„Jak żyć” to nowa, ostatnia i być może najważniejsza kategoria wpisów na blogu. Prześladuje mnie od dłuższego czasu myśl, że brakuje na nim pozycji, która byłaby poświęcona sprawom najciekawszym, takim, które nurtują każdego człowieka zastanawiającego się nad swoim życiem. Pytanie „Jak żyć” należy rozumieć w kontekście „mądrze i szczęśliwie”. Pisanie na taki temat to ambitne a zarazem fascynujące zamierzenie.

Gdyby ktoś zapytał, co jest potrzebne, aby żyć mądrze i szczęśliwie, to odpowiedziałbym: samoświadomość i samokontrola. To pierwsze odnosi się do sytuacji, kiedy jesteśmy świadomi swoich myśli, uczuć, pragnień, wartości, zachowań, również jak dobrze siebie rozumiemy i czy akceptujemy siebie. Chodzi o szczególny rodzaj refleksji, która pozwala poznawać siebie coraz lepiej i zmieniać na lepsze. Nigdy nie jesteśmy w stanie zmienić innych ludzi, zawsze jesteśmy w stanie zmienić siebie.

W trakcie rozmyślań często nasuwa mi się pytanie: Jak to jest, że w tych samych warunkach społecznych, politycznych i gospodarczych, startując z podobnej pozycji życiowej, jedni potrafią osiągnąć wiele i być zadowoleni, a drudzy nie? Jak to się dzieje, że kiedy jedni potrafią stworzyć sobie dobre i zasobne życie, inni żyją skromnie marząc o bogactwie, lecz nie mają pomysłu ani woli, aby realizować marzenia, a jeszcze inni kompletnie gubią się w życiu? Tak, jakby nie widzieli lub nie rozumieli sytuacji i spraw, które dla wielu osób są oczywiste i zrozumiałe.

Odpowiedź, która mi się nasuwa jest następująca: różnica między ludźmi powodzenia, sukcesu i radości oraz ludźmi, którzy nie radzą sobie w życiu, tkwi głównie w nich samych, nie w warunkach zewnętrznych. Każdy z nas, indywidualnie, jest źródłem swego powodzenia lub niepowodzenia, sukcesu lub klęski.

Jeśli powyższe twierdzenia są prawdziwe (a wierzę, że są), to pierwszą i najważniejszą sprawą jest dotrzeć do swego wnętrza i stamtąd czerpać siły, pomysły, odwagę, inteligencję, zdrowie i szczęście. Aby nauczyć się dobrze i radośnie żyć, trzeba zacząć od siebie.

Pięknie przedstawił to Budda nauczając o miłości. Aby kochać, trzeba najpierw pokochać siebie samego (co znaczy przede wszystkim rozumieć i akceptować siebie). Dopiero potem jesteśmy w stanie obdarzyć miłością rodziców, rodzeństwo, dzieci, a w dalszej kolejności przyjaciół, znajomych, sąsiadów, mieszkańców tej samej miejscowości, kraju, następnie całą ludzkość i w końcu całą żywą przyrodę.