Wieczorem w gabinecie Sefardiego rozdzwoniły się zegary, najpierw budziki a zaraz potem zegary ścienne i stojące. Zaczęły punktualnie o godzinie osiemnastej, zsynchronizowane czasowo i skończyły kwadrans później. Ich głos słabł stopniowo, w końcu ustał, jakby zdecydowały się umilknąć na zawsze. Nikt z domowników nie śmiał interweniować, wyciszając je lub wyłączając.

– Nie można sprzeciwiać się woli zmarłego, bo to oznacza nieszczęście – zdecydowała Isabela. Tego dnia uważała się za szczególnie ważną, ponieważ to jej Sefardi wręczył kilka dni wcześniej zapasowy klucz do gabinetu ze słowami „to na wszelki wypadek”.

Następnego dnia rano weszła do pokoju i znieruchomiała. Zegary znikły. Prawie wszystkie. Pozostały nieliczne, głównie zegarki ręczne, które właściciel darzył szczególną miłością. Natychmiast pobiegła do Penelopy, aby zawiadomić ją o niezwykłym wydarzeniu.

– Daj spokój, Isabelo. Jaki tam cud. Mój mąż nie wierzył w cuda, ja również. Ktoś musiał je ukraść. Zegar to nie ciężarówka, choć i te też kradną.

Zawiadomiono policję, aby przeprowadziła śledztwo, znalazła sprawcę i odzyskała rodzinne mienie. Niechętnie obiecali to zrobić, gdyż kradzież wydała im się prawie niemożliwa.

– I tak mamy dosyć pracy w sprawie śmierci tego dziwaka. – Podsumował komendant posterunku wydając polecenia podwładnym na dyżurze.

Po odejściu policjantów zadzwonił do Penelopy dyrektor państwowego Muzeum Zegarów i Zegarków. Był bardzo wylewny. Wielokrotnie dziękował za dar. Penelopa poczuła się upokorzona.

– Nie dość, że oddał za darmo wszystkie zegary, a stanowiły one niezły majątek, to w dodatku nie poinformował mnie o darowiźnie. To on poinstruował dyrektora muzeum, kiedy jego ludzie mają przyjść i zabrać zegary. Mieli klucz, weszli, kiedy byłyśmy nieobecne w domu, znali nawet kod do alarmu. Otrzymali dokładną listę, co mają zabrać i kiedy mogą to zrobić „bez niepokojenia rodziny” – Rozdrażniona Penelopa przedstawiła Isabeli szczegóły uzyskane w rozmowie z dyrektorem.

– To straszne. – Kobiety były zgodne w ocenie.

Porażka wydała się Penelopie znacznie mniej dotkliwa, kiedy następnego dnia w prasie, radio i telewizji powszechnie komentowano fantastyczny dar rodziny Baroka dla muzeum. Minister Kultury wystosował do niej specjalne podziękowanie. Ostatecznie Penelopa pogodziła się ze stratą, kiedy okazało się, że poważna część darowizny może być odliczona od dochodu w deklaracji podatkowej. Otwarcie nowego zbioru muzealnego było bardzo uroczyste. Przybył minister kultury oraz prezydent kraju. – Dlaczego prezydent? Nic go przecież nie łączyło z don Sefardim. Ci wcześniejsi go znali? Ale ten? – Dziwiła się Isabela.

Zaproszenie na uroczystość otwarcia nowego zbioru muzealnego otrzymała także Isabela. Była uszczęśliwiona. Na pamiątkowym zdjęciu stała obok prezydenta, który jak nigdy wcześniej stanął nie w centrum, ale z boku fotografowanej grupy.

– Chyba brzuch go bolał, bo wyglądał nieświeżo. Widziałam go z bliska tak, jak widzę teraz panią. – Isabela wyjaśniła Penelopie szczegóły wyglądu i zachowania prezydenta z powagą i przekonaniem, że coś było z nim nie w porządku.

*****

Dojmująca cisza wypełzała ze wszystkich kątów i obejmowała w posiadanie pokoje, meble, w końcu ciało i duszę Isabeli. Była sama w wielkim domu, ogarnięta smutkiem, wciąż w stroju żałobnym, z czarną opaską na ramieniu. Odruchowo skierowała się do gabinetu Sefardiego, gdzie w ciszy przeprowadziła z nim rozmowę wspominając dawne czasy. Rozejrzała się, wszystko było takie samo jak zawsze, z wyjątkiem miejsc, gdzie do niedawna stały zegary.

– Nigdy go już nie zobaczę – pomyślała i łzy pojawiły się w jej oczach. Usiadła w fotelu pisarza, za jego biurkiem. Płakała głośno, szloch wstrząsał jej ramionami. Przypomniała sobie, że nigdy go specjalnie nie lubiła, był niejednokrotnie arogancki i prześmiewczy. Potrafił też być szalony, przekraczając bariery normalnego zachowania. Sam wymyślony przez niego pogrzeb był czystym szaleństwem. Teraz, kiedy go zabrakło, jego zwariowanych pomysłów, dyskusji, przekomarzania się, zmieniła opinię. Chwilę zastanawiała się nad tym. Poczuła potrzebę wyrwania się z przygnębienia. Wyobraziła sobie, co robiłby w takiej chwili Sefardi. W ciszy dotarła do niej nadzwyczajność jego odejścia; była przekonana, że przez najbliższe dni cały kraj będzie o tym mówić.

Poruszona wspomnieniami Isabela włączyła komputer stojący przed nią na biurku. Była to prosta czynność. Sefardi pokazywał jej kilkakrotnie, jak to zrobić i jak następnie stworzyć nowy plik lub otworzyć plik już istniejący. W końcu nauczył ją też pisać teksty.