Następnego dnia, była to środa, woda pozostała po gradobiciu i ulewne deszcze padające w nocy oraz oberwanie chmury nad samym ranem spowodowały wielką powódź. Ulicami Afary płynęły samochody, zupełnie jak łódki, zatrzymując się na drzewach, znakach drogowych, murach i przypadkowych wzniesieniach. Woda rwała ulicami, podmywając budynki i wypełniając mętną cieczą piwnice, podwórka i mieszkania na parterze, w obniżeniach terenu sięgając nawet okien pierwszego piętra. W mieście co najmniej sześć domów zostało całkowicie pochłoniętych przez żywioł. Silnym opadom towarzyszyły gwałtowne porywy wiatru i skoki ciśnienia.

Ludzi ogarnęła panika większa niż pierwszego dnia.

Osoby starsze, matki i ojcowie rodzin, padali na klęczki i modlili się błagając Boga o zachowanie ich przy życiu, niektórzy umierali na miejscu na serce lub duszności, dodatkowo przerażeni niepewnością, dokąd trafią, do nieba czy do piekła.

Młodzi ludzie zachowywali się inaczej. Niepewni najbliższych godzin, jedni pili na umór, inni rozpaczliwie uprawiali miłość w nadziei, że spłodzą potomstwo, które cudem ich przeżyje. Domy publiczne pękały w szwach. Najnowszy z nich, o nazwie Cezarea, oddany do użytku tydzień wcześniej, miał zajęty cały parter, gdzie ceny pokoi i usług rywalizowały z niebywałym luksusem. Była to starannie odrestaurowana kamienica przy ulicy Larga, piękna i pachnąca świeżością jak kobieta od pewnego czasu śniąca się nieprzerwanie siostrzeńcowi Sefardiego. Pierwsze piętro, równie eleganckie i niewiele mniej kosztowne niż parter, jak również trzecie piętro, gdzie mieściły się pokoje z tabliczką „Samoobsługa” i wizerunkiem kształtnej męskiej dłoni, dysponowały dwom wolnymi pokojami wynajmowanymi na godziny.

Na drugim piętrze burdelu mieściła się dyrekcja, palmiarnia i siłownia z sauną. W dzień wielkiej powodzi gościli na siłowni tylko mężczyźni nieświadomi lub niepomni, że piętro wyżej i piętro niżej dostępne są rozrywki ciekawsze i milsze niż bieganie w miejscu po ruchomej taśmie lub uporczywe wyciskanie sztangi. Tych, którzy przeżyli, nazywano potem Narcyzami, ćwiczącymi tylko po to, aby napawać się w lustrze widokiem wymodelowanego czteropaku na brzuchu i wypchanych steroidami bicepsów. Na ulicy niedorostki drwiły z nich rzucając z bezpiecznej odległości uszczypliwościami w rodzaju „mały ptaszek w dużej klatce”.

W piątek nad miastem i okolicą przeciągnęło tornado, unicestwiając po drodze wszystko, co stawiało opór jego maniakalnej sile. W pierwszej kolejności ofiarą padały duże, przestrzenne obiekty, lżejszej konstrukcji budynki, samochody, stogi siana, stodoły, drzewa, czasami także słupy i stacje sieci energetycznej.

Wiatr nasilał się coraz bardziej, uderzał falami z taką furią, że ludzie musieli odwracać się frontem do niego i pochylać do przodu, aby nie dać się powalić i szukać schronienia pod drzewem lub murem, gdziekolwiek istniała osłona. Nie mogąc jej znaleźć padali na ziemię, aby tylko zmniejszyć uderzenia wiatru. Był on tak zimny, że ciarki ludziom chodziły po plecach, dreszcze chwytały ciała w żelazne obręcze, skóra kurczyła się boleśnie i dostawała gęsiej skórki. Wskutek strachu nawet najcieplej ubrani przechodnie nie czuli potu na skórze, ponieważ wichura przenikała najdrobniejsze szparki tkaniny usuwając wilgoć z ciała.

Na przystani jachtowej wiatr uderzył w rosłą dziewczynę z taką siłą, że uniósł ją w powietrze z szalem furkoczącym jak flaga i rzucił w spienioną wodę. Świadkowie zdarzenia zamarli z przerażenia. Jeden z nich sprawdził potem kroniki wypadków w poszukiwaniu informacji, kim była nieszczęsna ofiara, ponieważ chciał złożyć kwiaty i zapalić świeczki w miejscu wypadku. W tej sprawie ukazało się nawet ogłoszenie prasowe, nie odnaleziono jednak nikogo, kto zginąłby w czasie wichury tamtego dnia. Poszukiwacz tragicznej informacji odetchnął z ulgą, że chyba uległ złudzeniu, choć byłby gotów przysiąc lub założyć się o dużą sumę, że takie zdarzenie miało miejsce.

W mieście potężny wir powietrza porwał stojący przy drodze samochód osobowy, na szczęście bez pasażerów, i rzucił nim z taką siłą, że przebił świeży jeszcze mur wkomponowując weń pojazd. Najzdolniejszy rzeźbiarz nie wyśniłby tak udanej kompozycji, nie mówiąc o jej stworzeniu. Po ustaniu zabójczej pogody ludzie przybywali setkami, aby oglądać fenomen: samochód idealnie zawieszony wewnątrz muru, z drzwiami po obydwu jego stronach. Instalacja była tak niezwykła, że władze miasta zdecydowały się zbudować w tym miejscu Muzeum Żywiołów Atmosferycznych. Grupa artystów konstrukcyjnych proponowała nazwę Muzeum Sztuki Piekielnej, bardziej przemawiającą do wyobraźni i nawiązującą do diabelskiego charakteru dzieła. Powołano do życia komitet organizacyjny, który miał zająć się wykupieniem działki i sfinansowaniem inwestycji. Do transakcji nie doszło z uwagi na potrzeby odbudowy masowych zniszczeń kraju. Były one tak wielkie, że obywatele odmówili wsparcia idei budowy muzeum określając ją jako „wyrzucanie pieniędzy w błoto” oraz „zamurowywanie w ścianie”.