Drodzy Czytelnicy!

Nastały trudne czasy dla wszystkich. Sam niekiedy czuję się zagubiony. Na szczęście nie na tyle, aby przestać odbywać codziennie intensywny spacer po lesie lub zaniechać pisania. Bezpośrednio nie spotykam się z nikim, rzadko w ogóle wychodzę z domu, przeważnie po zakupy albo do apteki. Niekiedy brakuje mi jednak możliwości, aby zdążyć na czas z kolejnym odcinkiem powieści lub opowiadania, jaki akurat mam na warsztacie. Dlatego postanowiłem udostępniać Państwu dla rozrywki większe fragmenty (około 1000 słów) moich książek.

Zaczynam od 14 utworów literackich z książki „Niezwykła decyzja Abuelo Caduco. Humoreski i opowiadania”. Oto kolejne fragmenty.

Opowiadanie 1: Niezwykła decyzja Abuelo Caduco 

Punktualnie o godzinie 11.45 Abuelo Caduco zdecydował się umrzeć. To był piękny dzień, aby odejść – majowy, słoneczny, świeży. Ptaki śpiewały, dwa piętra niżej ludzie pokrzykiwali radośnie, grabiąc szarą ziemię pod nowy trawnik. Z oddali dochodził jęk piły tarczowej, za ścianą sąsiadka ubijała tłuczkiem mięso na kotlety.

Od czasu, kiedy Kacyk, twórca nowego rządu, zabrał mu marzenia i fatalnie go oszukał, dla Abuelo nic nie miało już znaczenia. Miał tylko jedno marzenie: umrzeć godnie. Z góry wybaczył sobie umieranie przed czasem, które ktoś mógłby nazwać samobójstwem. Abuelo rozmawiał o tym z Bogiem i On wszystko zaakceptował. Właściwie nie musiał nawet zawracać Mu głowy, bo i tak sam podjął wcześniej nieodwołalną decyzję.

Dojrzał do odejścia. Był już starym człowiekiem, czuł to w kościach. Tu go bolało, tam go strzykało, coraz bardziej dolegał mu kręgosłup. Z chodzeniem też nie było najlepiej. Miał coraz więcej bezsennych nocy. Pamięć go zawodziła, zdradzała jak pijana, bezwstydna kochanka, nie wiadomo z kim i po co. Raz zapomniał nawet swój adres zamieszkania.

Ludzie tego nie dostrzegali. Mówili:

– Każdy ma takie problemy, jak się starzeje. Dzisiaj to nawet młodzi mężczyźni łysieją. To jest dopiero problem. – Ich wyjaśnienia nie stanowiły dla Abuelo wystarczającego wytłumaczenia własnej sytuacji. Wierzył, że jego kondycja powinna być lepsza niż równolatków, bo całe życie dbał o siebie.

Tego przedpołudnia, mimo niewątpliwych zachęt do życia ze strony natury i sąsiadów, Abuelo wyraźnie opadł z sił. W głowie mu się kręciło, a ręce i nogi latały mu jak u paralityka. Był to nieudawany objaw syndromu niespokojnych nóg. Nabył go stosunkowo niskim kosztem, włócząc się godzinami po mieszkaniu z powodu bezsenności, a następnie umocnił, chodząc często do lekarza. Po drodze modlił się, aby go nie wyleczono, bo chciał umrzeć. Lekarz spełniał jego milczące życzenia nieudzielania mu pomocy, ponieważ wizyty u niego nie dawały skutku. Abuelo nie musiał go prosić ani przypominać się, co było bardzo miłe. Był zresztą zbyt dumny, aby poniżać się prośbami w tak trywialnej sprawie.

Oprócz niedomagań starości, była również inna ważna przyczyna, przez którą nie widział sensu dalszego życia. Przywódca partii rządzącej przez aklamację, Kacyk, obiecał mu złote góry, a on nie potrzebował złota. Abuelo myślał o biedakach, którym nic nie obiecano, choć bardzo prosili. To go dobijało, bo był człowiekiem współczującym.

Co do zakończenia życia, to chciał, aby było ono godne, aby go pamiętano, a pamięć po nim była życzliwa, nie byle jaka, kończąca się z chwilą wyjścia żałobników z cmentarza.

Wobec przeciwności losu Abuelo nie pozostawał bezczynny. Jak tylko poczuł, że go oszukano, podobnie jak jego rodzinę, przyjaciół, znajomych i tysiące innych obywateli, stworzył sobie plan. Chodziło o ratowanie społeczeństwa, całego, z wyjątkiem tych, którzy uczestniczyli w spisku. Wybory i ich rezultat uważał za spisek.

