Przylot do New Delhi nastąpił o godzinie piątej trzydzieści pięć rano. Po zakwaterowaniu się grupa ruszyła w miasto. Informacja była prosta: New Delhi to trzecia aglomeracja świata, dwadzieścia sześć milionów mieszkańców, wielki węzeł komunikacyjny, centrum przemysłu i kultury, miasto uniwersyteckie z licznymi teatrami, galeriami, muzeami i zabytkami z okresu Wielkich Mogołów. Jest co zwiedzać.

Tego dnia grupa obejrzeli sześć ważnych obiektów: Meczet Piątkowy Jama Masjid,

Czerwony Fort nad rzeką Jamuną, Grobowiec Humajuna, budynek Parlamentu, Bramę Indii

oraz świątynia Sikhów Gurudwara Bangla Sahib.

Był to intensywny dzień; przejazdy rikszami, autobusem, długie marsze pieszo. Iwan Iwanowicz czuł się jak na obozie wojskowym.

Jego wspomnienia poszatkował pośpiech. Oglądał Indie nie tak, jak sobie to wcześniej wyobrażał. Liczył na to, że będzie mieć trochę czasu ma refleksję, rozmowę jedną czy drugą w ciągu dnia, zapamiętanie tego, co najbardziej znaczące w historii i tradycji kraju. New Delhi nie dało mu tego luksusu. Nie było czasu zachwycić się czymkolwiek, przysiąść na ławce i popatrzyć na wodę. Zapamiętał niewiele, często nie to, co trzeba, jakieś fragmenty, urwane sceny, przypadkowe widoki.

Przed Grobowcem Humajuna widział grupę uczennic w jednolitych mundurkach szkolnych, w kolorze zielono-niebieskim: dobrze utrzymane dzieci, gładkie buzie, miłe uśmiechy, swobodne rozmowy. Był przekonany, że były to uczennice z zamożnych domów. Najbardziej podobało mu się ich zachowanie. Podchodziły do ich grupy i pytały, czy mogłyby zrobić sobie zdjęcie z jej uczestnikami.

– Zawsze było na odwrót. To my pytaliśmy Hindusów, czy moglibyśmy zrobić sobie z nimi zdjęcie. Te dziewczynki robią sobie zdjęcia z nami, turystami, traktując nas jak maskotki. – Skomentował ktoś z grupy. – W domu na pewno pokazują je rodzinie, rodzicom, przyjaciołom i mówią. O,  popatrz na tego z siwą głową! Jaki on śmieszny! Ta czarna kurtka, spodnie turystyczne, plecak, czapka, okulary przeciwsłoneczne i wąsy. Ci Europejczycy to prawdziwa egzotyka.

*****

Wieczorem kilka osób poszło przejść się, zwiedzić okolicę hotelu Gautam Deluxe. Wkrótce dotarli do większej ulicy z dziesiątkami sklepów i sklepików jubilerskich. Jeden z nich był wyjątkowo duży; wewnątrz było dwadzieścia osób personelu. Zakładu pilnowało dwóch strażników z karabinami. Iwan Iwanowicz razem z innymi wszedł do środka, aby nacieszyć oczy bogactwem oryginalnych w kształcie i misternych w wykonaniu wyrobów ze złota. Na zewnątrz przewalały się tłumy ludzi, wszędzie stragany i straganiki, sprzedawcy i ich klienci, turyści, rowery, riksze, samochody i autobusy. Nie to jednak zapadło mu w pamięć. Ulice w sąsiedztwie miały chodniki wyglądające tak, jakby ktoś chciał je specjalnie źle ułożyć; nieprzerwane nierówności, dziury i garby.

*****

Następnego dnia grupa miała wstać o godzinie piątej rano, znieść bagaż do recepcji o godzinie piątej trzydzieści, potem zjeść śniadanie i o godzinie szóstej rano pojechać na lotnisko, skąd mieli udać się do Katmandu.

Kilka minut przed poranną pobudką Iwan Iwanowicz zszedł do recepcji, aby zrobić sobie zdjęcia na pamiątkę, jak wyglądał pierwszy hotel, oraz notatki. Nic z tego nie wyszło. W recepcji było ciemno. Na sofach spali dwaj recepcjoniści. Nie było nawet stolika, przy którym można było usiąść. Z hotelu zapamiętał potem, że naprzeciwko było wielki plac z samochodami autobusami i motocyklami, przypominający zatłoczony parking z małą stacją benzynową, a właściwie pompą do tankowania paliwa.

Wyszedł na dwór. Panował tam przyjemny chłód. Obok zauważył drugi budynek, Hotel Swarami De Luxe.

– Tutaj wszystko jest „deluxe” – mruknął, rozglądając się wokół.

Przed wejściem do hotelu na betonowych płytach spał rudy pies. Odchodzący w bok chodnik był przecięty poprzecznym wałem betonu wysokości co najmniej dwudziestu centymetrów. Umieszczono w nim dwie plastikowe rury z przewodami elektrycznymi. Podróżnik przypomniał sobie wcześniejszy spacer po mieście.

– Prostacka, chamska robota – pomyślał. – Chodniki w New Delhi ; jeśli można coś spieprzyć w ich wykonaniu, to ci artyści to zrobili. To jest po prostu niewiarygodne.

Nie mieściło mu się w głowie, że naród mający prawdziwych mistrzów rzemiosła wykonujących koronkową robotę jubilerską może równocześnie tak brutalnie traktować obiekty użyteczności publicznej, z których sami nieprzerwanie korzystają.

Po powrocie do pokoju pomyślał, że niesłusznie ocenia Hindusów. Sam nie był ideałem; jak większość ludzi potrafił obchodzić się misternie z jedną częścią rzeczywistości i brutalnie traktować inną. Uznał, że to kwestia podejścia. Nie był jednak pewien, czy to prawda. Rzeczywistość Indii nie dawała się zdefiniować w prosty sposób. Iwan Iwanowicz postanowił czekać na dalsze wrażenia.