Dwa wiersze, wraz z najserdeczniejszymi życzeniami zdrowia, radości, miłości i szczęścia dla moich Czytelników i ich Rodzin z okazji Świąt Bożego Narodzenia, Michael Tequila
Boże Narodzenie 2004, Rzeka Medellin w Medellin, Kolumbia
Ku Chrystusowi
Pola wybiegły prosto w słońce i rozsypały w kolorów plamy; zrzucam z piersi płomieni kagańce, powstaję nagi, zbuntowany.
W zadumie kwiatów obmywam ręce, w ziemię wsiąkają płatków rany, promień nadziei składam w podzięce, idę ku Tobie, oczekiwany.
Stoisz na wzgórzu, dłoni stygmaty, szary len kształty bólu powiela, lecz Twoich oczu jasne bławaty niosą wino i radość wesela.
Ciepły dotyk łagodnej ręki leczy, wyzwala od ziemskiej udręki. Przestrzeń i cisza stają się zbawieniem, modlę się oczami, zadumą, milczeniem.
Michael Tequila. Z tomu „Klęczy cisza niezmącona”, wyd. 2, 2019
Nie szukaj Boga 2019 12 24
Nie szukaj Boga, on jest wszędzie, w Matki Teresy miłosiernym czynie i w spadających wód obłędzie, to, co jest wielkie, nie przeminie.
Patrzę w jasność, jak o chłodnym świcie różanych kwiatów zapachy mnoży i skrzące krople rozwiązuje skrycie; milczę, mnie tylko godzi się ukorzyć.
Oczy zogromniałe w lazurowe niebo błądzą po wzgórzach, gdzie lśni zamyślenie, owad-czarodziej sieć misterną przędzie; nie szukaj Boga, on jest wszędzie.
Michael Tequila. Z niepublikowanego zbioru „Oniemiałość”.
Postanowiłem napisać dziś coś tak rozrzewniającego, że popłaczecie się ze wzruszenia. Chodzi o zwycięstwo wyborcze Partii Powszechnego Dobrobytu. Z tej okazji Wielki Mistrz zwany też Klasykiem wygłosił przemówienie. Nie było długie, ale bardzo obiecujące. Wspomniał, że nie wszyscy jeszcze wierzą w Partię. Postanowiłem, że kiedy już uwierzą, osobiście zainicjuję Kult Wielkiego Mistrza.
Późną nocą ogłoszono wstępny wyrok wyborczy. Wysłuchałem go z uwagą, po czym wyszedłem na deszcz, aby go sobie przemyśleć i nacieszyć się nim w ciszy. Chodziłem boso po ulicy, a po powrocie posypałem sobie głowę popiołem. Dobrze mi to zrobiło. Uczciłem w ten sposób zwycięstwo Wielkiego Mistrza, ukochanego przywódcy milionów.
To on zorganizował i opłacił wesele przedwyborcze. Na jego czas cudownie rozmnożył pieniądze, nakarmił miliony a potem zwielokrotnił głosy. Tak silnie nawiązywało to do Biblii, że wyszukałem biskupa, aby mu podziękować całując w pierścień.
Okazało się, że był bezręki; wobec czego pocałowałem go z wdzięczności gdzie indziej za to, że on i jego koledzy po komży pomogli w zwycięstwie Wielkiemu Mistrzowi i PPD otwierając także i mnie drogę do raju.
W nocy rozpłakałem się serdecznie. Były to łzy gorące i z taką zawartością słodyczy, że dla równowagi wypiłem kielich goryczy i powziąłem postanowienie w ogóle już nie myśleć. Dla pewności zapytałem sumienie:
– Po co miałbym myśleć skoro jest ktoś większy i mądrzejszy, co myśli za mnie i za miliony?
Zapytane przyznało mi rację, po czym zamilkło.
– Szkoda słów – dodało po chwili.
Zrozumiałem to jako potwierdzenie mojego rozumowania. Żal mi było tylko, że od razu nie zapisałem się do tych milionów, które głosowały na Partię Powszechnego Dobrobytu. Porzuciłem ten niewczesny żal, kiedy znajomy zwycięzca wyborczy poinformował mnie, że jest możliwe, że w niedalekiej przyszłości zapisy będą już obowiązkowe i on mi w tym pomoże przedstawiając moją kandydaturę gdzie trzeba.
– Zadba o ciebie nasz niezrównany Mistrz Ceremonii Prawnych, który określa, co jest dopuszczalne, a co nie, kiedy ma to nastąpić, oraz kiedy sprawa trafia do prokuratury a kiedy na śmietnik.
Dzień weselny był kilkustopniowy. Najpierw katedra i ślub kościelny. Państwo młodzi niezwykle sympatyczni. Panna młoda drobniutka jak motylek, pan mody wysoki, piękni razem i osobno. Siedzą samotni przed ołtarzem. Dobrze odżywiony ksiądz mówi o miłości i udziela im ślubu. Myślę, że o miłości to oni wiedzą więcej, on zaś więcej o ślubie.
