– Nie dokończyliśmy ostatniej rozmowy o motywacji do pisania. – Przypomniałem uprzejmie przyjacielowi przy następnym spotkaniu. Czas to zrobić. Finis coronat opus – jak to mawiali starożytni. Koniec wieńczy dzieło. – Głos należy do ciebie, Wiktorze.

– Zadałem sobie pytanie, co zamierzam uczynić z moim życiem, w którym mieści się dar uzdolnień i talentów, w dużej mierze niewykorzystanych. Myśl ta dojrzewała we mnie przez lata, niespokojna i oczekująca. Kiedy ja sam dojrzałem, podjąłem decyzję. To był prawdziwy akt i zarazem efekt dojrzałości.

– Podjęcie krytycznej decyzji jest czynem twórczym i sprawcą dalszych zmian. Wymaga też odwagi. Decyzja była następująca: od dzisiaj przestaję brać, przestaję być tylko konsumentem tego, co daje mi otoczenie (myśli, idee, informacje, wiedza, książki, filmy itp.) i zaczynam to spłacać dając z siebie wszystko,co jest we mnie najlepsze i najcenniejsze, czego ludzie potrzebują, cenią, co sprawia im przyjemność, czegoś uczy, pozwala lepiej żyć.

– Było to pisarstwo, objawiające się poezją, opowiadaniami, blogami, powieściami czy rozmowami o pisarstwie i poezji. Wszystko to tworzyłem w oparciu o dotychczas zdobytą wiedzę, usilną pracę i talent zakopany w duchowości i intelekcie.

– Wiktorze, nie mogę zgodzić się z tobą bardziej niż całkowicie i bezwarunkowo. Nikt nie rodzi się pisarzem. Musisz próbować, ćwiczyć, pokazywać swoja twórczość, aby ostatecznie stwierdzić, jak ważna je to część twojego życia i czy nadaje mu wartość. Wielu ludzi (może wszyscy?) ma jakieś uzdolnienia. Stanowią one część daru życia. Nie wiem, czy wejrzeli w siebie dostatecznie głęboko, aby to odkryć i co ważniejsze, czy zdecydowali się coś z tym zrobić. Niektórzy autorzy nazywają to przebudzeniem. Otwiera ono człowieka na rzeczy wielkie i godne przeżycia, dające pasję życia. Przebudzenie jest odpowiedzią na pytanie o sens własnego życia.