Plan traktował poważnie a zarazem radośnie. Żadne tam smutki, rozpacze, niepokoje, co się stanie i jak to będzie. Dla jego pomyślnej realizacji musiał zmienić się trochę, ale nie za dużo. Problemem było to, że miał ciemniejszą cerę, która wyróżniała go w tłumie. Niewiele ciemniejszą, tylko o jeden odcień. Musiał ją rozjaśnić. Znał się na kolorystycznych niuansach, bo lubił obrazy i sam malował w przeszłości. Ciemniejszej karnacji nie uznawał za przeszkodę, tylko za utrudnienie, coś, co daje się wyeliminować.

Podjął stosowne kroki. Oprócz tego, że unikał słońca, używał kremu rozjaśniającego skórę. Znalazł go w drogerii, nie kosztował nawet zbyt drogo. Pieniędzy zresztą mu nie brakowało. Miał rozsądną emeryturę i trochę oszczędności.

Po podjęciu decyzji o odejściu, pozostało Abuelo tylko tyle czasu, aby usiąść do laptopa i napisać zaproszenia na pogrzeb i stypę. Umiał korzystać z komputera. Nie był zacofanym jaskiniowcem, kryjącym się przed nowoczesnością. Wybrał elegancki format zaproszenia. Oświadczenia woli, kto i co będzie dziedziczyć, już nie pisał, bo zabrakło mu chęci i czasu.

– Trudno. Będą musieli podzielić się schedą zgodnie z prawem. – Powiedział głośno i ucieszył się, kiedy to usłyszał, bo nie zawsze słuch mu dopisywał. Wyobraził sobie, jaki wspaniały będzie pokaz wzajemnej miłości rodziny po otwarciu testamentu. Było w nim trochę przekory i przewrotności. Wiedział, że się pokłócą. Lubił teatr i cyrk; mimo wieku zachował dziecinną świeżość. Skończył już siedemdziesiąt lat, choć wyglądał poważniej, na dziewięćdziesiąt. Pamiętał o tym, bo poprzedniego dnia w urzędzie podatkowym składał deklarację i pytał, czy miała być na formularzu Pod-70, Pod-80, czy Pod-90. Cenił sobie powagę wieku; była dlań znakiem: ostoją i oazą dojrzałości.

Zaproszeń na pogrzeb i stypę nie wysyłał.

– Nie mam czasu, zrobię to w ostatniej chwili. – Zdecydował po chwili wahania. Wahał się krótko, bo nie miał czasu. Była to rozsądna decyzja.

– Obym tylko nie zapomniał. – Zaniepokoił się, ponieważ wcześniej przeoczył kilka ważnych zobowiązań, imienin, urodzin oraz jedną okazję do gorącej, namiętnej i szybkiej miłości
z pewną pobożną niewiastą, która przyjechała na wakacje do jego miejscowości. Poznali się w kościele, kiedy śpiewali razem psalm, korzystając z jednego śpiewnika.

Abuelo oderwał się od laptopa, aby nastawić budzik, pilnujący jego zobowiązań. Słowa dotrzymał. Dla pewności nastawił dwa budziki. Ten większy ładniej dzwonił.

Wrócił do laptopa, natychmiast jak tylko sobie przypomniał, gdzie on stoi i dlaczego on, Abuelo, oderwał się od niego. Musiał działać szybko, ponieważ myśli uciekały mu z głowy niczym przestraszone króliki z otwartej klatki. Miał problemy z pamięcią; starzała się szybciej niż ciało. Sam to zdiagnozował, posługując się rozumem, chronometrem i specjalnym termometrem, szczególnie dokładnie mierzącym temperaturę ciała nocą. Metoda diagnozy była tak rewelacyjna, a wyniki tak ciekawe, że postanowił je opublikować. Nie doszło do tego, ponieważ redaktor miesięcznika medycznego „Lancet Pamięci” nie oddzwonił. Może dlatego, że Abuelo pierwszy do niego nie zadzwonił. Nie był tego pewien.

Opowiadanie 2: Konio

Nie mam pojęcia, jak on wszedł do budynku. Drzwi wejściowe są automatycznie zamykane, potrzebny jest klucz albo znajomość kodu wejściowego. Możliwe jest, że ktoś go wpuścił, kiedy zadzwonił domofon. Ja tego w każdym razie nie zrobiłem. Kiedy usłyszałem stukanie do drzwi, a była już godzina dwudziesta, zadałem sobie pytanie: „Kto, do diabła, stuka do drzwi o tej porze?”. Kiedyś zrobił to przedstawiciel firmy usług medialnych, ale go skląłem na czym świat stoi.

