Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 150: Josef w miasteczku Yoko

Wkrótce Laboratorium wkroczyło w etap produkcji promocyjnej. Produkowano plakaty, rysowano konioczłowieka, jak tylko można było sobie wyobrazić, tworzono rzeźby i lepiono figurki Josefa. Dla laborantów była to odskocznia od codziennej rutyny, a także forma poznawania i przyzwyczajania się do Josefa jako przedstawiciela nowego gatunku.

Prawie równocześnie Laboratorium podjęło akcje w terenie. Organizowano spotkania w szkołach, przygotowano programy radiowe i teatralne popularyzujące konioczłowieka, odbyły się pierwsze dyskusje w telewizji, wciąż jeszcze bez udziału Josefa. Jeden z laborantów zawiózł plakat do Yoko, najbliższego miasteczka i umieścił go na słupie ogłoszeniowym na rynku głównym. Plakat informował o występie nowoczesnego cyrku, w którym miał wystąpić konioczłowiek. Kiedy okazało się, że ogłoszenie wywołuje zainteresowanie i pozytywne reakcje mieszkańców, na plakacie przedstawiającym rysunek Josefa zastąpiono jego zdjęciem. Stojący obok laborant pytał ludzi, co sądzą o ogłoszeniu, o cyrku i o konioczłowieku, zbierał opinie, dyskutował i tłumaczył. Reakcje były różne, przeważnie bardzo pozytywne, zwłaszcza ze strony dzieci i młodzieży.

Kiedy Josef pierwszy raz osobiście pojawił się w Yoko, leżące kilkanaście kilometrów na południe od Laboratorium, większość mieszkańców była już przygotowana na jego widok. Społeczność miasteczkowa przyjęła go jako artystę cyrkowego – prezentera programu cyrku, jego pracowników i występujących w nim zwierząt. Jak się okazało, Josefa potraktowano jako przebierańca. Mieszkańcy, zwłaszcza młodzież, ośmieleni jego spokojnym zachowaniem, podchodzili i dotykali jego ubrania i skóry prawie niezauważalnie porośniętej sierścią. Ochroniarze, zaskoczeni tak życzliwą i wcale nie nieufną reakcją, zareagowali w najlepszy możliwy sposób. Podejmując rolę pracowników cyrku prezentowali Josefa jako egzotyczną istotę, zachęcali do obejrzenia go z bliska, wychwalali jego zalety, ubiór i niezwykle miłe maniery. Była to bardzo udana reklama.

– Nikt jeszcze nie widział równie interesującego i inteligentnego stworzenia, kombinację konia i człowieka, najbardziej udaną istotę na świecie, która myśli i czuje jednocześnie jak człowiek i koń. – Daniel, opiekun Josefa, z prawdziwym przekonaniem i bardzo dobrym skutkiem powtarzał wszystkim swoją formułę.

W informacji i reklamie laboranci unikali słowa „zwierzę”. Wyjaśniali, że Josef preferuje posiłki roślinne i jest niezwykle inteligentny, pod niektórymi względami inteligentniejszy nawet od człowieka. Rozochoceni zainteresowaniem zbierającego się tłumu, wołali:

– Podchodźcie i patrzcie! Dotknijcie skóry Josefa! Co za połysk! A jaki on jest silny! Konioczłowiek Josef to najciekawsza, niezwykle oryginalna, postać cyrkowa. Jest taki sam jak my wszyscy, a równocześnie taki jak koń. Jest super!

– A jak on się nazywa? Czy ja mogę do dotknąć? – zawołał jakiś chłopiec z oczami rozszerzonymi z ciekawości.

Ochroniarz podszedł do dziecka i przyprowadził go do Josefa, który spokojnie ujął go swoimi silnymi rękami posadził sobie na grzbiecie. – Chcesz się przejechać na mnie jak na koniu? Na barana? – zapytał zachęcająco i cicho zarżał.

Dziecko było zachwycone. Obecnym wokół ludziom scena bardzo przypadła do gustu, sam Josef poczuł się szczęśliwy. Odezwały się w nim instynkty opiekuńcze brata, może nawet ojca. Z dzieckiem wygodnie siedzącym na jego plecach przebiegł truchtem kilkadziesiąt metrów na oczach zaciekawionego i rozbawionego tłumu, po czym zwiększył szybkość przechodząc w kłus. Nie biegł w jednym kierunku, tylko do małego placyku i z powrotem, aby widziało go jak najwięcej osób. Efekt okazał się nadspodziewanie pozytywny. Chłopiec krzyczał za radości, Josef cicho rżał albo wydawał okrzyki w rodzaju „Naprzód”, „Szybciej”, ludzie zaś wołali: – „Ale ubaw!” „A to ci heca!”

