Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 125: Ekoanarchiści mobilizują się

Stanowisko rządu dotyczące koni gubernator przedstawił w przemówieniu wygłoszonym w Centrum Spotkań Obywatelskich. Najpierw mówił o problemach i wyzwaniach, z jakimi boryka się rząd, o zasiewach zniszczonych przez dzikie konie, ilości osób, jakie doznały obrażeń ciała, a nawet zmarły spadając z koni w trakcie jazdy wierzchem. Potem cytował statystyki dotyczące tych ofiar, szły one w setki, podawał nazwy szpitali, gdzie je leczono, dziękował lekarzom za poświęcenie i wyniki leczenia, w końcu przedstawił kilka zdjęć osób najbardziej poszkodowanych. Niektóre zdarzenia ilustrował slajdami, pokazując, jak stado koni pędząc na pastwisko rozdeptuje stado owiec oraz jak znarowione konie blokują ruch uliczny w Afarze. Była też mowa o higienie.

– Czy wiecie państwo, że koń wypróżnia się osiem do dwunastu razy w ciągu doby? – Tym pytaniem gubernator przypomniał niebezpieczeństwo skażenia terenu pasożytami żyjącymi w jelitach zwierząt, wygodnie zapominając, że właściciele skutecznie odrobaczają swoje konie. Nie martwił się o to, ponieważ miał przygotowany kontrargument, że są przecież jeszcze dzikie konie zapomniane przez opatrzność i człowieka.

– Potrzeba nam krowiego mleka, a nie końskiego nawozu do hodowli pieczarek. Potrzebujemy krów, a nie koni. – Tym wezwaniem transmitowanym na cały kraj gubernator ostatecznie podsumował stanowisko rządu w sprawie koni.

Na czele Ekoanarchii stanęła kobieta przypominająca posturą dziewczynkę w szkolnym wieku. Nosiła ona egzotyczne, łagodnie brzmiące imię Niotse i była trzecim dzieckiem mieszanego małżeństwa. Jej matka pochodziła z wysp południowowschodniej Azji, ojciec był Nomadą z dziada pradziada. Nikt nie dawał Niotse więcej niż siedemnaście lat; w istocie miała dwadzieścia siedem. Wyglądała dziewczęco głównie dlatego, że była niezbyt wysoka, piegowata i nosiła dwa grube warkocze. Pozorny niedostatek kobiecości rekompensowało jej kształtne ciało krągłościami przypominające hinduską boginię płodności. Kiedy Niotse szła ulicą poruszając biodrami, mężczyźni otwierali usta z zachwytu, zamykając je tylko po to, aby uniknąć powiedzenia czegoś szalenie bezecnego lub intymnego.

Podziw mężczyzn i zazdrość kobiet nie imponowały Niotse. Żyła w świecie pragnień i idei związanych z końmi. Była urodzoną bojowniczką z wizją przyszłości i determinacją zwycięstwa. Nie było w tym przesady. W jej żyłach płynęła prawdziwa krew rewolucji; Niotse była wnuczką przywódczyni słynnej grupy partyzanckiej Ata Sorgoson, która wywalczyła wolność wyspie, gdzie urodziły się jej babka i matka. 

Z chwilą objęcia przywództwa przez Niotse bieg wydarzeń uległ przyśpieszeniu. Ekoanarchię przemianowano na Front Wyzwolenia Koni. Była to nazwa bardziej wyrazista i mobilizująca, nie wywołująca negatywnych skojarzeń związanych z anarchią. Wkrótce pojawiły się nazwy alternatywne, uproszczone: Front Eko lub po prostu Front.

Nowy manifest organizacji skutecznie integrował – mimo iż wydawało się to niemożliwe – cele i metody obrońców koni i anarchistów. Podstawowa zasada była prosta: zdecydowana opozycja wobec rządu, jego struktur i stanowionych przezeń praw. Celem Frontu było przywrócenie równowagi między człowiekiem a koniem, a w szerszym kontekście między cywilizacją a przyrodą. Organizacja dopuszczała każdą metodę działania koncentrując się na mobilizacji społeczeństwa dla realizacji swoich celów.

Zarząd Frontu zbierał się regularnie co tydzień, aby dokonywać przeglądu wydarzeń krajowych i zagranicznych o szczególnym znaczeniu dla koni. Bardzo szybko okazało się, że rząd Nomadii buduje wizerunek władzy wrażliwej na los tych zwierząt. W praktyce konsekwentnie je eliminował zastępując, gdzie tylko można, urządzeniami mechanicznymi i nowymi technologiami. Front skrzętnie dokumentował praktyki rządu. Ich publiczne ujawnienie Niotse uważała za niezwykle ważne; chodziło o zbudowanie świadomości obywatelskiej, że rząd postępuje nieuczciwie i jest dwulicowy. Nienawiść do władzy stanowiła podstawową siłę anarchii, u której podstaw leżało umiłowanie wolności i dobro wszystkich żywych istot. W odpowiedzi ideolodzy rządowi piętnowali postępowanie Frontu Wyzwolenia Koni nazywając je publicznym praniem brudów oraz kalaniem własnego gniazda.