– Kto tam? – Zapytałem właściwie bez potrzeby, ponieważ i tak otwierałem już drzwi. Pytam, kto jest za drzwiami, ale nie czekam na odpowiedź. Nie patrzyłem przez judasza, ponieważ źle mi się kojarzy. Jestem człowiekiem religijnym i nie znoszę Judasza ani srebrników. Brzydzę się brudem moralnym i chętnie skopałbym dupę każdemu łajdakowi, który zdradził swego przyjaciela i mistrza.

Przed drzwiami stał koń. Nie mogę powiedzieć, co mnie zaskoczyło bardziej: on czy jego łeb, bo ten był naprawdę imponujący. Przypominał eksponat muzealny, zdjęty z najbardziej dorodnego osobnika: wypucowany, ciemnobrązowy, w błyszczącymi wypukłymi oczami
i grzywką niedbale dominującą na wierzchu. Patrzyłem na łeb z podziwem. Przypomniał mi słowa szeptane z uznaniem o koledze ze studiów: Alek, ten to ma łeb jak koń!

Z Alkiem mieliśmy frajdę. Kiedy wchodziło się do sali telewizyjnej, panował tam mrok. Trzeba było przejść między rzędami krzeseł, aby dotrzeć do wolnego miejsca pod oknem. Ciemno było choć oko wykol. Aby osiągnąć cel, kierowaliśmy się punktami orientacyjnymi. Dotykaliśmy ramion i głów osób siedzących po prawej stronie przejścia. Po lewej stronie były tylko kolana. Dzisiaj na kolana można położyć laptop, wtedy można było położyć tylko rękę. Nie każdy to lubi. Szliśmy po omacku, dotykając głów i ramion, aby sprawdzić, czy posuwamy się we właściwym kierunku. W ciszy dawały się słyszeć słowa trafnego rozpoznania i ulgi: „A, to ty, Aluś. Przepraszam cię, tutaj jest tak ciemno”.

Końskie indywiduum przed progiem spojrzało na mnie z góry, łypnęło wielkimi oczami, po czym odezwało się, wydymając chrapy:

– Pardon, monsieur, że przeszkadzam o tak późnej porze.

Nie zdziwiłem się, że mówi, chrapiąc z lekka, bo i mnie zdarza się to robić we śnie. Zaskoczyła mnie jednak wytworność słów rodem znad Sekwany.

Przyglądaliśmy się sobie nawzajem. Gość miał klapki na oczach. Pomyślałem, że jest chyba ograniczony i nie dostrzega niczego innego poza końcem własnego pyska. „Cholera, zupełnie jak człowiek” – myśl tę skomponowałem w wewnętrznej ciszy, aby słowa niepotrzebnie nie wydostały się na zewnątrz. Na szczęście głowę mam szczelną. Bałem się, że konie mają słuch równie dobry jak żony i kochanki i nie lubią porównań z ludźmi. Podobnie zachowują się ludzie, tylko vice versa.

– Pozwoli pan, że się przedstawię, monsieur. Nazywam się Konio.

Tym razem rżenie było wyraźniejsze. Dobrze zrozumiałem nazwisko. Uśmiechnąłem się uprzejmie. Musiało to ośmielić przybysza, gdyż dodał szybko:

– Mów mi Konio, monsieur.

To z kolei mnie ośmieliło do towarzyskiej zachęty:

– Mów mi Michu, monsieur – Zaproponowałem otwarcie i szczerze. Musiałem zademonstrować, że w moim domu obowiązuje „noblesse oblige”, a ja, jako gospodarz nie wyskoczyłem francuskiej sroce spod ogona. Obustronna prezentacja wypadła korzystnie, gdyż uśmiechnęliśmy się z subtelną wytwornością.

Zaprosiłem Koniego do środka i zaproponowałem krzesło przy stole. Podziękował, odsunął je na bok i usiadł na zadzie. Oczy mi się otworzyły szeroko ze zdumienia.

– Chyba pracowałeś w cyrku, Konio? Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Niesamowita sztuczka.

Popatrzył na mnie od niechcenia i spokojnie wyjaśnił:

– Żadna sztuczka, tylko lata ćwiczeń. To nasza joga, siad w pozycji końskiego lotosu.

– Musiałeś być kiedyś w Indiach! – Stwierdziłem podekscytowany odkryciem i dodałem wyjaśniająco: – Sam nie byłem, ale bardzo chciałbym tam pojechać. Wiem, że są tam święte krowy.

