Aby mieć silną armię, nie potrzebujemy generałów, helikopterów bojowych, dronów ani okrętów wojennych. Wystarczą samoloty dla VIP-ów, Wojska Obrony Terytorialnej, minister Macierewicz i minister Błaszczak. Oraz zwierzchnik sił zbrojnych.
Pewien dostojny wojskowy moczymorda pod koniec życia zwariował, ubierał się w komżę i organizował spotkania modlitewne, błogosławiąc hipokrytów nawiedzonych manią nadzwyczajnego patriotyzmu. Uważał to za cnotę.
Egzekucja Ludwika XVI
Wszyscy czuli się podle, albo i gorzej, i to go pocieszyło, że inni też cierpią. Była to satysfakcja udziału we wspólnocie cierpienia. Coś musiało łączyć wszystkich cierpiących. poszukiwał więc przyczyn złego samopoczucia. Okazało się, że było to morowe powietrze, którym wszyscy oddychali. Potwierdziła to telewizja. Wodę, którą każdy pić musi, wykluczono, bo wiele osób nic nie piło w ostatnim czasie. To był pierwszy sygnał, że zmienia się coś istotnego w otoczeniu.
Było to tak ważne, że codzienne, zwykłe sprawy straciły na znaczeniu. Ludzie jakby zapomnieli o partii i zebraniu wspominkowym z poprzedniego dnia, tym bardziej, że osobnik, który wywołał zamieszanie zjawił się zaraz po zakończeniu zebrania w knajpie, przechwalając się, że nawiązał skuteczny kontakt z przewodniczącym i odbył z nim udaną rozmowę o przepływie miodu i mleka przez kraj.
– To nie była fikcja – zaczął górnolotnie, bo nigdy wcześniej słowa „fikcja” nie używał. – Przewodniczący przekonał mnie, że kraj jest rzeczywiście miodem i mlekiem płynący, a ja po prostu tego nie zauważyłem.
Kiedy to mówił miał na sobie nieskazitelnie białą koszulę, krawat w zgrabne słoniki oraz elegancko uprasowany garnitur, bez najmniejszej zmarszczki, z jednym tylko kantem prawej nogawki zjeżdżającym nieco w prawo. Ludzie to spostrzegli i od razu mężczyzna wydał im się podejrzany niezależnie od tego, co mówił. Nie ufali mu.
Zatrute powietrze zapoczątkowało cały ciąg zmian. Wszystko się zmieniało. Ludzie wracali z zagranicy, emigranci i ci, którzy wyjechali na krótko, odmienieni, zakażeni pragnieniami zmian na lepsze, co najmniej na coś innego, pasjonującego i świeżego, czasami nawet nie wiedząc dokładnie, o co im chodzi.
– To nie ma znaczenia. Nie wiem dzisiaj, ale będę wiedzieć jutro albo pojutrze. Jest po prostu we mnie jakiś ferment, który musi znaleźć ujście. Coś musi zmienić się na lepsze w moim życiu i w życiu mojej rodziny – była to typowa odpowiedź na pytanie, w czym rzecz.
Niektórzy wspominali o miłości, lepszym zagospodarowaniu czasu, większym dostatku, nowych ubraniach a nawet ulicach i budynkach, w których będą się czuli równie swobodnie i radośnie jak w lesie lub nad rzeką.
Było to dziwne, a zarazem ożywcze, bo wkrótce, prawie natychmiast, pojawiły się dalsze spekulacje, w końcu inicjatywy. Naukowcy zaproponowali inne spojrzenie na rzeczywistość i przedstawili pomysły, które nadawały się do natychmiastowej realizacji, różnego rodzaju odwadniacze, przepychacze, szybkotnące siekiery, gazety, które można przeczytać w ciągu minuty dysponując odpowiednimi okularami, przekazującymi sygnały elektroniczne do metalowych implantów zębowych, które oprócz podtrzymywania protez służyły jako nadajniki i odbiorniki do wymiany informacji z płatem pamięci mózgu. Były to rzeczy niekiedy dziwne, ale użyteczne, uprzyjemniające lub ułatwiające codzienną egzystencję i życie w ogóle.
Młodzi żądali wolności osobistej w skali przejmującej lękiem nauczycieli, rodziców i dziadków, a także osoby o patriotycznym nastawieniu. Ich wypowiedzi brzmiały surowo, wręcz rewolucyjnie.
– Kraj się nie liczy, rząd się nie liczy, liczy się jednostka. Człowiek się liczy. Każdy z nas, osoba wierząca czy nie wierząca, czarnoskóry czy tylko opalony, jest z natury rzeczy uprawniony dążyć do czegoś, i my sami dajemy sobie do tego prawo.
Były to bardzo mocne hasła, przekonujące, bo wszyscy wierzyli w człowieka, twór boży, aktywnie popierany także przez państwo i kościół. Przypominano ideały rewolucji francuskiej, wolność, równość, braterstwo, zapominając jakby o roli gilotyny w przywracaniu tych szlachetnych zasad społeczeństwu. Mimo atrakcyjności i siły haseł starsi ludzie zachowali trzeźwość umysłów.
