Sala konferencyjna Laboratorium nie widziała jeszcze takiego tłumu. Miało to być spotkanie informacyjne, zarząd firmy obiecał przedstawić na nim plany na przyszłość. Wszyscy byli ich ciekawi. Na spotkanie przybyli nie tylko pracownicy merytoryczni, naukowcy różnych specjalności, genetycy, statystycy, lekarze, weterynarze, chirurdzy, ale i personel pomocniczy, sekretarki, ochroniarze, kierowcy, sprzątaczki i kucharze. Większość osób nie znała się osobiście, wszyscy ukrywali się pod pseudonimami, obowiązywała anonimowość. Przypominało to partyzantkę. Łączyło ich jedno; stanowili wspólnotę, która miała zmienić Nomadię, a może nawet i świat, przywracając równowagę między ludźmi, zwierzętami i przyrodą.

Poprzedniego dnia nastąpiła, jak zawsze niespodziewanie, wielka awaria elektryczna i nie wszystko działało jeszcze należycie. Ponieważ było ciepło, ludzie przybyli ubrani przeważnie w krótkich spodenkach i koszulach oraz spódnicach i bluzkach. Kilka osób było w dresach, jakby przyszli prosto z sali treningowej. Od czasu przejęcia udziałów kapitałowych w firmie przez Front Wyzwolenia Koni przestano przywiązywać wagę do ubioru; duch anarchizmu przeniknął wszystkie tkanki organizacji.

Mimo wykształcenia i wysokich kwalifikacji wielu uczestników zebrania czuło się zagubionych. Każdy miał swoją specjalizację, nikt nie ogarniał całości przedsięwzięcia. Przypominało to patrzenie przez dziurkę od klucza na halę wystawową mieszczącą setki eksponatów, kiedy widzi się tylko jeden obraz, domyślając się, że mogą tam być ich setki a może nawet i tysiące. Niespokojna wyobraźnia powiększała ich zagubienie. Stworzenie hybrydy stało się nagle większym wyzwaniem niż upiorna pustynia, gdzie w ciągu dnia słońce odbywa piekielny taniec w płonącym welonie, a nocą wałęsają się wysuszone duchy ludzi i zwierząt padłych z wycieńczenia.

Nie wiedzieli od czego zacząć; czuli się jak dzieci, które ledwie nauczyły się dukać, a już wezwano je do analizy zawiłego dzieła naukowego.

Czekanie na rozpoczęcie zebrania przedłużało się. Opóźnienie przekroczyło już pół godziny. Z audytorium padały pytania i sugestie w kierunku stołu prezydialnego stojącego w końcu sali konferencyjnej. Ludzie niecierpliwili się coraz bardziej widząc członka zarządu siedzącego nieruchomo ze wzrokiem wbitym w notatki rozłożone na stole. Starszy mężczyzna, w garniturze i pod krawatem, wyglądał jakby wrósł w krzesło. Ktoś odezwał się nagle głośno, właściwie krzyknął:

– Na początku był chaos.

Wszystkie głowy obróciły się w jego stronę. Był to brodaty mężczyzna z gęstą czupryną ciemnobrązowych włosów przypominających rozkudłany pióropusz.

– Nazywam się Niedźwiedź – wyjaśnił spokojnie i rozglądając się wokół wyprostował się, aby lepiej go widziano. – To moja ksywa oczywiście – dodał zupełnie niepotrzebnie, bo i tak wszyscy domyślili się tego. Mężczyzna odchrząknął, popatrzył dookoła i wyjaśnił:

– Jestem filozofem zwierząt i pierwszy chcę zabrać głos. Ktoś musi zacząć, skoro przewodniczący zebrania zasnął. Albo nie wie, co zrobić.

Kilka osób zaczęło klaskać. Wyglądało to trochę teatralnie.

– Pytaniem jest, co my właściwie chcemy osiągnąć. Wiemy, że ma to być hybryda konia i człowieka, ale to bardzo nieprecyzyjne pojęcie. Jak zaczniemy o tym dyskutować, to tylko pogłębimy rozgardiasz pojęciowy. Dlatego ja, Niedźwiedź … Mężczyzna przerwał, aby nabrać powietrza. Po chwili złożył propozycję:

– Ponieważ jestem pacyfistą, mówcie mi Misiu.

Zrobił to chyba dla rozładowania napięcia. Oferta spotkała się ze śmiechem i oklaskami. Nikt nie wiedział, do czego zmierza, czuli jednak, że przyświeca mu jakiś cel.

