W trakcie przemówienia, dwie lub trzy minuty po jego rozpoczęciu, nastąpiło nieoczekiwane zdarzenie. Z samochodu wysiadło trzech mężczyzn w czarnych kombinezonach i kominiarkach na twarzy i zanim ktokolwiek zorientował się, co się dzieje, padły strzały z pistoletów maszynowych. Wybuchła ogromna panika. Uczestnicy wiecu, znajdujący się najbliżej samochodu, pierwsi rzucili się do ucieczki odpychając na boki służbę ochrony i innych uczestników. Stadny instynkt ucieczki spotęgował przerażenie wywołane strzelaniną.

Rozpętało się piekło. Pierwszym celem napastników był gubernator, który zaskoczony stał nieruchomo na trybunie wiecowej przypominającej wielki pomost. Strzały oddane w jego kierunku okazały się niecelne, co dało ochroniarzom czas na osłonięcie gubernatora własnymi ciałami. Terroryści przeładowali magazynki i zaczęli ponownie strzelać w kierunku gubernatora otoczonego już ludźmi. Strzelali do nich jak do kaczek, a ci padali na deski platformy niby snopki uderzane potężnym wiatrem. Nie czuli bólu, nic nie czuli, tylko uderzenia kul. Ofiar byłoby znacznie więcej, gdyby nie decyzja dowódcy ochrony osobistej natychmiastowej ewakuacji gubernatora z platformy.

Zanim to nastąpiło, zdarzyła się rzecz nieoczekiwana. Gubernator Blawatsky zachował się jak rozkapryszone dziecko, któremu odmówiono ukochanej zabawki; zaczął tupać, strasznie krzyczeć, potem wyć nie tyle z przerażenia, ile z wściekłości, że uniemożliwiono mu dokończenie przemówienia, do którego przygotowywał się od długiego czasu z niezwykłą starannością. Twarz rozciągnęła mu się spazmatycznie w osobliwym, małpim grymasie, a z gardła wydobył się nieludzki skowyt. Jego zachowanie było szokujące, dziwne i straszne zarazem. Ktoś nagrał te scenę telefonem komórkowym z bliskiej odległości, jakby specjalnie było to reżyserowane. Niespełna godzinę później jedna ze stacji telewizyjnych przerwała dziennik, aby pokazać nagranie. Tego samego dnia było ono transmitowane i retransmitowane przez wszystkie krajowe i wiele zagranicznych stacji telewizyjnych.

Szokujące zachowanie gubernatora obejrzeli wszyscy obywatele Nomadii. Nie było nikogo, oprócz osób głuchych, niewidomych i pomylonych, którzy by tego nie zrobili. Mimo współczucia, jakie z powodu terrorystycznego ataku mieli dla niego mieszkańcy kraju, jego zachowanie uznano za kompromitujące. Pojawiły się głosy, że gubernator wiedział lub przynajmniej domyślał się, że terroryści zechcą zrobić zamach w czasie wiecu, ale nie podjął środków zaradczych. Był to drugi powód jego kompromitacji.

Prawdziwe rewelacje pojawiły się kilka godzin później. W trakcie strzelaniny nikt nie zauważył, co naprawdę dzieje się na placu wiecowym. Domniemani terroryści strzelali do ludzi, ale kulami gumowymi. Nikt nie zginął ani nie został ranny. Jak na filmowej egzekucji napastnicy rozstrzeliwali przede wszystkim materiały propagandowe i reklamy partyjne: transparenty, flagi, bilbordy, zdjęcia, banery, wielkie afisze i małe kolorowe ulotki. Pod trybuną eksplodowały ładunki wybuchowe; efektem był jedynie przerażający huk i bryzgi czerwonej farby a nie ofiary w ludziach i szkody materialne.

Był to przedziwny zamach, zupełnie niezrozumiały dla przeciętnego obywatela, a nawet dla reportera czy choćby uważnego obserwatora. Na wiecu obecni byli tylko uczestnicy spotkania porażeni śmiertelnym strachem o własne życie. Powietrze rozdzierały krzyki nieszczęśników, którzy znaleźli się na drodze uciekającego tłumu. Następnego dnia okazało się, że były tylko dwie osoby poważniej – choć bez zagrożenia życia – poturbowane w trakcie ucieczki, ponieważ służby porządkowe były dobrze przygotowane do ewakuacji ludzi na wypadek nieprzewidzianych okoliczności. Każdy sektor miał odrębną drogę ewakuacji w innym kierunku, tak że odbywała się ona w sposób raczej bezkolizyjny. Po przesłuchaniach świadków okazało się także, że sami napastnicy wskazywali uciekającym właściwy kierunek ewakuacji. Nikt nie zorientował się od razu, że dzieje się coś dziwnego, ponieważ byli oni ubrani tak samo, jak regularna służba ochrony wiecu.

Pod koniec niezwykłych zdarzeń nad trybuną pojawił się helikopter, obniżył lot do wysokości kilkudziesięciu metrów, rozrzucił ulotki, po czym ktoś zaczął z niego strzelać w dół w kierunku trybuny. Z grubych desek posypały się drzazgi; żadna z osób tam się znajdujących nie poniosła jednak uszczerbku, czego nikt nie zauważył w ferworze strzelaniny i eksplozji materiałów wybuchowych. W chwili, kiedy zamarł huk oddalającej się maszyny, dały się słyszeć słowa płynące z głośników wiecowych zainstalowanych na metalowych słupach:

– Mówi przewodniczący rewolucji o lepsze jutro. Barras, ty satrapo! To jest twój pogrzeb, twojej partii i twojej ideologii! Bóg i naród odwrócili się od ciebie! Przegrałeś łajdaku!