Wystąpienie Anarcho wywołało zainteresowanie nim samym, koleżeństwo czuło, jakby go w ogóle nie znało wcześniej, otaczano go, zadawano pytania i słuchano niby wyroczni orzekającej w sprawach ostatecznych. Czuł wtedy w sobie drobinę charyzmy, którą od lat przeczuwał, wspomagany przekonaniem matki, że jest wyjątkowym dzieckiem. Wyjaśniał wszystko od początku, skąd wziął się w nim tak radykalny i śmiały pogląd, co zrobić w sprawie koni, jak do niego doszedł, bo przecież nie wszystko zdarza się za jednym pstryknięciem palców.

Nagły zwrot nastąpił w nim, kiedy którejś nocy przed pójściem spać, ujrzał – jeszcze przy zapalonym świetle – cień padającego drzewa i wszystko stanęło mu przed oczami. Opowiedział tę historię kolegom i koleżankom z Towarzystwa Wzajemnej Adoracji, TWA, jak czasami nazywali klub Anarchia dla ukrycia faktu jego istnienia. Słuchacze wierzyli mu, ale też szeptali między sobą, że cień mógł paść mu także na rozum, ponieważ stał się jego obsesją, gdyż o niczym innym nie myślał ani nie mówił.

Był dla nich podporą, filarem, bijąc wszystkich na głowę swoją bezkompromisowością i wolą zwycięstwa. Koń był dla niego wszystkim; uratował mu życie co najmniej dwukrotnie. Pierwszy raz, kiedy rzucił się na niego, a on pomyślał, że zwierzę po prostu oszalało, a ono zepchnęło go na bok chroniąc przed upadającym drzewem.

Anarcho był drwalem dopóki nie zrozumiał, że zabija żywe organizmy. Przedtem nie zastanawiał się nad tym, słuchał ślepo poleceń przełożonego, brygadzisty drużyny drwali. Od czasu, kiedy przejrzał na oczy, wierzył nadal w Boga, ale w inny sposób, jakoś głębiej i szerzej.

Był teraz okiem i uchem całej grupy klubowej. Obserwował drwali, wiedział o nich wszystko, o nich samych i metodach ich pracy. Kiedy wkraczał do akcji, kończył się wyrąb, przerywano wszystko, drwale uciekali. Był wyrachowany i miał swoje sztuczki. Wbijał cieniutkie stalowe kliny wzdłuż pnia drzewa z tak doskonałą precyzją, że gdziekolwiek drwal przyłożył piłę, natrafiał na stal, rozlegał się zgrzyt zdolny powalić całkowicie głuchego człowieka, łańcuch rwał się na kawałki i rozwalał ręce pracującego. W czasie posiłków lub wypoczynku drwali, kiedy w lesie było cicho jak makiem siał, podkradał się i demolował piły spalinowe, piły łańcuchowe, piły tarczowe, cokolwiek by nie przynieśli. Piła zawarczała, dusząc się kłębem dymu, i zdychała w bólu jak zwierzę śmiertelnie ranione przez myśliwego. Potrafił też tak osłabić drzewo, że po ścięciu padało w kierunku odwrotnym do oczekiwanego, przygniatając lub tylko do głębi szokując drwala, zabójcę puszczy. Przeciwnikom przyrody potrafił też zatruć jedzenie, ale nie w takim stopniu, aby skończyli życia, ale przeklinając swój los, upodleni i ośmieszeni, biegali po lesie śmierdzący na całym ciele wskutek zabójczego rozwolnienia. Nazywali go szaleńcem bożym, może dlatego, że używał dziwnych haseł w rodzaju „Człowiek – wróg, przyroda – Bóg”.

Jemu samemu nic to nie pomogło, coraz bardziej przeżywał frustrację, szukał więc nowego radykalnego rozwiązania. Uczył się nieprzerwanie, dużo czytał, sprawdzał, coraz więcej rozumiał, ale nic użytecznego nie przychodziło mu do głowy, aż do dnia właśnie, kiedy padł mu na umysł cień padającego drzewa.

To wtedy przyszedł mu do głowy koń trojański z płonącą grzywą. Podstęp, pułapka, tylko tym zwalczymy społeczeństwo niszczące konia i przyrodę, i podcinające gałąź na jakiej samo siedzi, tak sobie pomyślał. Cokolwiek nie przychodziło mu do głowy, była to zawsze ta sama święta trójca, przyroda, koń, człowiek, a dokładniej to koń, przyroda, człowiek. Zbudził się wtedy spocony, drżał cały, ale miał jasność w głowie: trzeba zbudować konia, który przeżyje wszystkie przeciwności, uratuje gatunek i przyrodę jak i samego człowieka.

To był ten pomysł: stworzyć gatunek łączony, konioczłowieka, którego ludzie nie ruszą, ponieważ połowicznie należy do nich, bo jest w nim człowieczeństwo.

– Samego konia by zabili – mówił z przekonaniem przy ognisku, gdzie najchętniej dzielił się z przyjaciółmi swoimi myślami i ideami. Natura działała wtedy na niego najsilniej.