Z samego rana w piątek sekretarka z płaczem przyniosła Namiestnikowi pismo w kopercie opatrzonej pieczęciami.

– Musiałam je pokwitować. Chciałam odmówić, ale mi nie pozwolono. Listonosz w mundurze powołał się na jakąś Instrukcję Obsługi Państwa i Obywatela, nazywał to IOPO, powiedział, że to najwyższy akt prawa, jakaś alfa i omega, że pójdę do więzienia, jeśli nie przyjmę, że przyjdą po mnie o godzinie szóstej rano, kiedy jest jeszcze bardzo zimno i ciemno, i w ogóle może być strasznie.

– „Czemu płaczesz, nieszczęsna niewiasto?” chciał zapytać Ptachu, ale powstrzymał się kierując się wrodzoną delikatnością. Po chwili, potrzebnej mu dla dokonania błyskawicznej refleksji nad niespodziankami losu, zaśmiał się lekceważąco i zapytał:

– Ale dlaczego nie chciała pani przyjąć zwykłego urzędowego pisma? Otrzymuję takich pism dziesiątki, może nawet setki. To dla mnie mała kawa bez cukru ale z mlekiem – Namiestnik celował w kulinarnych porównaniach, kiedy chodziło o pocieszenie sekretarki, którą bardzo cenił.

– Bo dzisiaj jest piątek trzynastego dnia miesiąca a to oznacza nieszczęście – odparła ścierając łokciem łzy z koperty.

Ptachu domyślał się, w jakiej sprawie mogła go wzywać prokuratura. O takiej możliwości życzliwie wspomniał mu kilka dni wcześniej szef Ministerstwa Zwalczania Bezprawia, pułkownik Staniucha. Pamiętał jego słowa:

– Proszę się niczym nie martwić, Panie Namiestniku. Stoimy za panem murem, a nasze mury są wyjątkowo solidne i wysokie. Sam nadzoruję ich wznoszenie, wiem, o czym mówię.

*****

Sprawa dotyczyła niedokończonych wieżowców typu Abu Dhabi. Pojawiła się w sądzie z powodu nieporozumień rodzinnych. Budowę wstrzymano, kiedy pojawił się spór o niezapłaconą fakturę za papę i gwoździe przeznaczone do wykończenia dachu wieżowca. Zapomniano by o tym wszystkim, gdyby nie plotki, że doradcą przy budowie był Namiestnik Kukuła. Postępowa prasa bagatelizowała to, uważając, że jest to afera w rodzaju płaszcza i szpady, w której występują postacie egzotyczne Kto, Kiedy, Gdzie, Poco i Zaile.

Kiedy dziennikarze zapytali na korytarzu Namiestnika, co wie o sprawie, choć bardzo się śpieszył, zatrzymał się, uśmiechnął się do grupki reporterów. Była tam także ekipa Nasza Tuba TV.

– To sprawa inwestycji, którą realizuje moja dalsza rodzina, cioteczny bratanek i cioteczna siostrzenica. Bardzo mało o niej wiem, praktycznie prawie nic. To błahostka. Zajmowałem się nią można by powiedzieć w przelocie, inaczej mówiąc ubocznie, hobbystycznie. Poproszono mnie o poradę w kwestii estetyki budynku i rozwiązań proekologicznych. Jak państwo wiecie, budownictwo to moje ulubione hobby w cieplejszych miesiącach roku, od późnej wiosny do wczesnej jesieni, jedno z nielicznych w moim pracowitym życiu. Poświęcam mu zazwyczaj kilka minut rano w sobotę lub w niedzielę, czasem także w czasie śniadania z rodziną. Zwłaszcza wtedy, kiedy gosposia podaje racuchy z pełnej mąki, bardzo odżywcze, ale nie takie smaczne jak te z tortowej mąki pszennej. 

– A jak było z tą fakturą, o której pisała prasa?\

– Bratanek wspomniał mi coś o tej fakturze. Wiem, że był taki dokument. Ale nie mam czasu, aby tym się teraz zajmować. Serdecznie za to przepraszam. Wiecie dobrze państwo, jak chętnie udzielam wywiadów, ale muszę jeszcze przygotować się do ważnego posiedzenia rządu, ma zacząć się dzisiejszej nocy o godzinie drugiej zero pięć. Sam nie wiem, dlaczego oni tak się spieszą. Co do samych budynków, tych wieżowców, to są to wspaniałe konstrukcje: kilkaset metrów wysokości, okrągłe, jasnoniebieskie kolory szkła i ciemniejszy kolor stali. Rodzina zaproponowała, żeby na szczycie jednego z nich umieścić mój wizerunek, od strony północnej en face, a od południowej z profilu. Stąd po trosze moje zainteresowanie, bo nie przywiązuję wagi do takich błahostek wizerunkowych, tak jak opozycja, która z małej igły robi zaraz wielkie widły. I to z rogami.

W księgarniach: Michael Tequila: Niezwykła decyzja Abuelo Caduco. Humoreski i opowiadania.  https://tinyurl.com/y2l92q5o