wycieczkowym „Caribbean Aristocracy” płynącym wzdłuż wschodnich wybrzeży Stanów Zjednoczonych w kierunku Kuby.

Podróż przebiegała spokojnie przy dobrej pogodzie aż do chwili, kiedy u wybrzeży kontynentu pojawił się huragan Wilma niosący ze sobą rekordowo niskie ciśnienie. Osiemnastego września huragan nasilił się i po prostu oszalał na wysokości Florydy. W ciągu dwudziestu godzin ciśnienie atmosferyczne w oku huraganu spadło z 982 do 882 hektopaskali. Dzień dziewiętnastego września okazał się dniem klęski nie tylko dla Teresy. Wycieczkowiec znalazł się niebezpiecznie blisko oka cyklonu. Mimo wcześniejszych ostrzeżeń meteorologicznych dowództwu jednostki nie udało się tego uniknąć.

Teresa nigdy wcześniej nie przeżywała takiej pogody, podobnie jak większość pasażerów na pokładzie. Była sama w kabinie. Miała uczucie, że świat się zawalił; doznała potwornego bólu głowy i zaburzeń widzenia, obrazy rozmazywały jej się przed oczami. Czuła pustkę w głowie, nudności i niezdolność koncentracji uwagi. W kabinie mimo włączonej klimatyzacji zrobiło się duszno. Chciało jej się strasznie spać, miała wrażenie, że zasypia na stojąco. Położyła się na łóżko, ale niewiele to pomogło. Pociła się i a nawet dusiła się. Kilkakrotnie naciskała dzwonek wzywając pomocy, nikt się jednak nie zjawił. Najbardziej dolegało jej serce, biło jak oszalałe; drżały też ręce. W pewnej chwili wydało jej się, że ktoś jest w kabinie. Usiłowała coś powiedzieć, wydobyła z siebie tylko nieskładne słowa.

– W środku czułam wielkie roztelepanie. Chyba chciałam już umrzeć – tak to potem określała.

W końcu straciła przytomność. Obudziła się wyciągnięta wygodnie na łóżku. Stała nad nią kobieta w białym kitlu.

– Jestem ratowniczką medyczną. Zrobiłam pani zastrzyk. Na stoliku zostawiam lekarstwa i butelkę zimnej wody mineralnej. Więcej nie mogę nic zrobić. Wszyscy biegamy jak szaleni po statku starając się pomóc ludziom w cierpieniu.

Wkrótce kapitanowi udało się zawinąć do bezpiecznego portu na wybrzeżu, aby przeczekać pozostały czas sztormu.

Z dni tragicznych wydarzeń Teresa zapamiętała niewiele szczegółów. O niektórych czytała później. Huragan dotknął kilka krajów, szczególnie Kubę. Na wyspie zamknięto czterdzieści hoteli, wiele firm, banków i instytucji rządowych. Z wybrzeża usunięto w głąb lądu ponad pięćset łodzi. Z obawy przed gwałtownymi wezbraniami wody przewieziono w bezpieczne miejsca ćwierć miliona zwierząt gospodarskich. Zatrzymane zostały wszystkie pociągi pasażerskie, także połączenia promowe między lądem a Wyspą Juventud. Zamknięto lotniska międzynarodowe w Hawanie, Varadero oraz Cayo Coco.

Odc. 2 Uzależnienie

Od czasu powrotu do kraju Teresa nie była już tą samą osobą. Jej nastrój pogarszał się. Jak tylko następowała większa zmiana ciśnienia atmosferycznego dopadał ją ostry ból głowy, była poirytowana, zła na siebie i na świat.

W trakcie okresowego badania lekarskiego Teresa opowiedziała swoje przejścia na statku lekarzowi rodzinnemu. Zbadał ją bardzo starannie ale nie zauważył żadnych zmian.