– Daj spokój krowom. To zwykłe bydło. Rozmawiajmy o czymś szlachetniejszym. Tematy bydlęce mnie nie interesują.

Dialog rozwijał się składnie i elegancko jak debata publiczna w parlamencie. Tak było przynajmniej na początku, gdy zaczęliśmy od pytań o zawód, hobby i przyjaciół. Skończyliśmy, niestety, na wymianie ciosów, ale to nastąpiło później. Nie używaliśmy wulgarnych wyrazów takich jak „hucpa”, „happening” ani innych zaczynających się na „h”, choć niektórzy ludzie zaczynają je na „ch”. Domyślny wyraz jest zbyt osobisty i ktoś mógłby się obrazić. Poza tym w pełnej, bezimiennej postaci nie musi on wywoływać niemiłych skojarzeń zwłaszcza u kobiet oraz tych mężczyzn, którym myli się płeć i strony ciała. Bóg tak nas stworzył i z pewnością miał w tym swój cel. Dawno już postanowiłem, że nie będę wchodzić z nim na drogę dyskusji, gdyż za mało się znamy. Wiem tylko, że jest ostatecznym autorytetem i to mi wystarcza.

– W czym robisz, Konio? – Przejąłem inicjatywę, zadając pytanie, które pozwoliłoby mi zdefiniować profil osobniczy gościa. Profil fizyczny widziałem jak na dłoni. Był imponujący. – Wyścigi konne? Dorożkarstwo? Przenoszenie ciężarów na odległość metodą mistrza Dzianowskiego? Biegi kłusaków? Gra w polo? Szwoleżerka, nie daj Boże? Bo chyba nie praca w polu? – Jak kierownik niegdysiejszego działu kadr dużej firmy hodowlanej wykazałem się znajomością zawodów pracowników czworonożnych.

– Próbowałem wszystkiego po trochu. Imałem się różnych zajęć. Raz nawet na preriach amerykańskich przyłączyłem się do dzikiego stada mustangów. Ogólnie rzecz biorąc, byłem raczej niezdecydowany. Już taki jestem od maleńkości. – Konio wyjaśnił z pewnym zażenowaniem, co objawiło się markotnym wydłużeniem pyska.

– Czyli od źrebaka.

– Dokładnie. Czy ty, Michu, nie jesteś przypadkiem weterynarzem? – Pytanie padło zupełnie nieoczekiwanie.

– Dlaczego pytasz? Coś ci dolega?

– Nie. Pomyślałem tylko, że jeśli nie jesteś weterynarzem, to mógłbyś być koniem. Znasz terminologię fachową jak mało kto.

– Też jestem koniem. Może nie dosłownie, ale jestem.

– Co ty bredzisz!? Z taką klatką piersiową i z takim grzbietem? A twój łeb?! Gdzie grzywa? Przecież to byłby wstyd dla konia. Pęciny to masz może sensowne, ale gdzie kopyta?

– Mam nogi w butach, to nie mogę mieć kopyt.

– To jak mogą cię podkuć? Słyszałeś kiedyś o koniu bez podków? Podkowa jest potrzebna nawet na szczęście. A co z bieganiem?

Nie zaskoczyłem, o co mu chodzi. Widocznie głupio to wypadło, gdyż gość zaczął mnie pouczać. Widać było, że odczuwa wielkie zadowolenie. Oczy mu zabłysły i głos się zmienił.

– Nie kojarzysz, co?! Pytam o to, jak mógłbyś ruszyć z kopyta, nie mając takowego. Nie będę cię niszczyć pytaniami. Lepiej wytłumacz, dlaczego uważasz się za konia. – Mój rozmówca zarżał z cichej satysfakcji, czując przewagę nade mną.

– Rzecz w tym, że Dzień Mężczyzny i Dzień Konia są w tej samej dacie! Reszta to czysta dedukcja.

Opowiadanie nr 3: Dry Creek Story (całe opowiadanie)

Maszerując wzdłuż potoku, Lou instynktownie szukał obrazów, kolorów, świateł i cieni. Tego dnia malarzowi wszystko rozmazywało się w oczach. Jego mózg nie rejestrował niczego godnego uwagi. Wilgoć wisiała nad potokiem. Od czasu do czasu padał prawie niezauważalny drobniutki deszcz. Dry Creek wypełniały spienione, bulgoczące smugi ciemnej wody obijającej się o kamienne bloki, które kilkanaście metrów dalej zbliżały się ku sobie, tworząc podłużne mroczne jeziorko. Chmury omotały potok i tarzały się po zielonych zboczach niby obżarte, powolne krowy. Lou prawie zasypiał, mimo iż starał się iść raźnym krokiem. Zdradziecka senność, której nie zwalczyły dwie poranne filiżanki kawy
i wymuszone tempo marszu, była przekleństwem. Ławki napotykane po drodze zachęcały do odpoczynku. Lou odwracał od nich oczy, aby nie dać się skusić.

