Nie znał już swego imienia. Wydawało mu się, że je ma, kiedy nagle dotarło do niego, że już go nie ma. Przez lata mówiono mu, a może wmawiał sam sobie, że jego imię, uproszczone i zinternacjonalizowane jak nienawiść lub obrzydzenie wobec obcych, nawet tych najbardziej niewinnych, jest pochodzenia biblijnego. I że ma w sobie urok wynikający z bliskości tego imienia wobec Boga. W dokumentach zawsze widział swoje imię, kiedy niespodziewanie nastąpił kryzys głębszy niż przepaść. Imię wyparowało, zniknęło jak kamfora. Został Bezimiennym.

Po rozmowie z Wielkim B naszło go widzenie. Potem nie był pewien, czy była to rozmowa czy może sen. Nie mogli dojść do porozumienia w ważnej dla niego, Bezimiennego, sprawie. Dla Wielkiego B sprawa wydawała się banalna jak przysłowiowy zeszłoroczny śnieg. Chciał żyć bez śniegu, do czego ma wszelkie ludzkie prawo, a może nawet i błogosławieństwo boże, ignorując to, że rzesze ludzi współczesnych korzystają z owego śniegu pełnymi rękami, wręcz tarzają się w nim. Śnieg stał się symbolem Internetu i nowych metod porozumiewania się. Lecz Wielki B, człowiek dojrzały jak mało kto, uznał, że pragnie żyć bez śniegu.

Sprawa okazała się głębsza niż sądził Bezimienny i trudna do rozstrzygnięcia. Zygmunt Freud przydałby się w celu rozcięcia spornego węzła gordyjskiego, lecz gdzieś się zapodział. Bezimienny pomyślał, że Zyga (wzywał go w duchu tym ciepłym imieniem) wyjaśniłby, że wszystko, co istnieje, ma dwie strony, dwie natury: dobrą i złą, pozytywną i negatywną. Nóż, którym kroimy chleb, warzywa, mięso lub – jako dzieci – strugamy patyk lub fujarkę, równie dobrze może być użyty do zastraszenia lub zabicia człowieka lub zwierzęcia, albo wymuszenia na kimś pieniędzy lub ustępstw tak głębokich, że aż pozostawiających blizny na duszy. Kwestią jest, czy ów nóż jest bardziej użyteczny czy też bardziej szkodliwy, pożyteczny czy też zguby. Jest i jednym i drugim – doszedł do wniosku Bezimienny.

To samo ludzie mówią o Internecie, ale nie wtedy, kiedy uciekają od niego jak diabeł od święconej wody uważając, że jest czymś złym i niepotrzebnym. Dziwne jest to uciekanie. Komputerem i Internetem posługują się dzieci już w wieku 5 lat, a niektórzy dorośli, oczytani i mądrzy wmawiają sobie, że ich na to nie stać, że to rzecz niegodna, niepotrzebna i zbyt trudna. Freud, który się w końcu odnalazł właśnie w Internecie, zapytany o takie postawy, odmówił im racji bytu. Uważał on, że są niegodne człowieka, któremu Bóg dał rozum, wolną wolę, zdolność zmiany punktu widzenia jak i porzucania niechęci, strachu i nawyków, które niekiedy formują się w garb skutecznie blokując człowieka.

Zapytany o szczegóły wyjaśnił: Domyślam się, że w tych ludziach, niekoniecznie mi bliskich, ale też niekoniecznie obcych, chyba zepsuło się coś w środku. Uczą dzieci, które uwielbiają, jak postępować, jak radzić sobie z tym, co niesie życie, a życie niesie tylko rzeczy nowe, lecz sami tkwią w ciemnym zaułku, z którego nie widzą wyjścia. Żyją jakby nie zdając sobie sprawy, że okłamują siebie samych i że owe dzieci, najpiękniejsze z istot, wykryją to wcześniej czy później. Bo dzieci nie uczą się słuchając tego, co mówią im dorośli, tylko krocząc ich przykładem i robiąc porównania. Tak to Freuda zrozumiał Bezimienny z krótkiej konwersacji, jaka zdarzyła się w zapomnianym już miejscu i czasie.

Bezimienny nie był całkiem bezinteresowny w wyrażaniu powyższych poglądów, ponieważ sam potrzebuje pomocy osób miłujących dzieci, przyrodę, pogodne niebo, ogórki i drzewa liściasto-iglaste oraz psy i co najmniej jednego kota. Jego potrzeba wynika z ubytku, jaki zauważył u siebie pewnej nocy, kiedy męczył się kolejny raz i przerażająco złorzeczył na swój los. Los okazał się dlań dziwnym tworem: nie potrafił zaspokoić ważnych pragnień, gdyż uciekały przed nim jak woda przed Tantalem, kiedy tylko próbował się jej napić. Ubytek Bezimiennego wyraził się w tym, że skończył mu się limit słów. Nie może już mówić, może tylko pisać, a to ma sens tylko wtedy, kiedy go ktoś czyta. Dzieciom wyświadczamy wielką radość i przysługę, kiedy im czytamy, a piszącemu, kiedy go czytamy. Niezależnie od tego, czy pisze na papierze, piasku czy w pamięci komputera.