Czuję się jak nawiedzony kaznodzieja. Byłem kontestatorem. Nadal nim jestem.

Wyjątkowo nie podoba mi się to, co człowiek czyni z przyrodą. Jest nieskończonym barbarzyńcą. Współczesność, z wyjątkiem „prymitywnych” społeczności z Amazonii i podobnych obszarów, traktuje ziemię i przyrodę jak swoją własność. To potworność. Aborygeni australijscy mieli bardzo specyficzny stosunek do ziemi. Uważali, jakżeż logicznie, że człowiek nie może być właścicielem ziemi, wzgórza, strumienia czy źródła. One istniały zanim on się pojawił i będą istnieć, kiedy jego już dawno nie będzie.

Niszczenie przyrody postępuje tak szybko, że prawie jestem przekonany, że ludzie ją zdewastują do granic samounicestwienia własnego gatunku. Nie ma takiej potworności, czy głupoty, której człowiek by nie popełnił. Ze wszystkich gatunków zwierząt istniejących kiedykolwiek na świecie, osiemdziesiąt procent już znikło. Nie sądźmy, że gatunek ludzki jest wieczny.

Poniższy wiersz to poetycki krzyk rozpaczy w obronie przyrody, Nie ma dla mnie nic piękniejszego niż przyroda. To jedyna „rzecz”, na jaką mogę patrzeć nieprzerwanie i zachwycać się.

Gdzie są olszyny nadbrzeżne?

Gdzie są olszyny nadbrzeżne, wysepki szuwarów,
łachy piasków i łąki nadrzecznych oparów?
Dzikich brzegów zakola, czar nurtu urzekał,
gdzie teraz kamieniem cembrowana rzeka.

Czy w kamieniu jaskółka gniazdo uwije,
zwinna wydra nocą wśród wykrotów uśnie,
dzika kaczka za rybą zanurzy wdzięczną szyję
albo człek znużony rozmarzy się gnuśnie?

Miast się roztańczyć dźwięcznym ptaków śpiewem
ja płaczę, płaczę żalem i rozpaczam gniewem,
bo mnie piękno prawdziwe wolnością urzeka,
a nie kajdany rzece kute przez człowieka!

Busselton, Australia, 11 listopada 1996

Groty Ngilgi w Yallingup

Przepastne wieki strumień nachalny
wapń zlizywał, ściekał zimnym potem,
by w ciszy wyrzeźbić teatr skalny
i światu objawić głuchym skał łoskotem.

Przez tysiącleci niezmienny bieg czasu,
kropla po kropli, z pełnym namaszczeniem,
kryształy splatał zimnego atłasu,
tajemnic broniąc niezgłębionym cieniem.

Minerał scalał w ażurowe krople,
z sufitów zwieszał stalaktytów sople,
z góry sączył kalcyt deszczami rozmyty
cierpliwie tężały wzniosłe stalagmity.

W teatrze podziemi cisza rządzi głucha,
ciemność oślepła szmerów wody słucha.
Reflektor światła wprowadza reformy,
bezdusznego piękna zniewalają normy.

Busselton, Australia, 24 listopada 1996

Busselton. Dawny budynek sądu i posterunku policji.