Archiwa tagu: Kłamstwo

O zezwierzęceniu, okularach i aparacie słuchowym (Z serii: Szyderstwem w satrapę)

Opublikowany przez
Odpowiedz

Tę swawolną historyjkę opowiedział Iwanowi Iwanowiczowi pewien niedorozwinięty młodzieniec w opóźnionym średnim wieku, który po zrobieniu doktoratu z prawa został najpierw – ku swemu zaskoczeniu – awansowany na strasznego ważniaka, a potem, kiedy już wyszedł z więzienia za bunt przeciwko moralności publicznej zajął się tropieniem wysublimowanych przestępstw popełnianych przez cwaniaczków udających przyzwoitych ludzi.

Od czasu, kiedy najpierw rząd, a potem kraj ulegli zezwierzęceniu, premierowi, pseudonim Chudy Chomik, śniło się po nocach, ale tylko nad ranem, że go przesłuchiwano, najpierw w prokuraturze, potem w sądzie, pytając o szczegóły, kiedy, gdzie i w jakich okolicznościach kłamał, dlaczego to robił, oraz dlaczego nie chce przyznać się do kłamstw.

Rano, kiedy szedł do pracy ogolony, pachnący i wyprostowany jak struna najpiękniejszej gitary, jak nazywano rzeczniczkę rządu, choć była gruba i starszawa, i potrafiła gwizdać na opozycję przez zęby, premiera zatrzymała grupka dziennikarzy z mikrofonami. Zaczęli z nim rozmowę niby to pytając o drobiazgi, jakiej wody kolońskiej używa, lub czy używa pasty kiwi czy też innej do uzyskania tak fantastycznego połysku lakierek. Premier wiedział, że to wybieg, że zaraz mu zrobią świństwo wyciągając kartkę z pytaniem z lewej, zamiast z prawej kieszeni, jak miał to umówione z przedstawicielami życzliwej mu prasy.

Tak rzeczywiście się stało. Chudy Chomik zdenerwował się, kiedy kolejny, dziesiąty już raz, co uważał za grubą przesadę, zarzucono mu kłamstwo. I to w taki sposób, jakby mu zarzucano lasso na szyję, aby go powalić na brudną ziemię i ujarzmić. Tak to go to rozwścieczyło, że najpierw krzyknął do dziennikarza „Co za dużo, to niezdrowo, to i świnie nie chcą”, po czym zapragnął uderzyć go pięścią w twarz, ale się zreflektował, kiedy zauważył, że była to dziennikarka. Ochłonął nieco i rzucił półgębkiem do swojego sekretarza, tęgiego osobnika o ospowatej twarzy, w rogowych okularach, z brzuchem wydętym frazesami, który mu towarzyszył niosąc teczkę wypchaną tajemnicami służbowymi i partyjnymi.

– Uderzyłem kiedyś kochankę, to mi oddala i to butem w dolną część brzucha. To mnie tak zabolało, że do dzisiaj pamiętam. Innym razem uderzyłem żonę, nie te pierwszą, wysmukłą, tylko tę drugą, tęższą. Źle to się dla mnie skończyło, bo skierowała sprawę do sądu o przemoc w rodzinie. Pamiętam to doskonale, bo mnie to kosztowało grube miliony.

– To pan zarabiał tyle pieniędzy? – Zapytał sekretarz z niedowierzaniem, bo sam otrzymywał dochody idące tylko w dziesiątki tysięcy.

– No cóż! – Westchnął Chomik. – Zarabiało się kiedyś niezłe pieniążki. Prezes mnie lubił to i płacił. Byłem wtedy bardzo przystojny. Wiesz, chłopie – premier poweselał i rozgadał się – nosiłem wtedy elegancki garniturek wyjęty prosto spod parowej prasowalnicy, bez najmniejszej zmarszczki, smukłe szeleczki w miniaturowe, białe koniki, czarne buciki z wąskimi szpicami, okularki w złoconej oprawie, złoto 24 karaty, ze szkłami antyrefleksyjnymi, a na samej górze, pod szyją, wąziutki krawacik w ciapki. No i miałem sylwetkę, wierz mi chłopie, jak od Gianniego Versace Online Store lub innego Diora. Ech, było się przystojnym chłoptysiem! – Premier rozczulił się zapominając o dziennikarce i kłamstwach, które – tak czy inaczej – trzy razy w tygodniu, kiedy brał gorący prysznic, spływały po nim jak po gęsi.

