Pod naciskiem gubernatora naukowcy wznowili poszukiwania statystycznych wyjaśnień zaniku prokreacji. Gubernator był przychylny tym wysiłkom w przekonaniu, że nic nie daje głębszego zrozumienia postępowania społeczeństwa niż liczby. Pierwsze odkrycie okazało się żenująco proste: im wyższe ktoś miał wykształcenie, tym łatwiej i chętniej rezygnował z potomstwa. Było to zaskoczeniem, gdyż ujawniło postawy, których nikt się nie spodziewał. Po Apokalipsie ludzie chcieli żyć inaczej, uważając, że życie ich nauczyło, że są dostatecznie już mądrzy, aby nie dać się ogłupiać dzieciom i niezliczonym obowiązkom z nimi związanym. Czasem dodawali – jakby usprawiedliwiając samych siebie – że dzieci można mieć, ale niekoniecznie od razu, tylko później.

– To bardzo racjonalna postawa. Po co nam teraz dzieci, jeśli otacza nas ocean innych możliwości ciekawego i dobrego życia. Odłożyć dzieci w czasie, a może i w ogóle z nich zrezygnować. Dobre stanowisko, duże pieniądze, władza, towarzystwo, podróże są bardziej atrakcyjne i ważniejsze. – takie były postulaty wykształconego społeczeństwa. Podobnie argumentowali ludzie zamożni, ceniący sobie wygodne życie i chętnie oddający się rozrywkom. Dzieci stanowiły dla nich obciążenie, ponieważ uniemożliwiały lub co najmniej utrudniały oddawanie się bibkom, hazardowi, flirtowaniu, grillowaniu i oglądaniu telewizji nie wspominając egzotycznych podróży.

Mniej wykształceni rodzice okazali się statystycznie najlepszymi gwarantami rodzicielstwa. Potwierdzały to liczby: im niższy był poziom wykształcenia, tym więcej ludzie mieli dzieci. Wynikał z tego wniosek, aby przynajmniej czasowo nie zachęcać ludzi do nauki, zwłaszcza na wyższym poziomie, bo to zmanieruje ich odczucia rodzicielskie. Rząd czerpał z tego pewną otuchę; oszczędności w szkolnictwie ułatwiłyby finansowanie programów rozwoju prokreacji.

*****

Z inicjatywy gubernatora opracowano statystykę strat w ludziach i majątku. Najwięcej ludzkich ofiar, ponad czterdzieści procent, pochłonęły powodzie. W drugiej kolejności, było to prawie trzydzieści procent, zabrała susza i związana z nią klęska głodu, kolejne dwadzieścia procent zgonów spowodowały epidemie. Pozostałe dwadzieścia procent miało inne przyczyny: pożary domów i upraw, osunięcia ziemi, także samobójstwa i zabójstwa. Ludzie wpadali w amok i zabijali siebie lub innych. Wiele osób zaginęło; ich liczbę szacowano na dziesiątki tysięcy. Straty materialne szły w miliardy dolarów. Dane były tak przygnębiające, że gubernator, po naradzie ze swoim gabinetem, zdecydował się ich nie ujawniać.

– Nie możemy dobijać społeczeństwa – stwierdził, zdając sobie sprawę, że nie ominie go wściekła krytyka ze wielu stron, posądzenia o ukrywanie prawdy i chęć fałszowania danych.

Po dwóch dniach, po przemyśleniu sprawy, zmienił opinię. Zdecydował się sztucznie powiększyć rozmiary Apokalipsy. Miał w tym interes: wyolbrzymić skalę nieszczęść do tego stopnia, aby całkowicie porazić ludzi i łatwiej zyskać akceptację zastosowania środków nadzwyczajnych. Wyobraził sobie, że kiedy będzie podejmować trudne decyzje, wykazując niezłomność charakteru, zasłuży na powszechne uznanie jako zbawca narodu. Nadludzki wysiłek, jaki podejmował i ogrom wyzwań, doprowadziły go do tego, że coraz częściej na jawie śnił o królestwie. Jego marzenia miały aż nadto uzasadnień w historii, do której sięgał jako źródła wiedzy i doświadczeń. Widział w niej wielkie postacie faraonów, wodzów i kapłanów, którzy zasłużyli sobie na wielkość właśnie w najbardziej niesprzyjających okolicznościach. 

