Wyższe uczelnie nie podzielały poglądów Kościoła Hierarchicznego na Apokalipsę. Między naukowcami wierzącymi, agnostykami a ateistami zarysowały się różnice zdań. Okazało się, że wiara w Boga lub jej brak, nie jest bez znaczenia dla świata nauki. W niektórych wypadkach były to znaczące różnice. Rektor Uniwersytetu Futuro dostrzegał je wyraźnie i wypunktował. Wątpliwości wobec jego oceny budziła tylko jego niechęć do Kościoła Hierarchicznego, na czele którego stał jego brat-bliźniak, arcybiskup Czarna Eminencja.

Przybrane imię arcybiskupa maskowało więzi rodzinne obu mężczyzn. Mało kto zdawał sobie sprawę z tego, że są ze sobą blisko spokrewnieni. Dzieliły ich głębokie różnice ideologiczne; z jednej strony niezmienny pogląd rektora, że Bóg nie istnieje, z drugiej, zdecydowany pogląd Czarnej Eminencji, że istnienie Boga jest ze wszech miar niewątpliwe. W zażartych prywatnych dyskusjach między sobą obydwaj wyciągali najcięższe armaty: arcybiskup – doktryny ośmiu ojców i ośmiu doktorów kościoła oraz poglądy mistyków i Mojżesza, któremu Bóg się objawił w postaci gorejącego krzewu, rektor – teorię ewolucji Karola Darwina oraz teorie profesora Dawkinsa, autora pojęcia wielkiej próżni nieistnienia Boga.

Rozbudzeni intelektualnie bracia już w wieku młodzieńczym toczyli spory na ten temat, przerzucając się cytatami z ksiąg kościelnych oraz opiniami niedowiarków piszących opasłe tomy o Bogu, w którego istnienie nie wierzyli. Demonizowanie Internetu jako narzędzia szatana rektor uważał za stanowisko przesadne, przez to nienaukowe. Jego sceptycyzm nie podobał się religijnie usposobionym sponsorom Uniwersytetu Futuro.

– Brak mu obiektywizmu. – Mówił arcybiskup w gronie współpracowników.

Kiedyś nawet myślał o publicznym potępieniu brata, zamysł ten kłócił się jednak z miłością bliźniego, którą kościół intensywnie promował. Bracia jednali się jedynie w okresie Świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Krążyły pogłoski, że pili wówczas intensywnie, aby przełamać bariery nieprozumień.

Fizycznie, od dzieciństwa byli do siebie tak podobni, że nawet rodzona matka ich nie poznawała. Różniła ich tylko wielkość przyrodzenia, nie był to jednak czynnik ułatwiający identyfikację w okresie, kiedy byli dorośli. Arcybiskup był zasobniejszy pod tym względem, co szczególnie denerwowało brata-rektora. Niania, która dożyła czasów ich wysokich pozycji społecznych dziwiła się, że mężczyźni mogą rywalizować ze sobą w sprawach tak mało widocznych. Sefardi wiedział to od Isabeli przyjaźniącej się z opiekunką chłopców, starszą panią, która powierzyła jej tę historię w największym sekrecie. Poza tą dwójką, braćmi-bliźniakami i Sefardim Baroką, nikt nie wiedział o ich tajemnicy i cichej rywalizacji.

W badaniach przyczyn Apokalipsy, jej efektów oraz samego Internetu nauce nie wiodło się najlepiej. Były to zjawiska niepoddające się łatwo analizie matematycznej i obróbce statystycznej. Dlatego też naukowcy skoncentrowali się nad porządkowaniem i rozwojem aparatu pojęciowego. To oni pierwsi zdefiniowali pojęcia “hejtu”, wcześniej „Internetu”, a jeszcze wcześniej „klimatu”.

*****

Mimo dociekań nikt nie umiał przekonująco wyjaśnić przyczyn załamania prokreacji. Opinie były bardzo różne i niespójne. W świadomości gubernatora pojawiło się przekonanie, że rozwojem społeczeństwa rządzą prawa przerastające ludzką wyobraźnię. Postanowił wziąć byka za rogi i zwołał konferencję dla uzgodnienia ostatecznego poglądu. Lista zaproszonych została starannie przygotowana. Gabinet dyskutował ją dwa dni. Wytypowano najważniejsze środowiska, jakie powinny uczestniczyć, aby opinie były miarodajne, a zebranie nie miało charakteru zgromadzenia przypadkowych kibiców na stadionie sportowym. Zaproszenie otrzymał Czarna Eminencja i przywódcy innych kościołów, placówki naukowe oraz ważne organizacje pozarządowe. Dla równowagi zaproszono dwa stowarzyszenia reprezentujące ateistów, sceptyków, heretyków i masonów oraz osób o odmiennej orientacji seksualnej.

