Apokalipsa przyniosła przynajmniej jeden pozytywny efekt: grad, deszcze i pioruny oczyściły powietrze i ziemię tworząc warunki odnowy przyrody. Perspektywa poprawy wyzwoliła dziwną energię w obywatelach Nomadii, rodząc Ruch Odnowy Społecznej. Była to inicjatywa oddolna, żądająca powrotu do wartości tradycyjnych. Pierwszą inicjatywą ROS-u było przywrócenie społeczeństwu Ciemnogrodu, pomnika przeszłości. Prawie cudem odnaleziono go na składowisku odpadów. Po oczyszczeniu okazało się, że wbrew temu, co o nim mówiono i pisano, reprezentował on wartości bardzo pozytywne. Z masywnych drzwi Ciemnogrodu odczytano przykazania, jakie w przeszłości doprowadziły Nomadię do rozkwitu: wiedza oparta na biblii, wiara w jednego, tego samego Boga, rodzina patriarchalna, niezmienne obyczaje, rządy silnej ręki. Pomnik został w szybkim tempie odrestaurowany przez rząd stając się narodowym symbolem walki z zabobonami i błędnymi przekonaniami. Ustawiono go na głównym placu stolicy kraju usuwając dwa inne pomniki.

*****

Kraj wciąż ubożał. Tydzień szalonej pogody wywołał wielkie straty finansowe. Sytuacja materialna społeczeństwa pogarszała się szybciej niż przewidywali to najwięksi pesymiści. Gospodarka kurczyła się, dochód narodowy spadał szybciej niż uczucia kochanka porzuconego nago na mrozie.

– To klęska narodowa! – Krzyczała opozycja, pokazując w parlamencie partii rządzącej kartki z liczbami i wykresami. – To wy jesteście winni. Nieudacznicy!

– Macie w tym swój udział. – Odparowywali rządzący. Przez lata zaniedbywaliście kraj, nie stworzyliście żadnego funduszu gwarancyjnego, nie budowaliście zbiorników retencyjnych, nie wprowadziliście nowoczesnego zarządzania antykryzysowego.

*****

Sytuacja społeczna komplikowała się. Coraz więcej rodzin nie radziło sobie finansowo i uczuciowo. Rosła przemoc i alkoholizm, ludzie zachowywali się coraz dziwniej, bali się wszystkiego, starości, śmierci, wojny, ubóstwa, niepewnej przyszłości, napływu imigrantów, epidemii wścieklizny, zamachowców. Niektórzy sporządzali sobie dla jasności mapy i drzewka strachu. Kiedy ten ich dopadał, opowiadali sobie nawzajem kawały, aby odreagować napięcie.

Problemów nagromadziło się tyle, że Iwan Iwanowicz organizował spotkania przy krawężniku nawet dwa razy w miesiącu. Pytania padały gęsto jak grad w czasie Apokalipsy. Najczęściej pytano o sprawy demograficzne i obyczajowe: rosnącą liczbę zboczeń w rodzinie, choć nie było statystyk potwierdzających ten fakt, także o homoseksualizm i biseksualizm.

Rosnącą popularność homoseksualizmu Iwan Iwanowicz wyjaśnił jednym zdaniem:

– Im jest po prostu łatwiej wiązać koniec z końcem.

Jego odpowiedź zabrzmiała bałamutnie, jakby był niepewny swoich poglądów. Przewodniczący tłumaczył się, że chodziło mu o brak pieniędzy pod koniec miesiąca i łatanie dziur w budżecie rodzinnym. Mógł to być nawet nieudany żart. Niektórzy tak właśnie go zrozumieli i śmieli się, jakby miłość dwóch osób tej samej płci była najlepszym tematem do żartów. Inni potraktowali temat poważnie i zastanawiali się nad swoją biseksualnością.

Dyskusja tak rozgrzała towarzystwo, że ludzie zaczęli otwarcie mówić o skłonnościach seksualnych, a nawet deformacjach i zboczeniach. Tematy tabu sypały się obficie niczym z rękawa. Kilka kobiet przyznało, że ich małżeństwa rozpadły się z powodu podwójnych zainteresowań męża. Były w stanie zrozumieć, a nawet wybaczyć, zdradę męża z inną kobietą, ale nie z mężczyzną. Nazywały to podwójnym standardem miłosnym i uważały za ohydztwo.

Biseksualność mężów przybrała takie rozmiary, że wkrótce żony zorganizowały demonstrację pod ratuszem na znak protestu. Tydzień później podobną demonstrację zorganizowali mężczyźni, kiedy zauważyli, że żony były niewiele lepsze i robiły to samo z przyjaciółkami.

Gubernator pytany w parlamencie, jak jego rząd zamierza przeciwdziałać podwójnym standardom wyjaśnił, że jest to problem złożony, wynikający z ubóstwa duchowego poprzedniego rządu.

– To się udziela i daje właśnie takie skutki. Podwójne standardy moralne.

Zwolennicy bili mu brawo, opozycja gwizdała. Prasa określiła zachowanie parlamentu mianem dziczenia i wezwała do jego bojkotu, dodatkowo nakręcając spiralę absurdu.

*****

Mimo zwiększenia środków na pomoc dla najbiedniejszych, ubóstwo pogłębiało się. Na murach pojawiły się graffiti, pokazujące najpierw symbole głodu, w końcu totalnej nędzy. Nauczyciele wychowania fizycznego martwili się coraz bardziej, że dzieci garbacieją, stają się apatyczne, a ich sprawność fizyczna spada jak z pieca na łeb. Szkoły podejmowały akcje dożywiania, lecz ze znikomymi skutkami. Ludzie zaczęli bać się własnego cienia i to do tego stopnia, że coraz rzadziej przebywali na słońcu, ponieważ – uważali paradoksalnie – że cień jest wtedy najsilniejszy. Wkrótce żartowano o nim z bolesnym wykrzywieniem ust, że staje się coraz chudszy i coraz bardziej cherlawy. Opozycja oskarżała rząd o wszystko; rząd niezmiennie przypisywał winę poprzedniej władzy.

– Opróżniliście skutecznie dzban zamożności państwa. Z pustego i Salomon nie naleje. – To były słowa gubernatora.

Ktoś z opozycji zapytał: – Skąd pan to wie? – Z Biblii, z Księgi Przysłów. – Odpowiedział gubernator. Członkowie jego partii poparli go natychmiast oklaskami.

– To bzdura. Nie ma takiego powiedzenia w Księdze Przysłów – oponował poseł opozycji, niedoszły ksiądz. Znowu rozgorzała dyskusja, w której strony oskarżały się nawzajem o ignorancję i bluźnierstwa.