W dniach 1 Maja i 3 Maja połączonych razem niby bracia syjamscy dniem wolnym od pracy, po którym wierni mogą swobodnie przechodzić od klarownej Monarchii Edwarda Gierka do niejasnej Demokracji Tuska i Kaczyńskiego, społeczeństwo nabyło prawo do nadziei i proroctw.

Wybory do parlamentu rozstrzygnęły losy narodu pewnego, że powinno i musi być lepiej. Powstała zupełnie nowa koalicja partyjna, z której wszyscy byli zadowoleni. Zapanował powszechny szał radości. Nieliczni malkontenci kryli się po lasach, lecz ich szybko wyłapano i rozstrzelano. Nowy rząd działał sprawnie i zdecydowanie. W kraju pozostali tylko ludzie pozytywni.

Pierwszym zadaniem rządu,  składającego się po raz pierwszy wyłącznie z ludzi uczciwych, była ocena zdrowia społeczeństwa niezbędna do wprowadzenia szybkiej i konkretnej reformy służby zdrowia. Żądali tego emeryci, renciści, ludzie mający bardzo dużo czasu oraz członkowie byłej opozycji, którzy poważnie zasłabli w wyniku wyborów parlamentarnych.

Na drzwiami wejściowymi do sali, gdzie zasiadło konsylium lekarskie, widniał wielkimi literami napis: „Dom Wariatów” z drugim mniejszym napisem poniżej „Sala Przyjęć” ( w skrócie DW SP). Przed budynkiem stały niezliczone tłumy i wiwatowały.

– Ilu tu ludzi! – ni to zdziwił się, ni to zapytał niepozorny osobnik z krzywymi ustami wyglądający na profesora robiącego za eksperta w słynnej Komisji Antoniego Macierewicza.

Otaczający go obywatele przyglądali mu się z niedowierzaniem, niektórzy wręcz z pogardą.

– Jedyny głupi, który nie wie. Cały naród, człowieku! – warknął przyćmiony osobnik z gębą od pługa i alkoholu.

Pierwszy trafił przed oblicze konsylium mężczyzna z brzuchem.

Niech pan wyjmie tę piłkę spod koszuli! – zażądał lekarz w białym kitlu. Musi pan wyprostować sylwetkę. To panu dobrze zrobi.

To nie piłka, to mój brzuch. – wyjaśnił zaskoczony i zdegustowany pacjent.

Rozumiem. Sprawa jest więc prosta. Ile pan waży i ile ma pan lat?

92 kilogramy i 55 lat. Chyba nie dożyję do emerytury.

Proszę się nie martwić. Niech pan się lepiej kłopocze, z czego pan będzie żyć na emeryturze. – lekarz zakończył poradę i odwrócił głowę w kierunku pielęgniarki.

Proszę wypisać receptę: sześć miesięcy diety z jedną szklanka wody dziennie. Tylko w niedziele pacjent może zjeść bułeczkę. – Lekarz odwrócił głowę i krzyknął: Następny proszę.

Przy stoliku pod ścianą rachmistrze medyczno-ekonomiczni obliczali oszczędności, jakie poniesie służba zdrowia: wartość zaoszczędzonego jedzenia, lekarstw i kosztów leczenia. Szło im to sprawnie dzięki komputerowi z programem „Obliczenia dla Mas” zakupionemu w Chinach.

Po zbadaniu pierwszych sześciuset osób, tłum przed budynkiem zaczął się poruszać i dyskutować, czy społeczeństwu rzeczywiste jest potrzebna reforma służby zdrowia. Ja tam nie narzekam. Ja też nie! I ja! I ja! – Ludzie zaczęli się licytować. Kiedy do sali odpraw wchodził pacjent numer trzy tysiące, wtargnęła za nim delegacja pozostałych trzydziestu pięciu milionów i 650 tysięcy obywateli z kategorycznym żądaniem zachowania służby zdrowia taką, jaka ona jest. Decyzja została podjęta rzez komitet strajkowy, kiedy dowiedziano się, że słabującym byłym członkom opozycji nr 2754 i 2755 na liście oczekujących pacjentów odebrano diety poselskie i zapisano lewatywę, aby zmniejszyć wysoki cholesterol utrudniający im nie tylko oddychanie ale i myślenie. Osoby z byłej i nowej opozycji, przedstawiciele Nowej i Starej Partii Rządzącej, których niesposób było odróżnić od siebie, i osoby niezaangażowane politycznie, czyli większość społeczeństwa, szybko doszli do porozumienia, że reforma służby zdrowia nie jest wcale potrzebna.

Potrzebne są tylko pieniądze! – krzyczeli jedni.

Skąd je wziąć? – pytali drudzy.

Z kieszeni podatnika! – odpowiedzieli trzeci, niezidentyfikowani, przytomnie kryjący się za plecami innych z obawy przed zlinczowaniem. Rachmistrze medyczno-ekonomiczni w pośpiechu obliczali koszty oszczędności.

Niezliczone tłumy zgromadzone przed budynkiem Domu Wariatów zaczęły się rozchodzić, Gratulowano sobie wzajemnie nowego rządu koalicyjnego i szybkiego rozwiązania problemu, którego poprzedni nieudolny i skorumpowany rząd nie chciał lub nie potrafił rozwiązać przez tyle lat.

C.d.n.