Kiedy najlepszy katecheta Kościoła Hierarchicznego oficjalnie złożył rezygnację z pracy, Eminencja zaprosił go do siebie na rozmowę. Wyjaśnienia księdza zaskoczyły go.

– Zgłosili się do mnie dwaj ojcowie. Byli bardzo zdenerwowani. Jeden był ojcem dziewczyny, drugi ojcem chłopca z tej samej klasy. Ich dzieci spotykały się regularnie i zakochały się w sobie. Mężczyźni zapytali mnie, czego uczę ich dzieci. Zdziwiłem się, że zadają mi takie pytanie, ale wyjaśniłem: Uczę ich tego, czego naucza kościół od wieków. Przygotowania do życia w rodzinie. Zaprotestowali.

– Ksiądz ich uczy seksu dla przyjemności, a nie seksu dla prokreacji, aby mieli dzieci.

– Jednego nie da się oddzielić od drugiego – wyjaśniłem, na co oni powiedzieli, że to nie jest odpowiedź, bo ich dzieci bardzo się kochają, ale nie zamierzają mieć potomstwa.

– Do diabła z dziećmi. – Tak mi odpowiedziała córka. – Nie chcę zachodzić w ciążę. – To była odpowiedź jej ojca.

– A mój syn jest jeszcze bardziej przeciwny dzieciom. – To była odpowiedź drugiego ojca.

Mężczyźni trochę przestraszyli się tym, co mi powiedzieli i prosili mnie, abym nikomu nie wspominał o ich wizycie i rozmowie, bo wystawiliby się na krytykę i pośmiewisko.

– Rozmowa o dzieciach jest dzisiaj źle odbierana. Nikt nie chce mieć dzieci – wyjaśnił mi ojciec dziewczyny.

Potem mi grozili, że namówią do tego także innych rodziców, abym zrezygnował z uczenia o życiu w rodzinie, jeśli nie umiem zachęcić młodych ludzi do miłości, której skutkiem jest potomstwo, a nie fizyczna ekscytacja. Skończyło się tym, że odmówili posyłania swoich dzieci na moje lekcje katechezy twierdząc, że kościół swoim nauczaniem tylko sprowadza młodzież na manowce.

Eminencja po raz pierwszy w życiu nie wiedział, jak zareagować. Poprosił księdza, aby wstrzymał się ze swoją decyzją i dał mu czas do namysłu. Już w tym momencie wiedział, że jest to największe wyzwanie: Jak zachęcać obywateli do prokreacji, a nie do traktowania seksu jedynie jako źródła przyjemności. Postanowił naradzić się w tej sprawie z gubernatorem.

Gubernator okazał się bezsilny, nie miał żadnego pomysłu, co można zrobić. Wobec dramatycznej sytuacji demograficznej obydwaj przywódcy myśleli nawet o zastosowaniu przymusu, nie miało to jednak sensu.

*****

Gubernator i Eminencja obdarzali się grzecznościami niby bukietami kwiatów, starając się wzajemnie ocenić możliwości współpracą. Przychodziło im to tym łatwiej, że obydwaj byli dyplomatami, przeczuwali wspólny interes i rozumieli intuicyjnie więcej niuansów i zawiłości życia niż przeciętny obywatel.

Do przełomowego spotkania doszło przypadkowo. Czarna Eminencja spowiadał tego dnia wiernych w konfesjonale katedralnym. Nie było widoczne, kto siedzi w konfesjonale. Przejeżdżając w pobliżu, gubernator postanowił wpaść do kościoła, aby się pomodlić. Wewnątrz było pusto i cicho. Pomyślał, że jest to okazja, aby się wyspowiadać i podszedł do konfesjonału. Kiedy się zorientował, że po drugiej stronie konfesjonału siedzi Czarna Eminencja, pomyślał, że los stworzył mu wyjątkową okazję przeprowadzenia rozmowy. Sprzyjała jej atmosfera odosobnienia i niezwykłego spokoju, jaki zapewniają grube mury świątyni i bliskość opatrzności.

*****

O współpracy z kościołem gubernator myślał coraz bardziej serdecznie. Wyobrażał ją sobie w formie zbliżenia przywódców, podających sobie ręce ponad podziałami ideologicznymi, wzbogacającego liturgię kościelną odwołaniami do państwa oraz państwo modlitwą i ceremoniałem zbliżającymi je do Boga. Mogło to się wyrażać słowami wypowiadanymi w czasie mszy o znaczeniu państwa, władzy i ojczyzny. Brzmiało to pięknie w liturgii łacińskiej, rzadko już praktykowanej: Patria, Poder, Iglesia. Tak mu się to podobało, że pewnego dnia, kiedy zachodzące słońce ułożyło na niebie kolory flagi narodowej, usiadł na tarasie, aby delektować się szepcąc te słowa do siebie. Przenikały go, dostarczając tajemniczego przeżycia, nigdy wcześniej nie doznanego, o jakim mógł tylko czytać w jakiejś nadzwyczajnej powieści lub obejrzeć w osobliwym śnie.

Aby nie zapomnieć wspaniałości tych chwil zlecił namalowanie dwóch obrazów. Na pierwszym trzymał za ręce stojącego naprzeciw przywódcę Kościoła Hierarchicznego. Obydwie postacie ubrane były w zdobne złotem szaty władców średniowiecznego wschodu, ich twarze promieniowały radością. Na drugim stojący obok niego Czarna Eminencja wypowiadał nabożne słowa „Ojczyzna”, „Władza”, „Kościół”, ulatujące z jego ust chmurkami przypominającymi białe gołębice.