Archiwa tagu: święty

Galeria handlowa. Opowiadanie fantastyczne.

Opublikowany przez
Odpowiedz

Najczęściej zdarza się to rano. Nagle ogarnia mnie smutek i marnieję. Idę na przykład szeroką aleją Galerii Handlowej Św. Nepomucena, patrona Bóg wie czego, i czuję, że coś jest ze mną nie tak. Odnoszę wrażenie, że klatka piersiowa mi się zapada, wdycham mniej powietrza, kurczę się. W oknie wystawowym widzę wyraźnie, że jestem mniejszy. Wchodzę do sklepu z ubraniami, pożyczam miarę krawiecką i mierzę się. Tak, to ewi. Sam fakt, że używam skrótu „ewi” zamiast „ewidentne” tylko potwierdza, że coś się we mnie psuje, zapada i kurczy. Proszę ekspedienta o pomoc, znowu się mierzę, tym razem wzrost. Mam metr sześćdziesiąt pięć, mój regularny wzrost to metr osiemdziesiąt.

Wiem to doskonale, bo kiedyś na lotnisku w Moskwie oficer paszportowy kazał mi stanąć przy ścianie, gdzie była miara. Długo mi się przyglądał, po czym odwrócił oczy w kierunku paszportu, odczytał tam mój wzrost i znowu patrzył na mnie. Stałem w niespokojnym oczekiwaniu, jaki zapadnie wyrok. Miałem szczęście, wzrost okazał się prawidłowy, ani centymetra więcej, ani mniej.

Niepewny wychodzę ze sklepu na korytarz galerii. Widzę, z naprzeciwka idzie w moim kierunku kobieta, niemłoda już, raczej brzydka i niekształtna. W miarę zbliżania się, pięknieje, staje się pełniejsza, promienieje urodą. Przecieram oczy ze zdumienia; fakt pozostaje faktem.

Dostrzegam szczegóły. Piersi wielkości małych zielonych melonów, tych brazylijskich, od rumby i samby; te lubię najbardziej. Usta ma koloru malin, dojrzałych na słońcu, jędrnych, nic tylko zachwycać się, całować lub jeść. Oczy ma jak migdały; czuję zapach kwitnącego drzewka migdałowego, słodki i zniewalający. Słyszę nawet, jakby w pobliżu brzęczała pszczoła zbierająca nektar. No i biodra kobiety, najprawdziwsza gruszka klapsa, dół obfitszy, zwężający się ku górze, kształty, że paluszki lizać. Myślę, że najlepiej to chyba te marki Lajkonik, dobrze wypieczone. Moja rodzina je lubi. W strumieniu przeżyć zapominam nawet czyje paluszki należałoby lizać, jej czy moje, tak jestem oszołomiony.

Patrzę na siebie ponownie, widzę to wyraźnie, rosnę, mam już ponad metr siedemdziesiąt; nawet nie mierzę, aby sprawdzić. Powiększam się na całym ciele, nie będę wyszczególniać. I tak wiesz o co chodzi, przecież też masz ciało i wrażliwość, a jeśli nie, to żałuj. Ważne jest, aby było młode, jędrne, gotowe dawać i brać miłość, namiętnie i bez zastanowienia.

Zjawiskowa piękna Helena już mnie minęła. Żałuję, że to się dokonało, że już nie mam jej w oczach, nie czuję jej zapachu, ale co robić, taki los, prawo przemijania piękna, nic na to nie poradzę.

Idę dalej. Znowu zaczynam się kurczyć, jestem niższy i węższy, ubranie wisi na mnie jak na strachu na wróble, czuję drżenie chudnących łydek. Zapadam się w sobie.

– To bardzo źle – myślę ze smutkiem. Ale nie załamuję się, bo oto, z naprzeciwka zbliża się inna kobieta. Na pierwszy rzut oka widać, że jest niezwykła, istnie niebiańskie kształty, może nawet piękniejsza od poprzedniej. Pieję z zachwytu. Głupio mi, bo słyszę głos koguta. Pocieszam się, nie jest to nadzwyczajne pocieszenie, że przynajmniej nie jest to głos kapłona. Rosnę i mężnieję, widzę: klata-sześciopak, bicepsy jak góry, łeb jak młot parowy. Czuję w sobie parę, dynamit, ogień, chciałbym komuś przywalić, tak mnie to rozpiera.

