W dyskusji szybko wykrystalizowały się dwie grupy specjalistów. Pierwszą stanowił Zespół Matematyczno-Informatyczny, który zajmował się logiką wszystkich działań Laboratorium, porządkował wiedzę i procedury, wykonywał obliczenia, kalkulacje i optymalizacje oraz zarządzał systemem informatycznym. Genetycy wytłumaczyli Niotse, że bez matematyki nie ma zrozumienia nawet genomu, podstawowego pojęcia genetyki, gdyż jest on horrendalnie złożony.

Drugim był Zespół Inżynierii Genetycznej, zwany w skrócie Inż-Gen, zrzeszający specjalistów bezpośrednio uczestniczących w tworzeniu żywego organizmu, przede wszystkim chirurgów, weterynarzy, anestezjologów oraz innych specjalistów z zakresu genetyki.

Pod presją żądań specjalistów Niotse zmieniła program zebrania. Potwierdzenie nazwy „Obiekt” jako oznaczenia przedmiotu działania Laboratorium okazało się zabawą w porównaniu z próbą zdefiniowania konioczłowieka. Dyskusja okazała się katorgą, istnym polem minowym, gdzie nie sposób wytyczyć drogi nie ryzykując eksplozją: solidną awanturą, a nawet rękoczynami.

Już na początku pojawiło się tyle nazw i definicji Obiektu, że można było doznać bólu głowy: bastard, centaur, hybryda, mieszaniec, półkoń, półczłowiek, w końcu konioczłowiek i człowiekoń, jakkolwiek dziwnie to brzmiało. Bastard był najbardziej trafnym i używanym terminem, ale go odrzucono z uwagi na negatywny wydźwięk słowa. Odrzucenie wynikło z inicjatywy lingwistów, którzy dołączyli do zespołu matematyczno-informatycznego. W sumie pojawiło się pięć nazw o różnej wadze i znaczeniu. Trzeba to było uporządkować i wybrać jedną, najbardziej odpowiadającą potrzebom.

Droga okazała się ciernista i bolesna. Następnego dnia pięciu uczestników dyskusji, głównie kobiety, zgłosiło się do lekarza pokazując ślady głębokich ukłuć i zadrapań na twarzy i rękach. Twierdzili oni, że zranienia nastąpiły w czasie dyskusji, a konkretnie w trakcie wymiany argumentów w postaci inwektyw i oskarżeń o niedorozwój umysłowy. Po zaopatrzeniu poszkodowanych w środki farmakologiczne, lekarz skierował ich do psychologa.

Wytłumaczenie nietypowych urazów ciała nie nastręczyło mu problemu. Były one porównywalne do oparzelin w trakcie seansu hipnotycznego, kiedy hipnotyzer dotykał osoby w hipnozie lodem twierdząc, że dotyka rozgrzanym prętem metalowym.

– To efekt psychozy, jakiej ulegliście, kiedy deptano waszą godność i poczucie wartości. – Po wyjaśnieniu przyczyn urazów, psycholog skontaktował się z zarządem, aby przedstawić swoje obserwacje.

*****

Do dyskusji włączyli się językoznawcy. Od razu zaczęli wybrzydzać, krytykując i przestrzegając przed niebezpieczeństwami. Określenie „człowiekoń” nie brzmiało im dostatecznie dobrze, określenia półkoń i półczłowiek uznali za niejednoznaczne.

– Jeśli mówimy półkoń, to nic to nie mówi o drugiej połowie, z pewnością nie sygnalizuje, że druga połowa to człowiek. Podobnie jest z półczłowiekiem, dlatego proponujemy odrzucić obydwie nazwy jako niewłaściwe.

W argumentacji językoznawców było wiele racji. Pewne nazwy Obiektu były zbyt długie, inne nieporęczne, jeszcze inne niedostatecznie określały nowy organizm lub istotę sprawy, zbyt mocno tkwiły w tradycji anarchizmu ignorując język ochrony przyrody i tradycję narodową. Przeciwnicy uznali językoznawców za purystów językowych, co tylko wprowadzają zamieszanie.