– Proszę przez rok czasu mierzyć i rejestrować ciśnienie krwi, tętno oraz zapisywać, jak się pani czuje. Porównamy te zapisy z wykresem ciśnienia atmosferycznego w miejscach, gdzie pani w tym czasie przebywała. To też proszę notować. Zobaczymy, jak bardzo jest pani uzależniona od zmian pogody.  

Pacjentka wzięła sobie polecenia lekarza do serca i skrupulatnie zapisywała wszystkie przypadki bólu głowy. Porównując je widziała wyraźną zbieżność między gorszym samopoczuciem a zmianą pogody, zwłaszcza ciśnienia atmosferycznego. Po roku czasu zgłosiła się do lekarza z notatkami.

– Pani organizm wyjątkowo silnie reaguje na zmiany atmosferyczne. Stała się pani prawdziwą meteopatką. W miarę upływu lat będzie to coraz bardziej odczuwalne. Proszę się pilnować.

Tydzień późnień Teresa odwiedziła rodzinę w Hasali. Właściwie byli to tylko jej kuzyni, ponieważ jej rodzice nie żyli a rodzeństwa nie miała. Spotkała się z Albertem, ciotecznym bratem. Bardzo się lubili. Powiedziała kiedyś koleżance w pracy:

– Albert to inteligentny i interesujący człowiek. To jedyny mężczyzna w mojej rodzinie, z którym łączy mnie nić porozumienia. Reszta to … eh … lepiej nie wspominać.

O spotkaniu z Albertem nie wspomniała nawet słowem Marcinowi, swojemu partnerowi. Miała powody; był chorobliwie zazdrosny. Dobrze pamiętała awanturę jaką jej zrobił, kiedy mu pokazała zdjęcie, na którym Albert obejmował ją ramieniem. Marcin wybuchł jak petarda.

– Dosyć mam tych twoich miłostek na boku! – wrzasnął i wyszedł z domu, trzaskając drzwiami.

Teresa poczuła się upokorzona podejrzeniami. Przestała rozmawiać z Marcinem. Po tygodniu przyjechał z kwiatami i przeprosił ją za wybuch gniewu, ale nie za podejrzenia o romans.

Koleżanki w pracy pocieszały ją:

– W sumie nie jest to zły znak. Kocha cię i jest zazdrosny. To jest w miarę normalne.

– Czy normalne jest traktowanie mnie jak puszczalskiej, wybuch wściekłości i trzaskanie drzwiami? – dla niej nie było to dobre wytłumaczenie.

Teresa kładła się spać, kiedy zadzwonił telefon. Było to pod koniec lata. Aż podskoczyła, bo nikt nie dzwonił do niej o tak późnej porze. Jej niepokój był uzasadniony. Dzwoniła matka Alberta, płakała, była zrozpaczona.

 – Albert został rażony piorunem. Jego stan jest bardzo ciężki. Lekarze nie chcą powiedzieć jakie są rokowania. Mówią, że każda prognoza byłaby przedwczesna, że trzeba poczekać.

– Ale co konkretnie powiedzieli?! Coś musieli powiedzieć?

– Że był to tragiczny i niezwykle rzadki przypadek. Na plecach Alberta widoczna jest okropna czerwona pręga z kilkoma odgałęzieniami. Wygląda jak wielki liść z milionami rozognionych żyłek. Ta pręga ciągnie się od szczytu lewej łopatki w dół do prawej strony ciała.

– Jak to się stało? Jak mógł uderzyć go piorun?

– Poszedł z psami na spacer do lasu. Zbliżała się burza. Nawałnica złapała go w drodze powrotnej na otwartej przestrzeni. Wszystko to obserwowali turyści przez okno werandy domu wypoczynkowego. Rozmawiali nawet między sobą o przedziwnej brunatnej chmurze w kształcie świni. Jeden z nich podobno powiedział:

– Chmura wygląda jak ogromna, rozwalona na ściółce maciora. Te charakterystyczne szpiczaste uszy i wielki zad. – Tak pisała prasa. – Wtedy zobaczyli samotnego mężczyznę z psami. Zatrzymał się na skraju lasu, popatrzył w górę a potem ruszył w pośpiechu w kierunku domów. To był Albert. Widzieli jak biegł w deszczu, kiedy z ogromnym hukiem uderzył w niego piorun. Opowiedzieli tę historię dziennikarzowi.

