Los przyciągnął nas ku sobie i herbacie ponownie kilka dni później. Tym razem nie zdziwiliśmy się. Było to równie naturalne jak przerabianie nadmiaru jabłek na cydr.
– W książce Ewy Woydyłło „W zgodzie z sobą” odnalazłem prawdę o sobie, kiedy przeczytałem, że człowiek może stać się wrogiem samego siebie. Ja nim jestem! – Iwan Iwanowicz zadeklarował zdecydowanie. Jestem, ponieważ wybucham gniewem z byle powodu, wściekły na siebie i na świat. Zachowuję się wtedy okropnie, przebieram nogami jak południowoamerykański kogut ze stalowymi ostrogami nafaszerowany narkotykami przed walką albo wyskakuję jak stójkowy zza słupa ogłoszeniowego w Rosji carskiej, aby zszokować kogoś bliskiego, a także siebie samego. Wybuchając jak granat terrorysty, przerażam wszystkich. To potworne!
– Czy czuje się pan wtedy tak, jak ja, czyli jak zwierzę w pułapce z bali drewnianych, których nie może przegryźć, mimo że ma kły i silne zęby trzonowe? – Zapytałem równocześnie z Wiktorem, jakbyśmy wyuczyli się zdania jak aktorzy roli.
– Dokładnie tak. – Wykrzyknął starzec zaskoczony trafnością naszej obserwacji i dla udokumentowania prawdy otworzył usta. Miał rzeczywiście uzębienie imponujące dwoma masywnymi kłami i solidnymi zębami trzonowymi. Powaga na jego obliczu i na naszych świadczyła o nadzwyczajności sytuacji.
– Ta książka mówi o takim stanie frustracji. Autorka pisze wprawdzie o kobiecie, ale na mój gust pasuje to doskonale także do mnie. Zacytuję wam. – Wiktor wydawał się zaskoczony nagłą własną interwencja. Nie ociągając się wydobył zza pazuchy książeczkę i przeczytał fragment: „Gdy tylko coś jest nie po jej myśli, natychmiast podnosi głos, i nie przebiera przy tym w słowach. Krzyczy na męża, córki, koleżanki w pracy, kasjerkę w sklepie, nawet na matkę staruszkę … Po każdym takim wybuchu czuje się winna, ale kolejna frustracja znów wywołuje jej gwałtowną reakcję. Czy możliwe jest, by przestała wpadać w furię? Obawiam się, że problemem tu nie jest impulsywny temperament. Złość i gniew prawie zawsze kryją jakieś zranienie, lęk lub wstyd. Wybuchy złości przy byle okazji są symptomem dawno doznanego, przeważnie głęboko skrywanego bólu, ujawniającego się w formie obraźliwych epitetów, gniewnych okrzyków, czasem nawet rękoczynów.”
Po głośnej lekturze Wiktora poczuliśmy się nieswojo. Ogarnęło nas dziwne uczucie smutku, pochyliliśmy głowy i zachowaliśmy milczenie. Nie byliśmy podjąć tematu; był zbyt trudny. Przed rozejściem się, zdecydowaliśmy jednak kontynuować go na następnym przypadkowym lub nieprzypadkowym spotkaniu.