Spór rozsądził Niedźwiedź, włażąc brutalnie z buciorami między dyskutantów:

– Ambitni puryści! Chyba wam się we łbie przewróciło! Zabijacie rozsądne inicjatywy i zabieracie nam cenny czas. Nic nie wymyślacie, tylko krytykujecie. Żądacie definicji, które nie istnieją: jasnych i jednoznacznych, niebudzących wątpliwości klasyfikacji i opisu. Żyjecie w świecie urojonym, w krainie mrzonek. Definicja musi być prosta i dosadna, powiedziałbym z jajami. To wszystko, czego możemy od niej oczekiwać.

Wypowiedź Niedźwiedzia nagrodzono rzęsistymi oklaskami. Puryści przestali stawiać opór. Zebrani szybko ustalili słownictwo, terminologię i opisy niezbędne dla stworzenia Obiektu.

*****

Czekając na przybycie Niotse, mającej przewodniczyć zebraniu, laboranci nudzili się. Sposobność tę postanowił wykorzystać Taksy uznając, że jego wiedza i doświadczenie mogą okazać się pomocne w procesie tworzenia konioczłowieka. Jego propozycja została szybko przyjęta. Zaczął od poglądu, jak w zawodzie taksydermisty podchodzi się do wypychania zwierzęcia.

– Zamiast mumifikować zwierzę, lepiej zachować je w idealnej postaci, jak żywy okaz. Wypchane zwierzę odtwarza wtedy model rzeczywisty.

Taksy miał swoje osiągnięcia i historię. Uzyskał drugie miejsce w krajowym konkursie preparowania łba konia gatunku Appalachy. Do Laboratorium trafił jako jeden z kilkudziesięciu specjalistów, mających realizować gigantyczne zadanie stworzenia konioczłowieka. Zgodnie z praktyką Laboratorium taksydermiście nadano od razu poręczną i łatwą do zapamiętania ksywę Taksy.

Wszyscy mieli skrócone imiona i nazwiska, najczęściej zastępowały je jednak pseudonimy. Używanie skrótów wynikało z potrzeby konspiracji i łatwiejszej komunikacji. Konspirację intensywnie propagował Aaron, szef Zespołu Bezpieczeństwa.

– Jak cię zwał, tak cię zwał, w każdym bądź razie nikt nie ma prawa znać twojego imienia, nazwiska, daty urodzenia ani innych danych osobowych. Tajemnica u mnie stoi na najwyższym miejscu, zanim stanie tam żywa istota, nad którą pracujecie. Aaron powtarzał to tymi samymi słowami tak często, że ludziom chciało się wymiotować od jego perswazji.

– Jak preparujemy zwierzę, aby zachować je w idealnej formie? – Taksy zaczął od pytania.

Na początku słuchali go znudzeni, bez większej uwagi, po chwili jednak uznali, że to co mówi ma swoje piękno i swoją logikę i jest to dla nich coś nowego i wzbogacającego. Taksydermia wymagała znajomości anatomii, autopsji, rzeźbienia, malarstwa oraz garbowania, krótko mówiąc reprezentowała ład i porządek. Taksy podawał kolejne kroki: zdjęcie skóry z martwego zwierzęcia, następnie jej wyprawienie, aby zachować jak najwięcej naturalnych właściwości, potem przygotowanie manekina, czyli formy, następnie dopasowanie skóry do manekina, naciągnięcie skóry i wykończenie zwierzęcia. Do tworzenia manekina służyły różne ramy i wypełniacze lub wzmocniona drutem glina, którą obudowywało się podstawową ramę. Potem trzeba było zrobić odlew z włókna szklanego lub żywicy poliuretanowej, ponieważ konstrukcja musiała być lekka a zarazem mocna.