Niektóre doniesienia Frontu brzmiały tak niewiarygodnie, że część obywateli odrzucała je od ręki. Ucząc się na błędach, ekoanarchiści doszli wkrótce do wniosku, że najbardziej bulwersujących wiadomości najlepiej nie publikować od razu i w całości, tylko je dawkować, kawałek po kawałku, aby łatwiej trafić z prawdą do osób darzących rząd ślepym zaufaniem. Erozję ich poglądów Niotse uważała za bardzo skuteczną metodę działania.

– Konkretnie, co rząd robi niedobrego? – pytali często uczestnicy spotkań organizowanych przez Front Wyzwolenia Koni. W odpowiedzi na takie pytania Front przygotował „Czarną Księgę Praktyk Rządu”. Zawierała ona tylko fakty.

Prawo pomiaru gruntów i sporządzania planów zagospodarowania zostało tak skonstruowane, że ludzkie siedliska ćwiartowały tereny leśne, rolne, pastwiska i nieużytki – miejsca niezbędne koniom do życia. Co więcej, w imię ochrony własności prywatnej państwo zezwalało grodzić wszystko, co tylko dało się oznaczyć słupkami. Obywatele mieli prawo nabywać grunty włącznie ze źródłami, strumieniami, stawami i jeziorami. Nabyte tereny właściciele otaczali murem lub stalową siatką, skutecznie blokując dostęp zwierząt do wody. Były to zabójcze praktyki.

Przekaż dalej
18Shares

Powieść. Laboratorium szyfrowanych koni. Cz. 21: Konspiracja

Podejmując się stworzenia hybrydy konia i człowieka członkowie Frontu Wyzwolenia Koni nie od razu zdali sobie w pełni sprawę z niebezpieczeństw, jakimi to groziło. Nikt w kraju nie zaakceptowałby takiego projektu, ani kościół, ani rząd, ani obywatele. Było to wyzwanie rzucone ludziom i Bogu, stworzenie istoty nieistniejącej w przyrodzie, która z łatwością mogła być uznana za większe nieszczęście niż zaraza czy bomba atomowa. Była ona dlatego przerażająca, że przewyższała człowieka: równie inteligentna jak on, a może i inteligentniejsza, lecz dużo silniejsza, bardziej wytrwała i posiadająca instynkt, rodzaj intuicji zwierzęcej, słabo rozwiniętej u człowieka. Już sam wygląd takiej istoty wystarczyłby, aby ludzie ją odrzucili.

Ekoanarchiści wierzyli jednak w konioczłowieka i za żadne skarby nie odstąpiliby od swojego zamysłu. Myśleli tylko intensywnie, jak ograniczyć ryzyko, że ktoś mógłby odkryć ich tajemnicę i zniszczyć laboratorium, ich samych, w końcu także wytwór ich marzeń i wyobraźni. Bali się przede wszystkim rządu, wrogiego koniom jak i anarchistom, którzy z zasady sami byli wrogami państwa i władzy. Konspiracja stała się imperatywem.

Na początku były to nieudolne poczynania, amatorszczyzna oparta na zasadzie, róbmy to, co komu przychodzi go głowy, co wydaje się słuszne, aby się chronić. Potem przyznali, że zachowywali się jak rozbrykany źrebak, któremu do łba przychodzą myśli świeże i nieuporządkowane jak trawa rosnąca pod ławką, gdzie nikt jej nie depcze, żaden pies nie obsika i gęsi nie wyskubują.

Na pierwszy ogień poszła firma. Nazwę „Laboratorium” ścięto do podstawy pozostawiając tylko „Labo”. Tak było krócej i poręczniej. W drugiej kolejności poskracano imiona pracowników lub zastąpiono je pseudonimami, przestano też używać nazwisk. Każdy pracownik laboratorium miał swoją ksywę. Praktyka brania pod nóż imion, nazwisk, laboratorium i jego części organizacyjnych, a potem także czynności i wszystkiego, co dawało się zakamuflować, ukryć przed obcymi oczami, nie było żadnym widzimisię lub fanaberią kierownictwa, ale bezwzględną koniecznością. Było to coś poważniejszego niż mydlenie oczu, gra pozorów i robienie zmyłek.