Mówię sobie:

– Uspokój się, chłopie, bo eksplodujesz z nadmiaru energii.

I tak jest przez cały dzień. W samotności schnę i marnieję ale na widok kobiety, pięknej kobiety, rosnę. To ciekawe ćwiczenie. Kurczenie się i ekspansja, malenie i wzrastanie, brzuch flaczeje, brzuch napina się. To moja codzienna gimnastyka. Dzięki niej utrzymuję się w doskonałej kondycji plus oczywiście zadowolenie. Żyję. I to jak! Każdemu z was tego życzę.

Mówię to ja, Alberto Cinci, obserwator życia, adorator kobiet i miłośnik galerii handlowych.

Przekaż dalej
0Shares

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 171: Widzenie pustelnika

Opublikowany przez
Odpowiedz

Kiedy już prawie zapomniano o powodziach, pożarach, zarazie i głodzie, nieszczęściach znanych od starożytności, i sytuacja zaczęła się stabilizować, nikomu nie przyszło do głowy, że czas niesie nową, podstępną plagę. Był nią zanik prokreacji, pragnienia posiadania potomstwa. Trauma przeżyta w czasie Apokalipsy dała fatalne skutki. Do tego doszły nowe technologie, przynoszące stres i brak czasu, oraz rosnący dobrobyt Nomadii oferujący obfitość jedzenia, prowadzącą do obżarstwa i chorób.

Pierwszy dostrzegł nadchodzące niebezpieczeństwo pewien pustelnik, kiedy na ścianie swojej pieczary zobaczył dwie kobiety objęte miłosnym uściskiem i stojącą obok na stoliku dużą butelkę Coca-Coli i dwa smartfony. Ujrzawszy złowróżbne postacie, nieszczęsny samotnik padł na kolana i zaczął się modlić do Świętego Aleksego Rzymianina, patrona pielgrzymów i wędrowców, orędownika czasów plag i epidemii, aby je oddalił. Modlił się sześć dni i sześć nocy, coraz bardziej wygłodniały i spragniony, zanim święty go wysłuchał.

– Dzisiaj jest niedziela. Należy ci się odpoczynek. Zauważyłem twoją prośbę wśród miliona innych. Masz chłopie szczęście. – Święty mówił prosto i zwyczajnie, aby złakniony posiłku i wody samotnik mógł go zrozumieć. Ten milczał onieśmielony.

– Pytaj o co chcesz, a ja będę ci odpowiadać. – Powiedział Święty. – Inaczej będę język strzępić wyjaśniając to, co zapewne już wiesz, bo przecież nie siedzę w tobie jak te bakterie i wirusy, które pustoszą ludzkie ciała w czasie zarazy i głodu.

Pustelnik chrząknął dyskretnie, aby dodać sobie animuszu, Święty Aleksy zaś kontynuował:

– Obecne plagi sami sobie stworzyliście.

Obfitość żywności prowadzi was prostą drogą do obżarstwa, otyłości i chorób, a nowe technologie przynoszą wam stres, pośpiech i godny pożałowania brak czasu. Wstyd, bo wyglądacie jak wieprzki, których wspomina Pismo Święte. Może nawet gorzej, bo kiedy nie jecie, to uprawiacie bezwartościową paplaninę przez smartfony. To prawdziwe plagi. To was doprowadziło do bezecnej miłości homoseksualnej i lesbijskiej.

– Panie! Zaradź coś na te nieszczęścia – błagał pustelnik w cichej nadziei, że święty zechce i będzie mógł pomóc.

– Nic nie mogę zrobić w tej sprawie. Bóg dał wam rozum i wolną wolę, a ja nie mogę mu się sprzeciwić, tym bardziej że obydwaj zwariowalibyśmy od miliardów próśb o wsparcie i pomoc.

