Komiks polityczny. Komandor i sumienie. Odcinek 11.

Rezygnacja z hołdu składanego Wielkiemu Artyście wywołała w Komandorze wyrzuty sumienia, krótkie jak spięcie elektryczne, lecz mniej bolesne. Mówiąc lapidarnie, nie odczuł ich w ogóle, gdyż duszę miał twardą jak niewyprawiona skóra bawola.

Dusza komandorska miała kształt wańki-wstańki. Wstrząśnięta hołdem, którego na szczęście udało się komandorowi uniknąć, drgnęła kilka razy i powróciła do równowagi, aby podnieść swego pryncypała z kolan, na które nie upadł (choć mógłby, a nawet powinien, w obliczu zasług Wielkiego Artysty), wygładzić zmarszczki jego uniformu (przypominającego sztywny garnitur naciągnięty na deskę) oraz usadzić go wygodnie na tronie nieskrępowanej władzy, jaką cieszył się od roku z woli załogi, może nie całej, ale jednak. Zaraz zgromadzili się wokół niego wasale i lennicy, aby go pocieszać, prawić mu komplementy, szeptać do ucha i słuchać jego mądrych rad. Komandor zagłębił się w zakamarki przeszłości, gdzie zazwyczaj odnajdywał skarby.

Tym razem zanurzenie się w przeszłość nie ukoiło jego duszy, gdyż była ona przepełniona winą, nie winem, za zło, jakie czynił od czasu do czasu popędzany żądzą dominacji, motywującą do działania każdego wielkiego władcę począwszy od Hammurabiego. Przykład Hammurabiego tylko częściowo przypadł Komandorowi do gustu. Był to władca typu fifty/fifty, mroczny a zarazem pozytywny. Z jednej strony był on barbarzyńcą, w dodatku niechrzczonym, co wypadało fatalnie w oczach pobożnego komandora, z drugiej strony Hammi (jak czasami komandor go nazywał) opracował kodeks zwany „rzeźniczym”, wedle którego oko odbierano za oko, a rękę za rękę, stosując surowe kary za przewinienia, co było słuszne w przekonaniu Komandora, zwolennika rzetelnej i bezwzględnej sprawiedliwości. Będąc człowiekiem rozważnie skrytym swoje przekonania karania i nagradzania trzymał blisko ciała i niechętnie dzielił się nimi z otoczeniem.

Przekaż dalej
0Shares

Komiks polityczny. Komandor odkrywa w sobie małość. Odcinek 10.

Po południu, kiedy na pokładzie okrętu załoga oddawała hołd Artyście pisanemu z wielkiej litery, który także był patriotą, komandor Jaroszka wyszedł, aby oddać to, co każdy oddaje od czasu do czasu. Wydało mu się to sensowną wymówką.

Artystę znał bardzo słabo. – Podobno jakiś filmowiec. – Przypomniał sobie raczej niechętnie, ponieważ Artysta nie wyrażał się pochlebnie o nim i jego załodze. Było to ze wszech miar niesprawiedliwe i uzasadniało karę, nawet pośmiertną.

Wracając, komandor poczuł w sobie nieskończoną małość. Nie chciał w nią uwierzyć, rozejrzał się więc wokół i wtedy dostrzegł liczne palce wskazujące w jego kierunku i krzyczące: Małość! Małość! Dla pewności spojrzał w lustro w korytarzu i dostrzegł ją także we własnych oczach, i to bardzo wyraźnie. Starał się przypomnieć sobie, odkąd ona w nim żyje i dlaczego, nie znalazł jednak wytłumaczenia.

Później, kiedy myśl o małości wracała doń jak bumerang, zaczął podejrzewać, bardzo niechętnie, że będąc komandorem, dowódcą wielkiego okrętu, można równocześnie być kimś małym, nawet wielkości atomu, opisanego przez Demokryta z Abdery. Podejrzenia tak go zmęczyły, że postanowił zapomnieć o małości. Nie wiedział jednak jak. Przestraszył się, że będzie ona zawsze mu już towarzyszyć, że od niej nie ucieknie.

Przekaż dalej
0Shares