Przez kilka dni z rzędu członkowie zarządu Laboratorium zamykali się w gabinecie przewodniczącej lub w małej salce konferencyjnej i naradzali się. Czasem pojawiał się tam Aaron, szef Zespołu Bezpieczeństwa. Kiedy jeden z laborantów, przekonany, że wewnątrz nie ma nikogo, bez pukania wszedł do sali, aby ją przygotować do dyskusji grupowej, zebrani wyglądali na zaskoczonych i spłoszonych. W ciągu następnego tygodnia Nina Aleman trzykrotnie wyjeżdżała na dłużej poza Laboratorium, zabierając ze sobą tylko Aarona. Po powrocie oboje milczeli. Nikt nie przywiązywał do tego uwagi, ponieważ firma miała duże potrzeby zaopatrzeniowe i różne sprawy organizacyjne, i ktoś musiał je załatwiać. Po jednym z takich eskapad Nina wróciła do Laboratorium małym terenowym łazikiem, jakiego używało wojsko; pojazd zatrzymał się w pewnej odległości od bramy wejściowej.

*****

Potrzeba wyboru skutecznej strategii bezpieczeństwa Josefa doprowadziła Laboratorium prawie do stanu wrzenia. Po dyskusjach i kłótniach podjęto ważną decyzję: Należy przyzwyczaić społeczeństwo do Josefa.

– Bez tego nie jest on w stanie przetrwać. Będzie traktowany jak ktoś całkowicie obcy, prawdziwy odmieniec.

Oswajanie ludzi z Josefem stało się dla Laboratorium zadaniem numer jeden Zarząd uznał, że najlepszą metodą będzie stopniowe upowszechnianie coraz bardziej szczegółowych informacji o Josefie. Rozważano różne formy jego popularyzacji. Trzeba było eksperymentować i szukać pomysłów. W tym celu organizowano spotkania robocze, narady i warsztaty. Na początku nowe idee płynęły jak krew z nosa, aż tu nagle wylała się beczka z pomysłami. Spisywano je po kolei nie notując szczegółów. Nie wiadomo, co było przyczyną tej eksplozji inwencji. Podejrzewano narkotyki. Za przełomową uznano myśl, aby na początku nie pokazywać samego Josefa, ale jego wyobrażenie, wizerunek, jego zdjęcia, a nawet rysunki go przedstawiające. Celem było rozbudzić zainteresowanie, wytworzyć dokładne wyobrażenie konioczłowieka, uruchomić wyobraźnię społeczną i pozytywne myślenie o Josefie.

– To jest prawdziwa propaganda sukcesu. Jak za dawnych czasów! – Wykrzyknął Niedźwiedź. Ideę podchwycono, uznając ją za słuszną. Nina zgodziła się z tą opinią. – Josef nie może wyjść na ulicę, dopóki nie będziemy pewni, że ludzie akceptują jego nietypową sylwetkę, wygląd i sposób poruszania się. Musimy wykonać jeszcze masę roboty!

Wkrótce zarząd ogłosił nową inicjatywę. Zapowiedziała je Nina Aleman.

– Oczekujemy od was, drodzy laboranci, pełnej spontaniczności i kreatywności, jak osiągnąć cel pełnej akceptacji Josefa przez społeczeństwo Nomadii! Zorganizujcie się! Myślcie nad tym! Organizujcie burze mózgów! My ze swej strony dostarczymy środków i narzędzi, materiały, pomieszczenia i instruktorów.

*****

Nastąpił wybuch inwencji artystycznej, załoga eksperymentowała na wszystkie możliwe sposoby. Do dyskusji zaangażowano także Josefa, wręcz molestowano go pytaniami i prośbami o opinie i sugestie. Mimo niezwykle wysokiej inteligencji, pogubił się. Nie wszystko było dla niego jasne. Po raz kolejny na przeszkodzie stanęła jego złożona osobowość.

Pierwsi zauważyli to psychoterapeuci i psycholodzy laboratoryjni; zobowiązali się do nieprzerwanej analizy jego zachowań i pracy razem z nim.

Dalsze działania wymagały jakiegoś uporządkowania, spontanicznie zaczęto organizować się w grupy tematyczne. Najbardziej aktywni okazali się laboranci uzdolnieni artystycznie; to oni mieli najwięcej pomysłów. Dyskusja wyzwoliła prawdziwą gorączkę twórczą. Ludzie pracowali nad wyzwaniem jak nad wielkim przedstawieniem, każdy starał się być pomocny, dołożyć cegiełkę do ogólnego sukcesu. W trakcie dyskusji pojawiło się pytanie, na które nikt nie umiał odpowiedzieć włącznie z psychologami, psychoterapeutami i samym Josefem. Chodziło o to, jak Josef będzie zachowywać się w trudnych i nieprzewidzianych sytuacjach, czy przeważać będzie w nim jego ludzka czy końska natura. Pytano też o osobowość, czy jest ona stabilna i przewidywalna, czy też nie. Były to wielkie niewiadome.