– A w jakim zawodzie pan pracował, panie premierze? – Zapytał sekretarz udając głupiego, bo dobrze wiedział, że premier był banksterem i to międzynarodowym, bo mówił jednym językiem swoim i jednym obcym, a w tamtych czasach w banksterstwie to się liczyło na wagę brylantów. 

– Więcej mój informator nie słyszał, bo spadły mu akurat okulary i aparat słuchowy. – Usprawiedliwiał się Iwan Iwanowicz. – Nie mając okularów, nie mógł znaleźć aparatu słuchowego, a nie mając aparatu, nie słyszał, kiedy okulary uderzyły o chodnik, aby wiedzieć, gdzie ich szukać. Trudno jest żyć bez okularów i aparatu słuchowego. Choć z drugiej strony dobre jest to, że bez nich widzi się mniej wrednych ludzi i słyszy mniej kłamstw. – Iwan Iwanowicz potrafił każdego zaskoczyć swoją refleksyjną filozofią.

*****

Aforyzm: Pies! Co to jest pies? Proste pytanie, prosta odpowiedź. Pies to wyższy gatunek człowieka na smyczy!

Z serii „Szyderstwem w dyktaturę”: Bolesny wątek prawdy i kłamstwa.

Opublikowany przez
Odpowiedz

– Robiąc zakupy korzystam z każdej okazji, aby wzbogacić się i rozwinąć politycznie, zrozumieć złożoną rzeczywistość oraz nasycić wiadomościami krążącymi lotem jastrzębia po kraju, Europie i świecie. – Objawił mi w zaufaniu Iwan Iwanowicz.

– Stałem cierpliwie w kolejce w sklepie „Pod Przecudnym Owadem”, kiedy zaskoczono mnie pytaniem, co myślę o potwornym kłamstwie premiera Chudego, który w palącym słońcu na wiecu bezlitośnie obnażył prawdę liczbową o opozycji. Odpowiedziałem, że jestem średnio zorientowany, na co odezwały się głosy oburzenia, że „brak ci człowieku zaangażowania”, „taki stary a taki niemrawy intelektualnie”, „a gdzie rześkość emeryta postpeerelowskiego” i podobne.

Rozpętała się dyskusja. Jak zwykle głosy w kolejce rozdwoiły się niby język węża, jedni bronili premiera, że nie skłamał tylko się omylił podając fakty sięgające nawet ośmiu lat do tyłu, inni upierali się, że nie tylko on kłamie, ale i opozycja, jeszcze inni mówili o kłamliwych nie tylko ustach premiera, ale i jego okularach, którymi wprowadza w błąd tworząc aurę profesora, kiedy w istocie jest zwykłym sługusem i pomagierem Tego, Który Stoi Nad Nim. Ostatnia głos zabrała niewiasta, która w telewizji szeptała orzeczone przez sąd przeprosiny premiera zsiniałymi z przerażenia ustami, wyjaśniając, że uczyniła to tylko dlatego, że jej obiecał złotą górę i paczkę bezpłatnych voucherów do sklepów „Pod Przecudnym Owadem”. – Muszę dorabiać do emerytury – dodała ze szlochem.

Zrobił się rozgardiasz, który doprowadziłby do awantury, gdyby nie szczęśliwy traf, że w sklepie znalazł się współpracownik premiera Chudego, jego prawa ręka, wyposażony w wiedzę bogatszą niż niejeden gabinet polityczny. Był to osobnik masywny jak zapaśnik mongolski o obfitych ustach wioślarza znad Nigru. Wyjaśnił szczegółowo sytuację premiera.

– Premier swoje rzekome kłamstwo przeżywa bardzo ciężko, wręcz je odchorowuje, leczy się szumem strumieni górskich, szukając ukojenia także w miejscach słonecznych nad jeziorem Garda we Włoszech oraz w muzyce uderzeń siekiery w twardy pień dębu. Przez to oskarżenie o kłamstwo, które w mojej ocenie było czystą prawdą, pan premier mniej jeździ na spotkania z wyborcami, a jak jedzie, to tylko tam, gdzie odbywają się akurat dożynki i gospodarze rozdają chleb do całowania oraz kwiaty do wpięcia w górną kieszonkę marynarki, ponieważ premier kocha jedno, drugie i trzecie, i zatracając się w miłości zapomina o bólu.