Na ubitym szlaku wijącym się wzdłuż strumienia nie było żywej duszy. Zazwyczaj uczęszczali tędy samotni, dziwnie śpieszący się rowerzyści, zamyśleni spacerowicze, kobieta uprawiająca jogging. Czasem można było spotkać młodą parę z rudym psem.

– Chyba wszyscy wymarli – pomyślał Lou, przyśpieszając kroku, aby szybciej pokonać dystans dzielący go od miejsca, skąd roztaczał się widok na długi zakręt strumienia. Malarz upodobał sobie ten fragment pejzażu, gdzie woda grubą krechą oddzielała wysoki brzeg od nisko położonej piaszczysto-żwirowej łachy.

Za zakrętem zaskoczył go widok pierwszego z eukaliptusów. Z dolnych gałęzi zwisały kolorowe girlandy, wirujące w prawo i w lewo w słabiutkich powiewach wiatru. Ich pasmo schodziło prawie do ziemi, niczym kurtyna otaczając drewnianą ławkę z wysokim oparciem. Lou podszedł bliżej i dotknął ją palcami tak ostrożnie, jakby mogła go sparzyć. Usiadł
i zadumał się. Zwisająca przed nim girlanda rozchyliła się zapraszająco na dwie strony i Lou bez namysłu wszedł do środka. Nie pożałował tego. Rozciągający się przed nim widok strumienia i towarzyszącego mu szlaku spacerowego oszołomił go. Słońce przelewało się promieniami przez korony eukaliptusów. Melancholia dnia wyparowała jak zaczarowana. Radość i optymizm wstąpiły w serce malarza. Nogi same niosły go w kierunku zakrętu strumienia. Widział już żółte plamy piasku, połyskliwe kolory większych kamyków i zbrązowiałą ziemię stromego brzegu ze sterczącymi z niej fragmentami korzeni.

Lou zatrzymał się, aby nacieszyć oczy słonecznym widokiem, i dopiero wtedy spostrzegł w oddali potężne zwierzę. Stało nieruchomo, zajmując całą szerokość szlaku spacerowego. Jego wielki, nisko zwieszony łeb, szeroko rozstawione rogi, masywny tułów i ciemna jak groźba maść skojarzyły się malarzowi z mitologicznym bykiem, który – zionąc ogniem – pustoszył Kretę. Zwierzę imponowało a zarazem przerażało swoim wyglądem. Skręcone rogi sterczały do przodu jak dwa sztylety, rozdęte chrapy i podniesiony ogon zdradzały gotowość do natychmiastowego ataku. Byk parskał i uderzał niecierpliwie racicą o żwirowatą ziemię. Drobne kamyki i grudki pryskały na boki, połyskując w słońcu iskrami. Mityczny pokaz pierwotnej siły zachwycił artystę. Lou zamarł w bezruchu wstrząśnięty grozą i pięknem widoku.

– Co za cudo! – Wyrwało mu się z gardła. W tej samej chwili zdał sobie sprawę, że nie uniknie spotkania z bestią. Przeraził się. Na ucieczkę nie było już czasu, nie miał też gdzie uciekać.

Zwierzę i człowiek przypatrywali się sobie niby rycerze, którzy oceniają swoje siły przed śmiertelnym starciem. Byk ruszył pierwszy, bez pośpiechu, ale też bez ociągania się. Być może drażnił go człowiek przypatrujący się z oddali, a może chciał sprawdzić, co to za dziwna istota śmie stanąć mu na drodze. Lou na początku trwał w bezruchu jak ptak zahipnotyzowany przez węża, lecz wkrótce podjął marsz w kierunku przeciwnika. Myślał gorączkowo, jak wybrnąć z opresji. Pomysł, który przyszedł mu do głowy, to wcielić się
w matadora wymachującego czerwoną muletą przed pędzącym bykiem. Lou nie miał niczego przypominającego muletę, zaczął więc ściągać z siebie granatową bluzę, której podszewka zbliżona była kolorem do czerwieni.