Bardzo szybko stało się oczywiste, że sprawami bezpieczeństwa musi kierować osoba doskonale znająca zasady konspiracji, z doświadczeniem zdobytym w wojsku, policji, wywiadzie lub ochronie osobistej.

Inicjatywę przejęła Niotse. Miała szczęście. W szeregach członków klubu znalazła wysokiej rangi wojskowego, pułkownika, będącego od członkiem klubu ekoanarchistów. Ujawnił się dopiero wtedy, kiedy ogłosiła, że poszukuje specjalisty do spraw bezpieczeństwa.

W klubie nikt nie miał pojęcia o jego kwalifikacjach, ponieważ z nikim o tym nie rozmawiał. Zachowanie tajemnicy było dla Niotse najlepszą rekomendacją; z miejsca uznała pułkownika za właściwego człowieka. Od razu ustalili dla niego pseudonim Aaron. Nikt nie miał prawa znać jego prawdziwej roli ani tożsamości, Aaron oficjalnie podawał się za asystenta Niotse.  

Miało to miejsce już po tym, jak Front Wyzwolenia Koni nabył połowę udziałów kapitałowych Laboratorium i wszyscy członkowie Frontu stali się automatycznie jego pracownikami.

Niotse przedstawiła sytuację jednoznacznie, aby nikt nie miał najmniejszego złudzenia, w co jest zamieszany.

– Im świat wie mniej o nas, tym lepiej. Tak naprawdę, to nic nie może o nas wiedzieć. To, co robimy, to coś więcej niż bomba atomowa. Chodzi o stworzenie żywej istoty łączącej w sobie dwa gatunki, konia i człowieka, hybrydy, która zapobiegnie dalszej dewastacji przyrody i zniknięciu konia jako gatunku. Człowiek jest najbardziej inteligentnym zwierzęciem na świecie, ale najbardziej niebezpiecznym, koń jest nie tylko niezwykle użytecznym, zwierzęciem, ale i najmniej agresywnym biologicznie, ponieważ w minimalnym stopniu zużywa zasoby naturalne. Konioczłowiek to nasz ratunek. Praca nad nim jest nie tylko nielegalna, ale i niebezpieczna; jest prawie samobójstwem. Dlatego musimy otoczyć ją kompletną tajemnicą. Od tej chwili obowiązuje nas totalna konspiracja. Możemy ufać tylko sobie nawzajem. Gdyby ktoś z nas świadomie zdradził naszą tajemnicę, może być pewny, że tego nie przeżyje – Niotse wypowiedziała tylko raz te słowa, nie musiały być one powtarzane, ponieważ weszły natychmiast w krwioobieg wszystkich działań firmy.

Pierwszym zadaniem Aarona było gruntowne sprawdzenie życiorysów wszystkich pracowników.  

– Twój życiorys, Niotse, też sprawdzę. Nie myśl, że twoje stanowisko zwalnia cię od tego obowiązku. Możesz też sprawdzić mnie, jeśli sobie życzysz –  poważnie zaproponował mężczyzna.

Dwóch członków klubu nie przeszło weryfikacji. Nigdy się o tym nie dowiedzieli. Laboratorium zmieniło siedzibę i znikło z ich pola widzenia. Dwójka przestała otrzymywać zaproszenia, nie miała pojęcia, gdzie, kiedy i czy w ogóle spotkania odbywają się. Pozostałych członków organizacji poproszono, aby zerwali z nimi wszelkie kontakty.

Tego wieczoru młodsi pracownicy Laboratorium tańczyli do rana wokół ogniska. Tańce były wymyślone, pląsawica końska i różne inne nazwy, przeważnie biologiczne, także sprawy niewypowiedziane. Bawili się jak dzieci, trzymając się za ręce. Ktoś przyniósł narkotyzowany napój „Perswazja” i częstował szklaneczkami małymi jak naparstek. Nie czuli wyrzutów sumienia, że piją, gdyż przebaczenie spływało na nich falami żywicznego dymu z tlącej się na ognisku gałęzi sosny dziwnej w kształcie i zapachu. Zabawą unicestwiali własne urazy złego traktowania przez podłych ludzi oraz niezaspokojoną tęsknotę za światem idealnym, w którym także konie mają znaczące miejsce. Do namiotów rozchodzili się dopiero nad ranem. Pomogło im w tym zmęczenie i biała mgła, zniechęcając do dalszej aktywności.

Udając się na spoczynek widzieli namioty pokryte przezroczystymi kroplami rosy, zapowiadającymi promienie słońca. Ktoś powiedział na głos:

– Mamy cholerne szczęście, że znaleźliśmy rozwiązanie nie łączące się z okrucieństwem, terroryzmem i bezprawiem walki o słuszną sprawę. Nie znoszę przemocy.

 

Przekaż dalej
26Shares