Cesarz Ka postawił się okoniem.

– Nie dopuszczę, aby Bractwem rządził ten niedołęga Ex-Cesarz Tu! – Krzyknął i kazał podstawiać konia. – Chcecie wojny, to ją będziecie mieli. Zrobię wam taką łaźnię, że was rodzona matka nie pozna!

Prywatnie Cesarz wyjaśnił dworzanom: – Jest to spektakl teatralny, cudowna intryga, którą sam wymyśliłem i przeprowadzę z wielkim rozmachem w bogatej scenerii. Cesarz Neron wprowadził swego wierzchowca do Senatu, a ja wprowadzę mojego kandydata do Bractwa. – Wybuchł głośny aplauz. Dworzanie prześcigali się w pochwałach. Bardzo to ucieszyło Cesarza.

– Kandydat! Na koń! – Ryknął rozentuzjazmowany Cesarz.

Kandydat Cesarza Ka (bo nie Cesarstwa, skoro większość obywateli nie zgadzała się z jego poglądami) pozostawał w ukryciu. Kiedy przybył, wyjaśnił: – Strasznie rozbolał mnie brzuch. Miałem wymioty. Chciano mnie otruć! – Wyglądał blado i nieświeżo, choć był skropiony kosztowną wodą kolońską. Dworzanie szeptali, że to człowiek mądry, ale i kłótliwy, przesadnie ambitny, ale z zasługami, lecz Cesarz nie słuchał plotek.

Nasiliły się działania przytupywaczy, jednostek nieokreślonej maści. Wynosili pod niebiosa Cesarza Ka i jego pomysł i potępiali w czambuł ex-Cesarza Tu oraz Bractwo.

– Dlaczego go popieracie? – Pytali członków Bractwa.

– Popieramy go, ponieważ dobrze pełnił obowiązki i jest sprawnym urzędnikiem działającym w naszym wspólnym interesie.

Przytupywaczy, różnie ich nazywano, drobni krytykanci, potakiwacze, trole, hejterzy, Cesarz Ka nabywał na targu w pęczkach za drobne pieniądze. Często sami zgłaszali się na ochotnika, aby rozpowszechniać informacje, nie tyle pomylone, ile jednostronne i niewyważone.

– Przyspawaliśmy się do przekonania, że cała mądrość i dobroć spoczywa wyłącznie w Cesarzu Ka.

W Cesarstwie nie brakowało ludzi myślących, uczonych, artystów, jednostek wolnych zawodów, skrybów i intelektualistów, urzędników, robotników, a nawet postępowych chłopów, uważających, że nie godzi się przypisywać jednej osobie wyłącznie dobra a drugiej wyłącznie zła, ponieważ zaprzecza to mieszanej naturze człowieka, o której zdecydował sam Pan Bóg.

– Nikt nie jest wyłącznie aniołem, ani wyłącznie demonem. – Podsumował pewien przytomny dziesięciolatek.

Ta oczywista prawda nie mieściła się w głowie przytupywaczy. Za ich sprawą w przestrzeni wirtualnej pojawiły się napisy takie jak „Ex-Cesarz Tu jest wasalem Cesarzowej Ma” czy „Bractwo to Carat narzucający rządcę Cesarstwu Ka”.

Tłumaczono im cierpliwie: – Kandydata Tu popiera nie tylko Cesarzowa Ma, największe mocarstwo, która ma więcej do powiedzenia niż inni, podobnie jak żubr ma więcej mocy niż mysikrólik. Bractwo nie jest też Caratem. Każdy jego uczestnik może wziąć przepustkę „Exit” i opuścić je na zawsze równie swobodnie jak tancerz, który chce opuścić balet, aby założyć własny ensemble i czynić własne piruety.

Pytano też: – Może Cesarz Ka doznał przejściowego pomieszania zmysłów wysuwając kandydata, który jest przegrany od początku do końca i służy tylko do wysadzenia z siodła ex-Cesarza Tu? Czy czyni to w interesie narodu czy też swoim własnym? A może jest to oryginalny sposób wyjścia Cesarstwa z Bractwa Kontynentalnego, albo forma łagodnego harakiri, które fundują swoim obywatelom wielcy władcy dla wyzwolenia siebie od nadmiaru złych uczuć?

– W pale się nie mieści, co można zrobić w imieniu narodu. – Zasugerował pewien żartowniś, który porzucił krotochwile i zajął się poważną polityką cesarską.