W Małym Pałacu Dożów odbyła się dyskusja o naturze dyktatora. Przybyło sześćset dwudziestu pięciu dziennikarzy. Niektórych nie wpuszczono.

– Państwo nie jesteście z właściwej opcji. Nie popieracie dyktatury – informował stojący przy drzwiach chudy cerber w złotych okularach, rodzaj budzącego się satrapy.

Dyskusja była rozsądnie burzliwa, głosy jak zwykle były podzielone na części. Rozważano dwa przypadki: Polifema i dyktatora niejawnego.

– Na przykład Polifem, istota potężna, panująca nad wszystkimi owcami w jaskini. To, że ma jedno oko, nie przeszkadza. Rządzi bez zahamowań, nie liczy się z nikim. – wyjaśnił Mitolog, ekspert od dyktatury jednostronnej.

Drugi casus dotyczył dyktatora niejawnego. Omówiono taki przypadek na przykładzie Namiestnika. Niewielu wiedziało, że dyktator niejawny może być człowiekiem siwym, wyglądać nobliwie i być bardzo pobożnym, a równocześnie być kimś osobliwym aż do granic śmieszności.

– Przypadek, jaki rozważamy, dotyczy człowieka o tak silnych rękach, że jest on w stanie łamać podkowy wielkiej polityki, gubi się jednakże w rozplątywaniu sznurówek do butów, przewodu smartfonu czy kłębka sznurka w kolorze tęczy. Gubi się, bo chciałby aby tęcza była szara, jak wszystko – wyjaśnił prelegent.

Przypadek Namiestnika uznano za osobliwy, niedorzeczny, nie pasujący do współczesności, kiedy trzeba rozwiązywać problemy zdrowia psychicznego i fizycznego społeczeństwa, sposobić się do nowych technologii i myśleć o poważnej współpracy międzynarodowej, a nie modlić się o rozum dla narodu.

Na tym dyskusję zakończono.