– To niewyobrażalne, czego oni chcą. My nigdy czegoś takiego nie mieliśmy, to dlaczego oni mieliby to mieć? – Pytali się między sobą, bo nie widzieli możliwości oparcia się natarciu młodości nadchodzącym ze wszystkich stron. Na czoło żądań młodych ludzi wybijała się jednostka, wolność i egoizm. Szykowała się rewolucja, ale to był dopiero początek, zapowiedź dalszych zmian.
Pod presją młodych oraz trendów importowanych z zagranicy kraj zmieniał się w błyskawicznym tempie. Pojawiła się gorączka konsumpcyjna. Bawiono się, kupowano i konsumowano na potęgę wszystko, co się dało, wakacje, meble, smartfony, wykwintne jedzenie, nawet usługi seksualne. Szaleństwo konsumpcji udzieliło się w końcu także osobom starszym i dzieciom. Skutkiem było pojawienie się na obrzeżach miast, miasteczek i wsi niebotycznych gór śmieci, z którymi służby porządkowe nie mogły sobie poradzić mimo segregacji śmieci i coraz nowszego sprzętu. Obywatele jakby oślepli i ogłuchli, gdyż nikt wciąż nie domyślał się, co to zapowiada.
Recenzje wszystkich książek Michaela (Michała) Tequili są na górnym pasku menu na tej stronie. Zajrzyj!
Całkiem ostatnio pojawiły się dwa nieziemskie zjawiska: superksiężyc oraz chłop w zimowych butach po pachy, postać publiczna, omalże mityczna, podobno niezwykle silna, zwany też Superchłopem.
Superksiężyc wedle opisu jest niezwykle krwawy, a zarazem niebieski, i wystąpi gościnnie tylko jeden raz, po czym usunie się w cień. Link do niego, włącznie z krwawym zdjęciem, prowadzi przez NASA.
Co do Superchłopa, to najpierw pojawiła się informacja, że strzelił sobie w stopę, potem że strzelił kilka razy, przy okazji manifestujących bab w czerni, potem wielkiej awantury z jakąś unią, która nas nie lubi, w końcu ustawy o totalnej niewinności i zasłudze.
Okazało się to nieprawdą, gdyż rzeczony Superchłop w istocie rzeczy przyjął ustawę tak niezwykle udaną, że zewsząd rozległy się okrzyki zachwytu, powszechny aplauz, pochwały a nawet wielkie jak stodoła całusy. Chwalił Superchłopa przede wszystkim Izrael, jednostka poniekąd mała, ale bardzo historyczna i boleśnie doświadczona, korzeniami sięgająca innych kontynentów, oraz jej liczne społeczności zwane diasporą.
Ze strony Superchłopa sytuację rozjaśnił młodzieniec, niezwykle udany, lat około czterdziestu, sądząc po mądrości to może i czterystu, czarną brodą przypominający Murzyna, zwanego teraz Afrykaninem, pseudonim partyzancki jaki taki czyli nienajgorszy. Siedząc w telewizji przy stole z ciasteczkami i opozycyjnym drobiazgiem, twierdził, że to on osobiście przygotował to niezwykle zręczne sformułowanie, głównie dzięki udanym i znaczącym ustom.
Sformułowanie jest mniej więcej o tym, że „my, zjednoczeni tradycją i patriotyzmem, chłopi tych ziem, sól z tej soli i gleba z tej gleby, będziemy bronić się prokuratorem, sędzią, więzieniem i karą pieniężną przed posądzeniem, że nie wszyscy byliśmy uczciwi i niewinni w czasach tragicznych wydarzeń wojennych, tak starych jak najstarsi ludzie”.
Jego wypowiedź, uchwalona przez najwyższe gremium Superchłopów, wywołała powszechny zachwyt w szeregach pozostałych Superchłopów, których jest u nas niemało, i to niekoniecznie na wsi, ale także i w dużych miastach.
Ambasador Izraela w pierwszej kolejności nie mogła się nachwalić tej uchwały, mówiła niezwykle pochlebne rzeczy w rodzaju „jesteście wyjątkowo cacy, nic lepszego nie mogliście wymyśleć, jestem zachwycona, w ogóle to poprawiliście nasze stosunki wzajemne co najmniej o 180 stopni”.
Równocześnie wyraziła opinię, że teraz „ze szczególną radością będę myśleć o posadzeniu w moim ogródku drzewka wielkiej zasługi i pamięci, o które dopominał się, a może tylko przymawiał, dowódca straży przybocznej waszego ukochanego, jakże przez was czczonego wodza”. Więcej pochwał nie przeszło jej przez gardło, chyba dlatego, że była przeziębiona, bo mówiła dosyć niewyraźnie, choć z drugiej strony powiedziała to, co chciała.
Nie wiem, czy wszystko dobrze zanotowałem, bo i mnie czasem się myli, co jest czarne, a co białe, tylko dlatego, że jedno jest czarne, bo jest czarne, a drugie jest białe, bo jest białe, a inne to całkiem odwrotnie, jak to w polityce chadzającej w wielkich butach po bezdrożach wprost nieludzkiej wyobraźni.