– „To będzie rozpaczliwa walka o przeżycie. Oby tylko ta bestia reagowała na moją bluzę
i atakowała ją, a nie mnie. Może uda mi się ją zmęczyć tak, jak to robią matadorzy na arenie? Może pośliźnie się na mokrej trawie lub żwirze ścieżki? Dobrze byłoby zwabić ją w kierunku pochyłości, aby w rozpędzie spadła z wysokiego brzegu do strumienia” – myśli napędzane niepokojem o życie gorączkowo przewijały mu się przez głowę.

Aktorzy niewiarygodnego spektaklu coraz bardziej zbliżali się do siebie przyciągani niewidzialną siłą przeznaczenia. Lou maszerował jak w hipnozie. Ani przez chwilę nie tracił
z oczu obiektu swej artystycznej adoracji, która przerodziła się w atawistyczny strach.

Nagle coś zaczęło się zmieniać. Patrząc na byka z odległości już nie większej niż kilkanaście metrów, Lou nie wierzył własnym oczom. Najpierw ogarnęło go zdumienie, potem niepokój, a następnie panika.

– To jakaś potworność! – szepnął Lou, czując, jak serce wali mu w piersi w obliczu czegoś niezrozumiałego i budzącego grozę. W miarę zbliżania się ku człowiekowi, byk kurczył się. Był nadal wielki, ale już nie potężny jak kilkanaście sekund wcześniej. Wyglądało to tak, jakby zwierzę zapadało się w sobie pod wpływem ogromnego ciśnienia z zewnątrz. Kurczenie się żywego stworzenia sprawiało malarzowi psychiczny ból. Byk wyraźnie malał w oczach. Lou uznał, że jest to jakaś sztuczka ze strony zwierzęcia, prowadzącego z nim niepokojącą, niezrozumiałą grę. Poczuł się podle oszukany. W głowie mu zaszumiało, zacisnął zęby
i pięści. Rozsierdzony nie wiedział, co z sobą zrobić. Byk zbliżał się coraz bardziej. Odległość zmniejszyła się już do kilku metrów. Powiał nagły wiatr i Lou poczuł ohydny, przyprawiający o mdłości zapach wilgotnej sierści zwierzęcia.

Kiedy uczestnicy koszmarnego widowiska zrównali się ze sobą, Lou popatrzył z góry na mijające go pod nogami zwierzę i wybuchnął:

– Ty skurczybyku!

Kopnął je wściekle z całej siły. Przejmujący ból przeszył mu nogę. Zaskoczony i przerażony byk raptownie przyśpieszył i zniknął za zakrętem.

Kilka sekund później, oprócz bólu w nodze Lou odczuł nagą twardość pod siedzeniem. Było mu zimno. Był przemoknięty, na sobie miał tylko koszulę. Bluza leżała na ziemi krok od niego. Wstał z ławki, mając wciąż w pamięci przerażające sceny, jakie dopiero co rozegrały się w tym miejscu. Przetarł oczy, pozbierał się i na zdrętwiałych nogach postąpił kilka kroków. Za chwilę kontynuował drogę wzdłuż strumienia, zauważając, że znowu zaczyna pociągać nogami. Drobniutki deszczyk opuszczał zasłonę wilgoci na szlak i człowieka, wygaszając jego urojenia.

Na drodze krople deszczu powoli, jakby z rozmysłem, rozmywały ślady wielkich racic.

Opowiadanie 4: Hanuman Bóg-Małpa

Wyprawa Eduardo Fuentesa do Indii i Nepalu nie była planowana, lecz okazała się niezwykła. Tak bardzo, że w opowiadaniach mogłaby obrosnąć legendą podobnie jak zatopiony statek obrasta glonami w ciepłych wodach oceanu obmywającego plaże południowych Indii. Ta historia nie jest jednak legendą. Jest prawdziwa jak samo życie.

Eduardo Fuentes, przez przyjaciół zwany Gordo, to znaczy Tłuścioch, nie czuł się szczęśliwy. Jego niezasłużona chłopięca otyłość wywoływała śmiech i drwiny kolegów oraz brak zainteresowania ze strony koleżanek. Tolerowały go, zachowywały się nawet uprzejmie, ale nie przepadały za nim. Domyślał się, że akceptują go tylko dlatego, że pomaga im w nauce
i podrzuca ściągi. Miał wrażenie, że tylko z tego powodu interesują się nim.

Obserwując z zazdrością szczupłych chłopców, Gordo zaczął ćwiczyć, aby poprawić sylwetkę i nabrać muskulatury. Na początku służyła mu do tego szczotka do butów, którą podnosił do góry każdego dnia prawą i lewą ręką po sto razy. Czytał kiedyś, że każde ćwiczenie daje efekty, ale tylko wtedy, kiedy powtarza się je wielką ilość razy. Koledzy wyśmiali go publicznie za ćwiczenie drewnianą szczotka, nazywając go naiwnym drewniakiem i głupolem. Płakał wtedy nocą z bezsilności i rozpaczy.