– To mieszanka wybuchowa. Bóg wie, co z takiego spotkania może wyniknąć. – Ostrzegali członkowie gabinetu.

Gubernator miał tak serdecznie dosyć niepewności, że zdecydował się podjąć ryzyko. Zapobiegawczo przedsięwziął działania zmniejszające szanse niepowodzenia. Na kilka dni przed spotkaniem pojawiły się pogłoski, że bojkotowanie czy zakłócanie obrad w jakikolwiek sposób może doprowadzić do aresztowania sprawców. Jedynym sposobem uniknięcia nieprzyjemności było nieuczestniczenie w prowokacjach. Nad przebiegiem konferencji czuwał specjalny oddział policji. Teren był obstawiony tak szczelnie, że mysz by się nie prześlizgnęła. Policja po cichu nagrywała wszystko, co wiązało się z konferencją. Poddano to późniejszej analizie.

Konferencja okazała się sukcesem. Przyczyn zaniku rekreacji było kilka: głęboki uraz psychiczny wywołany tragicznymi wydarzeniami, strach przed nową Apokalipsą, pragnienie odtworzenia utraconych majątków oraz chęć życia bez obciążeń, na luzie. Apokalipsa pozostawiła tak wielką i niezabliźnioną ranę w społeczeństwie, że nikt nie myślał o dzieciach. Wiele rodzin straciło dzieci; rodzice przekonani, że kataklizm może się powtórzyć, decydowali się nie mieć ich więcej.

Najsilniej swoje przekonania demonstrowały członkinie „Stowarzyszenia Wyzwolonych Kobiet”. Wszystkie usiadły w jednym miejscu sali konferencyjnej. Jednakowo ubrane w żałobą czerń, przypominały karny oddział wojskowy poprzez swoje wysportowane sylwetki, wszystkie w getrach opinających pośladki i nogi. Mimo iż zachowywały się w sposób spokojny i zdyscyplinowany, organizatorzy konferencji uznali ich zachowanie za prowokacyjne. Nikt jednak nie śmiał powiedzieć tego publicznie, obawiając się potępienia i rozruchów. Gubernator zapowiedział zresztą, że nie będzie tolerować najmniejszych odstępstw od regulaminu konferencji doręczonego uczestnikom razem z zaproszeniami.

Poglądy kobiet na prokreację przedstawiła przewodnicząca Stowarzyszenia Wyzwolonych Kobiet. Chodziło o katastrofizm głoszący gwałtowną i nieuniknioną zagładę aktualnego świata i cywilizacji oraz całkowite zatracenie podstawowych wartości człowieczeństwa. Kobiety niezależne uznały katastrofizm za swoją wiarę. W jej duchu pisały, czytały i nauczały, a nawet wzajemnie świadczyły sobie pieszczoty sięgając granic intymności i rozkoszy.

Katastrofizm doskonale uzasadniał i tłumaczył ich ucieczkę od prokreacji i macierzyństwa. Nawet jak śniły im się penisy, symbol niezwyciężonej męskości, to w sposób nie kojarzący się z zapłodnieniem, ale jako obiekt artystyczny, niewinny, kształt istniejący w przyrodzie, coś w rodzaju miękko-twardego wyrobu rękodzielniczego. W ten sposób pozostawały zimne i obojętne nawet na widok olśniewających okazów męskości nagiej i bohaterskiej niczym kura z rozpostartymi skrzydłami gotowa skoczyć do wrzącej wody na rosół.

Uczestnikom konferencji przewodnicząca Stowarzyszenia Niezależnych Kobiet przedstawiła deklarację. Powtórzyła ją później w wywiadzie udzielonym środkom masowego przekazu.

– Chcemy i będziemy żyć na luzie. Nic nie jest dla nas ważniejsze. Jest to część naszej nowej kobiecej tożsamości. Nikt nie będzie nam już niczego dyktować. Mamy niezbywalne prawo do wolności.

Wystąpienie przewodniczącej spotkało się z owacjami kobiet oraz niepewną dezaprobatą mężczyzn obecnych na sali. Tylko zwolennicy odmiennych orientacji seksualnych udzielili poparcia kobietom. Gubernator zdał sobie w pełni sprawę, jak trudne będzie przywrócenie prokreacji.