Kolejny dzień zapoczątkował ciąg zdarzeń przypominających długi i dziwny sen. Wypadki następowały jak w kalejdoskopie, oszołamiały i dopiero drugiego lub trzeciego dnia ustabilizowały się na poziomie przyzwoitości. Przeżywając je na jawie jak we śnie, Sefardi rejestrował spostrzeżenia i zadawał pytania, na które nikt nie odpowiadał. Wydarzenia opóźniły jego własne plany, gdyż nie sposób było zrealizować cokolwiek w czasie naszpikowanym niepokojącymi napięciami. W pamięci Mistrza pozostały kapryśne wyobrażenia szaleństw losu, wywołując fale zimna na przemian z falami gorąca. Nawiedzały go nocą potęgując uczucie umierania. Była to próba generalna rozstawania się z życiem oferowana przez los, umierania, które kiedyś musiało nastąpić, a które serce Sefardiego oprotestowywało skowytem przerażenia w ciemnościach nocy.

*****

Pamiętnego dnia temperatura spadła nagle i niespodziewanie poniżej zera. Była wczesna jesień i nikt się nie spodziewał takiego obrotu spraw. W mroźny poranek, o godzinie ósmej zero sześć, radio podało niewiarygodną wiadomość: zginęła cała klasa polityczna, ocaleli jedynie prezydent i gubernator. Obydwie izby parlamentu, wyższa i niższa, uczestniczyły we wspólnym posiedzeniu, kiedy wskutek nagłej awarii systemu klimatyzacyjnego zamarzły na kość, ponieważ ktoś zablokował wszystkie drzwi wyjściowe. Prezydent był nieobecny z powodu choroby. Gubernator był w delegacji zagranicznej.

Wydarzenie było ciosem w serce narodu. Jeden z malarzy prymitywnych jeszcze tego samego dnia namalował wielki symboliczny obraz sztyletu rzucającego błyski rozdzierające budynek parlamentu Nomadii.

******

Prezydent, mimo choroby, bez wahania podjął decyzję, którą jego rzecznik określił jako jedyną i słuszną: budynek parlamentu otoczył natychmiast wojskiem, kazał wstawić dodatkowe sprężarki dla utrzymania niskiej temperatury, a następnie szczelnie zamknąć wszystkie pomieszczenia. Oznaczało to poddanie parlamentarzystów natychmiastowej hibernacji i przejściową zamianę parlamentu w mauzoleum.

– W ten sposób uratujemy ich do czasu, kiedy naukowcy wymyślą sposób skutecznego odmrażania hibernantów. – Oświadczył kategorycznie po konsultacji z naukowcami od niskich temperatur i krioterapii.

W ciągu dwóch dni ukazał się dekret, na podstawie którego prezydent przejął pełnię władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Otworzyło to możliwość natychmiastowego i skutecznego działania głowy państwa dla dobra kraju i obywateli. Wszyscy oczekiwali, że natychmiast ogłosi się despotą. Miał ku temu wszelkie warunki. Był wykształcony, co stwarzało szansę despotyzmu oświeconego, o jakim marzyli wszyscy obywatele wierzący, że mądrość rządzenia można pogodzić ze skutecznością i szybkością. Sefardi uważał osoby tak myślące za naiwniaków.

Następnym krokiem prezydenta było rozwiązanie wszystkich partii politycznych. W ich miejsce założył nową partię polityczną, którą postanowił kierować osobiście. Wyjaśnił to w orędziu do narodu.

– Partia, która jest nie jest niczym skompromitowana, oferuje nową jakość i daje pełną gwarancję sukcesu w dzisiejszym, wyjątkowo trudnym czasie.

Ten fragment jego wypowiedzi uspokoił obywateli, których znakomita większość udzieliła mu poparcia. Jedynie stale mu nieżyczliwa prasa opozycyjna, która nazywał brukową, pisała, że był szybki jak koń wyścigowy na narkotykach, przyznając jednak niechętnie, że istniały ku temu nadzwyczajne okoliczności.

Dalsze decyzje i działania prezydenta naród przyjmował bez słowa skargi, wielu obywateli nawet z dużym aplauzem. Jedynie zaprzysięgli przeciwnicy szeptali po kątach, że to niegodziwe. Nie wyrażali jednak swoich poglądów na głos z obawy, że odpowiedzią byłyby zsyłka w nieznanym kierunku. W tym czasie działała już cenzura wprowadzona trzecim dekretem prezydenta.