Wydarzenia na rynku obserwował i notował w swojej niezwykłej pamięci Rosaton, specjalnie oddelegowany do miasteczka razem z ekipą ochroniarzy. Zapisy obrazów, rozmów i atmosfery spotkań miały być jeszcze tego samego dnia odtworzone na wielkim telebimie sali konferencyjnej Laboratorium.

Po upływie godziny dowódca ochrony uznał, że jest to najlepszy czas na wycofanie się, pozostawiając za sobą tylko pozytywne wrażenia, skojarzenia i obrazy w pamięci mieszkańców Yoko. Wszyscy już znali i powtarzali imię Josef. On sam, na dyskretny znak dowódcy, zdjął z pleców dziecko, jakie akurat niósł na barana i udał się wolnym krokiem w boczną uliczkę zabudowaną kilkunastoma domami jednorodzinnymi prowadzącą przez nieużytki porośnięte krzewami i trawą prosto do miejsca, gdzie czekała już furgonetka mająca zawieźć Josefa i ochroniarzy do Laboratorium.

Pobyt Josefa i towarzyszących mu ekoanarchistów w Yoko odtworzono wieczorem na wielkim telebimie w obecności laborantów, którzy mieli czas i chęć uczestniczyć w spotkaniu. Uczestniczyli prawie wszyscy, ciekawi doświadczeń pierwszego na świecie konioczłowieka w środowisku miejskim.

Przekaż dalej
3Shares

Z powagą o autopromocji powieści i autora

Na początku marca ukaże się (w końcu) na rynku moja powieść „Sędzia od Świętego Jerzego”. Cały czas myślę o tym, jak będzie się sprzedawać.

Sukcesu pisarskiego nie mierzy się napisaniem (nawet bardzo dobrej) powieści, ale wprowadzeniem jej na rynek, upowszechnieniem w świadomości czytelników, pozytywnymi recenzjami i reakcjami, a w końcu wynikami sprzedaży.

Wczoraj oglądałem w nocy z żoną ceremonię przyznawania Oskarów filmowych. W dyskusji padły znamienne słowa: W okresie przed głosowaniem wszyscy zapominają, że film jest dziełem artystycznym i koncentrują się na nim jak na towarze (który wymaga promocji, aby dobrze się sprzedał). To mnie tylko umocniło w przeświadczeniu, że w najbliższych miesiącach muszę zakasać rękawy i aktywnie włączyć się w promocję własnej książki.

O potrzebie aktywnego udziału autora w promocji książki pisałem na blogu „O autopromocji. Pasja zwierzęca” z dnia 10 lutego 2015. Blog napisałem pod wpływem objawienia, jego doznałem w księgarni tysiąca książek.

Autopromocja pisarzy i poetów nie jest nowym wynalazkiem.

„Dla artystów, największym problemem do rozwiązania jest, jak dać się zauważyć” – Napisał Balzac w „Straconych złudzeniach”, powieści o życiu literackim w Paryżu na początku XIX wieku. Stendhal w swojej powieści bibliograficznej „Pamiętnik egotysty” pisał: ” Wielki sukces nie jest możliwy bez pewnego bezwstydu, a nawet otwartego szarlatanizmu”.

Autor tych obserwacji (Tony Perrottet) pisze, że te słowa powinny znaleźć się na herbie zrzeszenia autorów”. Przytaczam kilka jego dalszych wypowiedzi.

„Hemingway ustanowił nowoczesny złoty standard budowy własnej marki, przedstawiając swój wizerunek uzupełniony zdjęciami z wypraw safari, na ryby czy w miejsca, gdzie trwa wojna. Reklamował się również pozując do reklam piwa. W 1951 roku reklamował piwo “Ballantine Ale” na dwustronicowej wkładce magazynu „Life”, na której uwidoczniono jego zdjęcie w apartamencie w Hawanie”

Tyle na dzisiaj o wielkich pisarzach. Ich lista i opis działań autopromocyjnych jest przebogata. Przyjąłem je do wiadomości jako natchnienie dla własnych działań.

