Twarze żałobników drepczących za karawanami były nieprzeniknione. Wszyscy ubrani byli prawie identycznie, na czarno, spodnie mieli na sobie zarówno mężczyźni jak i kobiety. Z nielicznymi wyjątkami były to osoby w wieku od kilkunastu do czterdziestu pięciu lat, jakby nie istniały osoby starsze. Maszerujący zachowywali się jak karny oddział wojskowy. Kiedy powóz przyśpieszał, oni przyspieszali, kiedy zwalniał, oni zwalniali jakby pociągani niewidzialnymi nićmi lub sterowani cichymi komendami. Gdyby ktoś im się przyjrzał, mógłby zauważyć, że wyglądali jak dobrze wytrenowani i dobrze opłacani najemnicy wynajęci do odegrania roli, którą znali tylko oni i tajemniczy zleceniodawca. W istocie byli to ludzie spoza stolicy, sportowcy i aktorzy, lokalnie nikomu nieznani, udający żałobników tak doskonale, że prawdziwy żałobnik nie zrobiłby tego lepiej. Kiedy konie przyśpieszały, mężczyźni wymieniali między sobą uwagi, jakby dla żartu lub dla dodania sobie otuchy:

– Mogę ścigać się z koniem, aby tylko dystans nie był zbyt długi, bo on ma cztery nogi, a ja tylko dwie.

Momentami kondukt pogrzebowy zachowywał się jak orszak weselny. Było to zachowanie zgodne z „Wytycznymi dla żałobników”, przygotowanymi przez Sefardiego, który osobiście ich wybrał i wynajął za pośrednictwem firmy pogrzebowej. Ludzie wiwatowali i cieszyli się, wznoszono okrzyki „Śmierć jest smutna tylko dlatego, że ją za taką uznajemy”, „Cieszmy się, że Sefardi jest już wśród ludzi szczęśliwych, „W niebie nie ma oszustwa, zdrady ani wojny”.

Nikt nie miał pojęcia, ani nawet nie myślał o tym, kto naprawdę, oprócz rodziny, najbliższych przyjaciół oraz znanych reporterów i dziennikarzy, uczestniczy w pogrzebie i dlaczego. Brały w nim udział przedziwne osoby: przedstawiciele Klubu Miłośników Pogrzebów, Stowarzyszenia Zwolenników Fajerwerków w Dyskusjach Publicznych, Stowarzyszenia Książek Zapomnianych, kilku bibliotek imienia Sefardiego Baroki oraz licznych fanklubów. Większość uczestników pogrzebu była zakonspirowana, o czym nikt nie wiedział. Gdyby nawet to ujawniono, zapewne nie wzbudziłoby to wiele zdziwienia, ponieważ media informowały, że zmarły przed śmiercią wyraził życzenie organizacji pogrzebu na zasadach całkowicie odmiennych od tradycyjnych.

– Pogrzeb musi sprawiać ludziom radość, a nie smutek. – Przypominał kilka razy wykonawca testamentu, cytując słowa zleceniodawcy.

W połowie trasy pogrzebu kierowca Rolls-Royce’a zatrąbił głośno raz i drugi, jakby chciał pobudzić konie do pędu. Za drugim razem do wolno poruszającego się pojazdu podszedł jakiś mężczyzna i zagroził kierowcy, że mu rozwali szybę kamieniem, jeśli nie przestanie trąbić. Perswazja okazała się skuteczna, ale tylko do czasu.

*****

Na wysokości Alei Jednego Dębu konie gwałtownie przyśpieszyły. Świadkowie wydarzenia twierdzili, że przestraszył je przeraźliwy dźwięk klaksonu białego Rolls-Royce’a, inni, że koło karawanu wpadło na obmurowanie wielkiego drzewa rosnącego z boku w jezdni i strasznie załomotało. Dąb był pomnikiem przyrody. Kiedy ulicę poszerzano, pozostawiono go w jezdni osłaniając pień betonowym pierścieniem i ostrzeżeniami przed przeszkodą.

Konie popędziły przed siebie szeroką ulicą, z ich pysków padały płaty białej piany. Żałobnicy – jakby wiedzeni stadnym instynktem – przyspieszyli, aby dotrzymać kroku zwierzętom. Wyraźnie przygotowani na taką niespodziankę i w doskonałej kondycji drwili sobie z koni toczących pianę z pysków, że zabrakło im siły do raźniejszego biegu. Późniejsze relacje świadków sugerowały, że zwierzętom dodano do pożywienia środki wywołujące intensywny ślinotok. Ludzie na chodnikach przyglądali się zafascynowali pędzącym koniom, zmotoryzowanemu karawanowi i radośnie usposobionym żałobnikom.

– To zakrawa na cyrk! – Krzyknął w zachwycie mężczyzna stojący na poboczu, nie zdając sobie sprawy, że pogrzeb w istocie był obliczony na szok, podziw i zdumienie.

– Gdyby Sefardi to widział i słyszał, byłby zachwycony. Mnie to jednak szokuje, co on wymyślił – wyszeptała pani Godano do idącej obok przyjaciółki. Przewidując możliwość niezwykłego rozwoju wydarzeń szła z boku, chodnikiem, celowo nie włączając się do konduktu żałobnego. Wiedziała, że Sefardi zaplanował niespodzianki, ale nie miała pojęcia jakie. Widząc, co się dzieje, przeraziła się, że przypiszą jej winę za niedopilnowanie porządku w trakcie pogrzebu. Pędzące w popłochu konie nasunęły jej straszną myśl, że dusza zmarłego rozpaczliwie trzęsie się w urnie razem z popiołami.

*****

W trakcie przemarszu konduktu na cmentarz pojawił się transparent z napisem „Związek Pisarzy Oryginalnych” poprawiony przez przekreślenie i zmianę kilku liter na „Związek Pisarzy Ordynarnych”. Plakietki z egzotycznymi hasłami były tak liczne, że mało kto zwracał na nie uwagi. Zmiany akcesoriów, wyglądu i zachowań uczestników pogrzebu następowały tak szybko, że przypadkowi widzowie reagowali szokiem. Żałobnicy początkowo ubrani w czarne stroje, nie wiadomo kiedy zmienili je na białe. Na prośby, a potem żądania, osób postronnych, aby zachowywali się przyzwoicie, udzielali stanowczych wyjaśnień, że kolor biały jest kolorem żałoby w krajach Dalekiego Wschodu i życzeniem zmarłego było pokazanie zwyczajów zamorskich, nie tylko krajowych.

– Tak to określił w testamencie i nic nie możecie na to poradzić. Stoi za nim prawo i my go przestrzegamy.

Policjanci oddelegowani do ochrony porządku dzwonili w pośpiechu do zwierzchników, pytając, jak mają się zachować. Nikt nie znał odpowiedzi. Ponieważ nikt nie naruszał porządku publicznego, policjantom nakazywano zachować neutralność.