– Zobaczyliśmy błyskawicę lecącą z góry w jego kierunku. Człowiek padł na ziemię i już się nie podniósł.

Ofierze pioruna pośpieszyły z pomocą dwie osoby. Pierwszą był kierownik wycieczki. Zapytał głośno, czy ktoś mu pomoże ratować człowieka rażonego piorunem. Od stolika wstała kobieta, powiedziała, że jest lekarką. Pobiegła do swojego pokoju po kurtkę przeciwdeszczową. Kiedy mężczyzna czekał na nią, recepcjonistka dzwoniła już po pogotowie ratunkowe.

– Biegliśmy we dwójkę w kierunku mężczyzny. Po drodze lekarka wyjaśniła mi, że bezpośrednią przyczyną zgonu od pioruna jest zatrzymanie krążenia, dlatego konieczna jest natychmiastowa resuscytacja.

– Bez tego nie przeżyje – wyjaśniła i przyśpieszyła kroku.

Odc. 3 Spotkanie

Albert obudził się dopiero w karetce pogotowia. Przyjechała bardzo szybko. Od ratownika pogotowia dowiedział się, że został rażony piorunem. Zapytał, co z psami.

– Cudem pan przeżył – to były słowa, jakie usłyszał. – A psy uciekły.

W szpitalu natychmiast zajęto się ofiarą wyładowania elektrycznego. Lekarz dokonał oględzin i wykonał prześwietlenie. Piorun na szczęście nie uderzył bezpośrednio w Alberta. Było to wyładowanie iskrowe, prąd przeleciał po powierzchni ciała powodując ciężkie poparzenia. Oprócz nich na szczęście nie było innych obrażeń: złamań kości, uszkodzenia układu nerwowego powodującego paraliż kończyn czy zaburzenie widzenia. Czy słuch został uszkodzony, można było ustalić dopiero po kilku dniach.

Teresa głęboko przeżyła nagły i szokujący wypadek kuzyna. W pracy chodziła przygnębiona, będąc sama w domu czuła się przybita. Marcin nie okazywał jej prawdziwego współczucia. Pocieszał ją, ale miała wrażenie, że czyni to tylko z przyzwoitości. W pracy było lepiej. Szef zatrzymał ją na korytarzu, kiedy nie odpowiedziała na jego pozdrowienie.

– Teresko, co z tobą? Wyglądasz jak ukrzyżowana. Ty, osoba pogodna i towarzyska, w takim stanie!?

Inni pracownicy też ją pytali, dlaczego chodzi przygnębiona. Przedstawiała wtedy tragiczną historię kuzyna kończąc słowami:

 – Jest człowiek, nie ma człowieka – nie zdawała sobie nawet sprawy, że się powtarza.

Po dwóch dniach nadeszła dobra wiadomość: Albert przeżył fatalne uderzenie pioruna, jego stan się poprawiał. Po trzech dniach było już pewne, że jest na drodze do wyzdrowienia. To były bardzo pomyślne wieści. Wkrótce Teresa sama mogła zadzwonić do niego i porozmawiać. Zapamiętała jego słowa.

– Zmiana pogody omalże mnie nie wykończyła. Śmieszne. Nigdy nie myślałem o pogodzie w taki sposób.

Kilka miesięcy później Teresa otrzymała zaproszenie do Hasali na spotkanie rodzinne z okazji szczęśliwego powrotu Alberta do zdrowia. Nie mogła opuścić takiej okazji mimo, że nie był to dla niej dogodny czas. Był to okres intensywnej pracy, firma nadzorowała kilka oddawanych do użytku budów domów jednorodzinnych i duże przedszkole .

