Całkiem ostatnio pojawiły się dwa nieziemskie zjawiska: superksiężyc oraz chłop w zimowych butach po pachy, postać publiczna, omalże mityczna, podobno niezwykle silna, zwany też Superchłopem.

Superksiężyc wedle opisu jest niezwykle krwawy, a zarazem niebieski, i wystąpi gościnnie tylko jeden raz, po czym usunie się w cień. Link do niego, włącznie z krwawym zdjęciem, prowadzi przez NASA.

Co do Superchłopa, to najpierw pojawiła się informacja, że strzelił sobie w stopę, potem że strzelił kilka razy, przy okazji manifestujących bab w czerni, potem wielkiej awantury z jakąś unią, która nas nie lubi, w końcu ustawy o totalnej niewinności i zasłudze.

Okazało się to nieprawdą, gdyż rzeczony Superchłop w istocie rzeczy przyjął ustawę tak niezwykle udaną, że zewsząd rozległy się okrzyki zachwytu, powszechny aplauz, pochwały a nawet wielkie jak stodoła całusy. Chwalił Superchłopa przede wszystkim Izrael, jednostka poniekąd mała, ale bardzo historyczna i boleśnie doświadczona, korzeniami sięgająca innych kontynentów, oraz jej liczne społeczności zwane diasporą.

Ze strony Superchłopa sytuację rozjaśnił młodzieniec, niezwykle udany, lat około czterdziestu, sądząc po mądrości to może i czterystu, czarną brodą przypominający Murzyna, zwanego teraz Afrykaninem, pseudonim partyzancki jaki taki czyli nienajgorszy. Siedząc w telewizji przy stole z ciasteczkami i opozycyjnym drobiazgiem, twierdził, że to on osobiście przygotował to niezwykle zręczne sformułowanie, głównie dzięki udanym i znaczącym ustom.

Sformułowanie jest mniej więcej o tym, że „my, zjednoczeni tradycją i patriotyzmem, chłopi tych ziem, sól z tej soli i gleba z tej gleby, będziemy bronić się prokuratorem, sędzią, więzieniem i karą pieniężną przed posądzeniem, że nie wszyscy byliśmy uczciwi i niewinni w czasach tragicznych wydarzeń wojennych, tak starych jak najstarsi ludzie”. 

Jego wypowiedź, uchwalona przez najwyższe gremium Superchłopów, wywołała powszechny zachwyt w szeregach pozostałych Superchłopów, których jest u nas niemało, i to niekoniecznie na wsi, ale także i w dużych miastach.

Ambasador Izraela w pierwszej kolejności nie mogła się nachwalić tej uchwały, mówiła niezwykle pochlebne rzeczy w rodzaju „jesteście wyjątkowo cacy, nic lepszego nie mogliście wymyśleć, jestem zachwycona, w ogóle to poprawiliście nasze stosunki wzajemne co najmniej o 180 stopni”.

Równocześnie wyraziła opinię, że teraz „ze szczególną radością będę myśleć o posadzeniu w moim ogródku drzewka wielkiej zasługi i pamięci, o które dopominał się, a może tylko przymawiał, dowódca straży przybocznej waszego ukochanego, jakże przez was czczonego wodza”. Więcej pochwał nie przeszło jej przez gardło, chyba dlatego, że była przeziębiona, bo mówiła dosyć niewyraźnie, choć z drugiej strony powiedziała to, co chciała.

Nie wiem, czy wszystko dobrze zanotowałem, bo i mnie czasem się myli, co jest czarne, a co białe, tylko dlatego, że jedno jest czarne, bo jest czarne, a drugie jest białe, bo jest białe, a inne to całkiem odwrotnie, jak to w polityce chadzającej w wielkich butach po bezdrożach wprost nieludzkiej wyobraźni.