Potem lektorka czyta fragmenty listu św. Pawła do Koryntian:
„Gdybym mówił różnymi ludzkimi językami, a nawet językami aniołów, ale nie miałbym w sobie miłości, to nie różniłbym się od dźwięczącego gongu lub brzmiącego cymbału. Gdybym miał dar prorokowania, gdybym poznał wszelkie tajemnice i zdobył wszelką wiedzę, a do tego miał dar szczególnej wiary, która przenosi góry, to bez miłości i tak byłbym nikim. I nawet gdybym rozdał biednym cały majątek, a sam dał się żywcem spalić, to bez miłości nic bym przez to nie zyskał.”
Od księdza dowiaduję się, że te piękne słowa czytała babcia panny młodej.
Potem przyjęcie weselne. Uczestniczę, mając oczy szeroko otwarte. Napiszę krótko: jedzenia w bród, jest doskonałe, dużo mocnej muzyki. Sala tańczy. Nie umiem tańczyć, ale ośmielam się. Mam cudowną partnerkę, tańczy lekko i wdzięcznie jak powiew wiatru. Dzięki niej zdaję sobie sprawę, że nie tylko umiem tańczyć, ale tańczę wprost rewelacyjnie. To mnie oszałamia. Wpadam w nastrój radości, przez co jem więcej, niż powinienem. Potem piję zielonkawy koktajl „kiwisour”. Rewelacja. Oszałamia mnie. Potrzebuję napić się kawy. W ofercie kawa sypka i rozpuszczalna. Rozmawiam z baristą. Proszę o kawę z ekspresu.
– Taką, która mnie zabije. Chodzi oczywiście o moc, nie o truciznę. – To moja standardowa prośba. Mocna kawa jest moją słabością.
Jestem w dobrych rękach, barista praktykował w Italii. Rozmawiamy o Italii, konkretnie Rimini, kawie i książkach czyli o tym, co nas kręci. Chcemy zrobić sobie zdjęcie. Do towarzystwa zapraszamy urodziwą panienkę, która przygotowywała mi koktajl; ma piękne ciemne oczy. Razem tworzymy idealną kompozycję: dojrzałość, piękno i fachowość. Oceńcie sami. To my.
W niedzielę poprawiny. Nie wiem po co, skoro przyjęcie weselne udało się nadzwyczajnie i nie ma czego poprawiać. Zadaję sobie to pytanie, ale nie umiem odpowiedzieć. Wesele dostarcza mi tyle przeżyć, że gdyby je razem spakować, to wypełniłyby wielki namiot, a nawet balon. Może nawet Zeppelin. Coś ogromnego i imponującego.
Pozdrawiam wszystkich uczestników, szczególnie parę młodą, moją cudowną tancerkę,
organizatorów wesela (niech im Bóg błogosławi finansowo), osoby na zdjęciach oraz rodzinę.
Czekam na kolejne zaproszenie weselne. Pójdę choćby na kolanach, jeśli nie będzie zbyt zimno. Niska temperatura mi specjalnie nie przeszkadza, ale trzeba się ciepło ubrać. To mi z kolei nie odpowiada, bo ludzie mogą wziąć mnie za niedźwiedzia i poszczuć psami. Odległość jest bez znaczenia. Taka jest we mnie moc weselna.
Wróciłem z wesela. Rzadko bywam na takich imprezach; było to dla mnie bardzo odświeżające przeżycie. Jestem szczęśliwy, że byłem i że wróciłem. Mogłem nie wrócić; czasem człowiek zapatrzy się na coś niezwykłego i tak już pozostanie. Utopi się w tym swoim zapatrzeniu.
Na początek coś szybkiego jak bigos na gorąco. Kilka aforyzmów, jakie chciałem wygłosić, a nie wygłosiłem. Powstały drogą refleksji nad tym, co widzę i słyszę w ogólności, oraz co widziałem i usłyszałem w rozmowach przed, w czasie i po weselu. Są też w nich wątki religijne i biblijne. Nie żałuję ich sobie, bo życie jest bogate.
Aforyzmy:
Jak każdy uczciwy człowiek czasem mówię prawdę, a czasem nieprawdę. Miarą uczciwości jest proporcja jednego do drugiego. Pokażcie mi stuprocentowo uczciwego człowieka, a pierwszy rzucę w niego kamieniem.
Powtarzam kobietom: Nie wierzcie mężczyznom, bo kłamią, nawet kiedy mówią prawdę. Tylko kobiety robą to lepiej.
Teraz coś zwierzęcego, bo zbliżają się wybory i jak każdy świadomy obywatel, weselnik – nie weselnik, też mam coś do powiedzenia. Wiem nawet na kogo nie będę głosować.
Najbardziej koszmarny sen Jarosława Kaczyńskiego, naszego bohatera narodowego: Schetyna i Biedroń z uśmiechem na ustach rozrywają na strzępy czarnego kota.
Powstrzymuj się od publicznego ujawniania swoich poglądów politycznych, bo część słuchaczy zechce cię nosić na rękach, a druga żgać widelcem w oko.
Dla mnie, człowieka dojrzałego, to zbyt wielka skala przeżyć. Nie wiem, czy umiałbym się odnaleźć w tym korowodzie namiętności zachowując godność i pogodę ducha, z której – jako naród – jesteśmy teraz znani w całej Europie. Podobno o naszej dumie słyszeli nawet Eskimosi.
Dlatego na weselu milczałem. To moje pierwsze wspomnienie.
