Na stacji benzynowej starszy, uśmiechnięty, przyzwoicie ubrany mężczyzna, nigdzie się niespieszący, wzbudzał zaufanie. Cavano podał się za poszukiwacza większego domu dla siebie i dla rodziny. Był przygotowany do rozmowy. Wcześniej zebrał niezbędne informacje o prezesie wielkiej firmy państwowej, którego nazwisko podał mu Sefardi Baroka. Interesujący go prezes okazał się właścicielem najwspanialszej posiadłości w okolicy. Cavano wspomniał mimochodem, że widział w pobliżu luksusowy samochód, określił jego markę i kolor. Sefardi dostarczył mu wcześniej zdjęcie pojazdu.

– Ile taki może palić? Myślę o kupieniu sobie takiego wozu, ale nie chciałbym wydatkować majątku na paliwo. On chyba żre jak smok.

Pracownik stacji znużony obsługą wiecznie spieszących się klientów chętnie podjął rozmowę. Najpierw udzielił mu instrukcji, jak skorzystać z nowego automatu do kawy, a następnie pomógł wyszukać tygodnik schowany za innymi czasopismami. Wkrótce detektyw wiedział, kto jest właścicielem samochodu, kiedy został zakupiony, ile takie cacko kosztuje, jaką ma pojemność i jak często właściciel je tankuje, a nawet jaką restaurację w miasteczku odwiedza najchętniej i jak często organizuje większe przyjęcia dla gości.

– To znany polityk. Nigdy pan o nim nie słyszał? – Było to jedyne pytanie, przy którym pracownik stacji spojrzał uważnie na gościa, zdziwiony, że można nie słyszeć o kimś, kto występuje w telewizji.

– Nie. Nawet jak słyszałem to puściłem mimo uszu. Polityka przestała mnie interesować. Kiedyś nią się pasjonowałem, ale mnie to zmęczyło. Mam sporą rodzinę i to mnie aż nadto absorbuje. Wie pan sam, jak to jest z rodziną.

Mężczyzna połknął haczyk i rozgadał się, opowiadając, ile ma dzieci i ile wymagają uwagi i pomocy z jego strony, ponieważ żona nie może sobie poradzić ze wszystkim. Gotów był kontynuować, gdyby nie klient czekający, aby zapłacić za paliwo.

Kilka dni później detektyw zjawił się w supermarkecie w miasteczku, gdzie co najmniej raz na dwa tygodnie „w niedzielę, zaraz po kościele”, interesujący go prezes zwykł robić zakupy razem z żoną. Aby nie przyjeżdżać na próżno Cavano zadzwonił wcześniej do sekretariatu prezesa, aby upewnić się, czy w poniedziałek będzie on w pracy. Znaczyło to, że prawdopodobnie nigdzie nie wyjechał. Oprócz zapewnienia sekretarki, że będzie, dowiedział się, że jeśli chce się spotkać z prezesem to musi podać swoje imię, nazwisko i numer telefonu, oraz cel spotkania lub sprawę, jaką chciałby omówić. Podziękował sekretarce informując, że w takich okolicznościach będzie chyba najlepiej, jeśli napisze do prezesa.

Po rozmowie odetchnął z ulgą, że poszło mu nieźle, dziękując Bogu za umiejętność kłamania. Nie myślał o tym poważnie, choć od czasu do czasu miał wyrzuty sumienia, że podszywa się pod rzeczywiste lub wymyślone osoby. Zrzucił to na karb zawodu, wymagającego elastyczności, intuicji i refleksu.

W supermarkecie Cavano dyskretnie towarzyszył prezesowi i jego żonie. Los mu sprzyjał. Przy stoisku mięsnym żona prezesa złożyła zamówienie na mięso i wędliny na zaplanowane przyjęcie. Z wymiany informacji między małżonkami wynikało, jakie to będzie przyjęcie i ile osób będzie w nim uczestniczyć. Na koniec żona pocieszyła męża, że nie powinien się martwić, bo przyjęcie nie będzie kosztować więcej niż dwadzieścia tysięcy.

Po upływie trzech tygodni, usprawiedliwiając się, że zajęło mu to więcej czasu niż planował, detektyw spotkał się z Sefardim.

– Urząd podatkowy nie zebrałby takiej ilości informacji o stanie posiadania i dochodach człowieka. – Mistrz był pod wrażeniem ilości uzyskanych danych. Wracając samochodem do domu pogwizdywał. Pomagało mu to w myśleniu.