Zamiast samochodem pojechała pociągiem. Było to kilkaset kilometrów. Podróż była spokojna. Na przystanku kolejowym spotkała ją niespodzianka. W poczekalni kolejowej powitał ją sam Albert. Widać było po nim, że przeszedł coś bardzo bolesnego, był blady i szczuplejszy. Otworzył szeroko ramiona, promieniał radością.

– Nie wiesz nawet, Teresko, kto cię wita. Niedoszły nieboszczyk! Ale miałem szczęście! Mam teraz o czym opowiadać.

Zaśmiali się w jednym momencie jak na zawołanie. To ich tak rozbawiło, że znowu wybuchnęli śmiechem, zwracając na siebie uwagę osób obecnych w poczekalni. Nie przejmowali się tym.

Po przyjedzie do domu matki Alberta, gdzie odbywało się spotkanie, Teresa przywitała się z pozostałym gośćmi. Kuzyn towarzyszył jej przez cały czas. Po kilku minutach przeprosił ją.

– Wybacz mi, Teresko. Nie mogę towarzyszyć ci cały czas, mam jeszcze kilka innych osób. Muszę się nimi zająć. – Rozłożył ręce. – Taka jest rola gospodarza, któremu się poszczęściło. Trzeba dzielić się radością z bliźnimi.

Teresa chodziła od jednej grupki gości do drugiej z nadzieją na włączenie się do jakieś rozmowy. Nie znała nikogo oprócz Alberta. Po kilkunastu minutach uznała spotkanie za nudne. Rozmowy i wspomnienia ludzi wydały jej się mało ciekawe. Ktoś wspominał, że na pogrzebie jego ojca ksiądz mógłby powiedzieć coś pozytywnego o zmarłym zamiast powtarzać w kółko, jak krótkie jest ludzkie życie.

W grupie, do której w końcu dołączyła, rozmowa zeszła na temat wypadku Alberta, a następnie wpływu pogody i zjawisk atmosferycznych na człowieka.

– Ten wpływ jest znacznie silniejszy niż myślimy – podjął z przekonaniem siwy mężczyzna, mało atrakcyjny pięćdziesięciolatek z kępką rzadkich włosów na środku głowy.

Teresa słuchała go razem z dwiema innymi kobietami. Czuła do niego niechęć. Był tęgi, głośny i gadatliwy. Robił przerwy tylko po to, aby wziąć do ust kanapkę lub napić się alkoholu. Przyglądała mu się, zastanawiając się, co konkretnie ją razi w nim. Mężczyzna miał czoło poorane zmarszczkami przypominającymi bruzdy i lekko obwisłe policzki. Ubrany był w marynarkę; pod nią miał dwie koszule, tak to przynajmniej wyglądało, i niedbale zawiązany krawat. Mówił jednak intersująco. Kiedy odszedł na chwilę, aby przynieść sobie coś więcej do zjedzenia, Teresa zapytała stojącą obok blondynkę o wyraźnie umalowanych ustach:

– Kto to taki?

Odc. 4 Rozmowa

– To Józef Barski, meteorolog. Zna dobrze Alberta, kiedyś pracowali w jednej firmie. Ostatnio przekwalifikował się, jest teraz klimatologiem. Podobno dobry fachowiec. Klimatologia to jego ulubiony temat, zresztą bardzo modny. Pisze sporo do prasy, różne artykuły, ma wkrótce opublikować książkę na temat wpływu pogody na człowieka.

Po powrocie Barskiego z trzema kanapkami kobiety odeszły. Wyglądały na znudzone jego monologiem. Teresa przełamała niechęć do klimatologa i opowiedziała mu swoje przeżycia na statku w czasie huraganu Wilma. Barski wysłuchał jej z uwagą. Wiedział dużo o Wilmie, znał wiele szczegółów. Rozmawiali jeszcze co najmniej pół godziny; zdziwiła się, jak szybko przeleciał jej ten czas. Klimatologia nabrała dla niej nowego znaczenia.

