Na wysprzątanej klatce schodowej Rokpol poczuł nagle, że tam, w parku, stał się nieczysty. Wzburzone niedawnymi wydarzeniami myśli kotłowały się w jego głowie. Poczuł się głupi i nędzny.

Jestem Hindusem z najniższej kasty społecznej – mamrotał do siebie niezrozumiale. Jestem nikim. Ty też możesz mnie kopnąć. Ni z tego ni z owego zaczął machać rękami jakby opędzając się od niewidocznych ludzi lub duchów.

Z trudem dotarł na drugie piętro. Dłonie i kolana miał podrapane do krwi i obolałe.

Jezus Maria! Jak ty wyglądasz, synu? – matka była przerażona i wzburzona. Kto ciebie tak urządził? Znowu zadajesz się ze swoimi koleżkami, tymi pijakami! Skąd oni biorą pieniądze na alkohol? Teraz już cię nie wypuszczę z domu, abyś spotykał się z nimi!

Niełatwo przyszło mu wytłumaczyć, że tym razem chodziło o coś zupełnie innego. Kiedy zrozumiała, co się stało, umocniła się jeszcze bardziej w przekonaniu, że musi pilnować syna i męża. Nie wiedziała tylko jak to zrobić. Kiedy myślała o tym, czuła się zaniepokojona i przygnębiona.

Rokpol wiedział, że matka miała własne poglądy. Nie dzieliła się nimi z nim i z ojcem. Trudno było jej porozumieć się z nimi. Syn i mąż krytykowali ją, uważali za osobę strachliwą, przesadną w niepokojach i obawach. Jak na jej gust oni z kolei myśleli za bardzo optymistycznie i bezkrytycznie. W tej sytuacji najchętniej rozmawiała z własną siostrą, z którą rozumiała się bardzo dobrze. Obydwie obserwowały zmiany zachowań osób w środowiskach, w którym się obracały. Miały złe przeczucia.

Od kilkunastu miesięcy niepokój udzielał się coraz częściej wkradając się jak złodziej w serca i umysły. Stopniowo przeradzał się w strach. Sparaliżowani strachem i egoizmem niegdyś uczciwi ludzie kryli się w cień udawania, że ich to nie dotyczy i coraz łatwiej akceptowali bezprawie. Początkowo przeważała przemoc słowa, insynuacji i oskarżeń, potem pojawiły się groźby personalne i polityczne. W obliczu zasypiającej czujności społeczeństwa i krycia się we własnych czterech ścianach pogłębiała się przemoc mniejszości nad większością. Napastliwi znęcali się nad spokojnymi i miłującymi pokój, grupy nad jednostkami, ideologie partyjne spychały na bok wiarę w Boga i dobre wychowanie. Mieszkańcy kraju woleli nie dostrzegać i nazywać rodzącego się terroru po imieniu.