Nie wiadomo, czy wskutek wysłania pustelnika do diabła przez zniecierpliwionego świętego, czy też własnej zgubnej myśli pustelnika podyktowanej głodem i pragnieniem, w pieczarze pojawił się diabeł z butelką oszronionej Coca-Coli w jednej ręce i nowym smartfonem w drugiej, aby kusić biedaka. Pokusa była tak silna, że pustelnik uległ, wyrażając szczery żal za grzechy. Zanim to uczynił popatrzył w górę, zobaczył tylko mroczne chmury układające się w kształt wielkich ust, mówiących „Nie”. Zrozumiał, że plagi obżarstwa, braku czasu, pośpiechu i nieczystej miłości zostaną już na ziemi.

Kiedy pustelnik, który okazał się być współpracownikiem tajnej policji, doniósł o tym Babochłopowi, ten wysłuchał go cierpliwie i odrzekł.

– Wszyscy o tym dobrze wiemy. I co z tego? Czy wiedząc to zmieniamy się? Nie! Tak samo z prokreacją. Wiemy, że jej zanik doprowadzi nas na dno piekła, ale i tak ludzie nie chcą się zmienić. Można od tego zwariować.

Odchodząc pustelnik nie był pewien czy jego rozmowy ze Świętym Aleksym Rzymianinem a potem z szefem policji nie były najdziwniejszym wydarzeniem jego życia, a on sam nie był ostatnim Mohikaninem samotności w czasach, kiedy ludzie chcą nieprzerwanie konwersować, czytać albo pisać, inaczej mówiąc, żyć na luzie, beztrosko i bez kłopotów. Zdecydował się nie wracać do miejsca swojego odosobnienia, tym bardziej, że był piękny dzień i pustelnik był prawie pewien, że gadatliwi i najedzeni do syta turyści całkowicie zaśmiecili mu wejście do pieczary. Żyjąc skromnie, jak na eremitę przystało, nie znosił brudu.

Przekaż dalej
9Shares

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 93: Uroczystości pożegnalne

Opublikowany przez
Odpowiedz

Przysłonięcie stosu z tyłu ciemną materią sugerowało zapadnięcie nocy. Goście zebrali się w kaplicy, z której wcześniej usunięto ławki z oparciami, aby ustawić rzędy plastykowych krzeseł. Z podłogi zabrano materace na okres żałoby. Ubrany na biało szczupły bramin odczytał fragment Bhagavad Gita, świętej księgi hinduizmu, po czym rozpoczął modły. Mówił i śpiewał kierując na północ, wschód, południe i zachód dymiące kadzidło i świece płonące w oryginalnym świeczniku. Kiedy skończył, żałobnicy podnieśli trumnę i ustawili ją na karawanie, aby przewiózł ją w miejsce kremacji. Na stosie ułożono biało ubraną kukłę imitującą ciało zmarłego, po czym przykryto ją grubymi kawałkami drewna posmarowanego pastą z drzewa sandałowego. Stos podpalił najstarszy syn zmarłego, przykładając płonącą pochodnię od strony głowy. Ogień strawił drewno szybciej niż można było się spodziewać. Niektórym obserwatorom ceremonii wydało się to nienaturalne.

– To nie jest możliwe przy takiej ilości i grubości drewna. – Głośno wyraził zastrzeżenie tęgi mężczyzna w okularach z grubymi oprawkami. – Jestem leśniczym i wiem, co mówię. Jego twarz przybrała wyraz powagi i zdecydowania.

– Drewno jest wyjątkowo suche. Jest to gatunek, który pali się szybko i prawie bez dymu. Ponadto tam w dole nad rzeką wiatr wieje mocniej, przyśpieszając palenie. – Wyjaśnił hinduski kelner obsługujący gości. Znalazł się obok leśniczego jakby wiedział, że powstaną wątpliwości, które będzie w stanie wyjaśnić.

Części zaproszonych gości uroczystość pożegnalna i pogrzeb nie przypadły do gustu, wydały im się udziwnione. Nigdy nie uczestniczyli w niczym podobnym.