Po powrocie do domu zaczęła uczęszczać na spotkania, odczyty, prelekcje i dyskusje o klimacie, szczególnie o wpływie pogody na samopoczucie człowieka.

Nadeszła wiosna, a wraz nią częstsze zmiany pogody, potem maj i czerwiec, okres burzowy. Siódmego maja Teresa przypomniała sobie, że nazajutrz są urodziny koleżanki z pracy, otrzymała na nie zaproszenie. Wyjątkowo nie miała chęci jechać na drugi koniec miasta więc postanowiła, że zamiast obchodzić urodziny, pójdzie na odczyt „Zjawiska atmosferyczne w historii ludzkości”.

Spotkanie skończyło się około piątej po południu. Do domu wracała pieszo. Było to udane spotkanie, miała o czym myśleć. Prelegent był historykiem. Przypominała sobie fragmenty jego prezentacji.

Już w starożytności mieszkańcy Mezopotamii uważali, że zmiany pogody mogą przynieść ból i cierpienie. Na tabliczkach klinowych poświęconych bogini mądrości Nisabal zamieszczono zapis o wietrze „nadlatującym z dalekiego nieba i rozpalającym w oku człowieka chorobę”. W eposie o Gilgameszu siedem wiatrów przedstawiono jako siedem demonów powodujących gorączkę i różne schorzenia. Reprezentowali oni siedmiu synów jednej matki. Byli to: huragan, wicher północny, trąba powietrzna, burza piaskowa, wiatr mroźny, nawałnica oraz piekący wicher. Uważany za ojca medycyny Hipokrates z Kos mówił o tym, że “…należy rozważyć skutki, które może wywierać każda z pór roku. Różnią się one znacznie między sobą jak i w swych przemianach, bowiem z porami roku zmieniają się choroby ludzi. Hipokrates napisał traktat „O powietrzu, wodach i klimatach”, gdzie podkreślał znaczenie tych czynników dla zdrowia ludzkiego.

Teresa była nie dalej niż kilometr od domu, kiedy niebo zaczęło posępnieć. Tumany chmur jak na filmie schodziły w dół i wałęsały przy ziemi, rozkołtunione, nieprzyjazne, przytłaczające. To przypomniało Teresie prognozę pogody z poprzedniego dnia, kiedy dyżurny meteorolog zapowiedział zderzenie trzech frontów atmosferycznych.

– To się zdarza niezwykle rzadko i nic dobrego nie rokuje – Teresa przypomniała sobie jego głos, jakby zapowiadał pogrzeb mający się odbyć w słoneczne popołudnie, kiedy ludzie nastawieni są na radość i wesele.

Kobieta skoncentrowała się i zaczęła uważnie obserwować, co dzieje się wokół. Deszcz padał coraz bardziej intensywnie, zmieniał się kierunek i prędkość wiatru, zrobiło się chłodno. Czuła obniżające się ciśnienie. Nagłe uderzenie wiatru zmieszało powietrze jak w piekielnym kotle, łącząc ze sobą wszystko co najgorsze: spaliny, zanieczyszczenia, aerozole, pyły, fruwające kartki papieru i torebki plastikowe, jakieś drobne odpadki wysysane przez wiatr z koszy na śmieci z zakamarków ulic i placów. Znalazła się w centrum burzy i się przeraziła.

Potężny grzmot spowodował, że coś się w niej zapadło; nieznana siła zdusiła ją ku ziemi. Poczuła łamanie w prawym stawie kolanowym i napięte mięśnie pleców, zaraz potem pojawił się okropny ból głowy. Serce waliło jej jak młotem. Czuła, że umiera, zupełnie jak na statku wycieczkowym u wybrzeży Florydy. Ruszyła szybciej do przodu jakby chciała podbiec do odjeżdżającego autobusu, lecz nogi ją zawiodły i upadła. Leżąc na chodniku widziała przechodniów gromadzących się wokół niej, słyszała ich głosy. Ktoś wzywał pogotowie ratunkowe i policję. Przez głowę przewalały jej się pogmatwane myśli i obrazy.