*****

Barras po raz drugi i trzeci wysłuchał arcybiskupiej homilii. Jego pracownicy regularnie nagrywali wypowiedzi Czarnej Eminencji i innych osób o największym autorytecie i wpływach. Ucieszył się, że on i arcybiskup światopoglądowo coraz bardziej zbliżają się do siebie. W homilii głowy kościoła dostrzegł możliwość ściślejszej współpracy.

Akceptując poglądy Czarnej Eminencji, gubernator zachował jednak rezerwę; był powściągliwy i ostrożny. Po cichu zlecił sondaż dla sprawdzenia, jaki jest społeczny odbiór homilii. Zamierzał wykorzystać wystąpienie arcybiskupa, obrócić je na własną korzyść. Dwa dni później wyniki sondażu leżały już na jego biurku. Pokazywały wyraźny wzrost poparcia dla wartości tradycyjnych. Gubernator postanowił spotkać się z arcybiskupem. Miało to być spotkanie nieoficjalne.

*****

Zastanawiając nad wciąż pogarszającą się sytuacją demograficzną, Blawatsky doszedł do wniosku, że sam nie jest bez winy. Najpierw, w czasie tragicznych powodzi, zawiodło państwowe centrum kryzysowe. Tysiące osób potonęło, bo nikt nie ostrzegł mieszkańców miast, miasteczek i wsi przed falą powodziową i to tylko dlatego, że nie chciano wywoływać paniki. Decyzja ta prześladowała go najbardziej, ponieważ to była jego decyzja. Miał szczęście, że nikt nie myślał o oskarżaniu jego ani jego rządu o niedociągnięcia lub zaniedbania. Ludzie byli przekonani, że rząd czynił wszystko, co było w jego mocy.

Druga kwestia miała zupełnie inny charakter. Nurtowała go i niepokoiła tym bardziej, że z pozoru wyglądała absurdalnie. Błędem było pozostawienie prokreacji bez regulacji prawnych. Państwo nie wymagało od obywateli żadnych kwalifikacji, wiedzy czy umiejętności, czy choćby poczucia odpowiedzialności za prokreację. Wymagało to korekty.  W swoim notatniku gubernator zapisał: „Płodzenie potomstwa, które niespodziewanie stało się sprawą państwową i to najwyższej rangi, przypomina prymitywną działalność chałupniczą, którą obywatel może podjąć lub porzucić w dowolnej chwili, jakby to była decyzja oglądania lub nieoglądania spektaklu telewizyjnego”.

Nurtowało go to tak bardzo, że od razu zadzwonił do Eminencji, aby wysondować, co sądzi o odpowiedzialności obywatelskiej za prokreację. Uczynił to jak mógł najdelikatniej, niepewny reakcji duchownego. Eminencja zaskoczył go. Zachował się tak, jakby miał podobne odczucia; o nic nie pytał, niczemu nie zaprzeczał, nie krytykował, tylko słuchał, aby w końcu zgodzić się z rozmówcą.

Wychodząc poza sprawy prokreacji, niezwykle ważne, ale i prozaiczne, rozmawiali także o filozofii, sztuce rządzenia państwem i kościołem, duchowości, a nawet o Bogu, który tak skonstruował mężczyznę i kobietę, aby się spotykali i rozmnażali kierując się wrodzonym popędem. Gubernator i Eminencja byli zgodni, że stwórca obdarzył ludzi poczuciem estetyki i wrażliwości, aby czynili to w sposób przewyższający zachowanie się zwierząt w czasie rui. Obydwaj byli zgodni, że zwierzęca natura człowieka może być przeszkodą jak i pomocą w przywróceniu prokreacji i oni, szef rządu i głowa kościoła, muszą to w pełni zrozumieć, aby móc uratować kraj przed zagładą demograficzną. Atmosfera rozmowy była tak dobra, że mężczyźni doszli do wniosku, że jeśli podejmą współpracę, to będą kierować się zasadą, że kościół nie będzie wkraczać w sferę polityki, a rząd w sferę religii i wiary.

Recenzje powieści Michael Tequila: „ Sędzia od Świętego Jerzego”: https://michaeltequila.com/?page_id=39