– No dobrze. Koniec żartów. Jestem filozofem, ale także animatorem spotkań biznesowych i artystycznych. Proponuję, aby to, co Laboratorium ma stworzyć, nazwać Obiektem, ponieważ dokładnie nie wiemy jeszcze, co to będzie. Taka nazwa to dobry kamuflaż, a my potrzebujemy konspiracji. Jeśli przyjmujecie moją propozycję, dajcie znać podnosząc rękę. To będzie dobry początek, bo sprawa jest cholernie skomplikowana.

– Przyjmujemy! Przyjmujemy! – Rozległy się głosy. Podnosiło się coraz więcej rąk.

Rosaton pomyślał, że Niedźwiedź został zatrudniony dla zapewnienia rozrywki i teraz przedstawia farsę, aby rozładować napięcie oczekiwania, szybko jednak nabrał przekonania, że ma on inny, ważniejszy cel do realizacji. Ruchem ręki nakazującym „Dajcie mi chwilę czasu” Niedźwiedź uspokoił salę, po czym kontynuował.

– Powiem wam, jak ja to widzę. Stoimy przed dylematem, czy Obiekt ma być konioczłowiekiem, czyli mieć więcej cech zwierzęcych, czy też człowiekoniem, czyli mieć więcej cech ludzkich. Jest jeszcze trzecia opcja – zrównoważenie cech ludzkich i końskich, anatomicznych, fizjologicznych i psychicznych, ale to chyba niemożliwe. Uczestnicy spotkania patrzyli w skupieniu na Niedźwiedzia. Mówił logicznie. Ich napięta uwaga utrwaliła go w przekonaniu, że porusza się we właściwym kierunku. Jego głos zabrzmiał mocniej.

– Kolejna sprawa to wygląd Obiektu. Widzę dwie możliwości: mitologiczny Centaur, z czterema nogami i tułowiem konia, zwieńczony z przodu torsem i rękami człowieka, albo model prostszy, czyli ludzki tułów osadzony na dwóch końskich nogach.

W miarę jak Niedźwiedź mówił, na telebimie zawieszonym wysoko nad stołem prezydialnym pojawiały się obrazy centaura arkadyjskiego Eurytiona, dobrego centaura Folosa i innych mieszkańców Tesalii i Arkadii, a potem szkice i schematy łącznie z wyliczeniami proporcji ciała. Po zakończeniu prezentacji Niedźwiedź podsumował, nad czym mieli się zastanowić: pierwsze – to nazwa, jaką ostatecznie powinien otrzymać Obiekt, drugie – układ jego przymiotów końskich i ludzkich, trzecie – jaką postać mu nadać.

Do dyskusji zgłosiło się kilka osób. Pytania cisnęły im się na usta, ktoś głośno wyrywał się z propozycjami. Niedźwiedź popatrzył na siedzącego przy stole przewodniczącego, jeszcze bardziej zgarbionego nad papierami, aby upewnić się, czy nie zechce interweniować. Przy krańcu stołu zauważył Niotse. Nie widział jej tam wcześniej, zjawiła się nie wiadomo kiedy. Skinęła mu potakująco głową. Przyjął to jako znak akceptacji jego przewodnictwa w dyskusji i poprosił, aby uczestnicy spotkania podzielili się na grupy i rozeszli do stolików. Było ich dziesięć.

Niedźwiedź traktował swoje wystąpienie i dyskusje przy stolikach bardzo nieformalnie, na luzie, uznając je za burze mózgów, gdzie każdy mógł swobodnie przedstawiać pomysły nie martwiąc się, czy są one dobre czy złe. Po południu każdy zespół miał przedstawić swoje przemyślenia na sali ogólnej.

Propozycje przyjęto z entuzjazmem. Chwilę później pojawiła się przy Niedźwiedziu Niotse. Popatrzyła na niego z uwagą, uśmiechnęła się aprobująco i rzuciła krótko: – Wielkie dzięki, Niedźwiedziu! – po czym dodała: – Przewodnicz dalej dyskusji. Tego staruszka zasypiającego przy stole odsunęłam już od obowiązków. To dobry człowiek, ale ma słaby charakter. Jest członkiem starego zarządu Laboratorium. Zawiodłam się na nim. Nie wiem, dlaczego się załamał. – Mówiąc to zdała sobie sprawę, że czeka ją jeszcze wiele niespodzianek.