– A co robi w domu? – zapytano. Przecież nie jest cały czas w rozjazdach!

– W domu pan premier siedzi najczęściej przed lustrem, kaja się, zadaje sobie pytanie, dlaczego to akurat jego złapali na kłamstwie, powtarza „czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal”, pluje sobie w brodę, co kończy się na lustrze, karci siebie i udziela sobie pokuty, po czym sięga po cieniutki flet i gra na nim tęskne melodie dla uspokojenia skołatanego serca.

– Flet – wyjawiła prawa ręka premiera – wpływa na niego kojąco, przypomina mu ukochaną muzykę harfy, która podobno szczególnie mocno zniechęca do kłamstwa. Pan premier to człowiek nadzwyczajny. Jak zapewne zauważyliście, jest elegancko smukły, jego głos rozchodzi się promieniście po całym kraju, jego okulary o cienkich złotych oprawkach promieniują dobrocią jego osobistej władzy oraz Tego, Który Stoi Nad Nim.

– Jak scharakteryzowałby pan premiera Chudego jako polityka? – Padło dociekliwe pytanie.

– O tym cudownym człowieku mogę mówić tylko w superlatywach, wywyższać go, ale nie bardziej niż Tego, Który Stoi Nad Nim, bo on jest dla nas wszystkich Ojcem Narodu, Słońcem i Kosmosem Nadziei. Premier jest osobą serdeczną, ciepłą, o anielskim usposobieniu, a to, że nie udało mu się skłamać tak, jak by powiedział prawdę, świadczy tylko o nadzwyczajnych zdolnościach dyplomatycznych, bo powiedzieć dobre kłamstwo nie jest tak łatwo. Ćwiczymy to od kilku lat i sam wiem, jaka to odpowiedzialność wobec pana Boga, który na szczęście jest po naszej stronie, podobnie jak Różowa Pantera, jak nazywamy ministra z różanymi policzkami i sylwetką greckiego efeba, który będzie rozliczać opozycję za oszczerstwa wobec pana premiera Chudego.

Komiks polityczny. Nijaki i reforma szkół. Odcinek 4.

Opublikowany przez
Odpowiedz

Początek jesieni przyniósł stęsknionym dzieciom i ich rodzicom ważną uroczystość – zapowiedź uzdatniania systemu szkół morskich. Reformie nadano nazwę „Płyń po morzach i oceanach”. Na prośbę kapitana Jaroszki wzięła ją w kształtne dłonie Oficer Kulturalno-Oświatowa, kobieta z charakterem i ustami pełnymi reformatorskiej pasji i nadziei.

Dotychczasowy system nie był zły, ale załoga bardzo pragnęła go poprawić, uczynić jeszcze lepszym i piękniejszym, pełnym kwiatów i radosnego gwaru młodzieży aspirującej do mądrości i rozwagi. Ludzie, którzy lubią skróty myślowe mówili, że w sumie chodziło o to, żeby przenieść szkołę z jednej komórki drewnianej do drugiej i przestawić dwa klocki, aby było tak, jak dawniej, czyli lepiej.

Na uroczystości przemówił Nijaki, zwany też Człowiekiem Bez Twarzy, postać niezwykle ważna i tajemnicza. Przybył w towarzystwie żony, niestety niemowy; nawet kiedy ją proszono, aby mówiła, to odmawiała, choć podobno bardzo pięknie śpiewa i to w różnych językach. Nijaki to najwyższy urzędnik administracji morza, może mieć nawet dwa i pół metra, tak jest wysoki. Nazywają go różnie i różnie o nim mówią. Że nie jest tym, kim jest, że się ukrywa przed samym sobą, że popełnił grzech, którego nie może sobie wybaczyć, że jest bardzo nieśmiały. To, co o nim wiadome i pewne, to widoczna część jego organizmu, zakończona okrągłą uśmiechniętą twarzą, która obraca się jak ptak na prawo i na lewo, do góry i w dół, bardzo szybko, aby zobaczyć, kto się do niej uśmiecha, a kto nie.

Kapitan Jaroszka zaprasza go regularnie na wszystkie imprezy, prywatne i państwowe, i często prosi, aby przy okazji coś mu podpisał, na przykład laurkę, kartkę imieninową albo manifest statkowy, bo ma ładny charakter pisma i umie kaligrafować. Nijaki lubi bardzo sporty wodne, dlatego chętnie przyjeżdża na statek, aby sobie popływać po oceanie na hulajnodze wodnej. W tym sporcie, jak sam wyznał, jest najlepszy na świecie i lubi robić sobie zdjęcia w kombinezonie sportowym oraz nowym, czerwonym kasku ochronnym, co powiększa mu głowę i dodaje jej dodatkowego splendoru.

