Otwartość intelektualna i emocjonalna, kreatywność, twórczość nie są równo dystrybuowane przez życie. Jedni mają ich więcej, inni mniej. Nie obowiązuje tu reguła w rodzaju 2 x 2 = 4. Sposób widzenia i doznawania świata nie zmienia się proporcjonalnie do upływających lat życia. Dlatego warto wiedzieć coś więcej o kreatywności w starszym wieku, czymś co ułatwia życie, czyni je ciekawszym i wartościowszym.
Zapraszam na spotkanie i dyskusję w czwartek 19 bm. w dzielnicy Gdańsk Piecki-Migowo (Gdańsk-Jasień).
Kontynuując niepewną tradycję publikacji poezji przedstawiam kolejną jej dawkę zaczerpniętą ze zbioru „Klęczy cisza niezmącona”, Wyd. 2.
Miłość wybiegła muzyką wesela
Słońce wzgórza nawiedza jak błyszczące echo, by lekkie i złotawe osiąść na dnie rzeki, hołd czasu oddać przeminionym rzekom, ziarno prawdy wyłuskać z cudotwórczej ręki.
Na brzeg miłość wybiegła muzyką wesela, pocałunek oczy zamglił, zaczarował usta, jedna źrenica blask innej źrenicy powiela, nieznanych błękitów rozwarła się chusta.
Niemy krzyk przywołał tajemnic istnienie, czas splątał w warkocz zapomnienia, i dane było prawdy nagiej rozjaśnienie, radość i smutek, tęsknoty i marzenia.
Ideał miłości nie raz życie zbruka, niewinny zachwyt zmyli, okpi, wykoślawi, lecz uczuć rozpalonych niczym nie oszuka, idziemy nadzy w prawdzie, nadzieją jaskrawi.
Bezgrzeszne oczy osłania objawienie ręki; nie ja słyszę muzykę, to mnie tworzą dźwięki.
Gdynia, 19 lipca 1999
Wiersz powstał latem 1999 roku w Gdyni. Mieszkałem wtedy na ulicy Korzeniowskiego na Kamiennej Górze, na pierwszym piętrze, w nowym dwupiętrowym budynku. Był to najpiękniejszy budynek w Trójmieście. Byłem o tym przekonany. Miał potężne klasyczne kolumny z frontu i oryginalne okna na pierwszym piętrze. Był wzorowany na oryginale postawionym w tym miejscu w latach 1930ych przez dyrektora kopalni węgla ze Śląska.
Wiatr-figlarz
Wiatr-figlarz wyjrzał zza chmury, na plażowiczów popatrzył z góry, zakamarki nagich ciał pieści, pieśń miłości do ucha szeleści.
Młodzieńcom studzi rozpalone głowy, u nóg się łasi jak kot domowy, sukienki dziewczynom podwiewa; śmieją się, ich to nie gniewa.
Świeżego jodu rozpyla drobinki, chłodzi ciałko spieczonej dziecinki, krzyki roznosi na rączych skrzydłach, płaszcze rozwiewa w cudaczne straszydła.
Jachtom żagle wydyma jak banie, kiedy ma chęć; bo kiedy ustanie, czai się cicho w fal zakamarkach ducha przestworzy siła płuc szparka.
Ruchome piaski zbija w poduchy, roślinom grząskiej dodaje otuchy, sprzątacza wydm pełni honory, pyłów wynosi tysięczne wory.
Czasem nieświadom zło wielkie czyni, gdy sypkie piaski niesie z pustyni, w szarobrązowe płachty je zwiewa; zielenie plami bura ulewa.
Hawker, 4 października 1996
Na stronie zamieszczam obrazy z Flinders Ranges z okolic Hawker. Ten poniżej to opuszczone domostwo.