Kiedy już doszedł do siebie, zaczął ćwiczyć skłony i męczące pompki, ale wyśmiano go, że robi to nieudolnie. Wtedy kupił sobie hantle; pachnące nowością wręcz zachęcały do ćwiczeń. Był to bardzo profesjonalny sprzęt, który musiał w opinii sprzedawcy przynieść efekty. Bardzo na nie liczył. Ponieważ nic to mu nie pomogło, popadł w jeszcze większe przygnębienie, a z czasem w depresję. Zmartwieni rodzice uspokajali go, że z wiekiem nabierze tężyzny i zrzuci warstwę tłuszczu, a także sugerowali, a potem nawet prosili, aby dał sobie więcej czasu.

Ponawiane przez lata wysiłki nic nie dały; chłopiec nie mógł poradzić sobie z apetytem, który go nie opuszczał, nawet po dobrym posiłku. Co mu zostało, to podziwianie dobrze zbudowanych mężczyzn; w domu Gordo wyklejał sobie ściany zdjęciami znanych kulturystów. Z ich autobiografii dowiedział się, że wszyscy oni, bez wyjątku, doszli do sukcesów dzięki wytrwałości w ćwiczeniu ciała, co oznaczało także ćwiczenie ducha. Jego wzorem stał się mężczyzna muskularny, osiągający sukcesy życiowe i powodzenie u kobiet.

Mijały lata, Gordo skończył szkołę i podjął pracę. Czekając na sukces, ćwiczył, jak umiał najlepiej, ale wciąż przybierał na wadze i coraz bardziej zniechęcał się. Dużo czytał. Była to rekompensata za niepowodzenia, jakich doznawał. Szczególnie lubił historie bogów, herosów i ich nadzwyczajnych czynów. Był na szczęście realistą; mitologia nie zaburzała jego ducha ani umysłu.

Do Indii i Nepalu trafił przypadkowo. Nie miał specjalnych planów na okres zbliżającego się właśnie urlopu zimowego, chciał tylko gdzieś wyjechać. W biurze podróży zaproponowano mu wycieczkę do Indii i Nepalu. Przeczytał jej opis, obejrzał zdjęcia egzotycznych postaci, między innymi Boga-Małpy Hanumana. To go poruszyło.

– To oferta last minute bardzo atrakcyjnej i wyjątkowo taniej wycieczki. Prawdziwa okazja! – Pracownik biura podróży mówił to z przekonaniem. Gordo zdecydował się.

Z Bogiem-Małpą Hanumanem los zetknął go dopiero w Nepalu, zupełnie niespodziewanie, w przysypanym pyłem historii miasteczku Patan, dawniej zwanym Lalitpur, gdzie nad rzeką płonęły stosy pogrzebowe. Gordo przypomniał sobie, co czytał o nim wcześniej, w kraju, kiedy jeszcze był chłopcem. Teraz bóg zmaterializował się przed nim w całej okazałości, dobrze zbudowany, niezbyt wysoki, krępy. Wzrostem podobny był do Eduardo. Emanowała z niego siła fizyczna powiązana z nieokreśloną, ale wyczuwalną mocą wewnętrzną.

W wyobraźni podróżnika zaroiło się od nadzwyczajnych czynów Hanumana. Zapachniały lasy na Cejlonie, gdzie Bóg-Małpa przebywał w czasie dziesięcioletniej wyprawy, która przyniosła mu sławę króla małp, odważnego i przebiegłego. Jego sukces, wyrwanie Sity z rąk dziesięciogłowego demona Rawany, zjednał mu wdzięczność i przyjaźń jej męża, Ramy, księcia o niebieskiej karnacji. Rama był siódmym wcieleniem boga Wisznu, tego, który zawiera w sobie wszystkie dusze.

Hanuman stojący przed Eduardo był zły, marszczył czerwoną twarz, robił miny, choć dłoń miał uniesioną pokojowo do góry. To było mylące. Świeżo upieczony adept sztuki interpretacji gestów bogów hinduskich nie wiedział, co o tym sądzić. Sięgnął odruchowo do zasobów intuicji i podał Bogu-Małpie duży, żółty banan, który zabrał na drugie śniadanie. Podając, wykonał gest „Namaste” składając dłonie na wysokości serca z palcami wskazującymi do góry i lekko pochylając głowę. Zarówno dar, jak i pozdrowienie zostały jednoznacznie odrzucone.