Prezydencka kampania ratowania kraju z opresji oznaczona była kryptonimem „Natychmiast” i była tajna. Środki masowego przekazu dowiedziały się jednak o niej wyjątkowo szybko. Jak zwykle w takich przypadkach, podzieliły się; jedne ganiły, inne chwaliły poczynania głowy państwa. Najbardziej krytyczna okazała się prasa popierająca Partię Liberalną, dotychczasowy sprzymierzeniec pałacu prezydenckiego, i wściekle atakowała prezydenta w imię prawdy i wolności. Prasa popierająca opozycję zachowała umiar licząc na to, że prezydent zmieni swoją orientację i będzie szukał porozumienia, aby odsunąć na bok gubernatora Barrasa i rządzić w sojuszu z liberałami.

Nic takiego nie nastąpiło. Prezydent, zachowujący się wcześniej wobec partii rządzącej jak idące na rzeź jagnię wobec swego oprawcy, pokazał lwi pazur. Dotychczas ustępliwy, usztywnił swoje stanowisko. Zmienił się także fizycznie. Przytłoczony masą nowych obowiązków zaniedbał się i przestał uprawiać jogging dla zdrowia, ćwiczenia utrzymujące go w dobrej kondycji. Dla komentatorów sportowych, którzy przekwalifikowali się szybko na sprawozdawców politycznych, ponieważ wobec głębokiego kryzysu sport przestał ludzi interesować, było to o tyle zrozumiałe, że Prezydent nigdy nie był typem sportowca, tylko molem książkowym stroniącym od wysiłku fizycznego. Uprawianie joggingu było mu potrzebne jedynie dla zachowania prestiżu. Jego pokojówka twierdziła, że tak bardzo nie znosił wysiłku fizycznego, że nawet wbicie gwoździa w ścianę dla zawieszenia obrazu stanowiło dla niego problem. Kiedy powtórzono mu tę opinię, nie zdenerwował się, tylko spokojnie wyjaśnił, że prezydent nie jest od wbijania gwoździ.

*****

Prawda o hibernacji parlamentarzystów i działaniach prezydenta ujawniała się stopniowo. Okazało się, że kilka miesięcy wcześniej komisja parlamentarna odkryła, że prezydent, będąc także naczelnym dowódcą sił zbrojnych, nadużył władzy udzielając firmie zagranicznej zlecenia na dostawę przestarzałego sprzętu lotniczego w zamian za ogromną łapówkę. Dochodzenie prowadziła Komisja Specjalna, która utajniła się do czasu zebrania dostatecznej informacji i przygotowania oskarżenia prezydenta do oceny parlamentu. Po zebraniu obciążający dowodów komisja miała przygotować procedurę zwolnienia prezydenta z urzędu.

Prezydent dowiedział się wszystkiego od swojego człowieka w komisji. To właśnie stało się podstawą decyzji wyłączenia klimatyzacji w parlamencie, w wyniku czego parlamentarzyści poddani zostali hibernacji z wyjątkiem Komisji Specjalnej. Prezydent trzymał członków komisji pod strażą, aby ustalić, jak daleko zaszli w śledztwie. Kiedy dowiedział się, że nikt poza komisją nie jest zorientowany w sprawie, zawarł porozumienie z „rebeliantami” jak określił aresztowanych, że odstąpi od hibernacji członków parlamentu, jeśli komisja odda mu całą dokumentację i zobowiąże się solenną przysięgą do zaniechania śledztwa. Powodem ich decyzji miała być „przedwczesna omyłkowa ocena stanu technicznego zakupionego sprzętu wojskowego”. Dla pewności prezydent zażądał od członków Komisji Specjalnej udzielenia mu indywidualnych gwarancji majątkowych, że nigdy nie upowszechnią posiadanych informacji ani nie podejmą nowej próby impeachmentu.

– Jestem naczelnym dowódcą sił zbrojnych i każdy problem rozwiążę siłą, jeśli wy sukinsyny, zechcecie pójść ze mną na udry. – Powiedział im wprost prezydent, zanim ostatecznie zawarto porozumienie.