Sam się sobie dziwię, że inspiracja do napisania tego wiersza naszła mnie w Hawker. To mała miejscowość wewnątrz lądu, w górach Flinders Ranges w Południowej Australii (link: South Australia ), 365 kilometrów na północ od Adelaide. W 2006 roku Hawker liczyło 229 mieszkańców. Miejsce i okolice pamiętam z wielu obrazów zatrzymanych w głowie: oswojonego strusia stukającego dziobem do okna przyczepy kempingowej, stada białych papug siedzących na konarach uschłego drzewa, obrazów z widokami z Flinders Ranges wystawionych przez malarza tuż przy drodze. Jeden z nich kupiłem. Także z wyścigów samochodowych organizowanych w dzikim terenie gdzieś niedaleko Hawker.
„Klęczy cisza niezmącona” z 45-procentowym rabatem w księgarni internetowej (jako autor i wydawca westchnę: to straszne!) https://tinyurl.com/y2r45ew5
Jeśli ją czytasz, to czynisz to na własną odpowiedzialność. Strzeż się wściekłego psa własnych myśli i uczuć.
„Żyrafy. Najwyższe ze zwierząt lądowych są roślinożerne. Żyrafy żyją na wolności do 25 lat i obecnie są w czerwonej księdze IUCN zaliczane do gatunków narażonych. Dzięki półmetrowemu językowi z łatwością są w stanie skubać liście z najwyższych drzew. Te smukłe zwierzęta roślinożerne mają bardzo długie języki” – napisał do mnie kolega szkolny Joseph Microsoft na monitorze mojego komputera z Windows 10.
Wspomnienie korespondencji rozbudziło mnie niczym kubeł zimnej wody, jaki zwykł fundować synowi zmożonemu głębokim snem narkotycznym pewien – znany mi osobiście – kochający ojciec. Wstałem. Za oknem darły się koty. Była godzina czwarta czterdzieści pięć rano. Pokazał mi to zegarek lekko uderzając wskazówkami o metalową obudowę. Udałem się do łazienki i tam w cichości kabiny prysznicowej, blatu z głębokim zlewem oraz białej spłuczki i uroczej deski klozetowej przyjrzałem się mojemu językowi. Mały, czerwony, ubożuchny jak koszula ściągnięta z nieboszczyka po dwóch miesiącach zmagania się z wiecznością.
Poczułem do siebie wstręt. Zacząłem nienawidzić własne ciało. Ja, istota intelektualna i uczuciowa, reprezentowana przez lotny rozum i wezbrane miłością serce, znienawidziłem fizyczną część mojego organizmu, przede wszystkim bebechy i warstwę tłuszczu na brzuchu, i to wszystko co sobą reprezentują.
Aby umocnić i pogłębić w sobie nowe uczucia, rozebrałem się do naga i przyjrzałem się sobie dokładnie przed lustrem. Był to obraz nędzy i rozpaczy. To wzmocniło moją determinację doprowadzenia sprawy nienawiści do końca. Przyniosłem z biurka i rozłożyłem na blacie zdjęcia przywódców różnych narodowości, zboczeńców i wyuzdańców, rozchełstanych Borysów, krzykliwych Farage’ów, kłamliwych Mateuszów, stetryczałych Jarosławów, tłustych Donaldów i zdziwaczałych Dim Dongów, aby przyjrzeć się ich skwaśniałym twarzom na tle własnego niekochanego już organizmu.
W miarę przyglądania się, czułem się coraz lepiej. Uczucie nienawiści, w odróżnieniu od tego co piszą naukowcy i inni niedorobieni członkowie społeczeństwa, dobrze mi zrobiło. Poszwendałem się jeszcze trochę po łazience, doceniając szlachetny charakter klatki więziennej bez okien, i uspokojony wróciłem do łóżka.
Jeśli miałem jeszcze sny, to wyłącznie kolorowe, ponieważ rano obudziłem się śpiewny niby opity chmielem skowronek, z głową na poduszce wysłanej promienistą tęczą. Myślałem, że to LGBT, ale nie, była to tęcza promieni słonecznych filtrowanych przez firanki w oknach sypialni.