– Ci aktorzy przy stosie zachowują się w taki sposób, jakby ktoś sterował nimi zza grobu. – Jakiś kobiecy głos wyraził swoją wątpliwość. Nikt nie usiłował dochodzić na czym oparte były jej przypuszczenia.  

*****

Msza pożegnalna odbyła się w Kościele Dziwnego Świętego, wynajmowanym różnym organizacjom i grupom religijnym. Kościół był ufundowany przez milionera, który twierdził, że Bóg jest tylko jeden, jest uniwersalny i jest całkowicie podobny do człowieka, a równocześnie zupełnie inny, jest w połowie mężczyzną, a w połowie kobietą, i w równym stopniu nagradza ludzi, jak i karze. Fundator uważał również, że Bóg może uczynić znacznie więcej, niż się spodziewamy, jeśli tylko serdecznie poprosi się go o to. Zdobycie wielkiego majątku mężczyzna przypisywał swojemu cnotliwemu życiu i nagradzającemu dobro Bogu.

W mszy uczestniczyła tylko najbliższa rodzina, przyjaciele oraz członkowie Światowego Związku Wybitnych Wynalazców i Zrzeszenia Niekonwencjonalnych Pisarzy. Urnę umieszczono na katafalku zdobnym wizerunkami ptasich głów, symboli wieczności. W bocznej nawie płaczki z Kościoła Dziwnego Świętego zawodziły w takt muzyki Mozarta, ulubionego kompozytora Sefardiego. Utwory wielkiego kompozytora przeplatano wiązanką żywych melodii amerykańskich, Boogie Woogie, Nowy Orlean i Kolumbia. Wyboru utworów dokonał wcześniej Sefardi zwięźle przedstawiając swoje oczekiwania Anastazji:

– Musi to być muzyka klasyczna lub poważnie rozrywkowa, grana przez porządną orkiestrę, a nie muzyka z odkurzacza.

*****

Było wczesne popołudnie, kiedy Aleję Jednego Dębu wypełnił kondukt pogrzebowy prowadzony przez karawan konny, do którego zaprzęgnięto cztery ogiery czarne jak noc, powożony przez pięciokrotnego zwycięzcę wyścigów karawanów. Łby końskie zdobiły oszałamiające pióropusze, bogatsze niż oglądane w cyrkach.

– Nasz wspaniały wynalazca z prochu powstał i w proch się obrócił. W ten sposób stał się bohaterem narodowym. To, że milczy, to niewątpliwy ewenement. – Komentowali po cichu wrogowie Sefardiego i pospolici złośliwcy, jakich nie brakuje w żadnym społeczeństwie. Wielu z nich sam sobie stworzył bezkompromisowymi wypowiedziami.

W ślad za powozem konnym sunął powoli wielki biały Rolls-Royce, jakiego nikt w życiu nie widział, antyk sprzed dziesiątek lat, cały oszklony, tak dziwny, że przechodnie zatrzymywali się ze zdumienia. Dziwił nie tylko sam pojazd, ale i potrzeba jego użycia, skoro był już jeden karawan. Na ulice wyległy setki ludzi; wszyscy wiedzieli o pogrzebie, informowały o nim tysiące klepsydr na słupach i tablicach ogłoszeniowych oraz anonse w prasie, radiu i telewizji. Wynajęty samochód był tak majestatyczny, jakby chodziło o pogrzeb króla lub cesarza. Była to siedmiometrowa limuzyna Spirit of Extasy, reklamowana jako „najbardziej elegancki, pojemny i dyskretny pojazd”, imponująca kształtem, bielą lakieru i parą wąskich pionowych drzwiczek z przodu nadwozia przypominającego pudło, oraz połyskliwym chromem uchwytów drzwiczek i kołpaków kół. Nieskazitelna biel maszyny agresywnie kontrastowała z czernią karawanu i koni.

 

Przekaż dalej
2Shares

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 51: Procesja na osiedlu Aura.

Opublikowany przez
Odpowiedz

Raz w roku osiedle Aura organizowało uroczystą procesję dla uczczenia pamięci. Nie chodziło o zwykłą pamięć, ale o Pamięć Przeszłości, pisaną z dużej litery, jak w anglojęzycznych przewodnikach turystycznych. Co zawierała ta przeszłość, nikt nie pamiętał; jej najwcześniejsze wspomnienia zatarły się w ludzkich umysłach.