Nijaki bardzo lubi i ceni kapitana Jaroszkę, który jest dla niego dobry jak ojciec, uważa go za prawdziwą legendę, nomen-omen i w ogóle geniusza. Ktoś kiedyś powiedział, że widział, jak kapitan przez omyłkę przydepnął Nijakiemu palce u nóg i to dwa razy, w dodatku boleśnie, ale Nijaki zniósł to bardzo męsko i nawet się uśmiechnął. Incydent okazał się plotką, choć nigdy nie wiadomo, co jest plotką, co kłamstwem, a co prawdą. O Człowieku Bez Twarzy mówiono też, że jest strachliwy od dziecka, i dlatego, w obronie własnej godności, lubi się podporządkować, bo – jak mówi kapitan Jaroszka – na statku „Ordnung muss sein”. Nijaki podziela ten pogląd, w dodatku uważa, że bez porządku to on też żyć nie może i dlatego, oprócz samego Pana Boga, tak bardzo czci i szanuje kapitana Jaroszkę.

– Kocham go jak ojca. – Powtarza sobie po cichu, aby nie zapomnieć powinności synowskich w obliczu nieuzasadnionych żądań, że powinien mieć własne zdanie. Kiedy takie niebezpieczeństwo pojawia się na horyzoncie, Nijaki mówi sobie „Nie ze mną takie sztuczki, Bruner”; jest to stare porzekadło ludowe, które pozwala mu odpędzić złe spojrzenia i niebezpieczne pokusy. 

O prawdzie dobrze, choć niewiele

Opublikowany przez
Odpowiedz

Dla żartu powiedziałem ostatnio pewnej drobnej kobiecie w dużym sklepie: – Niech pani nie wierzy mężczyznom. Mężczyźni kłamią. Po czym dodałem, aby zobaczyć jej reakcję: Nawet, kiedy mówią prawdę.

Na ogół kobiety przyjmują takie rewelacje spokojnie, z uśmiechem lub bez. Moja rozmówczyni zareagowała inaczej: pokiwała zdecydowanie głową dodając energicznie: Tak! Tak!

– Widocznie ktoś jej zrobił krzywdę mówiąc nieprawdę, albo prawdę, w którą trudno było jej uwierzyć.- Pomyślałem zabawiając się w psychologa.

W mojej męskiej przewrotności byłem przygotowany na jej reakcję. Kiedy ona powiedziała: Tak! Tak!, to ja jej na to: „Ale kobiety robią to lepiej!”

2015 02 20 Prawda po rosyjsku

O znaczeniu prawdy świat wie już od zarania cywilizacji pisanej.

„Amicus Plato sed magis amicus veritas”. – Uczyłem się łaciny. To były słowa Arystotelesa znaczące: Platon jest moim przyjacielem, lecz prawda jest mi droższa (niż przyjaźń).

Przeciwieństwem prawdy, jej zaprzeczeniem, jest kłamstwo. Czym jest kłamstwo, prócz tego, że jest kategorią etyczną?

Kłamstwo jest w pierwszym rzędzie nieuczciwością wobec siebie samego, oszukiwaniem siebie w tym sensie, że nie ujawniając prawdy akceptujemy słabość swego charakteru, jesteśmy niezdolni przyjąć odpowiedzialności za konsekwencje jej ujawnienia. Jeśli ktoś kłamiąc ukrywa fakt, z pieniądze przepił, to pragnie uniknąć konsekwencji w postaci nagany, krytyki lub czyjegoś gniewu. Kiedy unikanie prawdy staje się częste lub nagminne, wówczas kłamstwo obrasta sumienie jak chwast i deformuje osobowość. Buddyzm mówi o tym wyraźnie: jesteśmy sumą naszych czynów, nawet tych najdrobniejszych, czyli słów, myśli, decyzji, działań, wszystkiego, co uczyniliśmy jak i zaniechaliśmy. Jeśli jest w tym dużo kłamstw, to ulegamy zepsuciu.

Wiem to od kogoś, kto długo i boleśnie dojrzewał do akceptacji prawdy o sobie samym.