Była to najbardziej udana noc. Nie powiem, że całego życia, bo wszystko jeszcze przede mną.
To już setny odcinek mojej powieści „Laboratorium szyfrowanych koni” publikowany na stronie autorskiej. Korzystam z okazji, aby serdecznie podziękować Państwu za wytrwałość czytelniczą.
„Laboratorium” to eksperyment literacki. Wiele osób skarży się na brak czasu. Wierzę, bo sam też to odczuwam. Właśnie dlatego zdecydowałem się publikować powieść w odcinkach; codziennie nowy odcinek, ilustrowany jednym lub dwoma zdjęciami.
Powieść jest skonfigurowana do wygodnego czytania na komputerze, tablecie i smartfonie: strona otwiera się w ciągu kilku/kilkunastu sekund, brak reklam, jeden odcinek wymaga około trzech minut czytania, duża czcionka, wyraźne akapity. Powieść można czytać w trakcie jazdy autobusem, w tramwaju, w przychodni lekarskiej czy nawet w korku ulicznym.
Cieszy mnie, że powieść czyta przeciętnie (codziennie) ponad 300 osób. Jest to dla mnie prawdziwe wyzwanie. Mam poczucie, że jeśli kolejne odcinki stałyby się mniej atrakcyjne, ilość czytelników zacznie od razu spadać. Ta natychmiastowość stawia mnie na palcach (także z sensie dosłownym, bo pracuję przy biurku o ruchomy blacie, najczęściej na stojąco) i prawdziwie mobilizuje.
O powieści napiszę wkrótce coś więcej. Jest już ona gotowa w formie pierwszego rękopisu. Publikując ją fragmentami mam możliwość ostatecznego „dopracowania” tekstu. Doskonalenie dzieła literackiego nigdy się nie kończy. Ernest Hemingway pisał o sobie, ze poprawia swój tekst tak długo, aż (w wolnym tłumaczeniu) żygać mu się chce; wtedy oddaje tekst do druku. Podzielam jego opinię.
Na zakończenie chciałoby się zakrzyknąć jak Edward Gierek: „Pomożecie?” i usłyszeć podobnie jak on: „Pomożemy!”.
Jak zapewne się Państwo domyślili, publikuję na stronie autorskiej nową powieść. Zmieniłem właśnie jej tytuł na „Laboratorium szyfrowanych koni”. Poprzedni tytuł „Projekt No Name” był tytułem roboczym. Utrzymywałem go do czasu aż wymyśliłem lepszy. Powieść łączy w sobie gatunki literackie science-fiction, fantasy i realizmu magicznego, z dodatkami groteski. Mam nadzieję, że podoba się Państwu i zechcecie nie tylko czytać, ale i zachęcać inne osoby do czytania.
Wcześniej podejmowałem inne próby pisania powieści, nie były one udane, gdyż nie mogłem ułożyć sobie w głowie ostatecznego jej formatu (konstrukcji). Obecna wersja może powtórzyć pewne ich fragmenty. Proszę zapomnieć o tych próbach, zignorować je. Przepraszam za zamieszanie, jakie mogłem nimi wywołać. Obecna wersja powieści jest ostateczna, zamierzam ją doprowadzić do zwycięskiego końca.
Pisanie tej powieści nie okazało się dla mnie łatwe. Faktem jest, że pracuję nad nią co najmniej kilkanaście miesięcy. Każdy nowy odcinek, nawet już przygotowany w zarysie, wymaga kilku godzin pracy bezpośrednio przed publikacją. Dlatego mogę publikować nie więcej niż jeden odcinek na przestrzeni dwóch – trzech dni.
Będę wdzięczny za kliknięcia „Lubię to” jak i za wszelkiego rodzaju komentarze, w szczególności co zmienić, poprawić, uzupełnić lub wyrzucić, jak również sugestie wątków czy treści. Reakcje czytelników ogromnie mnie motywują, nawet jeśli są krytyczne.
