Namiestnik Kukuła, zwany wśród przyjaciół Ptachu, zamknął się w sobie jak ślimak w skorupie i zamyślił się. Dzień był świąteczny, bardzo pobożny, w dodatku słoneczny, nastrajający do optymizmu i marzeń.

Poruszyło go to do tego stopnia, że zamarzył, aby zażyć kąpieli w gorących źródłach w cieniu dwóch wulkanów. Myśl była tak oryginalna, nieocenzurowana, że przed oczy nasunęła mu się Payachata, łańcuch wulkanów na granicy Boliwii i Chile w Parku Narodowym Sajama, gdzie turyści podziwiali bulgoczące gorące źródła oraz obserwowali dziką zwierzynę, niedźwiedzie, pumy, pancerniki i wiskacze górskie. Kiedy przetarł oczy, zauważył, że był to napis na ekranie laptopa.

Odrzucił niedorzeczne myśli o kąpieli, po czym podsumował sytuację w głowie, mieszczącej nieprzebrane bogactwa pomysłów i rozwiązań, a nawet kar dla ludzi krnąbrnych i nagród dla prawidłowo myślących.

Ocenił najnowsze zdarzenia. Zrobił to prawdopodobnie nie całkiem udanie, ponieważ w nocy wróciły do niego w postaci mary sennej, nieco chaotycznej, ale jakie to miało znaczenie. Ważne było to, że coraz trudniej było mu iść pod prąd, sam widział we śnie, jak kulał, zobaczył siebie nawet w zagubieniu, jak chodzi po polach i lasach szukając zapałek, aby rozpalić ognisko i oświetlić sobie dalszą drogę. Kiedy zdał sobie z tego sprawę, wstał, poszedł do kuchni, nalał szklankę wody i przyjął paranoium, uspokajający lek, dający kolorowe sny i oryginalne wizje. Przyjmował go już od kilku lat i czuł się coraz lepiej.

Pierwszą wizją, jaka go nawiedziła, była integracja. Było to rodzaj kombinacji scalającej w jedno ramiona władzy rządowej, przemyślne instytucje i organizacje państwowe, gdzie klują się decyzje i pomysły polityczne oraz umysł podpowiadający, jak to wszystko wykorzystać dla kontroli społeczeństwa. Wydało mu się, że stoi przed nim mężczyzna średniego wzrostu, w okularach, o mysiej twarzy wykrzywionej bolesnymi wspomnieniami, i coś mu melduje. Nie wierzył w to, dopóki nie usłyszał jego usłużnego głosu.

– Towarzyszu Namiestniku! Nastąpiła integracja władzy zgodnie z instrukcjami. Dwa resorty, siłowo – porządkowy oraz wywiadowczo-konspiracyjny, połączyłem pod swoimi skrzydłami. Wiem teraz o niebo lepiej, co w trawie piszczy, mam ludzi i pieniądze oraz sprzęt, aby na każde skinienie pana Namiestnika rzucić się do gardła przeciwnikom pańskich rewolucyjnych idei,

dowiedzieć się o nich więcej niż wie ich rodzona matka, w końcu usidlić ich w majestacie prawa, ograniczając przenikanie naszych słodkich tajemnic, ich rozlewanie się ich po kraju i zatruwanie świadomości bogobojnych obywateli. To zwiększa nasze możliwości kontynuacji cudów, jak ten z fakturami zawierającymi wyimaginowane żądania zapłaty za nędznej jakości papę i krzywe gwoździe na pierwszy wieżowiec Abu Dhabi, jaki pan Naczelnik sobie zamarzył.

Raport mężczyzny o mysiej twarzy nasunął Namiestnikowi wspomnienie ludzi pokornego serca, podążających za nim, jego myślami i dobrymi czynami, maszerujących w skupieniu i nie zadającymi pytań. Ich liczba wynosiła czterdzieści cztery. Podpowiedział mu to Mistyk, wieszcz, którego ostatnio Namiestnik nie czytał, bo nie miał czasu. Po chwili wieszcz zwany także Poetą pojawił się ponownie.

– Przeliczyłem słupki przydrożne. – Jest ich czterdzieści sześć, a nie czterdzieści cztery, jak sądziłem. – Wyjaśnił przytomnie i zniknął. Jego miejsce zajęli ludzie o twarzach zniwelowanych beztroską, aby dzielić się z Namiestnikiem swoimi przemyśleniami.

– Jest nam tak dobrze, że nie musimy myśleć. Bo i po co, skoro pan Namiestnik za nas myśli? Po co mamy zadawać pytania, skoro i tak pan Namiestnik zna już na nie odpowiedzi, skoro pan Namiestnik jest ze swoimi asystentami przed nami, za nami i po bokach? Na zakończenie, całkiem niespodziewanie, odśpiewali „Alleluja, Alleluja!”

Uświadomiwszy sobie z radością, że istnieją na świecie ludzie bez troski, Namiestnik zapadł w czysty sen. Śniły mu się dwa białe i dwa czarne króliki. Pomyślał, że to omen nomen, i tak już zostało do rana.