Odc. 5 Upadek

Pierwszy na miejscu zdarzenia pojawił się sierżant policji. Szybko wysiadł z samochodu i podbiegł do leżącej kobiety otoczonej już większą grupką osób. Jego pierwszym odruchem było udzielić pomocy. Nachylając się nad nią usłyszał syrenę i kątem oka zauważył zbliżającą się kartkę pogotowia. To zmieniło jego plan. Poprosił przechodniów o odsunięcie się od kobiety i szybko wykonał smartfonem jej zdjęcie, po czym przystąpił do przesłuchania świadków. Pierwszym był mężczyzna w staromodnym kapeluszu i szerokim płaszczu.

– Szła dwadzieścia metrów przede mną. Widziałem wszystko wyraźnie. Upadła na ziemię, kiedy uderzył piorun. Wydawało mi się, że się potknęła.

Sierżant popatrzył na chodnik i na stopy kobiety. W miejscu, gdzie leżała na boku z lewą ręką wyciągniętą do przodu i głową lekko uniesioną do góry, chodnik był równy a jej obuwie miało płaskie obcasy. Zeznanie mężczyzny wydało mu się mało prawdopodobne.

– Zabił ją piorun – głośno odezwała się niewiasta w ciemnej kurtce z lamówką na kołnierzu. Nad głową trzymała parasolkę. – Jak upadła, dostała drgawek, poruszyła nogami trzy razy i to było wszystko. Na pewno nie żyje. To ofiara szatana! Niech pan popatrzy na jej twarz. Ma na ustach ten … ten … dziwny, wyzywający i drwiący uśmiech. Wygląda, jakby cieszyła się, że to ona uśmierciła piorun, a nie piorun ją!

Słowa kobiety zabrzmiały groteskowo i nie na miejscu. Popatrzył na mówiącą z niechęcią i poprosił o podanie adresu i telefonu. Wahała się. Wtedy zażądał dowodu osobistego, aby spisać z niego dane osobowe.

Teresa słyszała głosy nad sobą, nie była jednak w stanie reagować. Czuła się podle, wyczerpana do cna, jakby przebiegła maraton. Postacie otaczających ją ludzi rozmazywały jej się przed oczami i znikały, po chwili znowu się pojawiały. Widziała wyraźniej ich obuwie, dolne części kończyn i nachylające się nad nią twarze z szeroko otwartymi oczami. Pomyślała, że są to przebierańcy prosto z maskarady lub istoty nie z tej ziemi.

– Niby jest ubrana normalnie, ale naprawdę to wygląda jak rozmamłana pijaczka w stroju skradzionym z bogatej rezydencji albo pałacu – odezwała się przyjaciółka kobiety w ciemnej kurtce. – W tej dzielnicy mieszka wielu bogatych ludzi. Ja też myślę, że ona nie jest normalna. Te jej usta tak dziwnie wygięte. To kobieta upadła, ofiara zepsucia moralnego.

Teresa słyszała szepczące między sobą kobiety. Stały w odległości nie większej niż dwa metry od niej i przyglądały jej się rozmawiając.

– Usta im się nie zamykają – pomyślała. Zapamiętała je obydwie. Jedna, młodsza, ubrana na ciemno, miała na sobie szeroką spódnicę i bluzkę, przykryte ciemną kurtką z podniesionym kołnierzem. Druga była starsza i ubrana w niepasujący jej wiekowi kolorowy strój nastolatki. Na nogach miała jasne getry tak obcisłe, że znikały pod nimi kształty jej nóg.

W stanie półprzytomności Teresa czuła, że jest ofiarą burzy i będzie tak leżeć do końca świata. Przypomniały jej się przeżycia na statku wycieczkowym, najgorsze zdarzenia, jakie spotkały ją w życiu. Wylewały się z jej pamięci jak deszcz z urwanej rynny, wszystkie na raz, mieszając przeszłość z teraźniejszością.

