Pogmatwane sny coraz bardziej męczyły Sefardiego. Odradzały się w piętrowym układzie, wrzuconym w tryby automatycznego mechanizmu powtórzeń. Był to właściwie jeden sen powielany wedle coraz bardziej skomplikowanego scenariusza, z coraz większą ilością niedopowiedzeń i dwuznaczności. Jego pałac miał teraz więcej pokoi, nowe wnętrza, wielkie łoże z baldachimem zmieniało kształt i miejsce położenia, Rolls Royce był jeszcze bardziej wyciszony, bardziej luksusowy i bogatszy w kolorze. Niezmieniony pozostał tylko wzór snu, składniki i kolejność zdarzeń. Znużony powtarzalnością i rosnącą komplikacją snu Sefardi zadawał sobie pytania:

– Po co ja śnię? Czemu to ma służyć?

W mocy snów tkwił jakiś absurd do kwadratu. Sefardi postanowił zmienić bieg wydarzeń; programował się w ciągu dnia powtarzając hasło, jakie sobie wymyślił.

Następnym razem, kiedy znalazł się w pałacu, nie dał się sprowokować uprzejmemu przypomnieniu szofera, że na podjeździe czeka na niego Rolls Royce, aby jak zwykle zabrać go na przejażdżkę. Odprawiwszy szofera, Sefardi podszedł do drabiny prowadzącej do nieba i zaczął się wspinać motywowany potrzebą zmiany scenariusza zdarzeń. Po niezbyt długiej wspinaczce drabina skończyła się; pojawiły się schody szerokie jak wiejska droga, pnące się ukośnie w górę przy ścianie nie znanej mu budowli wyglądającej jak masywna wieża.

Przypominałaby ona blok skalny, gdyby nie to, że wykonano ją z cegieł i małych bloków kamienia, zdobnych płytkimi reliefami przedstawiającymi drapieżne zwierzęta, głównie lwy, oraz konie. W ścianie pojawiały się co jakiś czas bramy; były to tylko atrapy, zamurowane lub zabudowane obciosanymi balami drewna. Sefardi nie miał czasu przyjrzeć im się bliżej; musiał uważać na mijających i wyprzedzających go ludzi pieszych, konnych i prowadzących wozy osadzone na wielkich skrzypiących kołach. Większość piechurów nosiła zmierzwione brody o barwie przybrudzonej miedzi oraz skołtunione włosy przypominające perukę gęsto poskręcanych loków. Ich ubiorem były gęsto tkane tuniki przypominające krótkie płaszcze, przylegające do ciała, wykonane z lejącej się materii. Gołe stopy mężczyzn chroniły solidne sandały, nad którymi widoczne były masywne łydki. Wszyscy poruszali się nie rozglądając się na boki, z zamglonym wzrokiem, jak automaty lub somnambulicy.

Kiedy Sefardi zastanawiał się nad niezwykłością wieży, ogarnęło go przeczucie, jakby kiedyś ją widział rozpadającą się w gruzy w ogniu piorunów. Było to tak mocne, że zaczął przyglądać się ceglano-kamiennej ścianie, szukając śladów ognia dla potwierdzenia, że wydarzenie naprawdę miało miejsce. Wobec braku dowodów uznał, że miał przywidzenie albo też wieżę zrekonstruowano.

Wkrótce dotarł do miejsca, gdzie w murze wykute było przejście do środka wieży. Po obydwu stronach wyłożono je niebieskimi płytkami z wizerunkami lwów o złowieszczo otwartych paszczach i groźnie uniesionych ogonach. Sefardi wszedł do środka i rozejrzał się. Rozpoznał ją natychmiast. Była to Wieża Babel, dobrze mu znana z obrazu Petera Breughla Starszego, tylko bardziej majestatyczna. Sefardi poczuł przyśpieszone bicie serca. Wieża była ostatnim, najwyższym piętrem jego piramidy. Wyżej był tylko bezmiar przezroczystego błękitu, przez który nawet w świetle słońca przebijały się odległe gwiazdy. 

Sefardi ruszył przed siebie, w wielki i zróżnicowany tłum dziwnych postaci. Nie miał chęci wracać; odzyskał wigor i chęci odkrywania świata. Postanowił pozostać tam tak długo, dopóki się nie znuży. Widział tak różne stroje, jakby pochodziły ze wszystkich stron świata i ze wszystkich epok historycznych, zupełnie jak w teatrze. Zatrzymywał się przy straganach z warzywami, owocami i wyrobami rzemieślniczymi, zadawał pytania, podchodził do grupek ludzi i włączał się w ich rozmowy, starając się jak najwięcej zobaczyć, usłyszeć i zapamiętać.

Nie od razu spostrzegł, że ich nie rozumie, ani oni jego. Poruszali się, gestykulowali, coś mówili; w istocie rzeczy otwierali tylko usta, przypominając somnambulików zatopionych w milczeniu. Sefardi zdał sobie sprawę, że żyje we współczesności, podczas gdy oni tkwili w przeszłości, w odległych czasach, stąd ich niezwykłe zachowanie i niemożliwość porozumienia się. Pomyślał, że ich ożywione twarze i sylwetki świadczą o używaniu narkotyków lub substancji halucynogennych.

Budząc się, Sefardi omalże nie spadł z łóżka. Stawiał nogę na ostatnim szczeblu drabiny, kiedy nagle zniknął mu z oczu. Resztki jego snu opadały na podłogę wiotkimi kłaczkami nie pozostawiając śladu po sobie. Sefardi pomyślał, że nie przeżył sugestywnego obrazu przeszłości, ale lustrzane odbicie przyszłości, rodzaj wizji, wyobrażenia nadchodzących zmian. Natychmiast zauważył podobieństwo między ludźmi z Wieży Babel i z otaczającej go teraźniejszości, z której wyłaniała się już przyszłość: ten sam zamglony wyraz twarzy, niewidzące spojrzenia, smartfony i tablety zastępujące amulety i talizmany, ten sam pośpiech i zagubienie w tłumie, mijanie się bez pozdrowienia, pęd ku nieokreślonemu celowi. Zdał sobie sprawę, jak wielu obywateli nie radzi sobie z rzeczywistością, z masowym przepływem informacji, niepewnością, niezdolnością oddzielenia prawdy od tysięcy drobnych kłamstw, jakimi wypełniona była sieć międzyludzkich kontaktów i powiązań. Atakowani przez dwuznaczne szczegóły, informacje i sygnały, ludzie bronili się zażywając leki, narkotyki, mówiąc dziwnym językiem, wtrącając obce słowa i przekleństwa, oraz zachowując się i ubierając się tak, aby zamaskować ucieczkę od rzeczywistości wymykającej się ich rozumieniu.

– Wieża Babel, jaką widziałem, to świat przyszłości, rodzący się na naszych oczach. Rzecz w tym, że w nawale spraw i zdarzeń nie zauważyliśmy tego jeszcze. Przyszłość jest naszym największym wyzwaniem. Nie to, co już złego się stało, z nami, z przyrodą, z atmosferą, ze zwierzętami, ale właśnie przyszłość. Czarno to widzę. – Zapisał w notatniku, dodając kilka szczegółów poczynionych obserwacji.