Gościem honorowym procesji był mężczyzna o cudzoziemskim nazwisku Christo Carrozza. Czy było ono prawdziwe, nikt tego nie wiedział. Mówiono o nim, że jest wielkim bogaczem i niezwykle utalentowanym przywódcą. Wśród zwolenników cieszył się niepoślednim uznaniem i zaufaniem; niejednokrotnie zwracali się do niego mówiąc: Wodzu, prowadź!

Carrozza uczestniczył w procesji każdego roku, przybywał bardzo punktualnie i zawsze szedł w drugim szeregu. Krążyła pogłoska, że był to człowiek nieszczęśliwy, przyjeżdżający tylko dlatego, że na osiedlu mieszkała jego córka jedynaczka. Niektórzy mówili, że była to jego kochanka i że przyjeżdżał on po to, aby w ruinach przeżyć szukać śladów zagubionej miłości. Był małomówny, przeważnie milczał. Jeśli otwierał usta, to głównie ze zdumienia, kiedy zobaczył lub usłyszał coś dziwnego, albo po to, aby kichnąć, co zdarzało się raczej rzadko. Iwan Iwanowicz niezbyt uprzejmie twierdził, że Carrozza kichał, kiedy zapomniał języka w gębie.

Carrozza przyjeżdżał na procesję opancerzonym samochodem w obstawie wysportowanych, ubranych na czarno osiłków, trzymających prawą rękę za lewą pazuchą, w ciemnych okularach, przez które przebijał wzrok wyczuwający najmniejszy ruch w tłumie. Ochroniarze nosili marynarki z połami dyskretnie podpiętymi agrafkami. Kiedy samochód wjeżdżał na osiedle ziemia drżała, przeszywając czekających dreszczem ekscytacji i niepokoju; jedno skrzydło szlabanu dygotało nerwowo jakby doznając spazmów bólu lub rozkoszy. Stojący najbliżej ludzie słyszeli w tym dygotaniu kwilenie, przypominające płacz małego dziecka. Większość świadków wjazdu bogacza odrzucało takie wyjaśnienia, nawet jeśli coś słyszeli, uznając je za niezgodne z zasadami fizyki oraz fizjologii zdrowego samopoczucia.

W pierwszej kolejności witały bogacza dzieci, uwielbiające tajemnicze samochody, monstrualnie opancerzone, z piekielnie czarnymi szybami. O samochodzie wiedziały wszystko: znały jego markę, rok produkcji, wagę, pojemność silnika i szybkostrzelność karabinów maszynowych, choć takich nie było, ale one w nie wierzyły; kiedyś objawił im to kierowca samochodu, kiedy wyszedł na zewnątrz, aby przetrzeć szybę irchową szmatką. Zagadywany o to i owo przez dorosłych nie odpowiadał, pozostając – podobnie jak jego pasażer – milczący i uważny. Konwersował jedynie z dziećmi i to tylko wtedy, kiedy nikt tego nie widział, ponieważ nie chciał przynosić ujmy pryncypałowi, który nade wszystko cenił tajemnicę.

Carrozza ubrany był zawsze tak samo. Niektórzy domyślali się, że to z oszczędności, inni, że nie chce wyróżniać się w tłumie, jeszcze inni, że ma swój styl i charakter. Po wyjściu z pojazdu otrzepywał z lekka ramiona płaszcza lub marynarki, w zależności od tego, jaka była pogoda, po czym włączał się do procesji zajmując centralne miejsce w drugim szeregu. Szedł miarowym krokiem nie rozglądając się na boki, czasem tylko uśmiechając się zagadkowo, jakby dla pogłębienia swojej tajemniczości, która i tak była już niezmierna.