Kiedy podeszli ratownicy z noszami, sierżant poinformował ich, że został wezwany telefonicznie i wie tylko tyle, że kobieta upadła i straciła przytomność w momencie uderzenia pioruna.

– Prawdopodobnie przestraszyła się i zasłabła – zasugerował ratownik. – To się zdarza.

Odc. 6 Ratunek

Ratownicy nie ociągając się zajęli się ofiarą fatalnej pogody. Ułożyli kobietę w wygodniejszej pozycji, podkładając płaską poduszkę pod głowę, sprawdzili puls i oddech. Widząc, że staje się coraz słabszy, przystąpili do reanimacji, masażu serca i sztucznego oddychania. Poprawa nie nastąpiła od razu. Kiedy Teresa zaczęła powracać do przytomności, jeden z ratowników podniósł jej głowę, drugi podał jej do ust jakieś lekarstwo. Jego twarz ją wystraszyła; mężczyzna miał długie, białe włosy i kobiece rysy twarzy. Widziała w niej surowość i niepokój.

Teresa przypomniała sobie swoją chorą psychicznie matkę. Miała trzy lata, kiedy matka oddała ją pod opiekę swojej siostry zanim odwieziono ją do szpitala psychiatrycznego na obserwację. Wszystko było otoczone tajemnicą. Ona sama o tym nikomu nigdy nic nie mówiła. Matka była głęboko religijna, miała widzenia, słyszała głosy dochodzące z nieba. Teresa przeraziła się; panicznie bała się matki. Pamiętała jej wychudłą twarz i rozbiegane oczy w dniu, kiedy widziała ją po raz ostatni. Pamiętała też jej niespokojne krzyki nocne. Teraz poczuła jej obecność obok; stała obok i patrzyła na nią z napięciem.

Kiedy ratownik wlał jej do ust środek wzmacniający, była przekonana, że to matka z litości dzieli się z nią swoją ulubioną whisky, wlewając jej do ust kilka naparstków alkoholu, aby ją ratować. Usłyszała słowa modlitwy spływające z jej ust wysuszonych wieloletnim nadużywaniem alkoholu. Potem usłyszała, jak matka mówi do niej:

– Życzyłabym sobie, aby i mnie ktoś wyświadczył taką przysługę, kiedy będę leżeć na ziemi konając z pragnienia.

Chwilę później doszedł Teresę męski gardłowy głos:

– Masz to jak w banku!

Dobiegał od strony budynku z czerwonej cegły stojącego po drugiej stronie ulicy. Z trudem obróciła głowę w tamtym kierunku. Był to hotel Marago. Przypomniała sobie informację podaną w radio, że zarząd miasta zakwaterował tam grupę członków sekty religijnej „Bezgrzeszni Samarytanie”. Zobaczyła ich. Patrzyli na nią z dwóch otwartych okien trzeciego piętra, machali bukietami kwiatów i pozdrawiali ją radosnymi okrzykami.

Leżała na noszach wewnątrz karetki, kiedy się przebudziła. Nachylała się nad nią młoda kobieta w białym fartuchu.

– Otrzymała pani zastrzyk z adrenaliny. Zaraz dojdzie pani do siebie. Ma pani zdrowy organizm, ale silnie reaguje pani zmianę pogody. Nie pani jedna poczuła się dzisiaj gorzej. Nieliczni pacjenci doświadczyli jednak tego, co zdarzyło się pani, czyli utraty przytomności.

Zastrzyk z adrenaliny, pocieszające słowa ratującej ją lekarki, jej uśmiech i ciepłe gesty ratowników poprawiły samopoczucie Teresy. Pomyślała, że świat jest piękny mimo zabójczej pogody, wirusa, przerażających wspomnień o chorej psychicznie matce, zazdrosnego kochanka oraz przywidzeń i majaków.

Michael Tequila
Gdańsk, 6 maja 2021