Kiedy Iwan Iwanowicz zdefiniował „A Kuku!” jako „fenomen, dylemat, mgławicę pomieszania, w której nie wiadomo, co jest, a czego nie ma”, dopiero wtedy przejrzeliśmy na oczy. Stanął przed nami piękny kraj, Polska, obecnie w szacie zimowej, który – jak się okazuje – jest w całości oparty na „A kuku!” No, może nie w całości, ale w dużej mierze.

Przykłady tego zjawiska latały nam przed oczami jak szalone, tysiącami. Najpierw nadleciał na skrzydłach słowotoku Mastalerek, rumiany, dobrze wykarmiony nabytek PiS-u, który objaśniał, że to pani Premier przyłożyła górnikom rewolwer do skroni, co było rewelacją, gdyż pół narodu myślało, że to górnicy przyłożyli jej rewolwer do skroni. Fantastyczne A Kuku! – Ucieszyliśmy się we trójkę, Wiktor, Iwan Iwanowicz j i ja, stanowiący razem doskonałą kombinacja Młodości, Starości i Rozwagi, czyli również niemałe A kuku).

Zanim rozstaliśmy się, przypomniał nam się jeszcze ambitny prezydent ze wschodu, który za granicę sąsiada wysyła oddziały zbrojne, ale zarazem ich nie wysyła, albo o tym nie wie, że wysyła, a mnie przypominał się dostawca Internetu, usług telefonicznych i telewizji, który mi zainstalował okablowanie do nowego telewizora, ale równocześnie odłączył telefon. Kiedy po dwóch dniach załatwiłem podłączenie telefonu, odłączył mi Internet. Kiedy ucieszyłem się, że mam już Internet, okazało się, że mam odłączony bezprzewodowy dostęp do Internetu. Krótko mówiąc jedno wielkie A Kuku!

W ten sposób, poprzez dyskusję, punkt po punkcie, argument po argumencie, zrozumieliśmy, że u podstaw funkcjonowania organizmu żywego, jakim jest społeczeństwo polskie i kilka innych krajów leży „A Kuku!”, dylemat, fenomen, formuła i kamień filozoficzny w jednej postaci. Zrozumieliśmy to i tak ucieszyliśmy się z poszerzenia horyzontów myślowych, że położyliśmy się na ziemi, aby zapłakać. Radość też można wyrażać płaczem. Nie wiedzieliśmy jednak, jak to można nazwać, zachowaliśmy więc milczenie.