Procesja obchodziła wszystkie budynki na osiedlu. Stały przed nimi wielkie zdjęcia tajemniczego mężczyzny niezwykle podobnego do Carrozzy; ten zatrzymywał się przed nimi, wyraźnie wzruszony możliwością okazania szacunku a może i miłości osobie na zdjęciu. Procesji przewodził jeden lub kilku księży, raz nawet na czele szedł biskup, obficie błogosławiąc wszystkich stojących na drodze. Carrozza przyjmował obojętnie, kto przewodzi procesji, zadowalając się najwyraźniej centralnym miejscem w drugim szeregu.

Jego miejsce w procesji uznawano za przejaw skromności jak i głębokiej rozwagi. Było dostatecznie eksponowane, mężczyzna był dobrze widoczny z przodu i z boków, a równocześnie bezpieczny, gdyż ewentualny atak z zewnątrz raziłby pierwszy szereg wypełniony przez mężczyzn, kobiety i dzieci.

Szóstego maja procesji przyglądał się Sefardi z okna swojego gabinetu na drugim piętrze. Carrozza wydał się mu łudząco podobny do Barrasa, z twarzy i postury. Sefardi uznał to za omam wzrokowy, ponieważ mężczyzna miał inną fryzurę, bardziej w stylu afro niż lokalnym, miał też twarz bardziej pergaminową, suchą, lekko łuszczącą się, choć podobnie okrągłą. W pewnym momencie Mistrz uległ profesjonalnej dewiacji, porównując sylwetkę mężczyzny do szpindla zegarowego tylko dlatego, że zachwyciła go niewzruszona powaga maszerującego, jego nieruchomy wyraz twarzy, rozjaśniany w równych odstępach czasu uśmiechem, wybiegającym z kącików ust ku zewnętrznym krawędziom oczu.

W procesji uczestniczyła masa leciwych osób obu płci, z przewagą kobiet, żyjących dłużej i chętniej dobywających się z mroku mieszkań i apartamentów na światło dzienne. Była to nauka dla młodszych pokoleń, że starość jest niezniszczalna i potrafi zachować religijną świeżość raz zdolność gorącej manifestacji uczuć, niesłusznie przypisywaną tylko dzieciom i młodzieży. Dla osób spoza osiedla Aura procesja miała wymiar statystyczno-religijny, ujawniając rozmiary mas emerytalno-rentowych oraz ich przywiązanie do przywództwa, wiary i Boga.

Z biegiem czasu Carrozza zyskał miano męczennika. Zapytany, co o tym sądzi, odparł, że wcale go to nie dziwi, ponieważ rzeczywiście umartwia się stanem umysłowości narodu, który z jednej strony spełnia jego oczekiwania i pragnienia, z drugiej zaś gardzi nim odrzucając jego szlachetne intencje. Pytany o to, czy jego umartwianie się nie odzwierciedla filipińskiego zwyczaju cierpienia na wzór Jezusa, przez wbijanie sobie haków i kotwiczek w ciało, odparł, że jest to w istocie zwyczaj w pełni chrześcijański, godny upowszechnienia w innych krajach. W naśladowaniu wyznawców Jezusa widział głęboką symbolikę, co skłaniało ludzi do mniemania, że chodzi o świętość pochówku i mogiły, na co Carrozza reagował słowami:

– Nie! Nie! Tu chodzi o świętość zwykłego człowieka, obywatela, takiego jak pan i ja.

Niejasności związane ze Świętym Mężem, za jakiego uznawała go coraz większa rzesza rodaków, doczekały się niejednej dyskusji, także przy krawężniku. Zaczęło się to od oficjalnej rejestracji –”Klubu Wielbicieli Świętego Męża”, którego nazwę dla potrzeb obcokrajowców przetłumaczono jako „Saint Husband Fan Club”. Otwarcie klubu zainaugurował sam Carrozza, określając siebie jako podmiot i przedmiot miłości wszystkich zwolenników prawdy, wiary i tradycji. Słowa te wypowiedział – zauważyły to nawet niechętne mu media – w sposób żartobliwy, świadczący o tym, że będąc już prawie świętym nadal pozostawał człowiekiem z krwi kości, któremu powaga i dostojeństwo są równie bliskie jak humor i serdeczność.

