Iwan Iwanowicz – płynący śmiało na fali sennych uniesień i przepowiedni – na zebraniu przy krawężniku zrelacjonował najnowszą teorię wybuchów lotniczych. Łącząc się telepatycznie z niejakim Frankiem Taylorem, brytyjskim ekspertem od wypadków lotniczych, dowiedział się o najnowszej teorii rozpadu samolotów, tłumaczącej wszystkie wypadki lotnicze od czasu wynalezienia sennika egipskiego.

– Powiadomiłem już przyjaciół o moim odkryciu – entuzjazmował się Frank. I kierownictwo waszego Folwarku Zwierzęcego im. George’a Orwella, prezydenta USA i King Konga z Hong Kongu. Chodzi o bomby geriatryczne.

Na początku Iwan Iwanowicz przeraził się, bo nikomu bomby nie sprawiają przyjemności, z wyjątkiem ich konstruktorów oraz podkładaczy, ale przytomnie zapytał:

– Jak one działają?

– Bomba geriatryczna wybucha dowolnym miejscu i czasie, na żądanie. Wystarczy, że ktoś krzyknie „bomba geriatryczna”. Najczęściej krzyczy o niej mój serdeczny przyjaciel Antoni.

– Jaki Antoni? – Iwan Iwanowicz nie kojarzył, choć powinien.

– No, ten tam, od was, z kozią bródką! Ten wynalazca taniej armii bez nowoczesnego sprzętu wojskowego i generałów!

Świadomość, że takie bomby istnieją, wprowadziła Iwana Iwanowicza w intensywne drżenie. Aby się uspokoić wypił koktajl „Exotic Antoni M” z szampana „Explosive Dry” oznaczonego „Grand Reserve Politique de Pologne” zmieszanego z gorącym mlekiem. Od razu poczuł się tak serdecznie, że zapragnął przytulić do siebie cały świat, co jest oczywiście niemożliwe. Przytulił więc do piersi wizerunek Świętego Prezesa, patrona ludzi zbłąkanych, wstających z kolan, na które nigdy nie upadli, zwolennika powszechnego, przymusowego dobrobytu społecznego.