Bóg-Małpa zareagował pomrukiem zbliżonym do dźwięku wydawanego przez osobnika usiłującego przypomnieć sobie człowieczeństwo, które obluzowało się w nim przy kolejnym upadku na ziemię w stanie upojenia. Olśniony nagłą myślą Gordo wyjął z kieszeni szeleszczące pięćdziesiąt rupii i podał Hanumanowi. Ten schwycił je z wyraźnym zadowoleniem. Gordo pomyślał, że podobał mu się szelest. Sam lubił szelest suchych liści pod stopami kolorową jesienią.

Zafascynowany odruchem obdarowanego, Gordo przyglądał się Hanumanowi z uwagą, kiedy zdarzyło się coś, czego się nie spodziewał. W oczach małpy z postury i boga z natury dojrzał samego siebie, wizerunek niekompletny, niezbyt wyraźny, ale niewątpliwie prawdziwy: wysokie czoło, brązowe oczy, nieco odstające uszy. Do tego doszła jeszcze mocno zarysowana broda, ciemne włosy, cała twarz jakby żywcem wyjęta z fotografii. Zaskoczyło go to, choć niespecjalnie zdziwiło. Ogarnęła go refleksja: „Kim ja właściwe jestem?”.
W rozciągającej się daleko wstędze przeszłości nazywano go różnymi imionami, czasem nawet małpą, ale nie brał tego poważnie. Hanuman, to było coś innego, głębszego.

Bóg-Małpa zmarszczył zwierzęco-ludzkim gestem czerwony pysk. „A może twarz?” Gordo nie był pewien, które określenie lepiej pasowało do sytuacji. Odpowiedział podobnym gestem, czując w sobie przypływ przymilnej zwierzęcości. To przełamało lody. Hanuman gestem ręki przywołał hojnego darczyńcę, aby podszedł bliżej, wdał się z nim w konwersację. Znał dostatecznie dobrze język Gordo, aby opowiedzieć mu swoją historię i tajemnicę swojego sukces. Spotkanie, bliskość i serdeczność Boga-Małpy podziałały na Eduardo niezwykle ożywczo. Poczuł w sobie nieznaną moc, pojawiło się w nim przeczucie odległego, lecz konkretnego sukcesu.

W pokoju hotelowym Gordo rozebrał się kompletnie, do naga. Stanął przed lustrem, aby w pełni ocenić swoje podobieństwo do Hanumana, istoty wyższej, niewątpliwego wzoru męskości. Przyglądając się sobie uważnie, nie dostrzegł nic nadzwyczajnego. Nic nie zwróciło jego uwagi, ani wymiary ciała, ani poszczególnych członków, ich kształt, długość, szerokość, wysokość czy nawet owłosienie. Odczuwał niepokój i niedosyt obserwacji.

Recenzje książki:

Recenzja 1 (Joanna Żelazny)

Przyznam szczerze, że niejednokrotnie zdarzyło mi się zastanawiać, czy zbiór (opowiadań) powstał dzięki fantastycznej wyobraźni i inteligencji, czy może poprzez jakieś fantazyjne wspomagacze, ponieważ wiele elementów wychodziło poza wszelkie wyobrażenia! Oczywiście nie jest to żaden przytyk, raczej słowa uwielbienia skierowane w stronę człowieka, który szturmem wykracza poza granice komfortu, prowokuje, daje do myślenia i bawi jednocześnie. Chapeau bas za niezwykłą grę słów, porządną dawkę końskiego (i nie tylko) humoru oraz przekomiczne spojrzenie na wszystkie zagwozdki ludzkości, które oprócz kontrowersji, wywołują niepotrzebne spory. Pełna recenzja: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4597586/niezwykla-decyzja-abuelo-caduco-humoreski-i-inne-opowiadania/opinia/39982631#opinia39982631 

Recenzja 2 (Izabela Wyszomirska)  Nie pamiętam, kiedy coś takiego czytałam. To przyjemna odskocznia od tego, co na co dzień czytuję W opowiadaniach tych znajdziemy karykaturę, ironię, groteskę, komizm sytuacyjny, parodię czy absurd. Dzieją się w nich takie rzeczy, które niekiedy trudno było mi je sobie wyobrazić. Podsumowując, niniejszą lekturę uważam za udaną. To coś innego, nowego, zachęcam każdego do zmierzenia się z taką literaturą. Pełna recenzja: http://sza-terazczytam.blogspot.com/2017/05/niezwyka-decyzja-abuelo-caduco.html 

Przekaż dalej