Przekaż dalej
4Shares

Ciało w odbiciu lustrzanym. Część 4.

Opublikowany przez
Odpowiedz

Strasznie rozgadałeś się, Wiktorze. Zacząłeś od nagości i wszedłeś na politykę. Skracaj się, jeśli możesz. Nagość ma więcej wspólnego z religią niż z polityką.

Jak to?. – brwi rozmówcy uniosły się w górę pytająco.

A tak. Przypomnij sobie choćby powiedzenie „Nagi jak święty turecki”.

Nie rób niepoważnych aluzji do osób świętych, chłopie – Wiktor o mało nie zakrztusił się z oburzenia.

To teraz ja zapytam: Jak to?

A tak. Niejeden biskup chciałby zasłużyć sobie na miano świętego, ale nigdy nie odważyłby się obnażyć. Oni mają za dużo ciała; wyglądaliby niepoważnie jako święci. Święci to często męczennicy. Odjęliby sobie od ust i dali innym. U nas wielu duchownych wygląda tak, jakby zabierali innym. Trudno się połapać w świętości w kontekście ciała. Ale przestań zagadywać mnie, bo chcę mówić o rzeczach ważnych. O tym, jak wyjść z impasu nadwagi i niesportowej sylwetki.

No, no, ciekaw jestem! –rzuciłem szczerze zainteresowany.

Będę mówić krótko, choć nie jest to u mnie we zwyczaju i przychodzi mi z trudem – zdecydował Wiktor. Wczoraj wkurzyłem się w łazience, choć nie było tam ani grama kurzu. Podjąłem poważne decyzje. Chcę uzyskiwać rezultaty. Zaczynam od rzeczy prostych i wykonalnych. Przed wszystkim od zmiany sposobu myślenia i patrzenia na siebie.

No, no! – wyrwało mi się bez złych intencji. Wiktor nawet nie zauważył eksklamacji.

Tak więc, nie ma jedzenia między posiłkami. Po posiłku myję zęby i zaciskam je, kiedy widzę jedzenie. Sam fakt, że je umyłem przypomina mi o unikaniu jedzenia do następnego posiłku. Nie jestem kurą, abym musiał bez przerwy coś dziobać! Nie sądzisz? Daje to mi dobre samopoczucie. Poza tym, good-bye cukierki, ciasteczka i herbatniczki. To tylko rafinowany cukier, najgorsza mąka i chemikalia. Co więcej? – Wiktor zastanowił się chwilę. Od dziś mięso jem bez chleba. Nie mieszać protein z węglowodanami to bardzo zdrowa reguła. Żołądek nie głupieje wtedy i dużo lepiej trawi. Trudno jest mu trawić, jeśli jeden rodzaj pokarmu wymaga środowiska kwaśnego, a inny zasadowego. To tak, jakbyś raz wołał do dziecka: Biegnij w prawo! A za chwilę: Nie, nie!. Biegnij w lewo! Wiesz, co wtedy się stanie?

No, nie wiem – usiłowałem zrobić mądrą minę, aby nie wypaść jako kompletny ignorant pediatryczny.

To proste. Dzieciak wpadłby na najbliższy słupek lub huśtawkę. Tak jest z żołądkiem, który protestuje wzdętym brzuchem. To nieładne, niepraktyczne i niezdrowe.

Słuchałem nie wierząc własnym uszom. To chyba jakiś podmieniony Wiktor – przyszło mi do głowy.

W ogóle to ograniczam konsumpcję chleba. Węglowodany tuczą. Pan Bóg cierpliwie spełniał moje prośby „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj, Panie” i dawał mi go w obfitości, do której się przyzwyczaiłem. Postanowiłem nie nadużywać dobrodziejstwa niebios i jeść mniej pieczywa.

Mój rozmówca nagle przerwał przypominając sobie coś.

Co dalej, to ci powiem przy najbliższej okazji. Teraz idę na mój ulubiony mix: szybki spacer połączony z bieganiem. Raz szybko idę, raz biegnę. Boskie doświadczenie, mówię ci! – wykrzyknął kierując się do wyjścia.

Przekaż dalej
0Shares