Sefardi siedział przy biurku i gapił się bezmyślnie przez okno. Zmęczył się, usiłując nadać przekonywujący kształt fragmentowi powieści, jaką pisał od niedawna w skrytości. Odetchnął z ulgą, kiedy usłyszał pukanie do drzwi.

– Pańska żona mnie przysyła, don Sefardi. Przyniosłam panu herbatę, tę czerwoną, którą pan lubi najbardziej. Mam powiedzieć, aby nie siedział pan zbyt długo przed komputerem, bo do cna zepsuje pan sobie oczy. – Isabela popatrzyła na niego uważnie. – Rzeczywiście, żona ma rację. Ma pan oczy zaczerwienione jak kogut zmęczony uganianiem się za kurą, z którą chciał porozmawiać o mistrzostwach świata w piłce nożnej. – Isabela przerwała, aby odsunąć długopisy z brzegu biurka i postawić szklankę z gorącą herbatą. – To najbardziej zwariowany sport, jaki wynaleziono. Osobiście nie znoszę głupiego ścigania się po boisku.

Dopiero po tych słowach odwróciła się w kierunku siedzącego. Zaskoczyła go swoją wypowiedzią. Był pewien, że to nie były jej słowa. Nie dałby sobie jednak głowy za to uciąć, gdyż potrafiła być oryginalna. Jego uwagę zwróciło coś innego. Już wcześniej zauważył, że Isabela błądzi po obrzeżach erotyki, czyniąc zwiewne aluzje i drobne przyczynki do seksu, praktycznie przy każdym temacie, jaki pojawiał się na horyzoncie ich rozmów. Sefardi widział to w jej oczach, nieobecnych, zagubionych w przestrzeni, niezależnych od ust, z których wypływały słowa. Nie za bardzo rozumiał jej myśli i postępowanie. Po chwili zastanowienia, zapytał ją o to jak mógł najostrożniej. Oczekiwał spokojnej reakcji.

Isabela wyskoczyła na niego ostro, nazwała go zboczeńcem, zdegenerowanym samcem szukającym zemsty na kobietach. – Ciągle pan o tym myśli, dlatego ma pan zaczerwienione oczy. To nie ze zmęczenia!

Spontaniczna reakcja kobiety nie pozostawiła wątpliwości, co do jej szczerości. Sefardi domyślał się, że jest to kwestia podświadomości, wyzwalającej erotyczne skojarzenia, wspomnienia przeszłych doświadczeń, może nawet niespełnionych pragnień.

– Skąd zna się pani, Isabelo, na kogutach ścigających kury? Prowadziła pani gospodarstwo wiejskie? – Odpowiedział niechętnie pytaniami, aby odwrócić uwagę od drażliwego tematu. Jej słowa wyprowadziły go z równowagi tylko dlatego, że sam doskonale wiedział, że ma podkrążone i zaczerwienione oczy. Traktował to jako daninę, jaką zmuszony jest płacić, starając się stworzyć wartościowy tekst tego, co pisał, pracując nad kolejną, piątą lub szóstą wersją, zastanawiając się nad każdym zwrotem, sceną czy ujęciem.

– Nie prowadziłam gospodarstwa, ale wiem, jak wygląda kura i kogut, jak się zachowują, co jedzą i jaki głos wydają. – Isabela rozgadała się jak niemowa, której cudem przywrócono język. Kiedy zaczęła opowiadać o gospodarstwie, Sefardi potraktował to jak przyganę; chciała udowodnić mu, że wie lepiej, o czym mówi.

– Kura to kura, kogut to kogut. Koguty są głupie, to zasadniczo bezużyteczne darmozjady. Kury niosą jaja, które pan chętnie je na śniadanie i jeszcze sobie chwali. – Wyrzuciła z siebie, odchodząc. Była obrażona. W drzwiach złagodziła swój wyrok.

– Koguty są głupie, ale nie każdy i nie w każdej sytuacji. Kury też są głupie, może trochę mniej. Głos jej się zmienił, był łagodniejszy. – Jakby miał pan coś do poczytania z tej pańskiej pisaniny, to chętnie bym poczytała. Mam trochę czasu.

Sefardi zbył ją. – Może za kilka dni. Dzisiaj nie mam nic, co dałoby się czytać.

– Dobrze. Nie będę się narzucać. Nie potrzebuję łaski. – Zrezygnowana zamknęła drzwi do pokoju bardziej energicznie niż zwykle.

Michael Tequila: https://tinyurl.com/y7cza5nc