Dzisiaj potwierdziłem spotkanie autorskie w fili biblioteki wojewódzkiej mieszczącej się w dużym centrum handlowym w Gdańsku. Staram się równocześnie o zgodę na rozdanie tam ulotek reklamujących spotkanie autorskie na godzinę przed jego rozpoczęciem. Rzecz niby mała, lecz wymagająca zachodu i zawierająca w sobie wiele szczegółów.

C.d.n.

Michael Tequila: Sędzia od Świętego Jerzego. Nr ISBN 978-83-7942-566-2. Format: książka drukowana. Wydawca Novae Res, Gdynia. Planowany termin wydania: początek marca 2015. Gatunek literacki: powieść psychologiczno-obyczajowo-kryminalna.Sędzia od Świętego Jerzego  — Michael  Tequila

Przekaż dalej
2Shares

O autopromocji powieści i autora. Pasja zwierzęca.

Z pasją i zaangażowaniem rzuciłem się w wir promocji mojej powieści „Sędzia od Świętego Jerzego” . Pasję mogę nazwać zwierzęcą, zaangażowanie ma charakter ludzki z uwagi na narzędzia. Jest godzina 5.08 rano, a ja siedzę przy komputerze i piszę ten blog. Los powieści od dnia ukazania się na rynku w końcu lutego br. już teraz spędza mi sen z oczu.

2015 02 10 Pisarz grafika

Najpierw ogólnie o promocji książki i autora. Podstawową promocję prowadzi wydawnictwo, drugi nurt realizuje autor. Uznałem, że jest to nie tylko moim obowiązkiem, ale wręcz koniecznością (o czym później i więcej) i postawiłem tę sprawę na piedestale priorytetów działań w najbliższych miesiącach.

Źródła motywacji autora są liczniejsze niż dopływy świętej rzeki Ganges, nad którą chciałby dać się spalić każdy wyznawca hinduizmu. Palić się nie zamierzam, ponieważ nie będę mieć czasu na rozrywkę. Oto powody:

Sukces sprzedaży „Sędziego” w formie drukowanej zachęci Wydawcę do aktywniejszego zaangażowania w dalsze działania: wydanie powieści w wersji elektronicznej (ebook) oraz wydanie zbioru opowiadań, który od ponad pół roku czeka na decyzję „tak”. Opowiadania sprzedają się gorzej niż powieści. Jeśli „Sędzia” będzie sprzedawać się dobrze, to zwiększy to szansę wydania tomu opowiadań. Co więcej, mam już zaawansowaną kolejną powieść, o innym charakterze, równie albo jeszcze bardziej atrakcyjną, którą chciałbym jak najszybciej opublikować.

Moja aktywność promocyjna płynie także z przekonania, że „Sędzia od Świętego Jerzego” jest dobrą powieścią (niezależnie od tego, że to ja jestem jej autorem, pierwszym miłośnikiem i adoratorem, szaloną kombinacją ojca, matki dwóch dziadków i dwóch babć udanego nad wyraz dziecka, którego z miłości nazwałbym rozkosznym bobasem, gdyby nie jego psychologiczno-obyczajowo-kryminalna natura).

O jakości powieści wnioskuję po fakcie, że propozycję publikacji wysłałem – niejako sondażowo, od czegoś trzeba zacząć – tylko do dwóch wydawnictw. Jedno z nich (aktualny wydawca) od razu zaakceptował moją propozycję. Drugie wydawnictwo odpowiedziało mi, że „Powieść podoba się nam, lecz ma za małą objętość’ (nota bene, pod wpływem tej sugestii powiększyłem objętość utworu; powieść, która ukaże się w sprzedaży w końcu tego miesiąca jest obszerniejsza niż ta pierwotna przesłana do oceny wydawców). Okazało śię, że sama jakość nie wystarczy, powieść musi być dostatecznie duża objętościowo.

Podsumowując, wydawcy otrzymują takie ilości manuskryptów do publikacji, że są w stanie zaakceptować – jak to czytam – nie więcej niż pięć procent wszystkich nadsyłanych propozycji. “Sędzia od Świętego Jerzego ” znalazł się już przy pierwszym podejściu w wyróżnionych pięciu procentach. To musi coś znaczyć.

 

Przekaż dalej
0Shares